Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
dinsdag 1 januari 2008 om 19:26
Inderdaad grote kans dat het een volgende keer heel anders gaat, zeker als je er vantevoren met een gyn. over gepraat hebt. Als je dat niet doet en je blijgt gespannen etc., is er wél een kans dat het een drama wordt met niet-vorderende ontsluiting enzo.
Maar goed, een en ander is natuurlijk ook vantevoren redelijk te regelen. Ik zou bij een eventuele volgende bevalling, bv voor een geplande keizersnee kunnen gaan.
Maar goed, een en ander is natuurlijk ook vantevoren redelijk te regelen. Ik zou bij een eventuele volgende bevalling, bv voor een geplande keizersnee kunnen gaan.
dinsdag 1 januari 2008 om 19:30
Ik heb een vriendin die een koei-zware eerste bevalling had. Bij de tweede heeft ze de mogelijkheid gehad om van tevoren te kiezen voor een geplande keizersnee en dat kon. Het loont dus absloluut de moeite om dat van tevoren te bespreken, niet alle doktoren en ziekenhuizen doen daar moeilijk over.
Mijn nichtje had een zeer zware eerste bevalling en is bij de tweede op verzoek met 38 weken ingeleid met een infuus. Daardoor hoefde ze niet door te lopen tot 42 weken en was het kindje nog niet zo groot (de eerste bleef hangen). Het werd in 4 uur tijd geboren (de eerte in 48+ uur meen ik) . Ook dat was mogelijk, op verzoek inleiden. Er kan dus veel in Nederland.
Veel succes met verwerken en met jullie keuze!
Mijn nichtje had een zeer zware eerste bevalling en is bij de tweede op verzoek met 38 weken ingeleid met een infuus. Daardoor hoefde ze niet door te lopen tot 42 weken en was het kindje nog niet zo groot (de eerste bleef hangen). Het werd in 4 uur tijd geboren (de eerte in 48+ uur meen ik) . Ook dat was mogelijk, op verzoek inleiden. Er kan dus veel in Nederland.
Veel succes met verwerken en met jullie keuze!
dinsdag 1 januari 2008 om 19:39
Er kan ook ongelooflijk veel in Nederland, als je er maar over praat. Goeie zaak hoor, dat ze er niet standaard een ruggeprik inrossen.
Ik zou overigens zelf nevernooit voor inleiden kiezen, wat een hel was dat, kon geen morfine tegenop (vriend hoorde later twee artsen tegen elkaar zeggen: ze is overgestimuleerd en heeft daardoor onnodig lang en onnodig veel pijn geleden, Fijnnnnnnnnn. Verder niks dan lof over de artsen etc. in dat ziekenhuis. Volgende keer weer daar, graag).
Ik zou overigens zelf nevernooit voor inleiden kiezen, wat een hel was dat, kon geen morfine tegenop (vriend hoorde later twee artsen tegen elkaar zeggen: ze is overgestimuleerd en heeft daardoor onnodig lang en onnodig veel pijn geleden, Fijnnnnnnnnn. Verder niks dan lof over de artsen etc. in dat ziekenhuis. Volgende keer weer daar, graag).
dinsdag 1 januari 2008 om 19:41
Kleine toevoeging: ik weet ook wel dat het soms niet anders kan hoor, dat inleiden. Maar zoals Sylvie Meis het toen wilde, liever niet.... Om bepaalde redenen heb ik het bij 36 weken ook overwogen om het bij 38 weken te laten doen. Uiteindelijk niet gedaan, maar (weer) uiteindelijk is dat inleiden toch gebeurd bij exact 40 weken.
dinsdag 1 januari 2008 om 19:46
Juultje; wij hebben ongeveer dezelfde soort bevalling gehad, alleen Nova zat (nadat haar hoofd er al uit was) zo klem, dat ze haar zo hard aan haar nek hebben moeten trekken dat haar zenuwen uit ruggenmerg zijn getrokken en zij daardoor een verlamde arm en schouder heeft.
Het moment wat jij beschrijft blijft mij ook altijd bij, dat toen ze eruit kwam; (bij ons was Nova al grijzig) een hoopje mens wat meer dood dan levend is ziet voorbij gaan en in een waas van witte jassen verdwijnt..
En de paniek op het gezicht van de gyn. En toen moest ze aan de beademing. Wat waren dat angstige momenten.
Een jaar later; nog steeds bekkeninstabiliteit omdat ze tijdens het trekken en scheuren aan Nova mijn bekkendelen ontwricht hebben. Ik kan niet meer het werk doen wat ik voorheen deed, dus doe nu nog steeds vervangend werk.
Bij Nova is in de tussentijd ook nog ontdekt dat ze een zeldzame bloedafwijking heeft, dus dat bracht ook weer zorgen met zich mee. Maar altijd geprobeerd om niet in een negatief spiraal te komen qua denken en in het leven staan.
En ik denk dat dat ook in iemand als persoon zit. De 1 staat positiever in het leven dan een ander, en door een heftige ervaring (zoals jij jou bevalling hebt ervaren) kun je behoorlijk uit balans raken.
En als je daardoor bij een psych die therapie kan volgen, zou ik dat zeker doen.
Bij mij het is nu zo; ik zou wel graag een tweede willen (zus is ook zwanger, en die schopjes enzo; *zucht*) Maar eerst maar eens lichamelijk beter worden. Maar m'n hart wil nu al, haha!
Ze zien me al aankomen op het werk, haha! Nee, het is echt beter als we nog wachten..
Ik heb trouwens het afgelopen jaar, heel veel steun gehad aan mijn lieve forumvriendinnen van dec.06.topic.
Echt helemaal super; af en toe lekker van je af schrijven, en ook lachen. Ik heb zoooveel lieve kaartjes ontvangen en toen Nova werd opgenomen kregen we van de meiden hier een groot pakket opgestuurd met een helium ballon, een superleuke knuffel voor Noof en chocolaaaa voor mij! Zoveel steun, echt hartverwarmend
Josje, Ik hoop dat je hier misschien ook vrouwen vindt die in hetzelfde schuitje zitten en je hart kunt luchten.
Oe lang stuk geworden, sorry meiden!
Het moment wat jij beschrijft blijft mij ook altijd bij, dat toen ze eruit kwam; (bij ons was Nova al grijzig) een hoopje mens wat meer dood dan levend is ziet voorbij gaan en in een waas van witte jassen verdwijnt..
En de paniek op het gezicht van de gyn. En toen moest ze aan de beademing. Wat waren dat angstige momenten.
Een jaar later; nog steeds bekkeninstabiliteit omdat ze tijdens het trekken en scheuren aan Nova mijn bekkendelen ontwricht hebben. Ik kan niet meer het werk doen wat ik voorheen deed, dus doe nu nog steeds vervangend werk.
Bij Nova is in de tussentijd ook nog ontdekt dat ze een zeldzame bloedafwijking heeft, dus dat bracht ook weer zorgen met zich mee. Maar altijd geprobeerd om niet in een negatief spiraal te komen qua denken en in het leven staan.
En ik denk dat dat ook in iemand als persoon zit. De 1 staat positiever in het leven dan een ander, en door een heftige ervaring (zoals jij jou bevalling hebt ervaren) kun je behoorlijk uit balans raken.
En als je daardoor bij een psych die therapie kan volgen, zou ik dat zeker doen.
Bij mij het is nu zo; ik zou wel graag een tweede willen (zus is ook zwanger, en die schopjes enzo; *zucht*) Maar eerst maar eens lichamelijk beter worden. Maar m'n hart wil nu al, haha!
Ze zien me al aankomen op het werk, haha! Nee, het is echt beter als we nog wachten..
Ik heb trouwens het afgelopen jaar, heel veel steun gehad aan mijn lieve forumvriendinnen van dec.06.topic.
Echt helemaal super; af en toe lekker van je af schrijven, en ook lachen. Ik heb zoooveel lieve kaartjes ontvangen en toen Nova werd opgenomen kregen we van de meiden hier een groot pakket opgestuurd met een helium ballon, een superleuke knuffel voor Noof en chocolaaaa voor mij! Zoveel steun, echt hartverwarmend
Josje, Ik hoop dat je hier misschien ook vrouwen vindt die in hetzelfde schuitje zitten en je hart kunt luchten.
Oe lang stuk geworden, sorry meiden!
dinsdag 1 januari 2008 om 19:56
Nou... Toetyfroety, de vergelijking van autorijden met bevallen vind ik wel erg scheef hoor.
Autorijden doe je over het algemeen veel en veel vaker dan bevallen. Ik in ieder geval wel. En dat maakt het ook makkelijker om te 'oefenen', dus door maar gewoon weer te gáán, eerst kleine stukjes en later een heel stuk.
Ik vind dus dat die vergelijking écht niet opgaat. Je kunt namelijk niet eerst een heel klein beetje bevallen, en later nog een klein stukje verder. Bevallen moet je in één keer doen.
En ik vind dat als TO nog steeds stress ervaart als ze aan haar vorige bevalling denkt, dat ze eerst moet zorgen dat ze daar zonder al te veel negatieve gevoelens over kan denken en praten, voordat ze aan een nieuwebaby bevalling begint.
Latere toevoeging:
Ik ben het wel met Toetyfroety eens dat áls je nog een kind wilt, dat je je niet moet laten weerhouden door de negatieve ervaringen van je vorige bevalling. Er is geen één bevalling hetzelfde. En dus zal een tweede bevalling hoogstwaarschijnlijk anders zijn.
Over mijn eigen bevallingen: mijn 1e bevalling was er één met tangverlossing en dus ook zwaar te noemen. Zo halverwege mijn 2e zwangerschap werd ik erg angstig om opnieuw te moeten bevallen. Door er veel over te praten, ook met verloskundige, heb ik mij over die angst weten te zetten. Mijn 2e bevalling was er één uit het boekje (zo mooi...) en die heeft al mijn negatieve ervaringen van de 1ste als het ware uitgewist. Toen leerde ik: zo kan het dus ook. En ik sta er nu weer net zo blanco tegenover als toen ik van toeten noch blazen wist tijdens mij 1e zwangerschap.
Autorijden doe je over het algemeen veel en veel vaker dan bevallen. Ik in ieder geval wel. En dat maakt het ook makkelijker om te 'oefenen', dus door maar gewoon weer te gáán, eerst kleine stukjes en later een heel stuk.
Ik vind dus dat die vergelijking écht niet opgaat. Je kunt namelijk niet eerst een heel klein beetje bevallen, en later nog een klein stukje verder. Bevallen moet je in één keer doen.
En ik vind dat als TO nog steeds stress ervaart als ze aan haar vorige bevalling denkt, dat ze eerst moet zorgen dat ze daar zonder al te veel negatieve gevoelens over kan denken en praten, voordat ze aan een nieuwe
Latere toevoeging:
Ik ben het wel met Toetyfroety eens dat áls je nog een kind wilt, dat je je niet moet laten weerhouden door de negatieve ervaringen van je vorige bevalling. Er is geen één bevalling hetzelfde. En dus zal een tweede bevalling hoogstwaarschijnlijk anders zijn.
Over mijn eigen bevallingen: mijn 1e bevalling was er één met tangverlossing en dus ook zwaar te noemen. Zo halverwege mijn 2e zwangerschap werd ik erg angstig om opnieuw te moeten bevallen. Door er veel over te praten, ook met verloskundige, heb ik mij over die angst weten te zetten. Mijn 2e bevalling was er één uit het boekje (zo mooi...) en die heeft al mijn negatieve ervaringen van de 1ste als het ware uitgewist. Toen leerde ik: zo kan het dus ook. En ik sta er nu weer net zo blanco tegenover als toen ik van toeten noch blazen wist tijdens mij 1e zwangerschap.
anoniem_24114 wijzigde dit bericht op 01-01-2008 20:04
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
dinsdag 1 januari 2008 om 20:01
Hoe traumatisch het is heeft niet altijd te maken met de objectieve feiten, maar heel veel met wat er in je hoofd zit, hoe dingen binnen komen, wat je verwacht en hoe je het ervaart.
De een is er ook gevoeliger voor dan de andere. Heeft met de stofjes in je hoofd te maken. Denk idd maar aan twee militairen die het zelfde meemaken (feit) maar waarbij de een niet meer kan fucntioneren door ptss, en de ander 'gewoon' doorleefd.
Als je er zo veel last van hebt zou ik inderdaad eens hulp zoeken, om het eens door te praten.
Ik heb mijn bevalling op het moment zelf en erna als erg traumatisch ervaren. En heb er lang over gedaan om mijn ervaring te staven aan de realiteit. Dat heeft echt even geduurd voor dat dat op 1 lijn zat.
Van begin tot eind duurde het 5 uur, wel met weeenstrorm, maar zonder enge knippen of zo. (volgend menselijke maatstaven dus echt een eitje hahaha, zeg ik nu)
Hoewel ik dacht er onbevangen in te gaan, had ik toch van alles opgevangen en bedacht hoe het zou gaan. Oa dat je op het eind denkt niet meer te kunnen, en dat je er dan bijna bent en dat een gemiddelde bevalling 12 uur duurt. Toen ik dus na 2 uur dat gevoel kreeg ben ik vreselijk in paniek geraakt, omdat ik dacht nog 10 uur te moeten. Ik had niet gedacht dat het zo kort zou zijn, en dat ik toen er al bijna was.
Mijn gevoel en ervaring had dus niets te maken met de werkelijkheid.
Na ja; als je lichaan adrenaline aanmaakt doordat je in paniek raakt, gebeurt er iets met je hersenen, waardoor de herinneringen er als het ware ingekerft worden. En dat heeft echt wel tijd nodig voor dat dat slijt. En daar kun je soms best hulp bij gebruiken.
(Mannetje zit in stressonderzoek en ik hoop nu erg dat ik het zo goed op heb geschreven)
De een is er ook gevoeliger voor dan de andere. Heeft met de stofjes in je hoofd te maken. Denk idd maar aan twee militairen die het zelfde meemaken (feit) maar waarbij de een niet meer kan fucntioneren door ptss, en de ander 'gewoon' doorleefd.
Als je er zo veel last van hebt zou ik inderdaad eens hulp zoeken, om het eens door te praten.
Ik heb mijn bevalling op het moment zelf en erna als erg traumatisch ervaren. En heb er lang over gedaan om mijn ervaring te staven aan de realiteit. Dat heeft echt even geduurd voor dat dat op 1 lijn zat.
Van begin tot eind duurde het 5 uur, wel met weeenstrorm, maar zonder enge knippen of zo. (volgend menselijke maatstaven dus echt een eitje hahaha, zeg ik nu)
Hoewel ik dacht er onbevangen in te gaan, had ik toch van alles opgevangen en bedacht hoe het zou gaan. Oa dat je op het eind denkt niet meer te kunnen, en dat je er dan bijna bent en dat een gemiddelde bevalling 12 uur duurt. Toen ik dus na 2 uur dat gevoel kreeg ben ik vreselijk in paniek geraakt, omdat ik dacht nog 10 uur te moeten. Ik had niet gedacht dat het zo kort zou zijn, en dat ik toen er al bijna was.
Mijn gevoel en ervaring had dus niets te maken met de werkelijkheid.
Na ja; als je lichaan adrenaline aanmaakt doordat je in paniek raakt, gebeurt er iets met je hersenen, waardoor de herinneringen er als het ware ingekerft worden. En dat heeft echt wel tijd nodig voor dat dat slijt. En daar kun je soms best hulp bij gebruiken.
(Mannetje zit in stressonderzoek en ik hoop nu erg dat ik het zo goed op heb geschreven)
dinsdag 1 januari 2008 om 20:04
Over er een voorstelling van maken:
Ik ben zooooo blij dat ik nooit een letter over bevallen had gelezen, nooit een bevalling op tv had gezien en ook nooit naar zwangerschapsgym was geweest... Ik hoorde (gelukkig) pas achteraf dat een gemiddelde bevalling zo'n negen uur duurt. Had ik dat tíjdens geweten, dan had ik veel meer in de stress gezeten. Denk ik.
Ik ben zooooo blij dat ik nooit een letter over bevallen had gelezen, nooit een bevalling op tv had gezien en ook nooit naar zwangerschapsgym was geweest... Ik hoorde (gelukkig) pas achteraf dat een gemiddelde bevalling zo'n negen uur duurt. Had ik dat tíjdens geweten, dan had ik veel meer in de stress gezeten. Denk ik.
dinsdag 1 januari 2008 om 20:13
Nog even over de pijnstilling; ik ben wel blij dat ze dat niet standaard doen, dan had ik ws wel 'een trauma' opgelopen.
Klinkt misschien gek, maar ik weet nu dat ik alles maar dan ook echt alles heb gegeven in de bevalling, en dat ik zeker op het moment dat het helemaal mis ging, zo allejezushard geperst heb, om haar eruit te krijgen. Dat dat geen enkele nut had, omdat ze vast zat, maakt niet eens wat uit. Ik weet dat ik uit alle macht heb geprobeerd om haar eruit te krijgen.
Ik heb er alles aan gedaan om mijn kindje goed op de wereld te zetten, en ik denk als ik een ruggenprik gehad had, ik het idee zou hebben dat ik door mijn pijn te willen verlichten, ik misschien niet alles had kunnen geven.
Schuldgevoel heb je sowieso wel; iedere malloot kan er een kind uitwerpen, en ik niet.
En al had dan ook nog voor mijn eigen gemak een verdoving gehad.. Ik denk dan toch dat ik mezelf altijd had afgevraagd of het dan toch niet anders was gelopen zonder verdoving. (terwijl ik natuurlijk wel weet dat mijn schaambot er niet anders van was gaan staan..) Maar ik was er heel goed in om mezelf heel erg onterecht een schuldgevoel aanpraten, en nu kon ik op een gegeven moment accepteren de grote schuldige van haar pijn en handicap, mijn lijf is, maar dat ik dat niet wist en er niets aan kon doen...
Ik weet niet of ik dat ook zo makkelijk een plekje had kunnen geven als ik een ruggenprik had gehad.
Sjees, ben wel lang van stof vanavond.
Klinkt misschien gek, maar ik weet nu dat ik alles maar dan ook echt alles heb gegeven in de bevalling, en dat ik zeker op het moment dat het helemaal mis ging, zo allejezushard geperst heb, om haar eruit te krijgen. Dat dat geen enkele nut had, omdat ze vast zat, maakt niet eens wat uit. Ik weet dat ik uit alle macht heb geprobeerd om haar eruit te krijgen.
Ik heb er alles aan gedaan om mijn kindje goed op de wereld te zetten, en ik denk als ik een ruggenprik gehad had, ik het idee zou hebben dat ik door mijn pijn te willen verlichten, ik misschien niet alles had kunnen geven.
Schuldgevoel heb je sowieso wel; iedere malloot kan er een kind uitwerpen, en ik niet.
En al had dan ook nog voor mijn eigen gemak een verdoving gehad.. Ik denk dan toch dat ik mezelf altijd had afgevraagd of het dan toch niet anders was gelopen zonder verdoving. (terwijl ik natuurlijk wel weet dat mijn schaambot er niet anders van was gaan staan..) Maar ik was er heel goed in om mezelf heel erg onterecht een schuldgevoel aanpraten, en nu kon ik op een gegeven moment accepteren de grote schuldige van haar pijn en handicap, mijn lijf is, maar dat ik dat niet wist en er niets aan kon doen...
Ik weet niet of ik dat ook zo makkelijk een plekje had kunnen geven als ik een ruggenprik had gehad.
Sjees, ben wel lang van stof vanavond.
anoniem_5439 wijzigde dit bericht op 01-01-2008 20:18
Reden: zin klopte niet
Reden: zin klopte niet
% gewijzigd
dinsdag 1 januari 2008 om 20:18
Zo maar even een gedachtenspinsel: zou het ook mogelijk zijn, dat ik het in de loop der tijd allemaal wat erger ben gaan vinden dan het daadwerkelijk was? In combinatie met het overspannen zijn?
Sunlight Respect met een grote R. Ik vind je verhaal heel bijzonder en ik vind jullie ontzettend moedig, dat jullie het hele zwanger gebeuren nog een keer aangaan. Zou je eigenlijk kunnen zeggen dat naast de begeleiding die je gaat krijgen het uiteindelijke eindresultaat ook heel veel goed gaat maken(=baby)? Je weet natuurlijk waar je het voor doet. Ik hoop dat ik dat ook voor ogen kan houden als het ooit weer zo ver mag komen.
Zomerkind ik heb inderdaad inmiddels gelezen dat EMDR uitkomst kan bieden bij mensen met PTSS. Als ik alleen lees wat hoort bij PTSS, dan denk ik dat het niet geheel van toepassing is op mij. Ik slaap verder goed, afgezien van het feit dat het op mijn werk slecht gaat(angst, knoop in de maag, zenuwen, paniekgevoel, zweten etc. Ik werk arbeidstherapeutisch met ups en downs), gaat thuis verder ook alles redelijk oké. Het is alleen dat wanneer ik denk aan mijn bevalling, dat ik denk: dat nooit en nooit meer. Vele vrouwen roepen dat kort na hun bevalling en zijn dat een aantal maanden nadien alweer vergeten. Ik dus niet. Het is niet zo dat ik in paniek raak als ik er aan denk of er overstuur van raak. Ik kan alleen maar denken, dit nooit meer. En als ik er dus over praat, voel ik me fysiek niet zo lekker. Maar dat zijn dan dezelfde gevoelens die ik ervaar op mijn werk.
@intiem. Onze verhalen komen inderdaad behoorlijk overeen. Jouw herinnering aan je bevalling beschrijf je nu als een heftig. Misschien verwar ik 'heftig' ook wel met 'trauma'. Ik beleef een hoop emoties in deze periode van mijn leven ook als heel hevig. Misschien geldt dat wel hetzelfde t.a.v. mijn bevalling. Dat ik momenteel door omstandigheden deze emoties veel zwaarder voel, dan ze in werkelijkheid zijn. Misschien wordt het draaglijker/anders als ik wel goed in mijn vel kom te zitten.
Juultje, da's ook een vreselijk verhaal zeg. Vervelend dat je man niet aan een tweede durft te beginnen. Heeft dat puur en alleen ook met de bevalling te maken? Jammer dat jullie er niet hetzelfde over denken. Of zal ie nog van gedachten veranderen? Ik hoop voor jou natuurlijk van wel!
toetyfroety het is absoluut waar dat een eventuele tweede bevalling niet zo zal gaan zoals de eerste. Toch is het moeilijk voor mij om daar overtuigd van te zijn. Bij de eerste was ik bang voor het onbekende, nu lijkt het me vreselijk omdat ik weet hoe bevallen kan zijn.
En fleurtje inderdaad het bespreken van mijn zorgen/angsten zou een hoop spanning weg kunnen nemen. Ik denk ook wel eens dat ik zelf deels de hand heb gehad in mijn bevalling. Ik zag er enorm tegen op, was doodsbenauwd dat ik in paniek zou raken(wat overigens NIET gebeurd is, waar ik heel blij om ben). Misschien heb ik er zelf wel de rem op gezet. En toch heb ik nooit tijdens de bevalling gedacht/gezegd: ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik hou er mee op. En wat betreft de informatievoorziening: misschien had ik me er idd maar beter niet zo in kunnen verdiepen als ik had gedaan. Het enige waar ik echt geen spijt van heb gehad zijn de yoga lessen. Maar jah...deze controlfreak wil alles weten en vooral overal op voorbereid zijn. Het liefst had ik een schema willen hebben, met wat wanneer zou gaan gebeuren, zodat ik me daar op in kon stellen. Helaas.....zo werkte het dus niet...
Mette Mare heeft ze een erbse parese overgehouden aan de bevalling? Hoe gaat het nu met haar? Wat een zorgen zeg! Wel geweldig dat je zoveel steun hebt gehad van forumvriendinnen. Ik kan me indenken dat dat je heel goed gedaan heeft!
Ik kan me trouwens best voorstellen dat wanneer een bevalling heel erg snel gaat, je lichaam amper de tijd krijgt om zich in te stellen op alle pijn die je op moet vangen. Ik kan jouw paniek Joeppie heel goed voorstellen. Je denkt mijn hemel ik ben nog maar net begonnen en ik hou het nu al niet meer, hoe moet dat in vredesnaam!
Zowwww, wat een lap tekst...
Josje
Sunlight Respect met een grote R. Ik vind je verhaal heel bijzonder en ik vind jullie ontzettend moedig, dat jullie het hele zwanger gebeuren nog een keer aangaan. Zou je eigenlijk kunnen zeggen dat naast de begeleiding die je gaat krijgen het uiteindelijke eindresultaat ook heel veel goed gaat maken(=baby)? Je weet natuurlijk waar je het voor doet. Ik hoop dat ik dat ook voor ogen kan houden als het ooit weer zo ver mag komen.
Zomerkind ik heb inderdaad inmiddels gelezen dat EMDR uitkomst kan bieden bij mensen met PTSS. Als ik alleen lees wat hoort bij PTSS, dan denk ik dat het niet geheel van toepassing is op mij. Ik slaap verder goed, afgezien van het feit dat het op mijn werk slecht gaat(angst, knoop in de maag, zenuwen, paniekgevoel, zweten etc. Ik werk arbeidstherapeutisch met ups en downs), gaat thuis verder ook alles redelijk oké. Het is alleen dat wanneer ik denk aan mijn bevalling, dat ik denk: dat nooit en nooit meer. Vele vrouwen roepen dat kort na hun bevalling en zijn dat een aantal maanden nadien alweer vergeten. Ik dus niet. Het is niet zo dat ik in paniek raak als ik er aan denk of er overstuur van raak. Ik kan alleen maar denken, dit nooit meer. En als ik er dus over praat, voel ik me fysiek niet zo lekker. Maar dat zijn dan dezelfde gevoelens die ik ervaar op mijn werk.
@intiem. Onze verhalen komen inderdaad behoorlijk overeen. Jouw herinnering aan je bevalling beschrijf je nu als een heftig. Misschien verwar ik 'heftig' ook wel met 'trauma'. Ik beleef een hoop emoties in deze periode van mijn leven ook als heel hevig. Misschien geldt dat wel hetzelfde t.a.v. mijn bevalling. Dat ik momenteel door omstandigheden deze emoties veel zwaarder voel, dan ze in werkelijkheid zijn. Misschien wordt het draaglijker/anders als ik wel goed in mijn vel kom te zitten.
Juultje, da's ook een vreselijk verhaal zeg. Vervelend dat je man niet aan een tweede durft te beginnen. Heeft dat puur en alleen ook met de bevalling te maken? Jammer dat jullie er niet hetzelfde over denken. Of zal ie nog van gedachten veranderen? Ik hoop voor jou natuurlijk van wel!
toetyfroety het is absoluut waar dat een eventuele tweede bevalling niet zo zal gaan zoals de eerste. Toch is het moeilijk voor mij om daar overtuigd van te zijn. Bij de eerste was ik bang voor het onbekende, nu lijkt het me vreselijk omdat ik weet hoe bevallen kan zijn.
En fleurtje inderdaad het bespreken van mijn zorgen/angsten zou een hoop spanning weg kunnen nemen. Ik denk ook wel eens dat ik zelf deels de hand heb gehad in mijn bevalling. Ik zag er enorm tegen op, was doodsbenauwd dat ik in paniek zou raken(wat overigens NIET gebeurd is, waar ik heel blij om ben). Misschien heb ik er zelf wel de rem op gezet. En toch heb ik nooit tijdens de bevalling gedacht/gezegd: ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik hou er mee op. En wat betreft de informatievoorziening: misschien had ik me er idd maar beter niet zo in kunnen verdiepen als ik had gedaan. Het enige waar ik echt geen spijt van heb gehad zijn de yoga lessen. Maar jah...deze controlfreak wil alles weten en vooral overal op voorbereid zijn. Het liefst had ik een schema willen hebben, met wat wanneer zou gaan gebeuren, zodat ik me daar op in kon stellen. Helaas.....zo werkte het dus niet...
Mette Mare heeft ze een erbse parese overgehouden aan de bevalling? Hoe gaat het nu met haar? Wat een zorgen zeg! Wel geweldig dat je zoveel steun hebt gehad van forumvriendinnen. Ik kan me indenken dat dat je heel goed gedaan heeft!
Ik kan me trouwens best voorstellen dat wanneer een bevalling heel erg snel gaat, je lichaam amper de tijd krijgt om zich in te stellen op alle pijn die je op moet vangen. Ik kan jouw paniek Joeppie heel goed voorstellen. Je denkt mijn hemel ik ben nog maar net begonnen en ik hou het nu al niet meer, hoe moet dat in vredesnaam!
Zowwww, wat een lap tekst...
Josje
dinsdag 1 januari 2008 om 20:31
Josje, dank je wel 
Ik denk dat wat je zegt, heel erg klopt. Dat je weet waar je het voor doet, want voor iets minder geweldigs zou je dit gewoon nooit meer doen. Nu wel, het idee dat er straks twee stuks van zo'n leuk kind rondlopen hier, maakt dat we dit aandurven. We hebben de eerste doorstaan, dus de tweede zal dan ook lukken. Ik ga er in ieder geval positief in. :-)
Ik denk dat wat je zegt, heel erg klopt. Dat je weet waar je het voor doet, want voor iets minder geweldigs zou je dit gewoon nooit meer doen. Nu wel, het idee dat er straks twee stuks van zo'n leuk kind rondlopen hier, maakt dat we dit aandurven. We hebben de eerste doorstaan, dus de tweede zal dan ook lukken. Ik ga er in ieder geval positief in. :-)
dinsdag 1 januari 2008 om 20:32
Jee, Mette Mare, dat hebben ze ruw gedaan dan! Hebben ze niet geprobeerd haar eruit te duwen? Was er geen andere manier?
Wat een afschuwelijk moment als je je kindje daar zo ziet liggen he. Het viel bij ons gelukkig erg mee, maar ik heb wel een half uur moeten wachten voor ik haar vast kon houden, en toen nog maar eventjes omdat ze in de couveuse moest.
Een schulgevoel moet je niet hebben hoor, echt niet! Je hebt alles gegeven en er alles aan gedaan, maar soms is er net wat extra hulp nodig.
Josje, ik hoop dat mijn man nog van gedachten verandert, het was nog geen definitief 'nee'. Bij hem speelt de bevalling niet alleen mee, er zijn nog andere redenen dat hij niet perse een 2e wil.
Mijn dochter kwam trouwens 12 dagen te laat en woog 4270 gram, niet echt een kleintje dus. Ik heb bij de nacontrole door de gynaecoloog een bevallingsverslag meegekregen voor als ik nog een keer zwanger word. Ik ben inmiddels verhuisd, dus die wilde ik wel graag zelf hebben om te kunnen overleggen aan de vk of gyn. Er is mij toen gezegd dat ik vanaf 38 weken naar de gyn moet ipv vk, om te checken hoe groot het kindje dan is. Lijkt het er dan op dat het weer redelijk groot zal zijn, dan kan er voor gekozen worden de bevalling in te leiden. Ik zal dan ook zeker de optie pijnbestrijding te sprake brengen!
Wat een afschuwelijk moment als je je kindje daar zo ziet liggen he. Het viel bij ons gelukkig erg mee, maar ik heb wel een half uur moeten wachten voor ik haar vast kon houden, en toen nog maar eventjes omdat ze in de couveuse moest.
Een schulgevoel moet je niet hebben hoor, echt niet! Je hebt alles gegeven en er alles aan gedaan, maar soms is er net wat extra hulp nodig.
Josje, ik hoop dat mijn man nog van gedachten verandert, het was nog geen definitief 'nee'. Bij hem speelt de bevalling niet alleen mee, er zijn nog andere redenen dat hij niet perse een 2e wil.
Mijn dochter kwam trouwens 12 dagen te laat en woog 4270 gram, niet echt een kleintje dus. Ik heb bij de nacontrole door de gynaecoloog een bevallingsverslag meegekregen voor als ik nog een keer zwanger word. Ik ben inmiddels verhuisd, dus die wilde ik wel graag zelf hebben om te kunnen overleggen aan de vk of gyn. Er is mij toen gezegd dat ik vanaf 38 weken naar de gyn moet ipv vk, om te checken hoe groot het kindje dan is. Lijkt het er dan op dat het weer redelijk groot zal zijn, dan kan er voor gekozen worden de bevalling in te leiden. Ik zal dan ook zeker de optie pijnbestrijding te sprake brengen!
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 1 januari 2008 om 20:48
Fleurtje; Ja, ik heb me wel op bepaalde momenten schuldig gevoeld.. Ik ben (altijd al) behoorlijk hard voor mezelf geweest, en het klinkt misschien gek, maar ik vond het moeilijk te verkroppen dat mijn lijf niet goed in elkaar zit. Ik ben zwanger geraakt door hormonen en daarna ook pre-eclampsie gehad, waardoor ik 20 weken lang plat heb moeten liggen. Hoe lastig dat ook is, je maakt er het beste van, zet je gezellige snoet op. En dan zo lang je stinkende best gedaan om haar iig tot de 37 weken te laten zitten, en dan is er dat klote schaambot wat scheefstaat. En dan is ze binnen 1 sec. gehandicapt. En dat is zuur.
En dan lees je over korte dunne armpjes, operaties, en alle andere ellende. En is het heel makkelijk om je lijf te verwensen.
Dit gevoel had ik niet overdag hoor, wat ik kon het opzich wel rationeel bekijken. Ik kán er niets aan doen. Maar ik droomde wel heel heftig over dit soort dingen. Dit heeft wel een aantal weken na de bevalling aangehouden en toen was het weer over ook.
Toen realiseerde ik me ook, dat mijn lijf haar heeft gedragen, ondanks dat het ziek was, mijn lijf de bevalling heeft gedaan, met twee infuzen met opwekkers op max. en vooral dat mijn lijf haar het leven heeft gegeven.
Dus toen was dit rare gedoe weer over
en kon ik met trots terug kijken op een bevalling waarvan de gyn nog nachten wakker van heeft gelegen (heeft ze me verteld) en ik geen een keer heb gezegd; ik kan/wil niet meer. Niet heb lopen krijsen oid.
En dat hoort ook bij mij, positief in het leven en kijken naar wat je wel hebt.
Josje; Ze heeft idd Erbse Parese. Ik denk juist wel dat je baat zou hebben bij die therapie. Heb toevallig een folder hier ergens liggen (de arboarts dacht dat ik het 'trauma' had verdrongen, omdat het qua psyche zo goed met me ging, en gaf me deze folder mee)
Als je lichamelijk niet lekker wordt als je aan het 'trauma' denkt, kunnen ze al wat voor je betekenen. Ze leren je eigenlijk met andere ogen ernaar te kijken, zodat je het kunt relativeren en het een plekje kunt geven.
Ik ga nu op de bank hangen, het was vannacht weer veuls te laat, en Noof was weer veuls te vroeg wakker...
En dan lees je over korte dunne armpjes, operaties, en alle andere ellende. En is het heel makkelijk om je lijf te verwensen.
Dit gevoel had ik niet overdag hoor, wat ik kon het opzich wel rationeel bekijken. Ik kán er niets aan doen. Maar ik droomde wel heel heftig over dit soort dingen. Dit heeft wel een aantal weken na de bevalling aangehouden en toen was het weer over ook.
Toen realiseerde ik me ook, dat mijn lijf haar heeft gedragen, ondanks dat het ziek was, mijn lijf de bevalling heeft gedaan, met twee infuzen met opwekkers op max. en vooral dat mijn lijf haar het leven heeft gegeven.
Dus toen was dit rare gedoe weer over
en kon ik met trots terug kijken op een bevalling waarvan de gyn nog nachten wakker van heeft gelegen (heeft ze me verteld) en ik geen een keer heb gezegd; ik kan/wil niet meer. Niet heb lopen krijsen oid.En dat hoort ook bij mij, positief in het leven en kijken naar wat je wel hebt.
Josje; Ze heeft idd Erbse Parese. Ik denk juist wel dat je baat zou hebben bij die therapie. Heb toevallig een folder hier ergens liggen (de arboarts dacht dat ik het 'trauma' had verdrongen, omdat het qua psyche zo goed met me ging, en gaf me deze folder mee)
Als je lichamelijk niet lekker wordt als je aan het 'trauma' denkt, kunnen ze al wat voor je betekenen. Ze leren je eigenlijk met andere ogen ernaar te kijken, zodat je het kunt relativeren en het een plekje kunt geven.
Ik ga nu op de bank hangen, het was vannacht weer veuls te laat, en Noof was weer veuls te vroeg wakker...
dinsdag 1 januari 2008 om 20:57
Josje, ik kan me best voorstellen dat je het als een trauma hebt ervaren. Ik zou als ik jou was, de hele bevalling heel precies op papier zetten en dan die "brief" verbranden of begraven of weet ik wat je er mee wilt doen. Het gaat om het afrekenen met dit stukje verleden. En verder een goed gesprek met een verloskundige of gynaecoloog om door te nemen wat er toen mis ging in jouw ogen en wat je de volgende keer anders zou willen. Schrijf desnoods een heel gedetailleerd bevallingsplan en neem dit door met dezelfde verloskundige/gynaecoloog.
Tenslotte; het zou toch wel heel jammer zijn als je door die 24 (weliswaar voor jouw vreselijke) uren bijna 2 jaar geleden, het krijgen van een tweede kind niet aan zou durven.
Tenslotte; het zou toch wel heel jammer zijn als je door die 24 (weliswaar voor jouw vreselijke) uren bijna 2 jaar geleden, het krijgen van een tweede kind niet aan zou durven.
dinsdag 1 januari 2008 om 21:04
Ha Josje,
Ik hoopte dat het iets beter met je ging, maar helaas lees ik hier dat je nog behoorlijk wat last hebt met het verwerken van je bevalling. Wat je schrijft zou best kunnen, dat je met invloed van je overspannenheid de bevalling steeds erger bent gaan vinden. Kun je je nog herinneren hoe je je voelde de weken na de bevalling, want je vertelt dat de overspannenheid na een jaartje ongeveer pas gekomen is. Misschien kun je proberen je gevoel van voor die tijd terug te halen.
Wat ik je ook nog wilde vertellen, maar misschien heb ik dat ooit al op ons feb-topic gedaan: Is jouw schildklier gecontroleerd? Ik heb namelijk een vriendin die ook na een paar maanden, bijna een een jaar zelfs na de geboorte van haar tweede kindje ook "ineens" overspannen was, het allemaal niet meer trok, niks meer leuk vond, en ook niet meer kon werken. Ze kende zichzelf niet meer terug. Uiteindelijk bleek haar schildklier niet goed te werken en na de juiste medicijnen was zij er snel weer bovenop. In ieder geval de moeite waard om te onderzoeken??
Ik wens je in ieder geval alle goeds voor 2008 en hoop dat dit jaar een beter jaar wordt dan het afgelopen jaar voor jou is geweest. En natuurlijk willen we jou allemaal steunen op het feb-topic, dus schrijf maar van je af, wie weet helpt dat ook wat.
Ik hoopte dat het iets beter met je ging, maar helaas lees ik hier dat je nog behoorlijk wat last hebt met het verwerken van je bevalling. Wat je schrijft zou best kunnen, dat je met invloed van je overspannenheid de bevalling steeds erger bent gaan vinden. Kun je je nog herinneren hoe je je voelde de weken na de bevalling, want je vertelt dat de overspannenheid na een jaartje ongeveer pas gekomen is. Misschien kun je proberen je gevoel van voor die tijd terug te halen.
Wat ik je ook nog wilde vertellen, maar misschien heb ik dat ooit al op ons feb-topic gedaan: Is jouw schildklier gecontroleerd? Ik heb namelijk een vriendin die ook na een paar maanden, bijna een een jaar zelfs na de geboorte van haar tweede kindje ook "ineens" overspannen was, het allemaal niet meer trok, niks meer leuk vond, en ook niet meer kon werken. Ze kende zichzelf niet meer terug. Uiteindelijk bleek haar schildklier niet goed te werken en na de juiste medicijnen was zij er snel weer bovenop. In ieder geval de moeite waard om te onderzoeken??
Ik wens je in ieder geval alle goeds voor 2008 en hoop dat dit jaar een beter jaar wordt dan het afgelopen jaar voor jou is geweest. En natuurlijk willen we jou allemaal steunen op het feb-topic, dus schrijf maar van je af, wie weet helpt dat ook wat.
woensdag 2 januari 2008 om 00:18
@Juultje,
het valt me op hoe dubbel er in NL. met bevallen wordt omgesprongen. Nu las ik dat jij bij een evt. 2e dus een extra controle krijgt vanwege de grootte van de baby. Mijn dochter is met 16 dagen overtijd geboren en had een geboortegewicht van ruim 4400 gram (bijna 9 kilo dus). Dat is ook zeker geen kleintje en er heeft een hoop duw en trekwerk en een flinke knip aan te pas moeten komen (volgens mijn vriend zette de gyn zich letterlijk schrap tegen het bed met trekken) om haar eruit te krijgen (ze zat klem) en ook bij haar zijn de armen en schouders goed nagekeken vanwege mogelijke breuken en scheuren. Godzijdank is dat haar/ons bespaart gebleven. Maar om eerlijk te zijn, was ik zo compleet naief en overdondert door het hele gebeuren, dat ik me geloof ik geen seconde druk heb gemaakt, want alles overspoelde me letterlijk. Ik heb geen angst gevoelt toen de daadwerkelijk geboorte ging gebeuren en dat was goed (want het schijnt met mij en haar op momenten helemaal niet goed te zijn gegaan. Maar ik was helemaal van de wereld en vond echt alles best!)
Dus Josje, geen trauma, wel heftig. Maar goed, het heeft bij mij ook een tijd geduurd dat het een plek heeft gevonden en ook ik heb gemerkt dat ik 'vergeet'. De heftigheid, het gevoel daarvan, ben ik kwijtgeraakt. De details zijn vervaagd etc. Maar mocht er ooit een 2e komen, dan weet ik zeker dat ik absolute regie wil. Als het weer zo dreigt te verlopen als bij mijn dochter, dan laat ik me meteen insturen naar het ziekenhuis.
Ik weet niet meer wie het zei, maar het is inderdaad verschrikkelijk om het gevoel te hebben dat iets nog uren gaat duren. Omdat ik van te voren dacht te weten dat een bevalling gemiddeld 12 uur duurt, met ca. 1 cm. per uur ontsluiting en ik na het breken van de vliezen in een storm terecht kwam, maar nog 'maar' zat op 4 cm. dacht ik ook echt OH MY GOD dit trek ik NIET!!!! En het is maar goed ook dat ik uiteindelijk met 6 cm een ruggenprik in mijn donder had, want het duurde vanaf toen nog 4 uur. Maar wel met alle mogelijke opwekkers die ze voorhanden hadden, want uit zichzelf het het een erg lang verhaal kunnen worden (djiezes, had ik dan veuls te hard die spieren lopen trainen???).
Maar goed, even speciaal op het psychische stuk ervan. Josje, ik denk dat het goed is voor jou om beter in je vel te komen zitten. Los van het hele bevallen. En ik denk ook dat het goed is om niet veel eerder dan dat te denken aan een evt. 2e kindje. Ik zit/zat zelf ook in een heftig emotioneel debacle en heb daar erg lang over gedaan en dat kleurt inderdaad de beleving van een heleboel dingen. Niet te vergeten dat als je beter in je vel zit, je ook beter voor jezelf zorgt en voor jezelf opkomt! Dus niet alleen de beleving is positiever, ook de uitwerking van je handelen werkt positief uit en dat werkt weer op de beleving etc. Dus al met al goede zaak om beter in je vel te komen zitten. Dan volgt de uitwerking van je bevalling ook wel. Misschien verandert trauma dan ooit in heftig en ben je assertief bij een 2e kindje.
het valt me op hoe dubbel er in NL. met bevallen wordt omgesprongen. Nu las ik dat jij bij een evt. 2e dus een extra controle krijgt vanwege de grootte van de baby. Mijn dochter is met 16 dagen overtijd geboren en had een geboortegewicht van ruim 4400 gram (bijna 9 kilo dus). Dat is ook zeker geen kleintje en er heeft een hoop duw en trekwerk en een flinke knip aan te pas moeten komen (volgens mijn vriend zette de gyn zich letterlijk schrap tegen het bed met trekken) om haar eruit te krijgen (ze zat klem) en ook bij haar zijn de armen en schouders goed nagekeken vanwege mogelijke breuken en scheuren. Godzijdank is dat haar/ons bespaart gebleven. Maar om eerlijk te zijn, was ik zo compleet naief en overdondert door het hele gebeuren, dat ik me geloof ik geen seconde druk heb gemaakt, want alles overspoelde me letterlijk. Ik heb geen angst gevoelt toen de daadwerkelijk geboorte ging gebeuren en dat was goed (want het schijnt met mij en haar op momenten helemaal niet goed te zijn gegaan. Maar ik was helemaal van de wereld en vond echt alles best!)
Dus Josje, geen trauma, wel heftig. Maar goed, het heeft bij mij ook een tijd geduurd dat het een plek heeft gevonden en ook ik heb gemerkt dat ik 'vergeet'. De heftigheid, het gevoel daarvan, ben ik kwijtgeraakt. De details zijn vervaagd etc. Maar mocht er ooit een 2e komen, dan weet ik zeker dat ik absolute regie wil. Als het weer zo dreigt te verlopen als bij mijn dochter, dan laat ik me meteen insturen naar het ziekenhuis.
Ik weet niet meer wie het zei, maar het is inderdaad verschrikkelijk om het gevoel te hebben dat iets nog uren gaat duren. Omdat ik van te voren dacht te weten dat een bevalling gemiddeld 12 uur duurt, met ca. 1 cm. per uur ontsluiting en ik na het breken van de vliezen in een storm terecht kwam, maar nog 'maar' zat op 4 cm. dacht ik ook echt OH MY GOD dit trek ik NIET!!!! En het is maar goed ook dat ik uiteindelijk met 6 cm een ruggenprik in mijn donder had, want het duurde vanaf toen nog 4 uur. Maar wel met alle mogelijke opwekkers die ze voorhanden hadden, want uit zichzelf het het een erg lang verhaal kunnen worden (djiezes, had ik dan veuls te hard die spieren lopen trainen???).
Maar goed, even speciaal op het psychische stuk ervan. Josje, ik denk dat het goed is voor jou om beter in je vel te komen zitten. Los van het hele bevallen. En ik denk ook dat het goed is om niet veel eerder dan dat te denken aan een evt. 2e kindje. Ik zit/zat zelf ook in een heftig emotioneel debacle en heb daar erg lang over gedaan en dat kleurt inderdaad de beleving van een heleboel dingen. Niet te vergeten dat als je beter in je vel zit, je ook beter voor jezelf zorgt en voor jezelf opkomt! Dus niet alleen de beleving is positiever, ook de uitwerking van je handelen werkt positief uit en dat werkt weer op de beleving etc. Dus al met al goede zaak om beter in je vel te komen zitten. Dan volgt de uitwerking van je bevalling ook wel. Misschien verandert trauma dan ooit in heftig en ben je assertief bij een 2e kindje.
woensdag 2 januari 2008 om 00:22
Oh ja, achteraf vermoed ik ook dat de trage ontsluiting misschien toch wel een beetje (mede?) veroorzaakt is geweest doordat ik op een gegeven moment echt bang werd. Tot 4 cm. ging het wel, maar daarna werd ik gewoon echt bang en dat heeft vast niet geholpen bij het opschieten van ontsluiten. En dat heeft ook vast weer bijgedragen in de heftige pijn, waardoor ik nog banger werd, etc. De vlos vond me rustig, maar ze moest eens weten hoe ik inwendig zat te panieken.
