Kinderen
alle pijlers
Miskraam
donderdag 8 januari 2009 om 22:36
Ik heb een kindje van 2,5 en ben zwanger geweest van de tweede. Dat was onverwachts en onbedoeld. Mijn vriend zag een tweede niet zitten. Oorspronkelijk wilde mijn vriend sowieso geen kinderen, de eerste is ook niet gemakkelijk ontstaan, maar sinds de geboorte is hij dol op onze zoon. Er was thuis behoorlijk wat strijd over hoe verder te gaan. Voor mijzelf was het duidelijk dat er een tweede zou komen, maar ook dat er dan allerlei aanpassingen in huis en budget zouden moeten komen. Dus om meerdere redenen onpraktisch en lastig.
Bij de termijnecho van acht weken bleek het kindje met zes weken overleden te zijn en dat het een miskraam zou worden. Twee weken later, ik was toen tien weken zwanger, kwam de miskraam. Dat is me enorm tegengevallen. In het begin vooral fysiek, het is een mini-bevalling, voor en na de miskraam vooral mentaal.
Ik vind het moeilijk om erover te praten, ook gezien de voorgeschiedenis. Ik merk ook dat het vaak gebagatelliseerd wordt, bewust of onbewust. Ik weet dat mijn collega's met mij meeleven, maar ik vind het wel erg moeilijk om weer te beginnen met werken. Alsof er niets gebeurd is. En dan zijn er ook nog twee collega's vader geworden. Ik vind dat erg moeilijk, hoezeer ik het ze ook gun.
Ik voel mij alsof ik een kadootje in de schoot geworpen kreeg dat mij weer ruw is afgenomen. Iets heel dierbaars dat niemand ooit heeft gekend. Er waren ook maar enkele mensen die wisten dat ik zwanger was. Het enige tastbare is de echofoto en de foto van de zwangerschapstest. De echofoto heb ik opgehangen.
Overigens heb ik van mijn vriend wel veel steun ontvangen, terwijl ik dat niet verwachtte. Maar het blijft een man: het kindje groeide niet in hem. En hij voelt niet wat ik voel.
Een miskraam komt voor bij 20% van alle zwangerschappen. Ik heb gemerkt dat er in mijn omgeving meer vrouwen zijn die een miskraam hebben gehad. Waarschijnlijk hier ook. Wat hebben jullie gedaan? Hoe hebben jullie je gevoeld?
Bij de termijnecho van acht weken bleek het kindje met zes weken overleden te zijn en dat het een miskraam zou worden. Twee weken later, ik was toen tien weken zwanger, kwam de miskraam. Dat is me enorm tegengevallen. In het begin vooral fysiek, het is een mini-bevalling, voor en na de miskraam vooral mentaal.
Ik vind het moeilijk om erover te praten, ook gezien de voorgeschiedenis. Ik merk ook dat het vaak gebagatelliseerd wordt, bewust of onbewust. Ik weet dat mijn collega's met mij meeleven, maar ik vind het wel erg moeilijk om weer te beginnen met werken. Alsof er niets gebeurd is. En dan zijn er ook nog twee collega's vader geworden. Ik vind dat erg moeilijk, hoezeer ik het ze ook gun.
Ik voel mij alsof ik een kadootje in de schoot geworpen kreeg dat mij weer ruw is afgenomen. Iets heel dierbaars dat niemand ooit heeft gekend. Er waren ook maar enkele mensen die wisten dat ik zwanger was. Het enige tastbare is de echofoto en de foto van de zwangerschapstest. De echofoto heb ik opgehangen.
Overigens heb ik van mijn vriend wel veel steun ontvangen, terwijl ik dat niet verwachtte. Maar het blijft een man: het kindje groeide niet in hem. En hij voelt niet wat ik voel.
Een miskraam komt voor bij 20% van alle zwangerschappen. Ik heb gemerkt dat er in mijn omgeving meer vrouwen zijn die een miskraam hebben gehad. Waarschijnlijk hier ook. Wat hebben jullie gedaan? Hoe hebben jullie je gevoeld?
donderdag 8 januari 2009 om 22:44
Ik heb helaas wel ervaring, heb ruim 3 jaar geleden een vroege miskraam gehad met 6 weken. Ik wist ook niet zo goed wat ik ermee moest en hoe ik me moest voelen, had ook snel het gevoel dat ik me aanstelde omdat het 'maar' 6 weken was. Ik ben 1 dag thuis gebleven van het werk en daarna ging ik gewoon door alsof er niks gebeurd was eigenlijk...Ik had er wel verdriet van maar kon het moeilijk kwijt. Na de tijd wilde ik extra graag zwanger raken en dat werd behoorlijk obsessief, aangezien dat niet lukte. Inmiddels heb ik een wolk van een dochter in haar bedje liggen van 3 maand...Sterkte met je verdriet...
vrijdag 9 januari 2009 om 08:49
Ik heb er wel ervaring mee. Mijn eerste miskraam had ik een 7 maand geleden. Dat hakt er serieus op in. Het voelt aan als liefdesverdriet en alleen de tijd heelt een beetje. Ik heb ondertussen nog meerdere vroegere miskramen gehad, maar de eerste vond ik het ergste. Ondertussen went het een beetje. Ik probeer het ook telkens na enkele dagen van verdriet wat te relativeren. Natuurlijk was jij al 8 tot 10 weken, hoe langer de tijd je zwanger was, hoe groter de klap vermoed ik. Je hebt langer tijd gehad om te dromen, om vooruit te kijken en dan ineens is het voorbij. Je omschrijft het mooi, het wordt je op een ruwe manier weer afgepakt. Toch mooi hoe je vriend je heeft gesteund. Ik wens je veel sterkte, wentel je maar eventjes in je verdriet, er komt zeker een dag dat je je weer beter zal voelen.
vrijdag 9 januari 2009 om 10:06
He Merlelief!
Hier ook herkenning. Ik heb afgelopen zomer een missed abortion gehad, ook bij mij was op de echofoto te zien dat het hartje niet klopte. En ook dat kindje was erg gewenst en welkom.
Ik ben zelf twee weken thuis geweest daarna, en heb 2 weken 50% gewerkt. Fysiek was ik helemaal op na een zware twee maanden zwangerschap en heel veel bloedverlies.
Het slijt, echt waar. Neem de tijd, forceer niets, huil wanneer je wilt. Bij mij hielp het heel erg om het op te schrijven, wat er was gebeurd en hoe ik me voelde.
Neemt niet weg dat ik toch nu weer volschiet. En dat is echt niet erg. Ik had heel rationeel de beslissing genomen dat ik zwanger wilde worden, maar emotioneel maakte ik die beslissing pas bij die echo met het slechte nieuws. Dus ik kan me goed voorstellen dat het bij jou heel veel los heeft gemaakt. Neem de tijd, praat erover met je vriend.
Ondertussen ben ik 4,5 maanden zwanger en gaat alles heel erg goed!
Sterkte...
Hier ook herkenning. Ik heb afgelopen zomer een missed abortion gehad, ook bij mij was op de echofoto te zien dat het hartje niet klopte. En ook dat kindje was erg gewenst en welkom.
Ik ben zelf twee weken thuis geweest daarna, en heb 2 weken 50% gewerkt. Fysiek was ik helemaal op na een zware twee maanden zwangerschap en heel veel bloedverlies.
Het slijt, echt waar. Neem de tijd, forceer niets, huil wanneer je wilt. Bij mij hielp het heel erg om het op te schrijven, wat er was gebeurd en hoe ik me voelde.
Neemt niet weg dat ik toch nu weer volschiet. En dat is echt niet erg. Ik had heel rationeel de beslissing genomen dat ik zwanger wilde worden, maar emotioneel maakte ik die beslissing pas bij die echo met het slechte nieuws. Dus ik kan me goed voorstellen dat het bij jou heel veel los heeft gemaakt. Neem de tijd, praat erover met je vriend.
Ondertussen ben ik 4,5 maanden zwanger en gaat alles heel erg goed!
Sterkte...
vrijdag 9 januari 2009 om 10:12
yep, wel ervaring, onbedoeld zwanger geraakt en getwijfeld of ik het wilde houden of niet. Had besloten van wel, hoewel het niet erg goed in ons leven paste, en toen ging het met 9 weken alsnog mis.
Dus voor mij was het een beetje dubbel, ik begon me er net op te verheugen en aan het idee te wennen.
Maar aangezien we twijfel hadden in het begin, en het spontaan mis ging, kon ik me er mentaal vrij makkelijk bij neerleggen. Het vruchtje was waarschijnlijk niet goed, en de kinderwens was er niet per se. Fysiek was het ook niet erg zwaar, het viel wel mee, en ik had nog geen echo gezien. Scheelt ook wel denk ik.
sterkte in ieder geval, en bepaal zelf hoe lang je verdrietig wil zijn! Je stelt je niet aan, voor de ene is het zwaarder dan voor de ander.
Dus voor mij was het een beetje dubbel, ik begon me er net op te verheugen en aan het idee te wennen.
Maar aangezien we twijfel hadden in het begin, en het spontaan mis ging, kon ik me er mentaal vrij makkelijk bij neerleggen. Het vruchtje was waarschijnlijk niet goed, en de kinderwens was er niet per se. Fysiek was het ook niet erg zwaar, het viel wel mee, en ik had nog geen echo gezien. Scheelt ook wel denk ik.
sterkte in ieder geval, en bepaal zelf hoe lang je verdrietig wil zijn! Je stelt je niet aan, voor de ene is het zwaarder dan voor de ander.
vrijdag 9 januari 2009 om 12:13
Wat vervelend voor je en ik heb helaas ook ervaring.
Drie maanden geleden een vroege miskraam.
Ik testte vrijdag positief en dinsdag kreeg ik een miskraam.
Hoewel ik pas net wist dat ik zwanger was kon ik( konden wij) mijn geluk niet op.
Helaas werden we ruw van onze roze/blauwe wolk afgetrokken en hebben we echt de hele dag in bed samen liggen huilen. Mijn vriend was er gelukkig erg voor me.
Ben blij dat jouw vriend dat ook is.
Ik ben pas die week erop weer gaan werken want het is emotioneel ook gewoon heel zwaar,
Ik zou echt naar je eigen lichaam luisteren en dan pas weer de draad oppakken. Het heeft mij erg geholpen ik heb het goed verwerkt ( al heb ik het er echt nog wel moeilijk mee).
Sterkte!!!
Drie maanden geleden een vroege miskraam.
Ik testte vrijdag positief en dinsdag kreeg ik een miskraam.
Hoewel ik pas net wist dat ik zwanger was kon ik( konden wij) mijn geluk niet op.
Helaas werden we ruw van onze roze/blauwe wolk afgetrokken en hebben we echt de hele dag in bed samen liggen huilen. Mijn vriend was er gelukkig erg voor me.
Ben blij dat jouw vriend dat ook is.
Ik ben pas die week erop weer gaan werken want het is emotioneel ook gewoon heel zwaar,
Ik zou echt naar je eigen lichaam luisteren en dan pas weer de draad oppakken. Het heeft mij erg geholpen ik heb het goed verwerkt ( al heb ik het er echt nog wel moeilijk mee).
Sterkte!!!
vrijdag 9 januari 2009 om 13:30
Helaas hier ook ervaring Merlelief...
Ik heb een dochter van 2 jr en we wilden graag een 2e. Bij dochter heeft het ruim 2 jr geduurd voordat ik eindelijk zwanger werd. Nu was ik na 3 mnd al zwanger. Helaas in augustus '08 miskraam gehad. Nu in december weer een miskraam gehad.
Ze zeggen dat de kans op 2 miskramen na elkaar erg klein is, maar het is erg cru als je tot dit kleine groepje behoort.
Ik ben beide keren na 2 weken weer aan het werk gegaan. Kan me nu nog niet concentreren op het werk en merk dat ik de 1e miskraam ook nog niet goed verwerkt had.
We hebben 11-2 afspraak in zkh en krijgen dan uitslagen en horen meer hoe we nu verder gaan...
Heel veel stertke de aankomende tijd!!
Ik heb een dochter van 2 jr en we wilden graag een 2e. Bij dochter heeft het ruim 2 jr geduurd voordat ik eindelijk zwanger werd. Nu was ik na 3 mnd al zwanger. Helaas in augustus '08 miskraam gehad. Nu in december weer een miskraam gehad.
Ze zeggen dat de kans op 2 miskramen na elkaar erg klein is, maar het is erg cru als je tot dit kleine groepje behoort.
Ik ben beide keren na 2 weken weer aan het werk gegaan. Kan me nu nog niet concentreren op het werk en merk dat ik de 1e miskraam ook nog niet goed verwerkt had.
We hebben 11-2 afspraak in zkh en krijgen dan uitslagen en horen meer hoe we nu verder gaan...
Heel veel stertke de aankomende tijd!!
zondag 11 januari 2009 om 01:05
Dank jullie wel voor de reacties. Het doet me goed andere ervaringen te lezen. Bijzonder toch dat er weer heel verschillende achtergronden zijn, maar dat het gevoel toch gemeenschappelijk is. Het is mooi en fijn om dat te delen.
In overleg met de bedrijfsarts begin ik maandag met halve dagen. Afgelopen vrijdag ben ik expres even langs geweest op mijn werk, ter voorbereiding zeg maar. Dat ging wel goed. Hoewel ik het niet op kan brengen de vader van de baby te feliciteren. En als ik hem gewoon aanspreek dan vind ik dat ik ook iets moet zeggen over zijn vaderschap en dus zeg ik maar niks. Maar dat voelt niet helemaal goed. Mijn collega's zeggen dat iedereeen het wel begrijpt dus ik ga er maar van uit dat hij het ook wel begrijpt. De andere jonge vader heb ik gelukkig nog niet gezien.
Roro, het helpt mij ook wel een beetje om eroverr te schrijven.
Patty4life, Ik denk mij wel te kunnen voorstellen hoe het voelt als het je twee keer gebeurt. Een dubbel geveol van frustratie en verdriet. Hopelijk biedt het zkh duidelijkheid en kunnen jullie daar goed mee verder.
Drew, het voelt inderdaad als liefdesverdriet, daar had ik nog niet aan gedacht. Mooie vergelijking.
Aruba, ik ga kijken op dat topic.
In overleg met de bedrijfsarts begin ik maandag met halve dagen. Afgelopen vrijdag ben ik expres even langs geweest op mijn werk, ter voorbereiding zeg maar. Dat ging wel goed. Hoewel ik het niet op kan brengen de vader van de baby te feliciteren. En als ik hem gewoon aanspreek dan vind ik dat ik ook iets moet zeggen over zijn vaderschap en dus zeg ik maar niks. Maar dat voelt niet helemaal goed. Mijn collega's zeggen dat iedereeen het wel begrijpt dus ik ga er maar van uit dat hij het ook wel begrijpt. De andere jonge vader heb ik gelukkig nog niet gezien.
Roro, het helpt mij ook wel een beetje om eroverr te schrijven.
Patty4life, Ik denk mij wel te kunnen voorstellen hoe het voelt als het je twee keer gebeurt. Een dubbel geveol van frustratie en verdriet. Hopelijk biedt het zkh duidelijkheid en kunnen jullie daar goed mee verder.
Drew, het voelt inderdaad als liefdesverdriet, daar had ik nog niet aan gedacht. Mooie vergelijking.
Aruba, ik ga kijken op dat topic.
zondag 11 januari 2009 om 10:56
Hier ook een soortgelijk verhaal merlelief...
Ik heb in november een miskraam gehad. Ik heb al een dochter van 2,5 en het was niet de bedoeling dat er nu een tweede zou komen. Mijn vriend wilde ook geen tweede. Ooit wel maar nu nog niet. Daar hebben we dus veel ruzies over gehad maar ik wilde er helemaal voor gaan. Het zou moeilijk worden maar ik was toch blij.
Uiteindelijk is mijn vriend redelijk bijgedraaid. Ik was zelf ook helemaal aan het idee gewend. Met een week of 10 had ik wat bloedverlies maar dacht niet gelijk het ergste, vooral omdat de huisarts na een inwendig onderzoek te hebben gedaan, vertelde dat het wat oud bloed was.
Ik ging dus vol goede moed naar de gyn voor de 12 wekenecho en zag toen dat het hartje niet meer klopte. Het kindje was al een paar weken gestopt met groeien. Ik voelde me heel erg genept door mijn lichaam. Een week later verloor ik het vruchtje. Ik was heel verdrietig maar ook opgelucht dat mijn lichaam dat wel kon en dat er geen curetage nodig was.
Ik ben een week later aan een nieuwe baan begonnen en had veel afleiding daardoor. Het is nu bijna 2 maanden geleden en het lijkt soms wel alsof het nooit gebeurd is. Af en toe heb ik nog wel een moment dat ik verdrietig ben. Vooral wanneer ik iets hoor of lees wat over een miskraam gaat. Verder ben ik er vrij nuchter onder. Wat je schrijft over dat kadootje wat je weer afgenomen word herken ik wel heel erg. Ik verheugde me op een kindje en nu komt het niet. Veel vrouwen gaan na een miskraam weer voor een nieuwe zwangerschap maar wij niet omdat het nu gewoon niet kan.
Veel sterkte de komende tijd en verwerk het in je eigen tempo.
Ik heb in november een miskraam gehad. Ik heb al een dochter van 2,5 en het was niet de bedoeling dat er nu een tweede zou komen. Mijn vriend wilde ook geen tweede. Ooit wel maar nu nog niet. Daar hebben we dus veel ruzies over gehad maar ik wilde er helemaal voor gaan. Het zou moeilijk worden maar ik was toch blij.
Uiteindelijk is mijn vriend redelijk bijgedraaid. Ik was zelf ook helemaal aan het idee gewend. Met een week of 10 had ik wat bloedverlies maar dacht niet gelijk het ergste, vooral omdat de huisarts na een inwendig onderzoek te hebben gedaan, vertelde dat het wat oud bloed was.
Ik ging dus vol goede moed naar de gyn voor de 12 wekenecho en zag toen dat het hartje niet meer klopte. Het kindje was al een paar weken gestopt met groeien. Ik voelde me heel erg genept door mijn lichaam. Een week later verloor ik het vruchtje. Ik was heel verdrietig maar ook opgelucht dat mijn lichaam dat wel kon en dat er geen curetage nodig was.
Ik ben een week later aan een nieuwe baan begonnen en had veel afleiding daardoor. Het is nu bijna 2 maanden geleden en het lijkt soms wel alsof het nooit gebeurd is. Af en toe heb ik nog wel een moment dat ik verdrietig ben. Vooral wanneer ik iets hoor of lees wat over een miskraam gaat. Verder ben ik er vrij nuchter onder. Wat je schrijft over dat kadootje wat je weer afgenomen word herken ik wel heel erg. Ik verheugde me op een kindje en nu komt het niet. Veel vrouwen gaan na een miskraam weer voor een nieuwe zwangerschap maar wij niet omdat het nu gewoon niet kan.
Veel sterkte de komende tijd en verwerk het in je eigen tempo.
maandag 12 januari 2009 om 14:24
Jalisa, heel jammer van die miskraam en vooral dat je je droom een beetje moet laten varen omwille van je vriend. Het is niet evident he, als je er beide niet helemaal achter staat. Moet je eigenlijk wel een beetje rekening mee houden. Maar misschien in de toekomst, is er ook nog een klein tweede wondertje voor jou voorzien.
maandag 12 januari 2009 om 16:16
Hoi Merelief, helaas hier ook soortgelijke verhaal, behalve dat mijn man het wel wilde. Wij hebben 2 zoons en na lang twijfelen besloten we vorig jaar dat het niet verstandig was om een derde kindje te willen. Ik ben daarop een 3 jarige opleiding begonnen toen ik in december erachter kwam dat ik zwanger was. De knop was snel om, want alle praktische bezwaren die we hadden bleken opeens oplosbaar en keken we er juist naar uit, we hadden zelfs al namen!
Bij de eerste echo bleek ik een baarmoeder van 7,5 cm te hebben met een embryo van 3mm, dat is eigenlijk een combi van 8 weken zwangerschap met net 6 weken zwangerschap, maar er klopte een dapper hartje dus we bleven hoop houden.
Helaas bleek vorige week woensdag dat het hartje vlak na de eerste echo is gestopt en zit nu midden in de miskraam zeg maar. Lichamelijk valt het me mee, heb bijna geen kramp enzo. Maar ja, de wens was opeens wel heel erg aanwezig.
Ik had de opleiding al gestopt en besloot er helemaal voor te gaan, we waren er zo blij mee!
Maar ja, ook nu heb ik nog zere borsten en geen eetlust en vermoeidheid maar eigenlijk voor niks, een illusie!
Ik snap heel goed je verdriet en de vraag waarom het kadootje je weer is afgenomen is ook herkenbaar. Misschien brengt het ook bij jouw vriend de duidelijkheid dat hij een 2e wonder toch wel ziet zitten?
En niemand kan voor jou beslissen dat je weer aan het werk moet hoor, pas goed op jezelf, want iedereen verwerkt dit heel anders.
Heel veel sterkte meid!
Bij de eerste echo bleek ik een baarmoeder van 7,5 cm te hebben met een embryo van 3mm, dat is eigenlijk een combi van 8 weken zwangerschap met net 6 weken zwangerschap, maar er klopte een dapper hartje dus we bleven hoop houden.
Helaas bleek vorige week woensdag dat het hartje vlak na de eerste echo is gestopt en zit nu midden in de miskraam zeg maar. Lichamelijk valt het me mee, heb bijna geen kramp enzo. Maar ja, de wens was opeens wel heel erg aanwezig.
Ik had de opleiding al gestopt en besloot er helemaal voor te gaan, we waren er zo blij mee!
Maar ja, ook nu heb ik nog zere borsten en geen eetlust en vermoeidheid maar eigenlijk voor niks, een illusie!
Ik snap heel goed je verdriet en de vraag waarom het kadootje je weer is afgenomen is ook herkenbaar. Misschien brengt het ook bij jouw vriend de duidelijkheid dat hij een 2e wonder toch wel ziet zitten?
En niemand kan voor jou beslissen dat je weer aan het werk moet hoor, pas goed op jezelf, want iedereen verwerkt dit heel anders.
Heel veel sterkte meid!
maandag 19 januari 2009 om 17:34
Hallo allemaal! Ik heb helaas ook ervaring, twee keer zelfs. Ik heb een dochter van 9, toen ze 7 was kreeg ik met 19 weken een miskraam. Twee jaar later kwam mijn zoontje gelukkig gezond ter wereld, maar hij was nog geen 6 maanden en ik was alweer zwanger. Het was per ongeluk en kwam helemaal niet uit en 2 maanden later kreeg ik weer een miskraam. Ik wilde eerst geen kinderen meer, maar nu moet en zal ik nog zeker twee kinderen krijgen. En na mijn eerste miskraam kon ik wel huilen als ik een zwangere vrouw zag of iemand met een baby. En ik voelde me schuldig tegenover mijn dochter. Maar, na de geboorte van mijn zoon was ik alleen nog maar blij en gunde iedereen die blijdschap, maar nu sommige bekenden dus ook echt zwanger zijn, ben ik gewoon jaloers! Ik wil ook! Ik was het al, waarom ging het nou mis? (en dat terwijl het echt een verrassing was die niet goed uitkwam, nu vind ik het zo jammer)
Ik ben net 39 geworden en vind mezelf oud en ben bang voor weer een miskraam. Maar mijn kinderwens is gelukkig sterker. Dat 2009 voor iedereen een vruchtbaar en kinderrijk jaar mag worden!
Ik ben net 39 geworden en vind mezelf oud en ben bang voor weer een miskraam. Maar mijn kinderwens is gelukkig sterker. Dat 2009 voor iedereen een vruchtbaar en kinderrijk jaar mag worden!
maandag 26 januari 2009 om 22:16
Dank jullie wel voor alle reacties. Ik merk dat de pijn en het verdriet steeds minder erg wordt. Het is echt een rouwverwerking. Tenminste, dat denk ik. Ik heb daar niet zoveel ervaring mee. Ondertussen ben ik ook gesprekken aangegaan met de bedrijfsmaatschappelijk werkster en dat voelt goed. Zij kijkt er op een andere manier tegenaan en dat is ook goed. En wat ook goed is, is dat er bijzondere ontwikkelingen zijn op een ander gebied in mijn leven dat mij uitdaagt.
Ondertussen heb ik ook een ander babietje vastgehouden, het babietje van die collega. Dat was raar! Ik had een duidelijk gevoel dat het niet míjn kindje was, maar het voelde wel erg fijn om een babietje in mijn armen te hebben en dat lieve gezichtje te bekijken. . .
Ondertussen heb ik ook een ander babietje vastgehouden, het babietje van die collega. Dat was raar! Ik had een duidelijk gevoel dat het niet míjn kindje was, maar het voelde wel erg fijn om een babietje in mijn armen te hebben en dat lieve gezichtje te bekijken. . .
maandag 26 januari 2009 om 22:35
Ik lees ook in jullie verhalen dat de zwangerschap voelde/voelt als echt iets van jezelf. Zo heb ik het ook ervaren. Waarom heeft dat niet verder mogen gaan? Ik denk dat er nooit echt een antwoord op te geven is en dat het iets is dat inderdaad moet slijten.
Wat zijn jullie ervaringen qua nacontrole? Ik heb geen nacomtrole gehad. Ik heb uberhaupt niks van de verloskundigen gehoord. Ik weet niet goed wat ik daar van moet vinden. Ze zullen het wel druk hebben ...maar ik had het gewaardeerd als ik nog wat van hen zou hebben gehoord. Vlak na de echo fietste ik met mijn zoon in de straat waar de praktijk gevestigd is en toen wees hij er naar, dat hij daar had gespeeld en daar opnieuw wilde spelen. Tja, dat kan niet meer, heb ik hem maar gezegd. Met spijt in mijn stem.
Wat zijn jullie ervaringen qua nacontrole? Ik heb geen nacomtrole gehad. Ik heb uberhaupt niks van de verloskundigen gehoord. Ik weet niet goed wat ik daar van moet vinden. Ze zullen het wel druk hebben ...maar ik had het gewaardeerd als ik nog wat van hen zou hebben gehoord. Vlak na de echo fietste ik met mijn zoon in de straat waar de praktijk gevestigd is en toen wees hij er naar, dat hij daar had gespeeld en daar opnieuw wilde spelen. Tja, dat kan niet meer, heb ik hem maar gezegd. Met spijt in mijn stem.
maandag 26 januari 2009 om 23:15
Hoi Merlelief, wat verdrietig wat er gebeurd is bij jullie. Hier helaas ook dezelfde ervaring. Ik was in oktober zwanger en bij de echo na 8,5 week kregen ook wij het verdrietige nieuws dat het vruchtje met 6,5 week gestopt was met groeien. Ik kan me het verdriet nog zo goed voor de geest halen. Bij ons was het ook apart, het was ongepland en onverwachts en we schrokken beiden enorm. Ook omdat we toen nog maar 4 maanden bij elkaar waren en ook nog eens 200 km uit elkaar wonen. Na de schrik, ook de blijdschap die helaas maar zo kort mocht duren. Nu hebben we het er eigenlijk niet meer over maar ik heb de miskraam op zich (met medicatie opgewekt) toch als erg heftig ervaren... lichamelijk maar zeker ook geestelijk. Je blijft met zo'n leeg gevoel achter en je hele toekomstbeeld dat je in een paar weken vormt, is weer weg!
Ik heb het maar een paar mensen verteld en eigenlijk vraagt niemand er nu meer naar, dat maakt het een beetje eenzaam verdriet. Ik weet zeker dat 30 juni (onze uitgerekende datum) een hele vreemde dag zal blijven..
Heel veel sterkte met je verdriet!
Ik heb het maar een paar mensen verteld en eigenlijk vraagt niemand er nu meer naar, dat maakt het een beetje eenzaam verdriet. Ik weet zeker dat 30 juni (onze uitgerekende datum) een hele vreemde dag zal blijven..
Heel veel sterkte met je verdriet!
dinsdag 27 januari 2009 om 07:41
Hoi Merelief en anderen,
Ook voor mij is dit heel herkenbaar. Vorige week woensdag heb ik een miskraam gehad, nadat we de dag ervoor bij de echo hadden gezien dat het hartje niet klopte. Het voelde alsof onze wereld instortte; dit kindje was heel gewenst en we hadden ruim een jaar bij het ziekenhuis gelopen voor fertiliteitsonderzoeken en behandelingen. Uiteindelijk is deze zwangerschap in onze "rustmaand" ontstaan; we zouden in begin januari starten met IUI maar toen we daar drie weken terug kwamen voor de instructie bleek ik - inmiddels 7 weken - zwanger. Ons geluk kon niet op; ik kon de hele wereld aan!
Twee weken later kwam er abrupt een eind aan dat intense geluk. Onderweg naar de echo zaten we te fantaseren wie we het als eerste gingen vertellen en op welke manier. Als ik terugdenk aan die echo schiet ik helemaal vol. Ik droom er de afgelopen nachten ook regelmatig over."
Ik ben nog steeds niet aan het werk; ik durf het nog niet. Twee directe collega's van mij verwachten in augustus hun tweede kindje; ik was eigenlijk precies tussen hen in uitgerekend. Ik ben bang voor die confrontatie. Eerlijk gezegd voelt het niet eerlijk dat alles gewoon doorgaat, terwijl ik er nog niet klaar voor ben. Ook dat bagitaliseren herken ik erg ("Het was nog maar zo klein" en "Je weet nu tenminste dat je zwanger kan worden"). Ik weet dat het in verhouding nog heel klein was, maar het gelukkige gevoel wat het gaf was nìet klein! En dat ik zwanger kon worden is zeker positief; maar lukt het nog eens en kan ik dan de zwangerschap uitdragen en een gezond kindje op de wereld zetten?? En hoe (onzeker) gaat die zwangerschap voelen; ik heb nu ook helemaal niets gevoeld van de (naderende) miskraam!
Kortom; verdriet en boosheid, een onbestemd en "leeg" gevoel wisselen elkaar af. Heb helemaal geen zin om me aan te kleden en iets te gaan ondernemen. Ik blijf liever met de gordijnen dicht onder de dekens liggen...
Over de "nazorg": omdat ik al bij het ziekenhuis liep heb ik met 7 en 9 weken een echo gehad. Toen die laatste niet goed bleek werd gelijk voor de volgende dag een afspraak ingepland bij de gynaecoloog, die met ons de opties heeft besproken (wachten op natuurlijke miskraam, curretage of miskraam opwekken met medicijnen). We kozen voor curretage en daarvoor werd een afgelopen vrijdag een afspraak gepland. Uiteindelijk is de echo anderhalve dag eerder toch "natuurlijk" tot gang gekomen. Daarna nog een controle gekeken of mijn lichaam inderdaad helemaal schoon was. Ik moet nu 4-6 weken afwachten of ik weer ongesteld wordt, en zo niet een afspraak maken bij de gyn hoe verder. De gyn zei nog wel dat ik de eerste maand niet zwanger mag worden, maar daar hoor/lees ik verschillende adviezen over. Daar maak ik me eigenlijk niet zo'n druk om want ik schat de kans dat ik zo snel weer zwanger word niet groot.
Het is fijn dat je bij een forum als dit je verhaal kwijt kunt!
Ook voor mij is dit heel herkenbaar. Vorige week woensdag heb ik een miskraam gehad, nadat we de dag ervoor bij de echo hadden gezien dat het hartje niet klopte. Het voelde alsof onze wereld instortte; dit kindje was heel gewenst en we hadden ruim een jaar bij het ziekenhuis gelopen voor fertiliteitsonderzoeken en behandelingen. Uiteindelijk is deze zwangerschap in onze "rustmaand" ontstaan; we zouden in begin januari starten met IUI maar toen we daar drie weken terug kwamen voor de instructie bleek ik - inmiddels 7 weken - zwanger. Ons geluk kon niet op; ik kon de hele wereld aan!
Twee weken later kwam er abrupt een eind aan dat intense geluk. Onderweg naar de echo zaten we te fantaseren wie we het als eerste gingen vertellen en op welke manier. Als ik terugdenk aan die echo schiet ik helemaal vol. Ik droom er de afgelopen nachten ook regelmatig over."
Ik ben nog steeds niet aan het werk; ik durf het nog niet. Twee directe collega's van mij verwachten in augustus hun tweede kindje; ik was eigenlijk precies tussen hen in uitgerekend. Ik ben bang voor die confrontatie. Eerlijk gezegd voelt het niet eerlijk dat alles gewoon doorgaat, terwijl ik er nog niet klaar voor ben. Ook dat bagitaliseren herken ik erg ("Het was nog maar zo klein" en "Je weet nu tenminste dat je zwanger kan worden"). Ik weet dat het in verhouding nog heel klein was, maar het gelukkige gevoel wat het gaf was nìet klein! En dat ik zwanger kon worden is zeker positief; maar lukt het nog eens en kan ik dan de zwangerschap uitdragen en een gezond kindje op de wereld zetten?? En hoe (onzeker) gaat die zwangerschap voelen; ik heb nu ook helemaal niets gevoeld van de (naderende) miskraam!
Kortom; verdriet en boosheid, een onbestemd en "leeg" gevoel wisselen elkaar af. Heb helemaal geen zin om me aan te kleden en iets te gaan ondernemen. Ik blijf liever met de gordijnen dicht onder de dekens liggen...
Over de "nazorg": omdat ik al bij het ziekenhuis liep heb ik met 7 en 9 weken een echo gehad. Toen die laatste niet goed bleek werd gelijk voor de volgende dag een afspraak ingepland bij de gynaecoloog, die met ons de opties heeft besproken (wachten op natuurlijke miskraam, curretage of miskraam opwekken met medicijnen). We kozen voor curretage en daarvoor werd een afgelopen vrijdag een afspraak gepland. Uiteindelijk is de echo anderhalve dag eerder toch "natuurlijk" tot gang gekomen. Daarna nog een controle gekeken of mijn lichaam inderdaad helemaal schoon was. Ik moet nu 4-6 weken afwachten of ik weer ongesteld wordt, en zo niet een afspraak maken bij de gyn hoe verder. De gyn zei nog wel dat ik de eerste maand niet zwanger mag worden, maar daar hoor/lees ik verschillende adviezen over. Daar maak ik me eigenlijk niet zo'n druk om want ik schat de kans dat ik zo snel weer zwanger word niet groot.
Het is fijn dat je bij een forum als dit je verhaal kwijt kunt!
donderdag 12 februari 2009 om 23:13
Hallo allemaal,
Jullie hebben gelijk: het slijt. Het wordt steeds minder moeilijk. Het wordt steeds meer iets dat in mijn leven gebeurd is en waarmee ik verder moet. Het wordt ook steeds gemakkelijker om erover te praten zonder emotioneel te worden. Maar moeilijk blijft het.
Jullie verhalen grijpen mij wel aan. Op mijn werk lopen ook vrouwen zomaar zwanger te zijn. Alsof het niks is. Krossie, ik kan mij goed voorstellen dat de confronatatie met jouw zwangere collega's je afschrikt. Dat is het; een confrontatie. Heb je mensen waarmee je kunt praten? Mij heeft het erg geholpen dat ik de tijd kreeg van mijn collega's en dat ik met mensen kon praten. Ik hoop dat dat voor jou ook kan. Het is cru om niet meer zwanger te zijn, terwijl andere zwangeren gewoon doorgaan met zwanger zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Jullie hebben gelijk: het slijt. Het wordt steeds minder moeilijk. Het wordt steeds meer iets dat in mijn leven gebeurd is en waarmee ik verder moet. Het wordt ook steeds gemakkelijker om erover te praten zonder emotioneel te worden. Maar moeilijk blijft het.
Jullie verhalen grijpen mij wel aan. Op mijn werk lopen ook vrouwen zomaar zwanger te zijn. Alsof het niks is. Krossie, ik kan mij goed voorstellen dat de confronatatie met jouw zwangere collega's je afschrikt. Dat is het; een confrontatie. Heb je mensen waarmee je kunt praten? Mij heeft het erg geholpen dat ik de tijd kreeg van mijn collega's en dat ik met mensen kon praten. Ik hoop dat dat voor jou ook kan. Het is cru om niet meer zwanger te zijn, terwijl andere zwangeren gewoon doorgaan met zwanger zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
donderdag 12 februari 2009 om 23:23
Ik ben inmiddels gewoon weer ongesteld geworden. Dat vond ik ook zo fijn van een zwangerschap: dat je even niet meer menstrueert. Ik heb nooit veel last van mijn menstruatie, maar leuk is anders.
Mijn zoon van 2,5 heeft het album met zijn babyfoto's ontdekt. Hij vindt die vreselijk interessant. Het is hartstikke leuk om te zien hoe hij aan t beseffen is dat ook hij een baby is geweest en dat hij het is die op die foto's staat. Tegelijkertijd besef ik dan ook dat ik het zo graag nog een keer had willen meemaken... Maar mijn vriend wilde en wil geen tweede. En misschien is dat ook wel beter, verstandelijk gezien. Maar emotioneel ... blijft het moeilijk.
Veel sterkte gewenst met de verwerking van jullie ervaringen. Het is een heftig iets.
Mijn zoon van 2,5 heeft het album met zijn babyfoto's ontdekt. Hij vindt die vreselijk interessant. Het is hartstikke leuk om te zien hoe hij aan t beseffen is dat ook hij een baby is geweest en dat hij het is die op die foto's staat. Tegelijkertijd besef ik dan ook dat ik het zo graag nog een keer had willen meemaken... Maar mijn vriend wilde en wil geen tweede. En misschien is dat ook wel beter, verstandelijk gezien. Maar emotioneel ... blijft het moeilijk.
Veel sterkte gewenst met de verwerking van jullie ervaringen. Het is een heftig iets.
vrijdag 13 februari 2009 om 06:37
Pas nadat ik een miskraam had gehad, besefte ik me hoe vaak dat moet voorkomen. Je hoort het nooit van andere mensen totdat ze bijv. weer zwanger zijn of misschien wel nooit als je niet tot de intiemste vrienden behoort. Idioot eigenlijk. Ik merkte dat ik wel wat behoefte had aan contact.
Maar iedereen heeft gelijk, het slijt. Het is nu 4 maanden geleden voor mij en ik had zelf het gevoel er al weer helemaal overheen te zijn (lichamelijk en geestelijk). Toch besef ik me af en toe dat dat niet zo is, als ik om me heen hoor dat mensen zwanger zijn (vaak al van de tweede, voor mij was het de eerste keer). Super voor hen, maar ik baal er wel van dat het mij dan niet 'gewoon lukt'...Ach ja.
Ik heb een curretage gehad (met 11 weken) toen na de echo bleek dat het niet in orde was. Uiteindelijk heb ik twee weken niet gewerkt en daarna gewoon weer fulltime. Dat was prima, al heb ik de eerste week terug op het werk wel wat rustiger aan gedaan. Ik ben vrij nuchter, maar heb toch gemerkt dat je tijd nemen hiervoor heel belangrijk is! Sterkte in ieder geval.
Maar iedereen heeft gelijk, het slijt. Het is nu 4 maanden geleden voor mij en ik had zelf het gevoel er al weer helemaal overheen te zijn (lichamelijk en geestelijk). Toch besef ik me af en toe dat dat niet zo is, als ik om me heen hoor dat mensen zwanger zijn (vaak al van de tweede, voor mij was het de eerste keer). Super voor hen, maar ik baal er wel van dat het mij dan niet 'gewoon lukt'...Ach ja.
Ik heb een curretage gehad (met 11 weken) toen na de echo bleek dat het niet in orde was. Uiteindelijk heb ik twee weken niet gewerkt en daarna gewoon weer fulltime. Dat was prima, al heb ik de eerste week terug op het werk wel wat rustiger aan gedaan. Ik ben vrij nuchter, maar heb toch gemerkt dat je tijd nemen hiervoor heel belangrijk is! Sterkte in ieder geval.
