Spijt van kind ?

Merve94 schreef: ↑

29-03-2025 17:02

Nee, ik heb zelf gebeld vrijdag en ze is vrij.
Maandagmiddag gaat ze mij terugbellen.
Zo spannend! İk hoop echt dat het mij gaat helpen.

Balen, maandag nieuwe dag. Ik denk dat ze je echt gaat helpen. Mocht je dat idee niet hebben kom dan echt voor jezelf op. Schrijf desnoods een bericht naar je huisarts met kopiën van de posts die je hier hebt geplaatst.

Sterke dit weekend, probeer wat tijd voor jezelf te nemen.

Merve94 schreef: ↑

29-03-2025 17:02

Nee, ik heb zelf gebeld vrijdag en ze is vrij.
Maandagmiddag gaat ze mij terugbellen.
Zo spannend! İk hoop echt dat het mij gaat helpen.

Mooie stap, ook dat bellen! Ik hoop dat ze goed meedenkt en helpt.

Hoi lieve Merve,

Hier ook iemand die een PPD gekregen heeft na de geboorte van ons kind, ook een jongetje. Hij is inmiddels bijna 3 jaar oud. Ik herken alles wat je schrijft, de donkere gedachten, de eenzaamheid, het schuldgevoel naar je kindje toe… ik heb 6 weken IHT gehad, elke dag kwam er toen een verpleegkundige of psychiater van de GGZ over de vloer om me te ondersteunen. Daarbij ben ik antidepressiva gaan slikken en heb ik ook een spiraal genomen. Dat eerste werkte goed en ik heb het idee dat een spiraal kijk op hol geslagen hormonen ook een beetje temde, al weet ik dat natuurlijk niet zeker. Na die 6 weken kreeg ik wekelijks therapie, al moest ik er wel nog even op wachten. Na 6 maanden had ik het gevoel af en toe weer fijne momenten te hebben en na een jaar voelde ik me zóveel beter. Ineens kreeg ik een soort van uitgestelde roze wolk, ik voelde me weer mezelf, was zo gek op mijn kindje, bijna verliefd! Ik zag in dat ik echt ziek was en daardoor weinig hechting met mijn baby had (waar ik me vreselijk schuldig door voelde). Toen die zwarte wolk weg was, was die liefde zo overweldigend ineens. Je kan je trouwens een slechte moeder voelen, maar dat betekent niet dat je er een bent. Ik voelde me ook zo, maar ik heb altijd goed voor hem gezorgd. Ik was alleen zelf diep ongelukkig en mezelf kwijt. Ik ben er altijd open over geweest en toen kreeg ik ineens van allerlei mensen om me heen te horen dat ze dit ook gehad hebben (collega’s, tantes, oma, schoonfamilie, etc.) Een tante van mijn man kwam zelfs vertellen hoe blij ze was dat ik er open over was, omdat zij het na de geboorte van haar zoon ook had en ze er nog nooit over had durven praten. Haar zoon is inmiddels 45. Het komt echt veel vaker voor dan je denkt, maar op een of andere manier is het toch een groot taboe om over te praten. Zwanger zijn, ontzwangeren en alles wat erbij hoort moet allemaal fantastisch zijn, omdat je dankbaar moet zijn dat je een kind hebt gekregen. Ik vind mijn kind geweldig, maar de zwangerschap en alles wat erbij hoorde, vooral de PPD, vreselijk en er is een kans dat het hier om die reden dan ook bij 1 kind blijft. Ik werk nu weer, voel me goed, zoontje is erg lief, makkelijk, blij en sociaal. Dat gaat bij jullie ook gebeuren, al lijkt het nu alsof het nooit meer over gaat. Dat gaat het echt! Je mag me altijd een DM sturen. Heel veel sterkte

Fijn en lief bericht CharlotteCcc. Hou moed Merve. Ook bij jou zal het langzaam maar zeker met hulp steeds beter gaan. Ben je het weekend tot nu een beetje goed doorgekomen? Ik hoop dat je maandag snel van je huisarts hoort!

Wat goed van je dat je de huisarts een bericht hebt gestuurd! Ik hoop dat je dan de juiste hulp kunt vinden. Want je komt hier niet in je eentje uit, en je verdient het om je beter te gaan voelen.

Fijn dat je hier open kunt delen, zijn er mensen in je omgeving of hier op het forum met wie je echt van gedachten kunt wisselen? Want ik kan me voorstellen dat het fijn is om soms je verhaal kwijt te kunnen zonder dat iemand oordeelt.

Ik wens je weer heel veel succes met deze volgende stap. Het is moedig om eerlijk te zijn, want dat is niet makkelijk.

Heb je de huisarts inmiddels gesproken?

Merve, wat heftig. Gelukkig wordt je nu behandeld en hopelijk gaat het snel iets beter met je.

Ik denk dat je man er gewoon niets begrijpt van een PND en het veel te lang vindt duren. Het zou goed zijn als hij zich hierin eens gaat verdiepen. Dat jij er zelf niets aan kunt doen, dat het jou ook maar overkomen is. Jammer ook dat hij zo weinig doet in de zorg voor de baby.

Met elkaar in gesprek blijven is heel belangrijk, wellicht heeft hij iemand in de omgeving waar hij graag mee praat, iemand die iets weet van PND. Je kunt hem ook meenemen naar je therapeut, laat die het maar uitleggen.

Ik snap heel goed dat jij niet de energie hebt om tegen hem in te gaan of hem weer uit te leggen wat je mankeert.

Wat naar dat je je nog zo somber voelt TO! En nu loopt het ook nog eens niet lekker met je relatie.

Je schreef eerder dat je niet werkt, snap ook dat je daar niet aan moet denken nu. Maar is het een idee om in overleg met je partner je zoontje in te schrijven bij bijv een gastouder of andere opvang/oppas voor een dag in de week? Dan hoef je die dag even niet te zorgen en kom je wat meer toe aan jezelf.

Hopelijk brengt de behandeling snel verbetering, sterkte

Ach Merve, wat verdrietig. En ook naar dat je man zich zo voelt. Wellicht is de podcast Zwarte Muisjes iets voor hem (en jou). Gaat over vrouwen die een pnd hebben (gehad). Ook de partners komen aan het woord.
Ik heb geluisterd vanuit interesse vanuit mijn werkveld en vond het heel interessant.
Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat.

Merve94 schreef: ↑

24-04-2025 18:40

He,

Inmiddels de huisarts gesproken en ook doorverwezen.

İk ben begonnen met een traject en ook medicatie.

İk weet dat het tijd nodig heeft, maar ik voel me emotioneel eigenlijk nog steeds ellendig.

Het helpt me wel met praktische dingen. Zorgen voor de baby lijkt makkelijker, maar daar had ik eigenlijk ook niet veel moeite mee.

Emotioneel voel ik me eigenlijk verdwaald- op - en op automatische piloot.

Dit heb ik ook geaccepteerd. Tot hij wat ouder is is dit mijn leven.

Helaas gaat het slecht met partner. Hij is ook totaal omgeslagen en geeft aan mij niet te herkennen en dat hij afstand voelt. Zelfs uitspraak dat hij niet meer weet of hij van me houd.

We leven langs elkaar heen en ik heb 80% zorg voor de baby.

Het lijkt echt een oneindige nachtmerrie waar ik in zit.

İk weet het gewoon niet..

Man en ik hebben ook heel slechte gelegen tijdens deze periode. Ook echt op het randje van scheiding. Vooral omdat hij mij toen heeft laten stikken met de zorg. Tenminste zo voelde het voor mij. Hij vond dat ik er niet meer was.. wat ons heeft gered is dat wij al heel lang samen zijn, toen al meer dan 10 jaar en wij ook wisten hoe fijn we het samen kunnen hebben. Opgeven was eigenlijk geen optie zo in de tropenjaren.

Wij zijn nu al weer heel lang beste maatjes.

Lieve to, je hebt de eerste stappen gezet. Goed dat je het probeert te accepteren. Er zit momenteel toch niet veel anders op. Dit is een proces waar je doorheen moet en waar geen instant oplossing voor is. Doordat je hulp hebt, kun je nu wel met stappen gaan onderzoeken wat er nodig is om met kleine stapjes steeds een beetje beter te worden. Je moet nog steeds door hetzelfde proces als wanneer je geen hulp hebt, maar je kunt er waarschijnlijk sneller doorheen en helpt voorkomen dat je nóg verder afglijd en doordat jij nu bekend bent, is er ook voor je man meer hulp mogelijk.

Dit is een loodzware tijd en je komt hieruit. Het gaat alleen wel stapje voor stapje en je zult alle hulp nodig hebben. Ook jouw man heeft hulp nodig.
Voor veel stellen is het krijgen van een kindje, het worden van een gezin en het worden van een vader of moeder uberhaupt al ingrijpend. Laat staan als je partner het heel zwaar heeft. Het krijgen van een kindje kan echt veel stress geven op je relatie. Ik denk dat je man misschien echt wel baat kan hebben bij een gesprek en mogelijk is er voor hem ook wat ondersteuning mogelijk. Een depressieve partner is ook heftig, zeker als je allebei zoiets anders had voorgesteld. Het is voor jullie beiden aanpoten. Ik hoop dat je allebei wat minder streng voor jezelf en naar elkaar kunt kijken. Kennis helpt daarbij. Dan krijg je meer achtergrond, begrijp je beter wat er aan de gang is. Het lost het daarmee niet meteen op, maar helpt je wel begrijpen dat het geen onwil of desinteresse of gebrek aan liefde is.