Kinderen
alle pijlers
Zwarte wolk
woensdag 10 december 2008 om 11:49
Door een artikel in Viva Mama over een "zwarte wolk" i.p.v. een roze, ben ik benieuwd of er hier moeders meeschrijven/lezen die dit hebben meegemaakt.
Zelf heb ik dit bij mijn eerste meegemaakt, nu een aantal jaar verder valt het mij op dat er zo weinig over bekend is. Schaamte? Onwetendheid? Taboe?
Toen wel voor mij, nu niet meer.
Herkenbaar voor iemand?
Zelf heb ik dit bij mijn eerste meegemaakt, nu een aantal jaar verder valt het mij op dat er zo weinig over bekend is. Schaamte? Onwetendheid? Taboe?
Toen wel voor mij, nu niet meer.
Herkenbaar voor iemand?
woensdag 10 december 2008 om 12:38
woensdag 10 december 2008 om 12:40
Hoe herkenbaar.
Ook ik heb het mee mogen maken.
Tot 2x toe zelfs.
De roze wolk was er niet, nee, eerder een grote donkere regenwolk.
Kon geen liefde geven en in die maanden zelf alleen maar ontvangen,van mijn man mijn familie en mijn zeer goede vrienden.
Onbegrip was zeker iets waar ik de eerste keer ook mee te maken kreeg.
"Zet je schouders er maar een goed onder!". Werd mij gezegd.
Bij de tweede keer voelde ik na anderhalve dag dat het weer mis ging.
Direct aan de bel getrokken en hulp gezocht.
Eileen Engels!!! (PPD Expert) Een naam om te onthouden. Zij heeft mij heel erg geholpen in persoon en met haar boek.
Na nummertje 1 duurde het ca. anderhalf jaar voordat ik weer wat licht aan het einde van de tunnel zag en vreugde kon voelen.
Bij nummer 2 was dit godzijdank al in 7 maanden tijd.
Kortom, ik weet er alles van diepe, diepe dalen maar nu , zoveel jaren later, terugkijkend. De ellende meer dan waard. ik kan beide kinderen voor geen goud missen en zou letterlijk mijn leven voor ze geven.
Ook ik heb het mee mogen maken.
Tot 2x toe zelfs.
De roze wolk was er niet, nee, eerder een grote donkere regenwolk.
Kon geen liefde geven en in die maanden zelf alleen maar ontvangen,van mijn man mijn familie en mijn zeer goede vrienden.
Onbegrip was zeker iets waar ik de eerste keer ook mee te maken kreeg.
"Zet je schouders er maar een goed onder!". Werd mij gezegd.
Bij de tweede keer voelde ik na anderhalve dag dat het weer mis ging.
Direct aan de bel getrokken en hulp gezocht.
Eileen Engels!!! (PPD Expert) Een naam om te onthouden. Zij heeft mij heel erg geholpen in persoon en met haar boek.
Na nummertje 1 duurde het ca. anderhalf jaar voordat ik weer wat licht aan het einde van de tunnel zag en vreugde kon voelen.
Bij nummer 2 was dit godzijdank al in 7 maanden tijd.
Kortom, ik weet er alles van diepe, diepe dalen maar nu , zoveel jaren later, terugkijkend. De ellende meer dan waard. ik kan beide kinderen voor geen goud missen en zou letterlijk mijn leven voor ze geven.
woensdag 10 december 2008 om 12:56
Jep, ervaringsdeskundige. Schaamte en taboe? Ik wilde eerst van mezelf niet eens geloven dat ik dat soort dingen kon denken over een kind dat zo gewenst was als het mijne. Schaamte is het juiste woord niet: ik wilde er gewoon niet aan. Als ik dit soort afschuwelijke gedachten uit zou spreken, dan zou het ècht worden en dan kon ik me er niet meer aan onttrekken dat ik werkelijk dit soort dingen wilde doen en dacht en voelde over mijn eigen kind.
Dat ik niet aan haar gehecht was, dat kon ik nog wel hanteren. Maar dat ik haar daadwerkelijk dingen aan wilde doen en dat ik echt het kwaad in haar zag, daar heb ik het ontzettend moeilijk mee gehad. Ik ben ook heel bang geweest voor mezelf en voor mijn mogelijk eigen handelen.
Uiteindelijk ben ik bij een goede therapeut terechtgekomen en ben ik er zonder medicatie doorheen gekomen. Mocht ik ooit nog eens zwanger raken, dan wil ik dat alleen maar als ik bij voorbaat al therapeutische begeleiding kan krijgen, zodat ik niet nog een keer in mijn eentje zulke afschuwelijke gedachten hoef te krijgen.
Dat ik niet aan haar gehecht was, dat kon ik nog wel hanteren. Maar dat ik haar daadwerkelijk dingen aan wilde doen en dat ik echt het kwaad in haar zag, daar heb ik het ontzettend moeilijk mee gehad. Ik ben ook heel bang geweest voor mezelf en voor mijn mogelijk eigen handelen.
Uiteindelijk ben ik bij een goede therapeut terechtgekomen en ben ik er zonder medicatie doorheen gekomen. Mocht ik ooit nog eens zwanger raken, dan wil ik dat alleen maar als ik bij voorbaat al therapeutische begeleiding kan krijgen, zodat ik niet nog een keer in mijn eentje zulke afschuwelijke gedachten hoef te krijgen.
woensdag 10 december 2008 om 12:59
Over de meeste dingen spreek ik trouwens nog steeds niet, omdat ze te afschuwelijk zijn om onder woorden gebracht te worden. Zeker nu ik inmiddels wel positieve gevoelens voor mijn dochter ontwikkeld heb, vind ik het nog moeilijker om eraan terug te denken, laat staan dat ik het op zou schrijven of hardop zou zeggen. In het algemeen kan ik erover praten, meer niet.
woensdag 10 december 2008 om 13:10
Qwertu, die hele sterke negatieve gedachten om mijn kind iets aan te doen heb ik gelukkig niet gehad.
Wel van het is niet van mij.
Het relatieverend vermogen was ik helemaal kwijt.
Ze zeiden tegen me dat het over zou gaan maar geloven kon ik ze niet.
Ik wilde zelf niet meer verder.
Ze mochten me opsluiten in een donkere kelder en de sleutel weggooien.
Ik voelde me echt letterlijk niets waard.
Inmiddels is het voor mij 16 en 9 jaar geleden.
Das ook zoiets. Mensen zeggen altijd dat het leeftijdsverschil tussen mijn kinderen zo groot is.
Ik antwoord dan dat dit heel bewust is maar geef geen reden hiervoor aan zolang ze daar niet naar vragen.
Vragen ze het wel dan vertel ik eerlijk dat de reden een ppd was die mij weerhield om snel een tweede zwangerschap aan te kunnen.
Wel van het is niet van mij.
Het relatieverend vermogen was ik helemaal kwijt.
Ze zeiden tegen me dat het over zou gaan maar geloven kon ik ze niet.
Ik wilde zelf niet meer verder.
Ze mochten me opsluiten in een donkere kelder en de sleutel weggooien.
Ik voelde me echt letterlijk niets waard.
Inmiddels is het voor mij 16 en 9 jaar geleden.
Das ook zoiets. Mensen zeggen altijd dat het leeftijdsverschil tussen mijn kinderen zo groot is.
Ik antwoord dan dat dit heel bewust is maar geef geen reden hiervoor aan zolang ze daar niet naar vragen.
Vragen ze het wel dan vertel ik eerlijk dat de reden een ppd was die mij weerhield om snel een tweede zwangerschap aan te kunnen.
woensdag 10 december 2008 om 17:36
Zwiepje is nu 3.5 jaar. Voor mij bestond de depressie uit huilen over niets, continue negatieve destructieve gedachten, zzzzzzzzooooooooooooooooooooooo moe zijn, me niet meer tot iets kunnen aanzetten, echt alles was te zwaar, de lol nergens meer in van kunnen zien en zelfs dood willen zijn.
Ik hield gelijk enorm van mijn kind en heb hem nooit wat aan willen doen. Maar de depressie werd denk ik verergerd door alle ziekenhuisbezoeken het hele eerste jaar want hij was continue zek en het feit dat ik geen gewone baby had.
Ik wist toen nog niet dat het niet normaal was dat je baby zo weinig sliep, zo wakker was, gelijk al lachte en zich kon omdraaien etc. Hij moest continue geentertaind worden. Gelukkig was het een blij en vrolijk kind en geen huilbaby, dat had ik echt niet getrokken.
Omdat ik zo bezig was met de ziekte van de kleine ben ik nooit echt aan mezelf toegekomen. Mr. Zwieber deed heel veel in huis en heeft wel eens voorgesteld aan mij dat ik naar een dokter moest. Dat zag ik niet zitten want volgepropt worden met medicijnen had ik geen zin in, de hormonen alleen waren al genoeg rommel in mijn lijf.
Ik ben er (als ik er eerlijk voor uitkom) nog steeds niet echt overheen. Het gaat nu heel veel beter maar ik merk dat, zogauw dingen zwaar tegen beginnen te zitten, een depressie me wel boven het hoofd hangt en het is continue vechten tegen het gevoel om liever de hele dag in bed de blijven en te slapen om alles te vergeten. Want als je slaapt ben je niet ongelukkig.
Nu gaat het op zich prima met me, ik werk weer full-time (en in het eerste jaar niet, toen studeerde ik weer) en dat heeft me heel erg geholpen. Ik geniet van mijn kind, iets wat in het eerste jaar heel moeilijk was al was het alleen maar vanwege al zorgen.
Ik hield gelijk enorm van mijn kind en heb hem nooit wat aan willen doen. Maar de depressie werd denk ik verergerd door alle ziekenhuisbezoeken het hele eerste jaar want hij was continue zek en het feit dat ik geen gewone baby had.
Ik wist toen nog niet dat het niet normaal was dat je baby zo weinig sliep, zo wakker was, gelijk al lachte en zich kon omdraaien etc. Hij moest continue geentertaind worden. Gelukkig was het een blij en vrolijk kind en geen huilbaby, dat had ik echt niet getrokken.
Omdat ik zo bezig was met de ziekte van de kleine ben ik nooit echt aan mezelf toegekomen. Mr. Zwieber deed heel veel in huis en heeft wel eens voorgesteld aan mij dat ik naar een dokter moest. Dat zag ik niet zitten want volgepropt worden met medicijnen had ik geen zin in, de hormonen alleen waren al genoeg rommel in mijn lijf.
Ik ben er (als ik er eerlijk voor uitkom) nog steeds niet echt overheen. Het gaat nu heel veel beter maar ik merk dat, zogauw dingen zwaar tegen beginnen te zitten, een depressie me wel boven het hoofd hangt en het is continue vechten tegen het gevoel om liever de hele dag in bed de blijven en te slapen om alles te vergeten. Want als je slaapt ben je niet ongelukkig.
Nu gaat het op zich prima met me, ik werk weer full-time (en in het eerste jaar niet, toen studeerde ik weer) en dat heeft me heel erg geholpen. Ik geniet van mijn kind, iets wat in het eerste jaar heel moeilijk was al was het alleen maar vanwege al zorgen.
donderdag 11 december 2008 om 00:10
Ik heb ook een stukje geschreven op het column gedeelte. Dat kun je vinden op de homepage zwieber. Maar d'r staat nog niet zoveel hoor : )
Ik zal; het effe plakken en ik heb daar geprobeerd zo kort en bondig mogelijk te vertellen wat de donkere wolk voor mij was:
Ik zou ook letterlijk mijn leven geven voor mijn dochter. Ik kan en wil haar nooit meer missen. Maar ben gruwelijk blij als ik me bedenk dat er geen 2e meer komt. Dat gevoel wordt met de dag sterker, nóóit meer.
Ik ben een moeder tegengekomen die niet alleen niet kon genieten en geen liefde kon voelen, maar zelfs zeer donkere en slechte gedachten kon hebben over haar kind. Dit heeft zoveel schuldgevoel opgeleverd, zoveel verdriet en zo'n groot schockeffect dat ik zo slecht kon zijn (want dat voelde ik me, een slechte moeder, een slecht mens) en ook zoveel zorgen naar mijn kind. Want rationeel wist ik wel dat ze dit allemaal niet verdiende. Maar ik kon mezelf niet helpen toch zo te voelen. Ik ben elke dag blij om te kunnen constateren dat ik een vrolijke blije bijna-kleuter heb rondlopen. Ik heb haar godzijdank niet zo beschadigt als waar ik bang voor was.
Maar een gok nemen voor een 2e, nee, dat is wat ik haar en mezelf niet aan wil doen. Het is goed zo. We hebben onze draai als gezin eindelijk gevonden en dat zal ik nooit meer in de waagschaal stellen. Daarvoor is mijn kind me te lief!
Ik zal; het effe plakken en ik heb daar geprobeerd zo kort en bondig mogelijk te vertellen wat de donkere wolk voor mij was:
Ik zou ook letterlijk mijn leven geven voor mijn dochter. Ik kan en wil haar nooit meer missen. Maar ben gruwelijk blij als ik me bedenk dat er geen 2e meer komt. Dat gevoel wordt met de dag sterker, nóóit meer.
Ik ben een moeder tegengekomen die niet alleen niet kon genieten en geen liefde kon voelen, maar zelfs zeer donkere en slechte gedachten kon hebben over haar kind. Dit heeft zoveel schuldgevoel opgeleverd, zoveel verdriet en zo'n groot schockeffect dat ik zo slecht kon zijn (want dat voelde ik me, een slechte moeder, een slecht mens) en ook zoveel zorgen naar mijn kind. Want rationeel wist ik wel dat ze dit allemaal niet verdiende. Maar ik kon mezelf niet helpen toch zo te voelen. Ik ben elke dag blij om te kunnen constateren dat ik een vrolijke blije bijna-kleuter heb rondlopen. Ik heb haar godzijdank niet zo beschadigt als waar ik bang voor was.
Maar een gok nemen voor een 2e, nee, dat is wat ik haar en mezelf niet aan wil doen. Het is goed zo. We hebben onze draai als gezin eindelijk gevonden en dat zal ik nooit meer in de waagschaal stellen. Daarvoor is mijn kind me te lief!
donderdag 11 december 2008 om 00:17
quote:qwertu schreef op 10 december 2008 @ 12:59:
Over de meeste dingen spreek ik trouwens nog steeds niet, omdat ze te afschuwelijk zijn om onder woorden gebracht te worden. Zeker nu ik inmiddels wel positieve gevoelens voor mijn dochter ontwikkeld heb, vind ik het nog moeilijker om eraan terug te denken, laat staan dat ik het op zou schrijven of hardop zou zeggen. In het algemeen kan ik erover praten, meer niet.
Erg herkenbaar Qwertu, ik krijg het ook amper over mijn lippen. Als ik al e.e.a. moet verduidelijken bij mijn therapeuten, dan blijf ik liever in algemene termen hangen. Maar ik heb op een gegeven moment gemerkt dat men het niet zo zwaar opnam, omdat ikzelf er nog vrij nuchter bijzat blijkbaar. Toen heb ik echt even letterlijk moeten zeggen wat het dan bijvoorbeeld was waar mijn gedachten naartoe gingen. Toen was er inene wel paniek en sprak men over jeugdzorg etc. Stom dat je soms bijna letterlijk moet herhalen waar het om gaat, omdat anders je hulpvraag als niet serieus gezien wordt. Zeker als je als persoon nog goed normaal over komt.
Dus snap echt jouw gevoel erg goed! Maar dat wist je geloof ik al ; )
Over de meeste dingen spreek ik trouwens nog steeds niet, omdat ze te afschuwelijk zijn om onder woorden gebracht te worden. Zeker nu ik inmiddels wel positieve gevoelens voor mijn dochter ontwikkeld heb, vind ik het nog moeilijker om eraan terug te denken, laat staan dat ik het op zou schrijven of hardop zou zeggen. In het algemeen kan ik erover praten, meer niet.
Erg herkenbaar Qwertu, ik krijg het ook amper over mijn lippen. Als ik al e.e.a. moet verduidelijken bij mijn therapeuten, dan blijf ik liever in algemene termen hangen. Maar ik heb op een gegeven moment gemerkt dat men het niet zo zwaar opnam, omdat ikzelf er nog vrij nuchter bijzat blijkbaar. Toen heb ik echt even letterlijk moeten zeggen wat het dan bijvoorbeeld was waar mijn gedachten naartoe gingen. Toen was er inene wel paniek en sprak men over jeugdzorg etc. Stom dat je soms bijna letterlijk moet herhalen waar het om gaat, omdat anders je hulpvraag als niet serieus gezien wordt. Zeker als je als persoon nog goed normaal over komt.
Dus snap echt jouw gevoel erg goed! Maar dat wist je geloof ik al ; )
