Kinderen
alle pijlers
Waar moet ik beginnen...
maandag 15 juni 2009 om 22:37
Hallo,
Ik zit met een dilemma, ik lag net al op bed maar kon niet slapen. Manlief had geen zin om te praten en ik moet het van me af praten. Misschien is een mening van jullie voor mij verhelderend.
Het begon allemaal bij de geboorte van mijn zoontje.Schoonouders waren super blij! En meteen ontzettend fanatiek. 4x per week langs wippen was er niks bij. Met mijn hormonen destijds kreeg ik meteen een soort van afkeer elke keer als ik ze zag. Voor de geboorte had ik nergens last van. Ik kan/kon erg goed met mijn schoonouders!
Naar mate de tijd vorderde werd het van 4x per week nu 2x per week. Ze wonen hier erg dichtbij. Maar meestal plan ik het zo dat ik op mijn tijd bij hen langs kom voor een kop thee of koffie. Ik erger me soms als ik zie dat ze soms bellen, of wat dan ook. Heel apart maar ik kan het gewoon niet hebben. Terwijl er niks met hen aan de hand is. Alleen hun in mijn ogen nadrukkelijke aanwezigheid irriteert me soms mateloos. Mijn ouders werken allebeide fulltime en zijn veel minder aanwezig en dringen zich ook minder op. In de zin van, ik wil even met hem wandelen, hij kan hier wel slapen etc etc.
Inmiddels heeft mijn zoontje al 1x bij hen geslapen en dat was goed gegaan. Geen probleem. Voor de geboorte van onze zoon hebben we besloten dat ik een tijd thuis zal blijven voor hem.
Nu komt mijn probleem. Onlangs tijdens een lang weekend op Texel met schoonouders, jaja, gaven ze aan graag 1 dag per week op onze zoon te willen passen. In een soort van opwelling en hen niet te kort willen doen en niet helder nadenken heb ik toegestemd met dit plan. Meteen die week erna is er een tafelstoel aangeschaft etc.
Aanstaande woensdag is de eerst keer dat hij daarheen gaat. Ik ben gewoon thuis en zou echt niet weten wat ik moest doen...
Het benauwd me enorm dat ik thuis zit en hij 5 min lopen van mij vandaan is en zij met hem bezig zijn. Ze zullen met veel liefde met hem omgaan, daar twijfel ik niet aan. Maar hen idee dat hij bij hen is zint me op een één of andere manier niet. Misschien gun ik het hen gewoon niet omdat ze zich in mijn ogen zo vreselijk opdringen... Ik zie ook overal apen en beren....
Wat vinden jullie van mijn probleem...
Ik zit met een dilemma, ik lag net al op bed maar kon niet slapen. Manlief had geen zin om te praten en ik moet het van me af praten. Misschien is een mening van jullie voor mij verhelderend.
Het begon allemaal bij de geboorte van mijn zoontje.Schoonouders waren super blij! En meteen ontzettend fanatiek. 4x per week langs wippen was er niks bij. Met mijn hormonen destijds kreeg ik meteen een soort van afkeer elke keer als ik ze zag. Voor de geboorte had ik nergens last van. Ik kan/kon erg goed met mijn schoonouders!
Naar mate de tijd vorderde werd het van 4x per week nu 2x per week. Ze wonen hier erg dichtbij. Maar meestal plan ik het zo dat ik op mijn tijd bij hen langs kom voor een kop thee of koffie. Ik erger me soms als ik zie dat ze soms bellen, of wat dan ook. Heel apart maar ik kan het gewoon niet hebben. Terwijl er niks met hen aan de hand is. Alleen hun in mijn ogen nadrukkelijke aanwezigheid irriteert me soms mateloos. Mijn ouders werken allebeide fulltime en zijn veel minder aanwezig en dringen zich ook minder op. In de zin van, ik wil even met hem wandelen, hij kan hier wel slapen etc etc.
Inmiddels heeft mijn zoontje al 1x bij hen geslapen en dat was goed gegaan. Geen probleem. Voor de geboorte van onze zoon hebben we besloten dat ik een tijd thuis zal blijven voor hem.
Nu komt mijn probleem. Onlangs tijdens een lang weekend op Texel met schoonouders, jaja, gaven ze aan graag 1 dag per week op onze zoon te willen passen. In een soort van opwelling en hen niet te kort willen doen en niet helder nadenken heb ik toegestemd met dit plan. Meteen die week erna is er een tafelstoel aangeschaft etc.
Aanstaande woensdag is de eerst keer dat hij daarheen gaat. Ik ben gewoon thuis en zou echt niet weten wat ik moest doen...
Het benauwd me enorm dat ik thuis zit en hij 5 min lopen van mij vandaan is en zij met hem bezig zijn. Ze zullen met veel liefde met hem omgaan, daar twijfel ik niet aan. Maar hen idee dat hij bij hen is zint me op een één of andere manier niet. Misschien gun ik het hen gewoon niet omdat ze zich in mijn ogen zo vreselijk opdringen... Ik zie ook overal apen en beren....
Wat vinden jullie van mijn probleem...
woensdag 8 juli 2009 om 22:34
Ik persoonlijk zou er niet voor kiezen om standaard mijn kind (eren, ik heb er 3) weg te brengen als ik gewoon thuis zou zijn.
Ze zijn nu wel eens spontaan (1 of 2) een paar uurtjes bij oma. Prima, gezellig voor hen en rustig voor mij. Maar iedere week een een hele dag? Nee. Het zijn mijn kinderen, en die horen bij mij. Komt misschien ook omdat ze ook 2 dgn naar het kdv gaan en ik het dan gezellig vindt als ze thuis zijn. (herinner mij hier nog een keer aan als ze weer eens ruzie hebben met elkaar...)
Maar hoe gaat het nu?
Ze zijn nu wel eens spontaan (1 of 2) een paar uurtjes bij oma. Prima, gezellig voor hen en rustig voor mij. Maar iedere week een een hele dag? Nee. Het zijn mijn kinderen, en die horen bij mij. Komt misschien ook omdat ze ook 2 dgn naar het kdv gaan en ik het dan gezellig vindt als ze thuis zijn. (herinner mij hier nog een keer aan als ze weer eens ruzie hebben met elkaar...)
Maar hoe gaat het nu?
woensdag 8 juli 2009 om 23:27
quote:jemamem schreef op 28 juni 2009 @ 14:56:
schoonmoeder was al wel meteen de 2e dag naar kennissen geweest om hem daar te showen en koffie te drinken etc. Moet ik zeggen dat ik dat niet echt leuk vind....Hihi je zou mijn vader eens moeten zien.. Die wil maar rondjes door het dorp blijven lopen met de kleine in de hoop iemand tegen te komen waar hij haar aan kan showen. Ik vind dat zo lief, zou ik bij mijn schoonouders ook echt niet erg vinden hoor. Ze zijn gewoon hartstikke trots op jouw lieve ventje.
schoonmoeder was al wel meteen de 2e dag naar kennissen geweest om hem daar te showen en koffie te drinken etc. Moet ik zeggen dat ik dat niet echt leuk vind....Hihi je zou mijn vader eens moeten zien.. Die wil maar rondjes door het dorp blijven lopen met de kleine in de hoop iemand tegen te komen waar hij haar aan kan showen. Ik vind dat zo lief, zou ik bij mijn schoonouders ook echt niet erg vinden hoor. Ze zijn gewoon hartstikke trots op jouw lieve ventje.
