Kinderen
alle pijlers
Mama schuldgevoel
dinsdag 18 februari 2020 23:00
Sinds 2 maanden ben ik mama van 2 kindjes, de oudste wordt in maart 2 jaar! Ik heb de aanpassing van 1 naar 2 echt moeilijk gevonden en voel me met de dag schuldiger tov mijn kinderen.
Ik geef borstvoeding en m’n jongste drinkt vaak dus m’n oudste moet veel wachten, alleen spelen, aandacht delen... ik zet vaak ‘s morgens speelactiviteiten klaar maar hij vraagt echt veel om mij. Dan wanneer ik klaar ben met voeden en haar verschoond heb voel ik me al schuldig als ik wat ‘extra’ tijd met haar spendeer want voel me dan alsof m’n zoontje ook wat alleen tijd verdiend. We doen echt veel met ons 3 zoals samen zingen, met de rammelaars spelen, poppenkast, wandelen, zoontje verschoont de pop wanneer ik m’n dochter ververs etc maar toch.
En het volgende probleem is slaaptijd. Mijn oudste is altijd een heel goede slaper geweest maar sinds kort wilt hij niet meer slapen. Ik heb hem nooit echt laten huilen maar aangezien mijn dochter mij ‘s avonds ook nodig heeft (clustert s avonds en schreeuwt echt om mij) laat ik hem af en toe wel eens huilen. Ik ga om de 5min kamer binnen voor hem gerust te stellen en een kusje maar uiteindelijk huilt ie zichzelf in slaap wat ik verschrikkelijk vind. Z’n papa mag hem niet in bed leggen want het enige wat hij dan doet is om mij roepen.
Ik ben het zo beu om mij constant als een gefaalde moeder te voelen en het kost mij zoveel energie. Iemand tips of herkenning? Ik hoor het zeer graag!
Ik geef borstvoeding en m’n jongste drinkt vaak dus m’n oudste moet veel wachten, alleen spelen, aandacht delen... ik zet vaak ‘s morgens speelactiviteiten klaar maar hij vraagt echt veel om mij. Dan wanneer ik klaar ben met voeden en haar verschoond heb voel ik me al schuldig als ik wat ‘extra’ tijd met haar spendeer want voel me dan alsof m’n zoontje ook wat alleen tijd verdiend. We doen echt veel met ons 3 zoals samen zingen, met de rammelaars spelen, poppenkast, wandelen, zoontje verschoont de pop wanneer ik m’n dochter ververs etc maar toch.
En het volgende probleem is slaaptijd. Mijn oudste is altijd een heel goede slaper geweest maar sinds kort wilt hij niet meer slapen. Ik heb hem nooit echt laten huilen maar aangezien mijn dochter mij ‘s avonds ook nodig heeft (clustert s avonds en schreeuwt echt om mij) laat ik hem af en toe wel eens huilen. Ik ga om de 5min kamer binnen voor hem gerust te stellen en een kusje maar uiteindelijk huilt ie zichzelf in slaap wat ik verschrikkelijk vind. Z’n papa mag hem niet in bed leggen want het enige wat hij dan doet is om mij roepen.
Ik ben het zo beu om mij constant als een gefaalde moeder te voelen en het kost mij zoveel energie. Iemand tips of herkenning? Ik hoor het zeer graag!
Where you invest your love, you invest your life!
dinsdag 18 februari 2020 23:11
Op maandag gaan we naar peuterspeelzaal in de ochtend, dinsdag gaat hij naar de crèche, woensdagochtend bib en vrijdagochtend muziekgroep. We zijn dus veel ochtenden al buitenshuis. Ik woon in het buitenland dus ver weg van familie maar heb hier al een netwerk van vrienden en collega’s uitgebouwd gelukkig!Poezemens84 schreef: ↑18-02-2020 23:05Ga naar het centrum voor jeugd en gezin. Die kunnen je tips geven of alleen al een luisterend oor.
En maak gebruik van de peuterspeelzaal, buren, ouders enz...
Where you invest your love, you invest your life!
dinsdag 18 februari 2020 23:13
Wat een lieve reactie, dankje!mammezel schreef: ↑18-02-2020 23:09Waarom moet jij je een gefaalde moeder voelen? Twee kinderen binnen de 2 jaar is hels maar je komt er door. De reacties van je zoontje zijn normaal, hierdoor leert hij dat hij niet alleen op de wereld is en dat wachten beloond kan worden.
Ik lees helemaal niks abnormaals in jouw post, niet van jou en niet van je zoon. Misschien als papa thuis is jouw zoontje een beetje compenseren voor de tijd die hij overdag met zijn zusje moet delen? Hij is ook nog aan 't wennen aan de nieuwe situatie, net als jullie allemaal.
Succes en niet twijfelen hoor!
Mamme-zel uit België
Wanneer papa thuis komt wordt baby vaak aan hem gegeven zodat ik een uurtje 1-1 speeltijd met zoontje heb waar hij ook echt van geniet
Where you invest your love, you invest your life!
dinsdag 18 februari 2020 23:16
Ik sluit me aan bij mammezel, niets vreemds aan je post. Als gezin moeten jullie weer een nieuw evenwicht zien te vinden, heel normaal, het kost even tijd. Het komt goed, als je jongste wat minder afhankelijk van jou wordt, komen er meer momenten dat je je oudste exclusieve aandacht kunt geven. Dan kan de vader zich over de jongste ontfermen en kun jij iets met de oudste ondernemen. Schuldgevoel is niet nodig,hoor.
dinsdag 18 februari 2020 23:18
Vraag jezelf gewoon eens af wat het nut is van dit schuldgevoel en wie er nou eigenlijk beter van wordt. Ik kan zo 123 niemand bedenken eigenlijk.
Stoppen met je schuldig voelen is een simpele tip maar ja, hoe doe je dat hè? De andere kant is dat je het zou kunnen omarmen en accepteren. Accepteer dat je baby je nodig heeft. Accepteer dat je zoontje het met iets minder aandacht moet doen. (hij is het zoveelmiljardste oudste kind dat nog in leven is) en accepteer het feit dat je je soms schuldig voelt. Iets anders kun je niet doen. Waarschijnlijk wordt het (dan) vanzelf minder.
Stoppen met je schuldig voelen is een simpele tip maar ja, hoe doe je dat hè? De andere kant is dat je het zou kunnen omarmen en accepteren. Accepteer dat je baby je nodig heeft. Accepteer dat je zoontje het met iets minder aandacht moet doen. (hij is het zoveelmiljardste oudste kind dat nog in leven is) en accepteer het feit dat je je soms schuldig voelt. Iets anders kun je niet doen. Waarschijnlijk wordt het (dan) vanzelf minder.
...
dinsdag 18 februari 2020 23:33
Dat schuldgevoel is zinloos.
Ik scheel 11 maanden met mijn zusje. Ik schijn de boel bijeen gekrijst te hebben de eerste maanden als ‘oudste’. Dat pa thuiskwam en er een dreumes, newborn en moeder zaten te janken. Maar ik weet niet beter qua herinneringen dan dat pa en ma altijd verschenen als ik s’nachts bang was of zat te spoken en niet kon slapen.
Zoiets zul je tijd moeten geven, een nieuwe gezinsbalans zoeken. Ik weet niet hoe je schuldgevoel kunt ‘uitzetten’ maar misschien heb je iets aan de verhalen van moeders en kinderen.
Ik scheel 11 maanden met mijn zusje. Ik schijn de boel bijeen gekrijst te hebben de eerste maanden als ‘oudste’. Dat pa thuiskwam en er een dreumes, newborn en moeder zaten te janken. Maar ik weet niet beter qua herinneringen dan dat pa en ma altijd verschenen als ik s’nachts bang was of zat te spoken en niet kon slapen.
Zoiets zul je tijd moeten geven, een nieuwe gezinsbalans zoeken. Ik weet niet hoe je schuldgevoel kunt ‘uitzetten’ maar misschien heb je iets aan de verhalen van moeders en kinderen.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 18 februari 2020 23:45
Ik kan me het heel goed voorstellen dat je je zo voelt. En ook dat je oudste zich zo voelt. Want hij vroeg hier ook niet om en weet niet wat hij hier mee aanmoet op die leeftijd. Niet iets wat jullie verkeerd doen ofzo, maar wel iets om in acht te houden. Hij heeft net zo veel recht om aandacht te willen 'clusteren' als de jongste.
Laten huilen zou ik niet doen, ook geen 5 minuten. Je voelt je er al niet prettig bij dat zegt genoeg. Maar: jij bent ook nodig bij je jongste. Dat betekent, m.i., dat papa even 3, 4 dagen door moet zetren bij je oudste. Oke, niet de ouder die hij wilde, maar nog steeds zn papa die de geborgenheid kan bieden waar hij zo naar zoekt nu. Nu hij opeens niet meer alleen is.
Jij kunt dit niet alleen oplossen. Snap dat oudste jou wilt. Herken het ook met mijn 2 die 11 maanden schelen... Maar jij kan ook maar zoveel. Dus dan moet papa maar doorzetten.
Laten huilen zou ik niet doen, ook geen 5 minuten. Je voelt je er al niet prettig bij dat zegt genoeg. Maar: jij bent ook nodig bij je jongste. Dat betekent, m.i., dat papa even 3, 4 dagen door moet zetren bij je oudste. Oke, niet de ouder die hij wilde, maar nog steeds zn papa die de geborgenheid kan bieden waar hij zo naar zoekt nu. Nu hij opeens niet meer alleen is.
Jij kunt dit niet alleen oplossen. Snap dat oudste jou wilt. Herken het ook met mijn 2 die 11 maanden schelen... Maar jij kan ook maar zoveel. Dus dan moet papa maar doorzetten.
woensdag 19 februari 2020 00:12
Eens. Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook erg pittig maar heb me nooit 'gefaald' gevoeld. Het was zoals het was. Oudste heeft als baby veel aandacht gekregen, nummer 2 krijgt sowieso al minder omdat je moet verdelen. De eerste 3 jaar waren wel tropenjaren waarin jongste veel aandacht opeiste, maar nu gaat het een stuk beter en haal ik weer tijd met oudste in - die overigens nergens onder geleden lijkt te hebben. Achteraf had ik wel liever iets meer tijd tussen de kinderen gehad, omdat ik het idee heb een leuke fase van oudste 'gemist' te hebben maar achteraf kijk je een koe in de kont,,,Divadaan schreef: ↑18-02-2020 23:16Ik sluit me aan bij mammezel, niets vreemds aan je post. Als gezin moeten jullie weer een nieuw evenwicht zien te vinden, heel normaal, het kost even tijd. Het komt goed, als je jongste wat minder afhankelijk van jou wordt, komen er meer momenten dat je je oudste exclusieve aandacht kunt geven. Dan kan de vader zich over de jongste ontfermen en kun jij iets met de oudste ondernemen. Schuldgevoel is niet nodig,hoor.
woensdag 19 februari 2020 00:30
woensdag 19 februari 2020 03:03
Het schuldgevoel is iets van deze tijd. Erg herkenbaar. Ik heb het zelfs met één kind 
Alles moet tegenwoordig 'leuk' zijn. Mijn oma had zes kinderen maar slechts twee tieten en géén wasmachine. Ze had ook geen V-tech, CV, pampers, luierdoekjes, Nutrilon en ergonomische flessen. Het consteratiebureau bestond nog niet en in de oorlog haalde zij eten op een fiets met houten banden.
Ze wist overigens nooit van tevoren of ze ieder wel kon voeden.
Al haar kinderen hadden een liefdevolle jeugd, een gelukkig leven met mooie carrières, lieve partners en leuke kinderen en werden ver boven de tachtig.
Alles moet tegenwoordig 'leuk' zijn. Mijn oma had zes kinderen maar slechts twee tieten en géén wasmachine. Ze had ook geen V-tech, CV, pampers, luierdoekjes, Nutrilon en ergonomische flessen. Het consteratiebureau bestond nog niet en in de oorlog haalde zij eten op een fiets met houten banden.
Ze wist overigens nooit van tevoren of ze ieder wel kon voeden.
Al haar kinderen hadden een liefdevolle jeugd, een gelukkig leven met mooie carrières, lieve partners en leuke kinderen en werden ver boven de tachtig.
argentovivo wijzigde dit bericht op 19-02-2020 03:15
3.16% gewijzigd
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
woensdag 19 februari 2020 03:05
In de tijd van mijn oma bestonden de Calvinisten ook al, maar zij was er gelukkig géén.
Iets aardiger mag best..
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
woensdag 19 februari 2020 03:41
Ik ben net een maand moeder van een tweede baby to en ik ervaar t anders. Misschien heb je daar wat aan. Tijdens t voeden doe ik vaak op bed komt mijn oudste er vaak bij zitten en kletsen we juist gezellig of doen we tellen oefenen tot 20.
Ze moeten beiden regelmatig op elkaar wachten. Soms de peuter maar soms ook laat ik baby heel even wachten om iets met peuter af te ronden. Ik zeg vaak op tijd tegen peuter je zusje moet zo drinken dus als je dit of dat nog wilt van mamma moet het nu.
Verder vraag ik bv nichtje van 17 om op zondag met haar te gaan zwemmen, ligt de baby ook regelmatig hele tijden te slapen, is pappa hier gelukkig ook helemaal goed en vind ze haar zusje het einde! En ben ik soms even makkelijker met Netflix. Ze gaat ook drie dagen p week naar opvang.
Ze moeten beiden regelmatig op elkaar wachten. Soms de peuter maar soms ook laat ik baby heel even wachten om iets met peuter af te ronden. Ik zeg vaak op tijd tegen peuter je zusje moet zo drinken dus als je dit of dat nog wilt van mamma moet het nu.
Verder vraag ik bv nichtje van 17 om op zondag met haar te gaan zwemmen, ligt de baby ook regelmatig hele tijden te slapen, is pappa hier gelukkig ook helemaal goed en vind ze haar zusje het einde! En ben ik soms even makkelijker met Netflix. Ze gaat ook drie dagen p week naar opvang.
where ever you go, go with your heart
woensdag 19 februari 2020 06:36
woensdag 19 februari 2020 07:04
Ik krijg het idee dat je schuldgevoel komt doordat je teveel tegemoet wil komen aan de wensen van je oudste.
Dat kan nu gewoon niet meer en dat moet hij leren. En hij niet alleen. Zo'n uitspraak als 'Zijn pappa mag hem niet in bed leggen' geeft me het idee dat jullie zoontje de baas is. Daar valt voor jullie dus ook nog wat te leren. Natuurlijk mag zijn vader hem naar bed brengen! Jullie bepalen wie dat doet, niet hij. Kwestie van doorzetten. En hij loopt ook geen schade op als jij na bedtijd niet elke vijf minuten naar boven loopt om hem te troosten.
Verder zou je wat praktische zaken kunnen combineren. Tijdens het voeden van je dochter kan je voor hem wat fruit neerzetten en/of hem voorlezen, tijdens het verschonen kan hij helpen door oa de billendoekjes voor je uit de doos te halen of uit te zoeken welke sokjes zijn zusje aan krijgt.
Maar op andere momenten is het vanaf nu gewoon even 'nee'! Leer het hem, dat gaat je een hoop rust geven.
Dat kan nu gewoon niet meer en dat moet hij leren. En hij niet alleen. Zo'n uitspraak als 'Zijn pappa mag hem niet in bed leggen' geeft me het idee dat jullie zoontje de baas is. Daar valt voor jullie dus ook nog wat te leren. Natuurlijk mag zijn vader hem naar bed brengen! Jullie bepalen wie dat doet, niet hij. Kwestie van doorzetten. En hij loopt ook geen schade op als jij na bedtijd niet elke vijf minuten naar boven loopt om hem te troosten.
Verder zou je wat praktische zaken kunnen combineren. Tijdens het voeden van je dochter kan je voor hem wat fruit neerzetten en/of hem voorlezen, tijdens het verschonen kan hij helpen door oa de billendoekjes voor je uit de doos te halen of uit te zoeken welke sokjes zijn zusje aan krijgt.
Maar op andere momenten is het vanaf nu gewoon even 'nee'! Leer het hem, dat gaat je een hoop rust geven.
woensdag 19 februari 2020 07:40
Schuldgevoel is herkenbaar. Mijn jongens schelen precies twee jaar.
Enige wat ik anders zou doen is oudste alleen laten huilen. Stuur je man er maar heen om erbij te blijven zodat hij niet alleen huilt of ga met de clusterende baby bij je oudste zitten. Je man moet ook gewoon leren om zijn zoon te troosten. Ow en je niet schuldig voelen als oudste straks juist een ontzettende papafase krijgt, dat is ook normaal maar vond ik na al die tijd alleen maar mama, mama, mama toch voelen als afwijzing.
Owja en zoals hier boven gezegd, baby moet ook wel eens wachten. Dus stel baby huilt en peuter wil iets drinken mag je best zeggen Baby ik ga even peuter helpen, ik kom zo bij jou. Spreek dit uit dan merkt peuter dat ook baby soms moet wachten.
Nu zijn ze hier 3 en bijna 1 en hebben we routine gevonden.
Enige wat ik anders zou doen is oudste alleen laten huilen. Stuur je man er maar heen om erbij te blijven zodat hij niet alleen huilt of ga met de clusterende baby bij je oudste zitten. Je man moet ook gewoon leren om zijn zoon te troosten. Ow en je niet schuldig voelen als oudste straks juist een ontzettende papafase krijgt, dat is ook normaal maar vond ik na al die tijd alleen maar mama, mama, mama toch voelen als afwijzing.
Owja en zoals hier boven gezegd, baby moet ook wel eens wachten. Dus stel baby huilt en peuter wil iets drinken mag je best zeggen Baby ik ga even peuter helpen, ik kom zo bij jou. Spreek dit uit dan merkt peuter dat ook baby soms moet wachten.
Nu zijn ze hier 3 en bijna 1 en hebben we routine gevonden.
due-scimmie wijzigde dit bericht op 19-02-2020 08:09
18.07% gewijzigd
woensdag 19 februari 2020 08:29
Josephina88 schreef: ↑18-02-2020 23:11Op maandag gaan we naar peuterspeelzaal in de ochtend, dinsdag gaat hij naar de crèche, woensdagochtend bib en vrijdagochtend muziekgroep. We zijn dus veel ochtenden al buitenshuis. Ik woon in het buitenland dus ver weg van familie maar heb hier al een netwerk van vrienden en collega’s uitgebouwd gelukkig!
Gefaald? Je hebt al een aardig druk programma. Ik woon ook in het buitenland, 2 kinderen binnen 2 jaar en woonde buiten de dorpskern. Ik kwam niet verder dan een baby ochtend en de boodschappen. 1 kind sliep 2x , de ander precies contra.
Speelactiviteiten 'klaarzetten' ? Waarom.
Stap af van het moeten en alles voorbereiden. Doe een beetje zoals Elsa....laat t los
woensdag 19 februari 2020 09:35
Bij mij schelen ze 4 jaar en dan nog herken ik je gevoel. Van de andere kant denk ik ook dat het goed is dat ze leren dat er gewacht moet worden en ze niet alleen zijn.. daarnaast krijgen ze er ook veel voor terug denk ik. Ik zie hoe gek ze bij mij op elkaar zijn dat is iets wat er niet was geweest was er geen 2e gekomen. Zo'n soort gedachtes heb ik dan als ik me schuldig voel..
♡
woensdag 19 februari 2020 09:36
Waarom zou je nou in godsnaam uit het niets zo kattig tegen iemand doen? Ik snap dat echt niet.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 19 februari 2020 09:37
Holy moly slecht geslapen ofzo?
♡
woensdag 19 februari 2020 09:52
Ik zou zeggen: laat het los en neem het gewoon zoals het komt. Ik heb zelf een tweeling, hoe denk je dat alle tweeling (of drieling...) moeders het doen?
Je doet je best, maar je kan jezelf niet opsplitsen. Dus je beide kinderen zullen soms moeten wachten, het is niet anders. Mijn kinderen weten dat al wel vanaf het begin natuurlijk, maar nog steeds miepen ze als ik sochtends als ik de ander eerst uit bed haal.
Mijn man doet wel evenveel als ik, dus dat zou ik met jouw man ook zo gaan doen.
Je doet je best, maar je kan jezelf niet opsplitsen. Dus je beide kinderen zullen soms moeten wachten, het is niet anders. Mijn kinderen weten dat al wel vanaf het begin natuurlijk, maar nog steeds miepen ze als ik sochtends als ik de ander eerst uit bed haal.
Mijn man doet wel evenveel als ik, dus dat zou ik met jouw man ook zo gaan doen.
