Ik weet niet waar ik dit moet vertellen, mijn verhaal:

Dit is een verhaal uit mijn familiegeschiedenis. Het verhaal is nog nooit opgeschreven en is van mond op mond van generatie op generatie doorgegeven. De reden dat ik het toch opschrijf, is omdat ik waarschijnlijk snel zal sterven en geen kinderen heb.
Onze familie wordt al honderden jaren geteisterd door een wezen, ding of energie. Zelf heb ik het eenmalig gezien. We noemen het ‘de krüper’, ofwel de kruiper. Vele varianten van dit ‘wezen’, zoals ik het voor het gemak zal noemen, zijn gespot door familieleden. Alleen mensen in de directe bloedlijn krijgen met dit wezen te maken, dus niet de aangetrouwden. Mijn moeder vertelde me over rupsen met mensenbenen en slakachtige spinnen; mensen met een geitenkop en rechtopstaande vissen. Vele beschrijvingen die mond op mond bij mijn moeder zijn beland. Ze overleed, net als al mijn andere familieleden, op de leeftijd van 47, mij en mijn vader achterlatend. Zelf zag ze een hond, waarbij de poten andersom stonden. Het beest liep met de staart naar voren en z’n hoofd hing voortdurend op de grond, waardoor z’n kin er bijna volledig af was geschuurd. Vaak zag m’n moeder haar krüper niet, maar vijf keer om precies te zijn. Ik ben haar enige kind en ze heeft me gevraagd geen kinderen te krijgen. Ik hoor het haar nog zo zeggen: “niemand verdient dit, ik verafschuw mezelf dat ik jou heb gebaart.” Dit raakte me vanzelfsprekend hard, maar langzaam besef ik dat ze gelijk had.
De keer dat ik het weten zag, zat ik als 22-jarige journalist rustig te werken aan een journalistiek verhaal. Ik was al bezig aan mijn 4e kopje koffie, terwijl het nog maar 13:00 was. Ik schreef over de veiligheid van badkamers en was bijna klaar, waarna ik pauze wou houden. Het bureau waar ik aan werkte was mooi en oud, bijna antiek te noemen. De opkomst van de computer hield me enorm bezig en ik was enorm enthousiast er op een te mogen werken. Helaas voor mij bleek mijn krüper ook vernieuwd te zijn. Ik typte mijn laatste zin en drukte de toets van het ‘puntje’ in - niks gebeurde. Nog twee keer drukte ik de toets in, zonder succes. Ik raakte gefrustreerd, want ik kon natuurlijk geen stuk inleveren zonder correcte interpunctie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte, waarna ik nog een keer de knop in zou drukken. ‘Tik’. Het scherm viel uit en ik hoorde zacht gekraak. Het geluid werd steeds luider, waarna er langzaam rode vloeistof onderuit mijn beeldscherm lekte. Nog luider. Langzaam ontstonden er barsten onderin de beeldbuis. Een oor verscheen en snel volgde een stuk schedel. De beeldbuis werd omhoog gestuwd toen eindelijk duidelijk werd wat eruit tevoorschijn kwam. Ik schrok en deinsde achteruit toen ik de verrotte kop van een koe zag liggen. Langzaam kiepte de beeldbuis omver en het de mond van de koeienkop opende zich. De tong rolt naar buiten het toetsenbord over en blijft liggen op de ‘punt’ toets. Via mijn journalistieke contacten kwam ik al snel te weten dat er drie koeien vermist waren bij de plaatselijke boerderij.
Toen ik die dag naar huis reed in mijn eerste auto, kwam er een vreselijk stank onder de motorkap vandaan. Dit gebeurde pas na drie kwartier snelweg, dus ik zette wederom gefrustreerd mijn ondertussen luid piepende auto aan de kant. Nietsvermoedend opende ik de motorkap, maar die benaming was niet meer treffend. Onder de kap bleek mijn motor te zijn verdwenen. De motor was vervangen door het levenloze lichaam van een koe. Vol afschuw draaide ik mijn hoofd weg van het kadaver en liep naar de achterzijde van de auto. Mijn oog stuitte op de achterbumper, die los hing en vol deuken zat. Al snel kwam de realisatie dat de motor als een spoor van kleine deeltjes achter de auto verspreid over het wegdek lag. Verdwaasd belde ik de wegenwacht en de politie.
Tot noch toe had ik nog geen idee dat het de krüper was die dit alles veroorzaakte. Die realisatie kreeg ik pas toen mijn moeder een week later stierf. Toen ik haar in foetushouding en met een verdraaide nek levenloos op de grond zag liggen, wist ik dat het moment was aangebroken. Ze had een afscheidsbrief achtergelaten met de tekst “Ik hou van je. Sorry. Maak het beste van je resterende 25 jaar.” Tijdens haar begrafenis was het, dat ik de krüper voor het eerst zag. In de verre verte, in de laatste rij grafstenen, zag ik hem. Een kalf, op z’n rug met de poten in de lucht, kruipend als een rups. Het wezen bleef ‘staan’, half verscholen achter een van de vele grafstenen. Ik wist het zeker, dat is mijn krüper.
Mijn moeder vertelde me ooit dat ze haar krüper voor het eerst zag op de begrafenis van mijn oma. Die gedachten deden mij het zeker weten dat ik mijn krüper had gezien op de begrafenis van mijn eigen moeder. Het zat daar maar te wachten. Niemand zag het, behalve ik. Mijn vader stond huilend met zijn handen voor zijn ogen, zijn familie om hem heen. De priester was te druk met het naar beneden geleiden van mijn moeders’ kist. Of kon ik het alleen zien?
Ondertussen ben ik 46. Dit betekent dat ik nog één jaar heb. Mijn vader overleed vorig jaar aan een plotselinge hartaanval. De afgelopen 24 jaar heb ik niks meer vernomen van het wezen, behalve in mijn dromen, waar de ‘koe’ regelmatig in voorkomt - misschien wel een keer per week. Nu ik dit verhaal aan het typen ben, bekruipt een gevoel van schuld en angst me. Moet ik dit wel typen? Wat gebeurt er als ik mijn laatste ‘punt’ typ? Misschien komt dit verhaal nooit de wereld in en valt mijn laptop, net als mijn computer 24 jaar geleden, ten prooi aan mijn krüper.
De krüper is een wezen dat van gedaante verwisseld, bloedlijnen volgt en hopelijk na mijn dood voorgoed verdwijnt, ook al weet ik dit niet zeker. In een van de verhalen die ik van mijn moeder heb gehoord, vertelde ze over hoe onze familie in contact kwam met het wezen. Alles begon in 1746, toen mijn over over over …. grootvader stierf op 47-jarige leeftijd. Hij vertelde zijn dochter een dag voor zijn dood dat hij zou gaan sterven. Hij vertelde haar dat hij in zijn twintigerjaren door het bos liep op zoek naar dood wild, dat vond hij in de vorm van een overleden hert. Hij struikelde en viel met z’n hoofd op het hoofd van het hert. In de dagen erna zag hij ‘visioenen’ van een rollend hertenhoofd, waarschijnlijk zijn eerste waarnemingen van zijn krüper. Hij gaf zijn dochter één briefje mee waarop stond: “Hij die valt op een dood dier, wordt het dier.”
Die man was de eerste in mijn familie die op 47-jarige leeftijd stierf. Beide zijn ouders leefden nog op het moment van zijn sterven. Ook zijn dochter en alle bloedverwanten sinds dien, stierven op 47-jarige leeftijd.
Als ik zo vrij mag zijn te suggereren, denk ik dat als ik sterf de krüper niet verdwijnt. Het is mijn familie binnengedrongen na een val op een hertenkop, waarna het allerlei misvormde dieren als gedaante heeft aangenomen. Als ik er volgend jaar niet meer ben, zal het afwachten en zoeken naar een nieuwe familie, zoals die zo gok ik vóór mijn familie ook heeft gedaan. Ik hoop dat het niet gebeurt.