Kinderen
alle pijlers
Kinderwens onvervuld, hoe ga je ermee om?
donderdag 12 maart 2009 om 12:30
Gisteren hebben mijn man en ik in het ziekenhuis te horen gekregen dat een kind er voor ons niet in zit. Na twee jaar proberen kwamen we in het medische circuit terecht, en we hebben inmiddels zes IUI pogingen en twee IVF-pogingen achter de rug.
De resultaten van de IVF-pogingen waren echter zo slecht dat een derde poging geen optie meer is, de belasting wordt te zwaar geacht voor de (bij ons uiterst minieme) kans op succes.
De reden waarom mijn lijf zo slecht reageerde op de hormoonbehandeling zal worden onderzocht, maar het duurt nog 8 weken voor ik daar de resultaten van krijg.
De arts vertelde dat er nog wel de mogelijkheid bestaat van eiceldonatie, en mijn man en ik hebben adoptie altijd als een mogelijkheid gezien (ook voor onze vruchtbaarheidsproblemen), maar voor we aan eventuele vervolgstappen willen/kunnen denken zullen we eerst dit verdriet moeten verwerken.
Maar hoe? Het is nu natuurlijk nog heel vers allemaal. Het uitspreken van ons verdriet en een paar flinke jankbuien zijn tot nu toe de uitingsvormen. Meer is in dit stadium niet te verwachten denk ik, maar ik wil wel proberen hier op een goede manier mee om te gaan om te vookomen dat het verdriet ons overmand.
We hebben ons gisteren in ieder geval gelijk opgegeven voor medisch maatschappelijk werk. Het ziekenhuis heeft een maatschappelijk werker in dienst specifiek voor de afdeling vrouwenziekten, die dus bekend is met dit thema. Ik weet niet precies wat ik hiervan kan verwachten, maar ik ga er met een open instelling heen.
Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe ben je ermee omgegaan? En ben je uiteindelijk overgegaan tot adoptie of eiceldonatie of heb je je kinderwens naast je neer gelegd/moeten leggen?
Dominica
De resultaten van de IVF-pogingen waren echter zo slecht dat een derde poging geen optie meer is, de belasting wordt te zwaar geacht voor de (bij ons uiterst minieme) kans op succes.
De reden waarom mijn lijf zo slecht reageerde op de hormoonbehandeling zal worden onderzocht, maar het duurt nog 8 weken voor ik daar de resultaten van krijg.
De arts vertelde dat er nog wel de mogelijkheid bestaat van eiceldonatie, en mijn man en ik hebben adoptie altijd als een mogelijkheid gezien (ook voor onze vruchtbaarheidsproblemen), maar voor we aan eventuele vervolgstappen willen/kunnen denken zullen we eerst dit verdriet moeten verwerken.
Maar hoe? Het is nu natuurlijk nog heel vers allemaal. Het uitspreken van ons verdriet en een paar flinke jankbuien zijn tot nu toe de uitingsvormen. Meer is in dit stadium niet te verwachten denk ik, maar ik wil wel proberen hier op een goede manier mee om te gaan om te vookomen dat het verdriet ons overmand.
We hebben ons gisteren in ieder geval gelijk opgegeven voor medisch maatschappelijk werk. Het ziekenhuis heeft een maatschappelijk werker in dienst specifiek voor de afdeling vrouwenziekten, die dus bekend is met dit thema. Ik weet niet precies wat ik hiervan kan verwachten, maar ik ga er met een open instelling heen.
Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe ben je ermee omgegaan? En ben je uiteindelijk overgegaan tot adoptie of eiceldonatie of heb je je kinderwens naast je neer gelegd/moeten leggen?
Dominica
donderdag 12 maart 2009 om 13:04
Wat een naar bericht. Sterkte met verwerken!
Maar heb je het al eens gehad over andere hormonen voor het stimuleren? Ik las in een ander topic dat je 2X Gonal-F hebt gebruikt. Nederlandse ziekenhuizen zijn nogal star vwb andere hormonen, dit ivm met contracten met de leveranciers.
Menopur/puregon kan ervoor zorgen dat er betere resultaten behaald kunnen worden. Vooral menopur schijnt voor een betere kwaliteit vd eicel te zorgen.
Nogmaals sterkte.
Maar heb je het al eens gehad over andere hormonen voor het stimuleren? Ik las in een ander topic dat je 2X Gonal-F hebt gebruikt. Nederlandse ziekenhuizen zijn nogal star vwb andere hormonen, dit ivm met contracten met de leveranciers.
Menopur/puregon kan ervoor zorgen dat er betere resultaten behaald kunnen worden. Vooral menopur schijnt voor een betere kwaliteit vd eicel te zorgen.
Nogmaals sterkte.
donderdag 12 maart 2009 om 13:04
Lieve Do,
eerst een hele dikke . Ik ben een trouwe pilstopper-meelezer en heb al die tijd zo voor je geduimd! Dat het nou toch zo moet lopen!
Ik heb zelf geen ervaring maar heb wel een vriendin die vorige maand te horen kreeg dat de aller-allerlaatste embryoterugplaatsing mislukt is. Bij haar is het nu ook einde verhaal. Eiceldonatie willen zij niet (net als bij jullie was de droom toch wel een kindje van hen samen), voor adoptie zijn ze inmiddels te oud (meer dan tien jaar bezig geweest, nu is zij 40 en hij 45).
Wat ik aan haar verhalen heel erg merk is dat haar relatie eronder lijdt. Zij is altijd heel open geweest naar de omgeving, heeft veel verteld en kreeg/ krijgt daarom wel veel steun ook van buiten. Hij is veel introverter, ook naar haar toe, en ze kunnen er dus samen niet zo heel goed over praten (jij en Do-man gelukkig wel). Zij is heel bewust bezig, al een paar maanden, met: wat als het nou niet lukt? Dan moeten we toch wel iets, een gemeenschappelijk doel, bijvoorbeeld een hond of een gezamenlijke sport/hobby, om iets echt helemaal van ons tweeën samen te hebben waar we in kunnen duiken. Ze is echt bang dat ze, nu dat gemeenschappelijke doel niet een gezin met kinderen is (zonder dat hun zwangerschapswens een lapmiddel was hoor, ze hebben het goed samen!), wat uit elkaar zullen drijven. Zij wil er heel actief aan werken dat dat niet gebeurt. Hij ziet dat allemaal (nog?) niet zo zitten en dat geeft wrijving. Zij gaat nu in elk geval wel professionele hulp inschakelen om hierover te praten.
Ik hoop dat dit verhaal voor jou en Do-man niet opgaat, dat jullie het echt samen kunnen verwerken. Ik wens jullie heel erg veel sterkte en ik hoop dat je in dit topic heel veel tips van lotgenoten krijgt... Al had ik duizend keer liever gehad dat je die helemaal niet nodig zou hebben .
Liefs,
Caro (van de juni 2006 mama's)
eerst een hele dikke . Ik ben een trouwe pilstopper-meelezer en heb al die tijd zo voor je geduimd! Dat het nou toch zo moet lopen!
Ik heb zelf geen ervaring maar heb wel een vriendin die vorige maand te horen kreeg dat de aller-allerlaatste embryoterugplaatsing mislukt is. Bij haar is het nu ook einde verhaal. Eiceldonatie willen zij niet (net als bij jullie was de droom toch wel een kindje van hen samen), voor adoptie zijn ze inmiddels te oud (meer dan tien jaar bezig geweest, nu is zij 40 en hij 45).
Wat ik aan haar verhalen heel erg merk is dat haar relatie eronder lijdt. Zij is altijd heel open geweest naar de omgeving, heeft veel verteld en kreeg/ krijgt daarom wel veel steun ook van buiten. Hij is veel introverter, ook naar haar toe, en ze kunnen er dus samen niet zo heel goed over praten (jij en Do-man gelukkig wel). Zij is heel bewust bezig, al een paar maanden, met: wat als het nou niet lukt? Dan moeten we toch wel iets, een gemeenschappelijk doel, bijvoorbeeld een hond of een gezamenlijke sport/hobby, om iets echt helemaal van ons tweeën samen te hebben waar we in kunnen duiken. Ze is echt bang dat ze, nu dat gemeenschappelijke doel niet een gezin met kinderen is (zonder dat hun zwangerschapswens een lapmiddel was hoor, ze hebben het goed samen!), wat uit elkaar zullen drijven. Zij wil er heel actief aan werken dat dat niet gebeurt. Hij ziet dat allemaal (nog?) niet zo zitten en dat geeft wrijving. Zij gaat nu in elk geval wel professionele hulp inschakelen om hierover te praten.
Ik hoop dat dit verhaal voor jou en Do-man niet opgaat, dat jullie het echt samen kunnen verwerken. Ik wens jullie heel erg veel sterkte en ik hoop dat je in dit topic heel veel tips van lotgenoten krijgt... Al had ik duizend keer liever gehad dat je die helemaal niet nodig zou hebben .
Liefs,
Caro (van de juni 2006 mama's)
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
donderdag 12 maart 2009 om 13:51
hallo dominica
ik leef met je verhaal mee en ik weet tot een bepaalde hoogte waar je het over hebt want ik heb ook een fertiliteit geschiedenis. Het is alleen bij mij wel gelukt om kinderen te krijgen. De eerste zwangerschap kwam met alleen hormoontabletten en progestan spuiten tot stand, de tweede zwangerschap kwam tot stand door 5 iui pogingen met hulp van puregon. dat was gelijk dubbel raak, een tweeling waarvan we van 1 kindje afscheid moesten nemen na 22 weken zwangerschap. Hij bleef echter wel in mijn buik tot aan de bevalling van het andere kindje, 14 maanden geleden. Na dit drama waren we eigenlijk wel klaar met kinderen krijgen, het ziekenhuis en alle hormonen en wat daarbij komt kijken. Het was goed zo, we hadden ons portie wel gehad! Nog geen jaar later was alle stress en verdriet weer een beetje op de achtergrond geraakt en werd ik onbedoeld spontaan zwanger van de 3e en ben nu 25 weken zwanger, maar mijn roze wolk is nu wel weg.
wat ik je na deze ervaringen wel aan tip mee kan geven is; blijf met elkaar praten en houd het niet binnen, krop het niet op ook al is dat nog zo moeilijk. Alle sterkte gewenst de komende tijd.
peach 33
ik leef met je verhaal mee en ik weet tot een bepaalde hoogte waar je het over hebt want ik heb ook een fertiliteit geschiedenis. Het is alleen bij mij wel gelukt om kinderen te krijgen. De eerste zwangerschap kwam met alleen hormoontabletten en progestan spuiten tot stand, de tweede zwangerschap kwam tot stand door 5 iui pogingen met hulp van puregon. dat was gelijk dubbel raak, een tweeling waarvan we van 1 kindje afscheid moesten nemen na 22 weken zwangerschap. Hij bleef echter wel in mijn buik tot aan de bevalling van het andere kindje, 14 maanden geleden. Na dit drama waren we eigenlijk wel klaar met kinderen krijgen, het ziekenhuis en alle hormonen en wat daarbij komt kijken. Het was goed zo, we hadden ons portie wel gehad! Nog geen jaar later was alle stress en verdriet weer een beetje op de achtergrond geraakt en werd ik onbedoeld spontaan zwanger van de 3e en ben nu 25 weken zwanger, maar mijn roze wolk is nu wel weg.
wat ik je na deze ervaringen wel aan tip mee kan geven is; blijf met elkaar praten en houd het niet binnen, krop het niet op ook al is dat nog zo moeilijk. Alle sterkte gewenst de komende tijd.
peach 33
beter onvolmaakt en echt, dan gemaakt volmaakt
donderdag 12 maart 2009 om 16:24
Dominica, allereerst een
Te horen krijgen en verwerken dat er geen kinderen komen is als een rouwproces .....
Wij hebben dit jaren geleden ook meegemaakt en het valt niet mee, zeker niet als de meeste mensen in je omgeving spontaan zwanger worden en baby's krijgen.
Wij hebben indertijd al heel snel gekozen voor adoptie; dat is een lange weg te gaan - het duurt zeker vijf jaar voordat je aan de beurt bent, misschien zelfs wel langer omdat er steeds minder adoptiekinderen naar Nederland komen. Veel landen sluiten hun grenzen of hebben in hun eigen land een adoptietraject op gang gebracht, waardoor de wachtlijsten in Nederland steeds groter worden. Ik heb begrepen dat Wereldkinderen (de grootste adoptie-organisatie in Nederland) de wachtlijst voor alle landen al heeft gesloten, en nu werkt met een pre-wachtlijst. En voordat je op die pre-wachtlijst kunt komen moet je eerst op de wachtlijst bij het Ministerie van Justitie, om een beginseltoestemming aan te vragen .....
Kortom: als je denkt over adoptie, zet dan alvast e.e.a. in gang. Mocht je je bedenken, dan kun je altijd nog afhaken.
Houd ook de maximale leeftijd in de gaten: het leeftijdsverschil tussen ouder en adoptiekind mag maximaal 42 jaar zijn. Veel informatie over de procedure kun je hier vinden.
Te horen krijgen en verwerken dat er geen kinderen komen is als een rouwproces .....
Wij hebben dit jaren geleden ook meegemaakt en het valt niet mee, zeker niet als de meeste mensen in je omgeving spontaan zwanger worden en baby's krijgen.
Wij hebben indertijd al heel snel gekozen voor adoptie; dat is een lange weg te gaan - het duurt zeker vijf jaar voordat je aan de beurt bent, misschien zelfs wel langer omdat er steeds minder adoptiekinderen naar Nederland komen. Veel landen sluiten hun grenzen of hebben in hun eigen land een adoptietraject op gang gebracht, waardoor de wachtlijsten in Nederland steeds groter worden. Ik heb begrepen dat Wereldkinderen (de grootste adoptie-organisatie in Nederland) de wachtlijst voor alle landen al heeft gesloten, en nu werkt met een pre-wachtlijst. En voordat je op die pre-wachtlijst kunt komen moet je eerst op de wachtlijst bij het Ministerie van Justitie, om een beginseltoestemming aan te vragen .....
Kortom: als je denkt over adoptie, zet dan alvast e.e.a. in gang. Mocht je je bedenken, dan kun je altijd nog afhaken.
Houd ook de maximale leeftijd in de gaten: het leeftijdsverschil tussen ouder en adoptiekind mag maximaal 42 jaar zijn. Veel informatie over de procedure kun je hier vinden.
donderdag 12 maart 2009 om 20:37
Hoi Domenica,
Wij hebben een jaar geleden hetzelfde bericht gehad, bij mij was de oorzaak vervroegde overgang.
Het was alsof onze wereld instortte, wij hebben altijd gefantaseerd over een gezin met 3 of 4 kindjes...
Wij hebben er heel veel verdriet van gehad, maar de wens om (nog eens, ik heb al een dochtertje) zwanger te zijn was zo sterk dat adoptie voor ons geen optie was.
Wij zijn ons dus gaan verdiepen in eiceldonatie, en nu ben ik, na de eerste poging (!) zwanger, nu 8 weken en alles gaat tot nu toe hartstikke goed. Volgens de artsen is de kans dat het nu nog mis gaat even klein als bij een normale zwangerschap (<5%). We hebben al een klopppend hartje op de echo gezien, voor ons is het dus een jaar van uitersten geweest, eerst het bericht dat ik voor 99% onvruchtbaar ben, en nu zwanger!
Mocht je meer info over eiceldonatie willen dan adviseer ik je eens op de site van freya te kijken en evt lid te worden van een mailingijst.
Heel veel sterkte met alles, ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, als je meer wilt weten zal ik mijn mailadres geven.
Liefs, Barbera
Wij hebben een jaar geleden hetzelfde bericht gehad, bij mij was de oorzaak vervroegde overgang.
Het was alsof onze wereld instortte, wij hebben altijd gefantaseerd over een gezin met 3 of 4 kindjes...
Wij hebben er heel veel verdriet van gehad, maar de wens om (nog eens, ik heb al een dochtertje) zwanger te zijn was zo sterk dat adoptie voor ons geen optie was.
Wij zijn ons dus gaan verdiepen in eiceldonatie, en nu ben ik, na de eerste poging (!) zwanger, nu 8 weken en alles gaat tot nu toe hartstikke goed. Volgens de artsen is de kans dat het nu nog mis gaat even klein als bij een normale zwangerschap (<5%). We hebben al een klopppend hartje op de echo gezien, voor ons is het dus een jaar van uitersten geweest, eerst het bericht dat ik voor 99% onvruchtbaar ben, en nu zwanger!
Mocht je meer info over eiceldonatie willen dan adviseer ik je eens op de site van freya te kijken en evt lid te worden van een mailingijst.
Heel veel sterkte met alles, ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, als je meer wilt weten zal ik mijn mailadres geven.
Liefs, Barbera
vrijdag 13 maart 2009 om 11:13
ik wilde je ook een hart onder de riem steken. november 2007 eindigde onze toenmalige laatste poging met een menstruatie. onze wereld storte in. en we zijn toen gaan informeren over een zaaddonor. uiteindelijk hebben we besloten dat niet te doen, en door omstandigheden zijn we weer terug gegaan naar onze ivf arts. iom haar hebben we besloten nog 1 keer een icsi te doen. maar het idee al weer aan een nieuwe poging te beginnen gaf me geen goed gevoel. we hadden besloten te wachten tot sep. 2008. maar omdat unive 4 pogingen in het pakket heeft zitten hebben we bewust gewacht tot januari 2009 voordat we weer zouden beginnen. begin 2008 zijn man en ik samen naar de maatschappelijkwerkster in het ziekenhuis geweest. in april ben ik alleen gestart bij een psycholoog. onze relatie heeft in het begin van 2008 heel erg onder druk gestaan. pas nadat ik bij de psycholoog terecht ben gekomen ging het weer beter. pas toen kon ik mijn verdriet en het mogelijk uit elkaar gaan pas los zien en op dat moment heb ik echt voor mezelf gekozen! als hij wilde gaan moest hij maar gaan. en vanaf dat punt ging het weer de goede kant op voor ons.
nu zijn we volop bezig met onze laatste icsi en dat is ook goed. voelt ook goed dat het de laatste is en mocht deze mislukken ga ik ook gewoon weer aan pil. misschien niet gelijk maar heel lang zal dat niet duren. we zijn nu op een punt dat we natuurlijk heel graag een kindje willen maar mocht het niet lukken dan is het ook goed.. en dat is voor heel veel niet te begrijpen. maar met tijd komt ook de verwerking.
wat ik je mee wil geven is geef jezelf en je partner de tijd. en zoek andere hulp als je denkt dat een maatschappelijkwerkster niet genoeg is.praat erover met je omgeving. je hebt een groot verlies te verwerken en dat kost tijd.
sterkte
groetjes merel
nu zijn we volop bezig met onze laatste icsi en dat is ook goed. voelt ook goed dat het de laatste is en mocht deze mislukken ga ik ook gewoon weer aan pil. misschien niet gelijk maar heel lang zal dat niet duren. we zijn nu op een punt dat we natuurlijk heel graag een kindje willen maar mocht het niet lukken dan is het ook goed.. en dat is voor heel veel niet te begrijpen. maar met tijd komt ook de verwerking.
wat ik je mee wil geven is geef jezelf en je partner de tijd. en zoek andere hulp als je denkt dat een maatschappelijkwerkster niet genoeg is.praat erover met je omgeving. je hebt een groot verlies te verwerken en dat kost tijd.
sterkte
groetjes merel
zondag 15 maart 2009 om 19:51
he jezus do! wat een ongelofelijk verschrikkelijk bericht. En onverwachts ook.......tenminste.....gezien dat je toch een tp (of zelfs twee meen ik) hebt gehad, vebaast het me dat ze met deze conclusie komen eerlijk gezegd......maar daar heb je weinig aan....
Misschien vind je op freya.nl of stilverlangen.nl info en/of lotgenoten om hier mee om te gaan.......ik hoop dat hier ook mensen reageren die je iets verder kunnen helpen.
Ik wens je heel erg veel sterkte met dit alles verwerken. Alle goeds voor jullie beiden
Liefs Sophy
Misschien vind je op freya.nl of stilverlangen.nl info en/of lotgenoten om hier mee om te gaan.......ik hoop dat hier ook mensen reageren die je iets verder kunnen helpen.
Ik wens je heel erg veel sterkte met dit alles verwerken. Alle goeds voor jullie beiden
Liefs Sophy
maandag 16 maart 2009 om 19:13
Wij ook.......eerlijk gezegd;huilen,huilen,schelden,om je heen slaan,veel praten met elkaar en je afzetten tegen de wereld,hoe oneerlijk het ook is....en een antwoord op waarom;die krijg je niet....langzaam gaat ook het verwerkingsproces,voor ons nu een half jaar geleden maar elke dag nog zijn we verdrietig.....het heeft tijd nodig!ook bij jullie maar ben er voor elkaar want dat is heel belangrijk,de ene dag gaat het goed en de andere dag kun je me zo opvegen,ieder verwerkt het op zijn eigen manier maar huil alles eruit en verstop niet je verdriet want die mogen jullie zeker hebben en houd er rekening mee dat mensen het niet begrijpen en na een aantal weken niet meer aan je vragen hoe het gaat!!Ik ben er heel eerlijk in.....het kost gewoon heel veel energie en heel veel verdriet,het is een soort rouwproces en daar staat geen tijd voor!!Je kunt me altijd mailen als je wilt praten!!!Veel sterkte en een knuffel voor jullie in deze k..tijd....
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
vrijdag 20 maart 2009 om 16:13
Bedankt voor alle steunbetuigingen!
Ik heb even een weekje forum-rust genomen, om alles even van me af te kunnen zetten. Niet dat dat gelukt is, want het verdriet komt op de raarste momenten naar boven, maar het was wel goed om me er toe te zetten er even niet mee bezig te zijn.
Gelukkig kunnen manlief en ik er samen goed over praten en zijn we het ook eens over de te volgen weg. Eerst het onderzoek maar eens afwachten wat ik volgende week krijg, en daar wat aanvullende vragen stellen. Zo willen we graag weten of de uitslag van het onderzoek nog verschil kan maken voor evt. eiceldonatie, want de beslissing dat we dat willen proberen als het mogelijk is (en we een donor vinden) is gemaakt.
Barbera, ik wil je aanbod om meer te weten te komen over de procedures voor eiceldonatie graag aannemen. Ik zal je een berichtje sturen met daarin m'n emailadres.
Esra, jij gaat dus door hetzelfde proces, sterkte meid! Mag ik vragen of jullie eiceldonatie danwel adoptie overwogen hebben of dat jullie gekozen hebben om niet verder te gaan met jullie kinderwens?
Ik merk aan mezelf namelijk dat ik rouw om het verlies van de droom van een eigen kind, maar zolang er nog opties openstaan de hoop toch weer de overhand krijgt. Ik wil alleen niet te veel hopen voor het geval eiceldonatie geen mogelijkheid blijkt.
Adoptie is zowiezo een langdurig en onzeker traject, en gevoelsmatig moet ik echt eerst het traject van de laatste mogelijkheid op een eigen zwangerschap helemaal door (al moet dat dan met een donoreicel), voor ik me daarop kan focussen.
Ik heb even een weekje forum-rust genomen, om alles even van me af te kunnen zetten. Niet dat dat gelukt is, want het verdriet komt op de raarste momenten naar boven, maar het was wel goed om me er toe te zetten er even niet mee bezig te zijn.
Gelukkig kunnen manlief en ik er samen goed over praten en zijn we het ook eens over de te volgen weg. Eerst het onderzoek maar eens afwachten wat ik volgende week krijg, en daar wat aanvullende vragen stellen. Zo willen we graag weten of de uitslag van het onderzoek nog verschil kan maken voor evt. eiceldonatie, want de beslissing dat we dat willen proberen als het mogelijk is (en we een donor vinden) is gemaakt.
Barbera, ik wil je aanbod om meer te weten te komen over de procedures voor eiceldonatie graag aannemen. Ik zal je een berichtje sturen met daarin m'n emailadres.
Esra, jij gaat dus door hetzelfde proces, sterkte meid! Mag ik vragen of jullie eiceldonatie danwel adoptie overwogen hebben of dat jullie gekozen hebben om niet verder te gaan met jullie kinderwens?
Ik merk aan mezelf namelijk dat ik rouw om het verlies van de droom van een eigen kind, maar zolang er nog opties openstaan de hoop toch weer de overhand krijgt. Ik wil alleen niet te veel hopen voor het geval eiceldonatie geen mogelijkheid blijkt.
Adoptie is zowiezo een langdurig en onzeker traject, en gevoelsmatig moet ik echt eerst het traject van de laatste mogelijkheid op een eigen zwangerschap helemaal door (al moet dat dan met een donoreicel), voor ik me daarop kan focussen.
vrijdag 20 maart 2009 om 16:29
vrijdag 20 maart 2009 om 17:43
Hoi Domenica,
Ik heb jou ook als vriend uitgenodigd, maar weet niet goed hoe dat werkt, er lijkt niets te gebeuren.
Wil liever niet mijn mailadres online zetten, wat nu?
Ik lees jouw berichtjes net voor aan mijn vriend, en we hebben het er net over hoe herkenbaar alles is wat je beschrijft..
Het verdriet om het feit dat je geen 'eigen' kindje zal krijgen was voor mij ook vreselijk.
Nu ben ik zwanger, en ik weet dat dit kindje niet dezelfde genen heeft als ik, maar het is biologisch gezien 100% 'mijn' kindje, mijn lijf heeft ervoor gezorgd dat het de kans kreeg zich van een paar cellen tot een compleet minimensje te ontwikkelen. Het voedt zich middels mijn bloed, ik draag het bij me, kortom, het is gewoon ons kindje, ik voel me er nu helemaal niet meer anders of verdrietig bij.
Het verdriet wat je nu hebt is heel erg klote, maar achteraf gezien hebben wij dat rouwproces toen echt nodig gehad om tot de juiste beslissing te komen.
(Ik heb echt heel erg veel gehuild en gescholden, ik heb zelfs een gat in de muur geslagen met mijn vuist, zó boos was ik....)
Nou, ik hoop dat het ons lukt om via de mail contact te krijgen... Groetjes Barbera
Ik heb jou ook als vriend uitgenodigd, maar weet niet goed hoe dat werkt, er lijkt niets te gebeuren.
Wil liever niet mijn mailadres online zetten, wat nu?
Ik lees jouw berichtjes net voor aan mijn vriend, en we hebben het er net over hoe herkenbaar alles is wat je beschrijft..
Het verdriet om het feit dat je geen 'eigen' kindje zal krijgen was voor mij ook vreselijk.
Nu ben ik zwanger, en ik weet dat dit kindje niet dezelfde genen heeft als ik, maar het is biologisch gezien 100% 'mijn' kindje, mijn lijf heeft ervoor gezorgd dat het de kans kreeg zich van een paar cellen tot een compleet minimensje te ontwikkelen. Het voedt zich middels mijn bloed, ik draag het bij me, kortom, het is gewoon ons kindje, ik voel me er nu helemaal niet meer anders of verdrietig bij.
Het verdriet wat je nu hebt is heel erg klote, maar achteraf gezien hebben wij dat rouwproces toen echt nodig gehad om tot de juiste beslissing te komen.
(Ik heb echt heel erg veel gehuild en gescholden, ik heb zelfs een gat in de muur geslagen met mijn vuist, zó boos was ik....)
Nou, ik hoop dat het ons lukt om via de mail contact te krijgen... Groetjes Barbera
vrijdag 20 maart 2009 om 18:06
Domenica,wij zijn gestopt omdat de pogingen op waren.....en we gaan het niet zelf betalen!Adoptie zien we niet zitten...willen we allebei niet en bij ons konden ze niks vinden dus moeten we het accepteren zoals het is,hoop voor jullie dat er een andere oplossing is in welke zin dan ook!!
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
vrijdag 20 maart 2009 om 21:44
Barbera, ondanks dat we nu vriendjes zijn, wil het niet lukken om je een berichtje te sturen..
Mijn emailadres is @@@@@@, wil je me een mailtje sturen, dan verwijder ik hier m'n adres weer...
Ik laat net je laatste posting lezen aan m'n man, en ik vind dat je het mooi omschrijft, dat het toch biologisch jouw kind is doordat het in je groeit. Dat gevoel probeerde ik eerder al uit te leggen aan manlief, maar jouw posting was mooi beeldend.
Esra, wat een moeilijke situatie! Bij ons is ook (nog) niks gevonden, dat is wel extra frustrerend, want daardoor blijft de hoop op een spontane zwangerschap bestaan (en de domper bij iedere ongesteldheid). Was eiceldonatie geen optie voor jullie, of wilden jullie dat niet? Sterkte meid, ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven...
Mijn emailadres is @@@@@@, wil je me een mailtje sturen, dan verwijder ik hier m'n adres weer...
Ik laat net je laatste posting lezen aan m'n man, en ik vind dat je het mooi omschrijft, dat het toch biologisch jouw kind is doordat het in je groeit. Dat gevoel probeerde ik eerder al uit te leggen aan manlief, maar jouw posting was mooi beeldend.
Esra, wat een moeilijke situatie! Bij ons is ook (nog) niks gevonden, dat is wel extra frustrerend, want daardoor blijft de hoop op een spontane zwangerschap bestaan (en de domper bij iedere ongesteldheid). Was eiceldonatie geen optie voor jullie, of wilden jullie dat niet? Sterkte meid, ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven...
anoniem_13123 wijzigde dit bericht op 23-03-2009 18:58
Reden: emailadres verwijderd
Reden: emailadres verwijderd
% gewijzigd
