Kinderen
alle pijlers
Zoon 6 jaar: wordt soms erg boos
donderdag 23 oktober 2025 om 14:08
Hallo,
Even wat achtergrondinformatie:
Ik heb een zoon van 6 jaar uit een eerdere relatie (we hebben co-ouderschap) en een dochter van 6 maanden met mijn huidige partner.
Mijn zoon is altijd een heel makkelijk kind geweest: lief, rustig en gehoorzaam. De laatste weken of maanden merk ik echter een verandering: hij is dwars en luistert slecht of gewoon niet. Ik hoor van anderen met kinderen van dezelfde leeftijd dat dit bij hen ook is, dus ik probeer het te zien als iets leeftijdsgebondens.
Wat me wel zorgen baart, is hoe heftig hij soms boos kan worden, buiten proportie, vind ik. Als iets niet lukt of niet gaat zoals hij wil, kan hij echt ontploffen: schreeuwen, huilen of met spullen gooien. Het duurt meestal maar kort, daarna is hij weer rustig. Eerst maakte ik me er niet zo druk om, hij zit tenslotte in groep 3 (en wellicht ook weer leeftijdsgebonden?) met veel nieuwe prikkels, maar de laatste tijd begint het me dwars te zitten.
Een paar voorbeelden: laatst kon een vriendje niet afspreken en begon hij aan school te huilen. Toen ik hem uitlegde dat dat kan gebeuren, werd hij boos, ik moest ophouden en hij “sloeg” me uit frustratie en teleurstelling.
Gisteren had hij zijn eerste sporttraining, en toen een vriendje de bal niet aan hem gaf (hij was overenthousiast om een doel te gaan maken), begon hij te huilen en sloeg hem op zijn rug. Daarna liep dat vriendje met iemand anders weg, wat ik begrijp, maar ik vond het pijnlijk om te zien. De vader van dat jongetje stond ook te kijken naar de training, en ik schaamde me echt, en eerlijk gezegd voel ik me er nog steeds rot over.
Mijn vraag is of dit gedrag normaal is voor deze leeftijd, of dat het verstandig is om hier hulp bij te zoeken? Ik wil ervoor waken dat hij straks niet meer wordt uitgenodigd om te spelen, of dat andere ouders niet meer willen dat hun kind met hem omgaan. Ik zie namelijk zelden andere kinderen zo reageren aan school bijvoorbeeld.
Maar vooral vind ik het naar voor hém: ik vind het sneu dat hij het zichzelf zo onnodig moeilijk maakt. Het zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar hij mee zal moeten dealen.
Ik heb dit ook besproken met zijn vader, maar die bagatelliseert het een beetje en ziet niet echt een probleem (“het was zijn eerste training…”). Hij steekt met zulke dingen altijd de kop in het zand…
Misschien klinkt het allemaal erger dan het is en zie ik een probleem waar er geen is: het zijn vlagen, want meestal is hij juist heel lief, maar ik voel toch dat hij ergens mee worstelt. Ik vind het moeilijk te bepalen wat nog binnen de normale grenzen valt en wanneer het tijd is om hulp in te schakelen.
Even wat achtergrondinformatie:
Ik heb een zoon van 6 jaar uit een eerdere relatie (we hebben co-ouderschap) en een dochter van 6 maanden met mijn huidige partner.
Mijn zoon is altijd een heel makkelijk kind geweest: lief, rustig en gehoorzaam. De laatste weken of maanden merk ik echter een verandering: hij is dwars en luistert slecht of gewoon niet. Ik hoor van anderen met kinderen van dezelfde leeftijd dat dit bij hen ook is, dus ik probeer het te zien als iets leeftijdsgebondens.
Wat me wel zorgen baart, is hoe heftig hij soms boos kan worden, buiten proportie, vind ik. Als iets niet lukt of niet gaat zoals hij wil, kan hij echt ontploffen: schreeuwen, huilen of met spullen gooien. Het duurt meestal maar kort, daarna is hij weer rustig. Eerst maakte ik me er niet zo druk om, hij zit tenslotte in groep 3 (en wellicht ook weer leeftijdsgebonden?) met veel nieuwe prikkels, maar de laatste tijd begint het me dwars te zitten.
Een paar voorbeelden: laatst kon een vriendje niet afspreken en begon hij aan school te huilen. Toen ik hem uitlegde dat dat kan gebeuren, werd hij boos, ik moest ophouden en hij “sloeg” me uit frustratie en teleurstelling.
Gisteren had hij zijn eerste sporttraining, en toen een vriendje de bal niet aan hem gaf (hij was overenthousiast om een doel te gaan maken), begon hij te huilen en sloeg hem op zijn rug. Daarna liep dat vriendje met iemand anders weg, wat ik begrijp, maar ik vond het pijnlijk om te zien. De vader van dat jongetje stond ook te kijken naar de training, en ik schaamde me echt, en eerlijk gezegd voel ik me er nog steeds rot over.
Mijn vraag is of dit gedrag normaal is voor deze leeftijd, of dat het verstandig is om hier hulp bij te zoeken? Ik wil ervoor waken dat hij straks niet meer wordt uitgenodigd om te spelen, of dat andere ouders niet meer willen dat hun kind met hem omgaan. Ik zie namelijk zelden andere kinderen zo reageren aan school bijvoorbeeld.
Maar vooral vind ik het naar voor hém: ik vind het sneu dat hij het zichzelf zo onnodig moeilijk maakt. Het zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar hij mee zal moeten dealen.
Ik heb dit ook besproken met zijn vader, maar die bagatelliseert het een beetje en ziet niet echt een probleem (“het was zijn eerste training…”). Hij steekt met zulke dingen altijd de kop in het zand…
Misschien klinkt het allemaal erger dan het is en zie ik een probleem waar er geen is: het zijn vlagen, want meestal is hij juist heel lief, maar ik voel toch dat hij ergens mee worstelt. Ik vind het moeilijk te bepalen wat nog binnen de normale grenzen valt en wanneer het tijd is om hulp in te schakelen.
donderdag 23 oktober 2025 om 14:15
donderdag 23 oktober 2025 om 14:16
Hier is het ook altijd: stop of hou op… loopt dan boos weg en gooit met de deur bijvoorbeeld.
donderdag 23 oktober 2025 om 14:18
Kijk eens of het helpt om hem eerst even te laten uitrazen / uithuilen, voordat je gaat relativeren of oplossen. Vaak voelt het voor kinderen alsof hun gevoelens er niet mogen zijn als wij als ouders met de beste bedoelingen hen willen helpen relativeren.
friezin71 wijzigde dit bericht op 23-10-2025 16:59
0.59% gewijzigd
donderdag 23 oktober 2025 om 14:24
donderdag 23 oktober 2025 om 14:25
Nee, ik schaam(de) me er echt voor… ik zou het zelf echt niet oké vinden als mijn zoon een tik krijgt hoor. Dus ik verplaatste me dan in de vader van het jongetje wat ook stond te kijken. Het is zijn beste vriendje, ze spreken wekelijks samen af. Zou dat voor hem graag zo willen houden!Sjaantje37 schreef: ↑23-10-2025 14:22Maar volgens mij is het niet oke als het kind anderen slaat omdat hij zijn zin niet krijgt.
donderdag 23 oktober 2025 om 15:09
Het klinkt als normaal gedrag voor een zesjarige, maar ik denk wel dat je als opvoeder hier wat mee moet. Niet zozeer in de zin van wat de anderen hier niet leuk aan vinden (vriendje pijn aan zijn rug, jij schaamt je etc) maar wat er in hem omgaat. Hij heeft denk ik (te) weinig grip op zijn leven, er gebeurt nogal wat buiten hem om.
Mijn zoon deed dit toen hij vier was en net naar school ging. Hij werd daar helemaal gek en misdroeg zich thuis. Toen hij 5 was (en misschien ook nog wel toen hij 6 was) gaf hij altijd anderen de schuld van zijn eigen ongemak. Hij viel een keer van de trap en wilde zijn vriendje gaan uitschreeuwen die al beneden stond. Toen heb ik hem gezegd dat hij best boos mag zijn en/of huilen, maar dat vriend er ook niks aan kon doen... De emotie is er, maar dan weten ze zo 1, 2, 3 niet wat ze ermee moeten....
Mijn zoon deed dit toen hij vier was en net naar school ging. Hij werd daar helemaal gek en misdroeg zich thuis. Toen hij 5 was (en misschien ook nog wel toen hij 6 was) gaf hij altijd anderen de schuld van zijn eigen ongemak. Hij viel een keer van de trap en wilde zijn vriendje gaan uitschreeuwen die al beneden stond. Toen heb ik hem gezegd dat hij best boos mag zijn en/of huilen, maar dat vriend er ook niks aan kon doen... De emotie is er, maar dan weten ze zo 1, 2, 3 niet wat ze ermee moeten....
donderdag 23 oktober 2025 om 15:16
donderdag 23 oktober 2025 om 15:17
donderdag 23 oktober 2025 om 15:24
Ja nu is het allemaal zo definitief, nu komen je ouders echt nooit meer bij elkaar mocht hij nog die hoop hebben gehad, al dan niet onbewust.Lila-Linda schreef: ↑23-10-2025 14:28Ach... ouders gescheiden, nieuwe man in huis, nieuwe baby. Je zou, zelfs als volwassene, van minder van slag raken
donderdag 23 oktober 2025 om 15:27
donderdag 23 oktober 2025 om 15:28
donderdag 23 oktober 2025 om 15:33
Op die leeftijd heeft mijn zoon bij het ophalen van school een keer gescholden met een ziekte die begint met een K. Afschuwelijk. Thuis doen wij dat nooit en te nimmer en ik heb hem altijd geleerd dat het vreselijk is als mensen dat doen, en ik denk dat juist daarom dat woord eruit glipte toen hij ergens vreselijk boos over was. Een vader naast ons, van een heel lief braaf meisje (met vlechtjes en een en al onschuld, vast nog nooit een scheldwoord gebruikt), keek me aan alsof ik Ma Flodder herself was.
Ik heb er veel van geleerd. Een-op-een-gesprekje met zoon was effectiever dan de berisping ter plaatse. En ouders kunnen maar beter niet meteen over elkaar oordelen op basis van zo'n incident. Net als jij schaamde ik me rot en was dit het laatste wat ik wilde, maar het gebeurt gewoon.
Zoon is nu een stuk ouder en vliegt thuis weleens uit de bocht met ongenuanceerde puberwijsheden, maar niet meer met dit woord.
Ceester schrijft trouwens over van de trap vallen en dan gaan schelden op een vriendje dat al lang en breed beneden staat. De situatie moet er naar zijn (en bij een open beenbreuk is dat natuurlijk niet zo), maar dit kan een moment om er wat humor in te brengen door het kind de spiegel voor te houden. Hier hielp dat vaak heel goed om de emoties weer een beetje tot bedaren te brengen.
Ik heb er veel van geleerd. Een-op-een-gesprekje met zoon was effectiever dan de berisping ter plaatse. En ouders kunnen maar beter niet meteen over elkaar oordelen op basis van zo'n incident. Net als jij schaamde ik me rot en was dit het laatste wat ik wilde, maar het gebeurt gewoon.
Zoon is nu een stuk ouder en vliegt thuis weleens uit de bocht met ongenuanceerde puberwijsheden, maar niet meer met dit woord.
Ceester schrijft trouwens over van de trap vallen en dan gaan schelden op een vriendje dat al lang en breed beneden staat. De situatie moet er naar zijn (en bij een open beenbreuk is dat natuurlijk niet zo), maar dit kan een moment om er wat humor in te brengen door het kind de spiegel voor te houden. Hier hielp dat vaak heel goed om de emoties weer een beetje tot bedaren te brengen.
donderdag 23 oktober 2025 om 16:18
Lila-Linda schreef: ↑23-10-2025 14:28Ach... ouders gescheiden, nieuwe man in huis, nieuwe baby. Je zou, zelfs als volwassene, van minder van slag raken
Een ouder met behoorlijke psychische problematiek helpt vaak ook niet erg mee. Het is wellicht nog wat vroeg, maar je zou je eens in kunnen lezen op KOPP en als je zoon meer last krijgt zorgen dat hij ergens terecht kan (er zijn allerlei mogelijkheden).
donderdag 23 oktober 2025 om 16:28
donderdag 23 oktober 2025 om 16:30
donderdag 23 oktober 2025 om 16:33
Ook al is er meer dan genoeg redenen te bedenken waarom kind overstuurder raakt dan normaal en gewenst, TO zal hier toch echt wat aan moeten doen, lukt het TO niet zelf, vraag hulp.Sjaantje37 schreef: ↑23-10-2025 14:22Maar volgens mij is het niet oke als het kind anderen slaat omdat hij zijn zin niet krijgt.
Er zijn al genoeg kinderen die opgroeiden als agressors omdat ze nooit is geleerd om door je (zeer terechte) problemen heen te werken.
Hoe je emoties leert te handelen.
donderdag 23 oktober 2025 om 16:48
+0,5Mooiweertjeskat schreef: ↑23-10-2025 15:16Voor mij klinkt het ook normaal. Een van mijn kinderen is ook explosiever (de zachtaardigste nog wel) dan de anderen, het is er met de jaren wel afgegaan hoor. Natuurlijk wel héél duidelijk maken dat je een ander slaan niet tolereert.
Zes jaar is nog wel erg klein hoor
Boosgheid is ene vrij normale emotie op die leeftijd.
Maar slaan is echt een no go en moet er gewoon uit. Fysiek geweld kan niet, ook al ben je pas 6.
Ik lees wel dat mama zich schaamt maar niet dat de toespreekt.
newsflash: als kind blijft slaan, wordt hij vanzelf minder uitgenodigd en eenzaam
donderdag 23 oktober 2025 om 17:00
Het zal zeker normaal zijn dat kinderen van 6 jaar soms buiten proportioneel reageren. Alleen gezien de situatie er omheen en jouw gevoel erbij, zou ik hem toch de mogelijkheid bieden er wat dieper op in te gaan, bijv met een kindercoach. Er is een kindje bijgekomen met een andere papa waar je wel mee samen bent en niet met zijn papa. Ik denk dat dit onderwerpen zijn die impact hebben, maar waar een 6 jarige natuurlijk geen woorden aan kan geven qua gevoelens. Nog even los van de normale impact van een nieuw gezinslid. Ik zou het in jouw geval dus niet op 'zal de leeftijd wel zijn'.
donderdag 23 oktober 2025 om 17:00
Gisteren had hij zijn eerste sporttraining, en toen een vriendje de bal niet aan hem gaf (hij was overenthousiast om een doel te gaan maken), begon hij te huilen en sloeg hem op zijn rug. Daarna liep dat vriendje met iemand anders weg, wat ik begrijp, maar ik vond het pijnlijk om te zien. De vader van dat jongetje stond ook te kijken naar de training, en ik schaamde me echt, en eerlijk gezegd voel ik me er nog steeds rot over.
Mijn vraag is of dit gedrag normaal is voor deze leeftijd, of dat het verstandig is om hier hulp bij te zoeken?
Ik zou in elk geval meer hulp voor jezelf zoeken, nu met name opvoedondersteuning. Ik zie dat je moeite hebt om de volwassene/ouder te zijn en je zoon goed te begeleiden. Daar is hulp voor beschikbaar.
Ik wil ervoor waken dat hij straks niet meer wordt uitgenodigd om te spelen, of dat andere ouders niet meer willen dat hun kind met hem omgaan. Ik zie namelijk zelden andere kinderen zo reageren aan school bijvoorbeeld.
Maar vooral vind ik het naar voor hém: ik vind het sneu dat hij het zichzelf zo onnodig moeilijk maakt. Het zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar hij mee zal moeten dealen.
Ik denk dat je je moet beseffen dat het voor hem daarin wel heel belangrijk is dat jij als ouder hem dat voorleeft. Woorden zijn hol als je het zelf niet toe kunt passen. In hoeverre kun en wil jij je inzetten om dit jezelf eigen te gaan maken zodat je het voor kunt leven?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
