Kinderen
alle pijlers
proberen voor een tweede, wie ook?
vrijdag 19 december 2008 om 07:54
He meiden,
Gisteren geweest voor de vlokkentest. Ik was behoorlijk zenuwachtig want ik ben niet zo van de naalden en dit ging natuurlijk wel met een behoorlijke naald door mijn buikwand heen. Het moment dat ze echt door je buikwand prikken voel je wel goed, beetje pijnlijk, maar vooral het gepoer van die naald in de placenta om die vlokjes los te maken is heel vervelend. Gelukkig was mijn lief bij me. We hebben heel veel steun aan elkaar.
Het moeilijkste van de hele dag was eigenlijk dat we van tevoren een hele uitgebreide echo kregen. Confronterend om je kindje zo goed te zien, met niertjes, maagje, blaasje, 2 handjes, 2 voetjes, dat kloppende hartje.... We hebben het hartje gisteren ook voor het eerste gehoord. Toen knapte er wel iets bij ons allebei hoor! Het zag er zo gezond en volkomen normaal uit, dan is het moeilijk en heel hard om te bedenken dat je daar misschien een einde aan gaat maken. Echt k*t om het zo maar even te zeggen. Als het goed is krijgen we maandag of dinsdag de uitslag. Ondanks dat deze gyn zich minder negatief uitliet over de dikte van de nekplooi houden we er voor onszelf toch maar aan vast dat de uitslag voor ons niet goed zal zijn. Het irritante is dat we een heel klein beetje hoop hebben gekregen gisteren, terwijl we uit zelfbescherming liever vast willen houden aan het verhaal van de eerste gyn. Maar ja, hoop is toch sterker.
Maandag moet ik gewoon werken, dus ik hoop maar gewoon dat, als ze maandag bellen, we goed bericht krijgen. Zo niet, dan ga ik naar huis en dan zien ze mij daar niet meer terug voor het nieuwe jaar. Ik hoef gelukkig verder alleen woensdag nog te werken. Ik heb me nooit beseft wat een impact zoiets kan hebben. Natuurlijk weet je dat mensen er veel verdriet van hebben, maar dat het iemand zo in een diep gat flikkert...nee, dat heb ik me nooit gerealiseerd. Maar goed, het is nog niet zover, wachten wachten wachten is het enige dat we kunnen doen. Gelukkig hebben we veel steun aan elkaar en aan mijn ouders. We trekken ons ook heel erg op aan het feit dat we gelukkig al een gezonde zoon hebben. Ik denk dat dat echt scheelt.
Lieve meiden, ik laat jullie volgende week natuurlijk weten wat de uitslag is en wat het vervolg zal zijn voor ons. Bedankt voor jullie lieve woorden en sorry voor het tweede ego bericht op rij.
Liefs,
RD
Gisteren geweest voor de vlokkentest. Ik was behoorlijk zenuwachtig want ik ben niet zo van de naalden en dit ging natuurlijk wel met een behoorlijke naald door mijn buikwand heen. Het moment dat ze echt door je buikwand prikken voel je wel goed, beetje pijnlijk, maar vooral het gepoer van die naald in de placenta om die vlokjes los te maken is heel vervelend. Gelukkig was mijn lief bij me. We hebben heel veel steun aan elkaar.
Het moeilijkste van de hele dag was eigenlijk dat we van tevoren een hele uitgebreide echo kregen. Confronterend om je kindje zo goed te zien, met niertjes, maagje, blaasje, 2 handjes, 2 voetjes, dat kloppende hartje.... We hebben het hartje gisteren ook voor het eerste gehoord. Toen knapte er wel iets bij ons allebei hoor! Het zag er zo gezond en volkomen normaal uit, dan is het moeilijk en heel hard om te bedenken dat je daar misschien een einde aan gaat maken. Echt k*t om het zo maar even te zeggen. Als het goed is krijgen we maandag of dinsdag de uitslag. Ondanks dat deze gyn zich minder negatief uitliet over de dikte van de nekplooi houden we er voor onszelf toch maar aan vast dat de uitslag voor ons niet goed zal zijn. Het irritante is dat we een heel klein beetje hoop hebben gekregen gisteren, terwijl we uit zelfbescherming liever vast willen houden aan het verhaal van de eerste gyn. Maar ja, hoop is toch sterker.
Maandag moet ik gewoon werken, dus ik hoop maar gewoon dat, als ze maandag bellen, we goed bericht krijgen. Zo niet, dan ga ik naar huis en dan zien ze mij daar niet meer terug voor het nieuwe jaar. Ik hoef gelukkig verder alleen woensdag nog te werken. Ik heb me nooit beseft wat een impact zoiets kan hebben. Natuurlijk weet je dat mensen er veel verdriet van hebben, maar dat het iemand zo in een diep gat flikkert...nee, dat heb ik me nooit gerealiseerd. Maar goed, het is nog niet zover, wachten wachten wachten is het enige dat we kunnen doen. Gelukkig hebben we veel steun aan elkaar en aan mijn ouders. We trekken ons ook heel erg op aan het feit dat we gelukkig al een gezonde zoon hebben. Ik denk dat dat echt scheelt.
Lieve meiden, ik laat jullie volgende week natuurlijk weten wat de uitslag is en wat het vervolg zal zijn voor ons. Bedankt voor jullie lieve woorden en sorry voor het tweede ego bericht op rij.
Liefs,
RD
vrijdag 19 december 2008 om 09:51
RD, geen sorry meid. Het is toch fijn hier even je frustraties, zorgen en verdere gevoel van je af te schrijven? Ga je gang!!
ik kan me slechts een voorstelling maken van de hoop en vrees waar je momenteel in zit. Ik vermoed dat je niks anders meer kan dan denken, denken, denken, tot je er gek van wordt. Durven hopen dat het ok is, is eng, maar sleept je misschien wel door deze wachtdagen heen? alles kan nog, red!
ik dacht zelf ook dat het krijgen van een miskraam minder impact zou hebben, dat viel mij ook vies tegen. Begrijp wel dat je schrijft dat het je zo overdonderd qua emoties en dat heel veel heftiger is dan je altijd dacht. En je kunt hier van te voren ook geen rekening mee houden, want hoe moet dat dan? Je kan toch moeilijk elke dag denken ojee, ojee. Dan heb je nl geen leven meer. Je weet dat de kans er is, maar er is kans op zoveel. En, sorry dat ik het zeg, maar Down is dan niet eens het ergste, maar wel erg genoeg. Een gezond kind is wat je wilt, punt.
Wacht de uitslag af en laat je gevoel spreken. Vergeet daarbij niet je eerste uitgangspunten, mocht de uitslag negatief uitpakken.
Vooralsnog hoop ik voor jullie een goed bericht. Sterkte meid, en inderdaad, geniet van je 2 mannen en alles wat zij je geven.
ik kan me slechts een voorstelling maken van de hoop en vrees waar je momenteel in zit. Ik vermoed dat je niks anders meer kan dan denken, denken, denken, tot je er gek van wordt. Durven hopen dat het ok is, is eng, maar sleept je misschien wel door deze wachtdagen heen? alles kan nog, red!
ik dacht zelf ook dat het krijgen van een miskraam minder impact zou hebben, dat viel mij ook vies tegen. Begrijp wel dat je schrijft dat het je zo overdonderd qua emoties en dat heel veel heftiger is dan je altijd dacht. En je kunt hier van te voren ook geen rekening mee houden, want hoe moet dat dan? Je kan toch moeilijk elke dag denken ojee, ojee. Dan heb je nl geen leven meer. Je weet dat de kans er is, maar er is kans op zoveel. En, sorry dat ik het zeg, maar Down is dan niet eens het ergste, maar wel erg genoeg. Een gezond kind is wat je wilt, punt.
Wacht de uitslag af en laat je gevoel spreken. Vergeet daarbij niet je eerste uitgangspunten, mocht de uitslag negatief uitpakken.
Vooralsnog hoop ik voor jullie een goed bericht. Sterkte meid, en inderdaad, geniet van je 2 mannen en alles wat zij je geven.
maandag 22 december 2008 om 22:09
dinsdag 23 december 2008 om 22:44
woensdag 24 december 2008 om 21:56
Ach ik zie wel wat er gebeurd of wat niet.
Vandaag een berichtje van een oud collegaatje. We waren tegelijkertijd gestopt met de pil en vandaag maakte ze bekend dat ze de 12 weken grens voorbij zijn....slik....
Dus ik ben er toch meer mee bezig dan ik verwachtte.
Begin me nu wel zorgen te maken over Red....
Wat het nieuws ook is kan me voorstellen dat ze niet gelijk aan ons denkt....
Mocht je het wel lezen maar geen fut hebben om te reageren.....sterkte met wat dan ook
Vandaag een berichtje van een oud collegaatje. We waren tegelijkertijd gestopt met de pil en vandaag maakte ze bekend dat ze de 12 weken grens voorbij zijn....slik....
Dus ik ben er toch meer mee bezig dan ik verwachtte.
Begin me nu wel zorgen te maken over Red....
Wat het nieuws ook is kan me voorstellen dat ze niet gelijk aan ons denkt....
Mocht je het wel lezen maar geen fut hebben om te reageren.....sterkte met wat dan ook
donderdag 25 december 2008 om 21:02
hey,
ik weet ook niet wat ik zou doen (direct hier posten of niet). Tis ook maar net of je effe tijd hebt of niet en of je er zin in hebt. Maar het lijkt me toch dat als het posi. is dat je het dan wel laat weten.......... Red, als je dit leest: knuffel!! sterkte (als nog nodig is, misschien zit je wel feest te vieren dat het alleemaal ok is!)
ben zelf zojuist een half uur geleden ongesteld geworden. Joepie, ja dat klinkt ook wel raar, maar dan kloppen mijn theorieen vwb vruchtbare dagen zo'n 2 wk geleden. Was toen hartstikke ziek, dus niks productiefs gedaan, dus had nu ook helemaal niets verwacht. Kan nu weer een beetje gaan kijken wanneer we weer gericht iets kunnen gaan doen.
Jullie snappen hem al, echt los laten zit er hier (nog) niet in.
Tammy, snap wat je schrijft, ik heb het ook hoor als ik nu van zwangeren hoor. gggggggggrrrrrrr. niet dat je het hen niet gunt, maar gewoon het feit dat.
nou fijne dagen nog!!
ik weet ook niet wat ik zou doen (direct hier posten of niet). Tis ook maar net of je effe tijd hebt of niet en of je er zin in hebt. Maar het lijkt me toch dat als het posi. is dat je het dan wel laat weten.......... Red, als je dit leest: knuffel!! sterkte (als nog nodig is, misschien zit je wel feest te vieren dat het alleemaal ok is!)
ben zelf zojuist een half uur geleden ongesteld geworden. Joepie, ja dat klinkt ook wel raar, maar dan kloppen mijn theorieen vwb vruchtbare dagen zo'n 2 wk geleden. Was toen hartstikke ziek, dus niks productiefs gedaan, dus had nu ook helemaal niets verwacht. Kan nu weer een beetje gaan kijken wanneer we weer gericht iets kunnen gaan doen.
Jullie snappen hem al, echt los laten zit er hier (nog) niet in.
Tammy, snap wat je schrijft, ik heb het ook hoor als ik nu van zwangeren hoor. gggggggggrrrrrrr. niet dat je het hen niet gunt, maar gewoon het feit dat.
nou fijne dagen nog!!
donderdag 25 december 2008 om 23:17
Ik ben ook net ongesteld geworden.....dus we gaan gewoon vol goede moed het nieuwe jaar in.
Ik heb het normaal iets minder...zijn de afgelopen maand 4 vrienden van ons papa en mama geworden.
Maar met haar is het ietsje anders omdat we tegelijk gestopt waren.....ach, mijn tijd komt wel en anders is het ook goed. We hebben een schat van een ventje en een 2e kindje zou een cadeautje zijn. Maar zo praat ik nu.....hihi
Iedereen fijne dagen verder.
Ik heb het normaal iets minder...zijn de afgelopen maand 4 vrienden van ons papa en mama geworden.
Maar met haar is het ietsje anders omdat we tegelijk gestopt waren.....ach, mijn tijd komt wel en anders is het ook goed. We hebben een schat van een ventje en een 2e kindje zou een cadeautje zijn. Maar zo praat ik nu.....hihi
Iedereen fijne dagen verder.
zondag 28 december 2008 om 16:22
Lieve meiden!
Het is niet mijn bedoeling geweest om jullie in spanning te laten zitten, maar de afgelopen week is echt een achtbaan geweest. Uiteindelijk hebben we dinsdagavond pas de uitslag van de vlokkentest gekregen. Helaas bleek inderdaad dat ik in verwachting ben van een kindje met Down syndroom. Woensdagavond hadden we een afspraak in het ziekenhuis om met de gyn te bespreken wat we gaan doen. We staan achter onze beslissing om de zwangerschap af te laten breken, al doet het ons allebei wel ontzettend veel pijn. Het is zo ontzettend moeilijk om die beslissing te moeten nemen, het gevoel dat ik erover heb is heel dubbel.
Zodra ik weer een beetje puf heb om te schrijven ben ik er weer, maar ik denk dat ik wel even nodig heb om de dingen te verwerken en alles weer op een rijtje te krijgen. Zo begin januari kom ik weer even langs.
Ik wens jullie allemaal een heel gezellig oudjaar en een heel liefdevol, gelukkig en gezond 2009.
Liefs,
RD
Het is niet mijn bedoeling geweest om jullie in spanning te laten zitten, maar de afgelopen week is echt een achtbaan geweest. Uiteindelijk hebben we dinsdagavond pas de uitslag van de vlokkentest gekregen. Helaas bleek inderdaad dat ik in verwachting ben van een kindje met Down syndroom. Woensdagavond hadden we een afspraak in het ziekenhuis om met de gyn te bespreken wat we gaan doen. We staan achter onze beslissing om de zwangerschap af te laten breken, al doet het ons allebei wel ontzettend veel pijn. Het is zo ontzettend moeilijk om die beslissing te moeten nemen, het gevoel dat ik erover heb is heel dubbel.
Zodra ik weer een beetje puf heb om te schrijven ben ik er weer, maar ik denk dat ik wel even nodig heb om de dingen te verwerken en alles weer op een rijtje te krijgen. Zo begin januari kom ik weer even langs.
Ik wens jullie allemaal een heel gezellig oudjaar en een heel liefdevol, gelukkig en gezond 2009.
Liefs,
RD
zondag 28 december 2008 om 17:26
zondag 28 december 2008 om 19:33
jeetje red, wat moet ik zeggen....en
wat wil je horen?
ik krijg er een akelig gevoel van. In meerdere opzichten. Vreselijk dat jullie geluk nu zo ruw verstoord is, nog vreselijker welk traject je in gaat. Ik geloof (nu, maar misschien zou dat anders zijn wanneer ik daadwerkelijk in jouw schoenen zou staan) dat ik / wij de zwangerschap ook niet zouden voort zetten. Maar meid, dat is niet zomaar wat. Ik vond het al erg naar dat er voor mij beslist werd (de miskraam) maar nu je zelf moet gaan beslissen lijkt me dat nog veel zwaarder. En je geweten speelt hierin ook een grote rol.
Ik kan me voorstellen dat je er nu zo snel mogelijk vanaf wil, maar misschien moet je even de tijd nemen om 'afscheid" te nemen? Ik heb geen idee hoe je zoiets het beste aanpakt. Ik zou zeggen, neem vrij van alles en iedereen, zoek informatie en lotgenoten, beslis, neem actie, of niet.
Goh, ik ben er eigenlijk helemaal stil van, ondanks zoveel woorden. Ik zit steeds maar te denken of jouw gevoel van de eerste weken (je schreef telkens dat het niet goed voelde en dat je het niet vertrouwde) hier mee te maken gehad heeft, oneuwst ofzo dan. Maar dat is misschien ook onzin en achteraf gelul.
K** dat het precies nu zo rond deze tijd plaats vindt, maakt dat je er iedere keer weer aan terug zal denken vrees ik.
Maar eerst dealen met het nu. STERKTE!!
laat wat van je horen als je daar aan toe bent, wil je lekker van je afschrijven, doe het gerust.
XX timz
wat wil je horen?
ik krijg er een akelig gevoel van. In meerdere opzichten. Vreselijk dat jullie geluk nu zo ruw verstoord is, nog vreselijker welk traject je in gaat. Ik geloof (nu, maar misschien zou dat anders zijn wanneer ik daadwerkelijk in jouw schoenen zou staan) dat ik / wij de zwangerschap ook niet zouden voort zetten. Maar meid, dat is niet zomaar wat. Ik vond het al erg naar dat er voor mij beslist werd (de miskraam) maar nu je zelf moet gaan beslissen lijkt me dat nog veel zwaarder. En je geweten speelt hierin ook een grote rol.
Ik kan me voorstellen dat je er nu zo snel mogelijk vanaf wil, maar misschien moet je even de tijd nemen om 'afscheid" te nemen? Ik heb geen idee hoe je zoiets het beste aanpakt. Ik zou zeggen, neem vrij van alles en iedereen, zoek informatie en lotgenoten, beslis, neem actie, of niet.
Goh, ik ben er eigenlijk helemaal stil van, ondanks zoveel woorden. Ik zit steeds maar te denken of jouw gevoel van de eerste weken (je schreef telkens dat het niet goed voelde en dat je het niet vertrouwde) hier mee te maken gehad heeft, oneuwst ofzo dan. Maar dat is misschien ook onzin en achteraf gelul.
K** dat het precies nu zo rond deze tijd plaats vindt, maakt dat je er iedere keer weer aan terug zal denken vrees ik.
Maar eerst dealen met het nu. STERKTE!!
laat wat van je horen als je daar aan toe bent, wil je lekker van je afschrijven, doe het gerust.
XX timz
maandag 29 december 2008 om 20:26
RD wat ontzettend klote! En idd niet de "beste tijd" van het jaar voor zulk nieuws (maarja is er wel een beste tijd eigenlijk).
Veel sterkte voor jou en ook voor je man met de komende dagen/weken. Hopelijk kunnen jullie het allemaal een beetje verwerken de komende tijd.
En natuurlijk ook een fijn 2009 toegewenst voor jullie
Veel sterkte voor jou en ook voor je man met de komende dagen/weken. Hopelijk kunnen jullie het allemaal een beetje verwerken de komende tijd.
En natuurlijk ook een fijn 2009 toegewenst voor jullie
woensdag 31 december 2008 om 15:33
Lieve meiden,
Wat eerder dan verwacht ben ik er even, even wat dingen van me afschrijven. Afgelopen zondagavond ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Hier hebben ze medicijnen ingebracht, waardoor ik maandagmorgen ben "bevallen" van ons kindje. Het gebeurde gelukkig net toen de gyn in de kamer was. Ik wilde nog even plassen voor ze nieuwe tabletten gingen inbrengen (ik had namelijk zo goed als geen krampen gehad die erop duiden dat je baarmoeder het kindje gaat uitstoten) en toen ik opstond van het toilet gebeurde het. Ik voelde het aankomen en heb het kindje vastgepakt. Dat is zo enorm confronterend, zo ontzettend moeilijk maar tegelijkertijd was ik ook blij dat ik het kon opvangen en dat het niet op de grond viel of in het toilet. Ik had me eeuwig schuldig gevoeld als dat was gebeurd. Ze hebben het eigenlijk direct weggehaald toen de placenta eruit was (binnen een minuut nadat het kindje eruit was). De gyn heeft het kindje mooi schoongemaakt en bij ons teruggebracht in een bakje op schone witte gaasjes. Zo raar om je kindje zo te zien, zo ontzettend, ontzettend klein en teer, maar zo af en zo ... mooi. De eerste uren waren we een beetje verdoofd, enigszins opgelucht, denkend dat het allemaal achter de rug was en dat we klaar waren. Totdat er iemand van het maatschappelijk werk kwam en ons vroeg of we het kindje misschien wilden begraven. Mijn God, daar heb ik echt geen seconde over nagedacht voordat hij het vroeg. In eerste instantie heb ik "nee" gezegd, maar na een kwartiertje praten met lief en nadenken toch besloten dat we het een waardig en respectvol afscheid zullen geven. Er is geen ceremonie, we zijn maar met z'n tweetjes, maar we nemen op een gepaste manier afscheid van dit kleine mensje dat zo ontzettend gewild en gewenst was. Wij hebben de keus gemaakt om niet te willen leven met een kind met Down, het minste dat we kunnen doen is dit kindje begraven op een mooi plekje. Het is ook, zoals we het allebei voelen, ons tweede kindje. De volgende zal onze derde zijn. Het klinkt misschien heel gek voor een heleboel mensen, omdat we de zwangerschap bewust hebben afgebroken, maar toch voelt het zo voor ons. Maandag om 14:00 uur gaan we afscheid nemen en kunnen we hopelijk de dingen een plekje geven. Nu voelt het gewoon nog niet afgerond.
Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties en jullie medeleven! Doet me goed! Ik hoop dat 2009 voor de niet zwangeren onder ons (waar ik helaas weer toe behoor) een heel vruchtbaar jaar zal zijn en dat onze dromen uit zullen komen. Ik wens jullie heel veel liefde, geluk en gezondheid voor het nieuwe jaar!
XXX
Liefs,
RD
PS: Heel raar misschien om dit nog neer te zetten, maar Timz, wil jij bij mij het schema aanpassen?
Wat eerder dan verwacht ben ik er even, even wat dingen van me afschrijven. Afgelopen zondagavond ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Hier hebben ze medicijnen ingebracht, waardoor ik maandagmorgen ben "bevallen" van ons kindje. Het gebeurde gelukkig net toen de gyn in de kamer was. Ik wilde nog even plassen voor ze nieuwe tabletten gingen inbrengen (ik had namelijk zo goed als geen krampen gehad die erop duiden dat je baarmoeder het kindje gaat uitstoten) en toen ik opstond van het toilet gebeurde het. Ik voelde het aankomen en heb het kindje vastgepakt. Dat is zo enorm confronterend, zo ontzettend moeilijk maar tegelijkertijd was ik ook blij dat ik het kon opvangen en dat het niet op de grond viel of in het toilet. Ik had me eeuwig schuldig gevoeld als dat was gebeurd. Ze hebben het eigenlijk direct weggehaald toen de placenta eruit was (binnen een minuut nadat het kindje eruit was). De gyn heeft het kindje mooi schoongemaakt en bij ons teruggebracht in een bakje op schone witte gaasjes. Zo raar om je kindje zo te zien, zo ontzettend, ontzettend klein en teer, maar zo af en zo ... mooi. De eerste uren waren we een beetje verdoofd, enigszins opgelucht, denkend dat het allemaal achter de rug was en dat we klaar waren. Totdat er iemand van het maatschappelijk werk kwam en ons vroeg of we het kindje misschien wilden begraven. Mijn God, daar heb ik echt geen seconde over nagedacht voordat hij het vroeg. In eerste instantie heb ik "nee" gezegd, maar na een kwartiertje praten met lief en nadenken toch besloten dat we het een waardig en respectvol afscheid zullen geven. Er is geen ceremonie, we zijn maar met z'n tweetjes, maar we nemen op een gepaste manier afscheid van dit kleine mensje dat zo ontzettend gewild en gewenst was. Wij hebben de keus gemaakt om niet te willen leven met een kind met Down, het minste dat we kunnen doen is dit kindje begraven op een mooi plekje. Het is ook, zoals we het allebei voelen, ons tweede kindje. De volgende zal onze derde zijn. Het klinkt misschien heel gek voor een heleboel mensen, omdat we de zwangerschap bewust hebben afgebroken, maar toch voelt het zo voor ons. Maandag om 14:00 uur gaan we afscheid nemen en kunnen we hopelijk de dingen een plekje geven. Nu voelt het gewoon nog niet afgerond.
Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties en jullie medeleven! Doet me goed! Ik hoop dat 2009 voor de niet zwangeren onder ons (waar ik helaas weer toe behoor) een heel vruchtbaar jaar zal zijn en dat onze dromen uit zullen komen. Ik wens jullie heel veel liefde, geluk en gezondheid voor het nieuwe jaar!
XXX
Liefs,
RD
PS: Heel raar misschien om dit nog neer te zetten, maar Timz, wil jij bij mij het schema aanpassen?
woensdag 31 december 2008 om 16:47
Wat een mooi gebaar van jullie om jullie kindje zo'n mooi afscheid te geven. Ik zal aan jullie denken maandag!
Is het allemaal meegevallen verder? Zo te lezen heb je je er knap doorheen geslagen. En inderdaad fijn dat je het aan voelde komen, kan me voorstellen dat je niet zomaar wil dat het kleintje op de grond zou belanden (of in de wc). Hebben jullie ook foto's gemaakt voor later?
nogmaals een dikke knuffel
Is het allemaal meegevallen verder? Zo te lezen heb je je er knap doorheen geslagen. En inderdaad fijn dat je het aan voelde komen, kan me voorstellen dat je niet zomaar wil dat het kleintje op de grond zou belanden (of in de wc). Hebben jullie ook foto's gemaakt voor later?
nogmaals een dikke knuffel
donderdag 1 januari 2009 om 15:09
red, wat is het snel gegaan ineens. Hoop dat je dit emotioneel een beetje kan bijbenen. Als je in de essentie nog maar achter je keuze staat is er niets aan de hand, maar dat neemt niet weg dat je nu toch door die wervelwind van emoties heen moet. Met alles wat daar bij hoort, schuldig voelen, verwijten maken, verdrietig zijn, boos zijn, opgelucht zijn enzovoort.
Heel veel sterkte toegewenst, natuurlijk is dit jullie 2e kind, zal het ook altijd blijven. het is denk ik heel goed dat jullie er een duidelijk afscheid van gaan nemen. Dat heb je nodig voor je rouw, want dat doe je nu, rouwen.
Doe wat je gevoel je ingeeft zou ik zeggen, want niemand weet hoe je hier mee om moet gaan.
ik heb de tabel aangepast, Wil je er nog iets bij hebben staan. Ik kon niet goed bedenken hoe ik het moest verwoorden, maar zo'n leeg vak terwijl is wel iets is (geweest) voelt ook niet helemaal ok. Nou ja, hoor ik nog wel.
ik heb trouwens schrijfsters die niet meer actief schrijven er uit gekiepeld. Wat mij betreft nieuwe welkom, maar dat zien we dan wel.
Verder wens ik iedereen GELUKKIG nieuwjaar met, zoals red het zo mooi schreef: de hoop dat al onze most wanted wishes mogen uitkomen!!!
X timz
Heel veel sterkte toegewenst, natuurlijk is dit jullie 2e kind, zal het ook altijd blijven. het is denk ik heel goed dat jullie er een duidelijk afscheid van gaan nemen. Dat heb je nodig voor je rouw, want dat doe je nu, rouwen.
Doe wat je gevoel je ingeeft zou ik zeggen, want niemand weet hoe je hier mee om moet gaan.
ik heb de tabel aangepast, Wil je er nog iets bij hebben staan. Ik kon niet goed bedenken hoe ik het moest verwoorden, maar zo'n leeg vak terwijl is wel iets is (geweest) voelt ook niet helemaal ok. Nou ja, hoor ik nog wel.
ik heb trouwens schrijfsters die niet meer actief schrijven er uit gekiepeld. Wat mij betreft nieuwe welkom, maar dat zien we dan wel.
Verder wens ik iedereen GELUKKIG nieuwjaar met, zoals red het zo mooi schreef: de hoop dat al onze most wanted wishes mogen uitkomen!!!
X timz
vrijdag 2 januari 2009 om 00:04
Hey Timz,
Het is inderdaad allemaal heel snel gegaan. Misschien ook maar goed, want hoe langer je dingen uitstelt, hoe moeilijker het wordt. Dan zit je er ook maar tegenaan te hikken nietwaar?
Ik klink redelijk nuchter, dat zeggen meer mensen om me heen, maar zoals ik van de week tegen een vriendin zei "ik voel me echt dood van binnen". Het enige dat ik voel is verdriet, gewoon diepe doffe ellende. Het gevoel van "ik ben mijn kind verloren" overheerst de fijne gevoelens die ik, als ik naar mijn zoontje kijk, zeker nog wel heb. Vooral 's avonds heb ik het heel zwaar. Ik huil mezelf in slaap en ik word 's morgens wakker met lood in mijn schoenen en een blok beton in mijn maag. Ik vraag me af hoe ik de dag door moet komen, maar je gaat toch een beetje op de automatische piloot.
Volgens lief ben ik op dit moment net een ongeleid projectiel, en dat klopt ook wel. Alles en iedereen irriteert me, zoonlief haalt al 2 dagen het bloed onder mijn nagels vandaan (logisch, het mannetje voelt echt wel dat er iets is met mama en weet ook niet hoe hij hiermee om moet gaan) en ik heb me nog nooit zo licht ontvlambaar gevoeld. Bij het minste of geringste plof ik uit mijn vel, om me daarna nog rotter te voelen omdat ik weet dat mijn tirade onterecht is. Maar ja, dan is het kwaad al geschied. Ik weet echt niet hoe ik hier doorheen kom. Voor mijn gevoel ben ik hier al zo lang mee bezig en heb ik al zo lang verdriet, dat ik vind dat het onderhand maar klaar moet zijn, maar realiteit is natuurlijk dat dit pas 2 weken speelt. Ik moet het tijd geven om te slijten, maar ik ben ongeduldig en wil niet meer naar bed met verdriet en wil niet meer opstaan met verdriet.
Het klinkt wel heel zwartgallig allemaal als ik denk aan wat ik heb getikt. Zo is het niet hoor, het is niet alleen maar slecht. Lief en ik staan ontzettend dicht bij elkaar, en dat voelt heel goed. We zijn al erg close, maar nu zijn we nog hechter. Ik heb ontzettend veel steun aan mijn moeder, die weet wat ik doormaak omdat zij zelf een kindje is verloren met 26 wk zwangerschap. Maar goed meiden, het moet slijten.
Ik moet maandag beginnen met de pil, voor 1 maandje, om mijn slijmvlies in mijn baarmoeder weer te laten herstellen en dan kunnen we weer aan de slag. We willen allebei zo snel mogelijk verder, proberen voor onze derde. We zullen wel zien hoe het allemaal loopt, stapje voor stapje is misschien wel een heeeeeeel goed idee nu.
Timz, je vroeg of je er nog iets bij moest zetten. Zet maar mk na 14 wk. Als mensen vragen hebben dan vragen ze het maar, maar het hele verhaal hoeft niet in dat ene kleine hokje.
Meiden, ik ga slapen, heb het wel weer gehad voor vandaag.
Hoe gaat het trouwens met jullie allemaal? Tammy, zit je al weer wat beter in je vel?? En heb je al afscheid genomen van je pups? Stil in huis zeker?
XXX
RD
Het is inderdaad allemaal heel snel gegaan. Misschien ook maar goed, want hoe langer je dingen uitstelt, hoe moeilijker het wordt. Dan zit je er ook maar tegenaan te hikken nietwaar?
Ik klink redelijk nuchter, dat zeggen meer mensen om me heen, maar zoals ik van de week tegen een vriendin zei "ik voel me echt dood van binnen". Het enige dat ik voel is verdriet, gewoon diepe doffe ellende. Het gevoel van "ik ben mijn kind verloren" overheerst de fijne gevoelens die ik, als ik naar mijn zoontje kijk, zeker nog wel heb. Vooral 's avonds heb ik het heel zwaar. Ik huil mezelf in slaap en ik word 's morgens wakker met lood in mijn schoenen en een blok beton in mijn maag. Ik vraag me af hoe ik de dag door moet komen, maar je gaat toch een beetje op de automatische piloot.
Volgens lief ben ik op dit moment net een ongeleid projectiel, en dat klopt ook wel. Alles en iedereen irriteert me, zoonlief haalt al 2 dagen het bloed onder mijn nagels vandaan (logisch, het mannetje voelt echt wel dat er iets is met mama en weet ook niet hoe hij hiermee om moet gaan) en ik heb me nog nooit zo licht ontvlambaar gevoeld. Bij het minste of geringste plof ik uit mijn vel, om me daarna nog rotter te voelen omdat ik weet dat mijn tirade onterecht is. Maar ja, dan is het kwaad al geschied. Ik weet echt niet hoe ik hier doorheen kom. Voor mijn gevoel ben ik hier al zo lang mee bezig en heb ik al zo lang verdriet, dat ik vind dat het onderhand maar klaar moet zijn, maar realiteit is natuurlijk dat dit pas 2 weken speelt. Ik moet het tijd geven om te slijten, maar ik ben ongeduldig en wil niet meer naar bed met verdriet en wil niet meer opstaan met verdriet.
Het klinkt wel heel zwartgallig allemaal als ik denk aan wat ik heb getikt. Zo is het niet hoor, het is niet alleen maar slecht. Lief en ik staan ontzettend dicht bij elkaar, en dat voelt heel goed. We zijn al erg close, maar nu zijn we nog hechter. Ik heb ontzettend veel steun aan mijn moeder, die weet wat ik doormaak omdat zij zelf een kindje is verloren met 26 wk zwangerschap. Maar goed meiden, het moet slijten.
Ik moet maandag beginnen met de pil, voor 1 maandje, om mijn slijmvlies in mijn baarmoeder weer te laten herstellen en dan kunnen we weer aan de slag. We willen allebei zo snel mogelijk verder, proberen voor onze derde. We zullen wel zien hoe het allemaal loopt, stapje voor stapje is misschien wel een heeeeeeel goed idee nu.
Timz, je vroeg of je er nog iets bij moest zetten. Zet maar mk na 14 wk. Als mensen vragen hebben dan vragen ze het maar, maar het hele verhaal hoeft niet in dat ene kleine hokje.
Meiden, ik ga slapen, heb het wel weer gehad voor vandaag.
Hoe gaat het trouwens met jullie allemaal? Tammy, zit je al weer wat beter in je vel?? En heb je al afscheid genomen van je pups? Stil in huis zeker?
XXX
RD
vrijdag 2 januari 2009 om 08:52
lieve red, ach meis, wat zal je het zwaar hebben. En inderdaad tijd doet de wond een beetje helen en ik kan me voorstellen dat je schrijft dat je wilt dat je je beter gaat voelen. Slechts één ding helpt, blijf dicht bij je gevoel en laat de tijd zijn werk doen. Maar ja, dat duurt. Ik hoor mezelf ook nog verzuchten (vlak na de mk) ik wou dat het nu 4-5 weken verder was, wetende dat het verdriet af zou nemen. En dat is ook zo gegaan. Maar wat jij nu meemaakt red, is nog wel even wat heftiger. Ik verwacht dat je daardoor ook wel wat langer last zult hebben van verdriet en alle andere onaangename gevoelens die je beschrijft. Wat je zegt over je zoontje herken ik ook, je houdt zoveel van hem, maar tegelijkertijd laat hij je zien wat je ook bent kwijtgeraakt, op een of andere merkwaardige manier kun je daarom heel boos worden ja. Herkenbaar. Bedenk goed dat hij er natuurlijk niets van snapt, maar inderdaad wel voelt dat jij je niet goed voelt! Zelf heb ik hem toen ik het moeilijk had af en toe even bi oma gebracht, dan kon ik lekker uit het raam staren, zo lang als ik wilde.
Gelukkig kan je goed met je partner hier mee omgaan, bespaart je in elk geval een hoop ellende qua onbegrip en zo meer. Ik denk dat het enorm scheelt dat jullie het beide hebben gezien en vooral hij heeft kunnen constateren dat er al een heel mensje in wording in jou aan het groeien was. Iets wat je zelf al had gevoeld, maar toch eigenlijk ook weer niet kan bevatten. Tot je het in handen hebt.
Goh, dat hadden we een paar maandjes geleden toch niet gedacht toen we allebei jubelend kwamen melden van de positieve zwangerschapstest....
ik wens je veel sterkte red, nogmaals, ik denk niet dat er een juiste manier is om hier mee om te gaan. Voor iedereen anders, dus volg je gevoel.
Hoe hard het ook klinkt, het leven gaat door, voor je beide mannen moet je ook door. En onthoud dat doorgaan niet betekent dat je e.e.a. vergeet. Nu heb je verdriet, maar vertrouw er op dat het verdriet op den duur slijt.
Veel mensen zeggen altijd, geef het een plekje. Ik weet nog steeds niet wat dat betekent. En als het al kan, dan kan je dat niet bewust doen. Net als niet bezig zijn met zwanger worden, terwijl je dit wel heel graag wilt. Kan ook niet volgens mij.
maar wie ben ik?
lieve andere meiden, alles goed?
Elmanita, wanneer begint je verlof? probeer je door te werken tot 4 weken voor die tijd, lukt dat? en zie je het nog steeds zitten om straks met 2 kids full time door te werken? Het komt nu langzaam dichterbij, dus ik dacht misschien verandert je kijk op de dingen.... ben benieuwd.
en ja tammy, je pups....? en jijzelf?
Gelukkig kan je goed met je partner hier mee omgaan, bespaart je in elk geval een hoop ellende qua onbegrip en zo meer. Ik denk dat het enorm scheelt dat jullie het beide hebben gezien en vooral hij heeft kunnen constateren dat er al een heel mensje in wording in jou aan het groeien was. Iets wat je zelf al had gevoeld, maar toch eigenlijk ook weer niet kan bevatten. Tot je het in handen hebt.
Goh, dat hadden we een paar maandjes geleden toch niet gedacht toen we allebei jubelend kwamen melden van de positieve zwangerschapstest....
ik wens je veel sterkte red, nogmaals, ik denk niet dat er een juiste manier is om hier mee om te gaan. Voor iedereen anders, dus volg je gevoel.
Hoe hard het ook klinkt, het leven gaat door, voor je beide mannen moet je ook door. En onthoud dat doorgaan niet betekent dat je e.e.a. vergeet. Nu heb je verdriet, maar vertrouw er op dat het verdriet op den duur slijt.
Veel mensen zeggen altijd, geef het een plekje. Ik weet nog steeds niet wat dat betekent. En als het al kan, dan kan je dat niet bewust doen. Net als niet bezig zijn met zwanger worden, terwijl je dit wel heel graag wilt. Kan ook niet volgens mij.
maar wie ben ik?
lieve andere meiden, alles goed?
Elmanita, wanneer begint je verlof? probeer je door te werken tot 4 weken voor die tijd, lukt dat? en zie je het nog steeds zitten om straks met 2 kids full time door te werken? Het komt nu langzaam dichterbij, dus ik dacht misschien verandert je kijk op de dingen.... ben benieuwd.
en ja tammy, je pups....? en jijzelf?
vrijdag 2 januari 2009 om 13:14
(Ik hoop dat ik welkom ben)
Hallo allemaal,
Las de topictitel en dacht daar kan ik bij schrijven..
Heb wat berichten gelezen die de laatste tijd hier spelen.
Wat een rot nieuws Red. Jeetje heb met je te doen! Wens je heel veel sterkte toe! Je moet je emoties nooit in de weg zitten ,maar het van je af praten of schrijven.
Ik ben 'Vina' 28 jaar. Moeder van een onzettende lieve (soms) eigenwijze dochter van 2 jaar. Woon samen met de vader 'vinaman'. We zijn nog niet getrouwd, maar dit gaat heel snel gebeuren ( voor ik zichtbaar zwanger ben).
Ben van beroep docent ,maar wil de komende jaren niet werken. Heb mijn handenvol aan het moederschap. ( en mijn vriend heeft een eigen winkel waar we druk mee zijn).
Voor ik zwanger was van de 1e had ik een zeer onregelmatige menstruatie. Had toen van Clearblue ovulatietesten gebruikt. Nu heb ik dat weer gebruikt op 30/12 gaf hij 2 strepen We hebben aardig gesekst op de 30e en de dagen ervoor Heb alleen de 31e en de 1e overgeslagen was moe en heb sinds gisteren last van mijn onderug..een soort menstruatiepijn, maar dan net iets anders ...
Hoop ontzettend dat ik/we zwanger ben..zijn er meer die nu in spanning zitten te wachten? En zijn er meer meiden die ovulatietesten gebruiken?
Als jullie meer willen weten vraag maar raak
Groetjes,
Vina
Hallo allemaal,
Las de topictitel en dacht daar kan ik bij schrijven..
Heb wat berichten gelezen die de laatste tijd hier spelen.
Wat een rot nieuws Red. Jeetje heb met je te doen! Wens je heel veel sterkte toe! Je moet je emoties nooit in de weg zitten ,maar het van je af praten of schrijven.
Ik ben 'Vina' 28 jaar. Moeder van een onzettende lieve (soms) eigenwijze dochter van 2 jaar. Woon samen met de vader 'vinaman'. We zijn nog niet getrouwd, maar dit gaat heel snel gebeuren ( voor ik zichtbaar zwanger ben).
Ben van beroep docent ,maar wil de komende jaren niet werken. Heb mijn handenvol aan het moederschap. ( en mijn vriend heeft een eigen winkel waar we druk mee zijn).
Voor ik zwanger was van de 1e had ik een zeer onregelmatige menstruatie. Had toen van Clearblue ovulatietesten gebruikt. Nu heb ik dat weer gebruikt op 30/12 gaf hij 2 strepen We hebben aardig gesekst op de 30e en de dagen ervoor Heb alleen de 31e en de 1e overgeslagen was moe en heb sinds gisteren last van mijn onderug..een soort menstruatiepijn, maar dan net iets anders ...
Hoop ontzettend dat ik/we zwanger ben..zijn er meer die nu in spanning zitten te wachten? En zijn er meer meiden die ovulatietesten gebruiken?
Als jullie meer willen weten vraag maar raak
Groetjes,
Vina
