Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 om 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
vrijdag 5 april 2019 om 13:22
Trotter schreef: ↑05-04-2019 10:55Dit vind ik heel triest klinken, eerlijk gezegd. Hoe hard je ook je best doet om het fantastisch laten lijken om kinderen te hebben.
Dit leven (met kinderen, in jouw geval) is namelijk je eigen leven. Het is niet zo dat je steeds meer 'je eigen leven' terugkrijgt naarmate je kinderen groter worden. Je leeft gewoon je leven, met of zonder kinderen, en aan het eind ga je dood. Als jij je leven met (kleine) kinderen niet 'je eigen leven' vindt heb je volgens mij een verkeerde keus gemaakt en had je beter nooit aan kinderen kunnen beginnen. En ik vind het nog zielig voor die kinderen ook, alsof je het hen kwalijk neemt dat je door hen niet 'je eigen leven' kunt leiden.
Tja dit is NU mijn leven maar daarvoor was mijn leven anders en ook zal het als ze het huis uit zijn anders zijn. En dan kan ik wel degelijk meer mijn eigen leven leiden zonder rekening te hoeven houden met drie anderen en hun agenda’s en hun vrienden etc.
Ik bedoel met mijn eigen leven dat mijn eigen wensen eigen hobbies eigen keuzes meer kunnen omdat er simpelweg meer tijd komt om die keuzes te maken. Misschien omschreef ik het niet goed door het ‘mijn eigen leven’ te noemen. Dat is - zeker als kinderen klein zijn- iets wat heel lastig is groot vorm te geven. Gelukkig zijn mijn kinderen alweer wat ouder want ja, dat vond ik toen best lastig om die verzorgende taak te moeten uitvoeren omdat kind het nu eenmaal nog niet kon. Toen was er echt beduidend minder ruimte voor ‘me time’
vrijdag 5 april 2019 om 13:27
Volgens mij heeft t niet zoveel met kinderwens te maken als wel met levenshouding. Ook als je geen kinderen wil, heb je wellicht ookAlecta schreef: ↑05-04-2019 11:13Dat zijn de leuke dingen, de zorgen kunnen daarentegen best pittig zijn. Niet alle kinderen zijn makkelijk, vrolijk en zonder zorgen van zichzelf en dat kost energie. Ik doe al dit soort dingen met liefde en alle nadelen vallen vaak ook wel weer weg tegen andere leuke dingen. Maar ik weet oprecht niet of ik dit ook zo zou voelen als ik geen grote kinderwens had gehad.
Ik weet van 1 goede vriendin, dat ze veel twijfels heeft gehad. Ze houdt zielsveel van haar kinderen, maar in een volgend leven doet ze het anders. Ik kan dat ook best wel begrijpen.
soms het gevoel van, is dit het nou. Ook dan moet je er zelf iets van maken.
Dat is met kind(eren) dus ook.
Dat was meer mijn punt. Kinderen komen zeker met verantwoordelijkheden en die zijn zeker geen walk in the park. Eens.
donderdag 18 april 2019 om 17:12
En ondertussen heb ik nog steeds geen idee.... haha
Mss ben ik op dit moment gewoon niet zo heel gelukkig met mn leven in het algemeen.
Voel me echt op zo'n crossroad staan op allerlei vlakken....alsof je nu alle (goede) keuzes moet maken.
Ik kan echt oprecht niet bedenken wat ik moet. Voel me gewoon n beetje leeg....
Mss is het leven uiteindelijk ook gewoon heel leeg...als je er heel droog over nadenkt, haha
Mss ben ik op dit moment gewoon niet zo heel gelukkig met mn leven in het algemeen.
Voel me echt op zo'n crossroad staan op allerlei vlakken....alsof je nu alle (goede) keuzes moet maken.
Ik kan echt oprecht niet bedenken wat ik moet. Voel me gewoon n beetje leeg....
Mss is het leven uiteindelijk ook gewoon heel leeg...als je er heel droog over nadenkt, haha
donderdag 18 april 2019 om 17:46
Ik denk dat je leven leeg voelt (deels) doordat je je door je besluitenloosheid in een soort vacuum bevindt. Als je zeker bent van wel kinderen dan geef je daar in je huidige leven al onbewust of bewust invulling aan. Als je geen kinderen wilt ook. Hoe je naar de toekomst kijkt en hoe je het hier en beleeft wordt daardoor beïnvloed. Als je geen van beide hebt kan ik me voorstellen dat het stuurloos en leeg voelt.
donderdag 18 april 2019 om 21:36
Dit!evelien2010 schreef: ↑18-04-2019 21:16Een kind hoort geen invulling te zijn van het lege bestaan van zijn ouder(s). Als je kinderen wilt dan weet je dat. Dat zit in je. Bij jou zit dat er niet. Accepteer dat en ga de leegte invullen met andere zaken van betekenis.
En besef dat je dan een nieuw leven ook weer opzadelt met de zinloosheid van het leven. Dus suck it up en probeer je eigen leven wat leuker te maken.
zondag 21 april 2019 om 20:15
Ja daar heb je wel n puntkindrebel schreef: ↑18-04-2019 17:46Ik denk dat je leven leeg voelt (deels) doordat je je door je besluitenloosheid in een soort vacuum bevindt. Als je zeker bent van wel kinderen dan geef je daar in je huidige leven al onbewust of bewust invulling aan. Als je geen kinderen wilt ook. Hoe je naar de toekomst kijkt en hoe je het hier en beleeft wordt daardoor beïnvloed. Als je geen van beide hebt kan ik me voorstellen dat het stuurloos en leeg voelt.
Op dit moment voelt alles een beetje in stilstand.
Maar mss ook omdat ik, stel dat we besluiten geen kinderen te "nemen", ik eigenlijk geen idee heb wat dan wél de invulling van mn leven moet zijn.
Ervaar de laatste tijd geloof ik een beetje het "zinloosheid van het bestaan" gevoel.
Dat je denkt: tsja...wat doen we hier eigenlijk allemaal?
Ik ben gek op reizen en natuurlijk is dat ook heel mooi om je leven mee te vullen. Maar toch voelt dat niet als genoeg....
Werken vind ik ook niet heel leuk. Ik heb een leuke baan hoor, maar t is niet dat ik mega bevlogen ben door wat ik doe.
Dus als een gezin er dan ook al niet in zit...dan denk ik soms: "Ja....en dan?"
Door dit besluiteloze vacuum voel ik me idd gewoon n beetje leeg en doelloos. Ook mss omdat ik hoopte dat ik by now het antwoord wel zou weten... maar een volle overtuiging voor "NEE, ik hoef geen kinderen" voel ik dan ook weer niet.
De volle overtuiging voor "JA, leuk!!" dan ook weer niet haha...
Ik bebn echt jaloers op mensen die ofwel het hele sterke moedergevoel hebben, ofwel heel zeker weten geen kinderen te willen.
Lijkt me heerlijk
zondag 21 april 2019 om 20:20
Dit is overigens best n aardig artikel voor de mede-twijfelaars en de zin en zinloosheid van kinderen:
https://jezebel.com/nothing-can-help-yo ... 1515269223
https://jezebel.com/nothing-can-help-yo ... 1515269223
donderdag 25 april 2019 om 15:17
Ik wilde mijn hele leven al moeder zijn. Met 19 jaar had ik al hevig rammelende eierstokken. Ik dacht altijd dat kinderen krijgen zaligmakend was. Degene in mijn omgeving die geen kinderen wilde verklaarde ik voor gek. Ik heb ondertussen 2 kinderen een kleuter en een dreumes en ben nog geen 30. En ik ben heel blij dat ik moeder ben, ik vind het heel bijzonder, ik krijg voor mijn gevoel inderdaad een stukje van vroeger terug en het is veel gezelliger in huis. Maar ik zou het nooit meer iemand aanraden die er zelf niet naar verlangt. Het is ook onwijs zwaar, het brengt inderdaad enorm veel verplichtingen met zich mee. Iets waar ik ook niet altijd even goed tegen kan. Het idee alleen al dat 1 van mijn kinderen ziek kan worden of nog erger vind ik een moeilijke gedachte. Ik ben een stuk kwetsbaarder dan een aantal jaar geleden. Vroeger dacht ik ook dat het opvoeden Enzo allemaal vanzelf ging. Dat gaat het niet, bij mij niet in ieder geval.
Dus iedereen die er naar verlangt raad ik het absoluut aan, maar als je er niet naar verlangt dan zou ik het je zeker nier aanraden. En wie weet krijg je over een jaar alsnog hevige kriebels. Dan zijn de nadelen van het ouderschap het ook weer dubbel en dwars waard.
Dus iedereen die er naar verlangt raad ik het absoluut aan, maar als je er niet naar verlangt dan zou ik het je zeker nier aanraden. En wie weet krijg je over een jaar alsnog hevige kriebels. Dan zijn de nadelen van het ouderschap het ook weer dubbel en dwars waard.
zondag 23 februari 2020 om 05:33
Misschien ook niet onbelangrijk, maar denk eens na over de voedseltekorten en watertekort dat we gaan krijgen binnen nu en tientallen jaren.
Het milieu waarin je kinderen laat opgroeien. we moeten maar hopen dat er tegen die tijd een oplossing is bedacht voor het tekort aan water en voedsel.
Afgelopen jaar hadden we om 29 Juli al de limiet bereikt met wat de aarde ons geeft aan voedsel.
Dat heet de earth overshoot day en dat is de dag waarop wij consumeren, wat de aarde ons kan geven in 1 jaar tijd.
Dat hebben wij al verbruikt op 29 Juli 2019. Zeg maar 5 maanden te vroeg. dus maken we schuld qua voedsel verbruik. we verbruiken meer dan de aarde ons kan geven.
je denkt 'ver van mn bed bullshit'... maar denk er eens over na.
Het milieu waarin je kinderen laat opgroeien. we moeten maar hopen dat er tegen die tijd een oplossing is bedacht voor het tekort aan water en voedsel.
Afgelopen jaar hadden we om 29 Juli al de limiet bereikt met wat de aarde ons geeft aan voedsel.
Dat heet de earth overshoot day en dat is de dag waarop wij consumeren, wat de aarde ons kan geven in 1 jaar tijd.
Dat hebben wij al verbruikt op 29 Juli 2019. Zeg maar 5 maanden te vroeg. dus maken we schuld qua voedsel verbruik. we verbruiken meer dan de aarde ons kan geven.
je denkt 'ver van mn bed bullshit'... maar denk er eens over na.
