Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
donderdag 28 september 2017 13:05
Wat triest dat je je zo alleen voelde. Heb je wel een fijne schoonfamilie?yogonaise schreef: ↑28-09-2017 13:01Ik was nog geen 30 jaar en was als enig kind het enige familielid van mijn vader. Ik moest dus zelf alles regelen terwijl ik nog niet veel uitvaarten had meegemaakt. Laat staan dat ik er 1 zelf moest gaan regelen. Gelukkig wel wat hulp gehad maar bij alles werd gezegd: beslis jij maar, het is jouw vader. Dus alles kwam op mij neer. Zo voelde het.
Op de dag zelf was ik alleen met mijn vriend in de familiekamer. Dat leek mij logisch want ik was alleen. Geen moeder geen broer of zus. Ik had dus geen idee hoe dat gaat op uitvaarten want niet veel ervaring mee, Later bleek dat sommige ooms/tantes boos waren dat ze niet geroepen waren voor de familiekamer. Ja wist ik veel. Achteraf gezien ook vreemd van de uitvaartbegeleider maar goed.
Het ergste vond ik dat ik achteraf te horen kreeg van 1 tante dat ze vond dat er een dekentje over de buik van mijn vader had moeten liggen (omdat hij dik was). Weet ik veel.
Dat vond ik zo erg dat ze dat zei. Voor mijn 30e geen familie meer om op terug te vallen, alles zelf moeten regelen. Ik was echt in shock omdat mijn vader plotseling was overleden. Ik had 0 ervaring hiermee, heb gedaan hoe ik het het beste vond en hoe ik dacht dat mijn vader het zou willen. En dan nog commentaar.
Nu zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik van 90% van mijn familie nooit meer iets hoor terwijl ze weten dat ik alleen mijn gezin heb. Dus met alles speciale dagen/feestdagen moeilijk en leuke dingen word er nooit meer naar me omgekeken. Terwijl mijn vader altijd dvoor ze klaar stond. Ik vind het nog steeds heel erg.
En ja, die dingen dat mensen zeggen: we zijn er voor je ( terwijl je er al nooit contact mee hebt), als er iets is weet je ons te vinden, we helpen je hier doorheen ( nooit meer iets van gehoord,)
donderdag 28 september 2017 13:07
MissHuo schreef: ↑28-09-2017 12:31Ik zing, en naar men zegt, absoluut niet onaardig.
Ik had op de begrafenis van mijn eigen vader gezongen. Enkele jaren daarna werd ik gevraagd op de crematie van een goede vriend te zingen. Het was dezelfde begrafenisonderneemster.. na afloop kwam ze naar me toe "ik wilde het destijds al zeggen, maar nu kan het, je hebt zo'n ontzettend ontroerende grafstem".. Ze bedoelde het als compliment dus
ik ben een emotioneel wrak, zeker als mensen in tranen een speech houden, ik moet zo huilen, ook als ik de overledene helemaal niet zo goed kende...
donderdag 28 september 2017 13:09
*Draakje* schreef: ↑28-09-2017 12:29Ik was op de begrafenis van de moeder van een vriendin.
Zwartekousenkerk in een dorp waar vriendin gelukkig aan ontsnapt was. Met nog 3 ongelovige vriendinnen zaten we achterin de kerk. De enige 4 vrouwen in een broek en zonder hoedje op.
De hele dienst ging alleen maar over het geloof en hel en verdoemenis en geen enkele herinnering aan de vrouw die daar in de kist lag.
Aan het eind werd er nog even op gewezen dat de aanwezige ongelovigen (wij dus) niet in de hemel zouden komen.
Gezelligheid..
Best onbeschoft om daar geen rekening mee te houden. Hoeveel moeite is een rok en hoedje nou? Respectloos.
anoniem_637d22206bda6 wijzigde dit bericht op 28-09-2017 13:12
0.51% gewijzigd
donderdag 28 september 2017 13:09
Hmm..
De vreselijkste ervaringen? De kist die 3 (!) kwartier te laat kwam. Daardoor last minute alles moeten veranderen én dan later van ooms en tantes te horen krijgen dat je dat toch beter had moeten regelen.
Laat ik het zo zeggen, het is dat mijn vader mij wegtrok en naar buiten sleepte, anders waren er klappen gevallen.
Ter info, ik had er net een 2 weken waken en uitvaart regelen opzitten. De uitvaart regelen ging al niet zo soepeltjes als we (vader en ik) gehoopt hadden. Mijn emoties hadden toen echt iets anders aan hun hoofd.
De vreselijkste ervaringen? De kist die 3 (!) kwartier te laat kwam. Daardoor last minute alles moeten veranderen én dan later van ooms en tantes te horen krijgen dat je dat toch beter had moeten regelen.
Laat ik het zo zeggen, het is dat mijn vader mij wegtrok en naar buiten sleepte, anders waren er klappen gevallen.
Ter info, ik had er net een 2 weken waken en uitvaart regelen opzitten. De uitvaart regelen ging al niet zo soepeltjes als we (vader en ik) gehoopt hadden. Mijn emoties hadden toen echt iets anders aan hun hoofd.
anoniem_343265 wijzigde dit bericht op 28-09-2017 13:13
24.54% gewijzigd
donderdag 28 september 2017 13:13
Op de uitvaart van een collega (jonge vrouw) waren ook haar ouders, moeder kampte met psychiatrische een aandoening. Haar broer (nog jonger dan zijzelf) regelde de uitvaart eigenlijk helemaal. Bij de voordrachten wilde haar moeder onverwacht ook nog wat zeggen en hield niet meer op met speechen. Steeds kwamen er nieuwe herinneringen naar boven die ze ook nog wilde delen met ons. Heel mooi, maar na ruim 20 minuten werd het toch wat ongemakkelijk. Haar vader (die juist helemaal niet op de voorgrond wilde) heeft haar uiteindelijk op een nette manier achter de microfoon vandaan gehaald.
Bij de begrafenis van mijn vader een oom die na afloop tegen mij zei: "En nu wel goed voor je moeder zorgen hè?" Ik woonde toen aan de andere kant van het land en hij woont bij haar om de hoek bij wijze van spreken. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om dat ook te zeggen. En wat Solomio zegt, op zo'n moment komt dat veel harder aan dan anders.
Bij de begrafenis van mijn vader een oom die na afloop tegen mij zei: "En nu wel goed voor je moeder zorgen hè?" Ik woonde toen aan de andere kant van het land en hij woont bij haar om de hoek bij wijze van spreken. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om dat ook te zeggen. En wat Solomio zegt, op zo'n moment komt dat veel harder aan dan anders.
The owls are not what they seem
donderdag 28 september 2017 13:14
pearle schreef: ↑28-09-2017 13:05Wat triest dat je je zo alleen voelde. Heb je wel een fijne schoonfamilie?
En ja, die dingen dat mensen zeggen: we zijn er voor je ( terwijl je er al nooit contact mee hebt), als er iets is weet je ons te vinden, we helpen je hier doorheen ( nooit meer iets van gehoord,)
Mijn schoonfamilie heeft mij nooit geaccepteerd. Vinden bv dat ze niet tegen ons hoeven te praten/slaan mijn verjaardag over terwijl ik dus al geen familie heb om het mee te vieren. Daar hebben we dus ook niets aan.
Ja inderdaad. Ook mensen die ik al mijn hele leven ken, nooit meer iets van gehoord.
Door alle omstandigheden voel ik me vaak alleen/eenzaam.
donderdag 28 september 2017 13:15
donderdag 28 september 2017 13:22
donderdag 28 september 2017 13:24
Wat een naastenliefde. En dat noemt zichzelf een goed christen.poeziewoezie schreef: ↑28-09-2017 12:51Een stel was net getrouwd. Maar niet voor de vrij zware kerk waar zijn ouders en familie naar toe gingen, nee zij trouwden in een kerk die net een slag lichter was zeg maar. Toen overleed plotseling zijn vader. Op het kerkhof, bij het graf, kon de dominee het niet laten
om te melden dat het toch wel hun schuld was dat vader zo plotseling was overleden. Zij waren afvallig en daar werden ze nu voor gestraft.
donderdag 28 september 2017 13:24
Een hoedje snap ik nog dat je dat misschien niet wil maar kom op een rok is toch niet teveel gevraagd.
Een beetje respect voor een plek die voor anderen heilig is. In die kringen hoort geen broek bij een vrouw, kleine moeite om je voor 1 dag aan te passen zodat je geen mensen voor het hoofd stoot.
donderdag 28 september 2017 13:25
Het is gelukkig ook maar een beperkte groep die zich zo negatief uitlaat over mensen die ze persoonlijk niet kennen. En ook nog gebaseerd op één reactie op een forum... Asotokkie tak van het forum?MwTheelepel schreef: ↑28-09-2017 12:03Crisis in wat voor tokkie bolwerk bevind jij je in hemelsnaam? Ik heb geen van deze dingen ooit gehoord en ik ben helaas al bij heel wat begrafenissen geweest. Alles behalve de gecondoleerd/gefeliciteerd fout (wat me echt een fout lijkt en ook voor de persoon die het zegt erg vervelend lijkt) en de vraag over de speech (lijkt me dat ze hem dus goed vonden en goed geluisterd hebben) is gewoon ronduit asociaal gedrag. Het zegt wel iets over jouw omgeving dat jij dit allemaal meemaakt op één begrafenis. Toeterend en middelvinger opstekend door een rouwstoet rijden heb ik nog nooit gezien of gehoord (enkele keer dat iemand er doorheen rijd maar niet met getoeter en gebaren), wel bizar dat bij jullie meerdere mensen dat blijkbaar doen dan. Dan vraag ik me ook af wat dat voor buurt is. Nou ja een waar de familie en vrienden prima passen zo te lezen..
Ik heb een begrafenis meegemaakt waar de vader van de overledene die zijn zoon uitgekotst had en hem maximaal eens per jaar sprak een speech van 45 minuten gaf over het belang van de familieband en hoe men elkaar moest steunen. Het was eigenlijk gewoon ronduit gênant. Op dezelfde begrafenis vonden een aantal werknemers van de overledene het moment van condoleren wel een goed moment om verhaal te halen over hun werk. Er was al bekent dat het "bedrijf" niet zou blijven bestaan en ze hadden net hun loon gehad en dus niets meer tegoed en moesten gewoon naar het uwv. Dit was ook een aso gezin. Andere vreemde actie op een andere begrafenis vond ik de familieleden die in trainingspakken aankwamen zetten. Wederom een aso tak van de familie.. Echt, dit soort dingen maak je niet mee met normale mensen, het is een beperkte (die mag je lezen zoals je wil) groep die zich zo gedraagt zelfs op een begrafenis.
anoniem_306263 wijzigde dit bericht op 28-09-2017 13:26
Reden: typfout
Reden: typfout
0.66% gewijzigd
True that my eyes are blue,
quite the same as you.
Would you want me to
be a fool like you?
quite the same as you.
Would you want me to
be a fool like you?
donderdag 28 september 2017 13:28
och jee uitvaarten..
mijn vader overleed heel jong en kende véééél mensen.
we (broer en ik) bekeken met de uitvaartmevrouw de grote zaal en zeiden tegen elkaar: dat past nóóít! maar mevrouw was duidelijk: onmogelijk, past altijd.
gevolg: tegen alle muren stonden mensen en op de gang ook nog ongeveer 20 mensen.
nichtje van mijn moeder overlijdt en de pastoor heeft haar woonplaats telkens verkeerd genoemd én maar 1x haar naam goed gezegd. (zeg dat ze barbara heette en hij noemde haar standaard sandra)
toen mijn schoonmoder waar ik een heel goede relatie mee had overleed heb ik gevraagd of ik mee mocht haar verzorgen in het mortuarium omdat ik dit ook bij mijn vader had gedaan en dát moment voor mij het afscheid was en "goed" voelde. dat was goed maar niemand anders wilde mee dus ik ging alleen en heb gedaan wat ik kon en ook dit weas voor mij heel "fijn" om te doen. Daarnaast wilde ik wat voordragen tijdens de dienst. allemaal helemaal goed!
en dan een paar weken later een zus van schoonmoeder die blijkbaar te weinig aandacht krijgt ofzo die gaat lopen klagen tegen allemaal verschillende mensen dat ze niet begrijpt waarom ik dat allemaal heb gedaan. ik was niet eens familie!! (10+ jaar samen met man en ook al 6 jaar getrouwd op dat moment) ze vond het een schande (maar wel eerst vooraan staan met toestemming geven...) ik ben niet haatdragend, maar dit járen na dato typen levert me weer vlekken op.
en dan laatst nog de begrafenis van een, ook al te jong overleden, buurman. heeeeel veel voordrachten en allemaal gingen ze over wat een fijne vent het toch was geweest maar bovenal zó eerlijk en dat hij nooit achter iemands rug om zou praten maar altijd iemand meteen aan zou spreken. en dat 30x.
ok, ok.. over de doden niets dan goeds, maar probeer dan in ieder geval iets dat wáár is. deze man is jarenlang de grootste onruststoker in de straat geweest qua roddelen en opstoken en als hoogtepunt heeft hij minstens 8 jaar een buitenechtelijke relatie gehad (met iemand die ik héél goed ken, dus dit is geen gokje) normaal denk ik ach... maar dit was zó fake en gemaakt dat ik er echt jeuk van kreeg
mijn vader overleed heel jong en kende véééél mensen.
we (broer en ik) bekeken met de uitvaartmevrouw de grote zaal en zeiden tegen elkaar: dat past nóóít! maar mevrouw was duidelijk: onmogelijk, past altijd.
gevolg: tegen alle muren stonden mensen en op de gang ook nog ongeveer 20 mensen.
nichtje van mijn moeder overlijdt en de pastoor heeft haar woonplaats telkens verkeerd genoemd én maar 1x haar naam goed gezegd. (zeg dat ze barbara heette en hij noemde haar standaard sandra)
toen mijn schoonmoder waar ik een heel goede relatie mee had overleed heb ik gevraagd of ik mee mocht haar verzorgen in het mortuarium omdat ik dit ook bij mijn vader had gedaan en dát moment voor mij het afscheid was en "goed" voelde. dat was goed maar niemand anders wilde mee dus ik ging alleen en heb gedaan wat ik kon en ook dit weas voor mij heel "fijn" om te doen. Daarnaast wilde ik wat voordragen tijdens de dienst. allemaal helemaal goed!
en dan een paar weken later een zus van schoonmoeder die blijkbaar te weinig aandacht krijgt ofzo die gaat lopen klagen tegen allemaal verschillende mensen dat ze niet begrijpt waarom ik dat allemaal heb gedaan. ik was niet eens familie!! (10+ jaar samen met man en ook al 6 jaar getrouwd op dat moment) ze vond het een schande (maar wel eerst vooraan staan met toestemming geven...) ik ben niet haatdragend, maar dit járen na dato typen levert me weer vlekken op.
en dan laatst nog de begrafenis van een, ook al te jong overleden, buurman. heeeeel veel voordrachten en allemaal gingen ze over wat een fijne vent het toch was geweest maar bovenal zó eerlijk en dat hij nooit achter iemands rug om zou praten maar altijd iemand meteen aan zou spreken. en dat 30x.
ok, ok.. over de doden niets dan goeds, maar probeer dan in ieder geval iets dat wáár is. deze man is jarenlang de grootste onruststoker in de straat geweest qua roddelen en opstoken en als hoogtepunt heeft hij minstens 8 jaar een buitenechtelijke relatie gehad (met iemand die ik héél goed ken, dus dit is geen gokje) normaal denk ik ach... maar dit was zó fake en gemaakt dat ik er echt jeuk van kreeg
En doooooor!
donderdag 28 september 2017 13:33
Ik zou geen rok gaan kopen speciaal voor dat uurtje begrafenis. Ze mogen blij zijn dat mensen meeleven en willen komen.Eloise_Xennakiss schreef: ↑28-09-2017 13:24Een hoedje snap ik nog dat je dat misschien niet wil maar kom op een rok is toch niet teveel gevraagd.
Een beetje respect voor een plek die voor anderen heilig is. In die kringen hoort geen broek bij een vrouw, kleine moeite om je voor 1 dag aan te passen zodat je geen mensen voor het hoofd stoot.
donderdag 28 september 2017 13:37
Volgens mij moet dat tegenwoordig echt vaak problemen geven.broadway schreef: ↑28-09-2017 13:28och jee uitvaarten..
mijn vader overleed heel jong en kende véééél mensen.
we (broer en ik) bekeken met de uitvaartmevrouw de grote zaal en zeiden tegen elkaar: dat past nóóít! maar mevrouw was duidelijk: onmogelijk, past altijd.
gevolg: tegen alle muren stonden mensen en op de gang ook nog ongeveer 20 mensen.
Ik had een tijdje terug ook een begrafenis in de zaal aan het crematorium. Dat was dan zogezegd de 'grote zaal', maar zelfs op een donderdagvoormiddag moesten de mensen buiten staan omdat ze er niet in konden. En nu niet dat er zo uitzonderlijk veel mensen waren.
Ik snap dat niet. Dat was echt in de randstad. Als in mijn boerendorp geen ubergrote zaal is dan snap ik dat, maar daar?
Dat is toch onhandig op een moment dat je daar echt niet mee bezig wil zijn.
donderdag 28 september 2017 13:39
Bij de begrafenis van mijn oma (moeders kant) zei mijn opa (vaders kant) "ze ligt mooi opgebaard, maar ze hebben wel haar arm moeten breken om haar goed in de kist te krijgen" Ik was nogal in shock
En bij de crematie van mijn mans oma ging iedereen het lichaam nog even aanraken en aaien. Degene die hiermee begon was een tante die eigenlijk helemaal geen goede band met die oma had, dat vond ik echt zo akelig. Net alsof ze gewoon even wilde voelen hoe dat voelt, een dood mens aanraken.
En wat ook raar was: na de dienst moest er een kaars uitgeblazen worden bij de foto van die oma. Alle kinderen, kleinkinderen enz. stonden om de kids heen en de 'pastoor' vroeg wie de kaars wilde uitblazen. Iedereen stelde zich bescheiden op, tot opeens een van de kleinkinderen die ook echt totaal geen band had met die oma heel abrupt de kaars uitblies.
En bij de crematie van mijn mans oma ging iedereen het lichaam nog even aanraken en aaien. Degene die hiermee begon was een tante die eigenlijk helemaal geen goede band met die oma had, dat vond ik echt zo akelig. Net alsof ze gewoon even wilde voelen hoe dat voelt, een dood mens aanraken.
En wat ook raar was: na de dienst moest er een kaars uitgeblazen worden bij de foto van die oma. Alle kinderen, kleinkinderen enz. stonden om de kids heen en de 'pastoor' vroeg wie de kaars wilde uitblazen. Iedereen stelde zich bescheiden op, tot opeens een van de kleinkinderen die ook echt totaal geen band had met die oma heel abrupt de kaars uitblies.
donderdag 28 september 2017 13:39
Ik wil je graag even een dikke knuffel gevenyogonaise schreef: ↑28-09-2017 13:14Mijn schoonfamilie heeft mij nooit geaccepteerd. Vinden bv dat ze niet tegen ons hoeven te praten/slaan mijn verjaardag over terwijl ik dus al geen familie heb om het mee te vieren. Daar hebben we dus ook niets aan.
Ja inderdaad. Ook mensen die ik al mijn hele leven ken, nooit meer iets van gehoord.
Door alle omstandigheden voel ik me vaak alleen/eenzaam.
donderdag 28 september 2017 13:43
TO, begrijp ik nou goed dat je moeder de kist met je overleden vader zélf de oven in moest schuiven, tijdens de condoleance?BahcoBarbie schreef: ↑28-09-2017 11:24
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
donderdag 28 september 2017 13:44
Laatst liep ik mee in een begrafenisstoet waarbij voorbijgangers even moesten wachten, toen de stoet voorbij was hoorde je heel duidelijk een auto met gierende banden wegrijden. Vond ik vrij respectloos.
En bij een begrafenis een keer een klein jochie dat tijdens het stil gebed uitriep: ‘Wat is het hier stil zeg!’ Maar dat was eigenlijk meer grappig (jochie was pas voor de eerste keer bij een kerkdienst).
En bij een begrafenis een keer een klein jochie dat tijdens het stil gebed uitriep: ‘Wat is het hier stil zeg!’ Maar dat was eigenlijk meer grappig (jochie was pas voor de eerste keer bij een kerkdienst).
donderdag 28 september 2017 13:47
Het apartste dat ik heb meegemaakt was een begrafenis in etappes. Twee diensten,1 in Limburg en de volgende dag eentje in Friesland. twee keer dezelfde dienst,behalve dan dat de ene in een kerk was en de ander in een uitvaartcentrum, waardoor bij de tweede dienst geen praatje over het geloof was. Verder waren beide diensten compleet identiek. En de speech van mijn schoon-oom was de eerste keer al vrij saai, dus de tweede keer was helemaal niet vol te houden. 
donderdag 28 september 2017 13:48
Zo is mijn schoonzus ook. Staat ze om bekend, is niets aan te doen.. bij begrafenissen, bruiloften, andere emotionele dingen is het 1 groot tranendal. Ik vind het wel mooi eigenlijk
