Kinderen
alle pijlers
Single Mums
maandag 23 februari 2009 om 20:37
Inmiddels is dit een single mums topic waar we ervaringen kunnen delen die je als single mum tegenkomt.
Kan van alles zijn........
Iedereen is welkom en kan meeschrijven.
Ik laat mijn oorspronkelijke openingspost nog wel staan omdat het nog niet is afgehandeld en er dus ook nog voer gesproken word.
HalloIk zal proberen het allemaal zo duidelijk mogelijk te omschrijven hoe de situatie is en wat er tot nu toe is voor gevallen.Best lang verhaal..........sorryMijn zoontje van 4,5 geeft de laatste weken zeer regelmatig, paar keer per week aan dat hij niet meer naar zijn vader wil.Er zit een stijgende lijn in de manier waarop hij het kenbaar maakt aan mij.Hij huilt steeds intensiever.Mijn ex en ik zijn nu bijna 4 jaar gescheiden.Zoon was toen 9 maanden.Hij is vanaf het begin elk weekend naar zijn vader geweest.Misschien 1 of 2 keer niet door omstandigheden en dan in overleg.De scheiding was voor mij erg heftig en heb er lang over gedaan om weer de boel op de rails te krijgen.Ik ben naar zoon toe altijd positief over zijn vader geweest. De leuke dingen benoemen, Zijn vader ook wel eens benoemen als dat zo uitkomt.Zijn vader heeft nu ongeveer 3,5 jaar een relatie en met haar kon hij het vanaf het begin erg goed vinden. Ze behandeld hem alsof hij van haar is(positief bedoeld)Sinds augustus vorig jaar hebben hun nu samen eenb kindje.Hier word zoon erg bij betrokken zowel tijdens de zwangerschap als nu bij de verzorging, badderen fles geven spelen, buggy duwen enz enzOok zorgen ze er voor dat hij nog wel aandacht alleen van zijn vader rkijgt door af en toe ff wat samen te doen buiten de deur of tijdens slapen van baby een spelletje te doen enzo.Sinds een maand zegt zoon regelmatig dat hij niet naar papa toe wil.Ik vraag dan waarom en de antwoorden die ik dan krijg varieren van ik wil bij jou blijven of papa is strenger dan jou(wat ook zo is)Ook zegt hij regelmatig dat hij mij dan zo mist.Vorige week vroeg hij zo ineens waarom papa en ik niet meer verliefd op elkaar zijn.....Ik was stomverbaasd............huh..........die zag ik niet aankomen.Hem verteld dat wij erg veel ruzie hadden en dat het daarom niet meer gezellig was samen.Ik heb het expres zo neutraal mogelijk gehouden omdat ik vind dat zoon nu in ieder geval nog niks met de oorzaak van onze scheiding te maken heeft.Vervolgens vroeg hij of papa toen zijn vriendin heeft leren kennen.Ik antwoorde hier bevestigend op .Vervolgens begint zoon enorm te huilen...Ik mis je zo mama ik wil niet meer .Ik heb geprobeerd een gesprekje aan te gaan met hem.Heb hem vragen gesteld over of hij misschien bij papa wil wonen, dat hij zijn broertje mist, is hun huis mooier of hier.Misschien vreemd maar zo probeerde ik een beetje zijn gedachtengang duidelijk te krijgen.Ik heb hem steeds duidelijk gezegt dat papa en vriendin ook erg graag voor hem willen zorgen en ook heel veel van hem houden.Vervolgens heb ik hem gezegt dat als hij papa mist hij hem altijd mag bellen.Of hij dat nu ook wilde.Nee nu niet, 2 minuten later, mama ik wil papa wel bellen.Prima hier komt papa.......Papa praat ff met hem en vraagt oa aan hem hoe hij zich voelt.En standaard antwoord is dan.........goedNu reageerde hij heel timide met ..........Ik weet het niet, met een snik.....Papa was verbaasd en ik zei dat iuk het hem zo uitzou leggen.Ex is ff langsgewest maar zoon wilde het er met hem niet over hebben........Vanavond was het weer raak........huilen en intens verdrietig......Ik wil ECHT niet meer mama.............echt nietEn ik wist gewoon niet meer wat ik moest zeggen......Ik wil hem troosten en hem het gevoel geven dat ik hem heel serieus neem maar hij zal wel naar zijn vader gaan.......Op deze momenten baal ik zo...........voel ik me zo machteloos, en schuldig.............Ik doe er alles aan dat hij er zo weinig mogelijk last van heeft maar het lukt dus niet om te voorkomen dat hij er last van heeft en zijnb verdriet er over heeft...Ik vind van alles van mijn ex...............negatief danMaar............hij is wel de vader, wil graag ene goede band hebben en hij heeft het er niet slecht volgens mij, gewoon goed.Wat wil ik hier nu mee?Misschien tips , herkenning, schop onder de kont........
Kan van alles zijn........
Iedereen is welkom en kan meeschrijven.
Ik laat mijn oorspronkelijke openingspost nog wel staan omdat het nog niet is afgehandeld en er dus ook nog voer gesproken word.
HalloIk zal proberen het allemaal zo duidelijk mogelijk te omschrijven hoe de situatie is en wat er tot nu toe is voor gevallen.Best lang verhaal..........sorryMijn zoontje van 4,5 geeft de laatste weken zeer regelmatig, paar keer per week aan dat hij niet meer naar zijn vader wil.Er zit een stijgende lijn in de manier waarop hij het kenbaar maakt aan mij.Hij huilt steeds intensiever.Mijn ex en ik zijn nu bijna 4 jaar gescheiden.Zoon was toen 9 maanden.Hij is vanaf het begin elk weekend naar zijn vader geweest.Misschien 1 of 2 keer niet door omstandigheden en dan in overleg.De scheiding was voor mij erg heftig en heb er lang over gedaan om weer de boel op de rails te krijgen.Ik ben naar zoon toe altijd positief over zijn vader geweest. De leuke dingen benoemen, Zijn vader ook wel eens benoemen als dat zo uitkomt.Zijn vader heeft nu ongeveer 3,5 jaar een relatie en met haar kon hij het vanaf het begin erg goed vinden. Ze behandeld hem alsof hij van haar is(positief bedoeld)Sinds augustus vorig jaar hebben hun nu samen eenb kindje.Hier word zoon erg bij betrokken zowel tijdens de zwangerschap als nu bij de verzorging, badderen fles geven spelen, buggy duwen enz enzOok zorgen ze er voor dat hij nog wel aandacht alleen van zijn vader rkijgt door af en toe ff wat samen te doen buiten de deur of tijdens slapen van baby een spelletje te doen enzo.Sinds een maand zegt zoon regelmatig dat hij niet naar papa toe wil.Ik vraag dan waarom en de antwoorden die ik dan krijg varieren van ik wil bij jou blijven of papa is strenger dan jou(wat ook zo is)Ook zegt hij regelmatig dat hij mij dan zo mist.Vorige week vroeg hij zo ineens waarom papa en ik niet meer verliefd op elkaar zijn.....Ik was stomverbaasd............huh..........die zag ik niet aankomen.Hem verteld dat wij erg veel ruzie hadden en dat het daarom niet meer gezellig was samen.Ik heb het expres zo neutraal mogelijk gehouden omdat ik vind dat zoon nu in ieder geval nog niks met de oorzaak van onze scheiding te maken heeft.Vervolgens vroeg hij of papa toen zijn vriendin heeft leren kennen.Ik antwoorde hier bevestigend op .Vervolgens begint zoon enorm te huilen...Ik mis je zo mama ik wil niet meer .Ik heb geprobeerd een gesprekje aan te gaan met hem.Heb hem vragen gesteld over of hij misschien bij papa wil wonen, dat hij zijn broertje mist, is hun huis mooier of hier.Misschien vreemd maar zo probeerde ik een beetje zijn gedachtengang duidelijk te krijgen.Ik heb hem steeds duidelijk gezegt dat papa en vriendin ook erg graag voor hem willen zorgen en ook heel veel van hem houden.Vervolgens heb ik hem gezegt dat als hij papa mist hij hem altijd mag bellen.Of hij dat nu ook wilde.Nee nu niet, 2 minuten later, mama ik wil papa wel bellen.Prima hier komt papa.......Papa praat ff met hem en vraagt oa aan hem hoe hij zich voelt.En standaard antwoord is dan.........goedNu reageerde hij heel timide met ..........Ik weet het niet, met een snik.....Papa was verbaasd en ik zei dat iuk het hem zo uitzou leggen.Ex is ff langsgewest maar zoon wilde het er met hem niet over hebben........Vanavond was het weer raak........huilen en intens verdrietig......Ik wil ECHT niet meer mama.............echt nietEn ik wist gewoon niet meer wat ik moest zeggen......Ik wil hem troosten en hem het gevoel geven dat ik hem heel serieus neem maar hij zal wel naar zijn vader gaan.......Op deze momenten baal ik zo...........voel ik me zo machteloos, en schuldig.............Ik doe er alles aan dat hij er zo weinig mogelijk last van heeft maar het lukt dus niet om te voorkomen dat hij er last van heeft en zijnb verdriet er over heeft...Ik vind van alles van mijn ex...............negatief danMaar............hij is wel de vader, wil graag ene goede band hebben en hij heeft het er niet slecht volgens mij, gewoon goed.Wat wil ik hier nu mee?Misschien tips , herkenning, schop onder de kont........
woensdag 25 februari 2009 om 13:17
Beste TO,
MIsschien moet je het niet allemaal alleen willen doen en hulp inschakelen.
Zoek een goede kinderpsycholoog (wordt tot max aantal behandelingen vergoed) en ga in gesprek met haar/hem. Vaak kunnen zij binnen hele kort tijd de WARE problemen boven water krijgen...............en 'ja' je kind wil bij jou zijn, echter kunnen er veel meer dingen meespelen, dingen die een kind van bijn 5 jaar nog niet kan zeggen maar wel voelt............praktijkvoorbeelden te over in mijn omgeving.
Daarnaast heb jij officieel dingen in handen voor mocht zaken gaan escaleren (jij en je ex krijgen ruzie omdat kindje echt niet wil en 1 van tweeën een oplossing probeert te forceren bijvoorbeeld).
Werkt prima en de ouders worden er SAMEN echt bij betrokken en jij hoeft het dus niet allemaal op je schouders te nemen.
Succes
MIsschien moet je het niet allemaal alleen willen doen en hulp inschakelen.
Zoek een goede kinderpsycholoog (wordt tot max aantal behandelingen vergoed) en ga in gesprek met haar/hem. Vaak kunnen zij binnen hele kort tijd de WARE problemen boven water krijgen...............en 'ja' je kind wil bij jou zijn, echter kunnen er veel meer dingen meespelen, dingen die een kind van bijn 5 jaar nog niet kan zeggen maar wel voelt............praktijkvoorbeelden te over in mijn omgeving.
Daarnaast heb jij officieel dingen in handen voor mocht zaken gaan escaleren (jij en je ex krijgen ruzie omdat kindje echt niet wil en 1 van tweeën een oplossing probeert te forceren bijvoorbeeld).
Werkt prima en de ouders worden er SAMEN echt bij betrokken en jij hoeft het dus niet allemaal op je schouders te nemen.
Succes
woensdag 25 februari 2009 om 13:38
Ik wil ook wel bij de club.....
Mijn kleine draak is 6 jaar. Wij zijn nu 2 jaar gescheiden. (Officieel pas afgelopen november, dus het is een beste vechtscheiding geweest).
Draak gaat inmiddels graag naar zijn papa. Die heeft al een poos een nieuwe vriendin en daardoor is het een stuk rustiger geworden. Soms heeft hij geen zin omdat er in het weekend (Hij gaat ongeveer 3 weekenden in de maand naar zijn papa) leuke dingen zijn bij mij. Feestjes van familie, vrienden etc.
Ik vind het enorm moeilijk om daarmee om te gaan. Moet ik Draak nu wel vertellen van die feestjes of niet? Met ex is er geen overleg daarover mogelijk. Het staat zo op papier en daar wordt niet van afgeweken.
Ook vind ik het mega irritant dat mijn ex nooit (never nooit) iets meegeeft van zijn thuis naar mijn thuis. De DS mag niet mee, nieuwe schoenen mogen niet mee, nieuwe jas wordt alleen daar gedragen etc.
(Ik laat daar trouwens niets van merken aan Draak en ben erg enthousiast over zijn DS, nieuwe schoenen etc)
In het begin moest ik heel erg leren om niet de competitie aan te gaan. Ten eerste kan dat financieel niet en ten 2e is dat heel erg vermoeiend.
Inmiddels is onze relatie wat genormaliseerd en is er ook weer overleg mogelijk. Daar ben ik enorm blij om.
Zo ik heb even geklaagd.
Mijn kleine draak is 6 jaar. Wij zijn nu 2 jaar gescheiden. (Officieel pas afgelopen november, dus het is een beste vechtscheiding geweest).
Draak gaat inmiddels graag naar zijn papa. Die heeft al een poos een nieuwe vriendin en daardoor is het een stuk rustiger geworden. Soms heeft hij geen zin omdat er in het weekend (Hij gaat ongeveer 3 weekenden in de maand naar zijn papa) leuke dingen zijn bij mij. Feestjes van familie, vrienden etc.
Ik vind het enorm moeilijk om daarmee om te gaan. Moet ik Draak nu wel vertellen van die feestjes of niet? Met ex is er geen overleg daarover mogelijk. Het staat zo op papier en daar wordt niet van afgeweken.
Ook vind ik het mega irritant dat mijn ex nooit (never nooit) iets meegeeft van zijn thuis naar mijn thuis. De DS mag niet mee, nieuwe schoenen mogen niet mee, nieuwe jas wordt alleen daar gedragen etc.
(Ik laat daar trouwens niets van merken aan Draak en ben erg enthousiast over zijn DS, nieuwe schoenen etc)
In het begin moest ik heel erg leren om niet de competitie aan te gaan. Ten eerste kan dat financieel niet en ten 2e is dat heel erg vermoeiend.
Inmiddels is onze relatie wat genormaliseerd en is er ook weer overleg mogelijk. Daar ben ik enorm blij om.
Zo ik heb even geklaagd.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 25 februari 2009 om 15:02
ik vermoed dat dit een top topic gaat worden, haha
maar ff praktisch
er zijn vast nog veel meer single mama en misschien papa's die ook mee zouden willen schrijven maar dat niet zullen doen omdat ze niet op dit topic zullen reageren.
Misschien een idee om een nieuw topic te openen?
wie verzint er een leuke pakkende titel??
maar ff praktisch
er zijn vast nog veel meer single mama en misschien papa's die ook mee zouden willen schrijven maar dat niet zullen doen omdat ze niet op dit topic zullen reageren.
Misschien een idee om een nieuw topic te openen?
wie verzint er een leuke pakkende titel??
woensdag 25 februari 2009 om 15:06
Owwwwwwwwww herkenning!!!!!!!!!!!
Het excuus van werk............blegh..........
nee dan kan ik niet want ik/wij werken wel...........
Alsof ik voor mijn lol thuis zit(heb 2 chronische ziektes)
Spullen daar willen houden..........
schijnt een mannen ding te zijn volgens mij, ik hoor er namelijk alleen maar vrouwen over klagen. Of de mannen klagen gewoon niet dat kan natuurlijk ook.
Afspraken eenzijdig zonder wat voor overleg dan ook veranderen.
Mij hiermee voor het blok zetten en schouders ophalen als ik er wat van zeg......
Heel goed de rechten weten maar de plichten zijn een stuk lastiger om te onthouden......
nou ja ik kan heeeeeeeeeeeeel lang doorgaan en doe ik nu ff niet want wilde er een gezellige midsdag van maken
Het excuus van werk............blegh..........
nee dan kan ik niet want ik/wij werken wel...........
Alsof ik voor mijn lol thuis zit(heb 2 chronische ziektes)
Spullen daar willen houden..........
schijnt een mannen ding te zijn volgens mij, ik hoor er namelijk alleen maar vrouwen over klagen. Of de mannen klagen gewoon niet dat kan natuurlijk ook.
Afspraken eenzijdig zonder wat voor overleg dan ook veranderen.
Mij hiermee voor het blok zetten en schouders ophalen als ik er wat van zeg......
Heel goed de rechten weten maar de plichten zijn een stuk lastiger om te onthouden......
nou ja ik kan heeeeeeeeeeeeel lang doorgaan en doe ik nu ff niet want wilde er een gezellige midsdag van maken
woensdag 25 februari 2009 om 19:30
Op Relaties is al zo'n topic!
Het heet zoiets als: Single Parents, still going strong!
Oké, wij schrijven inmiddels al een tijd met elkaar en hebben er al een paar meetings opzitten.
Wat we wel zien dat nieuwelingen vaak afhaken daardoor maar iedereen is altijd welkom.
Wij lopen ook tegen dezelfde soort dingen aan als hier besproken en kunnen elkaar daarin adviseren, maar ook over praktische zaken zoals belasting/toeslagen etc.
Dus degenen die zin hebben, feel free om mee te gaan schrijven!
You are very welcome!!!!
Het heet zoiets als: Single Parents, still going strong!
Oké, wij schrijven inmiddels al een tijd met elkaar en hebben er al een paar meetings opzitten.
Wat we wel zien dat nieuwelingen vaak afhaken daardoor maar iedereen is altijd welkom.
Wij lopen ook tegen dezelfde soort dingen aan als hier besproken en kunnen elkaar daarin adviseren, maar ook over praktische zaken zoals belasting/toeslagen etc.
Dus degenen die zin hebben, feel free om mee te gaan schrijven!
You are very welcome!!!!
donderdag 26 februari 2009 om 08:12
donderdag 26 februari 2009 om 09:33
Jeetje, moeilijk. Zeker om de 'echtheid' van de uitspraken van je kind te bepalen. Hij is 4,5. Heeft waarschijnlijk ook andere kindjes in de klas zitten met gescheiden ouders. Daar komt misschien die vraag vandaan of jullie ooit nog bij elkaar komen. En dat pappa strenger is... Het kan ook manipulatie zijn van je kind. Moeilijk hoor. Veel wijsheid toegewenst. Sterkte
donderdag 26 februari 2009 om 09:37
Ik heb nog niet gekeken op het single parents-topic, maar ik vind het ook wel prettig om hier 'ons eigen clubje' op te starten.
Wij zijn allemaal nog relatief nieuw voor elkaar, wat juist wel prettig kan zijn.
Idee voor topic titel: 'Single Mums' ? Is dat iets? En dan misschien in deze rubriek (Kinderen), zodat er geen onnodige verwarring ontstaat met Single parents?
Ik roep maar wat, hoor...Er zullen beslist betere, leukere ideeën zijn, maar na een redelijk doorwaakte nacht (liggen piekeren hoe ik de opvang rond moet krijgen) ben ik misschien niet op mijn best
Wij zijn allemaal nog relatief nieuw voor elkaar, wat juist wel prettig kan zijn.
Idee voor topic titel: 'Single Mums' ? Is dat iets? En dan misschien in deze rubriek (Kinderen), zodat er geen onnodige verwarring ontstaat met Single parents?
Ik roep maar wat, hoor...Er zullen beslist betere, leukere ideeën zijn, maar na een redelijk doorwaakte nacht (liggen piekeren hoe ik de opvang rond moet krijgen) ben ik misschien niet op mijn best
donderdag 26 februari 2009 om 09:44
Het onderwerp 'waarheid' vs. 'jokken' speelt bij ons momenteel ook sterk.
Zo vroeg zoon mij gisteravond na zijn logeerpartijtje bij papa:'Mama, jullie zijn uit elkaar he? Maar dat mag ik niet vertellen he?' Toen ik zei dat wij inderdaad uit elkaar zijn, maar dat hij dit gerust mag vertellen, zei hij:'Ja, want dat is toch de waarheid?'. Na wat doorvragen bleek dat papa had gezegd dat hij dit niet mocht vertellen (papa is dan misschien bang dat zoon daarmee gepest zal worden op school en tegelijkertijd denkt hij ook aan zijn eigen ego: 'wat zal MEN wel niet van hem denken?').
Ik merkte dat zoon ervan in de war was. Hij krijgt van mij steeds te horen dat hij altijd de waarheid moet vertellen en niet moet jokken. Zolang hij maar eerlijk vertelt wat er is gebeurt, zal mama nooit boos worden.
En nu hoort hij dus van papa dat hij niet de waarheid mag vertellen.
Ook had papa verteld dat zoon niet mag vertellen dat papa in een chalet woont. 'Want dan lachen de mensen papa uit', was zijn verklaring. Ook weer door ex ingegeven dus.
Ik vind dit moeilijk. Ik kan ex hier wel op aanspreken, maar ik krijg geheid een enorme discussie dat hij het ofwel niet zo gezegd heeft (dus zoon zou het maar verzinnen, zegt ie dan), ofwel gaat hij gewoon door op deze voet en trekt zich er niets van aan.
Het heeft dus eigenlijk niet echt zin om ex hierop aan te spreken. Maar ik vind het wel moeilijk ri. zoon. Ik vind het nl. wél van belang dat hij te allen tijde de waarheid vertelt (helemaal over dergelijk dingen. Het IS ook de waarheid en hij hoeft daar naar mijn idee niet over te liegen. Wat leer je je kind op zo'n manier eigenlijk!??!! Dat kan toch niet...).
Moeilijk....
Zo vroeg zoon mij gisteravond na zijn logeerpartijtje bij papa:'Mama, jullie zijn uit elkaar he? Maar dat mag ik niet vertellen he?' Toen ik zei dat wij inderdaad uit elkaar zijn, maar dat hij dit gerust mag vertellen, zei hij:'Ja, want dat is toch de waarheid?'. Na wat doorvragen bleek dat papa had gezegd dat hij dit niet mocht vertellen (papa is dan misschien bang dat zoon daarmee gepest zal worden op school en tegelijkertijd denkt hij ook aan zijn eigen ego: 'wat zal MEN wel niet van hem denken?').
Ik merkte dat zoon ervan in de war was. Hij krijgt van mij steeds te horen dat hij altijd de waarheid moet vertellen en niet moet jokken. Zolang hij maar eerlijk vertelt wat er is gebeurt, zal mama nooit boos worden.
En nu hoort hij dus van papa dat hij niet de waarheid mag vertellen.
Ook had papa verteld dat zoon niet mag vertellen dat papa in een chalet woont. 'Want dan lachen de mensen papa uit', was zijn verklaring. Ook weer door ex ingegeven dus.
Ik vind dit moeilijk. Ik kan ex hier wel op aanspreken, maar ik krijg geheid een enorme discussie dat hij het ofwel niet zo gezegd heeft (dus zoon zou het maar verzinnen, zegt ie dan), ofwel gaat hij gewoon door op deze voet en trekt zich er niets van aan.
Het heeft dus eigenlijk niet echt zin om ex hierop aan te spreken. Maar ik vind het wel moeilijk ri. zoon. Ik vind het nl. wél van belang dat hij te allen tijde de waarheid vertelt (helemaal over dergelijk dingen. Het IS ook de waarheid en hij hoeft daar naar mijn idee niet over te liegen. Wat leer je je kind op zo'n manier eigenlijk!??!! Dat kan toch niet...).
Moeilijk....
donderdag 26 februari 2009 om 09:49
quote:yayaatje schreef op 26 februari 2009 @ 09:37:
Ik heb nog niet gekeken op het single parents-topic, maar ik vind het ook wel prettig om hier 'ons eigen clubje' op te starten.
Wij zijn allemaal nog relatief nieuw voor elkaar, wat juist wel prettig kan zijn.
Idee voor topic titel: 'Single Mums' ? Is dat iets? En dan misschien in deze rubriek (Kinderen), zodat er geen onnodige verwarring ontstaat met Single parents?
Ik roep maar wat, hoor...Er zullen beslist betere, leukere ideeën zijn, maar na een redelijk doorwaakte nacht (liggen piekeren hoe ik de opvang rond moet krijgen) ben ik misschien niet op mijn best
Vind Single Mums een leuke titel!!
helemaal als je die bedacht hebt na een doorwaakte nacht
doen we dat toch?
Open jij hem? aan jou de eer omdat je de titel hebt bedacht.
Ik heb nog niet gekeken op het single parents-topic, maar ik vind het ook wel prettig om hier 'ons eigen clubje' op te starten.
Wij zijn allemaal nog relatief nieuw voor elkaar, wat juist wel prettig kan zijn.
Idee voor topic titel: 'Single Mums' ? Is dat iets? En dan misschien in deze rubriek (Kinderen), zodat er geen onnodige verwarring ontstaat met Single parents?
Ik roep maar wat, hoor...Er zullen beslist betere, leukere ideeën zijn, maar na een redelijk doorwaakte nacht (liggen piekeren hoe ik de opvang rond moet krijgen) ben ik misschien niet op mijn best
Vind Single Mums een leuke titel!!
helemaal als je die bedacht hebt na een doorwaakte nacht
doen we dat toch?
Open jij hem? aan jou de eer omdat je de titel hebt bedacht.
donderdag 26 februari 2009 om 09:53
Yayaatje:
tjee lastig zeg.......
Lijkt me zo belangrijk om hier 1 lijn in te trekken.
Kind weet zo helemaal niet waar het aan toe is. Wat moet kind hier nu mee? Mama zegt dat je altijd de waarheid moet vertellen maar papa zegt dat hij het niet mag zeggen omdat ze hem dan bv uitlachen.
Zou toch een gesprek met ex aangaan.
(zeg ik die altijd maar haar mond houd, maar daar nu ook eens verandering in gaat brengen)
Ik zou het dan bij kind houden dat dit erg verwarrend voor kind is.
Zo voorkom je( misschien) dat het een waarde oordeel krijgt.
exen..pfffffffffffffffff
tjee lastig zeg.......
Lijkt me zo belangrijk om hier 1 lijn in te trekken.
Kind weet zo helemaal niet waar het aan toe is. Wat moet kind hier nu mee? Mama zegt dat je altijd de waarheid moet vertellen maar papa zegt dat hij het niet mag zeggen omdat ze hem dan bv uitlachen.
Zou toch een gesprek met ex aangaan.
(zeg ik die altijd maar haar mond houd, maar daar nu ook eens verandering in gaat brengen)
Ik zou het dan bij kind houden dat dit erg verwarrend voor kind is.
Zo voorkom je( misschien) dat het een waarde oordeel krijgt.
exen..pfffffffffffffffff
donderdag 26 februari 2009 om 09:55
Veel herkenning yayaatje!
Hier ook vaak gesprekken met Snaak, die thuiskomt met dingen die heitie zou gezegd zouden zijn. Heb het er wel eens met ex over gehad, maar dan had Snaak het allemaal verkeerd begrepen en zo was het niet gezegd en blablabla
Nu weet ik wel dat het kinderen zijn, en die verzinnen wel eens wat, maar ik ken Snaak, en wet meteen wanneer ze liegt of iets verdraait.. Maar goed, dat zijn dan gesprekken met ex die spaak lopen en dan houd het op. Terwijl ik Snaak dus ook leer om alles te vertellen, eerlijk te zijn en absoluut geen geheimen te hebben.
Moeilijk Yayaatje, zeker met zo'n starre ex. Tuurlijk hoeft je zoontje daar niet om te liegen, hij kan er toch niks aan doen dat jullie uit elkaar zijn, door de reacties van je ex komt er juist een taboe op te liggen.
Hier ook vaak gesprekken met Snaak, die thuiskomt met dingen die heitie zou gezegd zouden zijn. Heb het er wel eens met ex over gehad, maar dan had Snaak het allemaal verkeerd begrepen en zo was het niet gezegd en blablabla
Nu weet ik wel dat het kinderen zijn, en die verzinnen wel eens wat, maar ik ken Snaak, en wet meteen wanneer ze liegt of iets verdraait.. Maar goed, dat zijn dan gesprekken met ex die spaak lopen en dan houd het op. Terwijl ik Snaak dus ook leer om alles te vertellen, eerlijk te zijn en absoluut geen geheimen te hebben.
Moeilijk Yayaatje, zeker met zo'n starre ex. Tuurlijk hoeft je zoontje daar niet om te liegen, hij kan er toch niks aan doen dat jullie uit elkaar zijn, door de reacties van je ex komt er juist een taboe op te liggen.
donderdag 26 februari 2009 om 09:55
quote:dertigmin schreef op 26 februari 2009 @ 09:22:
Ik heb ook wel eens gelezen bij Single Parents. Maar voel een beetje hetzelfde als Maroon en Benmama.
Missschien kunnen de Diehards van Single Parents wel een paar tips geven?
Shoot, zou ik zeggen, ik ben een van die diehards!
Wat voor vragen hebben jullie?
Ik zal eerst wel proberen antwoord te geven op juliie probleem. Mijn Larf is nu 10 jaar en ik ben bij mijn ex weggegaan dat Larf 1 jaar oud was, Larf weet dus ook niet beter.
Natuurlijk heb ik geregeld de vraag gekregen waarom papa en mama niet meer in een huis woonden. Larf was toen de enige in zijn klas waarvan de ouders niet meer samen waren, nu is het trouwens ongeveer 60% wel-40% niet in zijn klas hoor. Dus leeft de vraag ook niet meer zo, want hij is geen uitzondering meer.
Dat bleek uiteindelijk het euvel te zijn bij Larf, hij wil niet anders zijn als de rest.
Ik weet niet hoe het bij jullie kinderen is in de klas?
Maar om even terug te komen op hoe ik de vraag beantwoord heb, waarom papa en mama niet meer samen woonden, heb ik als antwoord gegeven: "Mama houd heel veel van jou, papa houd ook heel veel van jou maar we houden niet meer van elkaar."
Toen kwam de vraag of het misschien ooit nog goed zou komen.
Toen heb ik naar waarheid geantwoord: Nee, het kan niet meer goed komen. Maar wat zou je willen? Zoals het nu is, zonder iedere keer ruzie of dat papa en mama weer samen wonen en dat er iedere keer ruzie is?
Toen bleek dat Larf de optie zonder ruzie ook de beste oplossing leek. Nu vraagt hij er niet meer naar, ook omdat ex getrouwd is en met haar ook kinderen heeft gekregen.
Met die kinderen(een van bijna 3 jaar en 1 onderweg) heeft hij trouwens niets, hij vind haar zelfs vervelend want ze is verwend (zijn woorden).
Nu moet ik zeggen dat zijn vader regelmatig niet ophalen en Larf nu ook vaak zegt dat hij niet meer naar papa wil. Als ik vraag waarom niet, blijkt dat papa niets met hem gaat doen, of aan het werk is en hem bij zijn vrouw (die geen Nederlands spreekt) achter laat of, als hij wel thuis is, constant voor de tv hangt. Dan kan ik me goed voorstellen dat hij niet meer wil. Voorlopig stimuleer ik het nog steeds, ik vind dat hij zelf zijn oordeel moet vormen en dat ik later niet het verwijt krijg dat ik hem bij zijn vader heb weggehouden.
Het blijft schipperen.........
Ik heb ook wel eens gelezen bij Single Parents. Maar voel een beetje hetzelfde als Maroon en Benmama.
Missschien kunnen de Diehards van Single Parents wel een paar tips geven?
Shoot, zou ik zeggen, ik ben een van die diehards!
Wat voor vragen hebben jullie?
Ik zal eerst wel proberen antwoord te geven op juliie probleem. Mijn Larf is nu 10 jaar en ik ben bij mijn ex weggegaan dat Larf 1 jaar oud was, Larf weet dus ook niet beter.
Natuurlijk heb ik geregeld de vraag gekregen waarom papa en mama niet meer in een huis woonden. Larf was toen de enige in zijn klas waarvan de ouders niet meer samen waren, nu is het trouwens ongeveer 60% wel-40% niet in zijn klas hoor. Dus leeft de vraag ook niet meer zo, want hij is geen uitzondering meer.
Dat bleek uiteindelijk het euvel te zijn bij Larf, hij wil niet anders zijn als de rest.
Ik weet niet hoe het bij jullie kinderen is in de klas?
Maar om even terug te komen op hoe ik de vraag beantwoord heb, waarom papa en mama niet meer samen woonden, heb ik als antwoord gegeven: "Mama houd heel veel van jou, papa houd ook heel veel van jou maar we houden niet meer van elkaar."
Toen kwam de vraag of het misschien ooit nog goed zou komen.
Toen heb ik naar waarheid geantwoord: Nee, het kan niet meer goed komen. Maar wat zou je willen? Zoals het nu is, zonder iedere keer ruzie of dat papa en mama weer samen wonen en dat er iedere keer ruzie is?
Toen bleek dat Larf de optie zonder ruzie ook de beste oplossing leek. Nu vraagt hij er niet meer naar, ook omdat ex getrouwd is en met haar ook kinderen heeft gekregen.
Met die kinderen(een van bijna 3 jaar en 1 onderweg) heeft hij trouwens niets, hij vind haar zelfs vervelend want ze is verwend (zijn woorden).
Nu moet ik zeggen dat zijn vader regelmatig niet ophalen en Larf nu ook vaak zegt dat hij niet meer naar papa wil. Als ik vraag waarom niet, blijkt dat papa niets met hem gaat doen, of aan het werk is en hem bij zijn vrouw (die geen Nederlands spreekt) achter laat of, als hij wel thuis is, constant voor de tv hangt. Dan kan ik me goed voorstellen dat hij niet meer wil. Voorlopig stimuleer ik het nog steeds, ik vind dat hij zelf zijn oordeel moet vormen en dat ik later niet het verwijt krijg dat ik hem bij zijn vader heb weggehouden.
Het blijft schipperen.........
donderdag 26 februari 2009 om 10:00
Zoals jij het doet probeer ik het ook C'estellen, zo eerlijk mogelijk uitleggen en ik merk dat dat Snaak wel wat rust heeft gegeven.
En ja, dat wel of niet heen laten gaan, ik blijf dat moeilijk vinden hoor. naar mijn mening hoeft Snaak niet iets te doen wat ze absoluut niet leuk vind, maar het blijft haar papa, en die ziet ze al zo weinig (omdat meneer zn werk belangrijker vind) Ik wil niet dat ze het mij later verwijt dat ze er nooit kwam en dus niet de kans heeft gekregen om hem te leren kennen, want naar mijn mening is dat dus zo he, ze kent hem gewoon niet. Weet wel dat het heitie is, is ook wel gek op hem, maar dan houd het op (of denk ik daar nu te nuchter over? Ik bedoel, mijn vriend ziet ze ook alleen weekends, maar ik heb het idee dat ze die vaker ziet, en dus ook beter kent)
En ja, dat wel of niet heen laten gaan, ik blijf dat moeilijk vinden hoor. naar mijn mening hoeft Snaak niet iets te doen wat ze absoluut niet leuk vind, maar het blijft haar papa, en die ziet ze al zo weinig (omdat meneer zn werk belangrijker vind) Ik wil niet dat ze het mij later verwijt dat ze er nooit kwam en dus niet de kans heeft gekregen om hem te leren kennen, want naar mijn mening is dat dus zo he, ze kent hem gewoon niet. Weet wel dat het heitie is, is ook wel gek op hem, maar dan houd het op (of denk ik daar nu te nuchter over? Ik bedoel, mijn vriend ziet ze ook alleen weekends, maar ik heb het idee dat ze die vaker ziet, en dus ook beter kent)
donderdag 26 februari 2009 om 10:03
Een paar weken geleden heb ik met hetzelfde dilemma gezeten: een Zoon die níet naar zijn vader wilde. Drama was het. Dagen van te voren al huilend wakker worden, boze buien en ga maar door.
Daarna heb ik het contact tussen vader en Zoon bewust even teruggeschroefd. Even terug gezet naar één dag, en dan maar kijken hoe het gaat. Het overleg hierover met de vader ging zeer moeizaam, die dacht echt dat ik hem zijn kind niet gun. Nou, dat is het dus juist niet! Ik zet me er juist dubbel voor in dat hij wel zijn vader blijft zien. Na heel veel praten ging vader accoord met één dag contact. Die dag ging heel goed gelukkig. Vader heeft die dag echt gezorgd dat het een leuke dag was. Zoon kwam echt blij thuis (was alweer even geleden dat dat gebeurde na een bezoek).
De keer daarop is hij weer één nachtje gegaan en nu gaat het gelukkig weer beter.
Maar oooh wat vraagt het veel energie om toch positief te blijven over de vader tegen Zoon, om te zorgen dat hij toch naar zijn vader gaat, om je niet teveel zorgen te maken als hij wel daar weer is na zo'n moeilijke periode.
Oh, en Zoon is inmiddels bijna zeven maar ook hij kan moeilijk aangeven wat er nou zo moeilijk is om daar naartoe te gaan.
Succes mama's die met dit probleem zitten!
Daarna heb ik het contact tussen vader en Zoon bewust even teruggeschroefd. Even terug gezet naar één dag, en dan maar kijken hoe het gaat. Het overleg hierover met de vader ging zeer moeizaam, die dacht echt dat ik hem zijn kind niet gun. Nou, dat is het dus juist niet! Ik zet me er juist dubbel voor in dat hij wel zijn vader blijft zien. Na heel veel praten ging vader accoord met één dag contact. Die dag ging heel goed gelukkig. Vader heeft die dag echt gezorgd dat het een leuke dag was. Zoon kwam echt blij thuis (was alweer even geleden dat dat gebeurde na een bezoek).
De keer daarop is hij weer één nachtje gegaan en nu gaat het gelukkig weer beter.
Maar oooh wat vraagt het veel energie om toch positief te blijven over de vader tegen Zoon, om te zorgen dat hij toch naar zijn vader gaat, om je niet teveel zorgen te maken als hij wel daar weer is na zo'n moeilijke periode.
Oh, en Zoon is inmiddels bijna zeven maar ook hij kan moeilijk aangeven wat er nou zo moeilijk is om daar naartoe te gaan.
Succes mama's die met dit probleem zitten!
donderdag 26 februari 2009 om 10:29
Ik weet niet hoe oud het nieuwe broertje nu is?
Ik weet nog goed hoe blij ik was dat mijn halfbroertje ter wereld kwam. Ik was toen overigens al 12, dus een stukje ouder dan jouw zoon. Ik vond het fantastisch. Totdat ik er na een maand of 8 achterkwam dat dat nieuwe broertje welliswaar heel lief was, maar ook het nieuwe centrum waarom het gezin draaide. En werd nog meer aanhangsel dan ik al was (mijn ouders zijn overigens gescheiden toen ik 8 was).
Begrijp me niet verkeerd, mijn vader en stiefmoeder waren altijd lief, maar toch maakten ze me ook (onbewust!) duidelijk dat ik niet voor 100% bij het gezin hoorde. Ondanks eigen kamer en eigen spulletjes daar. Ik was er immers maar af en toe (eens in de 2 weken een weekeinde).
Ik ben ondertussen 34. Mijn stiefmoeder is een ex-stiefmoeder geworden (en ik heb weer een nieuwe die 10 jaar ouder is dan ik, maar dat terzijde). Na haar scheiding van mijn vader, nu twee jaar geleden, maakte ze duidelijk dat ik wat haar betreft een onderdeel van mijn vader was en ze contact eigenlijk niet nodig vond. En dat terwijl we elkaar 25 jaar lang regelmatig zagen en ze in mijn pubertijd het vaak genoeg tegenover mijn vader voor me opgenomen heeft. Ik heb altijd onderhuids gevoeld dat ik niet 100% bij het gezin hoorde, ondanks alle ontkenningen en liefde die ik echt wel kreeg. Maar toch. En dat gevoel is 2 jaar geleden bevestigd. Niet alleen door mijn stiefmoeder die het letterlijk tegen me zei. Maar ook mijn vader maakt me op impliciete wijze duidelijk dat zijn aandacht met name naar mijn twee halfbroers uitgaat, 'want ik ben toch al volwassen'. Dat zijn mijn halfbroers overigens ook, maar dat is blijkbaar voor hem anders.
Goed, lang verhaal. Wat ik eigenlijk wil zeggen is, voelt je zoon zich wel echt echt welkom en onderdeel van het gezin uitmaken? Waarschijnlijk niet. Hij mag immers niet al zijn emoties tonen zoals hij dat bij jou wel mag (papa vind het blijkbaar niet leuk om te horen dat zoonlief liever bij mama is). Het zit hem soms in kleine dingen, die kinderen juist haarfijn oppikken, omdat ze veel meer dan volwassenen op lichaamstaal zijn gericht.
Ik heb ook periodes gehad dat ik niet naar mijn vader wilde. Nu was ik welliswaar ouder, dus kon mijn moeder makkelijker bepraten met mij waarom niet. Maar ik hoefde niet van haar. En dat gaf wel een heel fijn gevoel.
Overigens: de band met mijn vader is ondanks regelmatig contact niet optimaal. Vriendin van mij die haar vader veel minder zag doordat hij in een ander land woont, heeft een veel betere band. Frequentie is echt niet de graadmeter voor een band.
Ik weet nog goed hoe blij ik was dat mijn halfbroertje ter wereld kwam. Ik was toen overigens al 12, dus een stukje ouder dan jouw zoon. Ik vond het fantastisch. Totdat ik er na een maand of 8 achterkwam dat dat nieuwe broertje welliswaar heel lief was, maar ook het nieuwe centrum waarom het gezin draaide. En werd nog meer aanhangsel dan ik al was (mijn ouders zijn overigens gescheiden toen ik 8 was).
Begrijp me niet verkeerd, mijn vader en stiefmoeder waren altijd lief, maar toch maakten ze me ook (onbewust!) duidelijk dat ik niet voor 100% bij het gezin hoorde. Ondanks eigen kamer en eigen spulletjes daar. Ik was er immers maar af en toe (eens in de 2 weken een weekeinde).
Ik ben ondertussen 34. Mijn stiefmoeder is een ex-stiefmoeder geworden (en ik heb weer een nieuwe die 10 jaar ouder is dan ik, maar dat terzijde). Na haar scheiding van mijn vader, nu twee jaar geleden, maakte ze duidelijk dat ik wat haar betreft een onderdeel van mijn vader was en ze contact eigenlijk niet nodig vond. En dat terwijl we elkaar 25 jaar lang regelmatig zagen en ze in mijn pubertijd het vaak genoeg tegenover mijn vader voor me opgenomen heeft. Ik heb altijd onderhuids gevoeld dat ik niet 100% bij het gezin hoorde, ondanks alle ontkenningen en liefde die ik echt wel kreeg. Maar toch. En dat gevoel is 2 jaar geleden bevestigd. Niet alleen door mijn stiefmoeder die het letterlijk tegen me zei. Maar ook mijn vader maakt me op impliciete wijze duidelijk dat zijn aandacht met name naar mijn twee halfbroers uitgaat, 'want ik ben toch al volwassen'. Dat zijn mijn halfbroers overigens ook, maar dat is blijkbaar voor hem anders.
Goed, lang verhaal. Wat ik eigenlijk wil zeggen is, voelt je zoon zich wel echt echt welkom en onderdeel van het gezin uitmaken? Waarschijnlijk niet. Hij mag immers niet al zijn emoties tonen zoals hij dat bij jou wel mag (papa vind het blijkbaar niet leuk om te horen dat zoonlief liever bij mama is). Het zit hem soms in kleine dingen, die kinderen juist haarfijn oppikken, omdat ze veel meer dan volwassenen op lichaamstaal zijn gericht.
Ik heb ook periodes gehad dat ik niet naar mijn vader wilde. Nu was ik welliswaar ouder, dus kon mijn moeder makkelijker bepraten met mij waarom niet. Maar ik hoefde niet van haar. En dat gaf wel een heel fijn gevoel.
Overigens: de band met mijn vader is ondanks regelmatig contact niet optimaal. Vriendin van mij die haar vader veel minder zag doordat hij in een ander land woont, heeft een veel betere band. Frequentie is echt niet de graadmeter voor een band.
