Kinderen
alle pijlers
Middle child syndrom
woensdag 8 juli 2009 om 14:48
Het Middelste Kind Syndroom wil zeggen, dat, als er drie kinderen zijn, de middelste vaak het minst aandacht krijgt. Ouders hebben dat vaak niet in de gaten. Het middelste kind valt tussen wal en schip. De oudste, dus eerste kind stond natuurlijk nummer 1 en blijft die positie ook behouden. Dit kind blijft een dominante rol spelen of eist die rol op. Het laatste kind, dus de jongste, krijgt ook extra aandacht. Het middelste kind merkt dat en voelt dat aan als er niet echt bij te horen. Dit gaat bij zo'n kind een eigen leven leiden
Zit er een kern van waarheid in? Wie heeft er drie kinderen of komt uit een gezin met drie kinderen?
En klopt het dat je bij drie kinderen een stuk meer moet communiceren onderling als ouders, staat er meer druk op je relatie?
Zit er een kern van waarheid in? Wie heeft er drie kinderen of komt uit een gezin met drie kinderen?
En klopt het dat je bij drie kinderen een stuk meer moet communiceren onderling als ouders, staat er meer druk op je relatie?
woensdag 8 juli 2009 om 14:53
njb, ik denk hier wel over na ja, met een derde op komst. De tweede vraagt nu sowieso al minder aandacht dan de eerste (is veel meer op zichzelf dan de eerste), dus kans dat die nog minder zichtbaar wordt als de derde er is, is best aanwezig. Zeker als de derde een jongetje blijkt te zijn na 2 meisjes. Ik ben me er van bewust en hoop gewoon maar dat het in de praktijk meevalt.
woensdag 8 juli 2009 om 14:59
Mwoah, weet niet of het klopt. Denk dat er meer factoren meespelen. Mijn middelste is iets meer dan drie jaar de jongste geweest. Oudste gaat nu naar school en hij heeft overdag veel van mijn aandacht aangezien de baby nog niet veel doet (behalve eten en luiers). Straks heb ik er twee op school en die hebben om drie uur de aandacht weer. Daarnaast is mijn oudste erg rustig en mijn tweede een druk mannetje die zich wel laat horen.
woensdag 8 juli 2009 om 15:01
Ik kom uit een gezin van drie kinderen. De middelste kreeg de meeste aandacht( want een jongetje), de jongste ook want een half jongetje:) en ik als oudste dus de minste aandacht (want een echt meisje).
Ik was als oudste juist erg op mezelf en vind t ook allemaal prima.
Denk dat er wat betreft aandacht geven, nog meer factoren spelen dan enkel en alleen de volgorde waarin je geboren bent.
Ik was als oudste juist erg op mezelf en vind t ook allemaal prima.
Denk dat er wat betreft aandacht geven, nog meer factoren spelen dan enkel en alleen de volgorde waarin je geboren bent.
woensdag 8 juli 2009 om 15:03
Ja, herken ik helemaal. Ik ben de middelste van 3. De oudste had veel aandacht nodig, de jongst is een nakomertje. En ik, ik redde mezelf altijd wel. Ben ook best wel een beetje een einzelganger en inderdaad meer een eigen leven gaan leiden. Er niet bijhoren, zo heb ik dat nooit ervaren gelukkig.
Maar ik heb hier totaal geen problemen mee.
Maar ik heb hier totaal geen problemen mee.
woensdag 8 juli 2009 om 15:03
Ik herken het wel een beetje. Mijn man heeft een oudere zus en een jongere. Ik vraag me wél af hoe het zijn geweest als het bijvoorbeeld allemaal meiden waren geweest. Nu is het verschil weg, maar toen ik net bij hun thuis liep was dit duidelijk. Moeder bracht kadootjes mee voor jongste en oudste (klein voorbeeldje hoor). En vergat mijn man, want hij werkte toch al. Terwijl de oudste dat ook deed. Ik denk echter wel dat het ook samenhangt met andere factoren hoor!
woensdag 8 juli 2009 om 15:05
Ik ben het middelste kind van 3. Ik heb een kleiner broertje en een oudere broer. Beide met gedragsproblemen. Ik heb altijd genoeg aandacht gekregen van mijn ouders. Heb een goede band met hen. Maar als er een periode was waarin mijn ouders zorgen hadden om 1 van de 2 andere kreeg ik minder aandacht.
Waar ik wel last van heb gehad is het gevoel gesandwiches te zitten tussen twee jongen. Heb altijd het gevoel gehad tegen hen op te moeten boxen dat ik altijd overal tussenin zat
Maar goed dat kan ook liggen aan het feit dat ik het enige meisje tussen twee jongen.
Maar toch ik heb het nooit echt erg gevonden de middelste te zijn
Waar ik wel last van heb gehad is het gevoel gesandwiches te zitten tussen twee jongen. Heb altijd het gevoel gehad tegen hen op te moeten boxen dat ik altijd overal tussenin zat
Maar goed dat kan ook liggen aan het feit dat ik het enige meisje tussen twee jongen.
Maar toch ik heb het nooit echt erg gevonden de middelste te zijn
woensdag 8 juli 2009 om 15:07
Ik ben zelf middelste van de 3.
Heb oudere zus, jonger broertje. Maar moet eerlijk zeggen, ik heb er nooit iets van gemerkt dat de 1 meer aandacht krijgt dan de ander.
Ik denk dat dat heel erg van de kinderen afhangt, hoeveel aandacht die vragen en hoe de ouders het verdelen. Ik weet dat vooral mijn moeder er altijd heel erg op gelet heeft dat iedereen evenveel aandacht kreeg en volgens mij heeft dat gewerkt. Gewoon af en toe iets met elk kind apart doen..
Heb oudere zus, jonger broertje. Maar moet eerlijk zeggen, ik heb er nooit iets van gemerkt dat de 1 meer aandacht krijgt dan de ander.
Ik denk dat dat heel erg van de kinderen afhangt, hoeveel aandacht die vragen en hoe de ouders het verdelen. Ik weet dat vooral mijn moeder er altijd heel erg op gelet heeft dat iedereen evenveel aandacht kreeg en volgens mij heeft dat gewerkt. Gewoon af en toe iets met elk kind apart doen..
woensdag 8 juli 2009 om 15:08
Mijn man is de jongste van 3 (oudste is zus, middelste is broer) en bij hem in het gezin gaat het zeker niet op.
Oudste werd vaak genegeerd (meisje) terwijl middelste altijd op de voorgrond stond (stamhouder) en staat.
Ik ben nu zo'n 10 jaar aan zijn familie 'geplakt' en het is werkelijk onvoorstelbaar hoe daar de middelste met dikke stip op nummer 1 staat bij moeder (vader leeft niet meer).
Oudste werd vaak genegeerd (meisje) terwijl middelste altijd op de voorgrond stond (stamhouder) en staat.
Ik ben nu zo'n 10 jaar aan zijn familie 'geplakt' en het is werkelijk onvoorstelbaar hoe daar de middelste met dikke stip op nummer 1 staat bij moeder (vader leeft niet meer).
woensdag 8 juli 2009 om 15:09
Mijn vriend is de middelste en in zijn gezin is dit 'syndroom' idd heel duidelijk merkbaar. Zijn zus is het oogappeltje en zijn jongste broertje is de grappige benjamin. Vroeger speelde hij veel met zijn broertje en qua spelen viel de grote zus er dus een beetje buiten. Maar de aandacht van zijn ouders gaat vooral naar die andere twee. Net als wat Dahlia zegt: hij redt zich altijd wel. Toch vind hij het soms wel jammer dat zijn ouders hem het minst goed kennen. Maar ik denk dat als je je daar als ouder goed van bewust bent, dat je de grootste valkuil al voorkomt. Zijn ouders zeggen altijd dat alle drie de kinderen even belangrijk zijn, maar in de werkelijkheid is het 1-3-2.
woensdag 8 juli 2009 om 15:15
Middle child syndrome, youngest child syndrome, mensen moeten allemaal weer ergens een naampje aan geven. Ik noem het pityful syndrome. Ouders hebben dan blijkbaar onvoldoende opvoedingsvaardigheden als er één letterlijk het ondergeschoven kindje is (behalve bij een ziek kind vind ik dit niet opgaan) Ik kom uit een gezin van 5 en we zijn allemaal niets tekort gekomen. En dat geldt voor meerder gezinnen waarin ze met 3 of meer zijn.
woensdag 8 juli 2009 om 15:15
Ik ben ook de middelste van drie en ik val erbuiten en ben meer op mij zel gericht dan de andere twee. Of dit door de aandachts verdeling van mijnouders komt weet ik niet. Bij mij speelt ook mij dat ik heel anders ben dan mijn broer en zusje en ook wel dan mijn ouders. Ik heb geleerd dingen zelf te doen omdat ik ze niet goed kon delen.
In mijn ogen is het dus een groter nadeel dat er altijd één het derde wiel aan de wagen is, omdat er altijd twee meer op elkaar lijken en het tussen het beter werkt. Ik zou daarom nooit drie kinderen willen.
In mijn ogen is het dus een groter nadeel dat er altijd één het derde wiel aan de wagen is, omdat er altijd twee meer op elkaar lijken en het tussen het beter werkt. Ik zou daarom nooit drie kinderen willen.
woensdag 8 juli 2009 om 15:16
Mijn middelste is zo'n ongelofelijk sociaal kind, ik heb eerder het gevoel dat hij in het midden de warmte ervaart van altijd iemand om mee te spelen. Hij is ook zo grappig dat hij aandacht weet te vergaren, gewoon door er te zijn. Kan me niet voorstellen dat hij later het gevoel heeft dat hij er maar bij hing.
Oudste en Muis hebben ieder een gebruiksaanwijzing. Dat betekent uiteraard extra aandacht. Maar goed, Middelste krijgt dan als hij aandacht krijgt positieve aandacht, en dat lijkt me heel wat waard! Zou het die anderen ook (meer) gunnen.
Ik vind dat ik heel erg moet opletten dat ik de eigenheid van Muis respecteer, heb bij hem meer het gevoel dat hij er maar bij hangt. Komt ook omdat hij nog net te piep, en onverantwoordelijk is, voor een eigen activiteit zoals een muziekinstrument of zo.
Oudste en Muis hebben ieder een gebruiksaanwijzing. Dat betekent uiteraard extra aandacht. Maar goed, Middelste krijgt dan als hij aandacht krijgt positieve aandacht, en dat lijkt me heel wat waard! Zou het die anderen ook (meer) gunnen.
Ik vind dat ik heel erg moet opletten dat ik de eigenheid van Muis respecteer, heb bij hem meer het gevoel dat hij er maar bij hangt. Komt ook omdat hij nog net te piep, en onverantwoordelijk is, voor een eigen activiteit zoals een muziekinstrument of zo.
woensdag 8 juli 2009 om 15:17
Oh ja, voordat ik (weer eens) mensen boos maak, er zijn altijd momenten dat je één kind meer aandacht geeft, al was het maar omdat een baby afhankelijker is en soms meer tijd kost dan een 4 jarige. Ik heb het dus over het algemeen genomen. Ken namelijk ook een gezin waarbij er één de prinses was en de andere kinderen duidelijk wat te kort kwamen. En dan je afvragen waarom je kinderen zo verknipt zijn. Tsja...
woensdag 8 juli 2009 om 15:18
quote:milaatje schreef op 08 juli 2009 @ 15:15:
Middle child syndrome, youngest child syndrome, mensen moeten allemaal weer ergens een naampje aan geven. Ik noem het pityful syndrome. Ouders hebben dan blijkbaar onvoldoende opvoedingsvaardigheden als er één letterlijk het ondergeschoven kindje is (behalve bij een ziek kind vind ik dit niet opgaan) Ik kom uit een gezin van 5 en we zijn allemaal niets tekort gekomen. En dat geldt voor meerder gezinnen waarin ze met 3 of meer zijn.Wat mooi gezegd!
Middle child syndrome, youngest child syndrome, mensen moeten allemaal weer ergens een naampje aan geven. Ik noem het pityful syndrome. Ouders hebben dan blijkbaar onvoldoende opvoedingsvaardigheden als er één letterlijk het ondergeschoven kindje is (behalve bij een ziek kind vind ik dit niet opgaan) Ik kom uit een gezin van 5 en we zijn allemaal niets tekort gekomen. En dat geldt voor meerder gezinnen waarin ze met 3 of meer zijn.Wat mooi gezegd!
woensdag 8 juli 2009 om 15:25
Trouwens, ik vond middelste altijd super leuk want mijn oudere zus wilde altijd met me spelen en mijn jongere broertje ook.
Het leeftijdsverschil tussen hun is 5 jaar, dus dat was altijd iets te groot.
Nu nog steeds ga ik met beide veel om, maar de oudste en jongste iets minder met elkaar. Niet dat hun band slecht is, maar ik ben echt met beide samen opgegroeid zeg maar
Het leeftijdsverschil tussen hun is 5 jaar, dus dat was altijd iets te groot.
Nu nog steeds ga ik met beide veel om, maar de oudste en jongste iets minder met elkaar. Niet dat hun band slecht is, maar ik ben echt met beide samen opgegroeid zeg maar
woensdag 8 juli 2009 om 15:30
Het "middelste kind syndroom" vaak voor bij mensen die werkelijk niets om handen hebben, geen afwijking vertonen en vooral heel ontevreden zijn.
Die ontdekken, lang leve internet en de zelfdiagnose, dat ze "iets" hebben. Veelal "afwijkingen" van het vage, niet aangetoonde soort. Zoals: het middelste kind syndroom, het 30ers dilemma, een midlife crisis, ze zijn hypersensitief gevoelig en zeker en vast een nieuwetijdskind of Aquariusvrouw/man. Oh, en vlak alles in het "autistisch spectrum" niet uit, voor het gemak vergetende dat het niet gaaf en cool is autist te zijn maar verdomd lastig. Maar heus echt waar, want alle testen op internet wijzen het tenslotte uit en "ineens" viel alles op zijn plek, toch fijn zo'n etiketje.
Oftewel: chronisch gebrek aan een hobby en/of te veel vrije tijd...
Die ontdekken, lang leve internet en de zelfdiagnose, dat ze "iets" hebben. Veelal "afwijkingen" van het vage, niet aangetoonde soort. Zoals: het middelste kind syndroom, het 30ers dilemma, een midlife crisis, ze zijn hypersensitief gevoelig en zeker en vast een nieuwetijdskind of Aquariusvrouw/man. Oh, en vlak alles in het "autistisch spectrum" niet uit, voor het gemak vergetende dat het niet gaaf en cool is autist te zijn maar verdomd lastig. Maar heus echt waar, want alle testen op internet wijzen het tenslotte uit en "ineens" viel alles op zijn plek, toch fijn zo'n etiketje.
Oftewel: chronisch gebrek aan een hobby en/of te veel vrije tijd...
woensdag 8 juli 2009 om 15:36
quote:mips schreef op 08 juli 2009 @ 15:30:
Het "middelste kind syndroom" vaak voor bij mensen die werkelijk niets om handen hebben, geen afwijking vertonen en vooral heel ontevreden zijn.
Die ontdekken, lang leve internet en de zelfdiagnose, dat ze "iets" hebben. Veelal "afwijkingen" van het vage, niet aangetoonde soort. Zoals: het middelste kind syndroom, het 30ers dilemma, een midlife crisis, ze zijn hypersensitief gevoelig en zeker en vast een nieuwetijdskind of Aquariusvrouw/man. Oh, en vlak alles in het "autistisch spectrum" niet uit, voor het gemak vergetende dat het niet gaaf en cool is autist te zijn maar verdomd lastig. Maar heus echt waar, want alle testen op internet wijzen het tenslotte uit en "ineens" viel alles op zijn plek, toch fijn zo'n etiketje.
Oftewel: chronisch gebrek aan een hobby en/of te veel vrije tijd...Wat zij zegt!
Het "middelste kind syndroom" vaak voor bij mensen die werkelijk niets om handen hebben, geen afwijking vertonen en vooral heel ontevreden zijn.
Die ontdekken, lang leve internet en de zelfdiagnose, dat ze "iets" hebben. Veelal "afwijkingen" van het vage, niet aangetoonde soort. Zoals: het middelste kind syndroom, het 30ers dilemma, een midlife crisis, ze zijn hypersensitief gevoelig en zeker en vast een nieuwetijdskind of Aquariusvrouw/man. Oh, en vlak alles in het "autistisch spectrum" niet uit, voor het gemak vergetende dat het niet gaaf en cool is autist te zijn maar verdomd lastig. Maar heus echt waar, want alle testen op internet wijzen het tenslotte uit en "ineens" viel alles op zijn plek, toch fijn zo'n etiketje.
Oftewel: chronisch gebrek aan een hobby en/of te veel vrije tijd...Wat zij zegt!
woensdag 8 juli 2009 om 15:42
In Duitsland noemen ze dit "fenomeen" een sandwichbaby Mijn schoonzusje had zich hier nogal in verdiept, omdat ze 3 kinderen had. (niet dat het iets heeft geholpen...) Nu heeft ze er 4 en volgens mij is het bij haar zo dat de baby altijd alle aandacht kreeg, en de andere kinderen behoorlijk op de achtergrond werden gedrongen. De oudste is een verwend nest geworden, en kind 2 en 3 zijn hele leuke zelfstandige meiden geworden maar dat is niet de verdienste van hun ouders. Ze kunnen goed voor zichzelf opkomen, maar zijn m.i. behoorlijk aandacht tekort gekomen.
Ik heb dit alles van dichtbij meegemaakt en voor mij was het nog eens een bevestiging dat wij het bij 2 kinderen gaan houden.
Ik heb dit alles van dichtbij meegemaakt en voor mij was het nog eens een bevestiging dat wij het bij 2 kinderen gaan houden.
woensdag 8 juli 2009 om 15:44
Ik kom zelf uit een gezin van 4, en nog eens 2 jongens en 2 meisjes. Het enige 'dingetje' is dat ik als laatste echt een nakomertje ben en die drie dicht op elkaar zitten.
Ik denk trouwens dat als er al enige waarheid in het middle child syndrom zit, het bij 4 of 5 kinderen (of meer) niet meer aan de orde is. Omdat er dan hoogstwaarschijnlijk wel iemand zit met wie je het kan vinden, of als je de ene dag ruzie hebt met eentje er altijd wel een ander is om mee te spelen. Zo heb ik het in ieder geval wel ervaren, en eigenlijk op volwassen leeftijd nog steeds wel. Er is altijd wel 'iemand' beschikbaar.
Nog even terugkomen op de relatie: ik heb weleens gehoord dat bij 3 kinderen je relatie echt goed en stevig moet zijn en dan vooral qua communicatie omdat die onder druk zou komen te staan. Iemand ervaring?
Ik denk trouwens dat als er al enige waarheid in het middle child syndrom zit, het bij 4 of 5 kinderen (of meer) niet meer aan de orde is. Omdat er dan hoogstwaarschijnlijk wel iemand zit met wie je het kan vinden, of als je de ene dag ruzie hebt met eentje er altijd wel een ander is om mee te spelen. Zo heb ik het in ieder geval wel ervaren, en eigenlijk op volwassen leeftijd nog steeds wel. Er is altijd wel 'iemand' beschikbaar.
Nog even terugkomen op de relatie: ik heb weleens gehoord dat bij 3 kinderen je relatie echt goed en stevig moet zijn en dan vooral qua communicatie omdat die onder druk zou komen te staan. Iemand ervaring?
woensdag 8 juli 2009 om 15:54
First child syndrome: je ouders zijn vaak strenger voor jou geweest dan dat ze voor je broertjes en zusjes zijn. Die mogen vaak meer dan jij mocht op hun leeftijd
Middle child syndrome: Aandacht gaat vooral naar oudste en jongste kind
Last child syndrome: oudere kinderen mogen altijd meer dan jij, jij moet wachten tot je ook zo oud bent voor je iets mag
enz.. enz.. enz...
Ik vind het grote onzin dus.
Middle child syndrome: Aandacht gaat vooral naar oudste en jongste kind
Last child syndrome: oudere kinderen mogen altijd meer dan jij, jij moet wachten tot je ook zo oud bent voor je iets mag
enz.. enz.. enz...
Ik vind het grote onzin dus.
