Kinderen
alle pijlers
Kinderwens onvervuld, hoe ga je ermee om?
donderdag 12 maart 2009 om 12:30
Gisteren hebben mijn man en ik in het ziekenhuis te horen gekregen dat een kind er voor ons niet in zit. Na twee jaar proberen kwamen we in het medische circuit terecht, en we hebben inmiddels zes IUI pogingen en twee IVF-pogingen achter de rug.
De resultaten van de IVF-pogingen waren echter zo slecht dat een derde poging geen optie meer is, de belasting wordt te zwaar geacht voor de (bij ons uiterst minieme) kans op succes.
De reden waarom mijn lijf zo slecht reageerde op de hormoonbehandeling zal worden onderzocht, maar het duurt nog 8 weken voor ik daar de resultaten van krijg.
De arts vertelde dat er nog wel de mogelijkheid bestaat van eiceldonatie, en mijn man en ik hebben adoptie altijd als een mogelijkheid gezien (ook voor onze vruchtbaarheidsproblemen), maar voor we aan eventuele vervolgstappen willen/kunnen denken zullen we eerst dit verdriet moeten verwerken.
Maar hoe? Het is nu natuurlijk nog heel vers allemaal. Het uitspreken van ons verdriet en een paar flinke jankbuien zijn tot nu toe de uitingsvormen. Meer is in dit stadium niet te verwachten denk ik, maar ik wil wel proberen hier op een goede manier mee om te gaan om te vookomen dat het verdriet ons overmand.
We hebben ons gisteren in ieder geval gelijk opgegeven voor medisch maatschappelijk werk. Het ziekenhuis heeft een maatschappelijk werker in dienst specifiek voor de afdeling vrouwenziekten, die dus bekend is met dit thema. Ik weet niet precies wat ik hiervan kan verwachten, maar ik ga er met een open instelling heen.
Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe ben je ermee omgegaan? En ben je uiteindelijk overgegaan tot adoptie of eiceldonatie of heb je je kinderwens naast je neer gelegd/moeten leggen?
Dominica
De resultaten van de IVF-pogingen waren echter zo slecht dat een derde poging geen optie meer is, de belasting wordt te zwaar geacht voor de (bij ons uiterst minieme) kans op succes.
De reden waarom mijn lijf zo slecht reageerde op de hormoonbehandeling zal worden onderzocht, maar het duurt nog 8 weken voor ik daar de resultaten van krijg.
De arts vertelde dat er nog wel de mogelijkheid bestaat van eiceldonatie, en mijn man en ik hebben adoptie altijd als een mogelijkheid gezien (ook voor onze vruchtbaarheidsproblemen), maar voor we aan eventuele vervolgstappen willen/kunnen denken zullen we eerst dit verdriet moeten verwerken.
Maar hoe? Het is nu natuurlijk nog heel vers allemaal. Het uitspreken van ons verdriet en een paar flinke jankbuien zijn tot nu toe de uitingsvormen. Meer is in dit stadium niet te verwachten denk ik, maar ik wil wel proberen hier op een goede manier mee om te gaan om te vookomen dat het verdriet ons overmand.
We hebben ons gisteren in ieder geval gelijk opgegeven voor medisch maatschappelijk werk. Het ziekenhuis heeft een maatschappelijk werker in dienst specifiek voor de afdeling vrouwenziekten, die dus bekend is met dit thema. Ik weet niet precies wat ik hiervan kan verwachten, maar ik ga er met een open instelling heen.
Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe ben je ermee omgegaan? En ben je uiteindelijk overgegaan tot adoptie of eiceldonatie of heb je je kinderwens naast je neer gelegd/moeten leggen?
Dominica
zondag 22 maart 2009 om 15:12
Wat een ontzettend slecht nieuws heb je gekregen.....daarvoor alvast een hele dikke knuffel.
Ik ken je niet maar uit een posting hier begrijp ik dat je wél embryo's hebt gehad en ook tp's ?
Na 7x IUI en 3x IVF raakte ik zwanger, echt op de valreep dus.
Bij alle pogingen veel follikels, veel embryo's maar geen cryo's.
Vorig jaar mei zijn we begonnen aan een nieuwe reeks IVF pogingen. Bij de 1e poging het schema waaruit zoon is geboren aangehouden maar die is mislukt.
Bij de 2e poging veel minder gaan stimuleren. Uiteindelijk maar 4 follikels (tegen gemiddeld 20 in de andere pogingen). Hieruit 4 embryo's. Eentje teruggeplaatst en 2 cryo's.
Deze poging is mislukt door een andere oorzaak maar was wel een hele goede.
Wat ik eigenlijk wil zeggen.... Is er een mogelijkheid om met een ander hormoon te stimuleren? Het over een hele andere boeg te gooien? Wat gebruik je na de tp bv?
Kortom....is het boek echt al zo gesloten als het lijkt ?
Overigens zouden voor ons eiceldonatie en adoptie ook mogelijkheden zijn geweest hoor. Een kind groeit in je hart....
Heel veel sterkte !
Ik ken je niet maar uit een posting hier begrijp ik dat je wél embryo's hebt gehad en ook tp's ?
Na 7x IUI en 3x IVF raakte ik zwanger, echt op de valreep dus.
Bij alle pogingen veel follikels, veel embryo's maar geen cryo's.
Vorig jaar mei zijn we begonnen aan een nieuwe reeks IVF pogingen. Bij de 1e poging het schema waaruit zoon is geboren aangehouden maar die is mislukt.
Bij de 2e poging veel minder gaan stimuleren. Uiteindelijk maar 4 follikels (tegen gemiddeld 20 in de andere pogingen). Hieruit 4 embryo's. Eentje teruggeplaatst en 2 cryo's.
Deze poging is mislukt door een andere oorzaak maar was wel een hele goede.
Wat ik eigenlijk wil zeggen.... Is er een mogelijkheid om met een ander hormoon te stimuleren? Het over een hele andere boeg te gooien? Wat gebruik je na de tp bv?
Kortom....is het boek echt al zo gesloten als het lijkt ?
Overigens zouden voor ons eiceldonatie en adoptie ook mogelijkheden zijn geweest hoor. Een kind groeit in je hart....
Heel veel sterkte !
zondag 22 maart 2009 om 16:03
KarendeGroot, ik heb bij de IVF pogingen verschillende schema's gebruikt, maar beide leidden niet tot resultaat. Bij de eerste poging 2 eicellen, waaruit geen embryo's zijn ontstaan, bij de tweede poging 3 eicellen, mbv ICSI bevrucht, slechts 1 embryo ontstaan. De kwaliteit van het embryo was niet erg goed, maar goed genoeg om terug te plaatsen.
De artsen begrijpen niet waarom ik (bijna) niet reageer op de hormonen, vandaar dat dat onderzocht gaat worden.
De arts was behoorlijk stellig, IVF was volgens haar echt een afgesloten hoofdstuk. Bij het overleg met de gyn over ruim 6 weken wil ik wel vragen naar mogelijkheden met andere medicijnen, ook afhankelijk van de uitslag van het komende onderzoek, maar daar moet ik me eerst nog in inlezen.
Veel succes met het verdere IVF traject!
De artsen begrijpen niet waarom ik (bijna) niet reageer op de hormonen, vandaar dat dat onderzocht gaat worden.
De arts was behoorlijk stellig, IVF was volgens haar echt een afgesloten hoofdstuk. Bij het overleg met de gyn over ruim 6 weken wil ik wel vragen naar mogelijkheden met andere medicijnen, ook afhankelijk van de uitslag van het komende onderzoek, maar daar moet ik me eerst nog in inlezen.
Veel succes met het verdere IVF traject!
zondag 22 maart 2009 om 17:27
Hoi Dominica,
Allereerst wil ik zeggen dat het behoorlijk klote is voor jullie!
Ben je in dit traject altijd bij hetzelfde ziekenhuis gebleven? Heb je evt. ook de overstap naar Belgie overwogen (Gent)
Ik wil je natuurlijk geen valse hoop geven maar diverse stellen die ik ken zijn daar via ICSI zwanger geraakt, waaronder mijn schoonzusje, zij had ook bij elke poging maar 1 of 2 follikels.
Het schijnt dat ze in Gent wat verder zijn met hun studie, onderzoeken en resultaten.
Ik hoop dat er voor jullie nog kansen komen, op welke manier dan ook! Overigens weet ik als geen ander wat een impact ivf kan hebben, ook ik had veel last van bijwerkingen etc.
Maar wel in de gelukkige omstandigheden dat het nu eindelijk gelukt is, ben ruim 7 weken zwanger van een tweeling!
Ik wens je veel sterkte!
Allereerst wil ik zeggen dat het behoorlijk klote is voor jullie!
Ben je in dit traject altijd bij hetzelfde ziekenhuis gebleven? Heb je evt. ook de overstap naar Belgie overwogen (Gent)
Ik wil je natuurlijk geen valse hoop geven maar diverse stellen die ik ken zijn daar via ICSI zwanger geraakt, waaronder mijn schoonzusje, zij had ook bij elke poging maar 1 of 2 follikels.
Het schijnt dat ze in Gent wat verder zijn met hun studie, onderzoeken en resultaten.
Ik hoop dat er voor jullie nog kansen komen, op welke manier dan ook! Overigens weet ik als geen ander wat een impact ivf kan hebben, ook ik had veel last van bijwerkingen etc.
Maar wel in de gelukkige omstandigheden dat het nu eindelijk gelukt is, ben ruim 7 weken zwanger van een tweeling!
Ik wens je veel sterkte!
zondag 22 maart 2009 om 17:38
Lieve Do,
Blijf het moeilijk vinden om je verhalen te lezen hoor.
Ik wil zo graag dat we nu samen zwanger zijn.
Zag dat je met iemand gaat mailen over eiceldonatie.
Maar dat je nog niet in contact komt.
Soms zie ik ook wel eens een berichtje voorbij komen aan de Viva moderator. Of ze een mailadres door willen sturen of zo. Misschien dat je het via die weg kan proberen?
xxx
Blijf het moeilijk vinden om je verhalen te lezen hoor.
Ik wil zo graag dat we nu samen zwanger zijn.
Zag dat je met iemand gaat mailen over eiceldonatie.
Maar dat je nog niet in contact komt.
Soms zie ik ook wel eens een berichtje voorbij komen aan de Viva moderator. Of ze een mailadres door willen sturen of zo. Misschien dat je het via die weg kan proberen?
xxx
zondag 22 maart 2009 om 20:24
Dominica,
Hier geen ervaring gelukkig. Maar ik heb me wel in de adoptieprocedure verdiept een tijdje terug. Ik weet dat je gevoelsmatig eerst door alle opties heen wilt, maar als je adoptie serieus overweegt zou ik je toch inschrijven. Je kunt de procedure op elk gewenst moment (eenmalig) tijdelijk stop zetten. Ook voor je gaat betalen nog. Weet je dat de wachtlijst voor je uberhaupt op cursus kunt al alderhalf jaar of zo is? En voor je daarna een kind hebt duurt het nog zeker 3 jaar. Ik denk dat je spijt krijgt als je het niet doet en je later toch voor adoptie wilt gaan. Het is nu 1 formuliertje invullen, daarna hoef je er anderhalf jaar of zo helemaal niets mee (maar dan zijn die anderhalf jaar wel voorbij als je besluit hier toch voor te gaan).
Sterkte!
Hier geen ervaring gelukkig. Maar ik heb me wel in de adoptieprocedure verdiept een tijdje terug. Ik weet dat je gevoelsmatig eerst door alle opties heen wilt, maar als je adoptie serieus overweegt zou ik je toch inschrijven. Je kunt de procedure op elk gewenst moment (eenmalig) tijdelijk stop zetten. Ook voor je gaat betalen nog. Weet je dat de wachtlijst voor je uberhaupt op cursus kunt al alderhalf jaar of zo is? En voor je daarna een kind hebt duurt het nog zeker 3 jaar. Ik denk dat je spijt krijgt als je het niet doet en je later toch voor adoptie wilt gaan. Het is nu 1 formuliertje invullen, daarna hoef je er anderhalf jaar of zo helemaal niets mee (maar dan zijn die anderhalf jaar wel voorbij als je besluit hier toch voor te gaan).
Sterkte!
zondag 22 maart 2009 om 21:03
Lika, dankjewel voor je tip, het is echter zo dat ik nu hier echt nog niet mee bezig wil/kan zijn. Ik wil eerst het gesprek afwachten met de (hoofd)gyn, over 6 weken. Die 6 weken kunnen er nog wel bij, het zou gewoon raar aanvoelen nu met adoptie bezig te zijn.
Maar om het proces daarna evt in te zetten, onafhankelijk van en naast het traject eiceldonatie, is iets wat ik wel zou willen, denk ik. Ik weet niet hoe manlief daarover denkt, het is wel iets waar we dan over moeten praten en het erover eens worden dat we het tegelijkertijd willen inzetten...
Maar nogmaals, bedankt dat je meedenkt. Mag ik vragen waarom je je in adoptie hebt verdiept? Het klinkt namelijk alsof je er niet mee doorgegaan bent...
Maar om het proces daarna evt in te zetten, onafhankelijk van en naast het traject eiceldonatie, is iets wat ik wel zou willen, denk ik. Ik weet niet hoe manlief daarover denkt, het is wel iets waar we dan over moeten praten en het erover eens worden dat we het tegelijkertijd willen inzetten...
Maar nogmaals, bedankt dat je meedenkt. Mag ik vragen waarom je je in adoptie hebt verdiept? Het klinkt namelijk alsof je er niet mee doorgegaan bent...
zondag 22 maart 2009 om 21:16
Dominica,
Snap ik ook hoor dominica. Ik zou het alleen jammer vinden als je helemaal tot het eind doorgaat en dan tot de conclusie komt dat je wel adoptie wilt en dan nog 5 jaar moet wachten, terwijl het ook parallel kan lopen.
Ik ben inderdaad niet doorgegaan met de adoptie (moet nog wel steeds definitief stopzetten overigens). Ik wilde uit ideele overwegingen adopteren, maar oa door de enorme wachtlijsten kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik hiermee geen kind extra een thuis geef, maar alleen de wachtlijst voor anderen langer maak. Omdat man sowieso ook graag een eigen kind wilde en zwanger worden bij ons ook lukte (ben nu zwanger van nr 2) hebben we besloten af te zien van de adoptie. We kijken nog wel naar pleegzorg (in eigen land zijn immers genoeg kindjes die zorg nodig hebben ...)
Snap ik ook hoor dominica. Ik zou het alleen jammer vinden als je helemaal tot het eind doorgaat en dan tot de conclusie komt dat je wel adoptie wilt en dan nog 5 jaar moet wachten, terwijl het ook parallel kan lopen.
Ik ben inderdaad niet doorgegaan met de adoptie (moet nog wel steeds definitief stopzetten overigens). Ik wilde uit ideele overwegingen adopteren, maar oa door de enorme wachtlijsten kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik hiermee geen kind extra een thuis geef, maar alleen de wachtlijst voor anderen langer maak. Omdat man sowieso ook graag een eigen kind wilde en zwanger worden bij ons ook lukte (ben nu zwanger van nr 2) hebben we besloten af te zien van de adoptie. We kijken nog wel naar pleegzorg (in eigen land zijn immers genoeg kindjes die zorg nodig hebben ...)
maandag 23 maart 2009 om 09:17
quote:Lika schreef op 22 maart 2009 @ 21:16:
Snap ik ook hoor dominica. Ik zou het alleen jammer vinden als je helemaal tot het eind doorgaat en dan tot de conclusie komt dat je wel adoptie wilt en dan nog 5 jaar moet wachten, terwijl het ook parallel kan lopen.
Helemaal eens met Lika; het één kan naast het ander zoals ik in mijn eerdere post ook al aangaf. Toen uiteindelijk bij ons definitief bleek dat wij geen biologische kinderen zouden krijgen waren we erg blij dat we gaande de rit ook alvast het adoptietraject waren gestart. Dat scheelde ons indertijd twee jaar wachten ..... En dat terwijl adoptie toch al een 'olifantsdracht' is.
Snap ik ook hoor dominica. Ik zou het alleen jammer vinden als je helemaal tot het eind doorgaat en dan tot de conclusie komt dat je wel adoptie wilt en dan nog 5 jaar moet wachten, terwijl het ook parallel kan lopen.
Helemaal eens met Lika; het één kan naast het ander zoals ik in mijn eerdere post ook al aangaf. Toen uiteindelijk bij ons definitief bleek dat wij geen biologische kinderen zouden krijgen waren we erg blij dat we gaande de rit ook alvast het adoptietraject waren gestart. Dat scheelde ons indertijd twee jaar wachten ..... En dat terwijl adoptie toch al een 'olifantsdracht' is.
maandag 23 maart 2009 om 14:15
Bij ons speelde het een grote rol dat mijn man al heel snel, eigenlijk al voordat we aan kinderen begonnen, iets had van 'waarom een eigen kind maken, er zijn er al zoveel ...'. Omdat ik natuurlijk een zwangerschap en alles wat daarmee samenhangt wilde meemaken hebben we de hele gynaecologische martelgang afgemaakt, maar ondertussen startten we alvast 'voor alle zekerheid' ook een adoptieprocedure op.
