Kinderen
alle pijlers
Man plotseling overleden en pubers
woensdag 4 juni 2025 om 13:32
Hi allemaal,
Mijn man is een paar maanden geleden plotseling thuis overleden. Was een heftige gebeurtenis, ik vond hem, kinderen waren ook thuis.
Nu zijn we een paar maanden verder, kinderen lijken de draad van school, sport en vrienden weer opgepakt te hebben.
Maar wat nu? Kinderen zitten (net) op de middelbare school, maar hebben nog maar 1 ouder...
Ikzelf heb t er nog zo ontzettend moeiljjk mee. De gebeurtenis zelf was traumatisch, maar ook dat ik m'n alles ineens kwijt ben.
Waar ik naar op zoek ben is hoe zorg je ervoor dat de kinderen er zo goed mogelijk doorheen komen? Laat Je hun bepalen of forceer je soms om erover te praten?
En hoe doen andere plotseling alleenstaande ouders dat?
Mijn man is een paar maanden geleden plotseling thuis overleden. Was een heftige gebeurtenis, ik vond hem, kinderen waren ook thuis.
Nu zijn we een paar maanden verder, kinderen lijken de draad van school, sport en vrienden weer opgepakt te hebben.
Maar wat nu? Kinderen zitten (net) op de middelbare school, maar hebben nog maar 1 ouder...
Ikzelf heb t er nog zo ontzettend moeiljjk mee. De gebeurtenis zelf was traumatisch, maar ook dat ik m'n alles ineens kwijt ben.
Waar ik naar op zoek ben is hoe zorg je ervoor dat de kinderen er zo goed mogelijk doorheen komen? Laat Je hun bepalen of forceer je soms om erover te praten?
En hoe doen andere plotseling alleenstaande ouders dat?
woensdag 4 juni 2025 om 17:41
Zo te lezen doe je het harstikke goed, je mag trots op zulke fijne zonen zijn, en op jezelf.
Ja, wat zou je graag samen met je man willen kijken naar die dappere jongens van jullie..
Dat mis ik ook het meest, de persoon die erbij was toen ze geboren werden, waarmee je samen zo onnoemelijk trots maar ook bezorgd kon zijn. Dat je de vroege jeugdherinneringen van je kinderen niet meer kunt delen.
Jij hebt daarnaast nog veel meer op je bord dan ik destijds, ik kan niet anders dan mijn hoed diep afnemen voor jou..
Ja, wat zou je graag samen met je man willen kijken naar die dappere jongens van jullie..
Dat mis ik ook het meest, de persoon die erbij was toen ze geboren werden, waarmee je samen zo onnoemelijk trots maar ook bezorgd kon zijn. Dat je de vroege jeugdherinneringen van je kinderen niet meer kunt delen.
Jij hebt daarnaast nog veel meer op je bord dan ik destijds, ik kan niet anders dan mijn hoed diep afnemen voor jou..
woensdag 4 juni 2025 om 19:12
woensdag 4 juni 2025 om 20:32
Mijn tip zou zijn, laat de kinderen kind zijn. Jij bent nu de enige volwassene.
Deel volwassen problemen met je familie, vrienden etc.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier, zal per kind verschillend zijn. Vraag tussendoor of ze behoefte hebben om met een psycholoog te praten, zo niet laat ze. En probeer herinneringen te delen. Wellicht kunnen jullie een fijn ritueel bedenken op zijn verjaardag/ sterfdag dat soort gelegenheden.
Eet zijn favoriete taart ofzo.
Enne de ene dag gaat het beter dan de andere he..
Deel volwassen problemen met je familie, vrienden etc.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier, zal per kind verschillend zijn. Vraag tussendoor of ze behoefte hebben om met een psycholoog te praten, zo niet laat ze. En probeer herinneringen te delen. Wellicht kunnen jullie een fijn ritueel bedenken op zijn verjaardag/ sterfdag dat soort gelegenheden.
Eet zijn favoriete taart ofzo.
Enne de ene dag gaat het beter dan de andere he..
woensdag 4 juni 2025 om 20:32
donderdag 5 juni 2025 om 08:13
Ik wil ook nog even zeggen dat ik enorme bewondering voor je heb. Zo te lezen doe je het echt heel goed voor je kinderen.
Blijf vooral ook goed voor jezelf zorgen en accepteer alle hulp die je kunt krijgen. Ik vind het naar om te zeggen, maar het zwaarste moet waarschijnlijk nog komen. Zeg ik als ervaringsdeskundige (heb zowel jong een ouder als mijn eerste man verloren). Je zult je netwerk nog hard nodig hebben.
Blijf vooral ook goed voor jezelf zorgen en accepteer alle hulp die je kunt krijgen. Ik vind het naar om te zeggen, maar het zwaarste moet waarschijnlijk nog komen. Zeg ik als ervaringsdeskundige (heb zowel jong een ouder als mijn eerste man verloren). Je zult je netwerk nog hard nodig hebben.
donderdag 5 juni 2025 om 16:25
Lief jullie reacties allemaal, geeft hoop en stelt me enigszins gerust. Ik probeer iets van rituelen te opperen bij de kids, maar ze willen er eigenlijk niet zo specifiek bij stilstaan nog. En ik vind het heel moeilijk eigenlijk, omdat ik het ook nog niet zo aankan.
@ griebusdus, wat bedoel je met t ergste moet nog komen? Je maakt me een beetje bang... Lijkt me heel zwaar voor jou om eerst jong een ouder te verliezen en daarna je man... wil je erover vertellen? Iets delen hoe het voor jou was? Waar je het meest aan had en wat juist niet? mag ook via pb?
Binnenkort is het een half jaar geleden. En ik heb net ieder kind afzonderlijk gevraagd of ze daar erg bij stil staan, of ze er meer mee bezig zijn nu en of ze graag iets willen doen of zien die dag. Of ze die dag op een bepaalde manier willen vormgeven.... En eigenlijk zeggen ze alledrie dat ze er zo min mogelijk mee bezig willen zijn, er niet aan willen denken. Wel aan hun vader, over hem praten is ook fijn, maar niet over die dag, niet over de begrafenis, niet over wat dat met hun heeft gedaan en nog altijd doet. Als ze er niet aan denken gaat t prima zeggen ze. 1 gaat nog wel eens mee naar de begraafplaats, gaat soms alleen met een vriend erheen. De anderen komen er liever niet.
Ik vind dat zo ingewikkeld, ik ben er wel heel erg mee bezig, beelden van die dag gaan de hele tijd door mn hoofd. Maar daar lijken de kinderen minder last van te hebben. Onze behoeftes liggen dus ook anders. Ik vind het lastig om in te schatten of het ok voor ze is zo, of dat ik ze juist moet dwingen om het aan te gaan.
Als het nu ok met ze gaat moet ik daar misschien maar op vertrouwen?
En er op vertrouwen dat ze het aangeven wanneer ze er hulp bij nodig hebben?
Ik probeer ze ook het vertrouwen in anderen te geven, dat ze ook met andere volwassenen kunnen praten als ze willen, vrienden proberen ook wat toenadering naar ze te zoeken, maar het lijkt alsof ze juist meer naar gezin trekken, alsof ze de rest van de wereld buiten willen sluiten hierin. Wat ik weer lastig vind, want ja, straks ben ik er ineens niet meer en dan hebben ze niemand bij wie ze zich vertrouwt en veilig voelen... En in deze fase van de puberteit is het eigenlijk de bedoeling dat ze zich los gaan maken, waar ze ook wel mee bezig waren, maar lijkt nu weer helemaal gestopt te zijn.
Ik wil ze hier zo graag op een zo goed mogelijke manier doorheen loodsen, maar heb echt geen idee wat ik aan het doen ben en wat goed of normaal is. En tussendoor moet ik mn eigen hoofd ook nog boven water houden...
@ griebusdus, wat bedoel je met t ergste moet nog komen? Je maakt me een beetje bang... Lijkt me heel zwaar voor jou om eerst jong een ouder te verliezen en daarna je man... wil je erover vertellen? Iets delen hoe het voor jou was? Waar je het meest aan had en wat juist niet? mag ook via pb?
Binnenkort is het een half jaar geleden. En ik heb net ieder kind afzonderlijk gevraagd of ze daar erg bij stil staan, of ze er meer mee bezig zijn nu en of ze graag iets willen doen of zien die dag. Of ze die dag op een bepaalde manier willen vormgeven.... En eigenlijk zeggen ze alledrie dat ze er zo min mogelijk mee bezig willen zijn, er niet aan willen denken. Wel aan hun vader, over hem praten is ook fijn, maar niet over die dag, niet over de begrafenis, niet over wat dat met hun heeft gedaan en nog altijd doet. Als ze er niet aan denken gaat t prima zeggen ze. 1 gaat nog wel eens mee naar de begraafplaats, gaat soms alleen met een vriend erheen. De anderen komen er liever niet.
Ik vind dat zo ingewikkeld, ik ben er wel heel erg mee bezig, beelden van die dag gaan de hele tijd door mn hoofd. Maar daar lijken de kinderen minder last van te hebben. Onze behoeftes liggen dus ook anders. Ik vind het lastig om in te schatten of het ok voor ze is zo, of dat ik ze juist moet dwingen om het aan te gaan.
Als het nu ok met ze gaat moet ik daar misschien maar op vertrouwen?
En er op vertrouwen dat ze het aangeven wanneer ze er hulp bij nodig hebben?
Ik probeer ze ook het vertrouwen in anderen te geven, dat ze ook met andere volwassenen kunnen praten als ze willen, vrienden proberen ook wat toenadering naar ze te zoeken, maar het lijkt alsof ze juist meer naar gezin trekken, alsof ze de rest van de wereld buiten willen sluiten hierin. Wat ik weer lastig vind, want ja, straks ben ik er ineens niet meer en dan hebben ze niemand bij wie ze zich vertrouwt en veilig voelen... En in deze fase van de puberteit is het eigenlijk de bedoeling dat ze zich los gaan maken, waar ze ook wel mee bezig waren, maar lijkt nu weer helemaal gestopt te zijn.
Ik wil ze hier zo graag op een zo goed mogelijke manier doorheen loodsen, maar heb echt geen idee wat ik aan het doen ben en wat goed of normaal is. En tussendoor moet ik mn eigen hoofd ook nog boven water houden...
donderdag 5 juni 2025 om 16:57
Wat een hoop zorgen.
Eerst over die rituelen: die ontstaan vanzelf. Als je iets een tweede of derde keer doet, dan wordt het misschien een ritueel. Misschien ook niet. Ik zou dat zo open mogelijk laten rondom die 6 maanden- datum. Jij kunt zelf wel iets doen hè, voor jezelf, als je dat fijn vind.
Ik zou de kinderen niet dwingen om het aan te gaan. Blijkbaar ligt hun behoefte niet om iets op die specifieke datum te doen.
Het is inderdaad voor jou lastig dat jullie behoeften uit elkaar lopen, maar dat kan ook bijna niet anders gezien leeftijd en rol ( vrouw of zoon).
Laat ze maar naar binnen trekken als ze dat fijn vinden. Ik ga er even vanuit dat je geen concrete plannen hebt om er tussenuit te piepen?
Zo nee, dan hoef je nu echt niet heel erg hard aan hun contacten te gaan trekken. Laat ze. Mocht het onwerkelijke wel gebeuren, dan zijn er altijd mensen die jouw jongens zullen opvangen.
Weet niet of je een voogd hebt voor ze? Misschien kan je dat geruststellen.
Dat losmaken komt wel. Misschien wat later maar het komt. En eigenlijk zie je dat ze zich in hun manier van rouwen al van jou losmaken. Ze hebben hun eigen manier.
Vertrouw op je zonen. En op jezelf..
Eerst over die rituelen: die ontstaan vanzelf. Als je iets een tweede of derde keer doet, dan wordt het misschien een ritueel. Misschien ook niet. Ik zou dat zo open mogelijk laten rondom die 6 maanden- datum. Jij kunt zelf wel iets doen hè, voor jezelf, als je dat fijn vind.
Ik zou de kinderen niet dwingen om het aan te gaan. Blijkbaar ligt hun behoefte niet om iets op die specifieke datum te doen.
Het is inderdaad voor jou lastig dat jullie behoeften uit elkaar lopen, maar dat kan ook bijna niet anders gezien leeftijd en rol ( vrouw of zoon).
Laat ze maar naar binnen trekken als ze dat fijn vinden. Ik ga er even vanuit dat je geen concrete plannen hebt om er tussenuit te piepen?
Zo nee, dan hoef je nu echt niet heel erg hard aan hun contacten te gaan trekken. Laat ze. Mocht het onwerkelijke wel gebeuren, dan zijn er altijd mensen die jouw jongens zullen opvangen.
Weet niet of je een voogd hebt voor ze? Misschien kan je dat geruststellen.
Dat losmaken komt wel. Misschien wat later maar het komt. En eigenlijk zie je dat ze zich in hun manier van rouwen al van jou losmaken. Ze hebben hun eigen manier.
Vertrouw op je zonen. En op jezelf..
donderdag 5 juni 2025 om 17:02
Ah ambra dank je wel voor je lieve reactie!
Je stelt me weer een beetje gerust.
Ben zeker niet van plan ertussenuit te piepen, en voogd heb ik geregeld. Ook tegen vriendinnen gezegd wat ik graag wil en wat de jongens graag willen en nodig hebben.
Je praktische tips qua geluidsopnames en beeld, waar hij graag kwam enz zijn ook heel fijn. Heb weinig filmmateriaal, maar wat ik heb gaat ook op een harde schijf gezet worden.
Ik heb ook foto's en film van het afscheid laten maken, zelfs het moment dat we hem het huis uitdragen is vastgelegd door een vriendin. Voor als ze later vragen hebben over hoe het was.
Je stelt me weer een beetje gerust.
Ben zeker niet van plan ertussenuit te piepen, en voogd heb ik geregeld. Ook tegen vriendinnen gezegd wat ik graag wil en wat de jongens graag willen en nodig hebben.
Je praktische tips qua geluidsopnames en beeld, waar hij graag kwam enz zijn ook heel fijn. Heb weinig filmmateriaal, maar wat ik heb gaat ook op een harde schijf gezet worden.
Ik heb ook foto's en film van het afscheid laten maken, zelfs het moment dat we hem het huis uitdragen is vastgelegd door een vriendin. Voor als ze later vragen hebben over hoe het was.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
