Kinderen
alle pijlers
Man plotseling overleden en pubers
woensdag 4 juni 2025 om 13:32
Hi allemaal,
Mijn man is een paar maanden geleden plotseling thuis overleden. Was een heftige gebeurtenis, ik vond hem, kinderen waren ook thuis.
Nu zijn we een paar maanden verder, kinderen lijken de draad van school, sport en vrienden weer opgepakt te hebben.
Maar wat nu? Kinderen zitten (net) op de middelbare school, maar hebben nog maar 1 ouder...
Ikzelf heb t er nog zo ontzettend moeiljjk mee. De gebeurtenis zelf was traumatisch, maar ook dat ik m'n alles ineens kwijt ben.
Waar ik naar op zoek ben is hoe zorg je ervoor dat de kinderen er zo goed mogelijk doorheen komen? Laat Je hun bepalen of forceer je soms om erover te praten?
En hoe doen andere plotseling alleenstaande ouders dat?
Mijn man is een paar maanden geleden plotseling thuis overleden. Was een heftige gebeurtenis, ik vond hem, kinderen waren ook thuis.
Nu zijn we een paar maanden verder, kinderen lijken de draad van school, sport en vrienden weer opgepakt te hebben.
Maar wat nu? Kinderen zitten (net) op de middelbare school, maar hebben nog maar 1 ouder...
Ikzelf heb t er nog zo ontzettend moeiljjk mee. De gebeurtenis zelf was traumatisch, maar ook dat ik m'n alles ineens kwijt ben.
Waar ik naar op zoek ben is hoe zorg je ervoor dat de kinderen er zo goed mogelijk doorheen komen? Laat Je hun bepalen of forceer je soms om erover te praten?
En hoe doen andere plotseling alleenstaande ouders dat?
woensdag 4 juni 2025 om 13:47
Ach Lovebird, wat een ontzettend verdrietig verhaal.
Ik heb geen advies voor je, behalve dat ik denk dat je vooral ook jezelf niet moet vergeten in dit verhaal. Ga met iemand praten want zo'n traumatische ervaring is niet niks. En wellicht zouden je kinderen daar ook baat bij hebben
Ik wens je heel veel liefde en sterkte toe
Ik heb geen advies voor je, behalve dat ik denk dat je vooral ook jezelf niet moet vergeten in dit verhaal. Ga met iemand praten want zo'n traumatische ervaring is niet niks. En wellicht zouden je kinderen daar ook baat bij hebben
Ik wens je heel veel liefde en sterkte toe
woensdag 4 juni 2025 om 14:05
Ach lieve lovebird! Wat een heftige gebeurtenis voor jou en jullie kinderen, zeker wanneer het onverwacht en traumatisch was.
In aanvulling op de post van Streepjeskat: mijn vader is vorige week overleden en mijn moeder krijgt hulp van een professional, omdat ze zichzelf de tijd moet geven om te rouwen (ze is nogal in een gat gevallen, omdat ze hem intensief verzorgde en zichzelf daarmee isoleerde). Ik vind dus ook dat jij ook jezelf niet moet vergeten hier. Je bent immers plotseling je partner en de vader van je kinderen kwijt en dat is verschrikkelijk heftig.
Als je kinderen er over willen praten, dan zou ik ze die mogelijkheid bieden. Maar het is ook prima als ze dat niet willen. Volgens mij stel je je daar helemaal voor open. En verder zelf stilstaan bij je man. Vaderdag staat natuurlijk voor de deur en misschien vinden jullie het fijn om samen iets te ondernemen op die dag. Of op zijn verjaardag, trouwdag, etc.
Heel veel sterkte!
In aanvulling op de post van Streepjeskat: mijn vader is vorige week overleden en mijn moeder krijgt hulp van een professional, omdat ze zichzelf de tijd moet geven om te rouwen (ze is nogal in een gat gevallen, omdat ze hem intensief verzorgde en zichzelf daarmee isoleerde). Ik vind dus ook dat jij ook jezelf niet moet vergeten hier. Je bent immers plotseling je partner en de vader van je kinderen kwijt en dat is verschrikkelijk heftig.
Als je kinderen er over willen praten, dan zou ik ze die mogelijkheid bieden. Maar het is ook prima als ze dat niet willen. Volgens mij stel je je daar helemaal voor open. En verder zelf stilstaan bij je man. Vaderdag staat natuurlijk voor de deur en misschien vinden jullie het fijn om samen iets te ondernemen op die dag. Of op zijn verjaardag, trouwdag, etc.
Heel veel sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 4 juni 2025 om 14:24
Mijn kinderen waren wat ouder toen hun vader overleed. Het is me wel duidelijk geworden dat er niet een manier is, maar dat je het per kind en per periode moet bezien.
Wat praktische dingen: stel geluidsopnames veilig, en bewegend beeld. Dat vervaagt redelijk snel in je hersenen.
Ik heb op een gegeven moment genoteerd waar hun vader graag kwam, bv welke restaurants en cafes in de stad. Dat soort dingen zakt ook weg.
Ik probeer hem regelmatig ter sprake te laten komen, terloops vaak. Een herinnering, of een uitspraak.
Therapie hoeft niet gelijk. Kan ook als er een vastloop- moment ontstaat. Je kunt ook op jezelf en je kinderen vertrouwen dat je hier samen een heel eind doorheen komt, en dat je pas hulp inroept als je vastzit en niet meer voor of achteruit kunt. Dat kan zich ook herhalen in de loop van de jaren, bij een nieuwe fase in het leven.
Ik heb nieuwe rituelen met ze ontwikkeld. Ook per kind anders.
Leg vast op wie ze kunnen terugvallen als jou wat overkomt, zorg dat er een band is met die persoon.
Laat een levenstestament opstellen bij de notaris, wie jouw belangen behartigt als er met jou iets gebeurt en de kinderen zijn nog niet volwassen.
Dat was de grootste angst van een van mijn kinderen, dat ik ook zou wegvallen. Ik doe mijn best en ben er nog..
Veel sterkte gewenst met de zware tijd die voor jullie ligt..
Heel veel sterkte gewenst!
Wat praktische dingen: stel geluidsopnames veilig, en bewegend beeld. Dat vervaagt redelijk snel in je hersenen.
Ik heb op een gegeven moment genoteerd waar hun vader graag kwam, bv welke restaurants en cafes in de stad. Dat soort dingen zakt ook weg.
Ik probeer hem regelmatig ter sprake te laten komen, terloops vaak. Een herinnering, of een uitspraak.
Therapie hoeft niet gelijk. Kan ook als er een vastloop- moment ontstaat. Je kunt ook op jezelf en je kinderen vertrouwen dat je hier samen een heel eind doorheen komt, en dat je pas hulp inroept als je vastzit en niet meer voor of achteruit kunt. Dat kan zich ook herhalen in de loop van de jaren, bij een nieuwe fase in het leven.
Ik heb nieuwe rituelen met ze ontwikkeld. Ook per kind anders.
Leg vast op wie ze kunnen terugvallen als jou wat overkomt, zorg dat er een band is met die persoon.
Laat een levenstestament opstellen bij de notaris, wie jouw belangen behartigt als er met jou iets gebeurt en de kinderen zijn nog niet volwassen.
Dat was de grootste angst van een van mijn kinderen, dat ik ook zou wegvallen. Ik doe mijn best en ben er nog..
Veel sterkte gewenst met de zware tijd die voor jullie ligt..
Heel veel sterkte gewenst!
woensdag 4 juni 2025 om 14:28
Sorry, maar ik vind dit echt een bezopen reactie. Jezelf afleiden kan tijdelijk helpen om te blijven staan, maar helpt absoluut niet om dingen te verwerken.Fanta1996 schreef: ↑04-06-2025 13:36Het beste wat je kan doen is zelf ook het leven weer oppakken. Andere dingen aan je hoofd hebben werkt het best bij het verwerken. Je moet niet die kinderen forceren om over hun gevoelens te praten, maar altijd de deur open laten als ze dat toch willen doen met jou. En zorg ervoor als ze dat willen dat ze snel bij een psycholoog terecht kunnen. Voor de rest zijn kinderen een stuk sterker dan je denkt en kunnen verlies op een gezonde manier verwerken.
woensdag 4 juni 2025 om 14:31
O wat verdrietig Lovebird, mijn advies (mijn vader overleed plotsteling toen ik 21 jaar was en ik vond hem)...ga met iemand praten. Ik heb uitgesteld tot nu....dikke 12 jaar....en praat met je pubers er over.
Ik ben toen als een automatische piloot zonder enig tot weinig verdriet door getuft....ik ging emotie eten...maar praten Ho maar...thuis werd er door mijn moeder ook weinig gepraat. We haalde wel herinnering op...maar echt over ons verdriet praten. Nee dat gebeurde niet.
Ik ben nu op 34 jarige leeftijd door meerdere gebeurtenissen gecrashed om het zo maar even uit te drukken.....
En ik vind de adviezen van Ambra heel erg goed, wij hadden nul komma nul bewegend beeld materiaal...wel veel foto's. Maar wat had ik graag nog de stem van mijn vader gehoord of hem zien bewegen op een filmpje.
Ik ben toen als een automatische piloot zonder enig tot weinig verdriet door getuft....ik ging emotie eten...maar praten Ho maar...thuis werd er door mijn moeder ook weinig gepraat. We haalde wel herinnering op...maar echt over ons verdriet praten. Nee dat gebeurde niet.
Ik ben nu op 34 jarige leeftijd door meerdere gebeurtenissen gecrashed om het zo maar even uit te drukken.....
En ik vind de adviezen van Ambra heel erg goed, wij hadden nul komma nul bewegend beeld materiaal...wel veel foto's. Maar wat had ik graag nog de stem van mijn vader gehoord of hem zien bewegen op een filmpje.
woensdag 4 juni 2025 om 14:36
M.i. zijn er een paar dingen die je kunt doen. Ten eerste zul je, om goed voor je kinderen te zorgen, goed voor hun moeder moeten zorgen. Dat betekent hulp inroepen van vrienden en bekenden zodat jij kunt rouwen. Rouw is heel hard werken, dus het is belangrijk dat je daar tijd en energie voor vrij maakt, hoe moeilijk dat ook is met een gezin dat ineens helemaal op jouw schouders rust.
Ten tweede zou je een ritueel met ze kunnen verzinnen om hun vader te herdenken. Praat met ze over hun vader, bij voorkeur terwijl jullie allemaal bezig zijn. De afwas kan een geschikt moment zijn, een wandelingetje of wat jullie ook maar gezamenlijk doen.
Ten derde: ga er nooit vanuit dat kinderen een bepaalde periode hebben afgesloten, alleen maar omdat ze er niet meer over praten en hun gewone leventje weer lijken te hebben opgepakt. Ze gaan hun vader missen bij alle grote en kleine gebeurtenissen, net zoals jij je partner mist.
Blijf dicht bij ze en wees zelf open over je gevoelens. Dat maakt het voor hen hopelijk ook makkelijker om hun gevoelens met jou te delen, of met hun eigen vrienden als ze wat ouder worden.
Veel sterkte voor jou en je kinderen.
Ten tweede zou je een ritueel met ze kunnen verzinnen om hun vader te herdenken. Praat met ze over hun vader, bij voorkeur terwijl jullie allemaal bezig zijn. De afwas kan een geschikt moment zijn, een wandelingetje of wat jullie ook maar gezamenlijk doen.
Ten derde: ga er nooit vanuit dat kinderen een bepaalde periode hebben afgesloten, alleen maar omdat ze er niet meer over praten en hun gewone leventje weer lijken te hebben opgepakt. Ze gaan hun vader missen bij alle grote en kleine gebeurtenissen, net zoals jij je partner mist.
Blijf dicht bij ze en wees zelf open over je gevoelens. Dat maakt het voor hen hopelijk ook makkelijker om hun gevoelens met jou te delen, of met hun eigen vrienden als ze wat ouder worden.
Veel sterkte voor jou en je kinderen.
woensdag 4 juni 2025 om 14:43
Dat moet je maar net kunnen.Fanta1996 schreef: ↑04-06-2025 13:36Het beste wat je kan doen is zelf ook het leven weer oppakken. Andere dingen aan je hoofd hebben werkt het best bij het verwerken. Je moet niet die kinderen forceren om over hun gevoelens te praten, maar altijd de deur open laten als ze dat toch willen doen met jou. En zorg ervoor als ze dat willen dat ze snel bij een psycholoog terecht kunnen. Voor de rest zijn kinderen een stuk sterker dan je denkt en kunnen verlies op een gezonde manier verwerken.
Als je zelf nog zo in je verdriet zit.
De rest ben ik het mee eens
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 4 juni 2025 om 14:46
Wat heb jij dit verstandig en liefdevol aangepakt.ambra schreef: ↑04-06-2025 14:24Mijn kinderen waren wat ouder toen hun vader overleed. Het is me wel duidelijk geworden dat er niet een manier is, maar dat je het per kind en per periode moet bezien.
Wat praktische dingen: stel geluidsopnames veilig, en bewegend beeld. Dat vervaagt redelijk snel in je hersenen.
Ik heb op een gegeven moment genoteerd waar hun vader graag kwam, bv welke restaurants en cafes in de stad. Dat soort dingen zakt ook weg.
Ik probeer hem regelmatig ter sprake te laten komen, terloops vaak. Een herinnering, of een uitspraak.
Therapie hoeft niet gelijk. Kan ook als er een vastloop- moment ontstaat. Je kunt ook op jezelf en je kinderen vertrouwen dat je hier samen een heel eind doorheen komt, en dat je pas hulp inroept als je vastzit en niet meer voor of achteruit kunt. Dat kan zich ook herhalen in de loop van de jaren, bij een nieuwe fase in het leven.
Ik heb nieuwe rituelen met ze ontwikkeld. Ook per kind anders.
Leg vast op wie ze kunnen terugvallen als jou wat overkomt, zorg dat er een band is met die persoon.
Laat een levenstestament opstellen bij de notaris, wie jouw belangen behartigt als er met jou iets gebeurt en de kinderen zijn nog niet volwassen.
Dat was de grootste angst van een van mijn kinderen, dat ik ook zou wegvallen. Ik doe mijn best en ben er nog..
Veel sterkte gewenst met de zware tijd die voor jullie ligt..
Heel veel sterkte gewenst!
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 4 juni 2025 om 15:02
Je kunt beter rouw omarmen ipv nu het gewone leven weer oppakken. Andere dingen aan je hoofd hebben, is niet altijd een goede oplossing. Rouw haalt je namelijk vroeg of laat weer in.Fanta1996 schreef: ↑04-06-2025 13:36Het beste wat je kan doen is zelf ook het leven weer oppakken. Andere dingen aan je hoofd hebben werkt het best bij het verwerken. Je moet niet die kinderen forceren om over hun gevoelens te praten, maar altijd de deur open laten als ze dat toch willen doen met jou. En zorg ervoor als ze dat willen dat ze snel bij een psycholoog terecht kunnen. Voor de rest zijn kinderen een stuk sterker dan je denkt en kunnen verlies op een gezonde manier verwerken.
En dat kinderen zoveel sterker zijn, of flexibeler zoals velen ook wel zeggen, is echt bullshit. Ze rouwen anders, maar niet minder, of minder hard.
To, ik heb één kind die ik vanaf haar 6de alleen opvoed wegens overlijden van vader. Het gaat in golven en in iedere volgende levensfase van kinderen veranderen de behoeften en vragen, is mijn persoonlijke ervaring.
Ikzelf ben vooral hard aan de slag gegaan na overlijden, want alles moest zo "gewoon " mogelijk blijven, voornamelijk voor mijn kind. Maar die boemerang kwam op een zeker moment heel snel terug. Zorg ook écht goed voor jezelf. Vraag hulp waar nodig. Ik heb dat veel te weinig gedaan.
Mijn kind heeft op twee momenten in verschillende fases psychologische ondersteuning gehad. Als moeder wil je graag van alles oplossen, maar juist omdat je zo dicht op je kinderen staat, is de rol van zorgverlener op je nemen niet persé een goede keuze. Probeer in de eerste plaats vooral moeder te zijn.
Het zal met vallen en opstaan gaan en dat is oké...
woensdag 4 juni 2025 om 15:03
Dat verschilt per persoon en zou ik afraden. Je moet natuurlijk door, maar laat je emotie niet onderdrukken door alles (werk, huishouden ect). Ik heb dit gedaan en is uiteindelijk mijn emotionele vlucht geweest om weer door te gaan, waardoor ik mijzelf juist helemaal uitgeput heb. Je komt jezelf gewoon weer tegen.Fanta1996 schreef: ↑04-06-2025 13:36Het beste wat je kan doen is zelf ook het leven weer oppakken. Andere dingen aan je hoofd hebben werkt het best bij het verwerken. Je moet niet die kinderen forceren om over hun gevoelens te praten, maar altijd de deur open laten als ze dat toch willen doen met jou. En zorg ervoor als ze dat willen dat ze snel bij een psycholoog terecht kunnen. Voor de rest zijn kinderen een stuk sterker dan je denkt en kunnen verlies op een gezonde manier verwerken.
Wij hebben er veel over gepraat. Over de leuke dingen, maar begonnen er zelf vaak over. Waar hij graag kwam en wat hij deed. Ik zou vooral doen waar jij je goed bij voelt. Vraag de kinderen geregeld hoe het met ze gaat dan komen er misschien ook al vanzelf vragen en antwoorden.
Voor jezelf zou ik toch iemand zoeken waar je mee kan praten over je rouw verwerking. En inderdaad hulp inroepen van anderen, er komt nog zoveel op je af.
Ik merk aan andere ouder (ben de dochter) dat het nog steeds wel veel losmaakt het verlies. Het is ook niet gek want ineens is je man er niet meer.
Heel veel sterkte!
woensdag 4 juni 2025 om 15:05
Ik wil je heel veel sterkte wensen....!
Natuurlijk heeft dit een enorme impact en blijft dit een rode draad in jullie leven. Geen ervaringsdeskundige, maar wel een andere praktische tip...
Ik merk dat er tegenwoordig vaak lange wachtlijsten zijn bij ggz etc. Als jij of je kind volledig vastloopt, kan het heel lang duren voordat de juiste hulp gevonden is. Als het nodig is, trek dan tijdig aan de bel.
Daarentegen is laagdrempelige hulp toegankelijker. Bij mij was het zo dat bij een psycholoog de eerste 5 sessies altijd vergoed werden, met een vrij korte wachtlijst. (verwijzing bij de huisarts halen). Bij mij (andere situatie) werkten 5 sessies echt goed om weer op de rit te zitten, en zo werd erger voorkomen. Ik weet niet wat voor psychologische hulp jij en je kinderen al gehad hebben, wellicht mosterd. Maar als er nog geen hulp is geweest, kan het verstandig zijn om deze "eenvoudige" hulp aan te nemen voordat er een ernstig "vastloop moment" ontstaat.
Voor je kinderen natuurlijk alleen als ze dit willen, voor jezelf zou het ook goed kunnen zijn.
Natuurlijk heeft dit een enorme impact en blijft dit een rode draad in jullie leven. Geen ervaringsdeskundige, maar wel een andere praktische tip...
Ik merk dat er tegenwoordig vaak lange wachtlijsten zijn bij ggz etc. Als jij of je kind volledig vastloopt, kan het heel lang duren voordat de juiste hulp gevonden is. Als het nodig is, trek dan tijdig aan de bel.
Daarentegen is laagdrempelige hulp toegankelijker. Bij mij was het zo dat bij een psycholoog de eerste 5 sessies altijd vergoed werden, met een vrij korte wachtlijst. (verwijzing bij de huisarts halen). Bij mij (andere situatie) werkten 5 sessies echt goed om weer op de rit te zitten, en zo werd erger voorkomen. Ik weet niet wat voor psychologische hulp jij en je kinderen al gehad hebben, wellicht mosterd. Maar als er nog geen hulp is geweest, kan het verstandig zijn om deze "eenvoudige" hulp aan te nemen voordat er een ernstig "vastloop moment" ontstaat.
Voor je kinderen natuurlijk alleen als ze dit willen, voor jezelf zou het ook goed kunnen zijn.
woensdag 4 juni 2025 om 15:10
Overigens ben ik het eens met het bewegend beeld: Veel mensen bewaren filpjes op hun telefoon wel een paar maanden, maar geen jaren. Je zou nu aan kennissen etc. kunnnen vragen of ze iets hebben en kunnen delen.
Voor een familiefeest lieten wij eens oude filmpjes zien. 1 oom was ontroerd, zijn overleden vrouw zat in dat 20-jaar oude filmje. Hij wist niet dat wij dat hadden, wij wisten niet dat hij geen bewegend beeld van zijn vrouw meer had.
Voor een familiefeest lieten wij eens oude filmpjes zien. 1 oom was ontroerd, zijn overleden vrouw zat in dat 20-jaar oude filmje. Hij wist niet dat wij dat hadden, wij wisten niet dat hij geen bewegend beeld van zijn vrouw meer had.
woensdag 4 juni 2025 om 15:26
Wat verschrikkelijk, TO. Veel sterkte gewenst.
Tegenwoordig zijn er gelukkig veel meer mogelijkheden om rouw te verwerken en ook is er, voor zover ik zie, veel meer begrip voor het grillige pad dat rouwverwerking is. Op onze middelbare school wordt een cursus rouwverwerking gegeven voor kinderen met een eerstelijnsverlies, misschien is er bij jullie ook zoiets? Of misschien zouden ze toch open staan voor een gesprek met iemand? (voor jezelf is dit ook een waardevol idee)
Ik denk dat je niet zoveel fout doet, zolang je maar over hem blijft praten en zolang je probeert je kinderen de ruimte te geven op hun eigen manier te rouwen. En dat is gewoon ingewikkeld als je puber bent. Ik kan me van mezelf vooral de enorme boosheid herinneren en mijn ouder was al overleden ruim voor ik puber werd.
Edit: ik moest als kind vooral normaal doen, het was juist goed als niemand aan ons zag dat we verdrietig waren, dat was lastig voor onze andere ouder en lastig voor de buitenwereld. Ik heb daar later best veel last van gehad.
Tegenwoordig zijn er gelukkig veel meer mogelijkheden om rouw te verwerken en ook is er, voor zover ik zie, veel meer begrip voor het grillige pad dat rouwverwerking is. Op onze middelbare school wordt een cursus rouwverwerking gegeven voor kinderen met een eerstelijnsverlies, misschien is er bij jullie ook zoiets? Of misschien zouden ze toch open staan voor een gesprek met iemand? (voor jezelf is dit ook een waardevol idee)
Ik denk dat je niet zoveel fout doet, zolang je maar over hem blijft praten en zolang je probeert je kinderen de ruimte te geven op hun eigen manier te rouwen. En dat is gewoon ingewikkeld als je puber bent. Ik kan me van mezelf vooral de enorme boosheid herinneren en mijn ouder was al overleden ruim voor ik puber werd.
Edit: ik moest als kind vooral normaal doen, het was juist goed als niemand aan ons zag dat we verdrietig waren, dat was lastig voor onze andere ouder en lastig voor de buitenwereld. Ik heb daar later best veel last van gehad.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
woensdag 4 juni 2025 om 15:35
Wat een gemis TO en vreselijke ervaring. Gezien je eerdere berichten zou ik zeker zelf in therapie gaan. Je hebt in je leven al veel te verwerken gehad en dan komt dit er ook nog overheen, daar heb je gewoon soms wat hulp bij nodig.
En je kunt daar ongetwijfeld ook bespreken hoe je het kunt aanvliegen met je kinderen.
Sterkte
En je kunt daar ongetwijfeld ook bespreken hoe je het kunt aanvliegen met je kinderen.
Sterkte
woensdag 4 juni 2025 om 16:16
@liefie, thnx! je hebt een pb terug.
Ik heb voor mezelf gelukkig al hulp. Zat zelf midden in een intensief traumaverwerkingstraject (had die ochtend nog emdr gehad), dat is nu natuurlijk gestaakt en na de eerste maanden vooral op hoe blijf ik staan en kan ik er zijn voor de kinderen gericht te hebben, gaan we nu langzaam naar emdr op de dag van overlijden werken.
Voor de kinderen is nu nog geen hulp, school is wel alert en hulp staat klaar wanneer nodig. Maar het zijn ook pubers, jongens, en ik weet soms niet wat rouw en wat puberteit is, we praten veel, ook over hun vader. Herinneringen ophalen of als iets hun aan hem doen denken. Maar dwing nu niets, check wel wekelijks of ze ok zijn, of ze weten waar ze terecht kunnen als ze niet met mij willen praten, dat soort dingen. Zijn 1e verjaardag hebben we met alle dierbare 'gevierd' en dat vonden ze echt heftig maar achteraf wel fijn.
Ikzelf ben echt de weg een beetje kwijt... Had daarvoor al moeite om te blijven staan, gezin en kinderen waren echt mijn houvast en reden om door te gaan. Daar leefde ik voor. En nu is mijn steunpilaar weg, mijn alles eigenlijk.
Vind het ook moeilijk om me te verhouden naar mijn kinderen. Hiervoor was ik echt hun moeder, maar nu zijn de verhoudingen veranderd... Ik heb ze betrokken in beslissingen waar je een kind nooit over na wil laten denken (begraven of cremeren, wat moet hij aan, gezamenlijk de kist uit huis dragen, wat voor begrafenis) en doordat ze toch dichtbij mij wilden zijn veel gehoord over dingen waar ze helemaal niets van hoeven te weten nog (financiën, verdriet van mij, van vrienden, van familie, regelzaken met instanties en mijn frustratie daarover). Heb in die periode wel elke dag met ze gezeten en besproken dat ik het allemaal op orde krijg, we een goed netwerk en vangnet hebben, dat ze niet voor me hoeven te zorgen, dat vrienden dat doen. dat die vrienden er ook voor hun zijn en me lastig mogen blijven vallen met alles wat hun bezig houdt, groot en klein, dat dat nooit teveel is.
Maar toch zijn ze in 1 klap volwassener geworden. Vooral de oudste neemt automatisch de rol een beetje over en zorgt voor broers. Ze zijn met z'n drieën nog veel hechter geworden, en dat is mooi om te zien. Ze komen vaker even een knuffel halen, gaan niet zomaar weg zonder gedag te zeggen, en savonds niet slapen zonder een knuffel te geven en nog even een praatje, daarin gaan we juist weer een beetje terug in de tijd. Ik ben zo ontzettend trots op ze, mn hart stroomt echt over van liefde voor ze en op dat soort momenten wil je dan je partner even aantikken en een blik wisselen, hoe blij we met ze zijn...
Ik heb voor mezelf gelukkig al hulp. Zat zelf midden in een intensief traumaverwerkingstraject (had die ochtend nog emdr gehad), dat is nu natuurlijk gestaakt en na de eerste maanden vooral op hoe blijf ik staan en kan ik er zijn voor de kinderen gericht te hebben, gaan we nu langzaam naar emdr op de dag van overlijden werken.
Voor de kinderen is nu nog geen hulp, school is wel alert en hulp staat klaar wanneer nodig. Maar het zijn ook pubers, jongens, en ik weet soms niet wat rouw en wat puberteit is, we praten veel, ook over hun vader. Herinneringen ophalen of als iets hun aan hem doen denken. Maar dwing nu niets, check wel wekelijks of ze ok zijn, of ze weten waar ze terecht kunnen als ze niet met mij willen praten, dat soort dingen. Zijn 1e verjaardag hebben we met alle dierbare 'gevierd' en dat vonden ze echt heftig maar achteraf wel fijn.
Ikzelf ben echt de weg een beetje kwijt... Had daarvoor al moeite om te blijven staan, gezin en kinderen waren echt mijn houvast en reden om door te gaan. Daar leefde ik voor. En nu is mijn steunpilaar weg, mijn alles eigenlijk.
Vind het ook moeilijk om me te verhouden naar mijn kinderen. Hiervoor was ik echt hun moeder, maar nu zijn de verhoudingen veranderd... Ik heb ze betrokken in beslissingen waar je een kind nooit over na wil laten denken (begraven of cremeren, wat moet hij aan, gezamenlijk de kist uit huis dragen, wat voor begrafenis) en doordat ze toch dichtbij mij wilden zijn veel gehoord over dingen waar ze helemaal niets van hoeven te weten nog (financiën, verdriet van mij, van vrienden, van familie, regelzaken met instanties en mijn frustratie daarover). Heb in die periode wel elke dag met ze gezeten en besproken dat ik het allemaal op orde krijg, we een goed netwerk en vangnet hebben, dat ze niet voor me hoeven te zorgen, dat vrienden dat doen. dat die vrienden er ook voor hun zijn en me lastig mogen blijven vallen met alles wat hun bezig houdt, groot en klein, dat dat nooit teveel is.
Maar toch zijn ze in 1 klap volwassener geworden. Vooral de oudste neemt automatisch de rol een beetje over en zorgt voor broers. Ze zijn met z'n drieën nog veel hechter geworden, en dat is mooi om te zien. Ze komen vaker even een knuffel halen, gaan niet zomaar weg zonder gedag te zeggen, en savonds niet slapen zonder een knuffel te geven en nog even een praatje, daarin gaan we juist weer een beetje terug in de tijd. Ik ben zo ontzettend trots op ze, mn hart stroomt echt over van liefde voor ze en op dat soort momenten wil je dan je partner even aantikken en een blik wisselen, hoe blij we met ze zijn...
woensdag 4 juni 2025 om 16:39
Allereerst wil ik jullie alle goeds wensen want deze ervaring gun je niemandLovebird1983 schreef: ↑04-06-2025 16:16@liefie, thnx! je hebt een pb terug.
Ik heb voor mezelf gelukkig al hulp. Zat zelf midden in een intensief traumaverwerkingstraject (had die ochtend nog emdr gehad), dat is nu natuurlijk gestaakt en na de eerste maanden vooral op hoe blijf ik staan en kan ik er zijn voor de kinderen gericht te hebben, gaan we nu langzaam naar emdr op de dag van overlijden werken.
Voor de kinderen is nu nog geen hulp, school is wel alert en hulp staat klaar wanneer nodig. Maar het zijn ook pubers, jongens, en ik weet soms niet wat rouw en wat puberteit is, we praten veel, ook over hun vader. Herinneringen ophalen of als iets hun aan hem doen denken. Maar dwing nu niets, check wel wekelijks of ze ok zijn, of ze weten waar ze terecht kunnen als ze niet met mij willen praten, dat soort dingen. Zijn 1e verjaardag hebben we met alle dierbare 'gevierd' en dat vonden ze echt heftig maar achteraf wel fijn.
Ikzelf ben echt de weg een beetje kwijt... Had daarvoor al moeite om te blijven staan, gezin en kinderen waren echt mijn houvast en reden om door te gaan. Daar leefde ik voor. En nu is mijn steunpilaar weg, mijn alles eigenlijk.
Vind het ook moeilijk om me te verhouden naar mijn kinderen. Hiervoor was ik echt hun moeder, maar nu zijn de verhoudingen veranderd... Ik heb ze betrokken in beslissingen waar je een kind nooit over na wil laten denken (begraven of cremeren, wat moet hij aan, gezamenlijk de kist uit huis dragen, wat voor begrafenis) en doordat ze toch dichtbij mij wilden zijn veel gehoord over dingen waar ze helemaal niets van hoeven te weten nog (financiën, verdriet van mij, van vrienden, van familie, regelzaken met instanties en mijn frustratie daarover). Heb in die periode wel elke dag met ze gezeten en besproken dat ik het allemaal op orde krijg, we een goed netwerk en vangnet hebben, dat ze niet voor me hoeven te zorgen, dat vrienden dat doen. dat die vrienden er ook voor hun zijn en me lastig mogen blijven vallen met alles wat hun bezig houdt, groot en klein, dat dat nooit teveel is.
Maar toch zijn ze in 1 klap volwassener geworden. Vooral de oudste neemt automatisch de rol een beetje over en zorgt voor broers. Ze zijn met z'n drieën nog veel hechter geworden, en dat is mooi om te zien. Ze komen vaker even een knuffel halen, gaan niet zomaar weg zonder gedag te zeggen, en savonds niet slapen zonder een knuffel te geven en nog even een praatje, daarin gaan we juist weer een beetje terug in de tijd. Ik ben zo ontzettend trots op ze, mn hart stroomt echt over van liefde voor ze en op dat soort momenten wil je dan je partner even aantikken en een blik wisselen, hoe blij we met ze zijn...
Ik ben eigenlijk best behoorlijk onder de indruk van hoe jij en je jongens het doen, maar ook van hoe jij het mét je jongens doet en zij met jou.
There is always something happening, and it's usually right now
woensdag 4 juni 2025 om 16:40
woensdag 4 juni 2025 om 16:51
Fanta1996 schreef: ↑04-06-2025 13:36Het beste wat je kan doen is zelf ook het leven weer oppakken. Andere dingen aan je hoofd hebben werkt het best bij het verwerken. Je moet niet die kinderen forceren om over hun gevoelens te praten, maar altijd de deur open laten als ze dat toch willen doen met jou. En zorg ervoor als ze dat willen dat ze snel bij een psycholoog terecht kunnen. Voor de rest zijn kinderen een stuk sterker dan je denkt en kunnen verlies op een gezonde manier verwerken.
Nee hoor, dat heet verdringen, niet verwerken.
Dat laatste is ook absoluut geen gegeven.
Wees gerust een beetje voorzichtiger met dit soort stellige uitspraken
There is always something happening, and it's usually right now
woensdag 4 juni 2025 om 17:20
Ik heb zelf veel gehad aan dit boek van Manu Keirse. Hij schrijft over wat er komt kijken bij rouwverwerking, hoe je anderen kan helpen of welke hulp je kan vragen in je netwerk.
Hij geeft ook vaak lezingen (die je kunt kijken op YouTube).
https://www.bol.com/nl/nl/p/helpen-bij- ... 075930492/
Hij geeft ook vaak lezingen (die je kunt kijken op YouTube).
https://www.bol.com/nl/nl/p/helpen-bij- ... 075930492/
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
