Mijn kind minder belangrijk dan andere kleinkinderen?

Misschien zijn het hormonen maar het zit mij niet lekker.

Mijn schoonouders hebben drie kleinkinderen: eentje van mijn man en mij (P) en een tweeling van haar andere zoon ( A en . De tweeling is twee jaar ouder.

Een paar voorbeelden.

Nu is het zo dat als wij bij mijn schoonouders zijn het ALTIJD over de andere twee kleinkinderen gaat. Kan P iets, bijvoorbeeld lopen, konden A en B dit al veel eerder. Of er wordt vol trots alle foto's van A en B geshowd. Als dit nou soms, of zelfs de helft van de tijd, voorkwam ala. Maar dit is elke keer.

Ook worden er spullen aangeschaft voor A en B en wordt dit ook zo benoemd. Een voorbeeld: in een folder stond een bepaald stuk speelgoed. Ik vertelde dit aan mijn schoonmoeder, zij wilde er twee hebben: Voor als A en B kwamen.
Ik had iets voor P gekocht, mijn schoonmoeder wilde dit ook hebben: Voor als A en B kwamen.

Qua oppas is het ook niet veel beter. Er wordt om de haverklap opgepast op A en B. Hebben wij hulp nodig is dit lastig. Vaak krijgen we nee te horen of wordt er de dag van te voren afgebeld omdat ze op A en B moeten passen.

Ik heb de babyshower van mijn schoonzus helemaal georganiseerd samen met mijn schoonmoeder. Op mijn babyshower zijn mijn schoonzus en schoonmoeder niet gekomen, ze hadden wat anders te doen.

Man en ik hebben een miskraam gehad voordat P werd geboren. Wij vertelden dit aan de schoonouders en de reactie van schoonvader was dat A en B zulke leuke kinderen zijn.

Nu is er gisteren iets voorgevallen wat voor mij de druppel is. Mijn zwager had twee bedden bij mijn schoonouders neergezet. Voor A en B. Die hadden ze weer zelf nodig. Wij vroegen aan mijn schoonouders of wij zelf een bed daar moesten neerzetten, geen probleem! Dit werd vier maanden afgehouden want mijn zwager zal wel een keer de bedden terugbrengen. Al die tijd kon P dus niet blijven slapen. Ook niet als wij er waren, geen middagslaapje. Nu hebben we uiteindelijk gewoon een bed gekocht. Ik bel gisteren op of de lakentjes van de oude bedden die ik had gekocht voor hen er nog waren. Deze waren meegegaan naar zwager en schoonzus dus of wij zelf weer even nieuwe wilden halen.

Ik kom zelf van een oma die dit gedrag vertoonde naar mij: andere kleinkinderen waren veel belangrijker dan ik. Als wij op bezoek kwamen was er alleen water. Gingen wij weg, en kwamen we vijf minuten later terug omdat we iets waren vergeten, was er in eens limonade gevonden. Dit triggert waarschijnlijk ook waarom ik zo allergisch op het gedrag van mijn schoonouders reageer.
Ik merk alleen dat ik er steeds meer moeite mee krijg. ik wil niet dat mijn zoon het waterkleinkind is, ik wil dat geen enkel kind dit is maar ik kan het niet makkelijk los zien van elkaar.
Bespreekbaar maken is lastig. Schoonmoeder wordt dat enorm emotioneel en schoonvader heel boos... Ze staan niet open voor een dialoog.
Man vergoeilijkt het allemaal. Zegt dat ze het niet zo bedoelen maar ik voel het echt anders.

Moet ik voor manlief mijn mond houden?