Kinderen
alle pijlers
VRLK
zaterdag 19 januari 2008 om 21:39
Was helemaal niet van plan computer aan te zetten maar wilde even kijken of er nieuws van je was Peb, in de hoop dat het misschien ietsje beter zou gaan.. En dan zie ik verdomme het rottigste, slechtste nieuws wat er maar had kunnen zijn. He getver, wat is het vreselijk snel gegaan allemaal
Heel, heel veel sterkte en liefs voor jullie allemaal
Heel, heel veel sterkte en liefs voor jullie allemaal
zaterdag 19 januari 2008 om 22:03
Ach lieve lieve Peb,
gecondoleerd, wat is dit naar zeg. Wel heerlijk dat Pebblo haar nog heeft gezien en jij je handen vrij had om naar haar toe te gaan en er te zijn. Gewoon te zijn en haar nog een kus en knuffel te kunnen geven.
Heel heel heel veel sterkte, jeetje zeg, wat is het ontzettend snel gegaan. Niet te vatten.
Veel liefs en sterkte voor jou en de jouwen.
gecondoleerd, wat is dit naar zeg. Wel heerlijk dat Pebblo haar nog heeft gezien en jij je handen vrij had om naar haar toe te gaan en er te zijn. Gewoon te zijn en haar nog een kus en knuffel te kunnen geven.
Heel heel heel veel sterkte, jeetje zeg, wat is het ontzettend snel gegaan. Niet te vatten.
Veel liefs en sterkte voor jou en de jouwen.
zaterdag 19 januari 2008 om 22:32
Ik zette dus ook alleen even computer aan voor nieuws van Pebbles.
Meis, wat is dit een vreselijk, niet te bevatten nieuws.
Wat vind ik dit verschrikkelijk voor jou en je familie.
Ik zou zo graag willen dat ik meer zou kunnen doen dan mijn medeleven op een beeldscherm tonen, maar besef dat dit voor dit moment zo is.
Lieverd, dit verdriet is zo groot. Net wat je zegt, immens verdrietig, zul je zijn.
Heel erg veel sterkte. Ik denk aan je
Mocht je behoefte hebben aan steun niet alleen via het beeldscherm, dan moet je het laten weten, want ik wil er graag voor je zijn.
Heel veel liefs, van Ely
Meis, wat is dit een vreselijk, niet te bevatten nieuws.
Wat vind ik dit verschrikkelijk voor jou en je familie.
Ik zou zo graag willen dat ik meer zou kunnen doen dan mijn medeleven op een beeldscherm tonen, maar besef dat dit voor dit moment zo is.
Lieverd, dit verdriet is zo groot. Net wat je zegt, immens verdrietig, zul je zijn.
Heel erg veel sterkte. Ik denk aan je
Mocht je behoefte hebben aan steun niet alleen via het beeldscherm, dan moet je het laten weten, want ik wil er graag voor je zijn.
Heel veel liefs, van Ely
zaterdag 19 januari 2008 om 22:49
Ach nee he, Peb? Ik kwam ook even kijken en hoopte zo op ander nieuws maar was er ook een beetje bang voor.
Lieve Peb, gecondoleerd meisje. Zoals ik je van de week al schreef: ik denk aan je en mocht er iets zijn dat ik kan doen, laat het me dan weten he?
Jasses het leven kan soms zo verschrikkelijk moeilijk zijn...
Lieve Peb, gecondoleerd meisje. Zoals ik je van de week al schreef: ik denk aan je en mocht er iets zijn dat ik kan doen, laat het me dan weten he?
Jasses het leven kan soms zo verschrikkelijk moeilijk zijn...
zaterdag 19 januari 2008 om 23:30
Lieve Peb, meer dan knuffelen kan ik niet.
Dit moet zo'n verdriet doen; je basis is gestorven. Het kind in jou, die door jouw moeder het leven kreeg.
Ik wens je sterkte en kracht toe de komende tijd, en heel veel liefde en warmte om je heen.
Weet dat jouw moeder je mede gevormd heeft tot de prachtvrouw die je bent, en dat jij die mentale erfenis weer doorgeeft aan je Pebbeltjes. En zo leeft jouw moeder voort, in wijsheid en liefde, van ouder op kind.
Maar die wijsheid en liefde heeft geen armen om je te knuffelen, geen stem om je te troosten, en geen ogen die je liefhebben. Het verlies is groot. Ik denk aan je...
Heel veel liefs!
Wat wilde ik nou toch typen?
zaterdag 19 januari 2008 om 23:37
zondag 20 januari 2008 om 00:00
ach lieve lieve pebbles....tijden heb ik hier niet gelezen, ik wist nog niet eens dat het zo slecht met je moeder ging. En nu, op de eerste avond dat ik hier weer lees lees ik dit vreselijke nieuws.... Meisje wat afschuwelijk voor jullie, gecondoleerd. Ik vind het prachtig om te lezen hoe jullie met haar waren, haar de vrijheid te geven om het op haar manier te doen, maar wat zal dit zeer doen. Kus.
zondag 20 januari 2008 om 09:26
En dan wordt je wakker en dan is het nog zo.
Al heel mijn leven had ik maar een nachtmerrie, helemaal overstuur raakte ik dan, de nachtmerrie dat mijn moeder dood ging.
En nu is het echt, mama is dood.
We hebben een hele intense week achter de rug. Een verdrietige week, maar ook een hele mooie week. Achteraf zien we het. Mama heeft als wij er waren zichzelf met alle kracht die ze nag had opgepept. Tegen mijn broertje heeft ze dingen gezegd waarvan hij nu zegt "ze wist het al". Ze heeft de foto gevraagd van haar kleinkinderen. Om kracht uit te putten dacht ik, maar het was om afscheid te nemen, ze nog 1x te zien. Ze heeft ze stuk voor stuk bekeken toen we er waren, met een soort glimlach om haar mond. Vrijdagochtend, en 's avonds was ze niets meer. Ze herkende ons nog, maar was niet meer aanspreekbaar.
Het was zo fijn om gistermiddag bij haar te zijn. Het geeft een fijn gevoel. Het was klaar, zij had de hele week afscheid genomen, realiseerden we nu. Ook wij hadden al gezegd dat ze mócht gaan, dat ze genoeg had gevochten in al haar dapperheid. Toen ik zag dat mama bijna ging, vraag me niet waar ik het aanzag, ik wist het gewoon, ben ik bij haar gaan zitten. Haar ademhaling werd oppervlakkiger, steeds meer pauze ertussen en toen hiel het gewoon oip. Heel rustig, heel vredig.
Ik heb geen moeder meer. Dat is onomkeerbaar. Ik mis haar nu al, de wetenschap dat ze er nooit meer zal zijn maakt me gek van verdriet. 62 is toch ook nog gewoon té jong? Alleen zij kent me, ik kon niets voor haar verborgen houden. Alleen zij weet hoe ik als kind was, kan me daarover vertellen. Mijn moeder is onvervangbaar, zij was uniek, onze band was uniek.
Om 11 uur moet ik er weer zijn. Enveloppen schrijven en weet ik wat nog meer. En we gaan naar mama toe. Elke dag nog ga ik naar haar toe. Donderdag is de crematie, daarna kan het niet meer. Nooit meer.
Ik wilde gisteren alleen zijn, heb ook pas op laatste moment Pebblo gebeld. Toen iedereen de kamer uitging ben ik nog een keer teruggegaan, ik kon toch niet weggaan zonder dag te zeggen? We moeten nu van alles, om mama een respectvolle uitvaart te geven die ze verdient. Het wordt eenvoudig, respectvol en mooi, precies zoals mama het wil. Maar liever was ik ergens alleen.
De Pebbeltjes zijn nog aan het logeren. Ik heb ze zo gemist. Ik ben óók een moeder. Ze komen thuis als ik weer weg ben, Pebblo gaat het ze vertellen.
Mijn nachtmerrie is waarheid geworden en onomkeerbaar. Ik heb geen moeder meer.
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik red me wel, ik ben het aan mama verplicht.
Al heel mijn leven had ik maar een nachtmerrie, helemaal overstuur raakte ik dan, de nachtmerrie dat mijn moeder dood ging.
En nu is het echt, mama is dood.
We hebben een hele intense week achter de rug. Een verdrietige week, maar ook een hele mooie week. Achteraf zien we het. Mama heeft als wij er waren zichzelf met alle kracht die ze nag had opgepept. Tegen mijn broertje heeft ze dingen gezegd waarvan hij nu zegt "ze wist het al". Ze heeft de foto gevraagd van haar kleinkinderen. Om kracht uit te putten dacht ik, maar het was om afscheid te nemen, ze nog 1x te zien. Ze heeft ze stuk voor stuk bekeken toen we er waren, met een soort glimlach om haar mond. Vrijdagochtend, en 's avonds was ze niets meer. Ze herkende ons nog, maar was niet meer aanspreekbaar.
Het was zo fijn om gistermiddag bij haar te zijn. Het geeft een fijn gevoel. Het was klaar, zij had de hele week afscheid genomen, realiseerden we nu. Ook wij hadden al gezegd dat ze mócht gaan, dat ze genoeg had gevochten in al haar dapperheid. Toen ik zag dat mama bijna ging, vraag me niet waar ik het aanzag, ik wist het gewoon, ben ik bij haar gaan zitten. Haar ademhaling werd oppervlakkiger, steeds meer pauze ertussen en toen hiel het gewoon oip. Heel rustig, heel vredig.
Ik heb geen moeder meer. Dat is onomkeerbaar. Ik mis haar nu al, de wetenschap dat ze er nooit meer zal zijn maakt me gek van verdriet. 62 is toch ook nog gewoon té jong? Alleen zij kent me, ik kon niets voor haar verborgen houden. Alleen zij weet hoe ik als kind was, kan me daarover vertellen. Mijn moeder is onvervangbaar, zij was uniek, onze band was uniek.
Om 11 uur moet ik er weer zijn. Enveloppen schrijven en weet ik wat nog meer. En we gaan naar mama toe. Elke dag nog ga ik naar haar toe. Donderdag is de crematie, daarna kan het niet meer. Nooit meer.
Ik wilde gisteren alleen zijn, heb ook pas op laatste moment Pebblo gebeld. Toen iedereen de kamer uitging ben ik nog een keer teruggegaan, ik kon toch niet weggaan zonder dag te zeggen? We moeten nu van alles, om mama een respectvolle uitvaart te geven die ze verdient. Het wordt eenvoudig, respectvol en mooi, precies zoals mama het wil. Maar liever was ik ergens alleen.
De Pebbeltjes zijn nog aan het logeren. Ik heb ze zo gemist. Ik ben óók een moeder. Ze komen thuis als ik weer weg ben, Pebblo gaat het ze vertellen.
Mijn nachtmerrie is waarheid geworden en onomkeerbaar. Ik heb geen moeder meer.
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik red me wel, ik ben het aan mama verplicht.
zondag 20 januari 2008 om 09:53
Lieve Pebbles, wat ben ik blij voor jullie dat de laatste dagen in elk geval goed aanvoelden, dat je moeder afscheid heeft kunnen nemen van jullie zoals ze dat wilde en dat je gisteren bij haar hebt kunnen zijn.
Het verzacht het verdriet natuurlijk niet, maar maakt het terugkijken op het afscheid nemen van haar hopelijk wel wat draaglijker
En je weet het he: laat het weten als we iets kunnen doen!
zondag 20 januari 2008 om 10:03
Meisje wat schrijf je mooi over je moeder en over jullie laatste week. En lieverd, tuurlijk red je je wel. Maar het liefst zou je gewoon Zijn. Samen met je moeder. Je redt je wel. Maar je hoeft het niet altijd te redden. Je mag ook om hulp vragen. Een schouder opzoeken. Die van Pebblo, of een andere schouder die je op dat moment troost kan bieden. Kleine kinderschoudertjes zijn niet om op te leunen, maar je kunt er wel onnoemelijk veel kracht en troost uithalen.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
zondag 20 januari 2008 om 11:04
Oh Pebbles..
Meisje, wat is het uiteindelijk snel gegaan. Veel te snel!
Je hebt geen moeder meer, verschrikkelijk. En wat onrealtisch dat je nu van alles moet regelen in plaats van je te kunnen overgeven aan het verdriet, maar meisje... stop het verdriet niet weg. Je mag huilen en heel erg verdrietig zijn. Je moeder is overleden.
Als ik iets voor je kan betekenen dan sta ik voor je klaar.
Kut, zeg.... dit hakt er in.
Meisje, wat is het uiteindelijk snel gegaan. Veel te snel!
Je hebt geen moeder meer, verschrikkelijk. En wat onrealtisch dat je nu van alles moet regelen in plaats van je te kunnen overgeven aan het verdriet, maar meisje... stop het verdriet niet weg. Je mag huilen en heel erg verdrietig zijn. Je moeder is overleden.
Als ik iets voor je kan betekenen dan sta ik voor je klaar.
Kut, zeg.... dit hakt er in.
zondag 20 januari 2008 om 12:35
Als ik iets voor je kan doen donderdag, of eerder dan hoor ik dat wel he? Kan zo een dagje vrij nemen, geen probleem. Kindjes zitten op school en creche, dus ik ben flexibel.
Het idee dat je nu kaarten aan het schrijven bent en dat inderdaad bij het wakker worden het niet ineens over is, maar dat het nog steeds zo is. Vind het wel mooi dat je het idee hebt dat ze op haar manier afscheid heeft genomen, dat laat nog maar eens zien hoe sterk ze was.
Ik begrijp dat je het verdrietig vond dat de Pebbeltjes er niet waren, maar misschien ook wel rustig om dan alleen met jezelf bezig te zijn. Hoop dat je steun kan vinden bij elkaar en ook voor vandaag weer veel kracht en wijsheid.
Het idee dat je nu kaarten aan het schrijven bent en dat inderdaad bij het wakker worden het niet ineens over is, maar dat het nog steeds zo is. Vind het wel mooi dat je het idee hebt dat ze op haar manier afscheid heeft genomen, dat laat nog maar eens zien hoe sterk ze was.
Ik begrijp dat je het verdrietig vond dat de Pebbeltjes er niet waren, maar misschien ook wel rustig om dan alleen met jezelf bezig te zijn. Hoop dat je steun kan vinden bij elkaar en ook voor vandaag weer veel kracht en wijsheid.
zondag 20 januari 2008 om 15:01
Pebbels, wat beschrijf je dat mooi. Wat heeft je moeder toch uiteindelijk een vredige dood gehad, met iedereen om haar heen. Daar kun je vast troost uit putten.
Mocht je nog teksten ofzo zoeken, laat het dan vooral weten. Ik moest toen ik jouw verhaal las ineens denken aan dat lied van Karin Bloemen, Geen kind meer. Ik zal hier niet de hele tekst vermelden, want die is eenvoudig te vinden en misschien wil je hem helemaal niet lezen op dit moment. Maar het lied gaat over de dag waarop je moeder sterft en spreekt je misschien wel aan ( "De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein, De dag waarna je nooit meer kind zult zijn" ).
Mocht je nog teksten ofzo zoeken, laat het dan vooral weten. Ik moest toen ik jouw verhaal las ineens denken aan dat lied van Karin Bloemen, Geen kind meer. Ik zal hier niet de hele tekst vermelden, want die is eenvoudig te vinden en misschien wil je hem helemaal niet lezen op dit moment. Maar het lied gaat over de dag waarop je moeder sterft en spreekt je misschien wel aan ( "De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein, De dag waarna je nooit meer kind zult zijn" ).
zondag 20 januari 2008 om 17:58
Dankjewel allemaal. Ik vind mezelf wonderlijk sterk, maar ik heb het aan mama beloofd, ik ben het haar verplicht. Tuurlijk, ik huil wel, jank en brul als een klein kind, maar ik ben ook sterk. En vooral kalm.
Ik heb bij mijn vader de was opgeruimd. En toch ook de kleren van mijn moeder opgevouwen en in de kast gelegd. De strijkplank staat op mama's kamer. Terwijl iedereen beneden enveloppen aan het schrijven was stond ik daar, tussen mama's schilderspullen en schilderijen, tussen haar spulletjes, de doosjes die ze bewaarde om weer van alles in te bewaren. Heel fijn.
Nadat alles geregeld was zijn we naar mama gegaan. Ze was inmiddels uit het ziekenhuis gehaald en opgebaard. Met een lichte glimlach om haar mond leek het wel of ze haar ogen zo weer zou kunnen openen. Ze was het, echt. Voor mijn vader fijn, hij kreeg het beeld van mama in het ziekenhuis niet van zijn netvlies, dit was beter.
We komen er aardig uit. Muziek is nog even uitzoeken. En de meningen zijn verdeeld over een foto op de kist. Geen portret, dat zou ze zelf niet willen. Een foto van de kleinkinderen, die niet bij de plechtigheid aanwezig zullen zijn omdat we ze te jong vinden en de impact te groot, vind ik niets. Misschien een foto van mama mét haar kleinkinderen, die heb ik afgelopen kerst nog gemaakt, dat ze kadootjes uitdeelt.
De tekst van Karin Bloemen is treffend Nippo. Dankjewel. En dan met name het laatste deel geeft precies aan hoe het is:
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Morgen ga ik bloemen uitzoeken. Mijn moeder had een hekel aan grafstukken en linten. Ze krijgt dus geen krans of ander stuk uit het boek van de begrafenisondernemer.
Mama was dol op veldboeketten. Wilde stoere boeketten. Daar ga ik om vragen en dat moeten ze maken.
Ze had ook al te kennen gegeven geen spijkerbroeken te willen. Mijn broers dragen bij werkelijk elke gelegenheid een spijkerbroek. Nu moeten ze netter, meer gekleed. Daar hield mama van, niet zwart of stijf, wel verzorgd en gepast maar toch als onszelf. Mijn broers hoeven dus niet in pak (en da's dan maar weer gelukkig maar voor ze )
Pebbeltjes hebben bericht aangenomen en gingen direct weer spelen. Komen er wel telkens weer even op terug. Zijn nu dus ook weer bij de buren aan het spelen, ik heb ze 5 minuten gezien sinds gisterochtend 9 uur. Maar dat geeft niet.
Donderdag hebben de Pebbeltjes een roostervrije dag, dat komt slecht uit. Opvang is gelukkig geen probleem. Mijn schoonouders en onze beste vrienden zullen bij ons zijn, maar een moeder van een vriendje van GP heeft al gezegd dat ze bij haar kunnen komen. Het leven gaat door, zij belde -nietswetend- om te vragen of we morgen meegaan naar een indoorspeeltuin (Pebbeltjes ook vrij).
Ik heb bij mijn vader de was opgeruimd. En toch ook de kleren van mijn moeder opgevouwen en in de kast gelegd. De strijkplank staat op mama's kamer. Terwijl iedereen beneden enveloppen aan het schrijven was stond ik daar, tussen mama's schilderspullen en schilderijen, tussen haar spulletjes, de doosjes die ze bewaarde om weer van alles in te bewaren. Heel fijn.
Nadat alles geregeld was zijn we naar mama gegaan. Ze was inmiddels uit het ziekenhuis gehaald en opgebaard. Met een lichte glimlach om haar mond leek het wel of ze haar ogen zo weer zou kunnen openen. Ze was het, echt. Voor mijn vader fijn, hij kreeg het beeld van mama in het ziekenhuis niet van zijn netvlies, dit was beter.
We komen er aardig uit. Muziek is nog even uitzoeken. En de meningen zijn verdeeld over een foto op de kist. Geen portret, dat zou ze zelf niet willen. Een foto van de kleinkinderen, die niet bij de plechtigheid aanwezig zullen zijn omdat we ze te jong vinden en de impact te groot, vind ik niets. Misschien een foto van mama mét haar kleinkinderen, die heb ik afgelopen kerst nog gemaakt, dat ze kadootjes uitdeelt.
De tekst van Karin Bloemen is treffend Nippo. Dankjewel. En dan met name het laatste deel geeft precies aan hoe het is:
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Morgen ga ik bloemen uitzoeken. Mijn moeder had een hekel aan grafstukken en linten. Ze krijgt dus geen krans of ander stuk uit het boek van de begrafenisondernemer.
Mama was dol op veldboeketten. Wilde stoere boeketten. Daar ga ik om vragen en dat moeten ze maken.
Ze had ook al te kennen gegeven geen spijkerbroeken te willen. Mijn broers dragen bij werkelijk elke gelegenheid een spijkerbroek. Nu moeten ze netter, meer gekleed. Daar hield mama van, niet zwart of stijf, wel verzorgd en gepast maar toch als onszelf. Mijn broers hoeven dus niet in pak (en da's dan maar weer gelukkig maar voor ze )
Pebbeltjes hebben bericht aangenomen en gingen direct weer spelen. Komen er wel telkens weer even op terug. Zijn nu dus ook weer bij de buren aan het spelen, ik heb ze 5 minuten gezien sinds gisterochtend 9 uur. Maar dat geeft niet.
Donderdag hebben de Pebbeltjes een roostervrije dag, dat komt slecht uit. Opvang is gelukkig geen probleem. Mijn schoonouders en onze beste vrienden zullen bij ons zijn, maar een moeder van een vriendje van GP heeft al gezegd dat ze bij haar kunnen komen. Het leven gaat door, zij belde -nietswetend- om te vragen of we morgen meegaan naar een indoorspeeltuin (Pebbeltjes ook vrij).
zondag 20 januari 2008 om 19:42
Wat fijn dat je kunt doen wat goed voelt Peb.
Ik heb wel één vraagje... Weet je zeker dat je de Pebbeltjes niet mee wilt nemen naar de uitvaart? Mijn ervaring is dat voor kleine kinderen de impact helemaal niet te groot is. Mootje en Jootje gingen zo goed om met het overlijden van hun oma... we wilden ze juist overal bij betrekken. Ze zijn meegeweest naar het rouwcentrum, hebben Oma gezien, hebben haar zelfs nog aangeraakt. Vietje ook trouwens. Het voelde goed om de kinderen om ons en haar heen te hebben. Kinderen hebben ook verdriet en hebben ook een soort afsluiting nodig. Oma is niet ineens weg, Oma is dood. En de jongens hebben haar zo gezien en snappen wat er aan de hand is.
Vietje hebben we niet meegenomen naar de uitvaart, omdat net 2 was en waarschijnlijk een dansje zou gaan doen op de muziek ofzo. Jootje en Mootje gingen wel mee. We hadden wel mijn ouders gevraagd naast of achter ons te komen zitten zodat ze zich over de kinderen konden ontfermen, mocht dat nodig zijn. Mijn vader is tegelijk met de andere aanwezigen langs de kist gelopen met Jootje, omdat het voor hem te lang duurde allemaal op het eind. Mootje is er de heletijd bij gebleven. Hij heeft zelfs gesproken op de uitvaart. Hij had zijn eigen woorden op papier gezet en heeft voor al die mensen verteld hoeveel zijn Oma voor hem betekent en hoe erg ze gemist gaat worden.
Jee, een heel verhaal. Je moet natuurlijk doen wat goed voor jullie voelt. Wat wij fijn vonden, hoef jij niet fijn te vinden. Maar ik vond het heel natuurlijk om de kinderen ook bij de uitvaart te betrekken en heb niet de indruk dat ze te jong waren of dat het te verdrietig/confronterend voor ze is geweest.
Lieverd, ik denk veel aan je.
Ik heb wel één vraagje... Weet je zeker dat je de Pebbeltjes niet mee wilt nemen naar de uitvaart? Mijn ervaring is dat voor kleine kinderen de impact helemaal niet te groot is. Mootje en Jootje gingen zo goed om met het overlijden van hun oma... we wilden ze juist overal bij betrekken. Ze zijn meegeweest naar het rouwcentrum, hebben Oma gezien, hebben haar zelfs nog aangeraakt. Vietje ook trouwens. Het voelde goed om de kinderen om ons en haar heen te hebben. Kinderen hebben ook verdriet en hebben ook een soort afsluiting nodig. Oma is niet ineens weg, Oma is dood. En de jongens hebben haar zo gezien en snappen wat er aan de hand is.
Vietje hebben we niet meegenomen naar de uitvaart, omdat net 2 was en waarschijnlijk een dansje zou gaan doen op de muziek ofzo. Jootje en Mootje gingen wel mee. We hadden wel mijn ouders gevraagd naast of achter ons te komen zitten zodat ze zich over de kinderen konden ontfermen, mocht dat nodig zijn. Mijn vader is tegelijk met de andere aanwezigen langs de kist gelopen met Jootje, omdat het voor hem te lang duurde allemaal op het eind. Mootje is er de heletijd bij gebleven. Hij heeft zelfs gesproken op de uitvaart. Hij had zijn eigen woorden op papier gezet en heeft voor al die mensen verteld hoeveel zijn Oma voor hem betekent en hoe erg ze gemist gaat worden.
Jee, een heel verhaal. Je moet natuurlijk doen wat goed voor jullie voelt. Wat wij fijn vonden, hoef jij niet fijn te vinden. Maar ik vond het heel natuurlijk om de kinderen ook bij de uitvaart te betrekken en heb niet de indruk dat ze te jong waren of dat het te verdrietig/confronterend voor ze is geweest.
Lieverd, ik denk veel aan je.
