Kinderen
alle pijlers
Stief- kinderen
dinsdag 27 mei 2008 om 13:44
Ik ben een vrouw en heb sinds 2 jaar een relatie met een man met 2 kinderen. Meisje van 17, jongen van 15.
(ouders zijn officieel 3 jaar uit elkaar, maar rommelde al heel erg lang)
Ik ben op zoek naar mensen die een soort gelijke situatie hebben want ik ben erg benieuwd hoe die hier mee omgaan.
Ik kan wel wat adviezen gebruiken of in ieder geval een luisterend oor!
PS, ik vind stief kinderen een vervelend woord, maar dan weet iedereen wel meteen waar het over gaat.....
(ouders zijn officieel 3 jaar uit elkaar, maar rommelde al heel erg lang)
Ik ben op zoek naar mensen die een soort gelijke situatie hebben want ik ben erg benieuwd hoe die hier mee omgaan.
Ik kan wel wat adviezen gebruiken of in ieder geval een luisterend oor!
PS, ik vind stief kinderen een vervelend woord, maar dan weet iedereen wel meteen waar het over gaat.....
donderdag 29 mei 2008 om 11:04
wat ik verder nog las: ook mijn gevoel naar stiefzoon toe is vele malen anders dan mijn gevoel met mn eigen kinderen. Ik ga daar niet moelijk over doen, het is zoals het is, maar ik laat het hem niet voelen uiteraard. Als mijn kinderen iets krijgen krijgt hij dat ook en als ik met die van mij kroel kroel ik ook met hem, maar mijn gevoel is gewoon heel anders.
Ik vraag me dus echt af of er hier stiefmoeders met eigen kinderen zijn die met heel hun hart kunnen zeggen dat ze net zoveel van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen??
Ik vraag me dus echt af of er hier stiefmoeders met eigen kinderen zijn die met heel hun hart kunnen zeggen dat ze net zoveel van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen??
donderdag 29 mei 2008 om 11:08
Ik bedoel ook helemaal niet dat het een noodzaak is veel tijd bij je vader door te brengen of een eigen kamer te hebben.
Ik bekijk het vanaf een afstandje en probeer me in te leven in die puber.
En als het gevoel al niet goed zit, zijn dit soort dingen voor het kind alleen maar een "bewijs".
Verder vind ik het raar van de vader dat hij in een huis gaat wonen waar zijn kinderen (ook al is het met z'n tweeen) geen eigen plekje hebben.
De puber is dus verplicht de tijd bij zijn vader door te brengen als "bezoek" in de woonkamer.
Dat helpt mijns inziens niet mee aan het "je ergens thuis voelen"
Ik bekijk het vanaf een afstandje en probeer me in te leven in die puber.
En als het gevoel al niet goed zit, zijn dit soort dingen voor het kind alleen maar een "bewijs".
Verder vind ik het raar van de vader dat hij in een huis gaat wonen waar zijn kinderen (ook al is het met z'n tweeen) geen eigen plekje hebben.
De puber is dus verplicht de tijd bij zijn vader door te brengen als "bezoek" in de woonkamer.
Dat helpt mijns inziens niet mee aan het "je ergens thuis voelen"
donderdag 29 mei 2008 om 11:10
Rammelkont, mee eens...
Ik ben gelukkig geen stiefmoeder maar ik weet zeker dat ik van geen enkel kind zo veel kan houden als van mijn eigen kind.
Het zou misschien anders moeten zijn maar volgens mij is dat een natuurlijk iets.
Het neemt natuurlijk niet weg dat je wel heel veel van je stiefkinderen kan houden.
Ik ben gelukkig geen stiefmoeder maar ik weet zeker dat ik van geen enkel kind zo veel kan houden als van mijn eigen kind.
Het zou misschien anders moeten zijn maar volgens mij is dat een natuurlijk iets.
Het neemt natuurlijk niet weg dat je wel heel veel van je stiefkinderen kan houden.
donderdag 29 mei 2008 om 11:13
quote:rammelkont schreef op 29 mei 2008 @ 11:04:
Ik vraag me dus echt af of er hier stiefmoeders met eigen kinderen zijn die met heel hun hart kunnen zeggen dat ze net zoveel van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen??
Ik denk dat ik van mijn ene stiefdochter net zoveel houd als van mijn eigen kinderen. Omdat ik precies dezelfde pijn en boosheid voel als zij door iemand niet goed behandeld wordt.
Ik denk ook niet dat adoptieouders noodzakelijk minder van hun kind houden dan biologische ouders.
Ik vraag me dus echt af of er hier stiefmoeders met eigen kinderen zijn die met heel hun hart kunnen zeggen dat ze net zoveel van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen??
Ik denk dat ik van mijn ene stiefdochter net zoveel houd als van mijn eigen kinderen. Omdat ik precies dezelfde pijn en boosheid voel als zij door iemand niet goed behandeld wordt.
Ik denk ook niet dat adoptieouders noodzakelijk minder van hun kind houden dan biologische ouders.
donderdag 29 mei 2008 om 11:18
donderdag 29 mei 2008 om 11:24
quote:Reiger100 schreef op 29 mei 2008 @ 11:13:
[...]
Ik denk dat ik van mijn ene stiefdochter net zoveel houd als van mijn eigen kinderen. Omdat ik precies dezelfde pijn en boosheid voel als zij door iemand niet goed behandeld wordt.
Ik denk ook niet dat adoptieouders noodzakelijk minder van hun kind houden dan biologische ouders.
Nou Reiger dat vind ik echt knap hoor, soms voel ik me enorm schuldig tegenover stiefzoon al weet ik dat niet nodig is want hij merkt van mijn gevoel niets.
Bij adoptie kinderen zijn de biologische ouders niet meer in beeld dat is denk ik toch anders.
[...]
Ik denk dat ik van mijn ene stiefdochter net zoveel houd als van mijn eigen kinderen. Omdat ik precies dezelfde pijn en boosheid voel als zij door iemand niet goed behandeld wordt.
Ik denk ook niet dat adoptieouders noodzakelijk minder van hun kind houden dan biologische ouders.
Nou Reiger dat vind ik echt knap hoor, soms voel ik me enorm schuldig tegenover stiefzoon al weet ik dat niet nodig is want hij merkt van mijn gevoel niets.
Bij adoptie kinderen zijn de biologische ouders niet meer in beeld dat is denk ik toch anders.
donderdag 29 mei 2008 om 12:49
quote:rammelkont schreef op 29 mei 2008 @ 11:04:
wat ik verder nog las: ook mijn gevoel naar stiefzoon toe is vele malen anders dan mijn gevoel met mn eigen kinderen. Ik ga daar niet moelijk over doen, het is zoals het is, maar ik laat het hem niet voelen uiteraard. Als mijn kinderen iets krijgen krijgt hij dat ook en als ik met die van mij kroel kroel ik ook met hem, maar mijn gevoel is gewoon heel anders.
Ik vraag me dus echt af of er hier stiefmoeders met eigen kinderen zijn die met heel hun hart kunnen zeggen dat ze net zoveel van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen??In het betreffende geval, van T&W, is er ook juist gezegd (oa door mij ) dat dat niet raar of verkeerd is, en dat je daar ook niks aan kunt doen. Maar wel dat het voor een puber wel een goede reden kan zijn om snel te roepen dat je naar huis wilt.
wat ik verder nog las: ook mijn gevoel naar stiefzoon toe is vele malen anders dan mijn gevoel met mn eigen kinderen. Ik ga daar niet moelijk over doen, het is zoals het is, maar ik laat het hem niet voelen uiteraard. Als mijn kinderen iets krijgen krijgt hij dat ook en als ik met die van mij kroel kroel ik ook met hem, maar mijn gevoel is gewoon heel anders.
Ik vraag me dus echt af of er hier stiefmoeders met eigen kinderen zijn die met heel hun hart kunnen zeggen dat ze net zoveel van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen??In het betreffende geval, van T&W, is er ook juist gezegd (oa door mij ) dat dat niet raar of verkeerd is, en dat je daar ook niks aan kunt doen. Maar wel dat het voor een puber wel een goede reden kan zijn om snel te roepen dat je naar huis wilt.
donderdag 29 mei 2008 om 12:51
quote:Reiger100 schreef op 29 mei 2008 @ 10:29:
Amy, ik lees nu pas wat er precies voorgevallen is, en dat je intussen al besloten hebt om problemen ter plaatse op te lossen.
Die uitspraak van je stiefzoon was wel erg heftig zeg! Vind je dat serieus? Voor een 17-jarige puber die zich ineens aan regels moet houden die vriendin van vader bedacht heeft terwijl dat de twee jaar daarvoor niet hoefde? Ik vind het alles meevallen hoor. Zeker niet zo heftig dat je daarvoor acuut naar huis gestuurd moet worden.
Amy, ik lees nu pas wat er precies voorgevallen is, en dat je intussen al besloten hebt om problemen ter plaatse op te lossen.
Die uitspraak van je stiefzoon was wel erg heftig zeg! Vind je dat serieus? Voor een 17-jarige puber die zich ineens aan regels moet houden die vriendin van vader bedacht heeft terwijl dat de twee jaar daarvoor niet hoefde? Ik vind het alles meevallen hoor. Zeker niet zo heftig dat je daarvoor acuut naar huis gestuurd moet worden.
donderdag 29 mei 2008 om 13:27
Beste mensen,
Ik ga door met dingen uitleggen:
De kinderen komen minimaal één keer per week op bezoek. Het gebeurt regelmatig dat ze doordeweeks een keertje extra komen om te eten, hulp bij huiswerk enz.
De kinderen wonen toevalligerwijs op loopafstand van ons huis.
De reden dat de kinderen geen eigen kamer hebben:
Ik heb één slaapkamer en geen extra kamer, alleen een huiskamer. Doordat de kinderen zo dichtbij wonen vinden ze het zelf ook prettiger om thuis te slapen. Dit hebben ze zelf aangegeven. Soms willen ze wel blijven en slapen ze op de bank.
Mijn vriend is bij mij komen wonen, na de breuk met zijn ex heeft hij tijdelijk bij een vriend gewoond.
De nieuwe 'regels' zijn op een hele leuke manier gebracht, elke week zou er een kookbeurt zijn, waarbij paps kinderen leert koken. de genen die niet kookt doet de afwas. in eerste instantie waren de kinderen heeeel enthougist. Maar uiteindelijk heeft iedereen één keer gekookt en daar is het blij gebleven.
Het afwassen hebben we er wel ingehouden. maar dat gaat elke week met veel gesteun en gekreun.
De uitspraak van de zoon was zeker heftig, helemaal door de manier waarop. Ik heb jarenlang met pubers gewerkt in jongerenopvang, en ben heel wat gewend.
Hier ben ik echt van geschrokken en dat lag echt aan de manier waarop het hele voorval verliep.
Ik ben overigens niet meteen naar paps gerend, maar toen ik voelde dat het echt uit de hand ging lopen leek het mij verstandiger om de discussie af te kappen en pa erbij te halen, aangezien ik niet meer wist wat ik moest doen en het niet nog erger wilde maken.
Al met al is het zo verlopen en niet meer terug te draaien dus.....
Ik ga door met dingen uitleggen:
De kinderen komen minimaal één keer per week op bezoek. Het gebeurt regelmatig dat ze doordeweeks een keertje extra komen om te eten, hulp bij huiswerk enz.
De kinderen wonen toevalligerwijs op loopafstand van ons huis.
De reden dat de kinderen geen eigen kamer hebben:
Ik heb één slaapkamer en geen extra kamer, alleen een huiskamer. Doordat de kinderen zo dichtbij wonen vinden ze het zelf ook prettiger om thuis te slapen. Dit hebben ze zelf aangegeven. Soms willen ze wel blijven en slapen ze op de bank.
Mijn vriend is bij mij komen wonen, na de breuk met zijn ex heeft hij tijdelijk bij een vriend gewoond.
De nieuwe 'regels' zijn op een hele leuke manier gebracht, elke week zou er een kookbeurt zijn, waarbij paps kinderen leert koken. de genen die niet kookt doet de afwas. in eerste instantie waren de kinderen heeeel enthougist. Maar uiteindelijk heeft iedereen één keer gekookt en daar is het blij gebleven.
Het afwassen hebben we er wel ingehouden. maar dat gaat elke week met veel gesteun en gekreun.
De uitspraak van de zoon was zeker heftig, helemaal door de manier waarop. Ik heb jarenlang met pubers gewerkt in jongerenopvang, en ben heel wat gewend.
Hier ben ik echt van geschrokken en dat lag echt aan de manier waarop het hele voorval verliep.
Ik ben overigens niet meteen naar paps gerend, maar toen ik voelde dat het echt uit de hand ging lopen leek het mij verstandiger om de discussie af te kappen en pa erbij te halen, aangezien ik niet meer wist wat ik moest doen en het niet nog erger wilde maken.
Al met al is het zo verlopen en niet meer terug te draaien dus.....
donderdag 29 mei 2008 om 13:40
quote:Mille schreef op 29 mei 2008 @ 12:49:
[...]
In het betreffende geval, van T&W, is er ook juist gezegd (oa door mij ) dat dat niet raar of verkeerd is, en dat je daar ook niks aan kunt doen. Maar wel dat het voor een puber wel een goede reden kan zijn om snel te roepen dat je naar huis wilt.ok check niet goed gelezen blijkbaar dan nog hoor vind ik het knap als je voor je stiefkinderen net zoveel voelt als voor je eigen kinderen!
[...]
In het betreffende geval, van T&W, is er ook juist gezegd (oa door mij ) dat dat niet raar of verkeerd is, en dat je daar ook niks aan kunt doen. Maar wel dat het voor een puber wel een goede reden kan zijn om snel te roepen dat je naar huis wilt.ok check niet goed gelezen blijkbaar dan nog hoor vind ik het knap als je voor je stiefkinderen net zoveel voelt als voor je eigen kinderen!
donderdag 29 mei 2008 om 13:41
quote:Mille schreef op 29 mei 2008 @ 12:51:
[...]
Vind je dat serieus? Voor een 17-jarige puber die zich ineens aan regels moet houden die vriendin van vader bedacht heeft terwijl dat de twee jaar daarvoor niet hoefde? Ik vind het alles meevallen hoor. Zeker niet zo heftig dat je daarvoor acuut naar huis gestuurd moet worden.eens met mille, ik vind hem ook niet zo heftig, zeker niet gezien de omstandigheden!
[...]
Vind je dat serieus? Voor een 17-jarige puber die zich ineens aan regels moet houden die vriendin van vader bedacht heeft terwijl dat de twee jaar daarvoor niet hoefde? Ik vind het alles meevallen hoor. Zeker niet zo heftig dat je daarvoor acuut naar huis gestuurd moet worden.eens met mille, ik vind hem ook niet zo heftig, zeker niet gezien de omstandigheden!
donderdag 29 mei 2008 om 13:47
maar amy als het bij 1x koken is gebleven waar zijn jullie dan in dit verhaal?? even bellen naar een van de pubers en vragen wat ze van plan zijn te gaan koken, en zeggen dat jij dan de boodschappen vast kan halen ofzo? Ik bedoel die regels moeten gehandhaafd worden door jullie als opvoeders niet door de pubers/kinderen zelf!
En joh je had mij moeten horen als ik moest afwassen, ik wilde een tijd niet bij mn vader eten omdat hij geen vaatwasser had
Ik snap echt heus dat het moeilijk is met 2 puberende niet eigen kinderen maar ik lees veel dingen waar ik mn vraagtekens bij zet, zoals dat eigen kamertje, jullie zijn nu 2 jaar samen, misschien een idee om nu toch eens op zoek te gaan naar een ander huis? Al geven die kinderen dat zelf aan ik vind het raar dat ze geen eigen plekkie hebben en moeten slapen op een bank.
Ik ben ook wel erg benieuwd hoe jullie nu verder gaan? wat is de bedoeling ik neem aan dat er contact is geweest met de moeder?
En joh je had mij moeten horen als ik moest afwassen, ik wilde een tijd niet bij mn vader eten omdat hij geen vaatwasser had
Ik snap echt heus dat het moeilijk is met 2 puberende niet eigen kinderen maar ik lees veel dingen waar ik mn vraagtekens bij zet, zoals dat eigen kamertje, jullie zijn nu 2 jaar samen, misschien een idee om nu toch eens op zoek te gaan naar een ander huis? Al geven die kinderen dat zelf aan ik vind het raar dat ze geen eigen plekkie hebben en moeten slapen op een bank.
Ik ben ook wel erg benieuwd hoe jullie nu verder gaan? wat is de bedoeling ik neem aan dat er contact is geweest met de moeder?
donderdag 29 mei 2008 om 13:55
quote:Mille schreef op 29 mei 2008 @ 12:51:
[...]
Vind je dat serieus? Voor een 17-jarige puber die zich ineens aan regels moet houden die vriendin van vader bedacht heeft terwijl dat de twee jaar daarvoor niet hoefde? Ik vind het alles meevallen hoor. Zeker niet zo heftig dat je daarvoor acuut naar huis gestuurd moet worden.Ik vind het inderdaad heftig (de uitspraak 'dan hoef ik niet naar je lelijke rotkop te kijken' dus). Ik heb een puber (eigen kinderen of stiefkinderen of andere) nog nooit zoiets horen zeggen, tegen mezelf of iemand anders. Maar misschien heb ik gewoon geluk gehad met de pubers die ik meegemaakt heb.
[...]
Vind je dat serieus? Voor een 17-jarige puber die zich ineens aan regels moet houden die vriendin van vader bedacht heeft terwijl dat de twee jaar daarvoor niet hoefde? Ik vind het alles meevallen hoor. Zeker niet zo heftig dat je daarvoor acuut naar huis gestuurd moet worden.Ik vind het inderdaad heftig (de uitspraak 'dan hoef ik niet naar je lelijke rotkop te kijken' dus). Ik heb een puber (eigen kinderen of stiefkinderen of andere) nog nooit zoiets horen zeggen, tegen mezelf of iemand anders. Maar misschien heb ik gewoon geluk gehad met de pubers die ik meegemaakt heb.
donderdag 29 mei 2008 om 13:59
quote:rammelkont schreef op 29 mei 2008 @ 11:24:
[...]
Nou Reiger dat vind ik echt knap hoor, soms voel ik me enorm schuldig tegenover stiefzoon al weet ik dat niet nodig is want hij merkt van mijn gevoel niets.
Het is niet knap, want mijn stiefdochter zegt alleen maar lieve dingen tegen me! In tegenstelling tot jouw stiefzoon.
Bij adoptie kinderen zijn de biologische ouders niet meer in beeld dat is denk ik toch anders.
Dat begrijp ik niet, waarom maakt dat een verschil?
[...]
Nou Reiger dat vind ik echt knap hoor, soms voel ik me enorm schuldig tegenover stiefzoon al weet ik dat niet nodig is want hij merkt van mijn gevoel niets.
Het is niet knap, want mijn stiefdochter zegt alleen maar lieve dingen tegen me! In tegenstelling tot jouw stiefzoon.
Bij adoptie kinderen zijn de biologische ouders niet meer in beeld dat is denk ik toch anders.
Dat begrijp ik niet, waarom maakt dat een verschil?
donderdag 29 mei 2008 om 14:08
quote:Reiger100 schreef op 29 mei 2008 @ 13:59:
[...]
Omdat dat kind volledig eigen wordt ofzo?? ik weet niet het is een gevoel wat ik erbij heb. Voor mij zou het ontbreken van de biologische ouders in het verhaal een andere situatie zijn dan met een stiefkind. Denk ik dus!
Wat heerlijk die lieve woorden van je stiefdochter, ik ben de opperstiefheks geloof ik Nee hoor, grapje maar feit is wel dat stiefzoon bij mams alles mag, hele dagen TV kijken en dan ook programmas die wij niet verantwoord vinden. hier mag hij dat niet, wij hebben een enorme lap tuin daar speeld hij maar in, niet heel de dag dat gehang voor de TV. Als hij van mij dus geen TV mag kijken dan mag het bij mama wel en is mama liever, nou ja prima maar ik ga niet mn leven en het leven van onze* kinderen laten leiden door haar regels dan is het eind zoek als we daar aan gaan beginnen.
*) onze als in bij ons thuis wonende kinderen dus, hij si net zo geod een van onze kinderen natuurlijk
[...]
Omdat dat kind volledig eigen wordt ofzo?? ik weet niet het is een gevoel wat ik erbij heb. Voor mij zou het ontbreken van de biologische ouders in het verhaal een andere situatie zijn dan met een stiefkind. Denk ik dus!
Wat heerlijk die lieve woorden van je stiefdochter, ik ben de opperstiefheks geloof ik Nee hoor, grapje maar feit is wel dat stiefzoon bij mams alles mag, hele dagen TV kijken en dan ook programmas die wij niet verantwoord vinden. hier mag hij dat niet, wij hebben een enorme lap tuin daar speeld hij maar in, niet heel de dag dat gehang voor de TV. Als hij van mij dus geen TV mag kijken dan mag het bij mama wel en is mama liever, nou ja prima maar ik ga niet mn leven en het leven van onze* kinderen laten leiden door haar regels dan is het eind zoek als we daar aan gaan beginnen.
*) onze als in bij ons thuis wonende kinderen dus, hij si net zo geod een van onze kinderen natuurlijk
anoniem_26937 wijzigde dit bericht op 29-05-2008 14:10
Reden: betere uitleg
Reden: betere uitleg
% gewijzigd
donderdag 29 mei 2008 om 15:24
quote:Reiger100 schreef op 29 mei 2008 @ 11:13:
[...]
Ik denk ook niet dat adoptieouders noodzakelijk minder van hun kind houden dan biologische ouders.
Ik vind dat wel een wereld van verschil hoor, adoptie- dan wel stiefouder!
Als adoptie-ouder is daar natuurlijk die enorme kinderwens; een stiefkind komt met de partner mee, daar kies je dan impliciet wel voor, maar is nooit zo " gewenst" als een adoptie-kind.
Daarbij krijg je een adoptiekindje vaak op zeer jonge leeftijd (baby) maar een stiefkind vaak veel ouder, met soms heel veel bagage, zoals in ons geval.
Neemt niet weg dat je van allebei ontieglijk veel kan houden natuurlijk.
Ik hou meer van de oudste dan van de jongste , dat komt ook omdat ik meer van haar vader in haar herken. de jongste heeft sowieso een moeilijk karakter, dat zegt iedereen die haar kent.
neem t niet weg dat ik wel m'n best voor haar doe, maar dan meer vanuit liefde voor m'n partner. Hoe je het ook went of keert, je moet er toch mee door 1 deur kunnen, want nogmaals, ik zou mijn partner nooit de keuze stellen voor mij of z'n dochter. Dat kost soms heel veel energie en heel vaak tot 10 tellen.
[...]
Ik denk ook niet dat adoptieouders noodzakelijk minder van hun kind houden dan biologische ouders.
Ik vind dat wel een wereld van verschil hoor, adoptie- dan wel stiefouder!
Als adoptie-ouder is daar natuurlijk die enorme kinderwens; een stiefkind komt met de partner mee, daar kies je dan impliciet wel voor, maar is nooit zo " gewenst" als een adoptie-kind.
Daarbij krijg je een adoptiekindje vaak op zeer jonge leeftijd (baby) maar een stiefkind vaak veel ouder, met soms heel veel bagage, zoals in ons geval.
Neemt niet weg dat je van allebei ontieglijk veel kan houden natuurlijk.
Ik hou meer van de oudste dan van de jongste , dat komt ook omdat ik meer van haar vader in haar herken. de jongste heeft sowieso een moeilijk karakter, dat zegt iedereen die haar kent.
neem t niet weg dat ik wel m'n best voor haar doe, maar dan meer vanuit liefde voor m'n partner. Hoe je het ook went of keert, je moet er toch mee door 1 deur kunnen, want nogmaals, ik zou mijn partner nooit de keuze stellen voor mij of z'n dochter. Dat kost soms heel veel energie en heel vaak tot 10 tellen.
donderdag 29 mei 2008 om 15:46
quote:Titsandwits schreef op 29 mei 2008 @ 15:24:
[...]
Ik vind dat wel een wereld van verschil hoor, adoptie- dan wel stiefouder!
Als adoptie-ouder is daar natuurlijk die enorme kinderwens; een stiefkind komt met de partner mee, daar kies je dan impliciet wel voor, maar is nooit zo " gewenst" als een adoptie-kind.
Dat is waar, maar anderzijds herken je dan weer veel van je partner in je stiefkind, en dat is niet zo bij een adoptiekind.
Daarbij krijg je een adoptiekindje vaak op zeer jonge leeftijd (baby) maar een stiefkind vaak veel ouder, met soms heel veel bagage, zoals in ons geval.
Dat is zeker waar: je krijgt een stiefkind meestal op oudere leeftijd. Maar gelukkig hebben ze niet allemaal negatieve bagage.
Bij mij is het ook zo dat de liefde stilaan gegroeid is. We kennen elkaar nu 9 jaar. Als je elkaar nog maar 2 jaar kent, zoals bij a-my, is het anders.
[...]
Ik vind dat wel een wereld van verschil hoor, adoptie- dan wel stiefouder!
Als adoptie-ouder is daar natuurlijk die enorme kinderwens; een stiefkind komt met de partner mee, daar kies je dan impliciet wel voor, maar is nooit zo " gewenst" als een adoptie-kind.
Dat is waar, maar anderzijds herken je dan weer veel van je partner in je stiefkind, en dat is niet zo bij een adoptiekind.
Daarbij krijg je een adoptiekindje vaak op zeer jonge leeftijd (baby) maar een stiefkind vaak veel ouder, met soms heel veel bagage, zoals in ons geval.
Dat is zeker waar: je krijgt een stiefkind meestal op oudere leeftijd. Maar gelukkig hebben ze niet allemaal negatieve bagage.
Bij mij is het ook zo dat de liefde stilaan gegroeid is. We kennen elkaar nu 9 jaar. Als je elkaar nog maar 2 jaar kent, zoals bij a-my, is het anders.
donderdag 29 mei 2008 om 15:53
a_my: Ik vond het ook een heftige uitspraak, zo respectloos. Zowel de kinderen van mijn man als mijn eigen kinderen moeten het niet in hun hoofd halen zo tegen me te praten. Ik kan me voorstellen dat je ervan geschrokken bent.
Wat was de aanleiding voor zijn opmerking?
Ik denk dat het idd wijs is om je grenzen duidelijk aan te geven. Dat 'dwingt' automatisch ook respect af. Kinderen zullen altijd proberen om de randen van het toelaatbare op te zoeken, dus je grenzen worden veelvuldig getest.
Mokken over afwas etc. is nu eenmaal kind eigen, probeer je daar niet druk over te maken. Het is van alle tijden. Zie het niet als ondankbaar of respectloos gedrag maar als verkennen van de grenzen dan heb je het een stuk makkelijker.
Ik hou ook veel van mijn stiefies maar de liefde voor mijn eigen kinderen gaat een laag dieper. Ook wij proberen geen verschil te maken hoewel de 2 jongsten veel jonger zijn dan de 2 oudsten (zit minimaal 10 jaar tussen) Maar ik weet ook dat kinderen vergelijken en zich daardoor soms benadeeld voelen, daar ontkom je niet aan. Dat gebeurt bij kinderen die in 'gewone' gezinnen wonen net zo goed.
Rammelkont: herkenbaar, ook hier strakkere regels dan bij hun moeder thuis en voortdurend wordt erover geklaagd. Jammer dan, wij gaan niet onze regels aanpassen aan andervrouws norm. Bij ons kunnen/mogen ze weer andere dingen dan bij hun moeder.
Wel ben ik bereid om te kijken naar oplossingen voor kleine (in puber ogen vaak grooooottteee) problemen. Zoals: meestal laten we de vaatwasser 's nachts draaien. Dan is dus de vraag 's morgens aan mans kinderen of ze even de vaatwasser leeg willen maken. Was een groot probleem voor de oudste, had ie 's morgens geen zin in om zijn bed voor uit te komen (echt niet om 6.00 hoor) Nou prima dan, zetten we de vaatwasser 's avonds aan, kan ie 'm legen voordat ie naar bed gaat. Probleem opgelost.
Wat was de aanleiding voor zijn opmerking?
Ik denk dat het idd wijs is om je grenzen duidelijk aan te geven. Dat 'dwingt' automatisch ook respect af. Kinderen zullen altijd proberen om de randen van het toelaatbare op te zoeken, dus je grenzen worden veelvuldig getest.
Mokken over afwas etc. is nu eenmaal kind eigen, probeer je daar niet druk over te maken. Het is van alle tijden. Zie het niet als ondankbaar of respectloos gedrag maar als verkennen van de grenzen dan heb je het een stuk makkelijker.
Ik hou ook veel van mijn stiefies maar de liefde voor mijn eigen kinderen gaat een laag dieper. Ook wij proberen geen verschil te maken hoewel de 2 jongsten veel jonger zijn dan de 2 oudsten (zit minimaal 10 jaar tussen) Maar ik weet ook dat kinderen vergelijken en zich daardoor soms benadeeld voelen, daar ontkom je niet aan. Dat gebeurt bij kinderen die in 'gewone' gezinnen wonen net zo goed.
Rammelkont: herkenbaar, ook hier strakkere regels dan bij hun moeder thuis en voortdurend wordt erover geklaagd. Jammer dan, wij gaan niet onze regels aanpassen aan andervrouws norm. Bij ons kunnen/mogen ze weer andere dingen dan bij hun moeder.
Wel ben ik bereid om te kijken naar oplossingen voor kleine (in puber ogen vaak grooooottteee) problemen. Zoals: meestal laten we de vaatwasser 's nachts draaien. Dan is dus de vraag 's morgens aan mans kinderen of ze even de vaatwasser leeg willen maken. Was een groot probleem voor de oudste, had ie 's morgens geen zin in om zijn bed voor uit te komen (echt niet om 6.00 hoor) Nou prima dan, zetten we de vaatwasser 's avonds aan, kan ie 'm legen voordat ie naar bed gaat. Probleem opgelost.
donderdag 29 mei 2008 om 15:56
Het verschil tussen adoptieouder en stiefouder lijkt me evident!
Een adoptieouder kiest bewust voor een kind,en voed dat op.
Je hebt er lang op gewacht en vanaf het moment dat je het in je armen sluit is het jouw kind.
Je hebt de verantwoording om dat kind tot een lief en goed volwassen mens op te voeden.
Aan de andere kant is het kind afhankelijk van jou en kent vaak geen andere moeder.
Een stiefkind krijg je in je schoot geworpen en daar moet je het maar mee doen.
Komt bij dat een stiefkind altijd loyaler zal zijn naar de eigen moeder dan naar de stiefmoeder en dat er vaak ook spanningen zijn waardoor die loyaliteit op de proef wordt gesteld.
Ik vind het dus erg raar om die twee dingen over de zelfde liefdeskam te scheren....
Ik houd ook echt van mijn neefjes en nichtjes maar niet zo veel als van mijn eigen kind met al haar hebbelijk- en onhebbelijkheden....
Een adoptieouder kiest bewust voor een kind,en voed dat op.
Je hebt er lang op gewacht en vanaf het moment dat je het in je armen sluit is het jouw kind.
Je hebt de verantwoording om dat kind tot een lief en goed volwassen mens op te voeden.
Aan de andere kant is het kind afhankelijk van jou en kent vaak geen andere moeder.
Een stiefkind krijg je in je schoot geworpen en daar moet je het maar mee doen.
Komt bij dat een stiefkind altijd loyaler zal zijn naar de eigen moeder dan naar de stiefmoeder en dat er vaak ook spanningen zijn waardoor die loyaliteit op de proef wordt gesteld.
Ik vind het dus erg raar om die twee dingen over de zelfde liefdeskam te scheren....
Ik houd ook echt van mijn neefjes en nichtjes maar niet zo veel als van mijn eigen kind met al haar hebbelijk- en onhebbelijkheden....
donderdag 29 mei 2008 om 17:06
Neele, ik zeg niet dat er geen verschil is tussen een adoptie- en stiefkind, het is bijvoorbeeld duidelijk dat een stiefkind niet 'van jezelf' is. Dat lijkt me het grootste verschil. Maar het is wel het kind van je partner, en daarom is een stiefkind voor mij oneindig veel dierbaarder dan een neefje of nichtje. Ook trek je er veel meer mee op dan met een neefje of nichtje en deel je er meer mee. Mijn stiefdochter bvb heeft me wel eens om mijn mening gevraagd toen ze problemen had met haar vriendje, dat zouden een neefje of nichtje niet doen.
Ik vind jouw vergelijking met een neefje of nichtje dus ook helemaal niet opgaan.
Maar ik denk dat er heel veel verschil is in de band tussen stiefouders en stiefkinderen, bij de een is die heel close en bij de ander onbestaand of zelfs erg negatief. Je kunt dus echt niet generaliseren.
Ik vind jouw vergelijking met een neefje of nichtje dus ook helemaal niet opgaan.
Maar ik denk dat er heel veel verschil is in de band tussen stiefouders en stiefkinderen, bij de een is die heel close en bij de ander onbestaand of zelfs erg negatief. Je kunt dus echt niet generaliseren.
donderdag 29 mei 2008 om 19:45
De uitspraak van je stiefzoon is onacceptabel, daar we het over eens. Wij hebben de kinderen steeds heel duidelijk gemaakt dat gebrek aan respect voor mij hetzelfde is als gebrek aan respect voor hun vader en vice versa. Sowieso hebben de afspraak dat we elkaar met respect behandelen. Er wordt dus tegen niemand en door niemand gescholden of gevloekt. Ik krijg de indruk dat jullie je hebben laten overvallen door de uitspraak van je stiefzoon en dat de zaak mede daardoor is geëscaleerd. Misschien is het handig om van te voren met de kinderen gedragsregels af te spreken en als ouders/verzorgers met elkaar af te spreken hoe je reageert als een kind zich misdraagt en gecorrigeerd moet worden. Je kunt niet alles tot in detail voorzien maar je kunt wel nu al bedenken dat een kind zich een keer respectloos zal gedragen. Dat doen namelijk bijna alle kinderen wel eens. Als je bent voorbereid en in staat bent om samen één lijn te trekken is de kans dat de situatie uit de hand loopt minder groot.
donderdag 29 mei 2008 om 23:04
De meest gestelde vraag ik wat eraan vooraf ging:
Ik zat achter de PC, kinderen op de bank. Zoon was met de hond aan het ravotten, grote jonge hond, die steeds wilder werd. Zoon was hier al een aantal keren op gewezen.
Het was een tijdje stil en toen vroeg de hond aandacht aan zoon (zo werkt het bij honden, de hele tijd aandacht en dan opeens niet, dat snappen ze niet)
Toen zijn de zoon " wat ben je toch een ontsettende lelijke k*t hond".
Ik heb toen gezegd tegen zoon dat ik het niet leuk vond dat hij zo spreekt en dat hij dat ook anders kan zeggen.
Dat was voor hem rede om helemaal uit zijn dak te gaan.
Wat betreft het huis:
We zijn bezig met een ander huis, maar dat is niet heel makkelijk. Kopen is geen optie dus zijn we afhankelijk van wachtlijsten.
Overigens hebben wij het er met de kinderen over gehad en zij vinden het prettig zo.
Wat betreft het contact met de moeder.
Mijn vriend heeft het er wel met haar erover gehad, maar zij gelooft ons niet geheel. Zoon heeft het verhaal thuis anders verteld (weten wij van de moeder). Ik heb het idee dat de moeder hem niet terecht heeft gewezen.
Helaas is de moeder een moeilijke ex, dit zeg ik niet omdat het zijn ex is, maar omdat het echt zo is. We zijn nu al blij dat ex (voor haar doen) normaal met mijn vriend praat want dat was er tot voor kort ook niet bij.
Ik denk dat dit ook de rede is dat mijn vriend niet zo heel veel zegt of snel boos wordt, omdat hij blij is dat na jaren van spanning er eindelijk 'rust' heerst. Hij is al lang blij dat de kinderen komen, want in het begin zijn de kinderen tegen ons opgestookt , helaas door de ex. Mijn vriend heeft zijn kinderen toen bijna 2 maanden niet gezien wat hem heel veel verdriet heeft gedaan. Ik denk dat hij ergens bang is om ze kwijt te raken.....
Ik zat achter de PC, kinderen op de bank. Zoon was met de hond aan het ravotten, grote jonge hond, die steeds wilder werd. Zoon was hier al een aantal keren op gewezen.
Het was een tijdje stil en toen vroeg de hond aandacht aan zoon (zo werkt het bij honden, de hele tijd aandacht en dan opeens niet, dat snappen ze niet)
Toen zijn de zoon " wat ben je toch een ontsettende lelijke k*t hond".
Ik heb toen gezegd tegen zoon dat ik het niet leuk vond dat hij zo spreekt en dat hij dat ook anders kan zeggen.
Dat was voor hem rede om helemaal uit zijn dak te gaan.
Wat betreft het huis:
We zijn bezig met een ander huis, maar dat is niet heel makkelijk. Kopen is geen optie dus zijn we afhankelijk van wachtlijsten.
Overigens hebben wij het er met de kinderen over gehad en zij vinden het prettig zo.
Wat betreft het contact met de moeder.
Mijn vriend heeft het er wel met haar erover gehad, maar zij gelooft ons niet geheel. Zoon heeft het verhaal thuis anders verteld (weten wij van de moeder). Ik heb het idee dat de moeder hem niet terecht heeft gewezen.
Helaas is de moeder een moeilijke ex, dit zeg ik niet omdat het zijn ex is, maar omdat het echt zo is. We zijn nu al blij dat ex (voor haar doen) normaal met mijn vriend praat want dat was er tot voor kort ook niet bij.
Ik denk dat dit ook de rede is dat mijn vriend niet zo heel veel zegt of snel boos wordt, omdat hij blij is dat na jaren van spanning er eindelijk 'rust' heerst. Hij is al lang blij dat de kinderen komen, want in het begin zijn de kinderen tegen ons opgestookt , helaas door de ex. Mijn vriend heeft zijn kinderen toen bijna 2 maanden niet gezien wat hem heel veel verdriet heeft gedaan. Ik denk dat hij ergens bang is om ze kwijt te raken.....
donderdag 29 mei 2008 om 23:06
De meest gestelde vraag ik wat eraan vooraf ging:
Ik zat achter de PC, kinderen op de bank. Zoon was met de hond aan het ravotten, grote jonge hond, die steeds wilder werd. Zoon was hier al een aantal keren op gewezen.
Het was een tijdje stil en toen vroeg de hond aandacht aan zoon (zo werkt het bij honden, de hele tijd aandacht en dan opeens niet, dat snappen ze niet)
Toen zijn de zoon " wat ben je toch een ontsettende lelijke k*t hond".
Ik heb toen gezegd tegen zoon dat ik het niet leuk vond dat hij zo spreekt en dat hij dat ook anders kan zeggen.
Dat was voor hem rede om helemaal uit zijn dak te gaan.
Wat betreft het huis:
We zijn bezig met een ander huis, maar dat is niet heel makkelijk. Kopen is geen optie dus zijn we afhankelijk van wachtlijsten.
Overigens hebben wij het er met de kinderen over gehad en zij vinden het heel prettig zo.
Wat betreft het contact met de moeder.
Mijn vriend heeft het er wel met haar erover gehad, maar zij gelooft ons niet geheel. Zoon heeft het verhaal thuis heel anders verteld (weten wij van de moeder). Ik heb het idee dat de moeder hem niet terecht heeft gewezen.
Helaas is de moeder een moeilijke ex, dit zeg ik niet omdat het zijn ex is, maar omdat het echt zo is. We zijn nu al blij dat ex (voor haar doen) normaal met mijn vriend praat want dat was er tot voor kort ook niet bij.
Ik denk dat dit ook de rede is dat mijn vriend niet zo heel veel zegt of snel boos wordt, omdat hij blij is dat na jaren van spanning er eindelijk 'rust' heerst. Hij is al lang blij dat de kinderen komen, want in het begin zijn de kinderen heel erg tegen ons opgestookt , helaas door de ex. Mijn vriend heeft zijn kinderen toen bijna 2 maanden niet gezien wat hem heel veel verdriet heeft gedaan. Ik denk dat hij ergens bang is om ze kwijt te raken.....
Ik zat achter de PC, kinderen op de bank. Zoon was met de hond aan het ravotten, grote jonge hond, die steeds wilder werd. Zoon was hier al een aantal keren op gewezen.
Het was een tijdje stil en toen vroeg de hond aandacht aan zoon (zo werkt het bij honden, de hele tijd aandacht en dan opeens niet, dat snappen ze niet)
Toen zijn de zoon " wat ben je toch een ontsettende lelijke k*t hond".
Ik heb toen gezegd tegen zoon dat ik het niet leuk vond dat hij zo spreekt en dat hij dat ook anders kan zeggen.
Dat was voor hem rede om helemaal uit zijn dak te gaan.
Wat betreft het huis:
We zijn bezig met een ander huis, maar dat is niet heel makkelijk. Kopen is geen optie dus zijn we afhankelijk van wachtlijsten.
Overigens hebben wij het er met de kinderen over gehad en zij vinden het heel prettig zo.
Wat betreft het contact met de moeder.
Mijn vriend heeft het er wel met haar erover gehad, maar zij gelooft ons niet geheel. Zoon heeft het verhaal thuis heel anders verteld (weten wij van de moeder). Ik heb het idee dat de moeder hem niet terecht heeft gewezen.
Helaas is de moeder een moeilijke ex, dit zeg ik niet omdat het zijn ex is, maar omdat het echt zo is. We zijn nu al blij dat ex (voor haar doen) normaal met mijn vriend praat want dat was er tot voor kort ook niet bij.
Ik denk dat dit ook de rede is dat mijn vriend niet zo heel veel zegt of snel boos wordt, omdat hij blij is dat na jaren van spanning er eindelijk 'rust' heerst. Hij is al lang blij dat de kinderen komen, want in het begin zijn de kinderen heel erg tegen ons opgestookt , helaas door de ex. Mijn vriend heeft zijn kinderen toen bijna 2 maanden niet gezien wat hem heel veel verdriet heeft gedaan. Ik denk dat hij ergens bang is om ze kwijt te raken.....
