Kinderen
alle pijlers
Wat betekent voor jullie balans tussen werk en gezin?
zaterdag 21 november 2020 om 14:44
In de serie 'Waarom werken vrouwen niet? wordt aangekaart dat een groot deel van de vrouwen in Nederland parttime werkt, terwijl dat in andere landen helemaal niet zo gebruikelijk is.
Mede naar aanleiding hiervan, maar ook door onze eigen zoektocht naar balans, ben ik benieuwd wat balans nou bij andere gezinnen inhoudt?
Heb je die gevonden? Blijft het een eeuwige zoektocht?
Mede naar aanleiding hiervan, maar ook door onze eigen zoektocht naar balans, ben ik benieuwd wat balans nou bij andere gezinnen inhoudt?
Heb je die gevonden? Blijft het een eeuwige zoektocht?
maandag 23 november 2020 om 14:08
Westerpaviljoen schreef: ↑23-11-2020 14:06wel irritant dat ik niet hengel en er dan wel van beschuldigd wordt
Je hengelt in dit soort topics naar complimentjes
maandag 23 november 2020 om 14:08
Natuurlijk is het gewoon zijn verantwoordelijkheid om bij machte te zijn een schoen te bekijken.Timetraveler schreef: ↑23-11-2020 13:58Maar eigenlijk komt het dus altijd op het bordje van de vrouw te liggen.
Als haar partner niet zijn deel doet komt het door haar; zij accepteert/faciliteert dergelijk gedrag.
Als de partner niet weet welke maat gymschoenen hij voor zijn kind moet kopen komt het door de vrouw; zij trekt alles naar zich toe/kan niks loslaten.
Oftewel; de vrouw is altijd verantwoordelijk.
Maar die 010 heeft wel een punt. Laatst nog een topic van iemand die nu al 90% van het huishouden doet "want hij ziet het niet liggen", en haar vriend moet helpen herinneren aan het uitpakken van de vaatwasser "want hij vergeet het gewoon, maar als ik hem een paar keer herinner dan draait hij zijn hand er niet voor om" en toch graag met hem een kind wil.
Dan moet je niet over een paar jaar gaan klagen dat je alles moet doen. Dat weet je dan van te voren. Als je daar gelukkig van wordt, prima. Maar ik geloof er echt niet in dat alle mannen die nu niets aan de derde shift doen daarvoor wel uit zichzelf de helft van het huishouden deden, en de planning voor het kerstmenu, en de kaart voor tante Trudie.
Hoe gaat dat dan op het werk vraag ik me altijd af. Als je een collega hebt die 90% van de gezamenlijke taken 'gewoon vergeet' of 'niet ziet liggen'. Denk je dan ook: dan doe ik het maar gewoon, dan werk ik wel over/harder, dat scheelt frustratie en ze is nou eenmaal zo?
maandag 23 november 2020 om 14:15
Als een falende collega op je werk betekent dat er patiënten ziek worden of overlijden, als het betekent dat er mensen in de problemen raken, leerlingen met buikpijn naar school gaan of een leerachterstand oplopen, kortom als de gevolgen niet zozeer voor jou zijn, maar voor onschuldige anderen, en als aan de bel trekken niet helpt, niemand je collega gaat ontslaan: ja, natuurlijk werk je dan over of harder. Of je zoekt een andere baan, maar het rottige is dat in een relatie je collega nog steeds je collega blijft: het ìs niet te ontlopen.
maandag 23 november 2020 om 14:18
Nee natuurlijk niet. Maar werk is zakelijk en het raakt niet de belangrijkste persoon op de wereld: mijn zoontje.elein schreef: ↑23-11-2020 14:08Natuurlijk is het gewoon zijn verantwoordelijkheid om bij machte te zijn een schoen te bekijken.
Maar die 010 heeft wel een punt. Laatst nog een topic van iemand die nu al 90% van het huishouden doet "want hij ziet het niet liggen", en haar vriend moet helpen herinneren aan het uitpakken van de vaatwasser "want hij vergeet het gewoon, maar als ik hem een paar keer herinner dan draait hij zijn hand er niet voor om" en toch graag met hem een kind wil.
Dan moet je niet over een paar jaar gaan klagen dat je alles moet doen. Dat weet je dan van te voren. Als je daar gelukkig van wordt, prima. Maar ik geloof er echt niet in dat alle mannen die nu niets aan de derde shift doen daarvoor wel uit zichzelf de helft van het huishouden deden, en de planning voor het kerstmenu, en de kaart voor tante Trudie.
Hoe gaat dat dan op het werk vraag ik me altijd af. Als je een collega hebt die 90% van de gezamenlijke taken 'gewoon vergeet' of 'niet ziet liggen'. Denk je dan ook: dan doe ik het maar gewoon, dan werk ik wel over/harder, dat scheelt frustratie en ze is nou eenmaal zo?
Miijn man heeft lagere standaarden dan ik:
Zoontje kan best met een te kleine broek/trui de deur uit of met een romper met vlekken;
Zoontje kan best tot 6 uur op het KDV zitten, ik vind het fijner als hij niet zo lang daar hoeft te zijn;
Bad wordt niet gemaakt want daar heeft man geen last van en zoontje kan ook onder de douche;
Etc.
Dus ik regel wat zoontje raakt en de rest laat ik ook lekker. Maar ja ik hoef ook niet veel te doen door een schoonmoeder die veel doet als ze oppast en een schoonmaakster.
In de praktijk is de 3e shift voor 80% voor mij op dit moment. Maar dat wordt gecompenseerd doordat ik meer voor mezelf van de gemeenschappelijk rekening betaal en veel vaker ‘s avonds van huis ben en in het weekend. Bij dubbele afspraken hebben mijn plannen voorrang.
En heel flauw als man iets zou regelen voor moment x en dat is niet geregeld dan zoek ik 2 dagen later een klusjes en die fixt het binnen een week. Rekening wordt betaald door man van zijn zakgeld. Komt na 2 keer niet meer voor overigens.
maandag 23 november 2020 om 15:48
Of zijn vrouwen dan niet sterk genoeg om hun grenzen te stellen?Timetraveler schreef: ↑23-11-2020 13:11Wat ik bij vriendinnen zie is dat een aantal partners wel echt heeft toegezegd het 50-50 te willen doen en dit voor de komst van een kind ook deed, maar daarna niet meer. Ook heb ik een paar vriendinnen die gewoon graag met hun vriend aan kinderen wilden beginnen en die de scheve taakverdeling wat voor lief lijken te nemen.
Ik denk, heel eerlijk gezegd, dat er bar weinig echt leuke mannen te vinden zijn die niet alleen zeggen alles 50-50 te willen doen, maar zich daar ook actief voor inspannen om dit waar te maken. Helaas.
Ik geloof nooit zo, dat het aan 1 mensgroep zou liggen.
maandag 23 november 2020 om 16:09
Dit. Weten vrouwen zelf wat ze willen en ‘eisen’ ze die ruimte ook op? Of op z’n minst: sluiten ze een gelijkwaardig compromis?
Daarbij geldt, een gezin runnen is meer dan de zorg voor de kinderen. Als ik naar mijn situatie kijk is dat ook: onderhoud huis, de tuin, huishouden, sociale contacten, financiën etc. Dat álles wordt gerund door 2 personen op zo’n manier dat het eerlijk verdeeld is. Het is mijns inziens per definitie niet zo dat die taken verdeeld worden naar mannen vs vrouwenwerk, maar dat er samen gekeken wordt naar: wat doe jij graag, waar heb je juist een hekel aan, kom je genoeg aan jezelf toe etc.
maandag 23 november 2020 om 16:29
Vertel eens dan, hoe eisen vrouwen hun ruimte op? Hoe stellen vrouwen sterke grenzen? Is dat gewoon niks doen tot het kind geen verjaardagskadootjes heeft gekregen? Is dat wachten tot het kind niet van school wordt opgehaald? Of, nee, dan heeft ze natuurlijk een lul van een vent gekozen en dat had zíj moeten weten voor ze zich met hem voortplantte.
maandag 23 november 2020 om 16:39
Ik zou me dan afvragen waarom het man niet lukt om die dingen te regelen? Is hij zoveel tijd kwijt op z’n werk? Heeft hij het overzicht niet om cadeautjes te regelen? Dat kan natuurlijk. Dan zou ik inderdaad die taken op me nemen, maar andere taken bij man neerleggen. Ik ben gekke Henkie niet dat ik alles ga regelen. Ik wil ook tijd voor mezelf, naast mijn baan, want ik heb ook niet voor Jan lul gestudeerd. En de kinderen hebben we samen gemaakt, gaan we ook samen voor zorgen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand dan zegt: jammer dan, jij bent ondergeschikt aan mijn wensen. Dat is toch totaal onaantrekkelijk?Lafae schreef: ↑23-11-2020 16:29Vertel eens dan, hoe eisen vrouwen hun ruimte op? Hoe stellen vrouwen sterke grenzen? Is dat gewoon niks doen tot het kind geen verjaardagskadootjes heeft gekregen? Is dat wachten tot het kind niet van school wordt opgehaald? Of, nee, dan heeft ze natuurlijk een lul van een vent gekozen en dat had zíj moeten weten voor ze zich met hem voortplantte.
anoniem_64a0002a48d8b wijzigde dit bericht op 23-11-2020 16:50
0.00% gewijzigd
maandag 23 november 2020 om 16:46
Door er simpelweg niet te zijn Lafae. En het inderdaad dus niet op te lossen.
Eerst voer je gesprekken, al dan niet met wat ruzie vanwege hardnekkigheid man, en dan maak je afspraken. En dan ga ik er even vanuit dat man na enige uitleg welwillend is en afspraken wil maken.
Als die dan misgaan, dan gaan die dus mis. Want je laat het los en parkeert de verantwoordelijkheid bij hem. Dus dan zijn er inderdaad geen cadeautjes en zit kind nog op school. Zijn probleem, jij bent even niet beschikbaar.
Maar als je hem elke keer een stap voor bent, dan zal hij nimmer de noodzaak zien het te fixen. En ja, dan is kind dus de dupe van slecht ouderschap. Dat overleven ze heus wel een keertje (geen verjaarscadeau voor eigen verjaardag daargelaten, evenals belangrijke medische afspraken, ergens zijn er grenzen natuurlijk).
Eerst voer je gesprekken, al dan niet met wat ruzie vanwege hardnekkigheid man, en dan maak je afspraken. En dan ga ik er even vanuit dat man na enige uitleg welwillend is en afspraken wil maken.
Als die dan misgaan, dan gaan die dus mis. Want je laat het los en parkeert de verantwoordelijkheid bij hem. Dus dan zijn er inderdaad geen cadeautjes en zit kind nog op school. Zijn probleem, jij bent even niet beschikbaar.
Maar als je hem elke keer een stap voor bent, dan zal hij nimmer de noodzaak zien het te fixen. En ja, dan is kind dus de dupe van slecht ouderschap. Dat overleven ze heus wel een keertje (geen verjaarscadeau voor eigen verjaardag daargelaten, evenals belangrijke medische afspraken, ergens zijn er grenzen natuurlijk).
maandag 23 november 2020 om 16:46
Natuurlijk is dat totaal onaantrekkelijk. En dan? Ga je bij hem weg? Zodat je de helft van de tijd helemaal niet meer ziet wat de vader vergeet als de kinderen bij hem zijn? Tandenpoetsen, bedtijd, dat soort dingen? Oh, of natuurlijk die Duitse meneer, die in zijn weekend zijn kleuterdochters in bad zette met zijn scheerapparaat in het stopcontact, terwijl hij even de treintijden op het station ging checken. Of ga je dan van ellende maar minder werken, zodat je die burnout kan voorkomen en je nog enig zicht houdt op het falen van de vader?
Het is niet altijd zo dramatisch, denk ik, maar ik denk dat bovenstaande overwegingen de meest gemaakte zijn. Als niets helpt, moet je er maar het beste van maken. En dat niets helpt is niet omdat mannen dom zijn en vrouwen te neurotisch of zwak, maar omdat de zorg voor de kinderen belegd is bij de vrouw en bijna iedereen, man en vrouw, de zorg voor de kinderen primair als haar taak ziet. Dat soort onbewuste gedachten zijn het allermoeilijkst te veranderen, want je ziet ze niet, je weet niet dat je dit denkt, het is een enorm blinde vlek en de enige manier om die blind vlek te veranderen is door te signaleren dat hij er is.
Het is niet altijd zo dramatisch, denk ik, maar ik denk dat bovenstaande overwegingen de meest gemaakte zijn. Als niets helpt, moet je er maar het beste van maken. En dat niets helpt is niet omdat mannen dom zijn en vrouwen te neurotisch of zwak, maar omdat de zorg voor de kinderen belegd is bij de vrouw en bijna iedereen, man en vrouw, de zorg voor de kinderen primair als haar taak ziet. Dat soort onbewuste gedachten zijn het allermoeilijkst te veranderen, want je ziet ze niet, je weet niet dat je dit denkt, het is een enorm blinde vlek en de enige manier om die blind vlek te veranderen is door te signaleren dat hij er is.
maandag 23 november 2020 om 16:48
Want degenen die zich actief inspannen om het waar te maken zijn niet echt leuk?Timetraveler schreef: ↑23-11-2020 13:11Wat ik bij vriendinnen zie is dat een aantal partners wel echt heeft toegezegd het 50-50 te willen doen en dit voor de komst van een kind ook deed, maar daarna niet meer. Ook heb ik een paar vriendinnen die gewoon graag met hun vriend aan kinderen wilden beginnen en die de scheve taakverdeling wat voor lief lijken te nemen.
Ik denk, heel eerlijk gezegd, dat er bar weinig echt leuke mannen te vinden zijn die niet alleen zeggen alles 50-50 te willen doen, maar zich daar ook actief voor inspannen om dit waar te maken. Helaas.
maandag 23 november 2020 om 16:48
Lafae schreef: ↑23-11-2020 16:46Natuurlijk is dat totaal onaantrekkelijk. En dan? Ga je bij hem weg? Zodat je de helft van de tijd helemaal niet meer ziet wat de vader vergeet als de kinderen bij hem zijn? Tandenpoetsen, bedtijd, dat soort dingen? Oh, of natuurlijk die Duitse meneer, die in zijn weekend zijn kleuterdochters in bad zette met zijn scheerapparaat in het stopcontact, terwijl hij even de treintijden op het station ging checken. Of ga je dan van ellende maar minder werken, zodat je die burnout kan voorkomen en je nog enig zicht houdt op het falen van de vader?
Het is niet altijd zo dramatisch, denk ik, maar ik denk dat bovenstaande overwegingen de meest gemaakte zijn. Als niets helpt, moet je er maar het beste van maken. En dat niets helpt is niet omdat mannen dom zijn en vrouwen te neurotisch of zwak, maar omdat de zorg voor de kinderen belegd is bij de vrouw en bijna iedereen, man en vrouw, de zorg voor de kinderen primair als haar taak ziet. Dat soort onbewuste gedachten zijn het allermoeilijkst te veranderen, want je ziet ze niet, je weet niet dat je dit denkt, het is een enorm blinde vlek en de enige manier om die blind vlek te veranderen is door te signaleren dat hij er is.
maandag 23 november 2020 om 16:55
In letterlijk alle banen die ik heb gehad is het ook zo dat het vrouwen waren die een zieke collega een kaartje sturen, de gemeenschappelijke vaatwasser uitruimen, denken aan koekjes op vrijdag of thee halen als die op is, etc. En dan is het ook nog een een soort standaard automatisme om de jonge vrouwen vergaderingen te laten notuleren. Een soort secretaresse instinct ("Een van 'de meisjes' kan dat wel doen" aldus mijn oude manager. En oprecht heel verbaasd zijn toen dat opgemerkt werd).elein schreef: ↑23-11-2020 14:08
Hoe gaat dat dan op het werk vraag ik me altijd af. Als je een collega hebt die 90% van de gezamenlijke taken 'gewoon vergeet' of 'niet ziet liggen'. Denk je dan ook: dan doe ik het maar gewoon, dan werk ik wel over/harder, dat scheelt frustratie en ze is nou eenmaal zo?
Dus op werk gaat het inderdaad heel vaak exact hetzelfde, zodra het om zorg of derde shift achtige taken gaat.
maandag 23 november 2020 om 16:58
Met je laatste alinea ben ik het eens. Mocht man echt verzaken in de zorg voor de kinderen zou ik het ook opvangen, want je kinderen kunnen daar niets aan doen en mogen er dus ook niet de dupe van worden. Maar zoals ik eerder aangaf is het runnen van een gezin meer dan alleen voor kinderen zorgen en als man minder met de kinderen doet, zou ik verwachten dat hij dat compenseert met andere taken, zodat het runnen van een gezin toch eerlijk verdeeld is. Maar ik zet mijn eigen ontwikkeling echt niet on hold om de tekortkomingen van een ander op te vullen.Lafae schreef: ↑23-11-2020 16:46Natuurlijk is dat totaal onaantrekkelijk. En dan? Ga je bij hem weg? Zodat je de helft van de tijd helemaal niet meer ziet wat de vader vergeet als de kinderen bij hem zijn? Tandenpoetsen, bedtijd, dat soort dingen? Oh, of natuurlijk die Duitse meneer, die in zijn weekend zijn kleuterdochters in bad zette met zijn scheerapparaat in het stopcontact, terwijl hij even de treintijden op het station ging checken. Of ga je dan van ellende maar minder werken, zodat je die burnout kan voorkomen en je nog enig zicht houdt op het falen van de vader?
Het is niet altijd zo dramatisch, denk ik, maar ik denk dat bovenstaande overwegingen de meest gemaakte zijn. Als niets helpt, moet je er maar het beste van maken. En dat niets helpt is niet omdat mannen dom zijn en vrouwen te neurotisch of zwak, maar omdat de zorg voor de kinderen belegd is bij de vrouw en bijna iedereen, man en vrouw, de zorg voor de kinderen primair als haar taak ziet. Dat soort onbewuste gedachten zijn het allermoeilijkst te veranderen, want je ziet ze niet, je weet niet dat je dit denkt, het is een enorm blinde vlek en de enige manier om die blind vlek te veranderen is door te signaleren dat hij er is.
maandag 23 november 2020 om 16:59
Ik zit in het MT als enige vrouw naast de secretaresse en doe bewust deze dingen allemaal niet. Puur om de beeldvorming en om serieuzer te worden genomen. Nooit aan beginnen als vrouw zijnde.Positivevibes schreef: ↑23-11-2020 16:55In letterlijk alle banen die ik heb gehad is het ook zo dat het vrouwen waren die een zieke collega een kaartje sturen, de gemeenschappelijke vaatwasser uitruimen, denken aan koekjes op vrijdag of thee halen als die op is, etc. En dan is het ook nog een een soort standaard automatisme om de jonge vrouwen vergaderingen te laten notuleren. Een soort secretaresse instinct ("Een van 'de meisjes' kan dat wel doen" aldus mijn oude manager. En oprecht heel verbaasd zijn toen dat opgemerkt werd).
Dus op werk gaat het inderdaad heel vaak exact hetzelfde, zodra het om zorg of derde shift achtige taken gaat.
Ook naar mijn mensen ben toe ben ik denk ik strenger dan veel mannen in het begin. Het werkt maar is niet altijd leuk. Maar het moet.
maandag 23 november 2020 om 17:00
Dit: je moet echt een periode hard zijn en dat gaat ook ten koste van kind en dat doet zoveel pijn maar dat is wel de oplossing.dannas schreef: ↑23-11-2020 16:46Door er simpelweg niet te zijn Lafae. En het inderdaad dus niet op te lossen.
Eerst voer je gesprekken, al dan niet met wat ruzie vanwege hardnekkigheid man, en dan maak je afspraken. En dan ga ik er even vanuit dat man na enige uitleg welwillend is en afspraken wil maken.
Als die dan misgaan, dan gaan die dus mis. Want je laat het los en parkeert de verantwoordelijkheid bij hem. Dus dan zijn er inderdaad geen cadeautjes en zit kind nog op school. Zijn probleem, jij bent even niet beschikbaar.
Maar als je hem elke keer een stap voor bent, dan zal hij nimmer de noodzaak zien het te fixen. En ja, dan is kind dus de dupe van slecht ouderschap. Dat overleven ze heus wel een keertje (geen verjaarscadeau voor eigen verjaardag daargelaten, evenals belangrijke medische afspraken, ergens zijn er grenzen natuurlijk).
maandag 23 november 2020 om 17:03
Heel goed van je. Ik ben er ook bewust mee gestopt toen ik erachter kwam dat ik en de andere jonge vrouwelijke collega de enige waren die steeds aan het notuleren warenRoodborstje86 schreef: ↑23-11-2020 16:59Ik zit in het MT als enige vrouw naast de secretaresse en doe bewust deze dingen allemaal niet. Puur om de beeldvorming en om serieuzer te worden genomen. Nooit aan beginnen als vrouw zijnde.
Ook naar mijn mensen ben toe ben ik denk ik strenger dan veel mannen in het begin. Het werkt maar is niet altijd leuk. Maar het moet.
Gaf nog best gedoe. En het gaat ook tegen mijn gevoel in want ik ben nou eenmaal (automatisch) graag behulpzaam en attent. Maar ja, dat is nou net het verschil. Van meisjes wordt dat verwacht en aangeleerd.
maandag 23 november 2020 om 17:05
Precies dit. Sowieso de weigering te snappen dat het ook onderdeel is van een gezin runnen en dan maar te vinden dat vrouwlief het moet doen. Prima als je andere standaarden hebt, maar bepaalde dingen vallen echt niet onder andere standaarden. Fatsoenlijk passende kleding bijvoorbeeld, of een cadeautje voor een partijtje hebben of 2x per jaar naar de tandarts. Dus dat verdeel je en als man dat categorisch weigert dan zou ik dat echt een enorme afknapper vinden.Durk schreef: ↑23-11-2020 16:39Ik zou me dan afvragen waarom het man niet lukt om die dingen te regelen? Is hij zoveel tijd kwijt op z’n werk? Heeft hij het overzicht niet om cadeautjes te regelen? Dat kan natuurlijk. Dan zou ik inderdaad die taken op me nemen, maar andere taken bij man neerleggen. Ik ben gekke Henkie niet dat ik alles ga regelen. Ik wil ook tijd voor mezelf, naast mijn baan, want ik heb ook niet voor Jan lul gestudeerd. En de kinderen hebben we samen gemaakt, gaan we ook samen voor zorgen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand dan zegt: jammer dan, jij bent ondergeschikt aan mijn wensen. Dat is toch totaal onaantrekkelijk?
Edit: zoals ik eerder al aangaf is het runnen van een gezin meer dan alleen voor kinderen zorgen en als man minder met de kinderen doet, zou ik verwachten dat hij dat compenseert met andere taken. Maar nooit zou ik mijn eigen ontwikkeling on hold zetten om tegemoet te komen aan de wensen van man.
En ik denk wel degelijk dat je eigen houding er ook mee te maken heeft. Ik heb nog liever elke dag ruzie dan dat ik mijn eigen ontwikkeling stop zet omdat hij dingen vertikt. Ik denk alleen dat er veel vrouwen zijn die liever hun eigen ontwikkeling stopzetten dan echt een harde houding in dit soort zaken aannemen. Over sommige punten ging ik ook gewoon niet in discussie. Bijvoorbeeld zoiets als cadeautjes regelen voor een partijtje. We zijn het er allemaal over eens dat je niet met lege handen op een verjaardag komt. Dat partijtje is op jouw parttime dag/de afspraak is dat jij het partijtje doet. Dan regel je dus ook het cadeautje en nee daar ga ik verder niet over in discussie. Over hoeveel geld je uitgeeft aan dat cadeautje, daar wil ik best over in discussie (andere standaarden), niet over het feit dat er een cadeautje moet komen en jij die regelt want jij doet het partijtje.
maandag 23 november 2020 om 17:13
Zonder mezelf enorm op de borst te willen kloppen: van alle vriendinnen wiens man te weinig doet, ben ik niet verbaasd dat dit het geval is. Want het patroon was er al ruim voor de kinderen kwamen. Van mijn man had ik andere verwachtingen, hebben we het echt besproken voor ik zwanger werd en heb ik bovendien nimmer onder stoelen of banken gestoken enorm ambitieus te zijn op werkgebied en weinig te snappen van vrouwen die zichzelf bewust financieel afhankelijk maken van een ander.Lafae schreef: ↑23-11-2020 16:46Natuurlijk is dat totaal onaantrekkelijk. En dan? Ga je bij hem weg? Zodat je de helft van de tijd helemaal niet meer ziet wat de vader vergeet als de kinderen bij hem zijn? Tandenpoetsen, bedtijd, dat soort dingen? Oh, of natuurlijk die Duitse meneer, die in zijn weekend zijn kleuterdochters in bad zette met zijn scheerapparaat in het stopcontact, terwijl hij even de treintijden op het station ging checken. Of ga je dan van ellende maar minder werken, zodat je die burnout kan voorkomen en je nog enig zicht houdt op het falen van de vader?
Het is niet altijd zo dramatisch, denk ik, maar ik denk dat bovenstaande overwegingen de meest gemaakte zijn. Als niets helpt, moet je er maar het beste van maken. En dat niets helpt is niet omdat mannen dom zijn en vrouwen te neurotisch of zwak, maar omdat de zorg voor de kinderen belegd is bij de vrouw en bijna iedereen, man en vrouw, de zorg voor de kinderen primair als haar taak ziet. Dat soort onbewuste gedachten zijn het allermoeilijkst te veranderen, want je ziet ze niet, je weet niet dat je dit denkt, het is een enorm blinde vlek en de enige manier om die blind vlek te veranderen is door te signaleren dat hij er is.
Dus als mijn man onverhoopt toch meer zoals zijn vrienden was geweest, dan was ik waarschijnlijk gescheiden ja. En co-ouderschap was er dan echt niet gekomen, want tijdens het huwelijk kon hij het ook niet, voor de kinderen zorgen, dus hoezo erna wel?
Maar ik weet dat ik uniek sta in deze denkwijze. De keren dat ik negatief werd aangesproken op mijn fulltime werken zijn ontelbaar. De keren dat man werd geprezen om zijn parttime dag eveneens. De verbazing als man een flesje ging maken als we ergens op visite waren ipv ik, de zogenaamde grapjes over mijn man die wel onder de plak zou zitten 'want Dannas heeft wel haar op haar tanden hoor', de grapjes over medelijden met mijn man hebben als ik aangaf dat ik verwacht dat hij zijn deel gewoon doet.
Je moet echt een harde zijn om je daar niks van aan te trekken. Gelukkig ben ik dat, maar ik snap echt wel dat er mensen zijn die dat niet zijn en dan de strijd min of meer opgeven.
maandag 23 november 2020 om 17:18
Seksisme op kantoor is inderdaad ook een leuke. Zoals dat notuleren inderdaad.
Ik heb overigens ook wel eens vervelende gesprekken moet voeren met de parttimers in mijn team. Dan zijn ze er al maar drie dagen, wat al onhandig is, zijn ze ook nog degenen die altijd de zieke kinderen opvangen. Zijn ze er nog minder. Als je man een baan heeft waarbij hij echt niet weg kan, a la. Maar vaak genoeg heeft man een baan waar hij prima weg zou kunnen, of in ieder geval net zo lastig als zijn vrouw, maar toch wordt er verwacht dat zij zieke kinderen opvangt. Heel vervelend vond ik dat.
Ik heb overigens ook wel eens vervelende gesprekken moet voeren met de parttimers in mijn team. Dan zijn ze er al maar drie dagen, wat al onhandig is, zijn ze ook nog degenen die altijd de zieke kinderen opvangen. Zijn ze er nog minder. Als je man een baan heeft waarbij hij echt niet weg kan, a la. Maar vaak genoeg heeft man een baan waar hij prima weg zou kunnen, of in ieder geval net zo lastig als zijn vrouw, maar toch wordt er verwacht dat zij zieke kinderen opvangt. Heel vervelend vond ik dat.
maandag 23 november 2020 om 17:32
dannas schreef: ↑23-11-2020 16:46Door er simpelweg niet te zijn Lafae. En het inderdaad dus niet op te lossen.
Eerst voer je gesprekken, al dan niet met wat ruzie vanwege hardnekkigheid man, en dan maak je afspraken. En dan ga ik er even vanuit dat man na enige uitleg welwillend is en afspraken wil maken.
Als die dan misgaan, dan gaan die dus mis. Want je laat het los en parkeert de verantwoordelijkheid bij hem. Dus dan zijn er inderdaad geen cadeautjes en zit kind nog op school. Zijn probleem, jij bent even niet beschikbaar.
Maar als je hem elke keer een stap voor bent, dan zal hij nimmer de noodzaak zien het te fixen. En ja, dan is kind dus de dupe van slecht ouderschap. Dat overleven ze heus wel een keertje (geen verjaarscadeau voor eigen verjaardag daargelaten, evenals belangrijke medische afspraken, ergens zijn er grenzen natuurlijk).
Dit! En door niks meer te vragen maar je verwachtingen uit te spreken en er weer ruzie om te maken.
Ik ging met zus iets bij mijn ouders doen. Ik had zus even op. Zij vraagt haar man: 'Wil je straks de vaatwasser misschien even uitruimen en de volgende lading er in zetten?' Bij tv huisdokter niks gebeurt.
Ik zou zeggen: 'Als ik om 22:00 uur thuiskomt verwacht ik dat de vaatwasser is uitgeruimd en dat de volgende lading er in zit.'
Mijn zwager krijgt kans op kans om te verzaken want als je dingen vraagt, kun je niet boos zijn als ze niet gedaan zijn.
anoniem_65b93a10517d3 wijzigde dit bericht op 23-11-2020 17:52
0.17% gewijzigd
maandag 23 november 2020 om 17:32
Wat ook niet mee helpt, denk ik, is dat je met die derde shift geen moer verdient en het ook nog eens valt onder het kopje: zorg. Wat al helemaal een slechte status heeft, kijk maar hoe beroepen degraderen en slechter worden betaald, wanneer het grotendeels door vrouwen wordt uitgeoefend, zoals basisschoolleerkracht.
Zorgen/ten dienste staan van heeft geen status helaas en is vaak veel geven en weinig ontvangen. Mannen laten zich dus liever niet in die zorgrol duwen en daar komen ze mee weg (maatschappelijke erfenis).
Zorgen/ten dienste staan van heeft geen status helaas en is vaak veel geven en weinig ontvangen. Mannen laten zich dus liever niet in die zorgrol duwen en daar komen ze mee weg (maatschappelijke erfenis).
janiva wijzigde dit bericht op 23-11-2020 17:36
2.15% gewijzigd
maandag 23 november 2020 om 17:36
Ik had van mijn man ook andere verwachtingen. Ook wij hebben alles besproken en alles eerlijk verdeeld, toen en later. Ik had ambities, heb zwaar geïnvesteerd in mijn carrière en ik had en heb nog steeds een goede baan met een mooi salaris. En ondanks dat alles groeide het scheef. Bij ons is er nooit een periode geweest waarin mijn man niet werkte. Ik denk dat dat bij jullie het omslagpunt is geweest. Niet jij, niet wat jij deed, maar het feit dat je man geen werk had. Wat híj deed of juist niet deed was van belang.
Er is bij ons daarentegen een periode geweest waarin mijn mans vier dagen opeens 60 uur werden. En vanaf toen ging het scheef en dat hebben we niet meer recht gekregen. Ja, het is stukken beter geworden, na heel veel ruzies, maar die jaren haalt hij niet meer in. Hij ziet het niet meer, hij denkt er niet aan en nog steeds meent hij ergens dat als ik het niet doe of erover begin, het dús niet belangrijk is, want anders had ik het wel gedaan. En ja, het stoort me mateloos. Als het extra druk is, bijvoorbeeld met 5-12 of wanneer mijn probleemkind het weer zwaar heeft, stoort het me meer. Maar opmerkingen als 'vrouwen stellen geen grenzen' storen me nog het allermeest. Want het is kul; als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, is het dat het geen bal uitmaakt hoe ik me opstel, ik heb geen invloed op wat een ander doet. En scheiden en 'geen co-ouderschap nemen' is een illusie, ook daar heb je als vrouw geen invloed op. Als een falende vader co-ouderschap wil, krijgt hij die gewoon. En dan zie je dus al helemaal niet meer wat de vader vergeet.
Als je iets wil veranderen in de manier waarop mannen voor hun kinderen zorgen, moeten mannen daar iets in veranderen. Zij zijn de sleutel. Pas als mannen menen dat het nodig is dat zij voor hun kinderen zorgen, dat het hun verantwoordelijkheid is, doen ze dat.
Er is bij ons daarentegen een periode geweest waarin mijn mans vier dagen opeens 60 uur werden. En vanaf toen ging het scheef en dat hebben we niet meer recht gekregen. Ja, het is stukken beter geworden, na heel veel ruzies, maar die jaren haalt hij niet meer in. Hij ziet het niet meer, hij denkt er niet aan en nog steeds meent hij ergens dat als ik het niet doe of erover begin, het dús niet belangrijk is, want anders had ik het wel gedaan. En ja, het stoort me mateloos. Als het extra druk is, bijvoorbeeld met 5-12 of wanneer mijn probleemkind het weer zwaar heeft, stoort het me meer. Maar opmerkingen als 'vrouwen stellen geen grenzen' storen me nog het allermeest. Want het is kul; als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, is het dat het geen bal uitmaakt hoe ik me opstel, ik heb geen invloed op wat een ander doet. En scheiden en 'geen co-ouderschap nemen' is een illusie, ook daar heb je als vrouw geen invloed op. Als een falende vader co-ouderschap wil, krijgt hij die gewoon. En dan zie je dus al helemaal niet meer wat de vader vergeet.
Als je iets wil veranderen in de manier waarop mannen voor hun kinderen zorgen, moeten mannen daar iets in veranderen. Zij zijn de sleutel. Pas als mannen menen dat het nodig is dat zij voor hun kinderen zorgen, dat het hun verantwoordelijkheid is, doen ze dat.
maandag 23 november 2020 om 17:36
Haha Andersom. Herkenbaar hoor. Wij doen hier ook aan instructies en niet aan vragen of iemand misschien even iets wil doen. Dus een 'doe jij de vaatwasser even zometeen?' ipv een 'zou je misschien wellicht eventueel als het niet te veel moeite is willen overwegen of het mogelijk is de vaatwasser uit te ruimen?'
