Kinderen
alle pijlers
Zorgen en slecht nieuws (ongeboren) kind
dinsdag 31 juli 2018 16:57
Lieve forummers,
Ik ben 30 weken zwanger. We hebben vorige week te horen gekregen dat ons kind mogelijk ernstige lichamelijke en/of geestelijke afwijkingen zal hebben. Maar of dat zo is en zo ja, hoe ernstig, is niets over te zeggen. Pas na de geboorte en tijdens de ontwikkeling van ons kindje zal moeten blijken hoe de situatie is. We moeten dus accepteren dat alles voorlopig erg onduidelijk en onzeker zal blijven.
Na een paar dagen vol huilbuien en schuldgevoel probeer ik nu een knop om te zetten en hier positief mee om te gaan. Het lijkt niet levensbedreigend te zijn en man en ik praten tegen de uk dat we het samen gaan rooien
Wat ik heel lastig vind is dat mensen meteen in een begrafenisstemming schieten als ze dit horen. Dat is goed bedoeld, maar het helpt mij totaal niet. Ik probeer me er juist op in te stellen dat we ook met een gehandicapt kindje een gelukkig gezin zullen zijn. Daarom praat ik er liever niet over en vermijd ik gesprekken over mijn zwangerschap.
Maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik wil juist nog de komende weken een beetje genieten. De zwangerschap gaat me gelukkig fysiek heel goed af, en zo lang dat goed gaat wil ik mezelf nog niet kwellen met alle "wat als" mogelijkheden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. In ieder geval even van me afschrijven, maar misschien is er ook wat herkenning? Tips om de zorgen opzij te zetten? Positieve verhalen van moeders met zorgintensieve kinderen?
Ik ben 30 weken zwanger. We hebben vorige week te horen gekregen dat ons kind mogelijk ernstige lichamelijke en/of geestelijke afwijkingen zal hebben. Maar of dat zo is en zo ja, hoe ernstig, is niets over te zeggen. Pas na de geboorte en tijdens de ontwikkeling van ons kindje zal moeten blijken hoe de situatie is. We moeten dus accepteren dat alles voorlopig erg onduidelijk en onzeker zal blijven.
Na een paar dagen vol huilbuien en schuldgevoel probeer ik nu een knop om te zetten en hier positief mee om te gaan. Het lijkt niet levensbedreigend te zijn en man en ik praten tegen de uk dat we het samen gaan rooien
Wat ik heel lastig vind is dat mensen meteen in een begrafenisstemming schieten als ze dit horen. Dat is goed bedoeld, maar het helpt mij totaal niet. Ik probeer me er juist op in te stellen dat we ook met een gehandicapt kindje een gelukkig gezin zullen zijn. Daarom praat ik er liever niet over en vermijd ik gesprekken over mijn zwangerschap.
Maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik wil juist nog de komende weken een beetje genieten. De zwangerschap gaat me gelukkig fysiek heel goed af, en zo lang dat goed gaat wil ik mezelf nog niet kwellen met alle "wat als" mogelijkheden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. In ieder geval even van me afschrijven, maar misschien is er ook wat herkenning? Tips om de zorgen opzij te zetten? Positieve verhalen van moeders met zorgintensieve kinderen?
zaterdag 4 augustus 2018 17:39
Dank je! Ik weet het zelf ook niet precies, mijn behoeftes variëren per 5 minuten, haha. Maar je lieve bericht raakt mesnoepzak schreef: ↑03-08-2018 20:35Ik merk dat dit topic me bezighoudt. Wij wisten niks tijdens zwangerschap, maar hadden al snel vermoedens en toen die na een half jaar bevestigd werden, duurde de omvang van de problematiek en de diagnose nog een hele tijd. Ik herken dus heel erg je angst, verdriet, gelatenheid en ook positieve momenten. Mocht je iets willen weten, wat dan ook stel dan ajb je vragen. Ik weet gewoon niet goed waar je in deze fase behoefte aan hebt om te horen, maar deel graag mijn ervaringen met je als die je kunnen helpen. Knuffel voor jou!
. Fijn dat er herkenning is (ook al gun ik iedereen een zwangerschap en kindertijd zonder dit soort zorgen natuurlijk).
zaterdag 4 augustus 2018 17:46
maandag 6 augustus 2018 18:39
Heeft iemand nog tips hoe ik gesprekken over zwanger zijn en/of kinderen beleefd kan afkappen?
Het gebeurt de afgelopen dagen nogal vaak dat een buurvrouw/collega/kennis bij het maken van een praatje het onderwerp daar steeds op terugbrengen. Snap ik wel want ik ben nogal zichtbaar zwanger. Maar niet zelden willen ze dan vooral heel veel foto's en filmpjes van hun eigen (klein)kinderen laten zien. En hoewel ik het iedereen van harte gun om heel blij te zijn met hun kinderen, vind ik opmerkingen als "ja het wordt pas echt leuk als ze gaan praten", of "Zo knap, Pietje loopt al! Kijk nou, hij loopt en is pas net 1!" heel lastig. Ik weet namelijk niet of mijn kind ooit zal kunnen praten of lopen en ik hoef er op dit moment even niet mee geconfronteerd te worden hoe vanzelfsprekend die zaken meestal zijn.
Bovendien blijft het meestal niet bij 1 foto
Ik ben zwanger dus gaat men ervan uit dat ik niks liever leuker en schattiger vind dan kinderen. Zodra ik gewoon "Oh wat leuk" zeg is het hek helemaal van de dam en kom ik er niet meer vanaf...
Maar ik heb meestal ook geen behoefte om het hele verhaal uit de doeken te doen bij mensen die niet dichtbij staan. En het is verder niet slecht bedoeld dus ik wil anderen niet in verlegenheid brengen. Ze doen niks verkeerd. Ik zoek alleen een goede zin om dit soort gesprekken beleefd maar duidelijk naar een ander onderwerp te sturen.
Hebben jullie ideeën?
Het gebeurt de afgelopen dagen nogal vaak dat een buurvrouw/collega/kennis bij het maken van een praatje het onderwerp daar steeds op terugbrengen. Snap ik wel want ik ben nogal zichtbaar zwanger. Maar niet zelden willen ze dan vooral heel veel foto's en filmpjes van hun eigen (klein)kinderen laten zien. En hoewel ik het iedereen van harte gun om heel blij te zijn met hun kinderen, vind ik opmerkingen als "ja het wordt pas echt leuk als ze gaan praten", of "Zo knap, Pietje loopt al! Kijk nou, hij loopt en is pas net 1!" heel lastig. Ik weet namelijk niet of mijn kind ooit zal kunnen praten of lopen en ik hoef er op dit moment even niet mee geconfronteerd te worden hoe vanzelfsprekend die zaken meestal zijn.
Bovendien blijft het meestal niet bij 1 foto
Ik ben zwanger dus gaat men ervan uit dat ik niks liever leuker en schattiger vind dan kinderen. Zodra ik gewoon "Oh wat leuk" zeg is het hek helemaal van de dam en kom ik er niet meer vanaf... Maar ik heb meestal ook geen behoefte om het hele verhaal uit de doeken te doen bij mensen die niet dichtbij staan. En het is verder niet slecht bedoeld dus ik wil anderen niet in verlegenheid brengen. Ze doen niks verkeerd. Ik zoek alleen een goede zin om dit soort gesprekken beleefd maar duidelijk naar een ander onderwerp te sturen.
Hebben jullie ideeën?
maandag 6 augustus 2018 20:11
Dat lijkt me ook enorm lastig inderdaad! Ik zou zelf proberen over iets anders te beginnen en het niet specifiek te benoemen, maar ik ben ook nogal conflictvermijdend als ik mensen niet goed ken.
Begrijp ik goed dat jullie er pas later achter kwamen dat er mogelijk iets 'mis' is met jullie kind, en dat tijdens de 20 weken echo dus alles normaal leek? Dat lijkt me een extra schok, dan verwacht je het helemaal niet..
Ik hoop dat de gevolgen heel erg mee blijken te vallen uiteindelijk, vooral de onzekerheid lijkt me erg naar.
Begrijp ik goed dat jullie er pas later achter kwamen dat er mogelijk iets 'mis' is met jullie kind, en dat tijdens de 20 weken echo dus alles normaal leek? Dat lijkt me een extra schok, dan verwacht je het helemaal niet..
Ik hoop dat de gevolgen heel erg mee blijken te vallen uiteindelijk, vooral de onzekerheid lijkt me erg naar.
maandag 6 augustus 2018 20:18
Ja, dat herken ik heel goed. Uiteindelijk heb ik het maar los gelaten. Ik wil niet de rest van mijn leven allemaal coping mechanismes gebruiken wat betreft ouders en andere kinderen.
Mijn zoon kan heel veel niet en sommige dingen zal hij niet kunnen. Maar ja, de meeste kinderen zijn nu eenmaal gezond, en die kinderen en hun ouders kom ik overal tegen. Elke dag en overal.
Ik heb gewoon de knop omgedraaid en stoor me er niet meer aan. Mijn kind is mijn kind, hoe hij ook is.
Mijn hart lucht ik af en toe bij mijn zus en een vriendin die ook een kind met een beperking heeft.
Mijn zoon kan heel veel niet en sommige dingen zal hij niet kunnen. Maar ja, de meeste kinderen zijn nu eenmaal gezond, en die kinderen en hun ouders kom ik overal tegen. Elke dag en overal.
Ik heb gewoon de knop omgedraaid en stoor me er niet meer aan. Mijn kind is mijn kind, hoe hij ook is.
Mijn hart lucht ik af en toe bij mijn zus en een vriendin die ook een kind met een beperking heeft.
maandag 6 augustus 2018 20:25
Ik ook, daarom vind ik dit ook zo lastig. Maar ik heb afgelopen dagen al 3x 'vast' gezeten in een maalstroom van foto's en filmpjes en ik wil dat nu even echt niet meer....Bruschetta_ schreef: ↑06-08-2018 20:11Dat lijkt me ook enorm lastig inderdaad! Ik zou zelf proberen over iets anders te beginnen en het niet specifiek te benoemen, maar ik ben ook nogal conflictvermijdend als ik mensen niet goed ken.
Dat begrijp je goed. Helaas is de 20 weken echo wat dat betreft een schijnzekerheid. Echo's zijn niet onfeilbaar en héél veel zaken zijn überhaupt niet te zien op een echo.Begrijp ik goed dat jullie er pas later achter kwamen dat er mogelijk iets 'mis' is met jullie kind, en dat tijdens de 20 weken echo dus alles normaal leek? Dat lijkt me een extra schok, dan verwacht je het helemaal niet..
Dank je!Ik hoop dat de gevolgen heel erg mee blijken te vallen uiteindelijk, vooral de onzekerheid lijkt me erg naar.
maandag 6 augustus 2018 20:30
Ik denk dat dat uiteindelijk ook wel het beste is muntje. Maar ik vind dat nu nog even lastig en als zwangere ben je sowieso soms een beetje publiek bezit lijkt het wel. Ik wil het ook zeker niet voor altijd vermijden en ik heb an sich heus geen moeite met gezonde kindjes.
Ik hoef er alleen nu even geen expliciete, eindeloze gesprekken over te hebben waarin ik ook nog gezellig mee moet praten. Maar die beleefde vorm van "laat me met rust" heb ik nog niet bedacht.
Ik hoef er alleen nu even geen expliciete, eindeloze gesprekken over te hebben waarin ik ook nog gezellig mee moet praten. Maar die beleefde vorm van "laat me met rust" heb ik nog niet bedacht
.
maandag 6 augustus 2018 21:32
In het begin benoemde ik het vaak vrij snel in het gesprek (omdat het zo allesoverheersend op mij drukte dat ik ook niet anders kon voor mijn gevoel) om er meteen een relativerende opmerking bij te plaatsen (maar goed, we wachten het gewoon af. In het leven is niets zeker toch. Ach ze kunnen niet allemaal hoogbegaard zijn toch. Gelukkig kan ze wel heel lief lachen..) mensen voelden dan wel aan dat ik het er verder niet over wilde hebben. Of het goed was weet ik niet. Dat relativeren sloeg natuurlijk nergens op, behalve anderen gerust stellen en een escape geven om vooral geen zwaar gesprek te hoeven voeren.. maar het hielp wel.
zaterdag 15 december 2018 15:03
Hee, wat lief jullie interesse! Ik zat al een tijdje te denken om hier eens een update te geven, maar ik wist bijna niet waar te beginnen. Er is veel gebeurd in de afgelopen tijd en het leven is druk met een kleine baby 
Mijn zoontje is ondertussen ruim 2 maanden en hij doet het heel goed! Vooralsnog is er niks aan de hand en dat is het allerbeste waar we op hadden kunnen hopen.
Eerlijkheidshalve hebben alle zorgen en stress de afgelopen tijd toch wel behoorlijke sporen achter gelaten. Bij alles wat maar opvalt, elk onverklaarbaar huiltje, en elke medische check sta ik op scherp of dit "het moment" gaat zijn dat we slecht nieuws krijgen.
Daar moet ik nog wel een weg in vinden, want er zijn geen garanties en de onzekerheid blijft voorlopig nog een tijd.
Ook is de bevalling niet bepaald ongecompliceerd geweest en heb ik nog veel last van de gevolgen. Dat maakt het dagelijkse zorgen ook behoorlijk lastig. Gelukkig heb ik een geweldige man die overal een oplossing voor verzint en alles zonnig in ziet. Hij verdient deze nickname eigenlijk meer dan ik
Tja, dus in het algemeen zijn we heel dankbaar en gelukkig maar ook nog wel onzeker en zoekend. Maar dat zal voor veel nieuwe ouders gelden denk ik
Bedankt voor jullie berichtjes
Mijn zoontje is ondertussen ruim 2 maanden en hij doet het heel goed! Vooralsnog is er niks aan de hand en dat is het allerbeste waar we op hadden kunnen hopen.
Eerlijkheidshalve hebben alle zorgen en stress de afgelopen tijd toch wel behoorlijke sporen achter gelaten. Bij alles wat maar opvalt, elk onverklaarbaar huiltje, en elke medische check sta ik op scherp of dit "het moment" gaat zijn dat we slecht nieuws krijgen.
Daar moet ik nog wel een weg in vinden, want er zijn geen garanties en de onzekerheid blijft voorlopig nog een tijd.
Ook is de bevalling niet bepaald ongecompliceerd geweest en heb ik nog veel last van de gevolgen. Dat maakt het dagelijkse zorgen ook behoorlijk lastig. Gelukkig heb ik een geweldige man die overal een oplossing voor verzint en alles zonnig in ziet. Hij verdient deze nickname eigenlijk meer dan ik
Tja, dus in het algemeen zijn we heel dankbaar en gelukkig maar ook nog wel onzeker en zoekend. Maar dat zal voor veel nieuwe ouders gelden denk ik
Bedankt voor jullie berichtjes
zaterdag 15 december 2018 16:55
zaterdag 15 december 2018 16:59
zondag 6 oktober 2019 22:50
Mijn zoontje is net 1 jaar geworden en ik heb dit topic weer eens doorgelezen. Deed toch best veel met me, wat een lieve reacties allemaal en wat heeft het me toen geholpen
Dus ik dacht, laat ik dan ook eens updaten. Het gaat namelijk heel erg goed! Het was een bewogen jaar met ook wel veel zorgen maar vooral veel geluk. En mijn zoontje is (uiteraard) het allerleukste kind. Hij ontwikkelt zich heel erg goed, loopt al bijna en zegt al mama en papa
Dus ik dacht, laat ik dan ook eens updaten. Het gaat namelijk heel erg goed! Het was een bewogen jaar met ook wel veel zorgen maar vooral veel geluk. En mijn zoontje is (uiteraard) het allerleukste kind. Hij ontwikkelt zich heel erg goed, loopt al bijna en zegt al mama en papa
heerlijk om te lezen dat het zo goed gaat 
woensdag 9 oktober 2019 10:55
Jij ook gefeliciteerd Despie! Jouw jongste is dan net een paar weken jonger dan mijn zoon. Hij loopt ook nog niet echt los hoor, maar wel aan de hand. En dat had ik een jaar geleden niet durven hopen
Jij had ook een oudere dochter met schisis toch? Hoe gaat het met haar?
Bedankt voor de lieve reacties verder Ik vind het zelf uiteraard ook heel fijn om een positieve update te kunnen geven!
Jij had ook een oudere dochter met schisis toch? Hoe gaat het met haar?
Bedankt voor de lieve reacties verder
Ik vind het zelf uiteraard ook heel fijn om een positieve update te kunnen geven!
