Kinderen
alle pijlers
Woest kind.
zondag 14 juni 2009 om 19:10
Behoorlijk ten einde raad.
Mijn tienjarige voelt zich aangevallen bij wat ik ook zeg of doe.
Feilloos ben ik niet, en daar maakt hij dan ook handig gebruik van, door mij te beschuldigen van ongewenst gedrag om vooral maar de aandacht af te leiden van zijn ongewenste gedrag.
Hulp is onderweg maar het duurt nog even voordat die effectief is en op dit moment zitten we zo ongeveer in een crisis.
Aangezien er hier al wat mensen puberjaren overleefd hebben de volgende vragen:
Wat doe je als een groot kind weigert een bepaalde sanctie te ondergaan? Welke sanctie hebben jullie ingesteld als naar kamer sturen of op bank laten zitten 'het niet meer doen'.
Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
NB: suggesties als 'ga even buiten tien rondjes lopen, of bind je skeelers onder en ga je lekker afreageren daarop' leveren nul resultaat op. Ik zit nu dus al met een hangjongere in huis. Heb het gevoel alsof ik op eieren moet lopen om hem rustig te houden zodat hij de buren niet verstoort -doe dat niet, overigens, dat heb ik eerder in mijn leven al te veel moeten doen-
Mijn tienjarige voelt zich aangevallen bij wat ik ook zeg of doe.
Feilloos ben ik niet, en daar maakt hij dan ook handig gebruik van, door mij te beschuldigen van ongewenst gedrag om vooral maar de aandacht af te leiden van zijn ongewenste gedrag.
Hulp is onderweg maar het duurt nog even voordat die effectief is en op dit moment zitten we zo ongeveer in een crisis.
Aangezien er hier al wat mensen puberjaren overleefd hebben de volgende vragen:
Wat doe je als een groot kind weigert een bepaalde sanctie te ondergaan? Welke sanctie hebben jullie ingesteld als naar kamer sturen of op bank laten zitten 'het niet meer doen'.
Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
NB: suggesties als 'ga even buiten tien rondjes lopen, of bind je skeelers onder en ga je lekker afreageren daarop' leveren nul resultaat op. Ik zit nu dus al met een hangjongere in huis. Heb het gevoel alsof ik op eieren moet lopen om hem rustig te houden zodat hij de buren niet verstoort -doe dat niet, overigens, dat heb ik eerder in mijn leven al te veel moeten doen-
vrijdag 26 juni 2009 om 00:53
vrijdag 26 juni 2009 om 21:07
We staken beiden anders in het gesprek: zij was aan evaluatie toe, ik zat er nog middenin. Dat is het nadeel van kortdurende hulp.
Ik heb zeker een kwartier zitten janken over de simpele mededeling 'ze hebben het nodig, dat jij de godganse dag politieagent voor ze bent'.
Maandag met de spv-er erbij een driegesprek over hoe nu verder.
Dat ik dus die sparring partner nodig heb (ze vroeg me waarom ik haar niet had gebeld in de loop van de week)
Dat er moet worden vastgesteld welke regels belangrijk zijn, welke later kunnen worden toegevoegd, welke normaal zijn.
Dat ik op 1 of andere manier een plek moet vinden voor die overlopende emoties als het niet gaat zoals ik wil.
In de afgelopen maand beduidend minder geschreeuwd. Dat is winst. Vandaag ben ik wel vanouds uit mijn pannetje gegaan, niet zozeer omdat Oudste me verraste met een vreselijk hoge telefoonrekening (dat heeft hij onbewust veroorzaakt) maar wel omdat hij vervolgens op geen enkele manier rekening mee wenste te houden dat ik een time-out nodig had, en een flinke ook.
's Avonds aan ieder van de heren maar een praatje gedaan over dat het wel leuk is als ze een ding per dag voor mama doen, dat ze er een seconde bij stilstaan dat mama niet alleen voor het hebben is, maar zelf ook wel wat nodig heeft.
Tja, en dan gaan we gewoon weer verder.
Ik heb zeker een kwartier zitten janken over de simpele mededeling 'ze hebben het nodig, dat jij de godganse dag politieagent voor ze bent'.
Maandag met de spv-er erbij een driegesprek over hoe nu verder.
Dat ik dus die sparring partner nodig heb (ze vroeg me waarom ik haar niet had gebeld in de loop van de week)
Dat er moet worden vastgesteld welke regels belangrijk zijn, welke later kunnen worden toegevoegd, welke normaal zijn.
Dat ik op 1 of andere manier een plek moet vinden voor die overlopende emoties als het niet gaat zoals ik wil.
In de afgelopen maand beduidend minder geschreeuwd. Dat is winst. Vandaag ben ik wel vanouds uit mijn pannetje gegaan, niet zozeer omdat Oudste me verraste met een vreselijk hoge telefoonrekening (dat heeft hij onbewust veroorzaakt) maar wel omdat hij vervolgens op geen enkele manier rekening mee wenste te houden dat ik een time-out nodig had, en een flinke ook.
's Avonds aan ieder van de heren maar een praatje gedaan over dat het wel leuk is als ze een ding per dag voor mama doen, dat ze er een seconde bij stilstaan dat mama niet alleen voor het hebben is, maar zelf ook wel wat nodig heeft.
Tja, en dan gaan we gewoon weer verder.
zaterdag 27 juni 2009 om 09:43
Mamzelle, ik vraag me af of dat echt is wat ze nodig hebben.
Jij bent geen politie agent, jij bent een moeder en het past niet bij een moeder om de hele dag zo'n rol te moeten hebben.
Daarom huil je ook, het klopt niet als dit zo zou moeten zijn en blijven. Maar ik had hier dat gevoel ook heel sterk en het zat me ontzettend dwars dat ik een functie scheen te hebben waarvoor ik nooit heb geleerd. Daarom ben ik nu bezig door te voeren dat ik meer afzijdig ben van de situatie die zij zelf tussen hen beide creëren. Ook nogal eens bij het eten en daar pas ik voor. Ik wil in rust en saamhorigheid kunnen eten.
Volgens mij ging jij zeer terecht uit je pan. Hij had geen respect voor jouw 'ruimte'. Goed dat je het 's avonds nog even terug gecommuniceerd hebt. Ik denk alleen dat het ook goed is dat het niet alleen woorden of uit je pan zijn maar ook daden. Dat je met acties probeert duidelijk te maken dat jij niet enkel een deurmat bent waar je overheen mag walsen of iemand die de zooi achter hun opruimt en het voedsel op tafel zet. Je bent hun moeder en je verdient respect, ook als je fouten maakt.
Jij bent geen politie agent, jij bent een moeder en het past niet bij een moeder om de hele dag zo'n rol te moeten hebben.
Daarom huil je ook, het klopt niet als dit zo zou moeten zijn en blijven. Maar ik had hier dat gevoel ook heel sterk en het zat me ontzettend dwars dat ik een functie scheen te hebben waarvoor ik nooit heb geleerd. Daarom ben ik nu bezig door te voeren dat ik meer afzijdig ben van de situatie die zij zelf tussen hen beide creëren. Ook nogal eens bij het eten en daar pas ik voor. Ik wil in rust en saamhorigheid kunnen eten.
Volgens mij ging jij zeer terecht uit je pan. Hij had geen respect voor jouw 'ruimte'. Goed dat je het 's avonds nog even terug gecommuniceerd hebt. Ik denk alleen dat het ook goed is dat het niet alleen woorden of uit je pan zijn maar ook daden. Dat je met acties probeert duidelijk te maken dat jij niet enkel een deurmat bent waar je overheen mag walsen of iemand die de zooi achter hun opruimt en het voedsel op tafel zet. Je bent hun moeder en je verdient respect, ook als je fouten maakt.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 27 juni 2009 om 12:33
Het politieagenten vind ik het meest bezwaarlijk als het om mijn huis gaat. Stiekem boven de boel overhoop halen, dat soort geintjes. Eten op plekken die hier niet voor bestemd zijn en dan de zooi niet opruimen. Ik kan van dit soort dingen intens moe worden, ben al slecht in opruimen en dan zooi moeten opruimen die eigenlijk niet nodig zou zijn met een beetje respect stoort me.
Als de heren elkaar in de haren willen blijven vliegen heb ik ook zo iets van 'laat maar'.
Die daden zijn lastig. Wat voor daden staan er tegenover 'geen respect voor mijn ruimte'? Ik kan domweg niet stommetje spelen, of lang boos blijven, bij het idee van berouw of inzicht ben ik alweer overstag. Mijn boosheid komt dus in vlagen, en die gaan voorbij, en dan maakt het geen indruk, kennelijk.
Kun je iets specifieker zijn over het soort daden waar je aan denkt?
Voorbeeld: gisteren waren de kleintjes om 22.00 nog steeds spoorloos. Na een hele nacht nadenken is de straf waar ik op uitkwam: vandaag wordt een erg ongezellige dag. Jullie gaan nergens en zodra jullie druk doen worden jullie op een stoel gezet. (plus een week niet afspreken en een week niet 's avonds naar buiten maar dat speelt nu niet, dus).
Dat ongezellige lukt dus al niet. Muis is zoet met een sprayfles in de keuken om 'schoon te maken' en Middelste zit hier gezellig naar muziek te luisteren en mee te lezen.
Ben ik dan te zacht?
Als de heren elkaar in de haren willen blijven vliegen heb ik ook zo iets van 'laat maar'.
Die daden zijn lastig. Wat voor daden staan er tegenover 'geen respect voor mijn ruimte'? Ik kan domweg niet stommetje spelen, of lang boos blijven, bij het idee van berouw of inzicht ben ik alweer overstag. Mijn boosheid komt dus in vlagen, en die gaan voorbij, en dan maakt het geen indruk, kennelijk.
Kun je iets specifieker zijn over het soort daden waar je aan denkt?
Voorbeeld: gisteren waren de kleintjes om 22.00 nog steeds spoorloos. Na een hele nacht nadenken is de straf waar ik op uitkwam: vandaag wordt een erg ongezellige dag. Jullie gaan nergens en zodra jullie druk doen worden jullie op een stoel gezet. (plus een week niet afspreken en een week niet 's avonds naar buiten maar dat speelt nu niet, dus).
Dat ongezellige lukt dus al niet. Muis is zoet met een sprayfles in de keuken om 'schoon te maken' en Middelste zit hier gezellig naar muziek te luisteren en mee te lezen.
Ben ik dan te zacht?
zaterdag 27 juni 2009 om 12:46
Hoeveel aandacht heeft een kind nodig? Ik luister naar hem, vrijwel any time. Alleen als ik heeel vol zit heb ik even echt eigen ruimte nodig. Als het even kan gaan we erop uit om leuke dingen te doen, wat dat betreft is huishouden ondergeschikt aan gezelligheid.
Spelletjes doen, daar ben ik minder in, dat is dus eigenlijk op afspraak, en vrijwel nooit. Hij heeft al zeker een half jaar alleen-tijd met me om zijn huiswerk te doen, c.q. te lezen, de laatste tijd eigenlijk alleen maar om te kwekken.
Hoe ziet een dag aandacht voor je kind eruit, in een normaal huis?
Spelletjes doen, daar ben ik minder in, dat is dus eigenlijk op afspraak, en vrijwel nooit. Hij heeft al zeker een half jaar alleen-tijd met me om zijn huiswerk te doen, c.q. te lezen, de laatste tijd eigenlijk alleen maar om te kwekken.
Hoe ziet een dag aandacht voor je kind eruit, in een normaal huis?
zaterdag 27 juni 2009 om 15:58
quote:supermuis schreef op 27 juni 2009 @ 12:38:
oke ik ben geen deskundige, maar het lijkt mij een schreeuw om aandacht van je kind. misschien moet je leuke dingen met hem gaan doen.Het zal wel aan mij liggen maar als ik dan die twee korte zinnetjes zie staan terwijl er wel wat meer aan de hand is dan 'geen leuke dingen of niet voldoende' gaat mijn nekhaar ff overeind staan.
oke ik ben geen deskundige, maar het lijkt mij een schreeuw om aandacht van je kind. misschien moet je leuke dingen met hem gaan doen.Het zal wel aan mij liggen maar als ik dan die twee korte zinnetjes zie staan terwijl er wel wat meer aan de hand is dan 'geen leuke dingen of niet voldoende' gaat mijn nekhaar ff overeind staan.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 27 juni 2009 om 16:47
quote:mamzelle schreef op 27 juni 2009 @ 12:33:
Het politieagenten vind ik het meest bezwaarlijk als het om mijn huis gaat. Stiekem boven de boel overhoop halen, dat soort geintjes. Eten op plekken die hier niet voor bestemd zijn en dan de zooi niet opruimen. Ik kan van dit soort dingen intens moe worden, ben al slecht in opruimen en dan zooi moeten opruimen die eigenlijk niet nodig zou zijn met een beetje respect stoort me.
Ja, het is net wat jij voelt als geen respect hebben. Bij mij zijn dat wat andere dingen. De dingen die jij noemt, vind ik soms wel vermoeiend maar ik ruim dat dus echt niet meer op. Als ik het zie, roep ik 'het tuig' () erbij en mogen ze het meteen opruimen. Ik word er niet (meer) boos om. Ik roep degene erbij en zeg dan: dat en dat en dat (aanwijzend) even opruimen.
Ja, ik zou het zelf ook kunnen doen, ben ik sneller klaar maar daar leren ze niks van en dan ga ik me ergeren, wat ik niet meer wil over relatief zulke kleine zaken.
quote:Als de heren elkaar in de haren willen blijven vliegen heb ik ook zo iets van 'laat maar'.
Als het enkel wat gekibbel is terwijl ik in een andere kamer ben, zeg ik er niks van. Doe net of ik het niet hoor. Zit ik erbij terwijl we zitten te eten of ik een programma aan het kijken ben, wel. Dat vind ik wel een teken van 'geen respect'. Een beetje door mijn programma heen gaan lopen ruziën of mijn eetlust bederven over bv. wie waar mag zitten. Ik zeg het eerst gewoon dat ik dat niet wil, dat ik rustig wil eten. Gaan ze door, word ik streng en zeg dat ze beide hun mond moeten houden. Trekt een van de twee dan nog zijn mond open, word ik boos.
quote:Die daden zijn lastig. Wat voor daden staan er tegenover 'geen respect voor mijn ruimte'? Ik kan domweg niet stommetje spelen, of lang boos blijven, bij het idee van berouw of inzicht ben ik alweer overstag. Mijn boosheid komt dus in vlagen, en die gaan voorbij, en dan maakt het geen indruk, kennelijk.
Kun je iets specifieker zijn over het soort daden waar je aan denkt?
Lang boos blijven heeft ook geen zin. Dat wil en kan ik ook niet. Als je boos wordt, zeg je wat je te zeggen hebt, luisteren ze dan, moet het ook weer oké zijn. Anders is het effect weg als je blijft mokken.
'Geen respect voor jouw ruimte' zal je hem moeten léren zolang hij dat niet doet of niet schijnt te (willen) begrijpen. Dat gaat dan eerst nog wel ten koste van jouw ruimte maar je zult op termijn merken dat het issue minder wordt en op een gegeven moment opgelost is. Is er een plek in huis waar jij je terug kunt trekken om even iets voor jezelf te doen of om even lekker in jezelf te mokken of een potje te janken? Als het moment daar is, geef je het vriendelijk aan. (Of je dat nu werkelijk zo voelt of niet.) Je zegt erbij hoe lang die tijd gaat duren en dat je dan niet gestoord wilt worden. Dat je echt even alleen moet zitten. De actie is dan dat jij de ruimte waar de kids zijn vervolgens verlaat en de deur(en) van de ruimte waar je naartoe gaat achter je dicht doet.
Kom meneer achter je aan omdat hij het niet accepteert, herhaal je dat je echt even alleen moet zijn en dat hij over x minuten weer bij je terecht kan. (x=aantal jij zelf redelijk vindt)
Je gaat niet in discussie maar loopt door naar de ruimte en doet de deur dicht. Doet hij de deur weer open, zeg je 'nee, pas over x minuten'. Hij moet dus weggaan en de deur weer dicht doen. Zo kort mogelijk zeggen en volhouden. Wil hij het echt niet accepteren, dan volgt er een consequentie, daar waarschuw je ook maar een keer in.
Als je iets nieuw invoert, duurt het natuurlijk een poosje voor het aan zal slaan. Besef dat op het moment suprème dus wees niet ontmoedigd als het allemaal eerst erg moeizaam gaat of als jij daarbij toch een keer uit je slof schiet. Oefening baart kunst.
quote:Voorbeeld: gisteren waren de kleintjes om 22.00 nog steeds spoorloos. Na een hele nacht nadenken is de straf waar ik op uitkwam: vandaag wordt een erg ongezellige dag. Jullie gaan nergens en zodra jullie druk doen worden jullie op een stoel gezet. (plus een week niet afspreken en een week niet 's avonds naar buiten maar dat speelt nu niet, dus).
Hoe oud zijn de kleintjes?
Zelf lijkt de straf mij namelijk juist te lang duren. Die weten een dag verder al niet meer waarom ze nou eigenlijk nog straf hebben.
(Als dat speelt.)
Ik denk ook dat een straf in verhouding moet staan tot de overtreding. Zoveel te laat thuis is de dag erop niet naar buiten. Bijvoorbeeld 'Vandaag kom je na het eten niet meer de deur uit. Gisteren waren jullie veel te laat thuis. Ik kon jullie niet vinden en ik was hartstikke ongerust. Daarom heb je nu straf.'
Kan de dag na de overtreding gewoon wel gezellig zijn maar alleen 's avonds niet meer buiten. 'O, dat vind je niet leuk? Nou jammer dan, moet je maar eerder thuis komen'.
Het politieagenten vind ik het meest bezwaarlijk als het om mijn huis gaat. Stiekem boven de boel overhoop halen, dat soort geintjes. Eten op plekken die hier niet voor bestemd zijn en dan de zooi niet opruimen. Ik kan van dit soort dingen intens moe worden, ben al slecht in opruimen en dan zooi moeten opruimen die eigenlijk niet nodig zou zijn met een beetje respect stoort me.
Ja, het is net wat jij voelt als geen respect hebben. Bij mij zijn dat wat andere dingen. De dingen die jij noemt, vind ik soms wel vermoeiend maar ik ruim dat dus echt niet meer op. Als ik het zie, roep ik 'het tuig' () erbij en mogen ze het meteen opruimen. Ik word er niet (meer) boos om. Ik roep degene erbij en zeg dan: dat en dat en dat (aanwijzend) even opruimen.
Ja, ik zou het zelf ook kunnen doen, ben ik sneller klaar maar daar leren ze niks van en dan ga ik me ergeren, wat ik niet meer wil over relatief zulke kleine zaken.
quote:Als de heren elkaar in de haren willen blijven vliegen heb ik ook zo iets van 'laat maar'.
Als het enkel wat gekibbel is terwijl ik in een andere kamer ben, zeg ik er niks van. Doe net of ik het niet hoor. Zit ik erbij terwijl we zitten te eten of ik een programma aan het kijken ben, wel. Dat vind ik wel een teken van 'geen respect'. Een beetje door mijn programma heen gaan lopen ruziën of mijn eetlust bederven over bv. wie waar mag zitten. Ik zeg het eerst gewoon dat ik dat niet wil, dat ik rustig wil eten. Gaan ze door, word ik streng en zeg dat ze beide hun mond moeten houden. Trekt een van de twee dan nog zijn mond open, word ik boos.
quote:Die daden zijn lastig. Wat voor daden staan er tegenover 'geen respect voor mijn ruimte'? Ik kan domweg niet stommetje spelen, of lang boos blijven, bij het idee van berouw of inzicht ben ik alweer overstag. Mijn boosheid komt dus in vlagen, en die gaan voorbij, en dan maakt het geen indruk, kennelijk.
Kun je iets specifieker zijn over het soort daden waar je aan denkt?
Lang boos blijven heeft ook geen zin. Dat wil en kan ik ook niet. Als je boos wordt, zeg je wat je te zeggen hebt, luisteren ze dan, moet het ook weer oké zijn. Anders is het effect weg als je blijft mokken.
'Geen respect voor jouw ruimte' zal je hem moeten léren zolang hij dat niet doet of niet schijnt te (willen) begrijpen. Dat gaat dan eerst nog wel ten koste van jouw ruimte maar je zult op termijn merken dat het issue minder wordt en op een gegeven moment opgelost is. Is er een plek in huis waar jij je terug kunt trekken om even iets voor jezelf te doen of om even lekker in jezelf te mokken of een potje te janken? Als het moment daar is, geef je het vriendelijk aan. (Of je dat nu werkelijk zo voelt of niet.) Je zegt erbij hoe lang die tijd gaat duren en dat je dan niet gestoord wilt worden. Dat je echt even alleen moet zitten. De actie is dan dat jij de ruimte waar de kids zijn vervolgens verlaat en de deur(en) van de ruimte waar je naartoe gaat achter je dicht doet.
Kom meneer achter je aan omdat hij het niet accepteert, herhaal je dat je echt even alleen moet zijn en dat hij over x minuten weer bij je terecht kan. (x=aantal jij zelf redelijk vindt)
Je gaat niet in discussie maar loopt door naar de ruimte en doet de deur dicht. Doet hij de deur weer open, zeg je 'nee, pas over x minuten'. Hij moet dus weggaan en de deur weer dicht doen. Zo kort mogelijk zeggen en volhouden. Wil hij het echt niet accepteren, dan volgt er een consequentie, daar waarschuw je ook maar een keer in.
Als je iets nieuw invoert, duurt het natuurlijk een poosje voor het aan zal slaan. Besef dat op het moment suprème dus wees niet ontmoedigd als het allemaal eerst erg moeizaam gaat of als jij daarbij toch een keer uit je slof schiet. Oefening baart kunst.
quote:Voorbeeld: gisteren waren de kleintjes om 22.00 nog steeds spoorloos. Na een hele nacht nadenken is de straf waar ik op uitkwam: vandaag wordt een erg ongezellige dag. Jullie gaan nergens en zodra jullie druk doen worden jullie op een stoel gezet. (plus een week niet afspreken en een week niet 's avonds naar buiten maar dat speelt nu niet, dus).
Hoe oud zijn de kleintjes?
Zelf lijkt de straf mij namelijk juist te lang duren. Die weten een dag verder al niet meer waarom ze nou eigenlijk nog straf hebben.
(Als dat speelt.)
Ik denk ook dat een straf in verhouding moet staan tot de overtreding. Zoveel te laat thuis is de dag erop niet naar buiten. Bijvoorbeeld 'Vandaag kom je na het eten niet meer de deur uit. Gisteren waren jullie veel te laat thuis. Ik kon jullie niet vinden en ik was hartstikke ongerust. Daarom heb je nu straf.'
Kan de dag na de overtreding gewoon wel gezellig zijn maar alleen 's avonds niet meer buiten. 'O, dat vind je niet leuk? Nou jammer dan, moet je maar eerder thuis komen'.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 27 juni 2009 om 17:04
quote:shahla schreef op 27 juni 2009 @ 15:58:
[...]
Het zal wel aan mij liggen maar als ik dan die twee korte zinnetjes zie staan terwijl er wel wat meer aan de hand is dan 'geen leuke dingen of niet voldoende' gaat mijn nekhaar ff overeind staan.
Het ligt niet aan jou, Shahla, hier idem dito.
Als dat alles was..
[...]
Het zal wel aan mij liggen maar als ik dan die twee korte zinnetjes zie staan terwijl er wel wat meer aan de hand is dan 'geen leuke dingen of niet voldoende' gaat mijn nekhaar ff overeind staan.
Het ligt niet aan jou, Shahla, hier idem dito.
Als dat alles was..
zaterdag 27 juni 2009 om 17:12
quote:shahla schreef op 27 juni 2009 @ 16:47:
[...]
Ja, het is net wat jij voelt als geen respect hebben. Bij mij zijn dat wat andere dingen. De dingen die jij noemt, vind ik soms wel vermoeiend maar ik ruim dat dus echt niet meer op. Als ik het zie, roep ik 'het tuig' () erbij en mogen ze het meteen opruimen. Ik word er niet (meer) boos om. Ik roep degene erbij en zeg dan: dat en dat en dat (aanwijzend) even opruimen.
Ja, ik zou het zelf ook kunnen doen, ben ik sneller klaar maar daar leren ze niks van en dan ga ik me ergeren, wat ik niet meer wil over relatief zulke kleine zaken.
[...]
Als het enkel wat gekibbel is terwijl ik in een andere kamer ben, zeg ik er niks van. Doe net of ik het niet hoor. Zit ik erbij terwijl we zitten te eten of ik een programma aan het kijken ben, wel. Dat vind ik wel een teken van 'geen respect'. Een beetje door mijn programma heen gaan lopen ruziën of mijn eetlust bederven over bv. wie waar mag zitten. Ik zeg het eerst gewoon dat ik dat niet wil, dat ik rustig wil eten. Gaan ze door, word ik streng en zeg dat ze beide hun mond moeten houden. Trekt een van de twee dan nog zijn mond open, word ik boos.
[...]
Lang boos blijven heeft ook geen zin. Dat wil en kan ik ook niet. Als je boos wordt, zeg je wat je te zeggen hebt, luisteren ze dan, moet het ook weer oké zijn. Anders is het effect weg als je blijft mokken.
'Geen respect voor jouw ruimte' zal je hem moeten léren zolang hij dat niet doet of niet schijnt te (willen) begrijpen. Dat gaat dan eerst nog wel ten koste van jouw ruimte maar je zult op termijn merken dat het issue minder wordt en op een gegeven moment opgelost is. Is er een plek in huis waar jij je terug kunt trekken om even iets voor jezelf te doen of om even lekker in jezelf te mokken of een potje te janken? Als het moment daar is, geef je het vriendelijk aan. (Of je dat nu werkelijk zo voelt of niet.) Je zegt erbij hoe lang die tijd gaat duren en dat je dan niet gestoord wilt worden. Dat je echt even alleen moet zitten. De actie is dan dat jij de ruimte waar de kids zijn vervolgens verlaat en de deur(en) van de ruimte waar je naartoe gaat achter je dicht doet.
Kom meneer achter je aan omdat hij het niet accepteert, herhaal je dat je echt even alleen moet zijn en dat hij over x minuten weer bij je terecht kan. (x=aantal jij zelf redelijk vindt)
Je gaat niet in discussie maar loopt door naar de ruimte en doet de deur dicht. Doet hij de deur weer open, zeg je 'nee, pas over x minuten'. Hij moet dus weggaan en de deur weer dicht doen. Zo kort mogelijk zeggen en volhouden. Wil hij het echt niet accepteren, dan volgt er een consequentie, daar waarschuw je ook maar een keer in.
Als je iets nieuw invoert, duurt het natuurlijk een poosje voor het aan zal slaan. Besef dat op het moment suprème dus wees niet ontmoedigd als het allemaal eerst erg moeizaam gaat of als jij daarbij toch een keer uit je slof schiet. Oefening baart kunst.
[...]
Hoe oud zijn de kleintjes?
Zelf lijkt de straf mij namelijk juist te lang duren. Die weten een dag verder al niet meer waarom ze nou eigenlijk nog straf hebben.
(Als dat speelt.)
Ik denk ook dat een straf in verhouding moet staan tot de overtreding. Zoveel te laat thuis is de dag erop niet naar buiten. Bijvoorbeeld 'Vandaag kom je na het eten niet meer de deur uit. Gisteren waren jullie veel te laat thuis. Ik kon jullie niet vinden en ik was hartstikke ongerust. Daarom heb je nu straf.'
Kan de dag na de overtreding gewoon wel gezellig zijn maar alleen 's avonds niet meer buiten. 'O, dat vind je niet leuk? Nou jammer dan, moet je maar eerder thuis komen'.
Tuig erbij roepen is sowieso al een issue. Ik heb een aangeboren talent om de verkeerde erbij te roepen en kan mijn vraag dus in drievoud lanceren. Doe ik wel hoor, alleen als ik eenmaal mezelf gezet heb tot het schoonmaken van een bepaalde ruimte (na of gelijktijdig met hen) heb ik niet meer het geduld om ook nog zulke issues uit te vechten en doe dan toch maar wat zelf. Tenzij het al te vies is.
Zelf terugtrekken: pfoeh. Mijn terugtrekplekje is de computer. Dat is dan kennelijk niet duidelijk genoeg. -gaat ernstig bij zichzelf te rade-
De kleintjes zijn 6 en 8. Het is niet voor het eerst dat ze zoek waren, dat is zelfs nog maar een week of twee geleden. Zij het niet zo laat. Dat de preek van toen werkelijk geen enkele indruk heeft achtergelaten heeft ertoe geleid dat ik nu echt wel bij mijn woord wil blijven. Moet wel, anders niet consequent. Uiteraard worden ze er wel aan herinnerd dat ze niet mogen afspreken/'s avonds buiten spelen omdat ... 'weten jullie het zelf nog?'
Ze lijden niet echt onder deze straf. Zijn reuze lief samen aan het spelen, hebben vanochtend gezellig met water geknoeid schoongemaakt, accepteren zelfs als ik ze uit elkaar haal tijdens een ruzie.
Wat dat betreft is Oudste dus veel pittiger. Die wist wel de twee keer dat ik om boodschappen was een aanvaring te krijgen met de kleintjes.
[...]
Ja, het is net wat jij voelt als geen respect hebben. Bij mij zijn dat wat andere dingen. De dingen die jij noemt, vind ik soms wel vermoeiend maar ik ruim dat dus echt niet meer op. Als ik het zie, roep ik 'het tuig' () erbij en mogen ze het meteen opruimen. Ik word er niet (meer) boos om. Ik roep degene erbij en zeg dan: dat en dat en dat (aanwijzend) even opruimen.
Ja, ik zou het zelf ook kunnen doen, ben ik sneller klaar maar daar leren ze niks van en dan ga ik me ergeren, wat ik niet meer wil over relatief zulke kleine zaken.
[...]
Als het enkel wat gekibbel is terwijl ik in een andere kamer ben, zeg ik er niks van. Doe net of ik het niet hoor. Zit ik erbij terwijl we zitten te eten of ik een programma aan het kijken ben, wel. Dat vind ik wel een teken van 'geen respect'. Een beetje door mijn programma heen gaan lopen ruziën of mijn eetlust bederven over bv. wie waar mag zitten. Ik zeg het eerst gewoon dat ik dat niet wil, dat ik rustig wil eten. Gaan ze door, word ik streng en zeg dat ze beide hun mond moeten houden. Trekt een van de twee dan nog zijn mond open, word ik boos.
[...]
Lang boos blijven heeft ook geen zin. Dat wil en kan ik ook niet. Als je boos wordt, zeg je wat je te zeggen hebt, luisteren ze dan, moet het ook weer oké zijn. Anders is het effect weg als je blijft mokken.
'Geen respect voor jouw ruimte' zal je hem moeten léren zolang hij dat niet doet of niet schijnt te (willen) begrijpen. Dat gaat dan eerst nog wel ten koste van jouw ruimte maar je zult op termijn merken dat het issue minder wordt en op een gegeven moment opgelost is. Is er een plek in huis waar jij je terug kunt trekken om even iets voor jezelf te doen of om even lekker in jezelf te mokken of een potje te janken? Als het moment daar is, geef je het vriendelijk aan. (Of je dat nu werkelijk zo voelt of niet.) Je zegt erbij hoe lang die tijd gaat duren en dat je dan niet gestoord wilt worden. Dat je echt even alleen moet zitten. De actie is dan dat jij de ruimte waar de kids zijn vervolgens verlaat en de deur(en) van de ruimte waar je naartoe gaat achter je dicht doet.
Kom meneer achter je aan omdat hij het niet accepteert, herhaal je dat je echt even alleen moet zijn en dat hij over x minuten weer bij je terecht kan. (x=aantal jij zelf redelijk vindt)
Je gaat niet in discussie maar loopt door naar de ruimte en doet de deur dicht. Doet hij de deur weer open, zeg je 'nee, pas over x minuten'. Hij moet dus weggaan en de deur weer dicht doen. Zo kort mogelijk zeggen en volhouden. Wil hij het echt niet accepteren, dan volgt er een consequentie, daar waarschuw je ook maar een keer in.
Als je iets nieuw invoert, duurt het natuurlijk een poosje voor het aan zal slaan. Besef dat op het moment suprème dus wees niet ontmoedigd als het allemaal eerst erg moeizaam gaat of als jij daarbij toch een keer uit je slof schiet. Oefening baart kunst.
[...]
Hoe oud zijn de kleintjes?
Zelf lijkt de straf mij namelijk juist te lang duren. Die weten een dag verder al niet meer waarom ze nou eigenlijk nog straf hebben.
(Als dat speelt.)
Ik denk ook dat een straf in verhouding moet staan tot de overtreding. Zoveel te laat thuis is de dag erop niet naar buiten. Bijvoorbeeld 'Vandaag kom je na het eten niet meer de deur uit. Gisteren waren jullie veel te laat thuis. Ik kon jullie niet vinden en ik was hartstikke ongerust. Daarom heb je nu straf.'
Kan de dag na de overtreding gewoon wel gezellig zijn maar alleen 's avonds niet meer buiten. 'O, dat vind je niet leuk? Nou jammer dan, moet je maar eerder thuis komen'.
Tuig erbij roepen is sowieso al een issue. Ik heb een aangeboren talent om de verkeerde erbij te roepen en kan mijn vraag dus in drievoud lanceren. Doe ik wel hoor, alleen als ik eenmaal mezelf gezet heb tot het schoonmaken van een bepaalde ruimte (na of gelijktijdig met hen) heb ik niet meer het geduld om ook nog zulke issues uit te vechten en doe dan toch maar wat zelf. Tenzij het al te vies is.
Zelf terugtrekken: pfoeh. Mijn terugtrekplekje is de computer. Dat is dan kennelijk niet duidelijk genoeg. -gaat ernstig bij zichzelf te rade-
De kleintjes zijn 6 en 8. Het is niet voor het eerst dat ze zoek waren, dat is zelfs nog maar een week of twee geleden. Zij het niet zo laat. Dat de preek van toen werkelijk geen enkele indruk heeft achtergelaten heeft ertoe geleid dat ik nu echt wel bij mijn woord wil blijven. Moet wel, anders niet consequent. Uiteraard worden ze er wel aan herinnerd dat ze niet mogen afspreken/'s avonds buiten spelen omdat ... 'weten jullie het zelf nog?'
Ze lijden niet echt onder deze straf. Zijn reuze lief samen aan het spelen, hebben vanochtend gezellig met water geknoeid schoongemaakt, accepteren zelfs als ik ze uit elkaar haal tijdens een ruzie.
Wat dat betreft is Oudste dus veel pittiger. Die wist wel de twee keer dat ik om boodschappen was een aanvaring te krijgen met de kleintjes.
zaterdag 27 juni 2009 om 17:21
zondag 28 juni 2009 om 00:23
Ruzie maken hoort er inderdaad bij maar dan af en toe. Niet zoals het hier eerst altijd ging: de godganse dag.
Als het niet duidelijk is van wie de spullen zijn, roep ik ze er allebei bij. Meestal zijn ze wel zo eerlijk om aan te geven wat van wie is. Zo niet, verdeel ik het gewoon. Krijg ik geheid gemopper maar dan zeg ik gewoon zoiets als: ik geef jou nu even de opdracht dit op te ruimen, het maakt me niet uit of jij dat wel of niet hebt achtergelaten. Allemaal even je steentje bijdragen.
En natuurlijk is het ook heus niet erg als je het wel zelf een keer opruimt. Je mag best ook eens wat voor elkaar doen. Maar zeker niet dat mama elke keer de lul is.
Ik denk toch dat het handig is als je een kamertje hebt waar je even naartoe kan. Het liefst staat de computer daar ook ha, ha.
Ik heb gelukkig 'mijn kantoortje'. De kids gebruiken die ook als ze achter de pc willen maar als het mijn beurt is en ik wil alleen zijn, wegwezen. Al formuleer ik dat uiteraard heel anders.
Woorden slaan op die leeftijd nog niet zo aan. Ja, op dat moment beloven ze plechtig nooit meer zo laat te komen en/of te blijven waar het is afgesproken. Je draait je om, ze gaan spelen en ze zijn alles vergeten. Ze moeten het dus 'voelen'.
Ik verkleinde hun speelruimte. Bijvoorbeeld, de straat tot aan de speeltuin en in de speeltuin. Als ik je kom halen en je bent er niet, dan blijf je dus de volgende keer in de straat. Weer hetzelfde verhaal? Dan kom je een dag niet buiten. Daarna proberen we eerst weer de straat. Gaat dat goed, mag het hele gedeelte weer tot ze weer in de fout gaan.
En natuurlijk was ik ook niet altijd even consequent maar je kunt het altijd weer oppakken.
Ze hoeven er ook niet onder te 'lijden'.
Als ze maar doorkrijgen dat jij acht á negen keer van de tien keer wel ingrijpt als ze de regels overtreden. Die keer dat ze ermee weg komen, hebben ze dan puur mazzel gehad.
Kun je oudste alleen thuis laten en de twee anderen meenemen als je boodschappen gaat doen? Scheelt vermoedelijk onderling weer een aanvaring.. of twee.
Mamzelle, je zult ongetwijfeld niet alles goed doen maar andersom zal zeker ook gelden. Je hebt vermoedelijk ook best pittige kinderen. Je moet dus twee keer zo hard je best doen. Voelt niet altijd eerlijk maar als het is gelukt, mag je ook twee keer zo trots zijn.
Als het niet duidelijk is van wie de spullen zijn, roep ik ze er allebei bij. Meestal zijn ze wel zo eerlijk om aan te geven wat van wie is. Zo niet, verdeel ik het gewoon. Krijg ik geheid gemopper maar dan zeg ik gewoon zoiets als: ik geef jou nu even de opdracht dit op te ruimen, het maakt me niet uit of jij dat wel of niet hebt achtergelaten. Allemaal even je steentje bijdragen.
En natuurlijk is het ook heus niet erg als je het wel zelf een keer opruimt. Je mag best ook eens wat voor elkaar doen. Maar zeker niet dat mama elke keer de lul is.
Ik denk toch dat het handig is als je een kamertje hebt waar je even naartoe kan. Het liefst staat de computer daar ook ha, ha.
Ik heb gelukkig 'mijn kantoortje'. De kids gebruiken die ook als ze achter de pc willen maar als het mijn beurt is en ik wil alleen zijn, wegwezen. Al formuleer ik dat uiteraard heel anders.
Woorden slaan op die leeftijd nog niet zo aan. Ja, op dat moment beloven ze plechtig nooit meer zo laat te komen en/of te blijven waar het is afgesproken. Je draait je om, ze gaan spelen en ze zijn alles vergeten. Ze moeten het dus 'voelen'.
Ik verkleinde hun speelruimte. Bijvoorbeeld, de straat tot aan de speeltuin en in de speeltuin. Als ik je kom halen en je bent er niet, dan blijf je dus de volgende keer in de straat. Weer hetzelfde verhaal? Dan kom je een dag niet buiten. Daarna proberen we eerst weer de straat. Gaat dat goed, mag het hele gedeelte weer tot ze weer in de fout gaan.
En natuurlijk was ik ook niet altijd even consequent maar je kunt het altijd weer oppakken.
Ze hoeven er ook niet onder te 'lijden'.
Als ze maar doorkrijgen dat jij acht á negen keer van de tien keer wel ingrijpt als ze de regels overtreden. Die keer dat ze ermee weg komen, hebben ze dan puur mazzel gehad.
Kun je oudste alleen thuis laten en de twee anderen meenemen als je boodschappen gaat doen? Scheelt vermoedelijk onderling weer een aanvaring.. of twee.
Mamzelle, je zult ongetwijfeld niet alles goed doen maar andersom zal zeker ook gelden. Je hebt vermoedelijk ook best pittige kinderen. Je moet dus twee keer zo hard je best doen. Voelt niet altijd eerlijk maar als het is gelukt, mag je ook twee keer zo trots zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 28 juni 2009 om 01:35
Even 'n post & veel sterkte aan de dames die al moeite genoeg doen & hebben bij het opvoeden, maar wellicht toch iets waar 'n aantal van jullie iets aan hebben:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogsensitief_persoon
Ik was dus ook zo'n kind.
Nu weet ik een ding zeker.
De "diagnoses" die bij mij gesteld werden kloptte van geen kant.
Eerst was 't pdd-nos (toen nog "aan autisme verwant") bij de riagg, vervolgens twijfelachtige tijdelijke epilepsie verder naar de ggz alwaar ze agressieregulatie-problematiek, angst & nog wat anders constateerde. (geen échte diagnose dus),
In het jaar dat men "daadwerkelijk" pdd-nos "constateerde"; werd in de VS het onderzoek van bovenstaande onderzoekster gepubliceerd. Dat werd/word natuurlijk niet serieus genomen; stel je voor zeg er +- 100 jaar lang naast zitten als "hulp"verlening-/psychiatrie-zijnde.
Nu veels te laat, ben ik er achter wat ik in ieder geval zeker had:
ADD; of beter gesteld bij mij: CHT (congeniale Hypothyreoïdie) verworden tot ADD.
Wat men had/heeft* kunnen constateren bij mij (houdt uw hart vast)
- PDD-NOS
- ODD
- ADD
- Syndroom van Asperger
- schizofrenie
- Bi-polaire stoornis NOS/NAO:
- ohja, spraakstoornis (mede veroorzaakt door "medicatie")
- narcisme- & dwang-gericht gedrag.
- en nog wat zaken waarvan ik ff vergeten ben wat ze zijn, op enig moment hadden de diagnoses in iedergeval geconstateerd kunnen worden.
Oke & nu back to reality:
- CHT; check
- 'add'; check
- angst (onder CHT/iets anders?); check
- bi-polariteit; check (medicatie triggered)
- HSP; check.
Nu even de dingen die ik van dat 'slechte' onderzoek aan mezelf herken:
- '1. externe gevoeligheid: het gevoeliger waarnemen met zintuigen, bv geuren, smaken en geluiden. Deze gevoeligheid is direct te herkennen van kindsafaan: zo'n kind kan men met geen mogelijkheid een mohair trui aantrekken bijvoorbeeld. Zelfs bij katoen moeten alle labeltjes uit de nek geknipt worden omdat het kriebelt. etc. Ze zijn vaker ergens allergisch voor. Op volwassen leeftijd blijft de gevoeligheid bestaan: mensen kunnen na een kop koffie smiddags uren lang wakker liggen snachts. Ze worden na twee glazen wijn al dronken etc. Kortom: mensen reageren gevoeliger op externe stoffen en prikkels dan gemiddeld. Ze kunnen niet tegen tl-licht of horen twee huizen verder nog de buren.' (laatste heb ik nog, dat kan 'leuk' zijn, maar idd. lastig bij in slaap komen)
Ik had echter niet alles vanaf the get-go, ik kan me bij geen milimeter herinneren dat ik alle bovenstaande verschijnselen had voor m'n 3e.. (en ja daar herinner ik me momenteel weer dingen/stukjes van.)
volgende stukje:
- '2. interne gevoeligheid. Een persoon met een interne gevoeligheid heeft een rijke gedachtenwereld. Hij of zij kan snel ontroerd raken, bijvoorbeeld door kunst en muziek. Als iemand bv boos kijkt, denken ze na: is die persoon boos op mij, of heeft hij zijn dag niet etc. Men kan niet tegen drukke menigten. Ze merken zaken op die een ander misschien niet ziet: dat iemand liegt bijvoorbeeld. Ze merken verschil in gezichtsuitdrukkingen of stemintonatie op.'
Al het bovenstaande in vette tekst herken ik onwijs goed.
ff copy-pasten: Een hoogsensitief persoon wordt volgens Young gedragsmatig gekenmerkt door:
- Overgave: zelfontkenning, te veel voor anderen doen en niet genoeg voor zichzelf opkomen ('de extraverte HSP').
- Vermijden: vermijden van innige relaties (verlegenheid) ('de introverte HSP')
- Overcompensatie: boos worden op vrienden en familieleden, omdat zij niet genoeg voor hem/haar doen, waarop hij besluit ook niets meer voor een ander te doen. ('extraverte HSP die omslaat in een introverte HSP')
Ik was 1, werd 3. (en dat heeft nèt ietsjes te lang geduurt; voor mijn eigen gezondheid.)
De kritiek in het artikel mag er dan wel staan, maar ik kan net zoveel/méér kritiek uiten tegenover die "heilige" DSM-standaard, die in mijn ogen nog veel minder waard is...
Angst, waar ik in feite mee geboren werd onder CHT; heeft nl 'n hoop verschillende uitkomsten; zie Hypothyreoïdie in het engels
HSP-site van de betreffende psychologe
Bij Bol.com zijn wel boekjes te bestellen, maar alleen nog in 't engels.
Denk dat 'n flink aantal zich wel in enige punten herkent (van 't hsp gebeuren natuurlijk; niet allemaal hypothyreoidie ..)
@Its just me: Ook alle andere dossier stukken opgevist? (psychiaters/ggz, ziekenhuizen, fysio e.d?)
Dat heeft voor mij nl. wel 'n hoop verklaard & laat ook duidelijk zien hoe slecht artsen overleggen & daadwerkelijk diagnoses stellen.
(wanneer je onder de pillen zit.)
"off-topic":
@mamalief: herken jij ook wat in HSP's? (wilde zoiets als dit, maar m'n moed & slaperigheid wisselen elkaar af hè, ik ben echt ver****t zegmaar.)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogsensitief_persoon
Ik was dus ook zo'n kind.
Nu weet ik een ding zeker.
De "diagnoses" die bij mij gesteld werden kloptte van geen kant.
Eerst was 't pdd-nos (toen nog "aan autisme verwant") bij de riagg, vervolgens twijfelachtige tijdelijke epilepsie verder naar de ggz alwaar ze agressieregulatie-problematiek, angst & nog wat anders constateerde. (geen échte diagnose dus),
In het jaar dat men "daadwerkelijk" pdd-nos "constateerde"; werd in de VS het onderzoek van bovenstaande onderzoekster gepubliceerd. Dat werd/word natuurlijk niet serieus genomen; stel je voor zeg er +- 100 jaar lang naast zitten als "hulp"verlening-/psychiatrie-zijnde.
Nu veels te laat, ben ik er achter wat ik in ieder geval zeker had:
ADD; of beter gesteld bij mij: CHT (congeniale Hypothyreoïdie) verworden tot ADD.
Wat men had/heeft* kunnen constateren bij mij (houdt uw hart vast)
- PDD-NOS
- ODD
- ADD
- Syndroom van Asperger
- schizofrenie
- Bi-polaire stoornis NOS/NAO:
- ohja, spraakstoornis (mede veroorzaakt door "medicatie")
- narcisme- & dwang-gericht gedrag.
- en nog wat zaken waarvan ik ff vergeten ben wat ze zijn, op enig moment hadden de diagnoses in iedergeval geconstateerd kunnen worden.
Oke & nu back to reality:
- CHT; check
- 'add'; check
- angst (onder CHT/iets anders?); check
- bi-polariteit; check (medicatie triggered)
- HSP; check.
Nu even de dingen die ik van dat 'slechte' onderzoek aan mezelf herken:
- '1. externe gevoeligheid: het gevoeliger waarnemen met zintuigen, bv geuren, smaken en geluiden. Deze gevoeligheid is direct te herkennen van kindsafaan: zo'n kind kan men met geen mogelijkheid een mohair trui aantrekken bijvoorbeeld. Zelfs bij katoen moeten alle labeltjes uit de nek geknipt worden omdat het kriebelt. etc. Ze zijn vaker ergens allergisch voor. Op volwassen leeftijd blijft de gevoeligheid bestaan: mensen kunnen na een kop koffie smiddags uren lang wakker liggen snachts. Ze worden na twee glazen wijn al dronken etc. Kortom: mensen reageren gevoeliger op externe stoffen en prikkels dan gemiddeld. Ze kunnen niet tegen tl-licht of horen twee huizen verder nog de buren.' (laatste heb ik nog, dat kan 'leuk' zijn, maar idd. lastig bij in slaap komen)
Ik had echter niet alles vanaf the get-go, ik kan me bij geen milimeter herinneren dat ik alle bovenstaande verschijnselen had voor m'n 3e.. (en ja daar herinner ik me momenteel weer dingen/stukjes van.)
volgende stukje:
- '2. interne gevoeligheid. Een persoon met een interne gevoeligheid heeft een rijke gedachtenwereld. Hij of zij kan snel ontroerd raken, bijvoorbeeld door kunst en muziek. Als iemand bv boos kijkt, denken ze na: is die persoon boos op mij, of heeft hij zijn dag niet etc. Men kan niet tegen drukke menigten. Ze merken zaken op die een ander misschien niet ziet: dat iemand liegt bijvoorbeeld. Ze merken verschil in gezichtsuitdrukkingen of stemintonatie op.'
Al het bovenstaande in vette tekst herken ik onwijs goed.
ff copy-pasten: Een hoogsensitief persoon wordt volgens Young gedragsmatig gekenmerkt door:
- Overgave: zelfontkenning, te veel voor anderen doen en niet genoeg voor zichzelf opkomen ('de extraverte HSP').
- Vermijden: vermijden van innige relaties (verlegenheid) ('de introverte HSP')
- Overcompensatie: boos worden op vrienden en familieleden, omdat zij niet genoeg voor hem/haar doen, waarop hij besluit ook niets meer voor een ander te doen. ('extraverte HSP die omslaat in een introverte HSP')
Ik was 1, werd 3. (en dat heeft nèt ietsjes te lang geduurt; voor mijn eigen gezondheid.)
De kritiek in het artikel mag er dan wel staan, maar ik kan net zoveel/méér kritiek uiten tegenover die "heilige" DSM-standaard, die in mijn ogen nog veel minder waard is...
Angst, waar ik in feite mee geboren werd onder CHT; heeft nl 'n hoop verschillende uitkomsten; zie Hypothyreoïdie in het engels
HSP-site van de betreffende psychologe
Bij Bol.com zijn wel boekjes te bestellen, maar alleen nog in 't engels.
Denk dat 'n flink aantal zich wel in enige punten herkent (van 't hsp gebeuren natuurlijk; niet allemaal hypothyreoidie ..)
@Its just me: Ook alle andere dossier stukken opgevist? (psychiaters/ggz, ziekenhuizen, fysio e.d?)
Dat heeft voor mij nl. wel 'n hoop verklaard & laat ook duidelijk zien hoe slecht artsen overleggen & daadwerkelijk diagnoses stellen.
(wanneer je onder de pillen zit.)
"off-topic":
@mamalief: herken jij ook wat in HSP's? (wilde zoiets als dit, maar m'n moed & slaperigheid wisselen elkaar af hè, ik ben echt ver****t zegmaar.)
zondag 28 juni 2009 om 10:55
quote:mamzelle schreef op 28 juni 2009 @ 00:28:
Slaap lekker, Shahla.
Lief dat je er om deze tijd nog zo'n intensieve post tegenaan gooit. Gaat mij niet meer lukken (dit is mijn r.u.s.t.t.i.j.d )
Totaal geen moeite hoor. Dit vloeit er zo uit en ik vind dit onderwerp ook gewoon heel erg interessant. Tenslotte zat ik in hetzelfde schuitje. Maar zolang ik ongeveer blijf doen wat ik hier 'predik' blijft het echt stukken beter gaan. En daardoor voelt alles ook veel meer relaxed.
Relaties onderling tussen pittige personen met elkaar veel in een huis betekent harder werken om het gezellig(er) te houden.
En ook een belangrijke factor: probeer af en toe te lachen met elkaar of even lekker gek te doen. Dat kan zich opbouwende spanning weer afbreken of sterk laten verminderen.
Slaap lekker, Shahla.
Lief dat je er om deze tijd nog zo'n intensieve post tegenaan gooit. Gaat mij niet meer lukken (dit is mijn r.u.s.t.t.i.j.d )
Totaal geen moeite hoor. Dit vloeit er zo uit en ik vind dit onderwerp ook gewoon heel erg interessant. Tenslotte zat ik in hetzelfde schuitje. Maar zolang ik ongeveer blijf doen wat ik hier 'predik' blijft het echt stukken beter gaan. En daardoor voelt alles ook veel meer relaxed.
Relaties onderling tussen pittige personen met elkaar veel in een huis betekent harder werken om het gezellig(er) te houden.
En ook een belangrijke factor: probeer af en toe te lachen met elkaar of even lekker gek te doen. Dat kan zich opbouwende spanning weer afbreken of sterk laten verminderen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 28 juni 2009 om 11:16
Rouke, jij ook bedankt voor deze heel persoonlijke en uitgebreide post.
Mijn zoon (of ik, of iemand in ons huis) is niet 'traditioneel' HSP. Misschien wel wat gevoeliger dan doorsnee, maar niet gevoelig op werkelijk alle indrukken die er maar te voelen zijn.
Ik ben op de hoogte van de beperkingen van diagnosticering via DSM criteria. Zit zelf volop in een diagnosetraject en wat er nu wordt geopperd klinkt zo unlike me dat *als dat het wordt* ik dus straks een diagnose heb waar ik niks mee kan.
Diagnosticering van zoon gaat via vragenlijsten aan mij en vooralsnog is daar nog niks uitgekomen.
We (zoon en ik) zijn met zijn tweeen kennelijk een tikje te licht voor de psychiatrie. Hartstikke fijn natuurlijk, ware het niet dat we beiden wel tegen stevige issues aanlopen in het maatschappelijk verkeer.
Ach, to be continued. Ik heb al zoveel overlap gelezen tussen verschillende DSM categorieen, vind het wat jammer dat therapie kennelijk pas opgestart kan worden als iemand in het juiste hokje gestopt kan worden. Bottomline ben ik blij dat er mogelijkheden zijn om therapie te krijgen en zal ik nog blijer zijn als ik/wij de juiste therapie krijgen. Openheid over de vormen van therapie bij het GGZ zou wat mij betreft een gunstige ontwikkeling zijn.
Shahla, humor werkt inderdaad. Ik heb het niet paraat, maar als er iets uitvliegt *gisteren ben ik bijvoorbeeld een gesprekje met de muur aangegaan omdat de heren het zo druk hadden met elkaar* werkt dat als een tierelier.
Mijn zoon (of ik, of iemand in ons huis) is niet 'traditioneel' HSP. Misschien wel wat gevoeliger dan doorsnee, maar niet gevoelig op werkelijk alle indrukken die er maar te voelen zijn.
Ik ben op de hoogte van de beperkingen van diagnosticering via DSM criteria. Zit zelf volop in een diagnosetraject en wat er nu wordt geopperd klinkt zo unlike me dat *als dat het wordt* ik dus straks een diagnose heb waar ik niks mee kan.
Diagnosticering van zoon gaat via vragenlijsten aan mij en vooralsnog is daar nog niks uitgekomen.
We (zoon en ik) zijn met zijn tweeen kennelijk een tikje te licht voor de psychiatrie. Hartstikke fijn natuurlijk, ware het niet dat we beiden wel tegen stevige issues aanlopen in het maatschappelijk verkeer.
Ach, to be continued. Ik heb al zoveel overlap gelezen tussen verschillende DSM categorieen, vind het wat jammer dat therapie kennelijk pas opgestart kan worden als iemand in het juiste hokje gestopt kan worden. Bottomline ben ik blij dat er mogelijkheden zijn om therapie te krijgen en zal ik nog blijer zijn als ik/wij de juiste therapie krijgen. Openheid over de vormen van therapie bij het GGZ zou wat mij betreft een gunstige ontwikkeling zijn.
Shahla, humor werkt inderdaad. Ik heb het niet paraat, maar als er iets uitvliegt *gisteren ben ik bijvoorbeeld een gesprekje met de muur aangegaan omdat de heren het zo druk hadden met elkaar* werkt dat als een tierelier.
zondag 28 juni 2009 om 11:21
Lieve Mamzelle, je topictitel trok mijn aandacht en ik heb het topic wat doorgelezen. Ik ga me niet wagen aan adviezen, raad of tips; wel wil ik je heel veel sterkte toewensen. Het lijkt me een heel lastige situatie én ook heel uitputtend. Heel veel liefs (en moed!) van mijn kant!
*zo, weer ontopic nu*
*zo, weer ontopic nu*
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 29 juni 2009 om 11:09
Vandaag gesprek gehad met spv-er en de kortdurende intensieve thuisbegeleiding vanuit het ggz. Die thuisbegeleiding gaat nog vier weken door (en dan is het echt schluss, overdragen aan gezinsverzorgende en wachten op jeugdzorg).
Gesproken over dat de kinderen (Oudste) nu zo heftig reageren omdat ze geconfronteerd worden met grenzen die er eerder niet waren. Dat is moeilijk om te horen als ik voor mijn gevoel dag en nacht bezig was met 'doe dit niet, let hier op, hou daar eens mee op' enz.
Het blijkt ook dat ik zoveel dingen gewoon vergeten ben. Lelijke dingen, maar ook hele mooie dingen. Denkt bij zichzelf: mss toch tijd voor een dagboek? En inderdaad dat ik het overzicht snel kwijtraak en daarvoor dus iemand nodig heb die bij me staat en blijft opletten/evalueren.
Gisteren waren de kleintjes wakker tot 12 uur en daar moet ik ook nog wat mee.
Nu eerst een lievedingetjestopic.
Gesproken over dat de kinderen (Oudste) nu zo heftig reageren omdat ze geconfronteerd worden met grenzen die er eerder niet waren. Dat is moeilijk om te horen als ik voor mijn gevoel dag en nacht bezig was met 'doe dit niet, let hier op, hou daar eens mee op' enz.
Het blijkt ook dat ik zoveel dingen gewoon vergeten ben. Lelijke dingen, maar ook hele mooie dingen. Denkt bij zichzelf: mss toch tijd voor een dagboek? En inderdaad dat ik het overzicht snel kwijtraak en daarvoor dus iemand nodig heb die bij me staat en blijft opletten/evalueren.
Gisteren waren de kleintjes wakker tot 12 uur en daar moet ik ook nog wat mee.
Nu eerst een lievedingetjestopic.
maandag 29 juni 2009 om 13:40
quote:mamzelle schreef op 28 juni 2009 @ 11:16:
Shahla, humor werkt inderdaad. Ik heb het niet paraat, maar als er iets uitvliegt *gisteren ben ik bijvoorbeeld een gesprekje met de muur aangegaan omdat de heren het zo druk hadden met elkaar* werkt dat als een tierelier.Humor is in een gespannen(er) situatie soms ook moeilijk tevoorschijn te toveren. Zoals jij aangaf is een goed iets en anders 'tover' wat tevoorschijn op de neutrale momenten.
Shahla, humor werkt inderdaad. Ik heb het niet paraat, maar als er iets uitvliegt *gisteren ben ik bijvoorbeeld een gesprekje met de muur aangegaan omdat de heren het zo druk hadden met elkaar* werkt dat als een tierelier.Humor is in een gespannen(er) situatie soms ook moeilijk tevoorschijn te toveren. Zoals jij aangaf is een goed iets en anders 'tover' wat tevoorschijn op de neutrale momenten.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 29 juni 2009 om 13:44
quote:mamzelle schreef op 29 juni 2009 @ 11:09:
Gesproken over dat de kinderen (Oudste) nu zo heftig reageren omdat ze geconfronteerd worden met grenzen die er eerder niet waren. Dat is moeilijk om te horen als ik voor mijn gevoel dag en nacht bezig was met 'doe dit niet, let hier op, hou daar eens mee op' enz. Dan zou ik eerder zeggen dat het komt door de nieuwere grenzen.
Gesproken over dat de kinderen (Oudste) nu zo heftig reageren omdat ze geconfronteerd worden met grenzen die er eerder niet waren. Dat is moeilijk om te horen als ik voor mijn gevoel dag en nacht bezig was met 'doe dit niet, let hier op, hou daar eens mee op' enz. Dan zou ik eerder zeggen dat het komt door de nieuwere grenzen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 30 juni 2009 om 20:10
Vandaag gewoon lol getrapt. Waarbij wel bleek dat Oudste graag plaagt, maar niet graag geplaagd wordt. In elk geval niet als hij het niet aan ziet komen.
Tja, ik kan daar rekening mee houden, maar de buitenwereld doet dat niet natuurlijk. En heb hem dus maar gezegd dat onverwachte dingen ook wel bij het leven horen.
Tja, ik kan daar rekening mee houden, maar de buitenwereld doet dat niet natuurlijk. En heb hem dus maar gezegd dat onverwachte dingen ook wel bij het leven horen.
woensdag 1 juli 2009 om 11:27
Ik heb je topic gelezen en heb zelf geen tips (mijn mannetje wordt deze maand een jaar), maar ik heb wel een paar vraagjes.
Ik las dat je zelf heel bang bent dat je Oudste net zo gaat worden als je ex. Is het misschien mogelijk dat hij daar zelf ook bang voor is? en daarnaast dat hij ook bang is dat jij daarom minder van hem houdt (je bent tenslotte ook bij je ex weggegaan)? Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat mijn vader toen ik 11 was een keer gezegd heeft dat ik alle eigenschappen had van mijn moeder die voor hem de reden waren om van haar te scheiden. Mijn vader weet niet meer dat hij dit gezegd heeft, maar het heeft mijn relatie met mijn vader toch wel ruim 10 jaar flink verstoord. Ik weet natuurlijk niet of dit soort dingen bij jullie ook spelen, maar misschien kan je het een keer proberen te vragen?
Ik las dat je zelf heel bang bent dat je Oudste net zo gaat worden als je ex. Is het misschien mogelijk dat hij daar zelf ook bang voor is? en daarnaast dat hij ook bang is dat jij daarom minder van hem houdt (je bent tenslotte ook bij je ex weggegaan)? Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat mijn vader toen ik 11 was een keer gezegd heeft dat ik alle eigenschappen had van mijn moeder die voor hem de reden waren om van haar te scheiden. Mijn vader weet niet meer dat hij dit gezegd heeft, maar het heeft mijn relatie met mijn vader toch wel ruim 10 jaar flink verstoord. Ik weet natuurlijk niet of dit soort dingen bij jullie ook spelen, maar misschien kan je het een keer proberen te vragen?
