Kinderen
alle pijlers
koudwatervrees, wie ook?
maandag 12 januari 2009 om 18:04
Zijn er meer mensen die opzien tegen het zwanger worden en alles wat daar bij komt kijken, maar nu toch in het stadium komen van zwanger willen worden ondanks het er tegen op zien?
Ik lees hier alleen maar topics van mensen die er naar uitzien en het helemaal geweldig vinden. Mij lijkt het zwanger zijn helemaal niets! Wie heeft dat ook?
Ik lees hier alleen maar topics van mensen die er naar uitzien en het helemaal geweldig vinden. Mij lijkt het zwanger zijn helemaal niets! Wie heeft dat ook?
maandag 12 januari 2009 om 18:37
Ik heb dat ook een beetje. Heb altijd al wel geweten dat ik ooit een kind zou willen, maar wanneer? Was altijd een beetje ver van mijn bedshow haha... Pas geleden hadden vriend en ik erover en toen zei hij ineens dat hij misschien eind 2009 wel zou willen dat we gaan proberen of ik zwanger kan worden. Aan de ene kant maakt mijn hart een vreugdesprongetje ( had namelijk nooit gedacht dat hij dat zomaar uit zichzelf zou zeggen), maar kreeg het ook ineens heel heet. Kan ik dat wel, een kind opvoeden? Ik realiseer me namelijk heel goed dat het echt niet alleen een roze wolk is, een kind. Maar vooral heel hard werken. Het was altijd een idee van 'later als ik groot ben' en nu ben ik dus groot.
Zwanger zijn lijkt me daarintegen wel heel leuk, mits je het geluk hebt dat het allemaal een beetje voorspoedig gaat natuurlijk.
Is dat raar? Ik denk het niet. De meesten zullen wel 'koudwater vrees' hebben denk ik.
Zwanger zijn lijkt me daarintegen wel heel leuk, mits je het geluk hebt dat het allemaal een beetje voorspoedig gaat natuurlijk.
Is dat raar? Ik denk het niet. De meesten zullen wel 'koudwater vrees' hebben denk ik.
maandag 12 januari 2009 om 19:04
Tegen de zwangerschap zelf hoef je niet erg op te zien. De ellende komt daarna pas. Bevallen zelf valt nog mee. Maar het inscheuren/inknippen, naweeen, tepelkloven, aambeien, striae op plekken waar je ze echt niet kunt gebruiken, stuwingen, 9 mnd heb je lekker je kleintje voor jezelf alleen en dan ineens moet je het met de hele wereld delen. Dan draait het niet meer om jouw en je mooie zwangere buik. Daar wordt niet meer naar omgekeken, want niemand interesseert zich meer in jouw afgezakte lijf en je wonden . Dan gaat het om die wolk van een baby, die je als je pech hebt al nachten wakker heeft gehouden(wallen tot op je enkels dus) en zich in de omgeving van andere altijd voorbeeldig gedraagt. Je ouders gedragen zich ineens als idioten ze zijn tenslotte opa en oma geworden, je kunt er geen serieus gesprek meer mee voeren. Nee die zwangerschap is een groot feest hoor. Gelukkig kun je het een tweede keer allemaal een stuk beter relativeren en is het ook daarna een groot feest 
maandag 12 januari 2009 om 19:16
maandag 12 januari 2009 om 19:41
maandag 12 januari 2009 om 20:08
Helemaal niet eens met Hello Kitty.
Ik had ook koudwatervrees en die bleek mijns inziens helemaal terecht.
Na 9 maanden zeulen en gedoe vond ik de bevalling van 28 uur die eindigde met een vaccuum omdat mijn kind geen zuurstof meer kreeg een eitje...
Zwanger zijn is naar mijn mening het stomste dat er is.
Maar (hoe afgezaagd maar waar) wat daarna komt is een zwangerschap van vijf jaar waard!
Ik vind het hebben van een kind het allerleukste dat ik ooit heb meegemaakt.
Had niet gedacht dat ik er zo gelukkig van zou worden.
Dat geldt natuurlijk lang niet voor iedereen en daarom vind ik een gevoel van onzekerheid ook helemaal terecht en op z'n plek. Je kan nou eenmaal niet meer terug.
Ik had ook koudwatervrees en die bleek mijns inziens helemaal terecht.
Na 9 maanden zeulen en gedoe vond ik de bevalling van 28 uur die eindigde met een vaccuum omdat mijn kind geen zuurstof meer kreeg een eitje...
Zwanger zijn is naar mijn mening het stomste dat er is.
Maar (hoe afgezaagd maar waar) wat daarna komt is een zwangerschap van vijf jaar waard!
Ik vind het hebben van een kind het allerleukste dat ik ooit heb meegemaakt.
Had niet gedacht dat ik er zo gelukkig van zou worden.
Dat geldt natuurlijk lang niet voor iedereen en daarom vind ik een gevoel van onzekerheid ook helemaal terecht en op z'n plek. Je kan nou eenmaal niet meer terug.
maandag 12 januari 2009 om 20:11
Zwanger zijn hoeft niet vreselijk te zijn, je hoeft het ook niet persé leuk te vinden. Het is gewoon een middel om een doel te bereiken. Het leek mij best leuk, de eerste keer, viel vies tegen. De tweede keer zag ik er ook tegenop, en dat was redelijk terecht. Maar ik heb twee leuke kinderen het het duurt maar 9 maanden per kind.
En voor hetzelfde geld vind je het best meevallen. Maar als je kinderen wilt (van jezelf) zit er weinig anders op. Waar zie je precies tegenop? Je hoeft namelijk niet persé op een roze wolk te zitten hoor, om zwanger te worden.
En voor hetzelfde geld vind je het best meevallen. Maar als je kinderen wilt (van jezelf) zit er weinig anders op. Waar zie je precies tegenop? Je hoeft namelijk niet persé op een roze wolk te zitten hoor, om zwanger te worden.
maandag 12 januari 2009 om 20:17
maandag 12 januari 2009 om 20:24
Ik ben nog jong, maar betekent niet dat ik er niet al over nadenk (of ik het uberhaupt wil).
Maar ik ben dus echt verschrikkelijk bang voor de morning sickness. Ik ben zó bang dat ik alle ochtenden boven de pot hang, dat ik het niet voel aankomen, dat ik 6 van de 9 maanden doodziek ben of zoiets dergelijks.
Een ex-collega was nml zwanger en die was echt zo verschrikkelijk ziek ervan, dat ik dacht: dat wil ik écht niet meemaken!
Maar ik ben dus echt verschrikkelijk bang voor de morning sickness. Ik ben zó bang dat ik alle ochtenden boven de pot hang, dat ik het niet voel aankomen, dat ik 6 van de 9 maanden doodziek ben of zoiets dergelijks.
Een ex-collega was nml zwanger en die was echt zo verschrikkelijk ziek ervan, dat ik dacht: dat wil ik écht niet meemaken!
maandag 12 januari 2009 om 20:38
net als brummetje ben ik als de dood dat ik erge last krijgt van ochtendmisselijkheid of de hele zwangerschap last heb van misselijkheid en het lijkt me niets om als een olifant rond te moeten lopen. ik zie op tegen alle goedbedoelde (tegenstrijdige)adviezen. laat mij maar lekker allles op mijn manier doen maar ik heb al wel in de gaten dat dat niet'mag'als je zwanger bent. Verder heb ik een bemoeizuchtige schoonfamilie die van mening is dat ze allemaal 'rechten' hebben die naturlijk ook gaan gelden voor de eventuele baby.Daar zit ik helemaal niet op te wachten.
Met baby's heb ik helemaal niets, ik vindt kinderen pas leuk tegen de tijd dat ze zelf kunnen gaan lopen en een beetje verstaan kunnen brabbelen.
De omschrijving van hellokitty vindt ik nog het minst angstaanjagend. ik geloof wel dat ik dat overleef.
Met baby's heb ik helemaal niets, ik vindt kinderen pas leuk tegen de tijd dat ze zelf kunnen gaan lopen en een beetje verstaan kunnen brabbelen.
De omschrijving van hellokitty vindt ik nog het minst angstaanjagend. ik geloof wel dat ik dat overleef.
maandag 12 januari 2009 om 20:59
Eens met Liubi!
Nee, een zwangerschap hoeft niet altijd die roze wolk te zijn. Ik had zelf echt geen makkelijke zwangerschap. Ik ben 35 kilo aangekomen en was dus wel 2 olifanten waard , had last van ochtendmisselijkheid, kon al vanaf week 17 niets meer door de bandenpijn en de bekkenpijn, werd gek van de goedbedoelde adviezen van iedereen om mij heen, van het feit dat mijn buik opeens publiekelijk bezit was geworden, dat ik niets meer van de grond kon oprapen, mij niet meer kon omdraaien in bed, 6 keer per nacht naar de wc moest, om nog maar niet te spreken over de bevalling en zo kan ik nog wel wat dingen noemen.
Ondanks dat alles heb ik enorm genoten van de zwangerschap. Dat gevoel, dat er een klein mensje binnenin je groeit, dat je steeds beter kunt voelen schoppen en waarvan je het hartje kunt horen met een doptone, dat je kunt zien op een echo en wat je als je geluk hebt na 9 maanden in je armen mag houden, dat maakt het allemaal meer dan waard.
Maar ja, het is natuurlijk aan jouzelf om te bepalen of het het voor jou wel of niet waard is. Mij houdt het in ieder geval niet tegen om, als ik dat geluk mag hebben, nog een keer zwanger te worden.
Nee, een zwangerschap hoeft niet altijd die roze wolk te zijn. Ik had zelf echt geen makkelijke zwangerschap. Ik ben 35 kilo aangekomen en was dus wel 2 olifanten waard , had last van ochtendmisselijkheid, kon al vanaf week 17 niets meer door de bandenpijn en de bekkenpijn, werd gek van de goedbedoelde adviezen van iedereen om mij heen, van het feit dat mijn buik opeens publiekelijk bezit was geworden, dat ik niets meer van de grond kon oprapen, mij niet meer kon omdraaien in bed, 6 keer per nacht naar de wc moest, om nog maar niet te spreken over de bevalling en zo kan ik nog wel wat dingen noemen.
Ondanks dat alles heb ik enorm genoten van de zwangerschap. Dat gevoel, dat er een klein mensje binnenin je groeit, dat je steeds beter kunt voelen schoppen en waarvan je het hartje kunt horen met een doptone, dat je kunt zien op een echo en wat je als je geluk hebt na 9 maanden in je armen mag houden, dat maakt het allemaal meer dan waard.
Maar ja, het is natuurlijk aan jouzelf om te bepalen of het het voor jou wel of niet waard is. Mij houdt het in ieder geval niet tegen om, als ik dat geluk mag hebben, nog een keer zwanger te worden.
dinsdag 13 januari 2009 om 09:45
TO de punten die jij noemt, goedbedoelde adviezen en een bemoeizuchtige schoonfamilie. Dat zijn nu net de punten die alleen maar worden versterkt. Als verse moeder zijn er heel veel collega moeders die goed bedoelde adviezen geven over alles wat met een baby te maken heeft. En dat blijft denk ik wel de rest van je leven doorgaan. Maar dat is natuurlijk met elke nieuwe fase in je leven. Als je een nieuw huis koopt zijn er ook altijd weer mensen die adviezen hebben en verhalen waar je niet op zit te wachten. Of als je gaat trouwen ed
Zelf ben ik bij beide zwangerschappen vanaf een week of 6 tot de 20ste week enorm misselijk geweest iedere dag spugen. Bij mijn tweede zwangerschap begon het met flauwtes als ik bijvoorbeeld rauw vlees in de etalage van de slager zag liggen. Dan moest ik heel snel met mijn dochter in de kinderwagen de frisse lucht in anders ging ik echt van mijn stokje. Dat terwijl ik nog maar net zwanger was. Maar als je het echt niet meer ziet zitten houdt het ineens op. En de mooie momenten overheersen de slechte. En dan dat trotse gevoel waarmee je overspoelt wordt als je die kleine voor het eerst ziet. Geweldig gewoon. In totaal ben ik anderhalf jaar van mijn leven zwanger geweest, nou wat is dat nou op een mensenleven.. Maar wel een goed moment om het vanaf nu aan andere over te laten
Zelf ben ik bij beide zwangerschappen vanaf een week of 6 tot de 20ste week enorm misselijk geweest iedere dag spugen. Bij mijn tweede zwangerschap begon het met flauwtes als ik bijvoorbeeld rauw vlees in de etalage van de slager zag liggen. Dan moest ik heel snel met mijn dochter in de kinderwagen de frisse lucht in anders ging ik echt van mijn stokje. Dat terwijl ik nog maar net zwanger was. Maar als je het echt niet meer ziet zitten houdt het ineens op. En de mooie momenten overheersen de slechte. En dan dat trotse gevoel waarmee je overspoelt wordt als je die kleine voor het eerst ziet. Geweldig gewoon. In totaal ben ik anderhalf jaar van mijn leven zwanger geweest, nou wat is dat nou op een mensenleven.. Maar wel een goed moment om het vanaf nu aan andere over te laten
dinsdag 13 januari 2009 om 10:18
Niet elke zwangerschap is alleen maar kommer en kwel hoor. Je hóeft niet maandenlang misselijk te zijn, gigantisch te worden, niets meer te kunnen enz. Het kán, maar zoals met alles zul je vooral de horrorverhalen horen. Er zijn (ongetwijfeld) heel veel zwangerschappen die normaal verlopen, waarbij je ook na 8 maanden nog gewoon kunt lopen en functioneren.
Als tegengewicht voor Lode's verhaal: ik ben nu bijna 39 weken zwanger, 9 kilo aangekomen, amper misselijk geweest, kan vrijwel alles nog doen, voel me prima, slaap 's nachts meestal gewoon door en heb geen emotionele buien. Bevalling kan ik nog niets over zeggen maar het zwanger zijn zelf, dat kan dus echt reuze meevallen.
Maar hey, je hóeft niet. 't Is alleen dat als je een kind van jezelf wil, dan zul je er toch aan moeten geloven.
Als tegengewicht voor Lode's verhaal: ik ben nu bijna 39 weken zwanger, 9 kilo aangekomen, amper misselijk geweest, kan vrijwel alles nog doen, voel me prima, slaap 's nachts meestal gewoon door en heb geen emotionele buien. Bevalling kan ik nog niets over zeggen maar het zwanger zijn zelf, dat kan dus echt reuze meevallen.
Maar hey, je hóeft niet. 't Is alleen dat als je een kind van jezelf wil, dan zul je er toch aan moeten geloven.
dinsdag 13 januari 2009 om 10:20
quote:Heyjij schreef op 12 januari 2009 @ 20:17:
ik wil wel kinderen maar dat hele zwangerzijn gedoe lijkt mij ook niets. Met een enorme buik rond lopen. je ziet er niet bepaald jofel uit. En dan die bevalling. Pijn! Uitscheuren! En daarna heb je een uitgelubberd lichaam en hangborsten, Nou... nee daar kijk ik dus echt niet naar uit. Nouja zeg. Doe ff normaal.
ik wil wel kinderen maar dat hele zwangerzijn gedoe lijkt mij ook niets. Met een enorme buik rond lopen. je ziet er niet bepaald jofel uit. En dan die bevalling. Pijn! Uitscheuren! En daarna heb je een uitgelubberd lichaam en hangborsten, Nou... nee daar kijk ik dus echt niet naar uit. Nouja zeg. Doe ff normaal.
