Kinderen
alle pijlers
Woest kind.
zondag 14 juni 2009 om 19:10
Behoorlijk ten einde raad.
Mijn tienjarige voelt zich aangevallen bij wat ik ook zeg of doe.
Feilloos ben ik niet, en daar maakt hij dan ook handig gebruik van, door mij te beschuldigen van ongewenst gedrag om vooral maar de aandacht af te leiden van zijn ongewenste gedrag.
Hulp is onderweg maar het duurt nog even voordat die effectief is en op dit moment zitten we zo ongeveer in een crisis.
Aangezien er hier al wat mensen puberjaren overleefd hebben de volgende vragen:
Wat doe je als een groot kind weigert een bepaalde sanctie te ondergaan? Welke sanctie hebben jullie ingesteld als naar kamer sturen of op bank laten zitten 'het niet meer doen'.
Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
NB: suggesties als 'ga even buiten tien rondjes lopen, of bind je skeelers onder en ga je lekker afreageren daarop' leveren nul resultaat op. Ik zit nu dus al met een hangjongere in huis. Heb het gevoel alsof ik op eieren moet lopen om hem rustig te houden zodat hij de buren niet verstoort -doe dat niet, overigens, dat heb ik eerder in mijn leven al te veel moeten doen-
Mijn tienjarige voelt zich aangevallen bij wat ik ook zeg of doe.
Feilloos ben ik niet, en daar maakt hij dan ook handig gebruik van, door mij te beschuldigen van ongewenst gedrag om vooral maar de aandacht af te leiden van zijn ongewenste gedrag.
Hulp is onderweg maar het duurt nog even voordat die effectief is en op dit moment zitten we zo ongeveer in een crisis.
Aangezien er hier al wat mensen puberjaren overleefd hebben de volgende vragen:
Wat doe je als een groot kind weigert een bepaalde sanctie te ondergaan? Welke sanctie hebben jullie ingesteld als naar kamer sturen of op bank laten zitten 'het niet meer doen'.
Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
NB: suggesties als 'ga even buiten tien rondjes lopen, of bind je skeelers onder en ga je lekker afreageren daarop' leveren nul resultaat op. Ik zit nu dus al met een hangjongere in huis. Heb het gevoel alsof ik op eieren moet lopen om hem rustig te houden zodat hij de buren niet verstoort -doe dat niet, overigens, dat heb ik eerder in mijn leven al te veel moeten doen-
vrijdag 14 augustus 2009 om 22:42
Mamz,
Ik zie nu pas je topic.
Heb het meeste gelezen.
Jee wat jammer allemaal zeg dat het zo loopt.
En erg verdrietig voor allemaal.
Het lijkt mij ook heel lastig als je er alleen voor staat want een time out voor jezelf is er dan niet.
Ergens op een punt zijn jullie samen strijd aangegaan denk ik.
En als dat alleen maar steeds negatiever wordt blijf je ook in die sfeer hangen.
Ik herken niet helemaal je verhaal.
Wat mij wel aan het denken zet,
Mijn middelste zoon kan (kon) heel slecht met emoties omgaan,eigenlijk al van kleins af aan.
Veel nachtmerries,slaapwandelen,slecht slapen,vreselijk over zijn toeren als hij wakker werd.
Ik heb vaak jankend van een afstandje moeten aanzien hoe overstuur hij was en van de wereld bij nachtmerries.
Hij sommeerde ons dan rillend als een rietje naar de badkamer om stil in een hoekje te zitten met zijn allen...
Vreselijk! vriend kon het gelukkig heel goed opvangen met hem.
Ik raakte van de kaart want mijn hart brak.
Later kreeg hij ernstig smetvrees,bang om van bacterieen dood te gaan.
Lange hulpverleningprocedure waarbij ik het in die lange tijd zelf heb kunnen oplossen(vraag mij niet hoe...pfff)
Al die tijd had hij zo eens van die boze buien.
Niet met slaan of schelden,maar kon totaal van de wereld raken.
`Al ging ik op mijn kop staan,ik kreeg niets maar dan ook niets voor elkaar (ben nooit physiek geworden)
Rode draad is uiteindelijk,geen emoties onder controle hebben.
Zwaar piekeren,veel angsten..en dat allemaal alleen,in zijn eigen koppie.
Stoom kwam soms uit mijn oren en tranen tegelijk om hem zo pijnlijk te zien worstelen.
Het is een vreselijk lief mannetje,zeer intelligent ook.
Met de grote leeftijdsverschillen hier is er nooit conflict tussen de kinderen geweest(nou ja,niet noemenswaardig).
De laatste bui was een jaar geleden.
Ik was toen alleen want vriend was weg voor werk.
Ik heb zijn vader moeten bellen,want ik had geen enkele grip.
Maakte mij vreselijk zorgen,hoe moet dat als hij 16 is??
Nou ja,heel lang verhaal en ligt misschien in een andere lijn dan bij jou.
Wat ik wel heb geleerd(en hem).
Op tijd afleiding.
Leren voelen wanneer het te hard gaat borrelen bij hem.
En te handelen uiteraard.
Veel positieve aandacht,erkenning voor zijn angsten,piekeren,hem zien en horen eigenlijk.
Respect hebben voor elkaar (wat je niet geeft krijg je niet terug).
Ja ook als hij boos is,keur zijn gedrag wel af maar niet hem.
Positief lichamelijk contact,en ook in woorden .
Wat vriend altijd deed,bij hem gaan staan of zitten.
Hij zei dan niets maar wachte net zolang tot het over was.
Dan was hij voor rede vatbaar,sterker nog...altijd tranen want hij voelde zich gewoon zwaar ellendig en angstig door wat hem overkwam(want dat deed het).
En dan kon er gepraat en geknuffeld worden.
Nu...na die laatste bui heeft hij er geen last meer van gehad.
Het was al sterk aan het afnemen in de jaren.
En het is de makkeliijkste die je maar kan hebben.
Zo lief en sociaal naar zijn naasten(vreemden is nog lastig want erg verlegen).
En hij zit heerlijk in zijn vel,de schat!!
Goed,wie weet heb je niets aan mijn verhaal is het echt heel anders.
Want schelden en slaan heeft hij nog nooit gedaan(wel dingen stuk maken uit onmacht).
Maar wie weet speelt er bij jou zoon ook iets onder dat vreselijk woedende schildje.
O ja en rust en regelmaat in huis doet een hoop!
Sterkte.
Ik zie nu pas je topic.
Heb het meeste gelezen.
Jee wat jammer allemaal zeg dat het zo loopt.
En erg verdrietig voor allemaal.
Het lijkt mij ook heel lastig als je er alleen voor staat want een time out voor jezelf is er dan niet.
Ergens op een punt zijn jullie samen strijd aangegaan denk ik.
En als dat alleen maar steeds negatiever wordt blijf je ook in die sfeer hangen.
Ik herken niet helemaal je verhaal.
Wat mij wel aan het denken zet,
Mijn middelste zoon kan (kon) heel slecht met emoties omgaan,eigenlijk al van kleins af aan.
Veel nachtmerries,slaapwandelen,slecht slapen,vreselijk over zijn toeren als hij wakker werd.
Ik heb vaak jankend van een afstandje moeten aanzien hoe overstuur hij was en van de wereld bij nachtmerries.
Hij sommeerde ons dan rillend als een rietje naar de badkamer om stil in een hoekje te zitten met zijn allen...
Vreselijk! vriend kon het gelukkig heel goed opvangen met hem.
Ik raakte van de kaart want mijn hart brak.
Later kreeg hij ernstig smetvrees,bang om van bacterieen dood te gaan.
Lange hulpverleningprocedure waarbij ik het in die lange tijd zelf heb kunnen oplossen(vraag mij niet hoe...pfff)
Al die tijd had hij zo eens van die boze buien.
Niet met slaan of schelden,maar kon totaal van de wereld raken.
`Al ging ik op mijn kop staan,ik kreeg niets maar dan ook niets voor elkaar (ben nooit physiek geworden)
Rode draad is uiteindelijk,geen emoties onder controle hebben.
Zwaar piekeren,veel angsten..en dat allemaal alleen,in zijn eigen koppie.
Stoom kwam soms uit mijn oren en tranen tegelijk om hem zo pijnlijk te zien worstelen.
Het is een vreselijk lief mannetje,zeer intelligent ook.
Met de grote leeftijdsverschillen hier is er nooit conflict tussen de kinderen geweest(nou ja,niet noemenswaardig).
De laatste bui was een jaar geleden.
Ik was toen alleen want vriend was weg voor werk.
Ik heb zijn vader moeten bellen,want ik had geen enkele grip.
Maakte mij vreselijk zorgen,hoe moet dat als hij 16 is??
Nou ja,heel lang verhaal en ligt misschien in een andere lijn dan bij jou.
Wat ik wel heb geleerd(en hem).
Op tijd afleiding.
Leren voelen wanneer het te hard gaat borrelen bij hem.
En te handelen uiteraard.
Veel positieve aandacht,erkenning voor zijn angsten,piekeren,hem zien en horen eigenlijk.
Respect hebben voor elkaar (wat je niet geeft krijg je niet terug).
Ja ook als hij boos is,keur zijn gedrag wel af maar niet hem.
Positief lichamelijk contact,en ook in woorden .
Wat vriend altijd deed,bij hem gaan staan of zitten.
Hij zei dan niets maar wachte net zolang tot het over was.
Dan was hij voor rede vatbaar,sterker nog...altijd tranen want hij voelde zich gewoon zwaar ellendig en angstig door wat hem overkwam(want dat deed het).
En dan kon er gepraat en geknuffeld worden.
Nu...na die laatste bui heeft hij er geen last meer van gehad.
Het was al sterk aan het afnemen in de jaren.
En het is de makkeliijkste die je maar kan hebben.
Zo lief en sociaal naar zijn naasten(vreemden is nog lastig want erg verlegen).
En hij zit heerlijk in zijn vel,de schat!!
Goed,wie weet heb je niets aan mijn verhaal is het echt heel anders.
Want schelden en slaan heeft hij nog nooit gedaan(wel dingen stuk maken uit onmacht).
Maar wie weet speelt er bij jou zoon ook iets onder dat vreselijk woedende schildje.
O ja en rust en regelmaat in huis doet een hoop!
Sterkte.
zaterdag 15 augustus 2009 om 20:52
Iry, heel erg bedankt voor je mooie post. Ik denk dat ik er zeker wel wat aan heb om te lezen hoe iemand anders is omgegaan met een kind dat het zo moeilijk had in zichzelf. Want dat is het hier uiteindelijk ook. Dit is ook een jongen die enorm behoefte heeft aan lichamelijk contact, horen dat het goed is, en inderdaad waarschijnlijk geholpen moet worden met het leren met zijn gevoelens om te gaan.
Hij heeft gisteren gelukkig wel hard gehuild. Ja, klinkt stom, maar ik bedoel dat ik denk dat heel hard huilen beter is dan heel hard wegstoppen. Oppervlakkig lijkt het alsof dat dode konijntje hem niet veel doet, maar onder de oppervlakte zit dus heel wat verdriet. Maar hij wil er niet mee worden geconfronteerd, wegstoppen, niet voelen.
Heeft 'ie niet van een vreemde want ook ik ben blij dat er andere dingen om te doen aankomen en dat het konijntje nu op zijn plekje elders is.
Ik moet het trouwens samen met hem leren, dat proberen om woorden te geven aan dingen die op zich niet groot zijn, maar bij elkaar een grote boel worden.
Hij heeft gisteren gelukkig wel hard gehuild. Ja, klinkt stom, maar ik bedoel dat ik denk dat heel hard huilen beter is dan heel hard wegstoppen. Oppervlakkig lijkt het alsof dat dode konijntje hem niet veel doet, maar onder de oppervlakte zit dus heel wat verdriet. Maar hij wil er niet mee worden geconfronteerd, wegstoppen, niet voelen.
Heeft 'ie niet van een vreemde want ook ik ben blij dat er andere dingen om te doen aankomen en dat het konijntje nu op zijn plekje elders is.
Ik moet het trouwens samen met hem leren, dat proberen om woorden te geven aan dingen die op zich niet groot zijn, maar bij elkaar een grote boel worden.
