Kinderen
alle pijlers
LAT-relatie door zoon met autisme voor meer rust in huis?
donderdag 26 december 2019 om 14:45
Hallo allemaal,
Ik hoop op tips/meningen want ik kom er even niet uit.
Ik heb met mijn man een zoontje van 5 met autisme en een dochtertje van bijna 1. Mijn zoontje is in de kern ontzettend lief maar heeft heel veel last van overprikkeling. Hij doet het het beste op rust en regelmaat. Wij werken met pictos, maken alles voorspelbaar en hebben vaste routines. Maar er zijn natuurlijk genoeg prikkels in huis, onder andere doordat zijn kleine zusje lekker speelt, geluid maakt en kletst tijdens het eten. Hij raakt snel overprikkelt en gaat dan gillen, heel erg druk doen, deuren open en dicht slaan, eigenlijk alles wat niet mag om maar zijn grenzen op te zoeken. Als zijn zusje aan het spelen is kan hij uit het niets haar een tik geven, hij is dol op haar maar zoekt op die manier een reactie. Het enige wat dan helpt is als papa of ik met zijn zusje de kamer uit gaan zodat het rustig en overzichtelijk is. Hij komt dan gelijk tot rust en kan dan rustig een puzzel maken/filmpje kijken/kleien oid.
Iedereen moet op zijn tenen lopen om die overprikkeling te voorkomen, maar een kindje van 10 maanden mag en wil je niet leren om stil te zijn,. Zij heeft ook ''recht'' om lekker te spelen, te kruipen en gewoon er te zijn. Wij zijn inmiddels op een punt aangekomen dat we ons afvragen of het wel haalbaar is om met zijn 4e in 1 huis te wonen. Moeten we niet apart gaan wonen, allebei met 1 kind, en dan om de zoveel dagen de kindjes ''uitwisselen''?. In elk geval voor de komende 2-3 jaar, zodat onze dochter nu in rust kan opgroeien, en tegen die tijd misschien wat weerbaarder is. Misschien kan hij ook beter met prikkels omgaan als hij iets ouder is.
Heel verdrietig dat we dit als optie zien want ik wil niet liever dan als gezin in 1 huis wonen. Wat vinden jullie?
Ik hoop op tips/meningen want ik kom er even niet uit.
Ik heb met mijn man een zoontje van 5 met autisme en een dochtertje van bijna 1. Mijn zoontje is in de kern ontzettend lief maar heeft heel veel last van overprikkeling. Hij doet het het beste op rust en regelmaat. Wij werken met pictos, maken alles voorspelbaar en hebben vaste routines. Maar er zijn natuurlijk genoeg prikkels in huis, onder andere doordat zijn kleine zusje lekker speelt, geluid maakt en kletst tijdens het eten. Hij raakt snel overprikkelt en gaat dan gillen, heel erg druk doen, deuren open en dicht slaan, eigenlijk alles wat niet mag om maar zijn grenzen op te zoeken. Als zijn zusje aan het spelen is kan hij uit het niets haar een tik geven, hij is dol op haar maar zoekt op die manier een reactie. Het enige wat dan helpt is als papa of ik met zijn zusje de kamer uit gaan zodat het rustig en overzichtelijk is. Hij komt dan gelijk tot rust en kan dan rustig een puzzel maken/filmpje kijken/kleien oid.
Iedereen moet op zijn tenen lopen om die overprikkeling te voorkomen, maar een kindje van 10 maanden mag en wil je niet leren om stil te zijn,. Zij heeft ook ''recht'' om lekker te spelen, te kruipen en gewoon er te zijn. Wij zijn inmiddels op een punt aangekomen dat we ons afvragen of het wel haalbaar is om met zijn 4e in 1 huis te wonen. Moeten we niet apart gaan wonen, allebei met 1 kind, en dan om de zoveel dagen de kindjes ''uitwisselen''?. In elk geval voor de komende 2-3 jaar, zodat onze dochter nu in rust kan opgroeien, en tegen die tijd misschien wat weerbaarder is. Misschien kan hij ook beter met prikkels omgaan als hij iets ouder is.
Heel verdrietig dat we dit als optie zien want ik wil niet liever dan als gezin in 1 huis wonen. Wat vinden jullie?
donderdag 26 december 2019 om 17:34
Dat is wat ik bedoelde, leren omgaan met.Dymphnatam schreef: ↑26-12-2019 17:10Dat gaat denk prima lukken bij een groot aantal autisten (ik heb het nu niet over autisten met een verstandelijke beperking). Ik denk echter dat we het niet moeten hebben over "aanpassen", maar "leren omgaan met de situatie".
donderdag 26 december 2019 om 17:47
Ik gok zomaar dat jo-met-de-nummertjes, waar ik op reageerde, dat niet bedoelde met aanpassen.aloha66 schreef: ↑26-12-2019 17:33Aanpassen aan de wereld misschien niet maar wel handelingen en gedragingen aanpassen.
Het ov is geen doen, dus leerde ik zoon bij het raam te staan en naar buiten te kijken. Dat werkte beter dan al die veel langere mensen om hem heen zien.
Geluid? Koptelefoon. Te veel mensen? tablet met koptelefoon.
Er zijn echt genoeg dingen om een autistisch kind in de dagelijkse wereld in te passen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 26 december 2019 om 22:06
Dank allemaal voor de reacties! Heel fijn! We hebben al hulp van een ambulant begeleider, 6 uur in de week. Dat helpt enorm. We doen ook een psycho educatie training over autisme en lezen alles wat los en vast zit. Alle tips die hierboven gegeven worden doen we al 
. Dat is goed nieuws!
Wat betreft het overprikkeld zijn in huis: goed idee om zijn kamer te gaan gebruiken als dit zo is, dat doen we nu niet en zou goed Kunnen werken, bedankt!
De duidelijkheid qua wie wanneer met welk kind is doen we al. In de slaapjes van dochter ga ik iets met hem doen en bijv. Zondagochtend gaan we altijd zwemmen. Dit doen we ook altijd met pictos en fotos
. Hopelijk is het een zware periode waar we weer uitkomen want ons gezin opsplitsen is het laatste wat ik wil (en hem uit huis, dat is geen optie)
. Dat is goed nieuws! Wat betreft het overprikkeld zijn in huis: goed idee om zijn kamer te gaan gebruiken als dit zo is, dat doen we nu niet en zou goed Kunnen werken, bedankt!
De duidelijkheid qua wie wanneer met welk kind is doen we al. In de slaapjes van dochter ga ik iets met hem doen en bijv. Zondagochtend gaan we altijd zwemmen. Dit doen we ook altijd met pictos en fotos
. Hopelijk is het een zware periode waar we weer uitkomen want ons gezin opsplitsen is het laatste wat ik wil (en hem uit huis, dat is geen optie)
vrijdag 27 december 2019 om 04:40
En andersom ook wel.
De onvoorspelbaarheid en lawaaierigheid van een baby/dreumes/peuter kan voor veel prikkels en onrust zorgen.
TO je zal er niet onderuit komen dat jullie als gezin veel zullen moeten opsplitsen.
Ik snap je idee over apart wonen goed. Ik zou het voorlopig zoeken in tussenvormen. Ga er beiden regelmatig een weekendje tussenuit met de jongste. Creeer voor alle gezinsleden waar mogelijk een eigen, rustige plek. En zorg vooral ook goed voor jezelf.
•
vrijdag 27 december 2019 om 06:57
Hier ook ervaring in ons gezin. "Gelukkig" gaat het bij ons om de jongste die autistisch is. Hierdoor kan ouder kind zich makkelijker verdedigen bij aanvallen (wat regelmatig gebeurt...), makkelijker terugtrekken en heeft zij ook al wat meer buitenschoolse activiteiten (sporten, vriendinnetjes etc.) Neemt niet weg dat ik onze gezinssituatie ook vaak hartverscheurend vind voor beide kinderen (en voor onszelf ook wel eigenlijk). Ik heb wekelijks een middag alleen met oudste, jongste wordt dan opgevangen door begeleider, elders. Daarnaast zijn haar schooldagen langer door taxi, wat in de ochtend en uurtje na school wel rust geeft voor oudste. Ons autistische kind (6jr) is dus vaker van huis, om rust voor andere te creeren. Verder veel opsplitsen. Ook hier praktische gezinsondersteuning , die zien toch ook wel kleine dingetjes die helpend zijn.
Door aggresieve gedrag richting anderen (bij kleinere kinderen gaat het helemaal altijd mis, die zijn zo onvoorspelbaar voor haar, wat op school grote problemen geeft) adviseert psychiater nu risperdal. Daar denken we nog over na, maar vrees wel dat we die kant opgaan. Beter dan apart gaan wonen, maar wel het minst erge van 2 kwaden...
Door aggresieve gedrag richting anderen (bij kleinere kinderen gaat het helemaal altijd mis, die zijn zo onvoorspelbaar voor haar, wat op school grote problemen geeft) adviseert psychiater nu risperdal. Daar denken we nog over na, maar vrees wel dat we die kant opgaan. Beter dan apart gaan wonen, maar wel het minst erge van 2 kwaden...
vrijdag 27 december 2019 om 10:35
Even een hart onder de riem; het kan beter worden! Onze oudste is autistisch (en hoogbegaafd en heeft adhd) en hij had ook veel last van zijn 2,5 jaar jongere zusje. Gelukkig niet veel geweld, maar wel constante overprikkeling en wij zaten ook steeds in een spagaat want zusje wilde de hele dag zingen en dansen en we wilden haar ook niet beperken. Maar hij was vaak helemaal overprikkeld door haar.
Zijn kamer was echt zijn rustige plek met een chillplek (zelfgemaakt hoog bed met daaronder een ‘hut’ met zitzak en veel knuffels) en zusje mocht daar dan ook niet komen. Verder oorkleppen op als de herrie te veel werd.
Inmiddels zijn ze 8 en 10 en gaat het heel goed samen. Ze zijn gek op elkaar en zullen elkaar altijd verdedigen. Kunnen ook samen spelen. Soms is zij nog wel te druk voor hem maar hij weet dan (of met hulp van ons) dat hij zich terug moet trekken en zij weet dan dat ze hem op zijn kamer met rust moet laten.
Veel succes!
Zijn kamer was echt zijn rustige plek met een chillplek (zelfgemaakt hoog bed met daaronder een ‘hut’ met zitzak en veel knuffels) en zusje mocht daar dan ook niet komen. Verder oorkleppen op als de herrie te veel werd.
Inmiddels zijn ze 8 en 10 en gaat het heel goed samen. Ze zijn gek op elkaar en zullen elkaar altijd verdedigen. Kunnen ook samen spelen. Soms is zij nog wel te druk voor hem maar hij weet dan (of met hulp van ons) dat hij zich terug moet trekken en zij weet dan dat ze hem op zijn kamer met rust moet laten.
Veel succes!
vrijdag 27 december 2019 om 22:43
Zorg voor een prikkelarme en geluidsdichte kamer voor je zoon. Dat kan zijn safe space worden. Bijvoorbeeld met een hutje of tentje ergens in de hoek. Hij kan zich daar helemaal afsluiten voor alles. Op die manier houden jullie het ook leefbaar in huis voor jezelf en jullie dochter. En zou hou je zelf ook nog een relatie, want Latten zal ook effect hebben op jou en je partner.
zaterdag 28 december 2019 om 21:59
Zielig dat juist de autist minder vaak in z'n rustige thuisomgeving kan zijn...snoepzak schreef: ↑27-12-2019 06:57Hier ook ervaring in ons gezin. "Gelukkig" gaat het bij ons om de jongste die autistisch is. Hierdoor kan ouder kind zich makkelijker verdedigen bij aanvallen (wat regelmatig gebeurt...), makkelijker terugtrekken en heeft zij ook al wat meer buitenschoolse activiteiten (sporten, vriendinnetjes etc.) Neemt niet weg dat ik onze gezinssituatie ook vaak hartverscheurend vind voor beide kinderen (en voor onszelf ook wel eigenlijk). Ik heb wekelijks een middag alleen met oudste, jongste wordt dan opgevangen door begeleider, elders. Daarnaast zijn haar schooldagen langer door taxi, wat in de ochtend en uurtje na school wel rust geeft voor oudste. Ons autistische kind (6jr) is dus vaker van huis, om rust voor andere te creeren. Verder veel opsplitsen. Ook hier praktische gezinsondersteuning , die zien toch ook wel kleine dingetjes die helpend zijn.
Door aggresieve gedrag richting anderen (bij kleinere kinderen gaat het helemaal altijd mis, die zijn zo onvoorspelbaar voor haar, wat op school grote problemen geeft) adviseert psychiater nu risperdal. Daar denken we nog over na, maar vrees wel dat we die kant opgaan. Beter dan apart gaan wonen, maar wel het minst erge van 2 kwaden...
zaterdag 28 december 2019 om 22:13
De "autist" heeft wel meer problemen, waaronder een verstandelijke beperking die maken dat ze niet alleen gelaten kan worden ivm haar eigen veiligheid. Binnen het mogelijke doen we alles aan een zo gestructureerd, overzichtelijk en rustig leven als we kunnen. Het is monstens zo zielig voor andere dochter dat die zich zo vaak terug moet trekken om rustig te kunnen spelen.redbulletje schreef: ↑28-12-2019 21:59Zielig dat juist de autist minder vaak in z'n rustige thuisomgeving kan zijn...
zaterdag 28 december 2019 om 22:31
Ik snap je punt maar het betekent niet dat het voor de rest van het gezin beter is.een kind met autisme drukt een enorme stempel op het gezin, af en toe hebben ze gewoon lucht nodig. Ik ben als kind ernstig beschadigd door mijn autistische sibling. Het is ook nooit meer goedgekomen, wat heb ik als kind vaak gewenst dat ze weg zou gaan of dat ze nooit bestaan had. Op mijn 18 de ben ik gelijk het huis uitgevlucht.redbulletje schreef: ↑28-12-2019 21:59Zielig dat juist de autist minder vaak in z'n rustige thuisomgeving kan zijn...
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
zaterdag 28 december 2019 om 22:52
Heeft hij nog geen koptelefoon? Het zou ook mooi zijn als je de woonkamer kunt opsplitsen of een aparte speelhoek creëren, waar het geluid wat afgeschermd wordt. Het is lastig, je zult constant moeten laveren tussen het samen leuk houden, de prikkels beperken voor je oudste maar ook de jongste genoeg ruimte geven om op te groeien en haar aandacht te krijgen.
zaterdag 28 december 2019 om 23:11
Wat een goede tips zijn er al verbijsterd gekomen, in je op schrijf je ook dat het goed gaat als hij even alleen is en filmpjes kan kijken. Goed om daar op voort te borduren en op zoek te gaan naar meer van dit soort plekjes voor hem, die je ook proactief kunt gebruiken, dus juist niet alleen als het hem teveel wordt, maar ook om ervoor te zorgen dat het niet te veel wordt.
Ik zou je zeker ook aanraden om uitgebreid SI onderzoek te laten doen als dat nog niet gedaan is. Ik lees nl ook dat je zijn reacties beschrijft als ‘grenzen opzoeken’ of een tik geven aan zijn zusje als ‘een reactie uitlokken’. Naar mijn idee kun je dit gedrag goed verklaren als het reduceren van prikkels, jouw zoontje probeert hier op zijn eigen manier grip op te krijgen. Wanneer je hem hier dan in begrenst ( wat natuurlijk begrijpelijk is) neem je hem eigenlijk zijn overlevingsstrategie af wat weer kan leiden tot meer angst of paniek. Anders kijken naar dut gedrag kan maken dat je anders op hem reageert daardoor meer kunt aansluiten op de behoefte die hij heeft naar een veilig gevoel. Een goede SI therapeut kan goed in kaart brengen waar jouw zoon gevoelig voor is en hoe je hem hierin het beste kunt ondersteunen.
Ik zou je zeker ook aanraden om uitgebreid SI onderzoek te laten doen als dat nog niet gedaan is. Ik lees nl ook dat je zijn reacties beschrijft als ‘grenzen opzoeken’ of een tik geven aan zijn zusje als ‘een reactie uitlokken’. Naar mijn idee kun je dit gedrag goed verklaren als het reduceren van prikkels, jouw zoontje probeert hier op zijn eigen manier grip op te krijgen. Wanneer je hem hier dan in begrenst ( wat natuurlijk begrijpelijk is) neem je hem eigenlijk zijn overlevingsstrategie af wat weer kan leiden tot meer angst of paniek. Anders kijken naar dut gedrag kan maken dat je anders op hem reageert daardoor meer kunt aansluiten op de behoefte die hij heeft naar een veilig gevoel. Een goede SI therapeut kan goed in kaart brengen waar jouw zoon gevoelig voor is en hoe je hem hierin het beste kunt ondersteunen.
zaterdag 28 december 2019 om 23:14
Mijn zoon is echt gesteld op zijn eigen plek. Iig een plek waar hij alleen kan zijn. Dat was voorheen in mijn slaapkamer. Daar sliepen we noodgedwongen alletwee omdat hij (door onbekende reden) niet in zijn eigen kamer kon en wilde slapen.
Snachts dus met een gordijn er tussen maar overdag was dat dan zijn kamer.
Daar had hij vrede mee en ging prima. Ondertussen verhuist en het eerste was ook zijn kamer klaar. Zodat we met verbouwen hem een rustige statische plek konden geven.
Huis is nog steeds niet klaar
maar kind heeft een leuke kamer.
Snachts dus met een gordijn er tussen maar overdag was dat dan zijn kamer.
Daar had hij vrede mee en ging prima. Ondertussen verhuist en het eerste was ook zijn kamer klaar. Zodat we met verbouwen hem een rustige statische plek konden geven.
Huis is nog steeds niet klaar
maar kind heeft een leuke kamer.
zaterdag 28 december 2019 om 23:21
Wat een lastige situatie! Je wilt het voor iedereen zo goed mogelijk doen, maar wat goed is loopt zo mijlenver uit elkaar dat t moeilijk inpasbaar is. Wellicht ten overvloede, maar ben je bekend met geef me de vijf van Colette de Bruin? Voor zover ik weet biedt zij (haar stichting) ook hulp bij dit soort situaties. Heel veel succes met het vinden naar een fijne manier voor jullie allemaal!
zondag 29 december 2019 om 07:49
Kun je je advies verduidelijken? Wat moet TO niet onderschatten? Wat haar zoon kan leren? Wat haar zoon aankan? Wat haar zoon haar dochter kan aandoen? Hoeveel stress haar zoon juist heeft? Ik vind dit echt heel onduidelijk.CatherineTheGreat schreef: ↑26-12-2019 17:16Als ervaringsdeskundige met twee 'bijzondere' kinderen EN een eigen diagnose kan ik je dit zeggen:
Onderschat je zoon niet.
Sterkte.
zondag 29 december 2019 om 09:34
emmaamsterdam schreef: ↑28-12-2019 22:44Wat erg zeg, en hebben je ouders wel als bovenstaande geprobeerd om jou te ontlasten? Dit is dus precies waar we bang voor zijn...wat had er beter gekund om het voor jou draagbaarder te maken?
Misschien een beetje off-topic. Maar wat goed zou kunnen werken als zij wat ouder wordt, is een speciale brusjes-dag. Breng je zoon ergens onder en ga een hele dag met jullie dochter op pad. Geef haar die dag de onverdeelde aandacht en laat haar merken dat ook zij belangrijk is en er mag zijn. Doe dat op regelmatige basis, zeg eens in de maand of zo.
zondag 29 december 2019 om 13:20
Het was toen een hele andere tijd, er was toen helaas nog niet zoveel bekend over autisme. Mijn ouders lieten mijn zus haar gang gaan en er gebeurde veel buiten hun zicht om. Denk dat dat het grootste probleem was. Ik heb zelf ADD en denk ook dat het geen goede combi is om dan een zus te hebben met autisme. Ik denk dat je zoon echt zijn eigen plek nodig heeft in huis maar je jongste ook zeker(als ze wat ouder is), zodat zij zich ook veilig terug kan trekken.emmaamsterdam schreef: ↑28-12-2019 22:44Wat erg zeg, en hebben je ouders wel als bovenstaande geprobeerd om jou te ontlasten? Dit is dus precies waar we bang voor zijn...wat had er beter gekund om het voor jou draagbaarder te maken?
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
maandag 30 december 2019 om 07:36
Zorgboerderij is idd ook een goede optie. Dat hebben wij zelf nooit gedaan maar kennissen doen dat wel, voor 2 middagen per week na schooltijd.
Ook 1 op 1 dingen doen met 1 van de kinderen, dus opsplitsen, hebben wij wel vaak gedaan toen het hier moeizamer ging. Dus 1 met het ene kind iets doen wat dat kind leuk vindt, en de ander met het andere kind op pad. Of juist gewoon thuis blijven en daar 1 op 1 aandacht.
Ook 1 op 1 dingen doen met 1 van de kinderen, dus opsplitsen, hebben wij wel vaak gedaan toen het hier moeizamer ging. Dus 1 met het ene kind iets doen wat dat kind leuk vindt, en de ander met het andere kind op pad. Of juist gewoon thuis blijven en daar 1 op 1 aandacht.
