Kinderen
alle pijlers
VRLK
dinsdag 15 januari 2008 om 21:34
Eerst even een voor Pebbles, ik vind dat je het verrekte goed doet zeg. En dat je loopt te lachen door het huis is alleen maar goed. Je moeder heeft er geen baat bij als jij je schuldig voelt om het feit dat je nog kunt lachen, en lachen doorbreekt sowieso spanning. Ik kan me overigens ook voorstellen dat het je zusje niet lukt, iedereen zit nu eenmaal anders in elkaar en gaat anders om met dat soort situaties.
Jee, Morrie zo ziek? Ik had haar idd ook al een poos niet meer gespot. Meid, als je dit leest, beterschap!
* Stuurt een virtueel fruitmandje naar Morrietown *
Fijn dat het goed gaat met Nathje, Vrolijk! En leuk als jullie ook een keer iets meer mijn kant op komen voor een volgende meeting. En housewarming bij Nath is ook een strak plan. Daarna bij ons X-D!
Lijkt me niet fijn, Lien, om met onwillige medewerkers/collega's te maken te hebben. Bij ons lopen er ook een paar rond die er niet de kantjes, maar hele meters vanaf lopen. Jammer als je een jaarcontract hebt.....
Jee, Morrie zo ziek? Ik had haar idd ook al een poos niet meer gespot. Meid, als je dit leest, beterschap!
* Stuurt een virtueel fruitmandje naar Morrietown *
Fijn dat het goed gaat met Nathje, Vrolijk! En leuk als jullie ook een keer iets meer mijn kant op komen voor een volgende meeting. En housewarming bij Nath is ook een strak plan. Daarna bij ons X-D!
Lijkt me niet fijn, Lien, om met onwillige medewerkers/collega's te maken te hebben. Bij ons lopen er ook een paar rond die er niet de kantjes, maar hele meters vanaf lopen. Jammer als je een jaarcontract hebt.....
dinsdag 15 januari 2008 om 22:09
Morrie, hoop dat je snel opknapt!
Hier lekker bedrijvig dagje.
Hoorde vandaag dat Zorro volgende week zaterdag tot de donderdag erna op wintersportvakantie gaat.
Ik gun het hem van harte hoor, maar heb echt geen zin in zoveel dagen alleen.
Pebbles, arme mams zeg!
Zullen we onder voorbehoud volgende week donderdag afspreken dan?
Als het toch niet gaat, maken we gewoon een andere afspraak
Hier lekker bedrijvig dagje.
Hoorde vandaag dat Zorro volgende week zaterdag tot de donderdag erna op wintersportvakantie gaat.
Ik gun het hem van harte hoor, maar heb echt geen zin in zoveel dagen alleen.
Pebbles, arme mams zeg!
Zullen we onder voorbehoud volgende week donderdag afspreken dan?
Als het toch niet gaat, maken we gewoon een andere afspraak
woensdag 16 januari 2008 om 19:28
Jongens, het gaat heel heel erg slecht met mijn moeder. De situatie was gisteren zelfs kritiek. Was er gisteravond dus ook, we waren er allemaal. Mijn moeder te zien maakt me in en intriest. Ik ga elke dag, vanmiddag was ik er en morgenmiddag weer. Ik leef de dag in een roes. Ik was mijn moeder bijna al kwijt, en we weten niet of ze de kracht nog heeft om hier bovenop te komen.
Probeer vanavond nog even wat meer te vertellen, moet nu naar onze vriend de boekhouder, blegh.
Probeer vanavond nog even wat meer te vertellen, moet nu naar onze vriend de boekhouder, blegh.
woensdag 16 januari 2008 om 19:47
Och Peb, wat een ellende allemaal. Wat gaat het ineens snel slechter zeg, ik hoop dat het tijdelijk is en dat je snel weer gewoon contact hebt met je moeder.
Van een heel andere orde: als je hoofd niet naar afspraken staat zaterdag, geen probleem he, je kan tot het laatste moment afbellen hoor.
Verder even geen tekst, schrik gewoon echt van situatie van Pebbles en haar moeder.
Van een heel andere orde: als je hoofd niet naar afspraken staat zaterdag, geen probleem he, je kan tot het laatste moment afbellen hoor.
Verder even geen tekst, schrik gewoon echt van situatie van Pebbles en haar moeder.
woensdag 16 januari 2008 om 23:03
Zo, ben weer thuis.
Gister aan het einde van de dag werden we gebeld, het ging erg slecht met mama. Dat het kritiek is geweest hoorden we pas toen we in het ziekenhuis aankwamen. Mijn zusje haalde mij op nadat we allebei een en ander hadden geregeld voor kinderen. Bij het ziekenhuis troffen we mijn broer voor de deur, helemaal in tranen. Boven lag mama. Alleen op een kamer nu, omdat ze er zo slecht aan toe was. Mijn tante was er vanaf het bezoekuur 's middags en niet van de zijde van mama geweken. Die middag was mama dus heel slecht geowrden. Geen bloeddruk meer (ik snap nog niet hoe dat kan) en nog nauwelijk rode én witte bloedcellen in haar bloed. Naast de sondevoeding kreeg ze nu ook zuurstof, bloed, een 'suikerzak', antibiotica, morfine... ik weet niet meer wat er allemaal hing. De arts had snel een en ander geregeld, maar dit was tevens alles wat ze zouden doen. Mama moest er met deze middelen bovenop komen, ze zou niet naar Intensive Care gaan om er koste wat kost bovenop te komen. Volgens de arts kón ze er bovenop komen, als ze ook de wil nog had.
Ik weet niet wat ik allemaal moet zeggen nu, het is zoveel. We waren allemaal verdrietig, mama had 's middags gezegd dat 'die meiden' niet mochten komen omdat we dan overstuur zouden raken. Altijd maar haar kinderen beschermen...
Het was moeilijk. Zwaar. Emotioneel. Mama werd emotioneel, 'ik heb het allemaal voor jullie gedaan' en je zag dat ze huilde, al had ze ook voor tranen de kracht niet meer. Ik was even met haar alleen, "mama, je móet vechten, je moet hier weer bovenop komen!". Hierop zei ze dat ze het nog 1 keer zou proberen, vechten om er bovenop te komen, maar dat dit echt de laatste keer was. Mensonterend dat we haar zo moesten zien, vond ze zelf. Mijn trotse mama.
Ze keek maar op de klok, want om 20 uur was morfine beloofd. Ze was al gedrogeerd, want begon soms over rare dingen ('ik lag vannacht op de grond' en 'mijn brommer doet het vanzelf').
Ze ziet er zo slecht uit. Donkere oogleden, mager, een hele trieste blik, dof.
Vanmiddag was ik er weer en ze was zo moe. Ze kan niet goed slapen. Mijn vader ging weg en ik was weer met haar alleen. Ik heb haar hoofd geaaid, dat ik zo blij was dat ze haar haar nu nog heeft. Dat ze haar best moet doen om te overleven. Maar ze was zo moe, ze kon niet meer spreken. Ik moest haar ook helpen met op haar zij gaan liggen want dat kon ze niet zelf.
En ze is zo boos. ALs we haar niet verstaan of begrijpen. Dan kijkt ze heel erg kwaad en reageert geïrriteerd. Ze doet lelijk tegen de verpleegsters. En de nachtzusters noemt ze krengen. Daar vertelt ze dingen over die ze hopelijk onder invloed van morfine ervaart, want als het waar is zouden het echt krengen zijn.
Maar vanavond was ze beter. Mijn broers en tante zijn geweest en hebben me gebeld. Ze sprak meer, keek helderder. Had het over 'als ik straks thuis ben' (dan ga ik een schilderij maken van allemaal slangetjes en knoppen) en had wrange humor (ik heb nog een chemo in de aanbieding). Tegen haar zus zei ze: "als je het ooit in je hoofd haalt om aan een chemokuur te beginnen dan kom ik je persoonlijk een klap voor je hersens geven!".
Ze had vanmiddag goed geslapen en dat was dus merkbaar. Voor vannacht keeg ze naast de morfine ook een slaappil. We mogen buiten bezoekuren komen, maar ik heb voorgesteld dat niet te doen. In ieder geval niet 's ochtends zodat ze ook dan nog de kans krijgt te slapen.
Soms vraag ik me af of het niet beter is dat ze nu gaat. Herstellen is geen afstel, maar uitstel. Dit komt terug. Ik zou er vrede mee hebben als ze niet meer vecht, als het genoeg is geweest. Hoe graag ik ook nog een moeder zou houden voor heel erg lang.
Het is slopend. Ik beleef de dag in en roes. Ik ben net naar de andere kant van de stad gefietst en heb geen idee hoe ik er gekomen ben. Ik ben er niet bij, mijn gedachten zijn bij mama. Hele gesprekken voer ik in mijn hoofd.
Ik hou hoop. Zeker na de berichten van vanavond. Maar we zijn er nog lang niet.
Gister aan het einde van de dag werden we gebeld, het ging erg slecht met mama. Dat het kritiek is geweest hoorden we pas toen we in het ziekenhuis aankwamen. Mijn zusje haalde mij op nadat we allebei een en ander hadden geregeld voor kinderen. Bij het ziekenhuis troffen we mijn broer voor de deur, helemaal in tranen. Boven lag mama. Alleen op een kamer nu, omdat ze er zo slecht aan toe was. Mijn tante was er vanaf het bezoekuur 's middags en niet van de zijde van mama geweken. Die middag was mama dus heel slecht geowrden. Geen bloeddruk meer (ik snap nog niet hoe dat kan) en nog nauwelijk rode én witte bloedcellen in haar bloed. Naast de sondevoeding kreeg ze nu ook zuurstof, bloed, een 'suikerzak', antibiotica, morfine... ik weet niet meer wat er allemaal hing. De arts had snel een en ander geregeld, maar dit was tevens alles wat ze zouden doen. Mama moest er met deze middelen bovenop komen, ze zou niet naar Intensive Care gaan om er koste wat kost bovenop te komen. Volgens de arts kón ze er bovenop komen, als ze ook de wil nog had.
Ik weet niet wat ik allemaal moet zeggen nu, het is zoveel. We waren allemaal verdrietig, mama had 's middags gezegd dat 'die meiden' niet mochten komen omdat we dan overstuur zouden raken. Altijd maar haar kinderen beschermen...
Het was moeilijk. Zwaar. Emotioneel. Mama werd emotioneel, 'ik heb het allemaal voor jullie gedaan' en je zag dat ze huilde, al had ze ook voor tranen de kracht niet meer. Ik was even met haar alleen, "mama, je móet vechten, je moet hier weer bovenop komen!". Hierop zei ze dat ze het nog 1 keer zou proberen, vechten om er bovenop te komen, maar dat dit echt de laatste keer was. Mensonterend dat we haar zo moesten zien, vond ze zelf. Mijn trotse mama.
Ze keek maar op de klok, want om 20 uur was morfine beloofd. Ze was al gedrogeerd, want begon soms over rare dingen ('ik lag vannacht op de grond' en 'mijn brommer doet het vanzelf').
Ze ziet er zo slecht uit. Donkere oogleden, mager, een hele trieste blik, dof.
Vanmiddag was ik er weer en ze was zo moe. Ze kan niet goed slapen. Mijn vader ging weg en ik was weer met haar alleen. Ik heb haar hoofd geaaid, dat ik zo blij was dat ze haar haar nu nog heeft. Dat ze haar best moet doen om te overleven. Maar ze was zo moe, ze kon niet meer spreken. Ik moest haar ook helpen met op haar zij gaan liggen want dat kon ze niet zelf.
En ze is zo boos. ALs we haar niet verstaan of begrijpen. Dan kijkt ze heel erg kwaad en reageert geïrriteerd. Ze doet lelijk tegen de verpleegsters. En de nachtzusters noemt ze krengen. Daar vertelt ze dingen over die ze hopelijk onder invloed van morfine ervaart, want als het waar is zouden het echt krengen zijn.
Maar vanavond was ze beter. Mijn broers en tante zijn geweest en hebben me gebeld. Ze sprak meer, keek helderder. Had het over 'als ik straks thuis ben' (dan ga ik een schilderij maken van allemaal slangetjes en knoppen) en had wrange humor (ik heb nog een chemo in de aanbieding). Tegen haar zus zei ze: "als je het ooit in je hoofd haalt om aan een chemokuur te beginnen dan kom ik je persoonlijk een klap voor je hersens geven!".
Ze had vanmiddag goed geslapen en dat was dus merkbaar. Voor vannacht keeg ze naast de morfine ook een slaappil. We mogen buiten bezoekuren komen, maar ik heb voorgesteld dat niet te doen. In ieder geval niet 's ochtends zodat ze ook dan nog de kans krijgt te slapen.
Soms vraag ik me af of het niet beter is dat ze nu gaat. Herstellen is geen afstel, maar uitstel. Dit komt terug. Ik zou er vrede mee hebben als ze niet meer vecht, als het genoeg is geweest. Hoe graag ik ook nog een moeder zou houden voor heel erg lang.
Het is slopend. Ik beleef de dag in en roes. Ik ben net naar de andere kant van de stad gefietst en heb geen idee hoe ik er gekomen ben. Ik ben er niet bij, mijn gedachten zijn bij mama. Hele gesprekken voer ik in mijn hoofd.
Ik hou hoop. Zeker na de berichten van vanavond. Maar we zijn er nog lang niet.
woensdag 16 januari 2008 om 23:09
Meis, wat een verhaal.
En wat moeilijk om te voelen wat je voelt. Dat je zo veel van haar houdt, dat je haar wilt laten gaan, als het echt op is. Ondanks dat jij dan geen moeder meer hebt.
Erg dat je niets anders kunt doen dan de situatie nemen zoals hij is. Te accepteren dat het gaat zoals het gaat.
Ik moet erg veel aan je denken.
Hoop dat je moeder er voor nu boven op komt. En dat jullie in een laatste fase, nog wat bewuster afscheid kunnen nemen.
Een hele dikke kus.
En wat moeilijk om te voelen wat je voelt. Dat je zo veel van haar houdt, dat je haar wilt laten gaan, als het echt op is. Ondanks dat jij dan geen moeder meer hebt.
Erg dat je niets anders kunt doen dan de situatie nemen zoals hij is. Te accepteren dat het gaat zoals het gaat.
Ik moet erg veel aan je denken.
Hoop dat je moeder er voor nu boven op komt. En dat jullie in een laatste fase, nog wat bewuster afscheid kunnen nemen.
Een hele dikke kus.
woensdag 16 januari 2008 om 23:10
Bedankt voor al jullie knuffels en berichten. Het is fijn mijn verhaal kwijt te kunnen al druk ik wel een behoorlijk stempel op dit topic. Ik heb een paar weken geleden een bericht getypt bij 'help, mijn vader heeft kanker' ofzo onder gezondheid, maar haakte weer af bij de reactie dat er kennelijk i onms gezin niet zoveel ruimte was voor verdriet blablabla. Aan jullie reacties, en dan is een knuffel me net zo lief als 100 woorden, heb ik meer.
Nathje, bedankt voor het lieve kaartje dat ik gisteren kreeg.
En Lien, ik haak af voor zaterdagavond.
Ik ga denk ik dom op de bankhangen ofzo, ik weet niet. mar gelukkig heb ik je afgelopen zaterdag gezien!
Ik probeer jullie op de hoogte te houden, vind ik zelf ook prettig, maar heb niet altijd een pc met internet thuis.
Verder gaat het leven gelukkig door, ook hier. En wil ik dat jullie naast je medeleven met mij ook gewoon doorgaan met schrijven. Gewoon. Lachen, grapjes, koetjes, kalfjes, het maakt niet uit, maar laat jullie niet verlammen door mijn berichten. Om mij heen gaat het ook door, de Pebbeltjes gaan door, de zaak gaat door.
En nu ga ik naar bed, kijken of ik deze nacht niet elk uur op de wekker zie....
Nathje, bedankt voor het lieve kaartje dat ik gisteren kreeg.
En Lien, ik haak af voor zaterdagavond.
Ik ga denk ik dom op de bankhangen ofzo, ik weet niet. mar gelukkig heb ik je afgelopen zaterdag gezien!
Ik probeer jullie op de hoogte te houden, vind ik zelf ook prettig, maar heb niet altijd een pc met internet thuis.
Verder gaat het leven gelukkig door, ook hier. En wil ik dat jullie naast je medeleven met mij ook gewoon doorgaan met schrijven. Gewoon. Lachen, grapjes, koetjes, kalfjes, het maakt niet uit, maar laat jullie niet verlammen door mijn berichten. Om mij heen gaat het ook door, de Pebbeltjes gaan door, de zaak gaat door.
En nu ga ik naar bed, kijken of ik deze nacht niet elk uur op de wekker zie....
