Lijf & Lijn
alle pijlers
Ik moest iets ondernemen #3 gastric bypass!
vrijdag 13 mei 2016 10:14
Omdat we het vorige topic vol gekletst hebben gaan we hier verder.
Over leven met een gastric bypass.
Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.
Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.
Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.
Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.
Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.
Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.
Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.
Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.
En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;
Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.
De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.
En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.
Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.
Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.
Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.
De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.
Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...
Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.
Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.
Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.
In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.
De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.
Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.
Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem
Over leven met een gastric bypass.
Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.
Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.
Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.
Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.
Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.
Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.
Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.
Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.
En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;
Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.
De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.
En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.
Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.
Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.
Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.
De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.
Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...
Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.
Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.
Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.
In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.
De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.
Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.
Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem
668, the neighbour of the Beast
zaterdag 7 januari 2017 16:45
@marels, wat goed joh! 2,5 km al! super!
kan je gear niet al veel bijhouden? ik heb eerst met runtastic en endomundo hard gelopen. vond de laatste prettiger en accurater in mijn geval!
buiten is gewoon anders, je hebt niet continu dezelfde weerstand. iedere stap is anders dan daarvoor door ongelijkheid in de wegen waarop je loopt. maar ook heerlijk, frisse neus, rustig naar de omgeving kijkend..
verrassend aan buiten lopen: vaak loop je nog sneller. als ik bijvoorbeeld tegenwinde heb, denk ik dat ik een stapje harder moet en loop ik zomaar een halve km per uur harder dan anders..
in de kou is het voor sommige lastiger (ik ben daar 1 van). bij mij slaat de kou op mijn longen waardoor ik zeker in het begin moeite heb met ademen. vaak frustreert dit zo dat ik maar gauw stop! maar niet iedereen heeft daar last van. ik ga nu in de schuur staan en wat warming up doen, zodat de overgang geleidelijk gaat en dan.wil het wel!
succes hoor!
kan je gear niet al veel bijhouden? ik heb eerst met runtastic en endomundo hard gelopen. vond de laatste prettiger en accurater in mijn geval!
buiten is gewoon anders, je hebt niet continu dezelfde weerstand. iedere stap is anders dan daarvoor door ongelijkheid in de wegen waarop je loopt. maar ook heerlijk, frisse neus, rustig naar de omgeving kijkend..
verrassend aan buiten lopen: vaak loop je nog sneller. als ik bijvoorbeeld tegenwinde heb, denk ik dat ik een stapje harder moet en loop ik zomaar een halve km per uur harder dan anders..
in de kou is het voor sommige lastiger (ik ben daar 1 van). bij mij slaat de kou op mijn longen waardoor ik zeker in het begin moeite heb met ademen. vaak frustreert dit zo dat ik maar gauw stop! maar niet iedereen heeft daar last van. ik ga nu in de schuur staan en wat warming up doen, zodat de overgang geleidelijk gaat en dan.wil het wel!
succes hoor!
zaterdag 7 januari 2017 16:47
zaterdag 7 januari 2017 17:47
zaterdag 7 januari 2017 17:59
quote:Marels schreef op 07 januari 2017 @ 17:47:
Misschien moet ik toch maar gewoon buiten beginnen he... Morgenochtend ofzo
Als jullie met dit weer buiten gaan lopen, wat dragen jullie? Hoeveel kleding doe je aan? Is dan bijvoorbeeld een vest met lange mouwen voldoende of doe je echt speciale thermodingen aan?
ik heb een hardloopshirt met korte mouwen aan en daarover een trainingsjasje.. o en handschoenen en een muts! geen thermokleding.
wel loop ik altijd met compressiesokken dus die zijn wel iets warmer dan gewone korte sokken, en een lange broek.
teveel kleding is in het begin lekker, maar na een minuut of 10 alweer veel te warm!
Misschien moet ik toch maar gewoon buiten beginnen he... Morgenochtend ofzo
Als jullie met dit weer buiten gaan lopen, wat dragen jullie? Hoeveel kleding doe je aan? Is dan bijvoorbeeld een vest met lange mouwen voldoende of doe je echt speciale thermodingen aan?
ik heb een hardloopshirt met korte mouwen aan en daarover een trainingsjasje.. o en handschoenen en een muts! geen thermokleding.
wel loop ik altijd met compressiesokken dus die zijn wel iets warmer dan gewone korte sokken, en een lange broek.
teveel kleding is in het begin lekker, maar na een minuut of 10 alweer veel te warm!
zaterdag 7 januari 2017 18:42
quote:Marels schreef op 04 januari 2017 @ 20:59:
Na al mijn gezeik hier de afgelopen tijd wil ik toch even melden dat ik vanavond 20 minuten achter elkaar hardgelopen heb.
2,4 kilometer. Kan het eigenlijk zelf nog niet geloven dat ik ruim 2 km kan RENNEN.
Ik bedoel, ik heb van mijn levensdagen op school nog nooit een 6-minutenloop uitgelopen. Laat staan de Coopertest.
Nooit langer kunnen rennen dan wat, 100 meter, 200 als er een bloeddorstige weerwolf achter me aan zat misschien.
En nu loop ik gewoon ruim 2 km
ik vind dit master Marels! buiten of binnen?
Na al mijn gezeik hier de afgelopen tijd wil ik toch even melden dat ik vanavond 20 minuten achter elkaar hardgelopen heb.
2,4 kilometer. Kan het eigenlijk zelf nog niet geloven dat ik ruim 2 km kan RENNEN.
Ik bedoel, ik heb van mijn levensdagen op school nog nooit een 6-minutenloop uitgelopen. Laat staan de Coopertest.
Nooit langer kunnen rennen dan wat, 100 meter, 200 als er een bloeddorstige weerwolf achter me aan zat misschien.
En nu loop ik gewoon ruim 2 km
ik vind dit master Marels! buiten of binnen?
zaterdag 7 januari 2017 20:15
ik werk met laagjes nu. Sportbh, thermohemd speciaal voor hardlopen (van de lidl), shirt met mouwen en capuchon en eventueel nog fleecejack. Speciale hardloophandschoenen (ook van lidl), eventueel een muts, maar ik draag dat niet graag, liever de capuchon omhoog. Hoge compressiesokken en dikke joggingbroek. Dit gaat goed zo!
zaterdag 7 januari 2017 22:37
Marels, ik zelf vind buiten lopen altijd lastiger vanwege de kou. Ik krijg dan een hele rauwe keel en heb moeite met ademhalen. Dat heb ik overigens ook in de zomer, maar dan in mindere mate. Ik heb meerdere mensen er over gesproken die ook hardlopen buiten, en de ervaringen zijn wisselend. Ik denk dat je het gewoon moet proberen en het dan moet ervaren. Bevalt het je niet, dan ga je lekker weer de loopband op en probeer je het in de lente/zomer nog eens.
Ik heb inmiddels de brief binnen van de obesitaskliniek. Het is een hele uitgebreide vragenlijst, waarbij ik ook een rapportage moet aanleveren van mijn diëtiste en een eetdagboek bij moet houden. Ik merk dat ik het best lastig vind om antwoord te geven op de vragen. Ik ben bang dat ik een 'verkeerd' antwoord geef, waardoor ik niet geopereerd zou mogen worden. Het klinkt best stom als ik het zo opschrijf eigenlijk. Ik weet niet goed wat de in- en exclusiecriteria zijn voor een operatie en ik wil deze kans niet verpesten.
Inmiddels heb ik ook een paar mensen in mijn omgeving ingelicht over mijn plannen, zo ook mijn personal trainer/diëtiste. Zij reageerde (zoals verwacht) niet heel enthousiast. Ze heeft nog steeds alle vertrouwen in mijn eigen kunnen en vind niet dat ik een operatie nodig heb. Heel lief natuurlijk, maar zij hoeft de strijd niet te voeren die ik dagelijks met mezelf heb. Mijn beste vriendin probeert me ook van het idee af te praten. Het is allemaal heel goed bedoeld en ik weet dat ze het doen omdat ze gek op me zijn, maar toch schiet het me totaal in het verkeerde keelgat. Zo gingen we (vriendin en ik) vandaag naar de bioscoop, ik nam een snack en toen wees ze me er op dat dat niet handig is omdat ik gewicht moet verliezen. Hartstikke waar, geen woord van gelogen, en toch irriteert het me enorm. Ik denk dat het vooral komt omdat iedereen komt met tips die helemaal correct zijn, als ik die tips zou opvolgen zou ik inderdaad afvallen, maar ik kán er gewoon niets mee. Is dit herkenbaar of ben ik gek aan het worden?
Ik heb inmiddels de brief binnen van de obesitaskliniek. Het is een hele uitgebreide vragenlijst, waarbij ik ook een rapportage moet aanleveren van mijn diëtiste en een eetdagboek bij moet houden. Ik merk dat ik het best lastig vind om antwoord te geven op de vragen. Ik ben bang dat ik een 'verkeerd' antwoord geef, waardoor ik niet geopereerd zou mogen worden. Het klinkt best stom als ik het zo opschrijf eigenlijk. Ik weet niet goed wat de in- en exclusiecriteria zijn voor een operatie en ik wil deze kans niet verpesten.
Inmiddels heb ik ook een paar mensen in mijn omgeving ingelicht over mijn plannen, zo ook mijn personal trainer/diëtiste. Zij reageerde (zoals verwacht) niet heel enthousiast. Ze heeft nog steeds alle vertrouwen in mijn eigen kunnen en vind niet dat ik een operatie nodig heb. Heel lief natuurlijk, maar zij hoeft de strijd niet te voeren die ik dagelijks met mezelf heb. Mijn beste vriendin probeert me ook van het idee af te praten. Het is allemaal heel goed bedoeld en ik weet dat ze het doen omdat ze gek op me zijn, maar toch schiet het me totaal in het verkeerde keelgat. Zo gingen we (vriendin en ik) vandaag naar de bioscoop, ik nam een snack en toen wees ze me er op dat dat niet handig is omdat ik gewicht moet verliezen. Hartstikke waar, geen woord van gelogen, en toch irriteert het me enorm. Ik denk dat het vooral komt omdat iedereen komt met tips die helemaal correct zijn, als ik die tips zou opvolgen zou ik inderdaad afvallen, maar ik kán er gewoon niets mee. Is dit herkenbaar of ben ik gek aan het worden?
zaterdag 7 januari 2017 23:05
Mag ik een onbehoorlijke vraag stellen die misschien in een van de eerdere topics al beantwoord is?
Als ik in dit topic lees dan zie ik dat je met een gbp je leven en eetpatroon behoorlijk moet aanpassen. Sommige dingen die ik lees lijken me heel ingrijpend. En dan nog gaat het afvallen niet "vanzelf" (zie de strijd van Marels een tijdje terug)
Ik vraag me dan af waarom het met gbp ineens wel lukt om nieuwe gewoontes aan te leren als dat zonder niet lukt? Wat is de meerwaarde van de gbp? Voor mij als leek komt het over dat het afvallen vooral uit de gedragsverandering komt. Is dat zo of doet de gbp nog iets anders met je lichaam? (Behalve dat er weinig voeding meer binnenkomt)
Als ik in dit topic lees dan zie ik dat je met een gbp je leven en eetpatroon behoorlijk moet aanpassen. Sommige dingen die ik lees lijken me heel ingrijpend. En dan nog gaat het afvallen niet "vanzelf" (zie de strijd van Marels een tijdje terug)
Ik vraag me dan af waarom het met gbp ineens wel lukt om nieuwe gewoontes aan te leren als dat zonder niet lukt? Wat is de meerwaarde van de gbp? Voor mij als leek komt het over dat het afvallen vooral uit de gedragsverandering komt. Is dat zo of doet de gbp nog iets anders met je lichaam? (Behalve dat er weinig voeding meer binnenkomt)
zondag 8 januari 2017 00:19
Ik weet niet of je het in het algemeen bedoelt of gericht naar mij, hier een antwoord zoals ik het ervaar.
vat het ook niet op als aanval, je stelt de vragen die ik mezelf ook regelmatig stel. Ik weet van mijzelf dat ik in staat ben om mijn eetpatroon om te gooien, dat heb ik al zo vaak gedaan met hele goede resultaten. Ik heb het echter nooit langer volgehouden dan een jaar, daarna val ik weer terug. Ik weet zelf niet goed waar dat door komt. Misschien zie ik het helemaal verkeerd, maar ik zie een gastric bypass als stok achter de deur. Het zou voor mij een hulpmiddel vormen om goede gewoontes blijvend te laten zijn. Hypothetisch gezien zou ik dan niet meer kunnen eten dan mijn maag aan kan, en het komt vaak voor dat men slecht reageert op voeding wat veel vetten en suikers bevat. Ik zou dan slechte voeding kunnen nemen, maar dan loop ik het risico dat ik er ziek van wordt en dat wil ik niet. Daarnaast zullen de eerste maanden qua gewichtsafname heel hard gaan, waardoor ik direct minder belemmeringen ervaar bij mijn sport (personal training, kracht e.d.) want nu heb ik last van hielspoor en overbelaste kniebanden welke beide rechtstreeks veroorzaakt worden door extreem overgewicht. Ik sport nu 2x per week en meer kan ik niet aan vanwege mijn gewrichten en hielspoor. Terwijl er meer uit te halen valt. Maar dat is een cirkeltje: kan niet zoveel sporten als ik zou willen --> ongelukkig gevoel + minder verbranding voedingstoffen --> meer gewicht --> nog meer belemmering bij het sporten. Hierbij realiseer ik me dat ik ga eten wanneer ik me ongelukkig voel en dat is iets wat ik zeker aan wil gaan pakken met behulp van een psycholoog. Hiervoor heb ik al stappen ondernomen, de wachttijd is echter buiten proportie.
Kort samengevat:
- fysieke belemmering ongezond en veel eten
- snelle gewichtsafname biedt meer mogelijkheden om te sporten
Ik strijd al ruim twaalf jaar tegen overgewicht en heb het gevoel dat de gastric bypass mijn laatste kans is. Of zo. Of het daadwerkelijk zo is weet ik niet, ik vertel alleen hoe ik het ervaar.
vat het ook niet op als aanval, je stelt de vragen die ik mezelf ook regelmatig stel. Ik weet van mijzelf dat ik in staat ben om mijn eetpatroon om te gooien, dat heb ik al zo vaak gedaan met hele goede resultaten. Ik heb het echter nooit langer volgehouden dan een jaar, daarna val ik weer terug. Ik weet zelf niet goed waar dat door komt. Misschien zie ik het helemaal verkeerd, maar ik zie een gastric bypass als stok achter de deur. Het zou voor mij een hulpmiddel vormen om goede gewoontes blijvend te laten zijn. Hypothetisch gezien zou ik dan niet meer kunnen eten dan mijn maag aan kan, en het komt vaak voor dat men slecht reageert op voeding wat veel vetten en suikers bevat. Ik zou dan slechte voeding kunnen nemen, maar dan loop ik het risico dat ik er ziek van wordt en dat wil ik niet. Daarnaast zullen de eerste maanden qua gewichtsafname heel hard gaan, waardoor ik direct minder belemmeringen ervaar bij mijn sport (personal training, kracht e.d.) want nu heb ik last van hielspoor en overbelaste kniebanden welke beide rechtstreeks veroorzaakt worden door extreem overgewicht. Ik sport nu 2x per week en meer kan ik niet aan vanwege mijn gewrichten en hielspoor. Terwijl er meer uit te halen valt. Maar dat is een cirkeltje: kan niet zoveel sporten als ik zou willen --> ongelukkig gevoel + minder verbranding voedingstoffen --> meer gewicht --> nog meer belemmering bij het sporten. Hierbij realiseer ik me dat ik ga eten wanneer ik me ongelukkig voel en dat is iets wat ik zeker aan wil gaan pakken met behulp van een psycholoog. Hiervoor heb ik al stappen ondernomen, de wachttijd is echter buiten proportie.
Kort samengevat:
- fysieke belemmering ongezond en veel eten
- snelle gewichtsafname biedt meer mogelijkheden om te sporten
Ik strijd al ruim twaalf jaar tegen overgewicht en heb het gevoel dat de gastric bypass mijn laatste kans is. Of zo. Of het daadwerkelijk zo is weet ik niet, ik vertel alleen hoe ik het ervaar.
zondag 8 januari 2017 00:47
Dank je voor je uitgebreide verhaal. Het lijkt me geen makkelijke keuze. Het klinkt alsof je het meest geholpen bent bij juist dat mentale deel. Ingewikkeld dat juist dat deel zo moeilijk te organiseren blijkt te zijn.
Ik heb het geluk dat ik rond de 80-85 kilo blijf hangen als ik me volledig laat gaan. Ergens daar heb ik toch een soort natuurlijke rem of balans blijkbaar. Maar structureel afvallen is echt een strijd. Lijkt me vreselijk ingewikkeld als je dat stabiele punt pas ver boven de 100kg bereikt.
Ik heb het geluk dat ik rond de 80-85 kilo blijf hangen als ik me volledig laat gaan. Ergens daar heb ik toch een soort natuurlijke rem of balans blijkbaar. Maar structureel afvallen is echt een strijd. Lijkt me vreselijk ingewikkeld als je dat stabiele punt pas ver boven de 100kg bereikt.
zondag 8 januari 2017 01:00
Klopt, ik vind het een hele moeilijke keuze. Daarom kan ik ook echt nijdig worden als ik mensen hoor zeggen dat een operatie 'the easy way out' is. De makkelijkste oplossing is op je gat zitten en niks doen aan het probleem.
Het lijkt me heel fijn om toch iets van een rem te hebben, zoals jij dat hebt. Ik kan wel uit je teksten afleiden dat je het fijn zou vinden om iets af te vallen. Mag ik vragen welke pogingen je hebt ondernomen?
Het lijkt me heel fijn om toch iets van een rem te hebben, zoals jij dat hebt. Ik kan wel uit je teksten afleiden dat je het fijn zou vinden om iets af te vallen. Mag ik vragen welke pogingen je hebt ondernomen?
zondag 8 januari 2017 01:24
Nou ja, het zit wel in je hoofd. Die snack bij de film is wel een mooi voorbeeld, want waarom zou je die nemen? Je vriendin heeft wel gelijk, maar het gaat niet om die snack maar om de hele worsteling die erbij hoort.
Ik ben op een rare manier het slankst als ik me niet op afvallen richt. Dan ben ik het minst met eten bezig. Heel ziek eigenlijk. Af en toe lukt me dat een tijdje, maar dan zie ik bv een foto van mezelf en dan gaat het weer heel erg in mijn hoofd zitten. En als ik wil afvallen is het continu strijd in mijn hoofd en maak ik steevast de verkeerde keuzes (ik zou dan ook die snack nemen in de bios en er vooraf heel veel stress van hebben.
Als puber had ik een heel slecht zelfbeeld en ik heb thuis nooit geleerd om op een goede manier met voeding/eten om te gaan. Die dingen heb ik als volwassene wel getackeld maar die balans tussen voeding en gewicht blijft moeilijk.
Ik ben op een rare manier het slankst als ik me niet op afvallen richt. Dan ben ik het minst met eten bezig. Heel ziek eigenlijk. Af en toe lukt me dat een tijdje, maar dan zie ik bv een foto van mezelf en dan gaat het weer heel erg in mijn hoofd zitten. En als ik wil afvallen is het continu strijd in mijn hoofd en maak ik steevast de verkeerde keuzes (ik zou dan ook die snack nemen in de bios en er vooraf heel veel stress van hebben.
Als puber had ik een heel slecht zelfbeeld en ik heb thuis nooit geleerd om op een goede manier met voeding/eten om te gaan. Die dingen heb ik als volwassene wel getackeld maar die balans tussen voeding en gewicht blijft moeilijk.
zondag 8 januari 2017 14:50
Froufrou, jouw vraag is waar ik ook mee worstel.
Kaaskroket, wat jij schrijft over de fysieke belemmeringen om te bewegen ervaar ik nu ook. DE reden van mij om de screening in te gaan.
Ik vind het wel een dilemma.
Ik ben geschrokken van de implicaties van alles. Twijfel heel erg, vooral omdat het zo definitief en ingrijpend is.
Kaaskroket, wat jij schrijft over de fysieke belemmeringen om te bewegen ervaar ik nu ook. DE reden van mij om de screening in te gaan.
Ik vind het wel een dilemma.
Ik ben geschrokken van de implicaties van alles. Twijfel heel erg, vooral omdat het zo definitief en ingrijpend is.
zondag 8 januari 2017 15:06
quote:Pinacolada2.0 schreef op 08 januari 2017 @ 14:50:
Froufrou, jouw vraag is waar ik ook mee worstel.
Kaaskroket, wat jij schrijft over de fysieke belemmeringen om te bewegen ervaar ik nu ook. DE reden van mij om de screening in te gaan.
Ik vind het wel een dilemma.
Ik ben geschrokken van de implicaties van alles. Twijfel heel erg, vooral omdat het zo definitief en ingrijpend is.Je krijgt er zo veel voor terug, zegt dat dan niets?
Froufrou, jouw vraag is waar ik ook mee worstel.
Kaaskroket, wat jij schrijft over de fysieke belemmeringen om te bewegen ervaar ik nu ook. DE reden van mij om de screening in te gaan.
Ik vind het wel een dilemma.
Ik ben geschrokken van de implicaties van alles. Twijfel heel erg, vooral omdat het zo definitief en ingrijpend is.Je krijgt er zo veel voor terug, zegt dat dan niets?
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 8 januari 2017 15:31
Wat mij eigelijk definitief over de streep heeft getrokken was de uitleg van de chirurg tijdens de eerste voorlichting.
Hij legde het uit alsof je lichaam een thermostaat had, en bij mensen met obesitas staat de 'temperatuur' heel hoog. En elke keer dat je een poging doet tot af vallen probeer je de temperatuur naar beneden te krijgen.
Maar je thermostaat blijft hoog staan en wil steeds terug naar de hoogste stand.
Dit heeft blijkbaar met een bepaald hormoon te maken wat het onderste deel van je maag af geeft aan je hersenen.
Je krijgt dan het jojo effect en je afvalpogingen moeten steeds extremer worden om je thermostaat in beweging te krijgen.
(Vandaar ook het hele kleine percentage van mensen met morbide obesitas die blijvend zelfstandig af kunnen vallen)
Het zal altijd een gevecht blijven die je bijna niet je hele leven kan volhouden.
Door de bypass wordt de thermostaat gereset. Het onderste deel van de maag wat de hormonen afgeeft word omzeild en je lichaam begint weer op nul.
Daarom werkt een maagband blijkbaar ook niet, je maag blijft in tact.
Dat in combinatie met de verkleining geeft het beste resultaat.
Hij legde het uit alsof je lichaam een thermostaat had, en bij mensen met obesitas staat de 'temperatuur' heel hoog. En elke keer dat je een poging doet tot af vallen probeer je de temperatuur naar beneden te krijgen.
Maar je thermostaat blijft hoog staan en wil steeds terug naar de hoogste stand.
Dit heeft blijkbaar met een bepaald hormoon te maken wat het onderste deel van je maag af geeft aan je hersenen.
Je krijgt dan het jojo effect en je afvalpogingen moeten steeds extremer worden om je thermostaat in beweging te krijgen.
(Vandaar ook het hele kleine percentage van mensen met morbide obesitas die blijvend zelfstandig af kunnen vallen)
Het zal altijd een gevecht blijven die je bijna niet je hele leven kan volhouden.
Door de bypass wordt de thermostaat gereset. Het onderste deel van de maag wat de hormonen afgeeft word omzeild en je lichaam begint weer op nul.
Daarom werkt een maagband blijkbaar ook niet, je maag blijft in tact.
Dat in combinatie met de verkleining geeft het beste resultaat.
zondag 8 januari 2017 16:59
Calvijn, bij jou heeft het het gewenste effect (gehad), ik snap dat je er zelf ook keihard voor werkt, gewerkt hebt en dat moet blijven doen. Maar het is wel een effect volgens het boekje als ik het vergelijk met andere verhalen die ik lees (niet alleen hier).
Ik zit nu in de modus: nog 1 keer zelf proberen met goede hulp, met als stok achter de deur een bariatrische operatie. Wellicht heeft dat bij mij genoeg afschrikwekkend effect. Mijn hele leven lang 6 x per dag angstvallig mijn eiwit-inname in de gaten houden is bijvoorbeeld ook niet iets dat me erg aantrekt.
En misschien moet ik over een half jaar toegeven dat het toch niet lukt. Maar dan heb ik mezelf wel een laatste kans gegeven.
Rosepudding, ik heb daar ook over gelezen over die hormoonsverandering. Dat pleit weer voor een operatie.
Ik zit nu in de modus: nog 1 keer zelf proberen met goede hulp, met als stok achter de deur een bariatrische operatie. Wellicht heeft dat bij mij genoeg afschrikwekkend effect. Mijn hele leven lang 6 x per dag angstvallig mijn eiwit-inname in de gaten houden is bijvoorbeeld ook niet iets dat me erg aantrekt.
En misschien moet ik over een half jaar toegeven dat het toch niet lukt. Maar dan heb ik mezelf wel een laatste kans gegeven.
Rosepudding, ik heb daar ook over gelezen over die hormoonsverandering. Dat pleit weer voor een operatie.
zondag 8 januari 2017 17:18
Ik ben eigenlijk wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben die zo twijfelt. Toch denk ik dat ik het wel ga doorzetten. Dan maar 6x per dag angstvallig mijn eiwitten monitoren, levenslang heb ik toch al. Toch is het wel lastig hoor, dat eten. Met roken of alcohol of drugs kun je stoppen, want je hebt het niet nodig om te overleven. Eten wel. Je kan niet zonder.
Dat verhaal van de thermostaat heb ik nog niet eerder gehoord. Zal me eens gaan inlezen over die hormonen.
Dat verhaal van de thermostaat heb ik nog niet eerder gehoord. Zal me eens gaan inlezen over die hormonen.
zondag 8 januari 2017 17:25
quote:Pinacolada2.0 schreef op 08 januari 2017 @ 16:59:
Calvijn, bij jou heeft het het gewenste effect (gehad), ik snap dat je er zelf ook keihard voor werkt, gewerkt hebt en dat moet blijven doen. Maar het is wel een effect volgens het boekje als ik het vergelijk met andere verhalen die ik lees (niet alleen hier).
Ik zit nu in de modus: nog 1 keer zelf proberen met goede hulp, met als stok achter de deur een bariatrische operatie. Wellicht heeft dat bij mij genoeg afschrikwekkend effect. Mijn hele leven lang 6 x per dag angstvallig mijn eiwit-inname in de gaten houden is bijvoorbeeld ook niet iets dat me erg aantrekt.
En misschien moet ik over een half jaar toegeven dat het toch niet lukt. Maar dan heb ik mezelf wel een laatste kans gegeven.
Rosepudding, ik heb daar ook over gelezen over die hormoonsverandering. Dat pleit weer voor een operatie.
De grootste reden dat het bij Calvijn volgens het boekje gaat lijkt me toch te komen doordat zij kei hard werkt en zich aan de regels houdt.
Haar mindset lijkt veranderd.
Calvijn, bij jou heeft het het gewenste effect (gehad), ik snap dat je er zelf ook keihard voor werkt, gewerkt hebt en dat moet blijven doen. Maar het is wel een effect volgens het boekje als ik het vergelijk met andere verhalen die ik lees (niet alleen hier).
Ik zit nu in de modus: nog 1 keer zelf proberen met goede hulp, met als stok achter de deur een bariatrische operatie. Wellicht heeft dat bij mij genoeg afschrikwekkend effect. Mijn hele leven lang 6 x per dag angstvallig mijn eiwit-inname in de gaten houden is bijvoorbeeld ook niet iets dat me erg aantrekt.
En misschien moet ik over een half jaar toegeven dat het toch niet lukt. Maar dan heb ik mezelf wel een laatste kans gegeven.
Rosepudding, ik heb daar ook over gelezen over die hormoonsverandering. Dat pleit weer voor een operatie.
De grootste reden dat het bij Calvijn volgens het boekje gaat lijkt me toch te komen doordat zij kei hard werkt en zich aan de regels houdt.
Haar mindset lijkt veranderd.
zondag 8 januari 2017 17:27
quote:Kaaskroket schreef op 08 januari 2017 @ 01:00:
Klopt, ik vind het een hele moeilijke keuze. Daarom kan ik ook echt nijdig worden als ik mensen hoor zeggen dat een operatie 'the easy way out' is. Ik geloof dat niet. Ik denk dat een operatie juist lichamelijk en geestelijk zwaar is. Voor de meeste mensen met obesitas is het een uiterste oplossing. Ik heb veel bewondering voor mensen die voor zo'n operatie kiezen en ook hun levensstijl en manier van eten omgooien!
Klopt, ik vind het een hele moeilijke keuze. Daarom kan ik ook echt nijdig worden als ik mensen hoor zeggen dat een operatie 'the easy way out' is. Ik geloof dat niet. Ik denk dat een operatie juist lichamelijk en geestelijk zwaar is. Voor de meeste mensen met obesitas is het een uiterste oplossing. Ik heb veel bewondering voor mensen die voor zo'n operatie kiezen en ook hun levensstijl en manier van eten omgooien!
zondag 8 januari 2017 17:30
Ik wist dat ook niet, maar dat thermostaat verhaal gebruikte hij natuurlijk ook om in jip en janneke taal uit te leggen wat die operatie precies doet, dus dat zal je ook niet letterlijk vinden waarschijnlijk.
Blijkbaar weten 'ze' ook nog niet zo heel lang dat het zo werkt. Eerst dachten ze immers dat een bandje voldoende was.
De ontwikkelingen gaan zo snel dat het volgens de chirurg niet ondenkbaar is dat ze in de toekomst een medicijn ontwikkelen die dezelfde reset teweeg brengt.
Blijkbaar weten 'ze' ook nog niet zo heel lang dat het zo werkt. Eerst dachten ze immers dat een bandje voldoende was.
De ontwikkelingen gaan zo snel dat het volgens de chirurg niet ondenkbaar is dat ze in de toekomst een medicijn ontwikkelen die dezelfde reset teweeg brengt.
