Moeilijke relatie met dochter

Vanmorgen was er weer ruzie hier thuis. Ruzie met mijn dochter van 8. Ik schrijf dit topic dus wat geëmotioneerd , sorry voor mocht het wat heftig of onduidelijk overkomen.

Wij hebben een dochter van acht dus , waar ik vreselijk veel van hou. Ze is enig kind en blijft dat ook. Ik heb een fijn huwelijk , een lieve man . Dochter trekt erg naar haar vader wat ik niet heel erg vind en ook wel begrijp , hij werkt meer dan ik en ze ziet hem dus minder vaak dan dat ze mij ziet. Vanmorgen escaleerde het hier , voor de zoveelste keer. Ik wil ivm privacy niet uitschrijven waarom precies maar het komt er op neer dat mijn dochter ontzettend brutaal en respectloos tegen mij kan doen. Vaak lijkt dit uit het niets te komen maar is dan terug te voeren naar iets waar ze bijv niet haar zin in kreeg.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om een voorbeeld te noemen en te vertellen wat ze dan precies doet en hoe. Even een voorbeeld wat voor anderen denk ik nogal stom overkomt maar om aan te geven hoe het dan gaat : wij hebben een poes. Onze dochter houdt ontzettend veel van diertjes. Een paar dagen terug gaf ik de poes een kattensnoepje . Vervolgens gaat dochter dus tegen mij te keer . Dat ik zeker wil dat de poes stikt omdat ik het snoepje ( soort stokje) niet door midden brak. Dat ik lekker vooral zo door moet gaan als ik wil dat de poes stikt etc etc. Ik word dan vervolgens boos (tel eerst tot 10 omdat ik niet steeds weer de boze moeder wil zijn ) en zeg dat ze moet ophouden om op zo’n toon tegen me te praten. Ik ben het vervolgens zat omdat het de zoveelste keer is dat ik het gevoel heb dat ze de vloer met me aanveegt en uiteindelijk resulteert het in tranen van beide kanten omdat zij het dan goed wil maken en ik me qua gevoel van haar afsluit. Zij raakt dan heel erg overstuur en ik word wanhopig want ik weet niet hoe verder. Uiteindelijk blijkt dan achteraf dat ze zo deed omdat zij de poes het snoepje had willen geven . Na de ruzie van vanmorgen zit ze op haar kamer .

Ik had zelf vroeger een heel heftige relatie met mijn moeder. Ik hield veel van haar maar ik heb haar ook gehaat ( niet alleen in mijn puber jaren maar zelfs nog toen ik in de 20 was ) Mijn moeder was vaak boos , sloeg me veel ( doe ik niet bij mijn dochter !!) en heeft de meest vreselijke dingen tegen me gezegd. Naarmate ze ouder werd ( en meer afhankelijk van mij ) werd onze relatie beter maar ik ben ontzettend bang dat ik net zo word als mijn eigen moeder en dat mijn kind een hekel aan mij krijgt zoals ik aan mijn eigen moeder. Wanneer een situatie hier escaleert zie ik mezelf terug in mijn dochter. Het brutale maar ook de wanhoop en de roep om troost en zie ik in mezelf mijn moeder terug, het boze , afstandelijke. Ik zeg zo vaak tegen mezelf dat ik er alles aan moet doen om niet zo te worden als mijn eigen moeder. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat mijn kind een hekel aan me krijgt en zich gaat schamen voor mij zoals ik voor mijn moeder deed.

Maar hoe keer ik dit om ? Hoe krijgt mijn dochter meer respect voor mij en hoe maken we minder ruzie. Alleen tot 10 tellen is niet genoeg heb ik gemerkt. Ik hou ontzettend veel van haar maar weet niet meer hoe ik dit soort situaties kan voorkomen. Mijn man pakt haar ook aan als ze brutaal doet tegen mij en stuurt haar dan naar haar kamer bijvoorbeeld. Als haar vader boos op haar is vindt ze dat echt vreselijk waardoor ik haar dan weer ga troosten en zo helemaal niet meer duidelijk is waar de situatie is begonnen.

Onze dochter is een lief , onzeker meisje . Rustig. Veel vriendinnetjes maar bij speelafspraken kan ze even goed irritant gedrag vertonen omdat ze dan bijvoorbeeld jaloers is wanneer er een vriendinnetje aandacht krijgt van mij , iemand aan speelgoed komt wat ze niet wil delen of wanneer iemand bijvoorbeeld onze poes ( die poes weer ) of ons paard eten mag geven of borstelen . Resultaat is dan boos gedrag naar mij , naar haar vriendinnen , ruzie tussen haar en mij en strijd en gedoe. Vriendinnen hebben het nu nog niet zo door maar die tijd komt natuurlijk wel. Nog een angst van mij , dat ze geen vriendinnen overhoud.

Man en ik hebben een paar jaar geleden al hulp gezocht bij jeugd en gezin . Daar werd ons min of meer verteld dat we het prima deden en dat elke ouder wel eens worstelt met hun kinderen. Ondertussen heb ik al zo vaak gegoogled op psychologen in de buurt die gespecialiseerd zijn in ouder-kind relaties maar iets houdt me tegen , angst dat ik het voor haar te zwaar maak door haar nu al naar een psych mee te nemen .

Dit alles zorgt er voor dat ik constant op mijn tenen loop , bang dat het hier escaleert . Speelafspraken kan ik een nacht van te voren van wakker liggen , bang dat er weer ruzie tussen ons komt of door haar gedrag er weer boos gedoe komt naar vriendinnen. Ik ben eigenlijk al een paar jaar een brok zenuwen . Ik wil zo ontzettend graag een leuke moeder zijn en voel me zo gefaald . Ik ging vroeger ook altijd naar vriendinnen want die hadden veel leukere moeders dan ik . Ik ben zo bang dat mijn kind ook zo wordt ...

Ik hoop dat er iemand hier tips heeft , bedankt voor het lezen van dit lange verhaal in ieder geval.

Ik heb al veel therapie gehad voordat dochter kwam. Therapie niet direct gericht op mijn relatie met mijn moeder maar vooral vanwege een angst en paniekstoornis. Ik realiseer me dat ik hulp moet zoeken . De eerste stap is de huisarts maar wat dan daarna ? Mijn therapeut van destijds is inmiddels met pensioen en ik ben huiverig voor een zoektocht.

Er werd ergens gevraagd of onze dochter het gedrag van mijn man kopieert. Dat is niet zo. Mijn man praat niet tegen mij zoals onze dochter tegen mij praat en ik praat ook niet zo tegen mijn man.

Ik reageer nu even snel maar ben blij met alle reacties. Dank daar voor.

wittereiger schreef: ↑

06-12-2019 10:16

Misschien zit ik er naast hoor maar zou het kunnen zijn dat jij door jouw jeugd een patroon hebt ontwikkeld waarin je niet goed je geduld weet te bewaren, snel boos wordt en soms emotioneel niet goed te bereiken bent? Jouw voorbeeld was je moeder en dat is wat je hebt geleerd.
Jouw dochter voelt zich misschien al heel lang niet gehoord en niet gezien door jou. Dat kwetst haar en ze voelt zich misschien afgewezen. Om het minste wordt ze boos, uit frustratie. Als er iets kleins gebeurd is het voor haar niet klein, maar weer een bevestiging van wat al lang aan de hand is. Ze wil je eigenlijk niet boos maken, maar gezien worden. Een arm om haar heen, begrip.
Het brutaal zijn is denk ik niet om jou uit te testen, maar een uiting van wanhoop. Ze wil je iets duidelijk maken, maar het komt niet aan bij je.

Ga eens praten met een psycholoog en probeer het gedrag van je dochter niet als opzet te zien. Heb begrip voor haar, en voor jezelf, want jij was ooit die dochter.

Ja je zit er naast . Ik word helemaal niet snel boos op haar , juist vanwege het voorbeeld wat ik zelf had vroeger. Voor mijn gevoel gaat ze ontzettend vaak over mijn grenzen heen zonder dat dit enige consequentie voor haar heeft juist omdat ik zo bang ben om boos op haar te worden. Ik zie haar en hoor haar zeker wel . We knuffelen dagelijks veel, lachen en doen leuke dingen samen .Dat komt zowel uit haar als uit mij. En ik vertel haar elke dag hoeveel Ik van haar hou. Het gaat me juist om de situaties waarin het escaleert , ik ben geen koude , kille moeder die haar kind niet hoort of ziet staan.

menta schreef: ↑

06-12-2019 11:16

Voorop gesteld, mijn dochter is veel jonger, maar door die zin vroeg ik me af of dit iets is wat je man en/of jij vaak zeggen? Tegen elkaar of tegen je kind?

Nee , wij zeggen dit nooit. Ze zegt wel eens dingen waarin ik mezelf terug hoor maar dit ‘ lekker zo door gaan ‘ heeft ze niet van ons.





Verder, omdat je het moeilijk vind om een voorbeeld te bedenken, zou het een idee zijn om als het weer gebeurt telkens even stil te staan wat er nou echt gebeurde? Je kan het in een schriftje schrijven of gewoon rustig even over nadenken of met je man of een vriendin bespreken.
Je zegt namelijk dat ze éigenlijk zelf het snoepje had willen geven. Dus achteraf gezien denk je dat het ergens anders om ging dan wat ze zei. Het is knap dat je dat ziet. Als je dit op een eerder moment, voor de ruzie door hebt, kun je daar dan al op inspelen, zodat er geen escalatie meer plaatsvindt (of minder vaak).


Vaak zie ik waarom ze doet hoe ze doet. Dit zijn vaak dingen waarin ze haar zin niet krijgt , vb : altijd voorin willen zitten als er een vriendinnetje mee naar huis gaat ( in de auto) links of rechtsom , het wordt altijd drama . Afspraken over nu zij dan jij , allebei niet , werken niet. Zij zal voorin en zo niet dan is ze boos. Zo zijn er nog wat voorbeelden. Ze wil bv ook altijd als eerste iets zeggen. En altijd net alleen vriendinnetje juist iets tegen mij zegt. Boos als ik dan het vriendinnetje eerst laat uitpraten. Dat van het poezensnoepje wist ik niet. Ze vertelde me dat nadat ik vroeg waarom ze zo boos en brutaal deed. Van mij had ze prima dat snoepje mogen geven natuurlijk , ik wist het niet.



Persoonlijk zou ik niet op 'Je moet respect hebben' gaan hameren. Wel moet zij zorgvuldig met jou omgaan - net als met iedereen eigenlijk. En daar zou ik wel op acteren. Cijfer je niet weg.

Als zij het goed komt maken (is zij altijd degene die het goed komt maken? Of doe jij dat soms ook?), dan is het niet fijn als je haar afwijst.
Kun je niet een vast ritueel bedenken voor als je ruzie hebt gemaakt? Dus bijvoorbeeld altijd een knuffel geven en misschien wat erbij zeggen

Nee ik [[/b]maak ook vaak goed. Knuffelen en erbij zeggen dat we het jammer vinden dat het uitgelopen is op ruzie ..




Een psycholoog voor jezelf vind ik ook een goed idee. Dat je al jaren als een brok zenuwen rondloopt vind ik zorgelijk en ook heel verdrietig voor je. Ga daar alsjeblieft wat mee doen zodat je weer goed in je vel komt te zitten. Dat is zo belangrijk voor jezelf alleen al. Maar ook voor je omgeving is dat alleen maar fijn.

Ja moet ook. Ik ben erg moe ook.

Oh ik weet niet hoe ik moet quoten