Selectieve angst voor vreemden

Duinpieper woensdag 17 april 2024 20:32

Ons kind van vier laat vrij heftig gedrag zien bij aanraking door personen die ze niet goed kent. Zo is kind een keer volledig in paniek geraakt omdat de gastouder van de jongste met haar handen op de schouder kind wegleidde bij de woonkamer (ruimte was net opgeruimd). Ze bedoelde het goed, was vriendelijk maar wel duidelijk. Kind raakte helemaal over de rooie. Ander voorbeeld, tijdens verjaardag wurmt kind zich tussen tafel en bank door. Een gast pakte een arm om te voorkomen dat kind zou vallen. Weer enorme paniek dat zich uit in ontroostbaar huilen en zich aan me vastklampen.

Nu is mijn eerste gedachte, die mensen hoeven kind helemaal niet aan te raken. Maar in de praktijk gebeurd dit soms toch. Ik kan het niet altijd voorkomen. Het zijn ook geen totale vreemden. Beide personen heeft ze weleens eerder gezien. Zeker de gastouder.

In de titel heb ik haar angst selectief genoemd omdat kind dit gedrag dus niet altijd en bij iedereen laat zien.

Wie herkent dit gedrag? En heeft tips om hiermee om te gaan?

Dropdrop vrijdag 19 april 2024 07:46

Assiral schreef: ↑
19-04-2024 07:25
Ik zou het ook niet normaal noemen. Ik heb nog nooit een kind gezien dat volledig in paniek raakt in zo’n situatie. Ja alleen kinderen die niet gewend zijn om gecorrigeerd worden (al dan niet door een ander).

En dit is dus mom-shaming: het is volledig jouw vooroordeel. Je weet dit helemaal niet, want je kunt niet zo close zijn met alle kinderen waarbij je dit gedrag ziet.

Het ligt altijd meteen aan de moeder als het kind bijzonder reageert. Ik ben ook regelmatig onderwerp van mom-shaming geweest als mijn dochter het deed.

Dan wist de juf van peutergym, die ons letterlijk 1 uur per week zag, mij te vertellen dat ik haar teveel pamperde.

Zo kwetsend, ouderwets en ik had er niks aan. Hou gewoon je mond als je het kind niet kent.

Mijn dochter bleek neurodivergent en ze is er toch 'overheen gegroeid' om erbij te gaan gillen.

Ik kan niet beoordelen wat er bij to haar dochter is. Ik kan alleen zeggen: ik herken het en het werd vanzelf minder en nu (kind 8) heeft kind door die volwassenen geleerd de paniek vooral vanbinnen te voelen.

Heel prettig voor de juf enzo.

Pinaco vrijdag 19 april 2024 08:03

Dropdrop schreef: ↑
19-04-2024 07:46
En dit is dus mom-shaming: het is volledig jouw vooroordeel.

Beetje seksistisch dit. Vaders voeden ook op. Zou het dan parent-shaming noemen. Even los van deze specifieke casus.

_horizon_ vrijdag 19 april 2024 08:38

himalaya schreef: ↑
19-04-2024 07:29
Ja, ik vind er wel wat van als kinderen daar een half uur over van slag zijn.

Wat wil je nu met deze post zeggen?
Wat vind je ervan?

Wiens schuld is het dat kind zo reageert? En wat moet er aan gedaan worden?

_horizon_ wijzigde dit bericht op 19-04-2024 09:26

0.18% gewijzigd

_horizon_ vrijdag 19 april 2024 08:48

Wat zou het fijn zijn als we wat toleranter zijn richting mensen/kinderen die niet “gemiddeld” reageren. En TO steunen ipv shamen. In dit topic pik je zo de ouders van neurodivergente kinderen er tussen uit.

TO, onhandig dat je dochter zo reageert. Ik zou haar paniek serieus nemen en andere volwassenen vragen hier rekening mee te houden. Verder haar troosten, steunen, proberen te achterhalen wat erachter zit en het met haar in context plaatsen. De emotie die ze toont zal zich echt meer gaan normaliseren met de tijd, daar kan je vertrouwen in hebben. Maar misschien blijft ze wel 1 van de weinige mensen die zintuigelijk contact met mensen die haar minder dichtbij staan enorm vervelend vinden. Tsja, mocht dat tzt zo zijn: daar kan je prima oud mee worden. Wel belangrijk dat je haar dan begeleidt hoe hiermee om te gaan en dat je haar leert er woorden/grenzen aan te geven.

_horizon_ wijzigde dit bericht op 19-04-2024 09:28

4.11% gewijzigd

Frizz vrijdag 19 april 2024 09:19

himalaya schreef: ↑
19-04-2024 07:34
Weer een reden om een half uur of langer over van slag te zijn?
Haal je schouders op, klaar.

Leg jij dat even uit aan een peuter/kleuter die compleet overstuur is.

•

vlokkenopjebrood vrijdag 19 april 2024 09:27

Lemon_Pledge schreef: ↑
18-04-2024 06:46
Wat een bijzondere kijk hebben hierop..

Nee, niet doen?
Sorry hoor, maar als een 4 jarige zich tussen de bank met visite en de tafel - waar wellicht een kop hete thee oid op staat - probeert te wurmen dan is het toch heel logisch dat je het kind tegenhoud?
Als niemand iets doet en zo'n wildebras gooit de hete thee om en verbrand zich dan heb je het als volwassene ook niet goed gedaan.

En ik neem aan dat de gastouder zei, nee Pietje, we hebben hier net schoongemaakt, je kunt even niet deze kamer in
* Pietje loopt ondertussen toch de kamer in *
Dan pak je zo'n kindje ook bij de schouders vast en leidt het kind de kamer uit terwijl je herhaalt dat we daar nu niet gaan spelen.
Dat heeft niets met hardhandig of ongewenst aanraken te maken maar met niet luisteren van het kind (uiteraard logisch op die leeftijd)

Ja helemaal mee eens. Kinderen lijken wel van suiker tegenwoordig want oh wee als je iets doet wat ze "niet prettig" vinden.
Nee natuurlijk vind niemand het fijn om door "jan en alleman" aangeraakt te worden, maar ehhh... gewoon even een volwassene die goedbedoeld ingrijpt? Ik zou niet gaan faciliteren dat kind daar zó heftig op reageert. Als in: ik zou het niet goed gaan praten of "ahh lieverdje..."
Gewoon duidelijke taal "Nou kom op, tante X wilde je alleen maar beschermen tegen de hete thee. Daar hoef je toch niet zo hard om te gaan huilen?"

Ik denk dat het een fase is (nichtje hier heeft het ook een tijdje gehad) en het wel weer overwaait. Kan zijn dat jouw kind van nature geen knuffelaar is, hoeft ook helemaal niet. Maar dat geen enkele volwassene haar zou mogen aanraken in goedbedoelde omstandigheden daar zou ik wel proberen aan te sturen op wat meer "Stel je niet zo aan" dan de andere kant op.

Lucifee2024 vrijdag 19 april 2024 09:31

_horizon_ schreef: ↑
19-04-2024 08:48
Wat zou het fijn zijn als we wat toleranter zijn richting mensen/kinderen die niet “gemiddeld” reageren. En TO steunen ipv shamen. In dit topic pik je zo de ouders van neurodivergente kinderen er tussen uit.

TO, onhandig dat je dochter zo reageert. Ik zou haar paniek serieus nemen en andere volwassenen vragen hier rekening mee te houden. Verder haar troosten, steunen, proberen te achterhalen wat erachter zit en het met haar in context plaatsen. De emotie die ze toont zal zich echt meer gaan normaliseren met de tijd, daar kan je vertrouwen in hebben. Maar misschien blijft ze wel 1 van de weinige mensen die zintuigelijk contact met mensen die haar minder dichtbij staan enorm vervelend vinden. Tsja, mocht dat tzt zo zijn: daar kan je prima oud mee worden. Wel belangrijk dat je haar dan begeleidt hoe hiermee om te gaan en dat je haar leert er woorden/grenzen aan te geven.

Precies.

En in RL hebben die ook met dit soort onverdraagzaamheid te maken. Kind zelf en de ouders. Voor kind gaat dat geheid problemen geven in de toekomst, die voelen zich al anders dan gemiddeld en krijgen die blikken en opmerkingen van afkeuring echt wel mee.

Assiral vrijdag 19 april 2024 09:32

vlokkenopjebrood schreef: ↑
19-04-2024 09:27
Ja helemaal mee eens. Kinderen lijken wel van suiker tegenwoordig want oh wee als je iets doet wat ze "niet prettig" vinden.
Nee natuurlijk vind niemand het fijn om door "jan en alleman" aangeraakt te worden, maar ehhh... gewoon even een volwassene die goedbedoeld ingrijpt? Ik zou niet gaan faciliteren dat kind daar zó heftig op reageert. Als in: ik zou het niet goed gaan praten of "ahh lieverdje..."
Gewoon duidelijke taal "Nou kom op, tante X wilde je alleen maar beschermen tegen de hete thee. Daar hoef je toch niet zo hard om te gaan huilen?"

Ik denk dat het een fase is (nichtje hier heeft het ook een tijdje gehad) en het wel weer overwaait. Kan zijn dat jouw kind van nature geen knuffelaar is, hoeft ook helemaal niet. Maar dat geen enkele volwassene haar zou mogen aanraken in goedbedoelde omstandigheden daar zou ik wel proberen aan te sturen op wat meer "Stel je niet zo aan" dan de andere kant op.

Dank u.

vlokkenopjebrood vrijdag 19 april 2024 09:36

Assiral schreef: ↑
18-04-2024 23:08
Mwa, ik vind dit niet aangeven. Ik vind in totale paniek raken wanneer iets heel normaals gebeurt heel vreemd en niet persee normaal.
Ik denk dat dit kind gewoon niet graag gecorrigeerd word. Ook omdat TO schrijft dat gastouder duidelijk was. Wellicht is kind dat niet gewend.

Ik herken dit idd wel van nichtje. Waarmee ik niet zeg dat TO haar kind niet corrigeert of opvoed he, want dat weten wij helemaal niet idd.
Maar ik zie vaker bij kinderen die altijd maar met zachte hand opgevoed worden en door ouders niet duidelijk gecorrigeerd worden, dat ze totaal van slag raken als er dan iemand is die wél een keer duidelijke taal tegen ze uitslaat.
En dat is dan echt niet meteen boos of schelden., gewoon heel normaal maar blijkbaar is dat al een stap te ver bij het "Lieverdje, niet doen he?" vandaan en dus een shock.

Mijn nichtje van 4 was hier laatst ook, haar ouders voeden haar echt veel te soft op. Dat kind breekt overal de boel af, maar krijgt dan alleen maar "Liefje niet doen he? Liefje, dat mag niet he" Kom op zeg...grijp even in. Maar nee (en dan wel klagen dat ze het thuis zo zwaar hebben, ja goh..)
Dus toen ze laatst hier was en onze kat continue aan het achtervolgen was, waar dat beest enorme stress van kreeg, zei ik op hele rustige toon "Sanna, dat vind onze kat niet zo fijn. Doe maar niet". (want ja, de ouders deden uiteraard weer eens niks).
Niet eens met stemverheffing, gewoon héel rustig en normaal. Nou, dat was meteen hommeles. Huilend naar mama rennen, boos.....
Die is dus idd niet gewend om ook maar op enige manier gecorrigeerd te worden, en dus is een simpele "Doe maar even niet" al too much.

Duinpieper vrijdag 19 april 2024 09:39

Ik reageer even algemeen. Ik heb alle reacties gelezen. Dank voor jullie inzichten.

Met name de vraag of kind uit de stekker gaat door aanraking of de correctie geeft stof tot nadenken. Hoewel kind weleens zegt niet aangeraakt te willen worden denk ik dat het ook reageert op de correctie. Thuis kan kind daar ook wat ambivalent op reageren. Ik zie dat kind de correctie als spannend ervaart maar dat uit zich in (nog meer) tegendraads gedrag. Het beste is om dan de verbinding weer te zoeken. Al haalt bepaald gedrag ook wel eens het bloed onder mijn nagels vandaan. Herhaaldelijk blijven gillen bijvoorbeeld. Ik zeg dan iets in de trant van ‘ in huis praten we met een rustige stem’. Werkt dat niet dan bied ik iets anders aan. Werkt dat ook niet dan zit ik inmiddels tegen het plafond en mag kind even op de trap

duinpieper wijzigde dit bericht op 19-04-2024 09:56

0.12% gewijzigd

Duinpieper vrijdag 19 april 2024 09:52

_horizon_ schreef: ↑
19-04-2024 08:48
Wat zou het fijn zijn als we wat toleranter zijn richting mensen/kinderen die niet “gemiddeld” reageren. En TO steunen ipv shamen. In dit topic pik je zo de ouders van neurodivergente kinderen er tussen uit.

TO, onhandig dat je dochter zo reageert. Ik zou haar paniek serieus nemen en andere volwassenen vragen hier rekening mee te houden. Verder haar troosten, steunen, proberen te achterhalen wat erachter zit en het met haar in context plaatsen. De emotie die ze toont zal zich echt meer gaan normaliseren met de tijd, daar kan je vertrouwen in hebben. Maar misschien blijft ze wel 1 van de weinige mensen die zintuigelijk contact met mensen die haar minder dichtbij staan enorm vervelend vinden. Tsja, mocht dat tzt zo zijn: daar kan je prima oud mee worden. Wel belangrijk dat je haar dan begeleidt hoe hiermee om te gaan en dat je haar leert er woorden/grenzen aan te geven.

Dank voor deze post. Ook aan alle andere die de moeite nemen om te reageren. Ik twijfel wel eens of mijn dochter (ik schaf het omslachtige kind maar af

) ergens in het neurodivergente spectrum, of hoe verwoord je dat goed, valt.

Ze vertoont vaker ander gedrag dan ik bij andere kindjes zie. Kan er niet zo goed de vinger opleggen. Ik heb ook al eerder geschreven over slaapproblemen. Hoewel dat eindelijk beter lijkt te gaan wordt ze nog wel elke nacht wakker om nabijheid te zoeken. Doorslapen heeft ze nog nooit gedaan. Ze is ook een stuk aanweziger dan andere kinderen uit mijn omgeving.

Juf merkt echter niks vreemds op. Ze ligt goed in de groep. Ik heb zelf het idee dat ze zich op school aanpast. Thuis begint ze met lezen, zelf uitgevogeld, en rekenen terwijl ze van school met ‘kras’ tekeningen thuiskomt. Ik zie een groot verschil met wat ze thuis en op school laat zien.

Lucifee2024 vrijdag 19 april 2024 10:08

Dat op school zich aanpassen en thuis ander gedrag laten zien is iets wat veel voorkomt bij neurodivergente mensen, betekend niet dat ze per se wat heeft wat een label behoeft om echt hulp te krijgen, maar is goed om dat in de gaten te houden en rekening mee te houden, zoals met dit soort dingen.

Je wil niet een kind dat alleen maar bezig is met aanpassen en overleven qua prikkels op school en bij sociale activiteiten buiten school en dat de rest van de tijd kind moet herstellen.

Zo leren ze minder goed en vaak hebben ze op latere leeftijd bij echte verantwoordingen zoveel problemen om nog beetje leuk te leven.

Dropdrop vrijdag 19 april 2024 11:50

Duinpieper schreef: ↑
19-04-2024 09:52

Juf merkt echter niks vreemds op. Ze ligt goed in de groep. Ik heb zelf het idee dat ze zich op school aanpast. Thuis begint ze met lezen, zelf uitgevogeld, en rekenen terwijl ze van school met ‘kras’ tekeningen thuiskomt. Ik zie een groot verschil met wat ze thuis en op school laat zien.

Dat aanpassen en niet laten zien wat ze kan, deed mijn dochter ook.

De kleutertijd was dat nog geen probleem, maar in groep 3 werd ze steeds in extra klasjes voor langzame leerders geplaatst. En ik werd niet geloofd, want ze deed het heel consequent.

Mijn kind had ook extra hulp nodig, maar niet eindeloos herhalen van dingen die ze al lang kon, maar niet durfde te laten zien.

Toen zijn we gaan praten met het jeugd gezinsteam en die zag reden om te testen.

lonelycat vrijdag 19 april 2024 12:06

Mijn dochter kon ook uit haar plaat gaan op die leeftijd. Soms door aanraking maar met name door prikkels.
Het heeft even geduurd voordat ik door had wat het probleem was en voor ik haar kon lezen. Maar ik heb me wel een paar keer geschaamd omdat ik haar krijsend en huilend ergens weg moest halen.
Zou het kunnen zijn dat als er bezoek is dat er al veel prikkels zijn. Dat dat al ‘moeite ‘ kost en dat een aanraking of correctie dan net de druppel is. Dochter kon als kleuter gewoon echt overstuur raken maar dan was het echt overprikkeling. Zij kon en kan ook nog steeds niet goed tegen aanraking.

Dropdrop vrijdag 19 april 2024 13:43

Pinaco schreef: ↑
19-04-2024 08:03
Beetje seksistisch dit. Vaders voeden ook op. Zou het dan parent-shaming noemen. Even los van deze specifieke casus.

Beetje? Heleboel seksistisch dit, maar helaas wel de realiteit. Haar vader is er nooit op aangesproken dat hij niet streng genoeg zou zijn.

Pinaco vrijdag 19 april 2024 13:57

Dropdrop schreef: ↑
19-04-2024 13:43
Beetje? Heleboel seksistisch dit, maar helaas wel de realiteit. Haar vader is er nooit op aangesproken dat hij niet streng genoeg zou zijn.

wat ik bedoel is dat jij nu jouw ervaring doortrekt naar de forummer waar je op reageert. Terwijl die het helemaal niet concreet erover heeft dat de moeder niet voldoende corrigeert. Daarmee maak jij het in deze situatie seksistisch...

_horizon_ vrijdag 19 april 2024 15:59

Lucifee2024 schreef: ↑
19-04-2024 10:08
Dat op school zich aanpassen en thuis ander gedrag laten zien is iets wat veel voorkomt bij neurodivergente mensen, betekend niet dat ze per se wat heeft wat een label behoeft om echt hulp te krijgen, maar is goed om dat in de gaten te houden en rekening mee te houden, zoals met dit soort dingen.

Je wil niet een kind dat alleen maar bezig is met aanpassen en overleven qua prikkels op school en bij sociale activiteiten buiten school en dat de rest van de tijd kind moet herstellen.

Zo leren ze minder goed en vaak hebben ze op latere leeftijd bij echte verantwoordingen zoveel problemen om nog beetje leuk te leven.

Dit.

Ik herken deels je verhaal TO, en wij (en uiteindelijk de omgeving) hebben zoon geaccepteerd zoals hij was. Erkend en gestimuleerd maar nooit gepushed en over de emoties heen gewalst. En dat was pittig toen hij jong was. Maar ik herinner me nog goed het moment dat de vrienden van mijn zoon zeiden dat hij “de normaalste” was van de groep. Omdat hij toen inmiddels zijn emoties goed kon verklaren, beheersen en in context kon zien, en zelfs zijn vrienden daarmee hielp. En dat hij daarnaast een lange handleiding had waar hijzelf en de anderen rekening mee hielden, was al zo vanzelfsprekend geworden dat niemand het meer opviel.

Ik hoop dat je dochter ook de juiste bubbel om zich heen krijgt waarin ze zichzelf kan zijn. Begrip en steun krijgt om van daar uit te werken aan het voorkomen van paniekaanvallen (op welke manier dan ook). Daar kan je zelf een hoop aan doen als je de juiste mensen om je heen hebt. En als dat tzt toch niet lukt of als er toenemende problemen zijn waar je je zorgen over maakt merkt, dan kan je professionele hulp inschakelen.

Ceester zondag 21 april 2024 00:15

himalaya schreef: ↑
18-04-2024 14:54
Oh, dus als een kind naar iets graait op tafel waar ook hete thee oid staat, dan moet je denken ‘dat doet het kind van Frizz echt niet, dus laat maar gaan’. En daarna tegen kind zeggen ‘pas je op, er staat hete thee en als je dat over je heen krijgt doet het pijn/verbrand je/moet je naar de dokter’.
Of als je een kind ziet vallen richting de punt van de tafel. Op het punt staat de weg op te rennen.

En dat allemaal in een split second als je het ziet gebeuren.

Dan mag je mij een vreselijke tante/buurvrouw vinden, maar ik hou het kind dan wel tegen.

Ik zou blij zijn met jou en zelf dealen met mijn kind en zijn eventuele reactie. Mijn zoon heeft het vanzelf geleerd... Ik weet nog dat hij twee was en struikelde en een vrouw wilde hem oprapen... Kreeg dat arme mens echt de wind van voren van hem. Of een keer in de supermarkt: kind was drie en met een klein winkel karretje in de weer. Ik vroeg hem melk te gaan halen en zie hem met zijn karretje het pad uitlopen, vlak bij de melk trok hij echter dat karretje met luid kabaal over zich heen. Drie mensen draaien zich om en wilden 'dat schattige kereltje' wel even helpen... Hij krijste: jij mag niet naar me kijken! En jij ook niet! Jij ook niet! Venijnig wijzend naar de mensen. Dus ik bedankte iedereen en liet hem zelf onder het karretje vandaan komen, karretje rechtop zetten en boodschappen er weer in doen... geen aandacht aan zijn blunders geven.
Nu gaat dat een stuk beter gelukkig, maar door vreemden laat hij zich nog steeds niet graag aanraken... Of door mensen die hij niet mag. Hij is nu tien en ontwijkt het gewoon... Hij zal nu gewoon ' nee dank u' zeggen als iemand hulp biedt...

Actieve topics