Pleegkind

beetjegek schreef: ↑

10-01-2020 12:49

Volgens mij heeft ze bijstand, dan zal die vergoeding wel verrekend worden denk. En het gekke is, het kind is van haar ex en zijn ex. Heel rare constructie.

Die vergoeding krijg je bovenop de bijstand

Goede pleegouders zijn altijd nodig. Vooral doen.

lilalinda schreef: ↑

11-01-2020 12:36

wat fijn, om ook deze kant eens te lezen

Denk je, dat je kind ook weer bij jou komt wonen??

Het is ook fijn het eens te vertellen.

Inmiddels kan het, ik heb na hard werken mijn leven op orde en ben zoals men dat noemt stabiel.

Het is alleen in zijn nadeel om hem weg te halen uit het pleeggezin. Hij woont daar nu al zo lang dat het schadelijk is om te zeggen dat ik wil dat hij terug komt.
Wel heeft hij altijd de keuze. Als hij aangeeft dat hij bij ons wil wonen gaan we kijken wat daar voor nodig is.
Ook staat hij vrij om hier meer of minder te zijn dan de initiële afspraak. Zolang hij maar 1 weekend per maand hier is, dat is het minimum wat ik gesteld heb.

Ik snap namelijk heel erg goed dat het voor hem ook moeilijk is. Hij heeft altijd een loyaliteitsconflict in zichzelf. Want hij heeft 2 mama's en 2 papa's (pleegvader en mijn partner welke hij bijna papa noemt). En hij kan niemand afvallen.
In het pleeggezin heeft hij ook nog broers (hun eigen kinderen) en zijn hele eigen leven. En dat leven wordt elke x weken onderbroken omdat hij bij ons komt. Elke keer dat hij bij ons is mist hij dingen daar en andersom.
Dat is iets waar hij mee moet leven en eerlijk is eerlijk, dat doet ie aardig goed. Hij krijgt ook de ruimte om een nachtje minder te komen als hij een feestje heeft, of een nachtje langer te blijven als het in de vakantie zo uit komt.

Al met al doen zowel de pleegouders als wij er alles aan om hem een zo goed mogelijke start te geven in het leven en hij weet dat we overleggen. Als er bijzondere of spannende dingen gebeuren in een van de gezinnen weet het andere gezin het ook.

Bloem1970 schreef: ↑

10-01-2020 11:52

Vanaf de zijkant ervaring ermee, niet uit eigen ervaring:
Als je denkt dat dit een mooi alternatief voor een eigen kindje is, doe het niet.

Voordat een kind uit huis geplaatst wordt, moet er heel veel gebeurd zijn. Het kind heeft dus een hoop ellende meegemaakt. Is desondanks bijna altijd loyaal aan de biologische ouders, zit dus in een spagaat. De enkeling daargelaten die zo mishandeld is, dat hij/zij doodsbang is. Ook niet echt een lekkere start.

Er moet dus veel ellende verwerkt worden. Kinderen doen dat nogal eens door ongewenst gedrag te vertonen. Eigenlijk altijd.
Verwacht geen dankbaarheid, het leven van het kind is shit.

Als je ondanks bovenstaande er toch puf in hebt, go for it. Want je bent wel hartstikke hard nodig.

Een pleegkind heeft er niet om gevraagd pleegkind te worden. Hoezo moet dat kind dankbaarheid tonen?

beetjegek schreef: ↑

10-01-2020 12:10

Nou, mijn zoontje heeft ook een vriendje die bij een ( tweede al ) pleegmoeder woont en die heeft ook wel wat aparte trekjes. Hij zit ook op speciaal onderwijs.
En zo goed wordt er niet voor hem gezorgd vind ik, hij loopt in te korte broeken, te dunne truien en kapotte schoenen. Ook heeft hij een heel klein fietsje. Pleegmama heeft geen geld zei hij laatst, maar ze rookt wel... Als je z’on kind niet kan onderhouden begin er dan ook niet aan. Soms zit hij de hele dag hier en dan is zij niet eens thuis.

Beetje vreemd verhaal, pleegouders krijgen een goede pleegzorgvergoeding. (Afhankelijk van de leeftijd pleegkind)
Als het waar is wat je hier schrijft kan je dit zeker bij Veilig Thuis melden.

Ik voedde vergoeding voor pleegouders discutabel. Als pleegkind had ik altijd de indruk dat zij mij alleen voor het geld accepteerden.
Zolang ik maar onzichtbaar bleef en niet teveel zei, werd ik getolereerd (niet geaccepteerd). Tevens begon elk pleeggezin over mijn schoolniveau en probeerde ik minder slim te zijn als de pleegouders, paste mij flexibel aan als pleegkind naar het niveau van het pleeggezin om maar geaccepteerd te worden. Elk pleeggezin probeerde mij lager niveau op school in te schalen.
Zo erg, dat je niet je zelf mag zijn als pleegkind.

flexibel schreef: ↑

11-01-2020 23:37

Ik voedde vergoeding voor pleegouders discutabel. Als pleegkind had ik altijd de indruk dat zij mij alleen voor het geld accepteerden.
Zolang ik maar onzichtbaar bleef en niet teveel zei, werd ik getolereerd (niet geaccepteerd). Tevens begon elk pleeggezin over mijn schoolniveau en probeerde ik minder slim te zijn als de pleegouders, paste mij flexibel aan als pleegkind naar het niveau van het pleeggezin om maar geaccepteerd te worden. Elk pleeggezin probeerde mij lager niveau op school in te schalen.
Zo erg, dat je niet je zelf mag zijn als pleegkind.

.
Wat jammer en verdrietig dat je zo weinig warmte en (emotionele) veiligheid hebt ervaren in de pleeggezinnen waar je geweest bent. Ik kan me voorstellen dat je je ontzettend eenzaam hebt gevoeld. Hoe frustrerend. ik hoop dat je, ondanks je verleden, nu in je volwassen leven wel warmte kan toelaten en ervaren wanneer het er wél is.

Ik heb het idee dat er (gelukkig!) dan veel is veranderd. Meer betrokkenheid van uit Jeugdbescherming. Kinderen gaan ook in gesprek die in een pleeggezin wonen. Meer controle van uit pleegzorg en Jeugdbescherming. Ouders mogen en kunnen zorgen uiten.
En kinderen worden nauwlettend in de gaten gehouden.

flexibel schreef: ↑

11-01-2020 20:08

Ook ik ben een pleegkind geweest, vanaf mijn 11e jaar, het ene na het andere pleeggezin gezeten.
Mij enorm eenzaam gevoeld, ik ging weg bij mijn ouders omdat mijn vader, mijn moeder en zijn 3 kinderen dagelijks in elkaar sloeg als wij de bijbel niet kenden of wat hij had voor gelezen.
Elke dag werden we geslagen vanwege de bijbel en het geloof.
Ik was een angstig en bang kind.
Ik werd het huis gehaald door de kinderbescherming doordat de school had ingelicht.
Ik heb werkelijk elke dag afgeteld dat ik volwassen werd en voor mij zelf kon zorgen.
De gezinnen waren goed voor mij, maar voelde niet voor mij hetzelfde als zij voor hun eigen kind voelen.
Je “hangt” er altijd bij.
Ik had nooit het gevoel dat ik bijzonder was of geliefd.
Zelf heb ik 2 dochters en voel altijd dat mensen over mijn schouder kijken of ik het wel goed doe.
Terwijl ik mijn kinderen goed opvoed en ik alleen met hun vader samen ben geweest.
De enige vriend die ik ooit heb gehad is de vader van mijn kinderen.
Ik vond het zwaar en moeilijk.
Altijd mensen die een vooroordeel hebben dat ik wel een “moeilijk kind of gedragsproblemen” zou hebben gehad.
Nee, ik was een FLEXIBEL kind en was meer een kameleon en paste mij dagelijks aan de situatie.

Je klinkt ondanks je beschadigde jeugd echt heel sterk en verstandig, hopelijk heb je nu alleen maar fijne mensen om je heen en kun je eindelijk zeggen pfff ik ben gelukkig, en dat gelukkig zijn ook accepteren zonder dat het gek voelt..

flexibel schreef: ↑

11-01-2020 23:37

Ik voedde vergoeding voor pleegouders discutabel. Als pleegkind had ik altijd de indruk dat zij mij alleen voor het geld accepteerden.
Zolang ik maar onzichtbaar bleef en niet teveel zei, werd ik getolereerd (niet geaccepteerd). Tevens begon elk pleeggezin over mijn schoolniveau en probeerde ik minder slim te zijn als de pleegouders, paste mij flexibel aan als pleegkind naar het niveau van het pleeggezin om maar geaccepteerd te worden. Elk pleeggezin probeerde mij lager niveau op school in te schalen.
Zo erg, dat je niet je zelf mag zijn als pleegkind.

Wat vind ik dit verdrietig om te lezen.. Je zult maar een pleegkind hebben welke Havo/vwo advies krijgt terwijl je eigen kinderen net aan het vmbo kunnen halen.
Wat afschuwelijk dat dit altijd zo voelbaar was voor jou!
Zo verkeerd!
Hoe gaat het nu met jou??

flexibel schreef: ↑

11-01-2020 23:37

Ik voedde vergoeding voor pleegouders discutabel. Als pleegkind had ik altijd de indruk dat zij mij alleen voor het geld accepteerden.
Zolang ik maar onzichtbaar bleef en niet teveel zei, werd ik getolereerd (niet geaccepteerd). Tevens begon elk pleeggezin over mijn schoolniveau en probeerde ik minder slim te zijn als de pleegouders, paste mij flexibel aan als pleegkind naar het niveau van het pleeggezin om maar geaccepteerd te worden. Elk pleeggezin probeerde mij lager niveau op school in te schalen.
Zo erg, dat je niet je zelf mag zijn als pleegkind.

ik heb dit eigenlijk anders ervaren. Ik had niet de indruk dat het die mensen om het geld ging, meer om persoonlijke genoegdoening, dat ik hun project was, van "kijk ons eens goed bezig zijn". Schoolniveau herken ik wel, altijd maar horen dat het beter voor je is om niet op je tenen te hoeven lopen, want 'je moet al zo veel' terwijl je makkelijk mee kwam. Het niet geaccepteerd voelen herken ik ook, ik denk (in mijn geval) niet dat dat door de pleegouders kwam, meer omdat je een soort van consequent ontheemd bent en inderdaad, nooit mogen zijn wie je bent, bij je ouders niet, want dan wordt je vast weer weggeplaatst, bij pleeggezinnen niet, want die hebben ook verwachtingen en in tehuizen ook niet, want daar moet je ook meedoen met de routine en is er weinig ruimte voor het individu.