Overig
alle pijlers
Prachtige teksten
dinsdag 29 september 2009 om 01:26
dinsdag 29 september 2009 om 02:39
Zal ik dan ook maar als goedmakertje een mooie tekst plaatsen?
Ralph van Manen - Met mijn ogen dicht
Alles wat ik nog wilde zeggen
zit zo diep weggestopt in mij
Ik kan je nu niets meer vertellen
In mijn gedachten ben je vrij
Maar toen jij het leven losliet
was er nog zoveel niet gezegd
Was er nog zoveel onbesproken en niet uitgelegd
Maar met mijn ogen dicht
zie ik jouw gezicht
Kan ik jou nog horen praten,
blijft je blik op mij gericht
Zie ik jou nog staan,
raak je mij weer aan
En maakt het donker plaats voor licht
Nooit zal ik je stem meer horen
En alles lijkt kapot
sinds de dag dat jij verdween
En ik voel me vaak verloren
Zoveel dingen nam je mee
Toen jij het leven losliet
was er nog zoveel niet gezegd
Was er nog zoveel onbesproken en nit uitgelegd
Maar met mijn ogen dicht
zie ik jouw gezicht
Kan ik jou nog horen praten,
blijft je blik op mij gericht
Zie ik jou nog staan,
raak je mij weer aan
En maakt het donker plaats voor licht
Want jij leeft door in mijn hart in mijn gedachten
Niets of niemand neemt dat van me weg
Maar met mijn ogen dicht
zie ik jouw gezicht
Kan ik jou nog horen praten,
blijft je blik op mij gericht
Zie ik jou nog staan,
raak je mij weer aan
En maakt het donker plaats voor licht
Ralph van Manen - Met mijn ogen dicht
Alles wat ik nog wilde zeggen
zit zo diep weggestopt in mij
Ik kan je nu niets meer vertellen
In mijn gedachten ben je vrij
Maar toen jij het leven losliet
was er nog zoveel niet gezegd
Was er nog zoveel onbesproken en niet uitgelegd
Maar met mijn ogen dicht
zie ik jouw gezicht
Kan ik jou nog horen praten,
blijft je blik op mij gericht
Zie ik jou nog staan,
raak je mij weer aan
En maakt het donker plaats voor licht
Nooit zal ik je stem meer horen
En alles lijkt kapot
sinds de dag dat jij verdween
En ik voel me vaak verloren
Zoveel dingen nam je mee
Toen jij het leven losliet
was er nog zoveel niet gezegd
Was er nog zoveel onbesproken en nit uitgelegd
Maar met mijn ogen dicht
zie ik jouw gezicht
Kan ik jou nog horen praten,
blijft je blik op mij gericht
Zie ik jou nog staan,
raak je mij weer aan
En maakt het donker plaats voor licht
Want jij leeft door in mijn hart in mijn gedachten
Niets of niemand neemt dat van me weg
Maar met mijn ogen dicht
zie ik jouw gezicht
Kan ik jou nog horen praten,
blijft je blik op mij gericht
Zie ik jou nog staan,
raak je mij weer aan
En maakt het donker plaats voor licht
dinsdag 29 september 2009 om 03:13
En nu ik toch al emo en aan het janken ben en hier nu toch al mijn masker van gevoelloze bitch heb laten zakken....
(Niet zonder afscheid-Ralph van Manen)
Jij mag niet zomaar zonder
afscheid bij me weggaan
Niet zomaar stiekem, stil er tussenuit
Ik wil je zien als je gaat vertrekken
Ik wil een blik voor jij je ogen sluit
Geef mij die kans….
Om je heel dicht tegen mij te houden,
die warmte vast te houden
Van jouw aanwezigheid
Ik wil jouw gezicht hebben bekeken,
voordat het gaat verbleken
En uit mijn gezicht verdwijnt
Jij mag niet zomaar zonder
afscheid bij me weggaan
Niet zonder dat je van me hebt gehoord
Je moet nog luisteren naar alles wat ik kwijt wil
Naar die zin van een allerlaatste woord
Geef mij het woord….
Om te zeggen dat ik die zin in het leven
Van je heb gekregen en nooit meer kwijt zal zijn
Dat niets verloren gaat van wat je mij gezegd hebt
Dat de stempel, die jij gezet hebt
Mijn hele leven blijft
mijn hele leven blijft
Jij mag niet zomaar zonder
afscheid bij me weggaan
Niet zonder dat je van me hebt gevoeld
De liefde die ik van je heb gekregen
En die dus ook voor dit afscheid is bedoeld
Laat bij het afscheid van je horen
Laat mij maar praten als je zwijgt
Dat je mijn woorden nog kan horen
Dat je me ziet, als je naar me kijkt
Ik wil je warmte kunnen bieden
Als jij het koud krijgt
Ik wil niet ongezien verliezen
Ik wil wuiven als je kijkt
Je mag niet zomaar zonder
Afscheid bij me weggaan
Niet zomaar stiekem stil er tussenuit
Ik wil je zien als je gaat vertrekken
Ik wil een blik, voor jij je ogen sluit
(Niet zonder afscheid-Ralph van Manen)
Jij mag niet zomaar zonder
afscheid bij me weggaan
Niet zomaar stiekem, stil er tussenuit
Ik wil je zien als je gaat vertrekken
Ik wil een blik voor jij je ogen sluit
Geef mij die kans….
Om je heel dicht tegen mij te houden,
die warmte vast te houden
Van jouw aanwezigheid
Ik wil jouw gezicht hebben bekeken,
voordat het gaat verbleken
En uit mijn gezicht verdwijnt
Jij mag niet zomaar zonder
afscheid bij me weggaan
Niet zonder dat je van me hebt gehoord
Je moet nog luisteren naar alles wat ik kwijt wil
Naar die zin van een allerlaatste woord
Geef mij het woord….
Om te zeggen dat ik die zin in het leven
Van je heb gekregen en nooit meer kwijt zal zijn
Dat niets verloren gaat van wat je mij gezegd hebt
Dat de stempel, die jij gezet hebt
Mijn hele leven blijft
mijn hele leven blijft
Jij mag niet zomaar zonder
afscheid bij me weggaan
Niet zonder dat je van me hebt gevoeld
De liefde die ik van je heb gekregen
En die dus ook voor dit afscheid is bedoeld
Laat bij het afscheid van je horen
Laat mij maar praten als je zwijgt
Dat je mijn woorden nog kan horen
Dat je me ziet, als je naar me kijkt
Ik wil je warmte kunnen bieden
Als jij het koud krijgt
Ik wil niet ongezien verliezen
Ik wil wuiven als je kijkt
Je mag niet zomaar zonder
Afscheid bij me weggaan
Niet zomaar stiekem stil er tussenuit
Ik wil je zien als je gaat vertrekken
Ik wil een blik, voor jij je ogen sluit
dinsdag 29 september 2009 om 03:13
dinsdag 29 september 2009 om 03:31
Oh ja ,ik kan weer meedoen
Ik kan weer vrolijk zijn
De buitenkant die wil wel
Van binnen zit de pijn
O ja ,het gaat weer beter
Kijk hoe ik weer geniet
De buitenkant die wil wel
Van binnen huist verdriet
O ja ik wil wel leven
Ik doe al aardig mee
De buitenkant moet verder
De binnenkant zegt: Nee
Maar af en toe geniet ik echt
Met hen die naast me staan
Die weten en ook voelen
Dat het nooit meer écht zal gaan
(Geen idee van wie maar oh zo raak...)
Ik kan weer vrolijk zijn
De buitenkant die wil wel
Van binnen zit de pijn
O ja ,het gaat weer beter
Kijk hoe ik weer geniet
De buitenkant die wil wel
Van binnen huist verdriet
O ja ik wil wel leven
Ik doe al aardig mee
De buitenkant moet verder
De binnenkant zegt: Nee
Maar af en toe geniet ik echt
Met hen die naast me staan
Die weten en ook voelen
Dat het nooit meer écht zal gaan
(Geen idee van wie maar oh zo raak...)
dinsdag 29 september 2009 om 03:33
Praat alsjeblieft over hem, zwijg hem niet dood.
Het geeft veel meer voldoening om te huilen, dan te doen alsof hij nooit heeft bestaan.
Ik moet gewoon over hem praten en ik zal die behoefte houden tot in lengte van jaren.
Begrijp mijn rusteloosheid, alles is onzeker in mijn nieuwe wereld.
Raak gewend aan mijn tranen van verdriet
Het verdriet komt in golven, en ik weet nooit wanneer de tranen gaan rollen.
Kom eens naast mij zitten en laat ons genieten, hand in hand van de stilte om ons heen.
Wanneer je mij vertelt hoe ik het moet aanpakken, dan voel ik me nog meer verlaten en eenzaam op deze wereld.
Jammer genoeg weet ik dondersgoed dat hij dood is, en het doet pijn in mijn hart om te horen dat ik niet de juiste weg bewandel.
Ik ben niet sterk, ik ben gewoon gevoelloos.
Als je zegt dat ik sterk ben, dan voelt het alsof ik niet gezien word.
Omdat ik er misschien niet ziek uitzie, betekent dat niet dat ik mij goed voel.
Vraag alleen hoe ik mij voel, als je de tijd hebt om daarachter te komen.
Ik begrijp zelfs niet wat je bedoelt als je zegt dat ik door moet met mijn leven, mijn leven gaat gewoon door.
Ik ben gedwongen om vele nieuwe verantwoordelijkheden op mij te nemen en ik ben nu ook een beetje vader geworden.
Je zult wel denken dat ik het niet doe zoals het zou moeten gaan.
Dat zal veel tijd in beslag nemen,en ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn die ik altijd was.
Dus ik hoop dat je van mij zult houden, zoals ik nu ben geworden.
En bedenk dat ik met hulp van jouw liefde en steun het plezier misschien weer langzaam in mijn leven zal terugvinden.
Maar ik zal het NOOIT VERGETEN en er zullen altijd die momenten van tranen zijn.
Ik zal nooit meer helemaal beter worden.
Het is geen griepje.
Ik ben niet ziek, ik ROUW, dat is iets heel anders.
Denk niet dat het over een jaar verdwenen is.
Ik rouw niet alleen om zijn dood maar ook om de dood van mijn eigen ik die ik was toen wij nog samen waren.
Ik rouw ook om het leven dat wij samen deelden en de plannen die wij hadden.
De plekken op de wereld waar wij nooit meer samen naartoe kunnen gaan en onze dromen die nooit uit zullen komen.
Mijn hele werled is ingestort en ik zal nooit meer hetzelfde zijn
Ik zal natuurlijk niet eeuwig zoveel verdriet hebben als nu.
Maar ik zal hem NOOIT vergeten.
Hij is een deel van mij en zal dat altijd blijven.
En als ik aan hem denk zal er soms een lach verschijnen en soms een traan.
Ik hoef de dood niet te accepteren.
Natuurlijk weet ik dat het echt gebeurd is maar sommige dingen in het leven kun je gewoon niet accepteren.
Ik kan nog steeds kwaad worden dat het is gebeurd.
En verdrietig dat we niet meer samen kunnen zijn.
Vraag me alsjeblieft niet te bellen en te vragen om hulp.
Ik zal je nooit bellen omdat ik domweg niet weet wat ik nodig heb.
Veroordeel mij alsjeblieft niet en denk ook niet dat ik me vreemd gedraag.
Blijf in gedachte houden dat ik rouw.
Ik voel me totaal van de wereld, ik ben angstig en bang.
Ik loop over van woede.
Ik voel me soms schuldig maar bovenal heb ik pijn, veel pijn.
Het is een pijn onvergelijkbaar met andere pijnen die er bestaan en die ik ooit gevoeld heb.
Niet voor te stellen voor mensen die GELUKKIG nooit in mijn schoenen hebben gestaan.
Maak je niet druk als je denkt dat het beter met mij gaat en ik ineens terugval in mijn verdriet.
Verdriet en rouw maken dat je op sommige momenten even de weg kwijt bent.
Vertel alsjeblieft niet dat je weet hoe ik mij voel of dat ik verder moet in mijn leven.
Wat ik nodig heb is tijd, tijd om te rouwen en tijd voor mijn verdriet.
Maar bovenal ben ik dankbaar dat je mijn vriend bent.
Dank voor je geduld, dank voor je medeleven, dank voor je hulp en begrip.
En denk eraan dat in de dagen of jaren die komen gaan, als jij dat moment van verlies tegenkomt en mij nodig hebt zoals ik jou nodig had, dan zal ik het begrijpen.
Ik zal naar je toekomen en ik zal er zijn voor je.
Het geeft veel meer voldoening om te huilen, dan te doen alsof hij nooit heeft bestaan.
Ik moet gewoon over hem praten en ik zal die behoefte houden tot in lengte van jaren.
Begrijp mijn rusteloosheid, alles is onzeker in mijn nieuwe wereld.
Raak gewend aan mijn tranen van verdriet
Het verdriet komt in golven, en ik weet nooit wanneer de tranen gaan rollen.
Kom eens naast mij zitten en laat ons genieten, hand in hand van de stilte om ons heen.
Wanneer je mij vertelt hoe ik het moet aanpakken, dan voel ik me nog meer verlaten en eenzaam op deze wereld.
Jammer genoeg weet ik dondersgoed dat hij dood is, en het doet pijn in mijn hart om te horen dat ik niet de juiste weg bewandel.
Ik ben niet sterk, ik ben gewoon gevoelloos.
Als je zegt dat ik sterk ben, dan voelt het alsof ik niet gezien word.
Omdat ik er misschien niet ziek uitzie, betekent dat niet dat ik mij goed voel.
Vraag alleen hoe ik mij voel, als je de tijd hebt om daarachter te komen.
Ik begrijp zelfs niet wat je bedoelt als je zegt dat ik door moet met mijn leven, mijn leven gaat gewoon door.
Ik ben gedwongen om vele nieuwe verantwoordelijkheden op mij te nemen en ik ben nu ook een beetje vader geworden.
Je zult wel denken dat ik het niet doe zoals het zou moeten gaan.
Dat zal veel tijd in beslag nemen,en ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn die ik altijd was.
Dus ik hoop dat je van mij zult houden, zoals ik nu ben geworden.
En bedenk dat ik met hulp van jouw liefde en steun het plezier misschien weer langzaam in mijn leven zal terugvinden.
Maar ik zal het NOOIT VERGETEN en er zullen altijd die momenten van tranen zijn.
Ik zal nooit meer helemaal beter worden.
Het is geen griepje.
Ik ben niet ziek, ik ROUW, dat is iets heel anders.
Denk niet dat het over een jaar verdwenen is.
Ik rouw niet alleen om zijn dood maar ook om de dood van mijn eigen ik die ik was toen wij nog samen waren.
Ik rouw ook om het leven dat wij samen deelden en de plannen die wij hadden.
De plekken op de wereld waar wij nooit meer samen naartoe kunnen gaan en onze dromen die nooit uit zullen komen.
Mijn hele werled is ingestort en ik zal nooit meer hetzelfde zijn
Ik zal natuurlijk niet eeuwig zoveel verdriet hebben als nu.
Maar ik zal hem NOOIT vergeten.
Hij is een deel van mij en zal dat altijd blijven.
En als ik aan hem denk zal er soms een lach verschijnen en soms een traan.
Ik hoef de dood niet te accepteren.
Natuurlijk weet ik dat het echt gebeurd is maar sommige dingen in het leven kun je gewoon niet accepteren.
Ik kan nog steeds kwaad worden dat het is gebeurd.
En verdrietig dat we niet meer samen kunnen zijn.
Vraag me alsjeblieft niet te bellen en te vragen om hulp.
Ik zal je nooit bellen omdat ik domweg niet weet wat ik nodig heb.
Veroordeel mij alsjeblieft niet en denk ook niet dat ik me vreemd gedraag.
Blijf in gedachte houden dat ik rouw.
Ik voel me totaal van de wereld, ik ben angstig en bang.
Ik loop over van woede.
Ik voel me soms schuldig maar bovenal heb ik pijn, veel pijn.
Het is een pijn onvergelijkbaar met andere pijnen die er bestaan en die ik ooit gevoeld heb.
Niet voor te stellen voor mensen die GELUKKIG nooit in mijn schoenen hebben gestaan.
Maak je niet druk als je denkt dat het beter met mij gaat en ik ineens terugval in mijn verdriet.
Verdriet en rouw maken dat je op sommige momenten even de weg kwijt bent.
Vertel alsjeblieft niet dat je weet hoe ik mij voel of dat ik verder moet in mijn leven.
Wat ik nodig heb is tijd, tijd om te rouwen en tijd voor mijn verdriet.
Maar bovenal ben ik dankbaar dat je mijn vriend bent.
Dank voor je geduld, dank voor je medeleven, dank voor je hulp en begrip.
En denk eraan dat in de dagen of jaren die komen gaan, als jij dat moment van verlies tegenkomt en mij nodig hebt zoals ik jou nodig had, dan zal ik het begrijpen.
Ik zal naar je toekomen en ik zal er zijn voor je.
dinsdag 29 september 2009 om 07:59
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
dinsdag 29 september 2009 om 08:07
onderstaande tekst heb ik zelf geschreven en gaat over hoe ik de liefde ervaar
liefde is...
mooi als een bloem die in bloei staat,
puur als dauwdruppels in de ochtend,
verkwikkend als regen na een hete zomerdag,
als onweer, het kan inslaan als een bom
overweldigend als een kadootje dat je niet verwacht,
vlinders in je buik als je voor elkaar wat meeneemt,
vermoeiend als je het niet eens bent met elkaar,
als een warme deken als je thuiskomt na een lange werkdag,
samen lachen en samen huilen,
een kopje thee maken als de ander ziek is,
bevredigend als na een wilde, hete nacht,
veilig omdat er altijd iemand op je wacht,
na een verhitte discussie toegeven dat de ander gelijk heeft,
ontbijt maken voor de ander terwijl je zelf vrij bent,
veeleisend en intensief als het lopen van een marathon,
als een ring, er komt geen einde aan
maar bovenal is liefde investeren in elkaar en eeuwig en altijd winst maken, ondanks dat je af en toe verlies draait, en genieten van elkaar als een belegging voor het leven met als enige aandeelhouders jezelf en je liefste aan je zij
liefde is mooi, gooi niet weg wat je hebt maar koester het als een strijd op leven en dood
liefde is...
mooi als een bloem die in bloei staat,
puur als dauwdruppels in de ochtend,
verkwikkend als regen na een hete zomerdag,
als onweer, het kan inslaan als een bom
overweldigend als een kadootje dat je niet verwacht,
vlinders in je buik als je voor elkaar wat meeneemt,
vermoeiend als je het niet eens bent met elkaar,
als een warme deken als je thuiskomt na een lange werkdag,
samen lachen en samen huilen,
een kopje thee maken als de ander ziek is,
bevredigend als na een wilde, hete nacht,
veilig omdat er altijd iemand op je wacht,
na een verhitte discussie toegeven dat de ander gelijk heeft,
ontbijt maken voor de ander terwijl je zelf vrij bent,
veeleisend en intensief als het lopen van een marathon,
als een ring, er komt geen einde aan
maar bovenal is liefde investeren in elkaar en eeuwig en altijd winst maken, ondanks dat je af en toe verlies draait, en genieten van elkaar als een belegging voor het leven met als enige aandeelhouders jezelf en je liefste aan je zij
liefde is mooi, gooi niet weg wat je hebt maar koester het als een strijd op leven en dood
dinsdag 29 september 2009 om 09:41
quote:Ratteke schreef op 29 september 2009 @ 07:59:
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.Hans Andreus... Heb ik voorgelezen op de begravenis van mijn vader...
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.Hans Andreus... Heb ik voorgelezen op de begravenis van mijn vader...
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
dinsdag 29 september 2009 om 09:47
dinsdag 29 september 2009 om 10:03
quote:Paque_in_Pink schreef op 29 september 2009 @ 09:57:
dit is toch 1 van de zeldzame keren dat ik met tranen en tuiten achter de pc zit..
iets té beelddenker denk ik, door dat gedicht niet zonder afscheid....
Pak .
En ik krijg er tranen van in mijn ogen omdat ik me oprecht gelukkig zo in mijn relatie voel, en TD-man een man is die dat gevoel inderdaad eerder in zijn eentje stil lopend in het bos zou ervaren dan in duizend woorden uitwisselend met een ander mens.
Mooi...
dit is toch 1 van de zeldzame keren dat ik met tranen en tuiten achter de pc zit..
iets té beelddenker denk ik, door dat gedicht niet zonder afscheid....
Pak .
En ik krijg er tranen van in mijn ogen omdat ik me oprecht gelukkig zo in mijn relatie voel, en TD-man een man is die dat gevoel inderdaad eerder in zijn eentje stil lopend in het bos zou ervaren dan in duizend woorden uitwisselend met een ander mens.
Mooi...
dinsdag 29 september 2009 om 10:08
quote:Paque_in_Pink schreef op 29 september 2009 @ 09:57:
dit is toch 1 van de zeldzame keren dat ik met tranen en tuiten achter de pc zit..
iets té beelddenker denk ik, door dat gedicht niet zonder afscheid....
Het is een lied van Ralph van Manen, schrijft echt prachtige nummers.
Zat vannacht even emo te wezen en terug te denken aan de tijd van weleer...
Is een kant die ik hier niet vaak laat zien dus ik dacht vanmorgen huh wat heb k nou toch allemaal gepost
dit is toch 1 van de zeldzame keren dat ik met tranen en tuiten achter de pc zit..
iets té beelddenker denk ik, door dat gedicht niet zonder afscheid....
Het is een lied van Ralph van Manen, schrijft echt prachtige nummers.
Zat vannacht even emo te wezen en terug te denken aan de tijd van weleer...
Is een kant die ik hier niet vaak laat zien dus ik dacht vanmorgen huh wat heb k nou toch allemaal gepost
