Kinderen
alle pijlers
Peuter: heftige emoties door afscheid van pappa/mamma
vrijdag 11 augustus 2017 21:35
Onze peuter van twee jaar en 4mnd heeft heel veel moeite met het gescheiden zijn van ons (zijn ouders). Daarmee bedoel ik: een dag naar het KDV of een middag bij opa en oma. Hij gaat 2 dgn per week naar het KDV. Voor de rest zorgen wij voor hem.
Het afscheid valt hem zwaar, waarna hij zich gauw herpakt. Maar dat is schijn; alsof hij zich vermant. Zodra hij ons (met name mij) weer ziet beginnen bijna direct de driftbuien, onhandelbaarheid en het huilen. Hij is dan voor lange tijd écht onbereikbaar. We weten dat kinderen altijd een wat korter lontje hebben na een dagje kdv, maar zowel de Pedagogisch Medewerkers als een Orthopedagoog bevestigen dat het in dit geval extremer is.
We weten dat hij enorm (prikkel)gevoelig is. Hij neemt alles in zich op, schrikt snel, neemt emoties van andere kinderen over, kan niet zo goed tegen drukte/geluiden. Hij zit op een rustig KDV. Tot voor kort dachten we dat zijn gedrag na een dag KDV, door de overprikkeling kwam. Door enkele ervaringen afgelopen weken (details niet zo relevant), geloven we steeds meer dat zijn gedrag voortkomt uit het gescheiden zijn van ons. Hij vertelt ons met zijn gedrag dat hij ons gemist heeft en niet van ons gescheiden wil zijn. Maar helaas moeten wij ook werken (en willen we heel soms een paar uurtjes met ons tweetjes op pad).
We vertellen hem vaak dat pappa en mamma altijd terug komen, en dat we in elkaars hart zijn als we elkaar niet zien (in peutertaal dan). We benoemen ook zijn gevoelens.
Gedurende zijn 'buien' blijven we altijd bij hem, vasthouden, speen, knuffel. Wanneer hij bedaard is, benoemen we zijn gevoelens samen.
En nu ben ik op zoek naar advies en tips:
- hoe kunnen wij hem helpen om 'in vertrouwen' te zijn, wanneer wij er niet zijn?
- hoe kunnen wij hem helpen om wanneer hij ons weer ziet, op zo'n manier te ontladen dat hij daar niet meer de hele avond last van heeft?
P.S.: dit is géén fase....daar duurt het echt al veel te lang voor
Het afscheid valt hem zwaar, waarna hij zich gauw herpakt. Maar dat is schijn; alsof hij zich vermant. Zodra hij ons (met name mij) weer ziet beginnen bijna direct de driftbuien, onhandelbaarheid en het huilen. Hij is dan voor lange tijd écht onbereikbaar. We weten dat kinderen altijd een wat korter lontje hebben na een dagje kdv, maar zowel de Pedagogisch Medewerkers als een Orthopedagoog bevestigen dat het in dit geval extremer is.
We weten dat hij enorm (prikkel)gevoelig is. Hij neemt alles in zich op, schrikt snel, neemt emoties van andere kinderen over, kan niet zo goed tegen drukte/geluiden. Hij zit op een rustig KDV. Tot voor kort dachten we dat zijn gedrag na een dag KDV, door de overprikkeling kwam. Door enkele ervaringen afgelopen weken (details niet zo relevant), geloven we steeds meer dat zijn gedrag voortkomt uit het gescheiden zijn van ons. Hij vertelt ons met zijn gedrag dat hij ons gemist heeft en niet van ons gescheiden wil zijn. Maar helaas moeten wij ook werken (en willen we heel soms een paar uurtjes met ons tweetjes op pad).
We vertellen hem vaak dat pappa en mamma altijd terug komen, en dat we in elkaars hart zijn als we elkaar niet zien (in peutertaal dan). We benoemen ook zijn gevoelens.
Gedurende zijn 'buien' blijven we altijd bij hem, vasthouden, speen, knuffel. Wanneer hij bedaard is, benoemen we zijn gevoelens samen.
En nu ben ik op zoek naar advies en tips:
- hoe kunnen wij hem helpen om 'in vertrouwen' te zijn, wanneer wij er niet zijn?
- hoe kunnen wij hem helpen om wanneer hij ons weer ziet, op zo'n manier te ontladen dat hij daar niet meer de hele avond last van heeft?
P.S.: dit is géén fase....daar duurt het echt al veel te lang voor
zaterdag 12 augustus 2017 08:28
Mijn jongste zoon heeft ook enorme moeite gehad met afscheid nemen. Kdv was drama en toen hij 2 jaar was, ben ik zelfs een paar keer gebeld of ik hem niet op kon halen omdat het niet te doen was (mijn zoon bleef dus huilen en hangen in zijn bui en was niet meer te troosten). Uiteindelijk is het toch goed gekomen, maar het heeft wel wat moeite gekost.
Vooral op jonge leeftijd had zoon enorm veel moeite met het wennen aan nieuwe situaties en hing hij enorm aan regelmaat en voorspelbaarheid (dat hebben alle peuters uiteraard, maar zoon had het nog iets meer).
Bij zoon was het voordeel dat we niet in Nederland wonen en dat hij met 2.5 jaar naar de peuterschool ging en dat was hele dagen.Voor zoon was dat beter: alle weekdagen hetzelfde en voorspelbaar. Langzaamaan duurde de huilbuien na het afscheid nemen korter en zoon was relaxter bij het ophalen. Op een gegeven moment huilde hij helemaal niet meer (wilde wel even met rust gelaten worden) en nog iets later vroeg hij 's morgens uit zichzelf of we alvast op weg konden gaan.
Vorig jaar (hij was toen 3.5 jaar) wisselde hij van groep en toen hebben we weer een paar uiterst moeilijke maanden gehad (verandering) en toen hij een half jaar later na een ziekenhuisopname 2 maanden thuis was geweest, was het ook weer even heel moeilijk. Maar nu gaat het weer goed (zoon is nu ruim 4 jaar). Ik ben wel benieuwd hoe het straks na 4 weken vakantie weer gaat, maar ik merk dat hij gegroeid is en veel flexibeler is geworden.
Bij zoon was de sleutel toch wel niet te veel meegaan in zijn verdriet (dan groeide het alleen maar) en voorspelbaarheid. Dus exact vertellen wat er die dag ging gebeuren en wanneer hij naar de opvang moest en tot hij laat. We erkende zijn emoties wel, maar gingen er niet te veel op in.
Ik zou je in ieder geval aanraden kritisch te kijken naar het kdv. Bij het ene kdv werken ze gestructureerd met een hele vaste dagindeling, bij het andere rommelen ze maar wat aan. Ook in de wisseling van personeel is er veel verschil (het fijnste is natuurlijk als er altijd dezelfde mensen op de groep staan). Wij hadden met zoon gewoon het geluk dat hij op een hele goede opvang zat, met leidsters die wisten hoe ze moesten aanpakken en altijd positief bleven over wat wel goed ging. Voor zoon was het vooral fijn dat hij 5 dagen aan 1 stuk ging: een paar dagen wel en dan weer niet was voor hem veel moeilijker geweest denk ik.
Vooral op jonge leeftijd had zoon enorm veel moeite met het wennen aan nieuwe situaties en hing hij enorm aan regelmaat en voorspelbaarheid (dat hebben alle peuters uiteraard, maar zoon had het nog iets meer).
Bij zoon was het voordeel dat we niet in Nederland wonen en dat hij met 2.5 jaar naar de peuterschool ging en dat was hele dagen.Voor zoon was dat beter: alle weekdagen hetzelfde en voorspelbaar. Langzaamaan duurde de huilbuien na het afscheid nemen korter en zoon was relaxter bij het ophalen. Op een gegeven moment huilde hij helemaal niet meer (wilde wel even met rust gelaten worden) en nog iets later vroeg hij 's morgens uit zichzelf of we alvast op weg konden gaan.
Vorig jaar (hij was toen 3.5 jaar) wisselde hij van groep en toen hebben we weer een paar uiterst moeilijke maanden gehad (verandering) en toen hij een half jaar later na een ziekenhuisopname 2 maanden thuis was geweest, was het ook weer even heel moeilijk. Maar nu gaat het weer goed (zoon is nu ruim 4 jaar). Ik ben wel benieuwd hoe het straks na 4 weken vakantie weer gaat, maar ik merk dat hij gegroeid is en veel flexibeler is geworden.
Bij zoon was de sleutel toch wel niet te veel meegaan in zijn verdriet (dan groeide het alleen maar) en voorspelbaarheid. Dus exact vertellen wat er die dag ging gebeuren en wanneer hij naar de opvang moest en tot hij laat. We erkende zijn emoties wel, maar gingen er niet te veel op in.
Ik zou je in ieder geval aanraden kritisch te kijken naar het kdv. Bij het ene kdv werken ze gestructureerd met een hele vaste dagindeling, bij het andere rommelen ze maar wat aan. Ook in de wisseling van personeel is er veel verschil (het fijnste is natuurlijk als er altijd dezelfde mensen op de groep staan). Wij hadden met zoon gewoon het geluk dat hij op een hele goede opvang zat, met leidsters die wisten hoe ze moesten aanpakken en altijd positief bleven over wat wel goed ging. Voor zoon was het vooral fijn dat hij 5 dagen aan 1 stuk ging: een paar dagen wel en dan weer niet was voor hem veel moeilijker geweest denk ik.
anoniem_17172 wijzigde dit bericht op 12-08-2017 08:33
0.10% gewijzigd
zaterdag 12 augustus 2017 08:31
Hier moest ik ook direct aan denken.Nova- schreef: ↑11-08-2017 23:56Hebben jullie al gedacht aan het thema veilig/onveilig gehecht? Ontroostbaar zijn bij terugkeer van ouders kan passen bij een onveilige hechting. Onveilige hechting kan ontstaan door een verminderde beschikbaarheid van ouders, maar ook door kindeigen problematiek, zoals een onderliggende stoornis. Wat op deze leeftijd in ieder geval niet passend is, is gevoelens bespreken met de kleine. Hij heeft hier onvoldoende cognitieve en sociaal emotionele capaciteiten voor op deze leeftijd. Met bespreken van emoties e.d. is overvraging goed mogelijk. Mbt hechting, zie deze link, met name het stukje over gepreoccupeerde hechting: http://www.kempler-instituut.nl/artikel ... oornissen/: "Wanneer deze kinderen van hun ouders worden gescheiden, raken zij in paniek en kunnen zij moeilijk gerustgesteld worden. Wanneer de ouders terugkomen klampt het kind zich aan hen vast, maar kan ondertussen boos blijven protesteren tegen de scheiding, waardoor ze ook door de ouders dan moeilijk te troosten zijn."
Naast de zorgen op het kdv te bespreken, heeft het cjg ook veel kennis en kunnen zij goed meedenken.
Wij hebben ook behoorlijke drama's gehad mbt opvang. Terugkomst was geen probleem, echter wegbrengen wel. Leidsters hielden op den duur heel strak afscheidspatroon aan (iedere keer exact hetzelfde riedeltje). Dit gaf/geeft duidelijkheid.
zaterdag 12 augustus 2017 08:37
Verder met de anderen eens, dat na een driftbui vragen wat er nu aan de hand was, zinloos en zelfs contra-productief is bij een 2-jarige. Dat kan een kind van die leeftijd nog niet benoemen (zelfs hele slimme kinderen), die worden overmand door een emotie, maar kunnen het niet uitleggen (althans niet verder dan boos of verdrietig, maar zo kunnen ze zich ook voelen als gevolg van de driftbui).
zaterdag 12 augustus 2017 08:56
Ik vind dat er altijd heel snel en makkelijk gezegd wordt dat een kind maar even uit moet razen of dat je ze moet negeren in een driftbui.
Mijn oudste dochter is 4 en heeft sinds ze 2 is driftbuien. En die zijn heftig, ze wordt wild en enorm boos en alles wat ze tegenkomt wordt mee gegooid of met deuren gesmeten. Wij kunnen haar dus niet negeren, want ze vernield dingen of doet zichzelf pijn.
Op haar kamer of op de gang uitrazen heeft dus ook geen zin want ze blijft niet in die ruimte.
We blijven bij haar en uiteindelijk stopt de vanzelf. Dan zie je haar weer veranderen, is ze als ware weer terug in deze wereld en begint ze te huilen omdat ze erg verdrietig is. Het lijkt alsof ze het heel erg vind wat ze heeft gedaan, maar haar emoties totaal niet onder controle kan houden.
Heel vermoeiend en naar, maar er valt niets aan te doen. Hier is het vaak vermoeidheid.
Zij heeft een fase gehad dat ze huilde bij het afscheid op het kdv, maar bij ophalen wilde ze vaak niet mee
Wat betreft jouw zoontje, ik werk in een organisatie die zich richt op autisten en een diagnose met 2 jaar is niet aan de orde. Vermoedens kunnen er wel zijn, maar een label plakken kan nu nog niet. Alle kinderen, zeker van 0-4, vertonen autistisch gedrag. Simpelweg omdat hun ontwikkeling gewoon nog niet klaar is.
Mijn dochter heeft nog steeds weleens moeite met afscheid nemen, ze kan dan dramatisch doen maar wij proberen er zo min mogelijk aandacht aan te geven. Als wij meegaan in het drama wordt het erger. Wij geven bijv 2 kusjes, leggen uit waar we heen gaan en dat we op x moment terug komen. Dan ook gaan want het liefst wil ze dan nog 20 kusjes.
Wat dit betreft merken wij wel dat erin meegaan het erger maakt.
Mijn oudste dochter is 4 en heeft sinds ze 2 is driftbuien. En die zijn heftig, ze wordt wild en enorm boos en alles wat ze tegenkomt wordt mee gegooid of met deuren gesmeten. Wij kunnen haar dus niet negeren, want ze vernield dingen of doet zichzelf pijn.
Op haar kamer of op de gang uitrazen heeft dus ook geen zin want ze blijft niet in die ruimte.
We blijven bij haar en uiteindelijk stopt de vanzelf. Dan zie je haar weer veranderen, is ze als ware weer terug in deze wereld en begint ze te huilen omdat ze erg verdrietig is. Het lijkt alsof ze het heel erg vind wat ze heeft gedaan, maar haar emoties totaal niet onder controle kan houden.
Heel vermoeiend en naar, maar er valt niets aan te doen. Hier is het vaak vermoeidheid.
Zij heeft een fase gehad dat ze huilde bij het afscheid op het kdv, maar bij ophalen wilde ze vaak niet mee
Wat betreft jouw zoontje, ik werk in een organisatie die zich richt op autisten en een diagnose met 2 jaar is niet aan de orde. Vermoedens kunnen er wel zijn, maar een label plakken kan nu nog niet. Alle kinderen, zeker van 0-4, vertonen autistisch gedrag. Simpelweg omdat hun ontwikkeling gewoon nog niet klaar is.
Mijn dochter heeft nog steeds weleens moeite met afscheid nemen, ze kan dan dramatisch doen maar wij proberen er zo min mogelijk aandacht aan te geven. Als wij meegaan in het drama wordt het erger. Wij geven bijv 2 kusjes, leggen uit waar we heen gaan en dat we op x moment terug komen. Dan ook gaan want het liefst wil ze dan nog 20 kusjes.
Wat dit betreft merken wij wel dat erin meegaan het erger maakt.
zaterdag 12 augustus 2017 08:58
Hoi TO,
Lastige situatie zeg. Je wilt je kind alle verdriet besparen maar verdriet/ mama missen is geen doodzonde, en onvermijdbaar. Onze dochter heeft er bijv ook een houtje van als mijn man vrij is, dus gewoon in het weekend, de eerste paar uur ons uit te spelen. Dan is ze zo'n ander kind dan bij mij als ik haar alleen heb. Doodvermoeiend en irritant. Denk je gezellig weekend, dan heeft ze gewoon meer straf dan de hele week bij elkaar. Maar ff op jouw verhaal. Zou je bij het ophalen misschien even zijn verdriet aan kunnen horen, vervolgens vertellen/benoemen dat zijn verdriet er mag zijn, maar mama is er weer dus dan is het op een gegeven moment ook klaar. En afleiden: hoe was je dag, wat heb je gegeten, met wie heb je gespeeld. Etc. Blijft hij erin hangen dan consequent zijn en zeggen dat het klaar is. En verder negeren. ( krijg je schuldgevoel van negeren: je bent er voor hem geweest, je hebt zijn verdriet benoemt, dan is het Ok) succes ermee. Hoop dat je er wat aan hebt.
Lastige situatie zeg. Je wilt je kind alle verdriet besparen maar verdriet/ mama missen is geen doodzonde, en onvermijdbaar. Onze dochter heeft er bijv ook een houtje van als mijn man vrij is, dus gewoon in het weekend, de eerste paar uur ons uit te spelen. Dan is ze zo'n ander kind dan bij mij als ik haar alleen heb. Doodvermoeiend en irritant. Denk je gezellig weekend, dan heeft ze gewoon meer straf dan de hele week bij elkaar. Maar ff op jouw verhaal. Zou je bij het ophalen misschien even zijn verdriet aan kunnen horen, vervolgens vertellen/benoemen dat zijn verdriet er mag zijn, maar mama is er weer dus dan is het op een gegeven moment ook klaar. En afleiden: hoe was je dag, wat heb je gegeten, met wie heb je gespeeld. Etc. Blijft hij erin hangen dan consequent zijn en zeggen dat het klaar is. En verder negeren. ( krijg je schuldgevoel van negeren: je bent er voor hem geweest, je hebt zijn verdriet benoemt, dan is het Ok) succes ermee. Hoop dat je er wat aan hebt.
zaterdag 12 augustus 2017 09:00
Negeren van een driftbui betekent natuurlijk niet dat je een kind alleen uit laat razen (dat is niet handig als je kind en je huisraad je lief is 
). Je blijft in de nabijheid, zorgt dat het kind zich niet verwond, maar blijft verder neutraal reageren. Dat bedoelen de meesten met negeren, dat je je dus niet inhoudelijk met de emoties gaat bemoeien, maar dat je wel gewoon in contact blijft (zonder emoties).
). Je blijft in de nabijheid, zorgt dat het kind zich niet verwond, maar blijft verder neutraal reageren. Dat bedoelen de meesten met negeren, dat je je dus niet inhoudelijk met de emoties gaat bemoeien, maar dat je wel gewoon in contact blijft (zonder emoties).
zaterdag 12 augustus 2017 09:19
Oh dat zou ik geen negeren noemen hoor.anky schreef: ↑12-08-2017 09:00Negeren van een driftbui betekent natuurlijk niet dat je een kind alleen uit laat razen (dat is niet handig als je kind en je huisraad je lief is
•
zaterdag 12 augustus 2017 09:30
Mee eens, kinderen gedragen zich naar hoe ze behandeld worden.-Kia-Ora- schreef: ↑11-08-2017 22:23Ja dat ook nog. Bizar gewoon. Echt dat gestrooi met labels tegenwoordig. Word er doodmoe van. Over tien a vijftien jaar allemaal kinderen in behandeling die een soort van self fulfilling prophecy gedrag laten zien omdat iedereen ze naar een labeltje gaat behandelen.
Zal nu nog even de rest van het topic lezen.
zaterdag 12 augustus 2017 09:45
Het is meer dat ik nogal schrok van alle negeer adviezen. En de 'en nu ga je stoppen met huilen' tips.
Er gewoon zijn voor je kind lijkt me heel normaal en geenszins negeren.
•
zaterdag 12 augustus 2017 09:52
Eerst een 
Ons middelste kind (inmiddels 8) heeft ook nog altijd moeite met afscheid nemen. Toen hij jonger was ging dat ook altijd gepaard met negatief gedrag thuis. Ook zat hij helemaal onder de eczeem. Toen hij 3 was ben ik een periode thuis geweest (bewust, maar hij was niet de hoofdreden)
Binnen een maand was het gedrag compleet veranderd. Veel rustiger en vrolijker. Ook zijn eczeem was helemaal weg (kinderarts wist niet wat hij zag na 2 mnd)
Het is in viva begrippen misschien niet de meest verantwoorde keuze maar wij vinden het de beste beslissing die we op dat moment konden nemen.
Inmiddels is zoon dus 8 en ben ik alweer bijna 2 jaar aan het werk. Hij gaat nu dus naar de bso waar hij zonder problemen heen gaat. Sterker nog: hij gaat ieder jaar op kamp. Het eerste jaar heeft hij bij afleveren en ophalen gehuild. Het 2e jaar alleen een beetje bij wegbrengen en het afgelopen jaar heeft hij het naar zijn zin gehad (beste kamp ooit)
Niet echt een tip dus, maar soms kan herkenning je ook helpen.
Ons middelste kind (inmiddels 8) heeft ook nog altijd moeite met afscheid nemen. Toen hij jonger was ging dat ook altijd gepaard met negatief gedrag thuis. Ook zat hij helemaal onder de eczeem. Toen hij 3 was ben ik een periode thuis geweest (bewust, maar hij was niet de hoofdreden)
Binnen een maand was het gedrag compleet veranderd. Veel rustiger en vrolijker. Ook zijn eczeem was helemaal weg (kinderarts wist niet wat hij zag na 2 mnd)
Het is in viva begrippen misschien niet de meest verantwoorde keuze maar wij vinden het de beste beslissing die we op dat moment konden nemen.
Inmiddels is zoon dus 8 en ben ik alweer bijna 2 jaar aan het werk. Hij gaat nu dus naar de bso waar hij zonder problemen heen gaat. Sterker nog: hij gaat ieder jaar op kamp. Het eerste jaar heeft hij bij afleveren en ophalen gehuild. Het 2e jaar alleen een beetje bij wegbrengen en het afgelopen jaar heeft hij het naar zijn zin gehad (beste kamp ooit)
Niet echt een tip dus, maar soms kan herkenning je ook helpen.
zaterdag 12 augustus 2017 13:15
Wat een lieve reacties zijn er bij gekomen. Het KDV waar hij zit is écht heel rustig en voorspelbaar met vaste leidsters. We zijn juist van KDV gewisseld, omdat het eerdere KDV rommelig was met veel wisseling van leidsters. Het afscheid 's ochtends houden we kort. Zeg altijd dat hij 'vandaag weer mag gaan spelen bij de kindjes'. Probeer er voor te zorgen dat er niet te veel fysiek contact is bij het wegbrengen, maar dat hij zélf naar binnen loopt (aan mijn hand).
Wat ik vooral uit jullie reacties meeneem, is dat we meer afstand mogen nemen van zijn gedrag. In de zin:er niet teveel in meegaan dat hij ons zo gemist heeft. Want dat kan bevestigen dat het KDV écht heel erg is. En als het gedrag uit de hand loopt, wat meer begrenzen.
Negeren in de zin van 'ergens anders laten uitrazen en je moet maar stoppen met huilen', past niet bij ons én bij hem.
Tegelijkertijd weten we dat zijn emoties en reacties wel écht zijn. IK heb verschillende waardevolle tips gekregen, waar we eens mee aan de slag gaan. Zal jullie op de hoogte houden.
En wees gerust: ik behandel mijn kind niet alsof hij een diagnose heeft en streef daar ook zeker niet naar. Het leek me echter wel relevant om te vermelden dat er voorzichtige vermoedens zijn uitgesproken, zodat het beeld wat vollediger was.
En aan degenen die hard riepen dat de pedagoge dan maar met pensioen moet omdat ze volgens jullie te snel conclusies trok; de pot verwijt de ketel. Jullie trekken net zo goed snelle conclusies over haar, zonder het hele verhaal te kennen.
Wat ik vooral uit jullie reacties meeneem, is dat we meer afstand mogen nemen van zijn gedrag. In de zin:er niet teveel in meegaan dat hij ons zo gemist heeft. Want dat kan bevestigen dat het KDV écht heel erg is. En als het gedrag uit de hand loopt, wat meer begrenzen.
Negeren in de zin van 'ergens anders laten uitrazen en je moet maar stoppen met huilen', past niet bij ons én bij hem.
Tegelijkertijd weten we dat zijn emoties en reacties wel écht zijn. IK heb verschillende waardevolle tips gekregen, waar we eens mee aan de slag gaan. Zal jullie op de hoogte houden.
En wees gerust: ik behandel mijn kind niet alsof hij een diagnose heeft en streef daar ook zeker niet naar. Het leek me echter wel relevant om te vermelden dat er voorzichtige vermoedens zijn uitgesproken, zodat het beeld wat vollediger was.
En aan degenen die hard riepen dat de pedagoge dan maar met pensioen moet omdat ze volgens jullie te snel conclusies trok; de pot verwijt de ketel. Jullie trekken net zo goed snelle conclusies over haar, zonder het hele verhaal te kennen.
zaterdag 12 augustus 2017 17:50
Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:11Wauw. Je hebt geen idee.
Hoezo heb ik geen idee? Ik krijg mijn idee door jouw eigen OP opgelepeld. En ja, ik moet daar wel om lachen inderdaad. Om de wollige, met fluwelen handschoenen aanpak die je hanteert. Dat schrijf je zelf, ik verzin het niet Misschien moet je zelf ook wat meer lachen en niet alles bloedserieus nemen.
Ja, misschien gaan we teveel mee in het gedrag van onze zoon. Dat hebben bovenstaande reacties me laten inzien. Maar wat een ongelofelijk nare, gevoelloze reactie van jou, op iets wat mij heel erg raakt.
Dus omdat ik moet lachen is het een nare ongevoelige reactie....
Heb geen zin in een ban. Dus ik blijf verder op mijn handen zitten.
Zou je nou werkelijk waar een lelijke reactie terug gaan schrijven omdat er gewoon iemand moet lachen? Dat hoeft toch helemaal niet? Ik vond het in ieder geval zeer vermakelijk om te lezen. Ik ben namelijk een beelddenker. Misschien moet je er later zelf ook wel heel erg om lachen als je het terugleest.
Nou, veel succes met alles....
En probeer wat meer te lachen, dat maakt het leven leuker.
zaterdag 12 augustus 2017 18:08
Dit is beslist niet waar. ASS kan vanaf 18 maanden worden gediagnosticeerd. De gevallen van 18 maanden zijn natuurlijk uitzonderlijk en het beeld moet overduidelijk zijn (bron: deskundigheidsbevordering gevolgd bij instelling expliciet gespecialiseerd in autisme in 2016). Kinderen die echter tussen de 2 en 5 jaar gediagnosticeerd worden zijn niet zo uitzonderlijk. Zoals TO schreef heeft de orthopedagoog het voorzichtig aangestipt en aangegeven dat er mogelijke signalen zijn. Dat is nog lang geen diagnose. En om verwarring te voorkomen TO, een 'vermoeden' is dan ook wellicht te sterk uitgedrukt.MoirenPhae schreef: ↑11-08-2017 22:21Elke orthopedagoog die dat uitspreekt gaat er echt per direct uit.
Niet voor niets mag er pas na 5 jaar gediagnosticeerd worden.
40 jaar in het vak, maar duidelijk niet bekwaam.
Ik vind het bizar dat mensen hier op basis van zo weinig denken te kunnen weten wat hier aan de hand is. Het is extreem, het duurt al langere tijd zeg je. Als je zorgen groot zijn ga dan een onderzoekstraject in, het liefst bij een organisatie met een Infant Mental Health specialist die alle factoren kan meenemen, dus zowel kindfactoren als ouder-kind interactie en relatie. Het kan prima dat jullie zelf een (groter) aandeel hebben in het gedrag, het kan ook prima dat je kind juist moeite heeft met bepaalde dingen en je door bepaalde aanpassingen hem daarmee kan helpen. Maar niemand op het forum kan dat weten en ook een professional met een paar gesprekken niet.
Ik heb verder niet het hele topic gelezen, maar TO, de tips die ik in je laatste post heb gelezen die je hebt meegenomen lijken mij goeie voor jullie. Los van het mogelijke 'bevestigen dat het KDV echt heel erg is' zou ik zeggen dat de boodschap die je meegeeft als je niet te veel meegaat in zijn bui is veiligheid. Als ouders moeten jullie de lijn uitzetten, als hij van streek is moeten jullie de lijn vasthouden. Jullie zijn zijn houvast. Jullie weten dat de wereld veilig is, maar hij wellicht niet (althans, zo voelt het vast niet op dat moment). Dus zijn gevoelens benoemen, maar ook daarna afleiden en overgaan tot de orde van de dag om te laten zien, 'ik zie dat je verdrietig/bang bent, ik ben er voor je. En kijk maar, alles is oké, alles is normaal, alles is zoals het altijd is.'
zaterdag 12 augustus 2017 19:48
Dit klinkt idd prima en vind ik niet echt negeren. Ik heb ook zo vaak het advies gekregen van mensen uit mijn omgeving. Dan vertelde ik heel eerlijk hoe moeilijk ik het vond die driftbuien en dan zegt men dat ik haar gewoon op de 'strafstoel' moet zetten of laten uitrazen op haar kamer. Beide is geen optie, want ze slaat veel te ver door om überhaupt op een stoel te gaan zitten. Het is zo frustrerend dat anderen het altijd denken te weten, dat de methode voor elk kind geldt en je vaak wordt afgeschilderd als niet consequent en de veroorzaker.anky schreef: ↑12-08-2017 09:00Negeren van een driftbui betekent natuurlijk niet dat je een kind alleen uit laat razen (dat is niet handig als je kind en je huisraad je lief is
Alsof je als ouder het leuk vind dat die driftbuien er zijn.
Dit bedoel ik trouwens niet richting jou hoor Anky, maar meer in het algemeen want op dit forum krijg je ook vaak dezelfde adviezen als het op driftbuien aankomt.
zaterdag 12 augustus 2017 20:38
zaterdag 12 augustus 2017 21:40
Heet de peuterpuberteit tegenwoordig Autisme? Doe effe normaal, en ga geen gevoelens benoemen met tweejarigen. Kennis van mij had ook een dochtertje, kreeg diagnose ASS van een of andere instantie. Haar man heeft bij het centrum voor Autisme een herbeoordeling gevraagd want hij geloofde er niet in. Kind had geen Autisme maar een moeder die geen grenzen aangaf en kind is nu label af en is een gewone gezonde 8jarige..
Ga niet lopen klooien, bij twijfel naar Centrum voor Autisme.
Ga niet lopen klooien, bij twijfel naar Centrum voor Autisme.
zaterdag 12 augustus 2017 21:58
zaterdag 12 augustus 2017 22:05
Hoe kom je daar nou bij?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zaterdag 12 augustus 2017 22:18
Aha.Louise70 schreef: ↑12-08-2017 21:58Oh, ik heb je ven geloept.. Mijn god, je wordt gewoon gemanipuleert. Kind slaat met vork op tafel en jij durft geen nee te zeggen want nee zeggen is fout... Daarna gaat hij je uitdagen... En jij vraagt hierbij om hulp hoe dit aan te pakken. TS ga aub met jezelf aan de slag!
Ik las trouwens een paar maanden geleden een (Amerikaans) onderzoek, onder andere over dat 30% van de vroege ASS-diagnoses (ik geloof van onder de 5 jaar) later onterecht blijkt. Ik dat een vrij aanzienlijk percentage eigenlijk.
zaterdag 12 augustus 2017 22:23
Niet alleen een Centrum voor Autisme kan diagnoses stellen hoor.Louise70 schreef: ↑12-08-2017 21:40Heet de peuterpuberteit tegenwoordig Autisme? Doe effe normaal, en ga geen gevoelens benoemen met tweejarigen. Kennis van mij had ook een dochtertje, kreeg diagnose ASS van een of andere instantie. Haar man heeft bij het centrum voor Autisme een herbeoordeling gevraagd want hij geloofde er niet in. Kind had geen Autisme maar een moeder die geen grenzen aangaf en kind is nu label af en is een gewone gezonde 8jarige..
Ga niet lopen klooien, bij twijfel naar Centrum voor Autisme.
En exact wat jij schrijft hoor ik nog steeds met enige regelmaat van mensen die werkelijk geen idee hebben hoe zo'n diagnose gesteld wordt.
Als een kind op de ene plek wel en op de andere plek geen diagnose krijgt is het natuurlijk nog maar de vraag of die diagnose niet klopte.
Lekker makkelijk oordelen toch weer.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 12 augustus 2017 22:27
Een ASS-diagnose krijg je als je aan een x aantal (gedrags)kenmerken voldoet.SallySpectra schreef: ↑12-08-2017 22:18Aha.
Ik las trouwens een paar maanden geleden een (Amerikaans) onderzoek, onder andere over dat 30% van de vroege ASS-diagnoses (ik geloof van onder de 5 jaar) later onterecht blijkt. Ik dat een vrij aanzienlijk percentage eigenlijk.
Aangezien kinderen (en volwassenen in mindere mate) nog in ontwikkeling zijn kunnen ze bepaalde dingen alsnog aanleren, waardoor ze op een gegeven moment net niet meer voldoende kenmerken hebben.
Daarmee was die diagnose niet onterecht, maar is de ontwikkeling van dat kind wrsch wat gunstiger verlopen dan het in eerste instantie leek.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 12 augustus 2017 22:29
Dat zegt ze toch ook niet?Solomio schreef: ↑12-08-2017 22:23Niet alleen een Centrum voor Autisme kan diagnoses stellen hoor.
En exact wat jij schrijft hoor ik nog steeds met enige regelmaat van mensen die werkelijk geen idee hebben hoe zo'n diagnose gesteld wordt.
Als een kind op de ene plek wel en op de andere plek geen diagnose krijgt is het natuurlijk nog maar de vraag of die diagnose niet klopte.
Lekker makkelijk oordelen toch weer.
Ik weet overigens uit eerste hand hoe snel er bij afwijkend gedrag 'autisme' wordt getetterd, er 'vermoedens' worden uitgesproken en er op jonge leeftijd wordt gepusht om toch maar zo snel mogelijk onderzoek te laten doen, ook al sta je daar als ouder niet achter en deel je de vermoedens niet.
Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat autisme niet bestaat of dat ik de stoornis niet serieus neem. Maar ik vond wel dat het circuit wat aan het doordraaien is hier.
