Kinderen
alle pijlers
Vriend wil nog niet - Graag advies
zondag 29 juni 2008 om 22:19
Ik weet niet of iemand mij advies kan geven, want dit is iets waar mijn vriend en ik toch samen uit zullen moeten komen, maar misschien dat het dan in ieder geval een beetje oplucht dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
Mijn vriend en ik zijn nu ruim 2,5 jaar samen en ik heb al best wel lang een kinderwens. Van mijn vriend weet ik dat hij ook wel kinderen wil, maar nu nog niet. Op zich logisch, want we wonen nog niet samen, omdat mijn vriend daar geen haast mee heeft.
Ik woon nu bijna 2 jaar op mezelf en we zijn hard op weg om samen te gaan wonen. Er is net een nieuw bed besteld, vriend heeft in mijn flatje een eigen kamer met pc en hobbyspullen, dus wat dat betreft kan hij er zo bij in.
Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn 30ste kinderen wil, althans, minimaal 1, als dat lukt. Mijn vriend weet dat ook en is het daar helemaal mee eens. Op dit moment ben ik 25 en mijn vriend is 26. Waar mijn wens op gebasseerd is zal ik uitleggen want daar heeft dit alles mee te maken.
Mijn vader heeft Multiple Sclerose (MS), de meest progressieve vorm. Toen ik 20 was is er door artsen verteld dat het veel zou zijn als mijn vader nog 10 jaar zou leven. Dat zou betekenen, als je het zo uitrekent, dat mijn vader rond mijn 30ste komt te overlijden. Ik zou het zo mooi en ontzettend geweldig vinden als mijn vader het nog mee kan maken om opa te worden. Ik kan hem niet veel meer geven, maar dát nog wel!
Nu gaat het de laatste tijd erg slecht met mijn vader. Hij heeft een tijdje terug een week in het ziekenhuis gelegen en het is nu de vraag hoe het verder gaat, en hoe lang nog....
Dit weekend heb ik tegen mijn vriend gezegd dat ik graag per 1 januari 2009 wil stoppen met de pil. Eerder is niet realistisch omdat we eerst gesetteld moeten zijn met z'n beiden. Maar mijn vriend blijkt maar niet door te hebben hoe belangrijk dit voor mij is. Heeft iemand enig idee hoe ik de ernst van de situatie tot hem door kan laten dringen? Ik ben zo bang dat als mijn vader er straks niet meer is, het tussen ons in komt te staan dat we 'niet op tijd' een kind hebben gekrgen, of het uberhaupt geprobeerd hebben.
Ik weet niet of iemand me advies kan geven, maar het lucht me voor nu in ieder geval even op.
Mijn vriend en ik zijn nu ruim 2,5 jaar samen en ik heb al best wel lang een kinderwens. Van mijn vriend weet ik dat hij ook wel kinderen wil, maar nu nog niet. Op zich logisch, want we wonen nog niet samen, omdat mijn vriend daar geen haast mee heeft.
Ik woon nu bijna 2 jaar op mezelf en we zijn hard op weg om samen te gaan wonen. Er is net een nieuw bed besteld, vriend heeft in mijn flatje een eigen kamer met pc en hobbyspullen, dus wat dat betreft kan hij er zo bij in.
Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn 30ste kinderen wil, althans, minimaal 1, als dat lukt. Mijn vriend weet dat ook en is het daar helemaal mee eens. Op dit moment ben ik 25 en mijn vriend is 26. Waar mijn wens op gebasseerd is zal ik uitleggen want daar heeft dit alles mee te maken.
Mijn vader heeft Multiple Sclerose (MS), de meest progressieve vorm. Toen ik 20 was is er door artsen verteld dat het veel zou zijn als mijn vader nog 10 jaar zou leven. Dat zou betekenen, als je het zo uitrekent, dat mijn vader rond mijn 30ste komt te overlijden. Ik zou het zo mooi en ontzettend geweldig vinden als mijn vader het nog mee kan maken om opa te worden. Ik kan hem niet veel meer geven, maar dát nog wel!
Nu gaat het de laatste tijd erg slecht met mijn vader. Hij heeft een tijdje terug een week in het ziekenhuis gelegen en het is nu de vraag hoe het verder gaat, en hoe lang nog....
Dit weekend heb ik tegen mijn vriend gezegd dat ik graag per 1 januari 2009 wil stoppen met de pil. Eerder is niet realistisch omdat we eerst gesetteld moeten zijn met z'n beiden. Maar mijn vriend blijkt maar niet door te hebben hoe belangrijk dit voor mij is. Heeft iemand enig idee hoe ik de ernst van de situatie tot hem door kan laten dringen? Ik ben zo bang dat als mijn vader er straks niet meer is, het tussen ons in komt te staan dat we 'niet op tijd' een kind hebben gekrgen, of het uberhaupt geprobeerd hebben.
Ik weet niet of iemand me advies kan geven, maar het lucht me voor nu in ieder geval even op.
zondag 29 juni 2008 om 22:28
Voor hetzelfde geld komt juist het kind tussen jullie in te staan omdat je vriend je misschien achteraf verwijt daardoor geen kans te hebben gehad om verre reizen te maken , een huis te kopen , te sparen , een poosje te wennen aan en te genieten van het samenwonen etc .
En zijn - eventuele - redenen om het niet te willen zijn net zo legitiem en zwaarwegend als de jouwe .
En zijn - eventuele - redenen om het niet te willen zijn net zo legitiem en zwaarwegend als de jouwe .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 29 juni 2008 om 22:30
zondag 29 juni 2008 om 22:31
zondag 29 juni 2008 om 22:32
Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat je vader niet meer meemaakt dat je een kindje krijgt, maar toch is dat niet de juiste reden om een kind te willen. Tenminste, het is wel een juiste reden om het te willen, maar niet een argument om iemand die het niet wil dan maar over de streep te trekken. Hoe vervelend het ook is, ik zou toch afwachten tot de wens vanuit je vriend komt. Dat kan te laat zijn voor je vader, maar je kindje heeft er meer aan. En hoe cru het ook klinkt, je vader zal hoogstwaarschijnlijk toch eerder overlijden dan je kindje en je kind zal het dus nog heel lang met zijn vader en moeder moeten doen. Dan is het wel zo handig dat dat kind gewenst was door beide ouders.
zondag 29 juni 2008 om 22:37
Ik denk dat je vader liever met een gerust hart zijn leven afmaakt, wetende dat het met zijn dochter heel goed gaat en ze een gelukkige relatie heeft, dan dat ze extra haast maakt met een kind zodat hij het nog kan zien. Ja, het zou mooi zijn als hij opa werd, maar niet koste wat kost! Misschien moet je het er eens met hem over hebben. Het lijkt me heel moeilijk als je vader zo ziek is, en het einde in zicht komt, maar een kindje krijgen neemt dat verdriet niet weg natuurlijk. 'De ernst van de situatie tot hem door te laten dringen' klinkt alsof je vader te redden is door een kind, terwijl ik uit ervaringen dichtbij weet dat het ook heel ingewikkeld is als leven en sterven 'door elkaar heen' lopen, zeker als je er een emotioneel verband tussen legt (zo van: hij 'mag' pas gaan als het kind er is). Veel sterkte met je vader, en geef je vriend de tijd om er ook helemaal klaar voor te zijn!
zondag 29 juni 2008 om 22:44
link
Hier was laatst ook een topic over, maar ik kan het even niet terug vinden. Onder deze link (hoop dat het werkt) is weer een ander topic dat waarschijnlijk relevant is. Wie weet heb je er wat aan...
Verder denk ik zelf dat je er goed aan gedaan hebt om het nu aan te kondigen aan je vriend. Je hebt nog maanden de tijd voordat je echt wil stoppen met de pil, dus hij heeft nog een hoop maanden om aan het idee te wennen. Praat er zo nu en dan over. Probeer niet teveel te pushen, dan bestaat er een kans dat je vriend tegen die tijd ook wel voor kinderen wil gaan.
Ik kan me voorstellen dat je er haast mee hebt, gezien de situatie met je vader. Maar geef je vriend ook de tijd...
Ik wilde ook veel eerder kinderen dan mijn vriend. Zo nu en dan eens over gehad en zo langzamerhand begon hij aan het idee te wennen. En op een gegeven moment was ook voor hem de tijd daar.
(Ik gooide ook altijd in de strijd dat het, na het stoppen vaak nog heel lang duurt voordat je een keer zwanger bent, alleen dat was in mijn geval dus niet zo... daar schrok mijn vriend toen ook weer van, maar hij is er overheen gekomen ).
Probeer inderdaad wat anderen al gezegd hebben om bij jezelf na te gaan of je er zelf ook écht aan toe bent en het dus niet alleen te doen omdat je vader zijn kleinkind dan nog kan zien...
Hier was laatst ook een topic over, maar ik kan het even niet terug vinden. Onder deze link (hoop dat het werkt) is weer een ander topic dat waarschijnlijk relevant is. Wie weet heb je er wat aan...
Verder denk ik zelf dat je er goed aan gedaan hebt om het nu aan te kondigen aan je vriend. Je hebt nog maanden de tijd voordat je echt wil stoppen met de pil, dus hij heeft nog een hoop maanden om aan het idee te wennen. Praat er zo nu en dan over. Probeer niet teveel te pushen, dan bestaat er een kans dat je vriend tegen die tijd ook wel voor kinderen wil gaan.
Ik kan me voorstellen dat je er haast mee hebt, gezien de situatie met je vader. Maar geef je vriend ook de tijd...
Ik wilde ook veel eerder kinderen dan mijn vriend. Zo nu en dan eens over gehad en zo langzamerhand begon hij aan het idee te wennen. En op een gegeven moment was ook voor hem de tijd daar.
(Ik gooide ook altijd in de strijd dat het, na het stoppen vaak nog heel lang duurt voordat je een keer zwanger bent, alleen dat was in mijn geval dus niet zo... daar schrok mijn vriend toen ook weer van, maar hij is er overheen gekomen ).
Probeer inderdaad wat anderen al gezegd hebben om bij jezelf na te gaan of je er zelf ook écht aan toe bent en het dus niet alleen te doen omdat je vader zijn kleinkind dan nog kan zien...
anoniem_2191 wijzigde dit bericht op 29-06-2008 22:48
Reden: Nog wat toegevoegd
Reden: Nog wat toegevoegd
% gewijzigd
zondag 29 juni 2008 om 22:46
Bedankt voor de reacties...
Ik begrijp jullie beredeneringen ook erg goed maar het is gewoon moeilijk. Het 'probleem' is dat ik weet dat mijn vriend ook graag een kindje zou willen, ook voor zijn 30ste, maar wat ik al aangaf, we willen eerst samenwonen. Het hele 'kinderwens' verhaal is al vaker ter sprake gekomen, maar nog niet echt zoals ik hierboven heb beschreven. Mijn vriend zegt steeds maar weer dat we eerst samen moeten wonen, maar dat zegt hij al 2 jaar. Er zit geen 'vaart' achter, er gebeurt niks. Alles wordt gewoon steeds maar weer uitgesteld en dat is het wat het op dit moment zo moeilijk maakt.
@Gizz: Stoppen met de pil en verdergaan met condooms is geen optie. Ik loop zelf met wat problemen rond waardoor het met condooms niet wil.
Ik snap ook dat het kindje juist tussen ons in zou kunnen komen te staan, maar dat maakt het juist zo dubbel, want mijn vriend wil wel een kind. Laatst waren vrienden van ons met een kleine van 4 maanden bij mij thuis. Mijn vriend vond dat harstikke mooi, en het leek hem ook mooi om een kleine van ons samen te hebben...
Het is op t moment gewoon ff moeilijk, alles bij elkaar.
Ik begrijp jullie beredeneringen ook erg goed maar het is gewoon moeilijk. Het 'probleem' is dat ik weet dat mijn vriend ook graag een kindje zou willen, ook voor zijn 30ste, maar wat ik al aangaf, we willen eerst samenwonen. Het hele 'kinderwens' verhaal is al vaker ter sprake gekomen, maar nog niet echt zoals ik hierboven heb beschreven. Mijn vriend zegt steeds maar weer dat we eerst samen moeten wonen, maar dat zegt hij al 2 jaar. Er zit geen 'vaart' achter, er gebeurt niks. Alles wordt gewoon steeds maar weer uitgesteld en dat is het wat het op dit moment zo moeilijk maakt.
@Gizz: Stoppen met de pil en verdergaan met condooms is geen optie. Ik loop zelf met wat problemen rond waardoor het met condooms niet wil.
Ik snap ook dat het kindje juist tussen ons in zou kunnen komen te staan, maar dat maakt het juist zo dubbel, want mijn vriend wil wel een kind. Laatst waren vrienden van ons met een kleine van 4 maanden bij mij thuis. Mijn vriend vond dat harstikke mooi, en het leek hem ook mooi om een kleine van ons samen te hebben...
Het is op t moment gewoon ff moeilijk, alles bij elkaar.
zondag 29 juni 2008 om 22:46
Zou je het misschien een mooi idee / gebaar vinden om je vader te vertellen dat als hij er niet meer is hij zéker niet vergeten zal worden en dat eventuele kleinkinderen ook over deze opa verteld zal worden ? Misschien er zelfs naar vernoemd worden ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 29 juni 2008 om 22:52
Mijn eerste reactie was toen ik deze topictitel zag dat je dan maar moet wachten, maar nu ik alles gelezen heb, begrijp ik jou wel.
Toch denk ik dat je beter kunt afwachten tot jullie samenwonen, maar vertel je vriend hoe belangrijk het voor je is.
Hebben jullie trouwens al een concrete datum voor het samenwonen, dat is wellicht iets waar je nu meteen mee kan beginnen.
Toch denk ik dat je beter kunt afwachten tot jullie samenwonen, maar vertel je vriend hoe belangrijk het voor je is.
Hebben jullie trouwens al een concrete datum voor het samenwonen, dat is wellicht iets waar je nu meteen mee kan beginnen.
Cum non tum age
zondag 29 juni 2008 om 22:54
Hij kan je moeilijk verplichten met de pil door te gaan als jij daar niet achter staat, dan moet hij maar voor de anticonceptie zorgen. Ik zou het nogmaals goed met hem doorspreken, je kan het wel graag willen, maar hij moet ook willen. Anders heb je er een probleem bij en ben je straks een alleenstaande moeder. Misschien dat hij het toch nog in gaat zien. Je kunt uitleggen dat je graag wil stoppen omdat het niet bij iedereen meteen raak is of zelfs niet lukt. Heel veel sterkte ermee!
zondag 29 juni 2008 om 22:54
Graag een kindje willen en nú akkoord gaan met jouw wens om in januari 2009 ervoor te gaan, is niet hetzelfde. Geef hem tijd, als je wéét dat hij wel een kindje wil, en jij geeft hem ruimte, komt het vanzelf toch? Pushen maakt dat het sowieso tussen jullie in komt te staan, of het er nou komt of niet, dan kom je tegenover elkaar te staan. Inderdaad is januari 2009 nog best ver weg, laat het verder rusten en misschien is hij er tegen die tijd zelf ook wel aan toe! Richt je nu verder op samenwonen en je relatie en je vader, en Bianca's voorstel lijkt me ook een heel goed idee!
zondag 29 juni 2008 om 22:55
mijn vader is jong gestorven en had 5 opgroeiende kleinkinderen van een leeftijd van 2 tot 7 jaar.
het ergste vond hij dat hij zijn kleinkinderen niet groot kon zien worden. hij wist waar wij zijn kinderen terecht zijn gekomen.
maar wat gebeurd er met zijn engeltjes zijn kleintjes.
jou gedachte snap ik, en ik denk zeker dat je vader het heel mooi zal vinden om een kindje van jou te zien. maar hij heeft er ook een zorg bij want ook dit kindje moet hij achterlaten.
jammer genoeg snijd het mes van 2 kanten.
het ergste vond hij dat hij zijn kleinkinderen niet groot kon zien worden. hij wist waar wij zijn kinderen terecht zijn gekomen.
maar wat gebeurd er met zijn engeltjes zijn kleintjes.
jou gedachte snap ik, en ik denk zeker dat je vader het heel mooi zal vinden om een kindje van jou te zien. maar hij heeft er ook een zorg bij want ook dit kindje moet hij achterlaten.
jammer genoeg snijd het mes van 2 kanten.
zondag 29 juni 2008 om 22:56
Ik snap je gevoel goed hoor, maar de enige goede reden om bewust zwanger te worden is als jullie er allebei aan toe zijn en het allebei willen.
Bij het krijgen van een kind moet er geen middenweg zijn!
Mijn vader heeft mijn zoontje nog geen half jaar meegemaakt en hoewel ik er achteraf heel blij mee ben dat hij hem `gekend` heeft had ik nooit eerder zwanger geworden om het mijn vader nog mee te laten maken.
Het feit dat mijn zoon zijn opa niet kent betekent niet dat hij niks over hem zal weten als hij wat ouder is. Er wordt veel over opa gepraat en als hij de foto van opa ziet gaat hij lachen. (zoon is in april 1 geworden). Het is sneu dat mijn vader er niet bij is, maar helaas gaat het soms zo in het leven en zul je het moeten doen met de situatie die je gegeven wordt.
Daarmee wil ik eigenlijk zeggen dat het leven niet maakbaar is. Het loopt zoals het loopt en daar doe je helaas niks aan!
Ik denk ook dat je vader niet zou willen dat je voor hem zwanger zou worden.
Nogmaals ik snap je gevoel, maar ik zou proberen om het verdriet om je vader en de wens om een kind los van elkaar te zien en dan nog eens te beredeneren of je zsm een kind wilt of dat je liever nog even met vriend leuke dingen doet.
Bij het krijgen van een kind moet er geen middenweg zijn!
Mijn vader heeft mijn zoontje nog geen half jaar meegemaakt en hoewel ik er achteraf heel blij mee ben dat hij hem `gekend` heeft had ik nooit eerder zwanger geworden om het mijn vader nog mee te laten maken.
Het feit dat mijn zoon zijn opa niet kent betekent niet dat hij niks over hem zal weten als hij wat ouder is. Er wordt veel over opa gepraat en als hij de foto van opa ziet gaat hij lachen. (zoon is in april 1 geworden). Het is sneu dat mijn vader er niet bij is, maar helaas gaat het soms zo in het leven en zul je het moeten doen met de situatie die je gegeven wordt.
Daarmee wil ik eigenlijk zeggen dat het leven niet maakbaar is. Het loopt zoals het loopt en daar doe je helaas niks aan!
Ik denk ook dat je vader niet zou willen dat je voor hem zwanger zou worden.
Nogmaals ik snap je gevoel, maar ik zou proberen om het verdriet om je vader en de wens om een kind los van elkaar te zien en dan nog eens te beredeneren of je zsm een kind wilt of dat je liever nog even met vriend leuke dingen doet.
zondag 29 juni 2008 om 22:57
Misschien kun je je vader zo'n speciaal boek in laten vullen ( of helpen om hem dat te laten doen ) zodat je kinderen later heel veel over hun opa weten . En is denk ik ook heel troostvol en betekenisvol voor jou ..... en een fijne manier om tijd met je vader door te brengen .
Wie helpt mij met de naam van zo'n boek ?
Wie helpt mij met de naam van zo'n boek ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 29 juni 2008 om 22:59
quote:graspolletje schreef op 29 juni 2008 @ 22:55:
mijn vader is jong gestorven en had 5 opgroeiende kleinkinderen van een leeftijd van 2 tot 7 jaar.
het ergste vond hij dat hij zijn kleinkinderen niet groot kon zien worden. hij wist waar wij zijn kinderen terecht zijn gekomen.
maar wat gebeurd er met zijn engeltjes zijn kleintjes.
jou gedachte snap ik, en ik denk zeker dat je vader het heel mooi zal vinden om een kindje van jou te zien. maar hij heeft er ook een zorg bij want ook dit kindje moet hij achterlaten.
jammer genoeg snijd het mes van 2 kanten.
Hier heb je een heel goed punt. Mijn vader was dolblij met zijn kleinzoon, maar wat had hij het er moeilijk mee. Hij kon soms niet eens naar hem kijken of hem vasthouden omdat het hem zo'n pijn deed dat hij dat kleine ventje niet eens een jaar zou zien worden.
Zijn kinderen waren inderdaad goed terecht gekomen en daar kon hij "makkelijk" vrede mee vinden dat hij ons niet meer zou zien, maar zijn kleinzoon was een heel ander verhaal.
Het maakte het voor mijn vader heel erg moeilijk om het leven los te laten.
mijn vader is jong gestorven en had 5 opgroeiende kleinkinderen van een leeftijd van 2 tot 7 jaar.
het ergste vond hij dat hij zijn kleinkinderen niet groot kon zien worden. hij wist waar wij zijn kinderen terecht zijn gekomen.
maar wat gebeurd er met zijn engeltjes zijn kleintjes.
jou gedachte snap ik, en ik denk zeker dat je vader het heel mooi zal vinden om een kindje van jou te zien. maar hij heeft er ook een zorg bij want ook dit kindje moet hij achterlaten.
jammer genoeg snijd het mes van 2 kanten.
Hier heb je een heel goed punt. Mijn vader was dolblij met zijn kleinzoon, maar wat had hij het er moeilijk mee. Hij kon soms niet eens naar hem kijken of hem vasthouden omdat het hem zo'n pijn deed dat hij dat kleine ventje niet eens een jaar zou zien worden.
Zijn kinderen waren inderdaad goed terecht gekomen en daar kon hij "makkelijk" vrede mee vinden dat hij ons niet meer zou zien, maar zijn kleinzoon was een heel ander verhaal.
Het maakte het voor mijn vader heel erg moeilijk om het leven los te laten.
zondag 29 juni 2008 om 23:00
quote:blijfgewoonbianca schreef op 29 juni 2008 @ 22:57:
Misschien kun je je vader zo'n speciaal boek in laten vullen ( of helpen om hem dat te laten doen ) zodat je kinderen later heel veel over hun opa weten . En is denk ik ook heel troostvol en betekenisvol voor jou ..... en een fijne manier om tijd met je vader door te brengen .
Wie helpt mij met de naam van zo'n boek ?
Het heet dacht ik:Pap, vertel eens.
Ik zou dit alleen doen als je vader hier het type voor is, wan dit is wel heel confronterend. Maar kan hele mooie verhalen opleveren.
Misschien kun je je vader zo'n speciaal boek in laten vullen ( of helpen om hem dat te laten doen ) zodat je kinderen later heel veel over hun opa weten . En is denk ik ook heel troostvol en betekenisvol voor jou ..... en een fijne manier om tijd met je vader door te brengen .
Wie helpt mij met de naam van zo'n boek ?
Het heet dacht ik:Pap, vertel eens.
Ik zou dit alleen doen als je vader hier het type voor is, wan dit is wel heel confronterend. Maar kan hele mooie verhalen opleveren.
zondag 29 juni 2008 om 23:03
quote:blijfgewoonbianca schreef op 29 juni 2008 @ 22:57:
Misschien kun je je vader zo'n speciaal boek in laten vullen ( of helpen om hem dat te laten doen ) zodat je kinderen later heel veel over hun opa weten . En is denk ik ook heel troostvol en betekenisvol voor jou ..... en een fijne manier om tijd met je vader door te brengen .
Wie helpt mij met de naam van zo'n boek ?Heel mooi idee, die boeken zijn bij Bruna te koop, heten "Papa, vertel eens...." en geven heel handige handvaten. Je hoeft geen groot schrijver te zijn om toch iets moois te maken. Goed idee!
Misschien kun je je vader zo'n speciaal boek in laten vullen ( of helpen om hem dat te laten doen ) zodat je kinderen later heel veel over hun opa weten . En is denk ik ook heel troostvol en betekenisvol voor jou ..... en een fijne manier om tijd met je vader door te brengen .
Wie helpt mij met de naam van zo'n boek ?Heel mooi idee, die boeken zijn bij Bruna te koop, heten "Papa, vertel eens...." en geven heel handige handvaten. Je hoeft geen groot schrijver te zijn om toch iets moois te maken. Goed idee!
.
zondag 29 juni 2008 om 23:12
Ik denk dat ik het in mijn eerste post niet helemaal goed heb verwoord omdat ik in meerdere reactie teruglees dat ik nu een kind 'wil' omdat ik niet weet hoelang mijn vader er nog zal zijn. Op zich is dit deels waar, maar dus ook niet helemaal. Wat ik in mijn eerste post aangaf is dat ik al veel langer een kinderwens heb en ik heb het er ook al wel vaker met mijn vriend over gehad. Maar door de situatie met mijn vader nu, wordt dat gevoel heel erg versterkt. Het is dus niet zo van: "Mijn vader is ziek, hij maakt het misschien niet lang meer dus ik wil nu een kind". Het komt er in feite op neer, ik zou graag een kindje willen, mijn vriend ziet dat idee ook wel zitten, we zijn hard op weg om samen te gaan wonen, onze relatie zit verder goed en we weten allebei dat we met elkaar verder willen, dus waarom zouden we er vanaf januari niet voor gaan? Mijn vriend schuift graag alles voor zich uit, vandaar dat ik de maand januari genoemd heb. Voor het samenwonen staat ook nog geen bepaalde maand of datum vast, omdat ik nog geen antwoord op die vraag heb gekregen. Hij heeft wel aangegeven dat hij graag ruimte voor zichzelf wil en een ander bed. Dus die ruimte voor hem ben ik mee bezig geweest en is geregeld, en het bed is ook onderweg.
En omdat hij alles voor zich uitschuift heb ik hem ook maar vast verteld over eventueel per 1 januari stoppen met de pil. Dan kan hij daar overna denken, en volgens mij geef ik hem dan ook de tijd, wat hier in dit topic al meerdere keren naar voren is gebracht.
Maar juist door de situatie nu met mijn vader wordt mijn gevoel voor het krijgen van een kindje heel erg versterkt. Ik zal ook echt niet zomaar stoppen met de pil zonder te overleggen met mijn vriend en ik snap ook best dat hij er ook klaar voor moet zijn maar voor mijn gevoel kan het nog wel 3 jaar duren voordat hij er zelf mee zou komen, en vandaar dat ik het dus aandraag. Want als ik niks over dat samen wonen had gezegd, had hij nog wel een aantal jaar thuis gewoond.
En ik weet dat het loopt zoals het loopt, maar het is vooral mijn gevoel dat spreekt op dit moment...
En omdat hij alles voor zich uitschuift heb ik hem ook maar vast verteld over eventueel per 1 januari stoppen met de pil. Dan kan hij daar overna denken, en volgens mij geef ik hem dan ook de tijd, wat hier in dit topic al meerdere keren naar voren is gebracht.
Maar juist door de situatie nu met mijn vader wordt mijn gevoel voor het krijgen van een kindje heel erg versterkt. Ik zal ook echt niet zomaar stoppen met de pil zonder te overleggen met mijn vriend en ik snap ook best dat hij er ook klaar voor moet zijn maar voor mijn gevoel kan het nog wel 3 jaar duren voordat hij er zelf mee zou komen, en vandaar dat ik het dus aandraag. Want als ik niks over dat samen wonen had gezegd, had hij nog wel een aantal jaar thuis gewoond.
En ik weet dat het loopt zoals het loopt, maar het is vooral mijn gevoel dat spreekt op dit moment...
zondag 29 juni 2008 om 23:12
ik kan me best inleven in jou wens. Ik heb ook al een aantal jaar een kinderwens en mijn vriend wil er nog niet aan. we zijn nu 9 jaar bij elkaar dus ik ben er wel zeker van dat ik met hem een kind wil. In januari ben ik gestopt met de pil, omdat ik als hij er aan toe is niet nog lang moet hoeven wachten voor die pil uit mijn lichaam is.Nu heb ik iedere maand de spanning dat ik mischien (perongeluk) toch zwanger mag zijn. (het gaat ook wel eens wat minder veilig) Maar goed tot nu toe niets en dat doet stiekem toch wel pijn.
Ik vind het vooral lastig,, omdat ik dit graag wil maar ik hem
absoluut nergens toe wil dwingen. Kortom de spanningen lopen soms hoog op, want het er niet over hebben en mijn wens niet bespreekbaar houden lukt me gewoon niet. Mischien toch die biologische klok???????
Ik vind het vooral lastig,, omdat ik dit graag wil maar ik hem
absoluut nergens toe wil dwingen. Kortom de spanningen lopen soms hoog op, want het er niet over hebben en mijn wens niet bespreekbaar houden lukt me gewoon niet. Mischien toch die biologische klok???????
zondag 29 juni 2008 om 23:17
Bedankt voor de tip wat betreft het boek. Als ik hem het idee erachter vertel zal hij dat heel mooi vinden... Hij praat alleen erg moeizaam op het moment en de vraag is nog even of dat door middel van prednison weer wat kan verbeteren. Ik ga er in ieder geval zeker eens een keer naar op zoek.
Eerst zat ik te twijfelen over het openen van dit topic, omdat je nooit weet wat voor reacties je krijgt en er zijn altijd mensen die een andere mening hebben, wat ik ook op prijs stel. En ik kom ook weer dingen te weten waar ik zelf niet eerder bij na heb gedacht.
Eerst zat ik te twijfelen over het openen van dit topic, omdat je nooit weet wat voor reacties je krijgt en er zijn altijd mensen die een andere mening hebben, wat ik ook op prijs stel. En ik kom ook weer dingen te weten waar ik zelf niet eerder bij na heb gedacht.
zondag 29 juni 2008 om 23:20
@Lara:
Ik ben dan wel wat jonger dan jij maar wat je zegt is heel herkenbaar. Je wil je vriend niet dwingen en ook niet teveel aan zijn hoofd zeuren, maar toch is het gevoel bij jouwzelf constant aanwezig. Je kan het ook niet uitzetten...Misschien wat je zegt, je biologische klok. Wens je sterkte en succes en hoop dat voor jou het moment snel daar is dat je vriend er ook aan toe is.
Ik ben dan wel wat jonger dan jij maar wat je zegt is heel herkenbaar. Je wil je vriend niet dwingen en ook niet teveel aan zijn hoofd zeuren, maar toch is het gevoel bij jouwzelf constant aanwezig. Je kan het ook niet uitzetten...Misschien wat je zegt, je biologische klok. Wens je sterkte en succes en hoop dat voor jou het moment snel daar is dat je vriend er ook aan toe is.
zondag 29 juni 2008 om 23:48
Ik snap dat het je heel mooi lijkt om kinderen te hebben voor je vader overlijd. Dat is een hele logiesche keuze lijkt mij.
Maar een kind krijg je samen omdat je samen een kind wil. Als jij een kind voor je vader wil ipv omdat je samen een kind wil grootbrengen als teken van jullie liefde, is dat geen stabile basis waarin je je kind terwerel breng.
Als jouw vriend er nog niet klaar voor is, zal je moeten wachten lijkt mij.
Als je vriend helemaal geen kinderen wil (en als dat zo is moet hij jouw dat ook eerlijk durven vertellen natuurlijk) dan lijkt het mij wel dat je nu de keuze zou moeten maken. Is je kinderwens sterker dan de liefde voor je vriend.
Heel veel sterkte met dit moeilijke dilemma.
Maar een kind krijg je samen omdat je samen een kind wil. Als jij een kind voor je vader wil ipv omdat je samen een kind wil grootbrengen als teken van jullie liefde, is dat geen stabile basis waarin je je kind terwerel breng.
Als jouw vriend er nog niet klaar voor is, zal je moeten wachten lijkt mij.
Als je vriend helemaal geen kinderen wil (en als dat zo is moet hij jouw dat ook eerlijk durven vertellen natuurlijk) dan lijkt het mij wel dat je nu de keuze zou moeten maken. Is je kinderwens sterker dan de liefde voor je vriend.
Heel veel sterkte met dit moeilijke dilemma.
maandag 30 juni 2008 om 00:09
Mloesje, als ik je vriend was had je nu een damespets van me gehad, zo eentje uit de film. Je zit maar te drammen en te hameren op dat kind. Ik vind het zo egoistisch, maar misschien wordt ieder kind wel uit egoisme geboren, dat is wel waar, maar jouw vriend moet nog even worden overtuigd richting het Wereldwonder dat Mloesje in gedachte heeft.
En waarom? Omdat je vader het niet zo goed maakt? Misschien heb je straks een hufter van een huilbaby, die ieder familieuitje tot een hel maakt, en je vader een paar jaar korter laat leven. Ben je dan blij? Ik vind dat jij allemaal conclusies op conclusies stapelt, als een kaartenhuis, je hebt het voor jezelf helemaal uitgeknobbeld, alleen die slome vriend van jou die alles maar voor zichzelf uitschuift, die moet nog even over de brug komen met zijn kwakkie. Maatr als er een zuchtje wind verkeert staat, stort je kaartenhuisje in.
Kijk eerst eens of dat bed van jou wel lekker ligt, laat je vriend aan de ruimte voor zichzelf wennen, woon eerst eens lekker bij elkaar en pas daarna komt er missschien een kindje. Begin pas aan een kind als je er samen aan toe bent.
Ik ben met mijn ex uit elkaar juist omdat zij een soort bloeddorstige kindereis had. Ondanks dat zij in een half jaar 10 ruzies had gemaakt om de meest banale futiliteiten, wilde ze toch een kind met mij. "Dat kind wordt van zichzelf groot". Nou, een stabiele basis is net zo belangrijk als groot worden.
En waarom? Omdat je vader het niet zo goed maakt? Misschien heb je straks een hufter van een huilbaby, die ieder familieuitje tot een hel maakt, en je vader een paar jaar korter laat leven. Ben je dan blij? Ik vind dat jij allemaal conclusies op conclusies stapelt, als een kaartenhuis, je hebt het voor jezelf helemaal uitgeknobbeld, alleen die slome vriend van jou die alles maar voor zichzelf uitschuift, die moet nog even over de brug komen met zijn kwakkie. Maatr als er een zuchtje wind verkeert staat, stort je kaartenhuisje in.
Kijk eerst eens of dat bed van jou wel lekker ligt, laat je vriend aan de ruimte voor zichzelf wennen, woon eerst eens lekker bij elkaar en pas daarna komt er missschien een kindje. Begin pas aan een kind als je er samen aan toe bent.
Ik ben met mijn ex uit elkaar juist omdat zij een soort bloeddorstige kindereis had. Ondanks dat zij in een half jaar 10 ruzies had gemaakt om de meest banale futiliteiten, wilde ze toch een kind met mij. "Dat kind wordt van zichzelf groot". Nou, een stabiele basis is net zo belangrijk als groot worden.
maandag 30 juni 2008 om 00:31
quote:Antonio schreef op 30 juni 2008 @ 00:09:
En waarom? Omdat je vader het niet zo goed maakt? Misschien heb je straks een hufter van een huilbaby, die ieder familieuitje tot een hel maakt, en je vader een paar jaar korter laat leven. Ben je dan blij?
Met de boodschap die je met je verhaal wilt overbrengen is niets mis, maar ik begrijp echt niet wat het toevoegd om met deze ontzettend lompe opmerking te komen!
Ik begrijp dat jij zelf slechte ervaringen hebt met 'een vrouw met een kinderwens', maar dat vind ik geen excuus om mloesje zo op haar nummer te zetten.
Dit lijkt me een buitengewoon kwetsende opmerking voor iemand met zo'n zieke vader.
En waarom? Omdat je vader het niet zo goed maakt? Misschien heb je straks een hufter van een huilbaby, die ieder familieuitje tot een hel maakt, en je vader een paar jaar korter laat leven. Ben je dan blij?
Met de boodschap die je met je verhaal wilt overbrengen is niets mis, maar ik begrijp echt niet wat het toevoegd om met deze ontzettend lompe opmerking te komen!
Ik begrijp dat jij zelf slechte ervaringen hebt met 'een vrouw met een kinderwens', maar dat vind ik geen excuus om mloesje zo op haar nummer te zetten.
Dit lijkt me een buitengewoon kwetsende opmerking voor iemand met zo'n zieke vader.
The time is now
