Kinderen
alle pijlers
Zorgen en slecht nieuws (ongeboren) kind
dinsdag 31 juli 2018 16:57
Lieve forummers,
Ik ben 30 weken zwanger. We hebben vorige week te horen gekregen dat ons kind mogelijk ernstige lichamelijke en/of geestelijke afwijkingen zal hebben. Maar of dat zo is en zo ja, hoe ernstig, is niets over te zeggen. Pas na de geboorte en tijdens de ontwikkeling van ons kindje zal moeten blijken hoe de situatie is. We moeten dus accepteren dat alles voorlopig erg onduidelijk en onzeker zal blijven.
Na een paar dagen vol huilbuien en schuldgevoel probeer ik nu een knop om te zetten en hier positief mee om te gaan. Het lijkt niet levensbedreigend te zijn en man en ik praten tegen de uk dat we het samen gaan rooien
Wat ik heel lastig vind is dat mensen meteen in een begrafenisstemming schieten als ze dit horen. Dat is goed bedoeld, maar het helpt mij totaal niet. Ik probeer me er juist op in te stellen dat we ook met een gehandicapt kindje een gelukkig gezin zullen zijn. Daarom praat ik er liever niet over en vermijd ik gesprekken over mijn zwangerschap.
Maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik wil juist nog de komende weken een beetje genieten. De zwangerschap gaat me gelukkig fysiek heel goed af, en zo lang dat goed gaat wil ik mezelf nog niet kwellen met alle "wat als" mogelijkheden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. In ieder geval even van me afschrijven, maar misschien is er ook wat herkenning? Tips om de zorgen opzij te zetten? Positieve verhalen van moeders met zorgintensieve kinderen?
Ik ben 30 weken zwanger. We hebben vorige week te horen gekregen dat ons kind mogelijk ernstige lichamelijke en/of geestelijke afwijkingen zal hebben. Maar of dat zo is en zo ja, hoe ernstig, is niets over te zeggen. Pas na de geboorte en tijdens de ontwikkeling van ons kindje zal moeten blijken hoe de situatie is. We moeten dus accepteren dat alles voorlopig erg onduidelijk en onzeker zal blijven.
Na een paar dagen vol huilbuien en schuldgevoel probeer ik nu een knop om te zetten en hier positief mee om te gaan. Het lijkt niet levensbedreigend te zijn en man en ik praten tegen de uk dat we het samen gaan rooien
Wat ik heel lastig vind is dat mensen meteen in een begrafenisstemming schieten als ze dit horen. Dat is goed bedoeld, maar het helpt mij totaal niet. Ik probeer me er juist op in te stellen dat we ook met een gehandicapt kindje een gelukkig gezin zullen zijn. Daarom praat ik er liever niet over en vermijd ik gesprekken over mijn zwangerschap.
Maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik wil juist nog de komende weken een beetje genieten. De zwangerschap gaat me gelukkig fysiek heel goed af, en zo lang dat goed gaat wil ik mezelf nog niet kwellen met alle "wat als" mogelijkheden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. In ieder geval even van me afschrijven, maar misschien is er ook wat herkenning? Tips om de zorgen opzij te zetten? Positieve verhalen van moeders met zorgintensieve kinderen?
woensdag 9 oktober 2019 19:52
Wat bijzonder dat je zoontje het dan zo boven verwachting goed doet! Hopelijk blijft dat zo!Positivevibes schreef: ↑09-10-2019 10:55Jij ook gefeliciteerd Despie! Jouw jongste is dan net een paar weken jonger dan mijn zoon. Hij loopt ook nog niet echt los hoor, maar wel aan de hand. En dat had ik een jaar geleden niet durven hopen
Jij had ook een oudere dochter met schisis toch? Hoe gaat het met haar?
Bedankt voor de lieve reacties verder
Met onze oudste gaat het goed. Lief dat je daarnaar vraagt. Wel een pittig ding hoor... We hebben onze handen vol aan haar. Jammer voor ons, maar ik denk dat ze het in de toekomst wel kan gebruiken
