Kinderen
alle pijlers
Moeilijke relatie met dochter
vrijdag 6 december 2019 08:57
Vanmorgen was er weer ruzie hier thuis. Ruzie met mijn dochter van 8. Ik schrijf dit topic dus wat geëmotioneerd , sorry voor mocht het wat heftig of onduidelijk overkomen.
Wij hebben een dochter van acht dus , waar ik vreselijk veel van hou. Ze is enig kind en blijft dat ook. Ik heb een fijn huwelijk , een lieve man . Dochter trekt erg naar haar vader wat ik niet heel erg vind en ook wel begrijp , hij werkt meer dan ik en ze ziet hem dus minder vaak dan dat ze mij ziet. Vanmorgen escaleerde het hier , voor de zoveelste keer. Ik wil ivm privacy niet uitschrijven waarom precies maar het komt er op neer dat mijn dochter ontzettend brutaal en respectloos tegen mij kan doen. Vaak lijkt dit uit het niets te komen maar is dan terug te voeren naar iets waar ze bijv niet haar zin in kreeg.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om een voorbeeld te noemen en te vertellen wat ze dan precies doet en hoe. Even een voorbeeld wat voor anderen denk ik nogal stom overkomt maar om aan te geven hoe het dan gaat : wij hebben een poes. Onze dochter houdt ontzettend veel van diertjes. Een paar dagen terug gaf ik de poes een kattensnoepje . Vervolgens gaat dochter dus tegen mij te keer . Dat ik zeker wil dat de poes stikt omdat ik het snoepje ( soort stokje) niet door midden brak. Dat ik lekker vooral zo door moet gaan als ik wil dat de poes stikt etc etc. Ik word dan vervolgens boos (tel eerst tot 10 omdat ik niet steeds weer de boze moeder wil zijn ) en zeg dat ze moet ophouden om op zo’n toon tegen me te praten. Ik ben het vervolgens zat omdat het de zoveelste keer is dat ik het gevoel heb dat ze de vloer met me aanveegt en uiteindelijk resulteert het in tranen van beide kanten omdat zij het dan goed wil maken en ik me qua gevoel van haar afsluit. Zij raakt dan heel erg overstuur en ik word wanhopig want ik weet niet hoe verder. Uiteindelijk blijkt dan achteraf dat ze zo deed omdat zij de poes het snoepje had willen geven . Na de ruzie van vanmorgen zit ze op haar kamer .
Ik had zelf vroeger een heel heftige relatie met mijn moeder. Ik hield veel van haar maar ik heb haar ook gehaat ( niet alleen in mijn puber jaren maar zelfs nog toen ik in de 20 was ) Mijn moeder was vaak boos , sloeg me veel ( doe ik niet bij mijn dochter !!) en heeft de meest vreselijke dingen tegen me gezegd. Naarmate ze ouder werd ( en meer afhankelijk van mij ) werd onze relatie beter maar ik ben ontzettend bang dat ik net zo word als mijn eigen moeder en dat mijn kind een hekel aan mij krijgt zoals ik aan mijn eigen moeder. Wanneer een situatie hier escaleert zie ik mezelf terug in mijn dochter. Het brutale maar ook de wanhoop en de roep om troost en zie ik in mezelf mijn moeder terug, het boze , afstandelijke. Ik zeg zo vaak tegen mezelf dat ik er alles aan moet doen om niet zo te worden als mijn eigen moeder. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat mijn kind een hekel aan me krijgt en zich gaat schamen voor mij zoals ik voor mijn moeder deed.
Maar hoe keer ik dit om ? Hoe krijgt mijn dochter meer respect voor mij en hoe maken we minder ruzie. Alleen tot 10 tellen is niet genoeg heb ik gemerkt. Ik hou ontzettend veel van haar maar weet niet meer hoe ik dit soort situaties kan voorkomen. Mijn man pakt haar ook aan als ze brutaal doet tegen mij en stuurt haar dan naar haar kamer bijvoorbeeld. Als haar vader boos op haar is vindt ze dat echt vreselijk waardoor ik haar dan weer ga troosten en zo helemaal niet meer duidelijk is waar de situatie is begonnen.
Onze dochter is een lief , onzeker meisje . Rustig. Veel vriendinnetjes maar bij speelafspraken kan ze even goed irritant gedrag vertonen omdat ze dan bijvoorbeeld jaloers is wanneer er een vriendinnetje aandacht krijgt van mij , iemand aan speelgoed komt wat ze niet wil delen of wanneer iemand bijvoorbeeld onze poes ( die poes weer
) of ons paard eten mag geven of borstelen . Resultaat is dan boos gedrag naar mij , naar haar vriendinnen , ruzie tussen haar en mij en strijd en gedoe. Vriendinnen hebben het nu nog niet zo door maar die tijd komt natuurlijk wel. Nog een angst van mij , dat ze geen vriendinnen overhoud.
Man en ik hebben een paar jaar geleden al hulp gezocht bij jeugd en gezin . Daar werd ons min of meer verteld dat we het prima deden en dat elke ouder wel eens worstelt met hun kinderen. Ondertussen heb ik al zo vaak gegoogled op psychologen in de buurt die gespecialiseerd zijn in ouder-kind relaties maar iets houdt me tegen , angst dat ik het voor haar te zwaar maak door haar nu al naar een psych mee te nemen .
Dit alles zorgt er voor dat ik constant op mijn tenen loop , bang dat het hier escaleert . Speelafspraken kan ik een nacht van te voren van wakker liggen , bang dat er weer ruzie tussen ons komt of door haar gedrag er weer boos gedoe komt naar vriendinnen. Ik ben eigenlijk al een paar jaar een brok zenuwen . Ik wil zo ontzettend graag een leuke moeder zijn en voel me zo gefaald . Ik ging vroeger ook altijd naar vriendinnen want die hadden veel leukere moeders dan ik . Ik ben zo bang dat mijn kind ook zo wordt ...
Ik hoop dat er iemand hier tips heeft , bedankt voor het lezen van dit lange verhaal in ieder geval.
Wij hebben een dochter van acht dus , waar ik vreselijk veel van hou. Ze is enig kind en blijft dat ook. Ik heb een fijn huwelijk , een lieve man . Dochter trekt erg naar haar vader wat ik niet heel erg vind en ook wel begrijp , hij werkt meer dan ik en ze ziet hem dus minder vaak dan dat ze mij ziet. Vanmorgen escaleerde het hier , voor de zoveelste keer. Ik wil ivm privacy niet uitschrijven waarom precies maar het komt er op neer dat mijn dochter ontzettend brutaal en respectloos tegen mij kan doen. Vaak lijkt dit uit het niets te komen maar is dan terug te voeren naar iets waar ze bijv niet haar zin in kreeg.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om een voorbeeld te noemen en te vertellen wat ze dan precies doet en hoe. Even een voorbeeld wat voor anderen denk ik nogal stom overkomt maar om aan te geven hoe het dan gaat : wij hebben een poes. Onze dochter houdt ontzettend veel van diertjes. Een paar dagen terug gaf ik de poes een kattensnoepje . Vervolgens gaat dochter dus tegen mij te keer . Dat ik zeker wil dat de poes stikt omdat ik het snoepje ( soort stokje) niet door midden brak. Dat ik lekker vooral zo door moet gaan als ik wil dat de poes stikt etc etc. Ik word dan vervolgens boos (tel eerst tot 10 omdat ik niet steeds weer de boze moeder wil zijn ) en zeg dat ze moet ophouden om op zo’n toon tegen me te praten. Ik ben het vervolgens zat omdat het de zoveelste keer is dat ik het gevoel heb dat ze de vloer met me aanveegt en uiteindelijk resulteert het in tranen van beide kanten omdat zij het dan goed wil maken en ik me qua gevoel van haar afsluit. Zij raakt dan heel erg overstuur en ik word wanhopig want ik weet niet hoe verder. Uiteindelijk blijkt dan achteraf dat ze zo deed omdat zij de poes het snoepje had willen geven . Na de ruzie van vanmorgen zit ze op haar kamer .
Ik had zelf vroeger een heel heftige relatie met mijn moeder. Ik hield veel van haar maar ik heb haar ook gehaat ( niet alleen in mijn puber jaren maar zelfs nog toen ik in de 20 was ) Mijn moeder was vaak boos , sloeg me veel ( doe ik niet bij mijn dochter !!) en heeft de meest vreselijke dingen tegen me gezegd. Naarmate ze ouder werd ( en meer afhankelijk van mij ) werd onze relatie beter maar ik ben ontzettend bang dat ik net zo word als mijn eigen moeder en dat mijn kind een hekel aan mij krijgt zoals ik aan mijn eigen moeder. Wanneer een situatie hier escaleert zie ik mezelf terug in mijn dochter. Het brutale maar ook de wanhoop en de roep om troost en zie ik in mezelf mijn moeder terug, het boze , afstandelijke. Ik zeg zo vaak tegen mezelf dat ik er alles aan moet doen om niet zo te worden als mijn eigen moeder. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat mijn kind een hekel aan me krijgt en zich gaat schamen voor mij zoals ik voor mijn moeder deed.
Maar hoe keer ik dit om ? Hoe krijgt mijn dochter meer respect voor mij en hoe maken we minder ruzie. Alleen tot 10 tellen is niet genoeg heb ik gemerkt. Ik hou ontzettend veel van haar maar weet niet meer hoe ik dit soort situaties kan voorkomen. Mijn man pakt haar ook aan als ze brutaal doet tegen mij en stuurt haar dan naar haar kamer bijvoorbeeld. Als haar vader boos op haar is vindt ze dat echt vreselijk waardoor ik haar dan weer ga troosten en zo helemaal niet meer duidelijk is waar de situatie is begonnen.
Onze dochter is een lief , onzeker meisje . Rustig. Veel vriendinnetjes maar bij speelafspraken kan ze even goed irritant gedrag vertonen omdat ze dan bijvoorbeeld jaloers is wanneer er een vriendinnetje aandacht krijgt van mij , iemand aan speelgoed komt wat ze niet wil delen of wanneer iemand bijvoorbeeld onze poes ( die poes weer
) of ons paard eten mag geven of borstelen . Resultaat is dan boos gedrag naar mij , naar haar vriendinnen , ruzie tussen haar en mij en strijd en gedoe. Vriendinnen hebben het nu nog niet zo door maar die tijd komt natuurlijk wel. Nog een angst van mij , dat ze geen vriendinnen overhoud.Man en ik hebben een paar jaar geleden al hulp gezocht bij jeugd en gezin . Daar werd ons min of meer verteld dat we het prima deden en dat elke ouder wel eens worstelt met hun kinderen. Ondertussen heb ik al zo vaak gegoogled op psychologen in de buurt die gespecialiseerd zijn in ouder-kind relaties maar iets houdt me tegen , angst dat ik het voor haar te zwaar maak door haar nu al naar een psych mee te nemen .
Dit alles zorgt er voor dat ik constant op mijn tenen loop , bang dat het hier escaleert . Speelafspraken kan ik een nacht van te voren van wakker liggen , bang dat er weer ruzie tussen ons komt of door haar gedrag er weer boos gedoe komt naar vriendinnen. Ik ben eigenlijk al een paar jaar een brok zenuwen . Ik wil zo ontzettend graag een leuke moeder zijn en voel me zo gefaald . Ik ging vroeger ook altijd naar vriendinnen want die hadden veel leukere moeders dan ik . Ik ben zo bang dat mijn kind ook zo wordt ...
Ik hoop dat er iemand hier tips heeft , bedankt voor het lezen van dit lange verhaal in ieder geval.
vrijdag 6 december 2019 12:43
Heb je het wel goed gelezen? Ze wil juist niet op haar moeder lijken en probeert dus heel krampachtig niet te reageren als haar moeder, met als gevolg dat ze heel onzeker overkomt en dochter over haar heen loopt, ze wordt dus juist niet boos, maar te soft.PapierVampier schreef: ↑06-12-2019 12:38Ik herken mezelf zo in jouw verhaal. Sinds ik een kind heb, merk ik ontzettend dat ik het gedrag van mijn eigen moeder kopieer op mijn kind en dat mijn kind mijn gedrag jegens mijn moeder (zoals ik deed in mijn jeugd) vertoont aan mij. Gevolg: ellende.
Wat mij in het moment zelf heel erg helpt is mezelf te vragen 'is dit echt wat ik denk, of is dit wat mijn moeder denkt?'. Voorbeeldje: kind had per ongeluk iets kapot gemaakt. Eerst instinct van mij was heel boos worden, want kind zou het wel expres hebben gedaan (lees: dit is wat mijn moeder zou hebben gedacht en gezegd tegen mij). Toen ging ik nog eens nadenken of ik dat eigenlijk wel echt vond, dat kind dat expres kapot had gemaakt. Nee, kind had het echt per ongeluk gedaan en ik vond het gewoon jammer dat het nu kapot was. Mijn uiteindelijk reactie was dan ook aangeven aan kind dat het nu kapot is, ik het niet meer kan maken, dat dat jammer is en dat kind volgende keer voorzichtiger moet zijn. Klaar.
Mijn advies: ga zelf in therapie, zonder dochter. Met kan altijd nog, maar leren omgaan met de dingen waar je zelf tegenaan loopt en die lessen toepassen in hoe je met je dochter omgaat, kan de omgang van haar naar jou ook drastisch doen veranderen. Zij heeft geen probleem, jij hebt een probleem (en goed, zij misschien ook wel, maar dat hoeft niet gekoppeld te zijn aan dat van jou).
vrijdag 6 december 2019 13:37
Ik lees 'zie ik in mezelf mijn moeder terug, het boze , afstandelijke'. Dat is wat ik herken bij mezelf wat gedrag is dat ik heb gekopieerd van mijn moeder. Doet de mate waarin TS al dan wel of niet boos wordt en hoe ik omga met die geprojecteerde boosheid verder iets af aan mijn uiteindelijke advies, namelijk in therapie gaan? Ik vind van niet.
anoniem_385974 wijzigde dit bericht op 06-12-2019 14:05
0.29% gewijzigd
vrijdag 6 december 2019 13:58
Ik heb recent het boek gekocht “waarvan je wilde dat je ouders het gelezen hadden (en waarvan je kinderen blij zijn dat jij het leest)”. Dat begint met een duidelijke uitleg dat iedere ouder bagage van vroeger mee draagt, en dat je in de knel komt als jouw kind je qua leeftijd en gedrag terug herinnert aan die tijd, en de patronen die dat met zich mee brengt. Je komt dan in conflict met jezelf en wilt niet dat het kind gevoelens bij je oproept. Daardoor ga je je kind afremmen zonder het te kinnen erkennen in zijn of haar gevoel. Dat kan je doorbreken, en je kan je kind uitleggen dat je niet boos bent om hem/haar, maar dat je boos bent om iets uit het verleden. Dat is voor kinderen heel belangrijk.
Misschien kan je er wat mee.
Misschien kan je er wat mee.
vrijdag 6 december 2019 14:53
Ik sluit mij aan bij eerdere reacties dat het goed zou zijn om hulp voor jezelf te zoeken om je eigen jeugd een betere plek te geven, maar wil je ook graag complimenteren dat je dit op zo'n eerlijke en open manier durft te delen! Misschien vind je ook herkenning in kinderen van ouders met psychische problematiek.
Naast het moeite hebben met grenzen aangeven en begrenzen, zie ik in het voorbeeld van de kattensnoepjes ook een soort machtsstrijd. Het lijkt heel erg of jullie beiden naar de 'ik ben ok, jij bent niet ok' neigen, terwijl 'ik ben ok, jij bent ok' voor beide partijen veel beter en rustiger is. Vind jij jezelf eigenlijk wel ok, of gaf je moeder je de boodschap dat je niet ok was?
En ik geloof zeker dat je een liefdevolle moeder bent en heel erg je best doet. Maar soms heb je dingen verkeerd geleerd en daar is met hulp veel aan te doen.
Naast het moeite hebben met grenzen aangeven en begrenzen, zie ik in het voorbeeld van de kattensnoepjes ook een soort machtsstrijd. Het lijkt heel erg of jullie beiden naar de 'ik ben ok, jij bent niet ok' neigen, terwijl 'ik ben ok, jij bent ok' voor beide partijen veel beter en rustiger is. Vind jij jezelf eigenlijk wel ok, of gaf je moeder je de boodschap dat je niet ok was?
En ik geloof zeker dat je een liefdevolle moeder bent en heel erg je best doet. Maar soms heb je dingen verkeerd geleerd en daar is met hulp veel aan te doen.
vrijdag 6 december 2019 14:56
aliana schreef: ↑06-12-2019 11:19Ik heb ook een dochter van 8 en ik herken het gedrag een beetje. Onze dochter heeft al van jongs af aan woede-aanvallen, die we dan maar lastig onder controle kunnen krijgen. Nu uit zich dat in heel brutaal gedrag. In principe weet ik wat helpt, maar het is moeilijk. Met name 's ochtends, als man de deur al uit is en ik twee kids naar school moet krijgen.
Wat bij ons helpt:
- Heel streng zijn, grenzen aangeven. Bij eerste aanleiding van slecht gedrag (stem verheffen, half-brutaal) krijgt ze de eerste waarschuwing. Bij echt slecht gedrag moet ze naar de gang tot ze sorry kan zeggen. Ik dreig met een straf (als je nu niet .... dan mag je niet...) en het dan waarmaken. Geen tv vanavond, in je eentje de tafel afruimen, dat soort straffen.
- Op een rustig moment, samen overleggen. "De laatste tijd gaat het niet goed 's ochtends. Ik moet je steeds naar de gang sturen. Hoe gaan we dat oplossen?"
- Heel consequent en voorspelbaar zijn. Ook heel letterlijk zijn, want anders begrijpt ze het niet altijd ("Dat was brutaal. Eerste waarschuwing.")
- Niet echt boos worden, maar wel stem verheffen, soms haar vastpakken en fysiek in de gang zetten etc. zodat ze door heeft dat ik het écht meen.
- Vooral vaak genoeg leuke dingen doen, knuffelen, samen spelen zodat het niet zo erg is dat we ook vaak ruzie hebben.
Ik zou in jouw geval, samen met je man, met haar overleggen. "Je doet te laatste tijd heel brutaal, bijvoorbeeld.... Ik wil dit gedrag niet meer zien. Wat zou een eerlijke straf zijn?". En dan gelden vanaf dat moment de nieuwe regels en ga je dat heel consequent doen. (want als je opeens wel grenzen aangeeft, en vroeger nooit, moet je dat wel even laten weten vantevoren...)
Je zegt het zelf al: ze heeft grenzen nodig. Onze dochter gaat door tot de grens wordt aangegeven, is er geen grens dan gaat ze verder en verder.
Sommige dingen zijn een fase, maar dit moeilijke gedrag heeft ze al doorgetrokken van de peuterpubertijd tot nu, dus zal ze in de pubertijd ook wel hebben. Dat wordt nog lastiger...
Ik sluit mij hierbij echt aan. Geen grenzen dan wordt het nog lastiger. Ze heeft nu al schijt aan je.
vrijdag 6 december 2019 15:13
Ik herken ontzettend veel in je verhaal. Ik ben met mezelf aan de slag gegaan. Enerzijds om het tekort wat ik heb ervaren van mijn ouders onder ogen te komen. Maar ook de woede van mijn vader die ik nu bij mijn dochter voel te verwerken. Het is een complex geheel en tot 10 tellen helpt inderdaad niet.
Ik heb veel gehad aan familie opstellingen en heb geleerd dat ik als moeder altijd voor mijn kind moet zorgen. Zij is klein en ik ben groot zal ik maar zeggen. Dus als ik neig naar afsluiten weet ik dat ik geraakt ben in oud zeer en maak ik bewust wel contact met haar. Hoeveel moeite het me ook kost. Ik ben haar moeder en dat is mijn taak. Later probeer ik ruimte te maken voor wat me raakte. Het is keihard werken elke dag weer maar het gaat steeds beter en ik kan mijn dochter zelfs dankbaar zijn dat ik dit op deze manier mag verwerken. Zij helpt me er onbewust bij. Ook ik ben bang dat ze me een rot moeder vindt maar ik ben me bewust dat dat puur angst is. Een kind houdt gewoon van haar moeder.
Als zij bepaald gedrag laat zien wat je raakt, weet dan dat er oud zeer geraakt is en daar moet je mee aan de slag.
Heftig he hoe kinderen jouw shit naar boven weten te halen?! Ik wens je superveel sterkte en wijsheid en uiteindelijk krijg je alleen maar een sterkere band met haar!
Ik heb veel gehad aan familie opstellingen en heb geleerd dat ik als moeder altijd voor mijn kind moet zorgen. Zij is klein en ik ben groot zal ik maar zeggen. Dus als ik neig naar afsluiten weet ik dat ik geraakt ben in oud zeer en maak ik bewust wel contact met haar. Hoeveel moeite het me ook kost. Ik ben haar moeder en dat is mijn taak. Later probeer ik ruimte te maken voor wat me raakte. Het is keihard werken elke dag weer maar het gaat steeds beter en ik kan mijn dochter zelfs dankbaar zijn dat ik dit op deze manier mag verwerken. Zij helpt me er onbewust bij. Ook ik ben bang dat ze me een rot moeder vindt maar ik ben me bewust dat dat puur angst is. Een kind houdt gewoon van haar moeder.
Als zij bepaald gedrag laat zien wat je raakt, weet dan dat er oud zeer geraakt is en daar moet je mee aan de slag.
Heftig he hoe kinderen jouw shit naar boven weten te halen?! Ik wens je superveel sterkte en wijsheid en uiteindelijk krijg je alleen maar een sterkere band met haar!
zondag 8 december 2019 12:46
Ik heb ook het idee dat je het erg zwaad opneemt, klopt dat? Denk je dat de vriendinnetjes altijd braaf en keurig zijn? Als ze met haar willen spelen dan vinden ze haar dus een leuke meid en haar gedrag niet problematisch. Wel grenzen stellen natuurlijk. Vervelend doen als iemand komt spelen? Dan ga je maar even apart zitten tot je weer gezellig kunt doen, maar kinderen lossen het ook vaak onderling op.
Over je thuissituatie, je laat haar gedrag je erg raken. Het is ook niet leuk, maar je trekt het je persoonlijk aan volgens mij. Dat is niet nodig!
Betekent niet dat je zoiets hoeft te pikken. Ze mag niet zo brutaal tegen je doen. Dan gaat ze maar even naar haar kamer tot ze weer normaal kan doen. Of je prikt er doorheen, 'moet je nou zo onaardig doen?? Volgens mij wil jij de kat het snoepje geven hé, nou op deze manier mag dat zeker niet.'
Over je thuissituatie, je laat haar gedrag je erg raken. Het is ook niet leuk, maar je trekt het je persoonlijk aan volgens mij. Dat is niet nodig!
Betekent niet dat je zoiets hoeft te pikken. Ze mag niet zo brutaal tegen je doen. Dan gaat ze maar even naar haar kamer tot ze weer normaal kan doen. Of je prikt er doorheen, 'moet je nou zo onaardig doen?? Volgens mij wil jij de kat het snoepje geven hé, nou op deze manier mag dat zeker niet.'
