Intens verdrietig, ons katertje overleden.

Ik ben zo verdrietig, ik moet echt even mijn verhaal kwijt. Vanochtend wilde ik naar mijn werk rijden, maar ik ben nog geen 10 meter verder of er gaat een schok door mijn lichaam. In de berm op nog geen 50 meter van ons huis zie ik het levenloze lichaam liggen van een poes, een grijze met witte pootjes. Ik hoop nog tegen beter weten in dat het niet onze lieve kater is. Ik roep heel hard, nee, nee, niet Otje. Ik ben mijn auto uitgerend en zag wat ik eigenlijk al wist. Daar lag onze eens zo levenslustige mannetje levenloos in het gras. Ik heb in tranen mijn man gebeld die net weg was en die is meteen omgekeerd. Ik heb mijn poncho uitgetrokken en die over ons ventje heen gelegd. Toen reed er nog een busje langs met mannen die het leuk vonden om me heel hard uit te lachen terwijl ik daar intens verdrietig naast ons mannetje stond. Gelukkig stopte er twee hele lieve mensen, de vrouw vroeg of ik de poes had aangereden, maar ik ontkende en zei het is mijn poes. Ze heeft Otje in mijn poncho gewikkeld en binnen gebracht, daar heeft ze hem op zijn lievelingskleedje gelegd en toegedekt. Vond dat zo lief van haar, ik kreeg ook nog een knuffel. Toen zag ik dat zijn oogje niet meer goed in het kasje zat en heb hem vervolgens helemaal toegedekt. We besloten dat we hem wilden laten cremeren en hebben de dierenambulance gebeld. Die verbonden ons door met het dierencrematorium en we maakten een afspraak voor elf uur. Vervolgens hebben we hem in een handdoek gedaan en in een kratje gelegd. Gelukkig kwam toen mijn zusje die mee zou gaan naar het crematorium, samen hebben we achterin gezeten met ons mannetje tussen ons in. De mensen bij het crematorium waren echt superlief. Ik vroeg of we hem nog even mochten zien. Ze hadden hem opgebaard in een sfeervolle kamer met bloemen en kaarsen. Hij lag op zijn eigen kleedje en het leek net of hij sliep. Je kon helemaal niet zien dat zijn lijfje beschadigd was. Het was echt ons ventje. We hebben hem nog even geknuffeld en een kus gegeven en gezegd dat we van hem houden en hem vreselijk zullen missen. Ik heb nog gevraagd of zijn lijfje verder nog beschadigd was en ze zei dat ze voelde dat zijn hoofdje stuk was van binnen en dat hij dus waarschijnlijk niet heeft geleden, dat is wel een troost. Over een paar dagen wordt hij apart gecremeerd, ze raden ons af om daarbij te zijn. Zijn dekentje mag dan ook mee. We hebben een mooi kruikje uitgezocht waar zijn as in komt. Het voelt fijn dat we zo goed afscheid hebben kunnen nemen. Toen we net thuis kwamen was het zo leeg, al zijn spulletjes staan er nog en het voelt alsof hij elk moment binnen kan komen lopen, luid miauwend. Ik voel de behoefte om hem te zoeken, terwijl ik weet dat hij er niet meer is. Ik ben er zo van ondersteboven dat ons mannetje maar anderhalf jaar bij ons mocht zijn. Ik zal hem zo missen, de leegte is onbeschrijflijk en hartverscheurend. Rust zacht lief mannetje, we zullen je nooit vergeten.



Ps Ik wil alleen graag mijn ei kwijt en hoop dat er geen reacties komen dat mensen het overdreven vinden etc. Dat mogen mensen vinden, maar daar heb ik nu niets aan. Laat me alsjeblieft in mijn waarde nu ik zo verdrietig ben.

Ik zit hier (weer/nog steeds) te huilen achter mijn laptop. Ik ben zooo verdrietig, het was inderdaad een volwaardig gezinslid en we houden heel veel van ons ventje. Het was inderdaad altijd mijn ultieme nachtmerrie en kan nu helaas beamen dat het echt zo verschrikkelijk is als ik me had voorgesteld. Maar ben wel dankbaar dat ik zo afscheid van hem heb mogen nemen. Hij was zelfs nog warm... Het is zo onwerkelijk dat ik hier nu alleen zit, zonder warm poezebeest op schoot. Het was inderdaad niet de eerst klap die we gehad hebben afgelopen maanden, maar wel de ergste. Ik wist niet dat ik zoveel tranen had. Voel me ook op de een of andere schuldig dat ik niets heb kunnen doen om hem te redden.