ADD / ADHD.....

Tja, 't is inderdaad niet echt subtiel gebracht... als ik het zo lees, lijkt mij inderdaad niet dat ze jou als kind aanduidt, maar gewoon de symptonen ter sprake wou brengen.

Maar ik merk aan mijn eigen ouders dat ze nogal knullig met mijn 'symptonen' omgaan (al is de diagnose nog niet gesteld), en weten ze vaak niet hoe ze erop moeten reageren....



Ik zou eerder boos zijn tov die vrouw, om haar man een kind te noemen, terwijl het niet iets is waar hij voor kiest. Veel vrouwen merk ik, zijn al erg snel geneigd om hun man kinderlijk te noemen. Wat ik dus geen slechte eigenschap vind, maar das weer een heel ander topic



Maar kan me wel goed voorstellen dat het k** klinkt op zo'n moment

Hey allemaal,



Lisa: jeetje ja dat is niet zo fijn hoe dat gegaan is nee. Ik denk dat ze het niet eerder durfde te vertellen tegen jou, over wat ze had besproken met die vrouw. Ik snap dat alleen niet, als je een goede band hebt.. maar ja aan de andere kant vinden mensen het gewoon eng om zoiets ten sprake te brengen.

Hmmm lastig. Maar ik denk niet dat ze vind dat jij je als een kind gedraagt. Maar snap dat dit heel lastig voor je is.



Alfie: wat voor opleiding ga je doen? Wel fijn dat je 1 dag in de week naar school gaat. Bij mij is het voornamelijk thuis studie, 1 keer in de maand een praktijkdag. Maar dan is het niet uitleggen van de stof maar gewoon oefenen. Oh ik ben zo bang dat ik het niet haal, omdat al zoveel dingen mislukt zijn blijf ik er bang voor. Maar ja ik doe me best, meer kan ik niet doen.

Alleen ik moet echt iets verzinnen waardoor ik echt ga studeren. Echt een plan maken ofzo. Maar ja dat is ook zo moeilijk voor me.

Heel goed dat je dingen opschrijft en dat meeneemt naar de psych, dat werkt voor mij ook het beste altijd.



Liefs!

wauw wat een feest van herkenning weer hier Ben net terug van een paar dagen vakantie en moet flink bijlezen.

Eerst even hierop reageren voor ik het vergeet:

@lisa: Ik vind het niet per se overkomen dat je schoonmoeder jou als kinderijk ziet. Maar ze herkent jou in de ADD symptomen. Vrouwen noemen hun man idd vaak een kind en niet alleen als manlief ADHD heeft. Ik herken het trouwens heel erg dat je zoiets dan heel erg kunt gaan uitmelken in je hoofd en uitvergroten en beredeneren hoe en wat. Je maakt het dan heel groot en waarschijnlijk bedoelde je schoonmoeder dus alleen maar dat ze het dus snapt dat je naar de psych gaat, want had al eerder het idee dat je misschien wel ADD hebt. Klopt dus. En verder, STEL dat ze wel iets van dat kinderlijke bedoelt heeft (wat ik dus niet denk), dan nog:jij bent wie je bent, met en zonder bepaalde eigenschappen. Liever kinderlijk dan saai. Kan soms heel schattig zijn. Is niet per se negatief. Juist grappig, onnozel en puur! Dus laat jezelf niet onzeker maken en bekijk het positief! (merk zelf trouwens dat ik met concerta iets minder blijf hangen in dit soort piekerdingen)



Wat betreft mannen: Ik ben niet zo'n ster in relaties. Nooit echt sereuze gehad, altijd onbereikbaar, fout, te oud, getrouwd enzo. Wel heel spannend allemaal. Verlies mezelf ook vreselijk in verliefdheid, obsessief en onzeker, niet mezelf. Ben nu aan het leren dat wel te zijn en te durfen geloven dat iemand mij dan ook echt leuk kan vinden. Ik val vaak op oudere mannen en denk dat het te maken heeft met feit dat die rust en stabiliteit geven. Jongere mannen zijn vaak zo onder de indruk van me en geven geen tegengas en heb vaak het gevoel dat ik emotioneel veel verder zit en niet op gelijk niveau ofzo. Herkennen jullie dit? Ik kan trouwens ook heel goed zijn in een perfect beeld van mezelf willen schetsen. En dan niet mezelf zijn in een relatie enz. Uiteindelijk ben ik dan saai perfect en haken mensen af. Terwijl als ik mezelf ben mensen me leuker vinden, maar ik steeds denk: nu zal hij me wel niet meer leuk vinden, want heb nu echt een blunder gemaakt (blozen, flapuit, struikelen, druk, schreeuwerig). Denk ook altijd dat mannen eigenijk een rustige, meisjesachtige, verantwoordelijke vrouw willen. Niet één die haar eigen verjaardag bijna nog vergeet.

Nou ja, kunnen jullie wat over jullie ervaringen op dat gebied vertellen? Is best een levensissue voor mij namelijk.



Weet niet meer wie het schreef, maar over dat ontspanningsbandje, heel grappig en herkenbaar: tijdens dat bandje al ongeduldig worden enzo, hahaha. Hebben jullie ook dat als iemand met je ademhalingsoefeningen wilt doen dat je dan alleen maar niet meer normaal kunt ademen en er teveel bij nadenkt en dan bijna gaat hyperventilleren?



Mmm, al uur van mijn tijd die ik nuttig wou besteden aan opruimen verforumd......



fijne dag allemaal!

liefs maasje

hoi allemaal,

nog niet helemaal bijgelezen, dus kan nog niet echt reageren... maar ben weer terug van een 8 dagen vakantie met ouders.. tja je moet wat als het geld op is en ze bieden het aan om mee te gaan Maar het was best heel lekker!

Vandaag weer begonnen met werken en pfff wat een omschakeling..., daar ben ik nooit heel goed in, ik ben helemaal hyper en er zijn ook beetje teveel prikkels binnengekomen vandaag.. vanavond dus maar met een melatonine-tabletje slapen en morgen hopen op een betere dag!

Dan hoop ik morgenavond goed te kunnen bijlezen en op dingen te reageren!



liefs ansje

Ellen; ik ga spw doen, en ook nog ns een versnelde versie richting kinderopvang. Ik ben nu bijna 3 maanden aan de slag en vind het geweldig! En gelukkig hebben kinderen regelmaat nodig, net als ik. In het begin een best veel moeite gehad met alles te onthouden (fles geven, bepaalde tijd naar bed, lijsten bijhouden, overdracht naar ouders toe, etc. etc.) maar het gaat al een stuk beter!

Alleen vrijdag begint school, hou mn hart vast... opdrachten maken, nu ook echt een agenda bijhouden... pffff



Wat ga jij doen? Ik snap je angst dat je het misschien niet volhoudt, dat is voor mij ook de reden geweest om naar de psych te stappen. Maar vind het al goed van ons dat we er aan beginnen!



Ben trouwens al een uur aan het proberen om die lijst voor morgen een beetje op orde te krijgen

Dank voor jullie meedenken over mijn vraag.

De opmerking over die drie kinderen waaronder die man, dat is niet eens zozeer waar ik over viel. Daar zei ik ook direct op 'oh, dus jij vindt mij ook een kind?' bij wijze van grol, en toen ontkende ze dat ook direct. Wat mij denk ik vooral steekt, is dat ik vind dat ze helemaal niet had moeten vertellen dat ze wel dacht dat ik dit heb. Dat zij haar eigen diagnose over mij gesteld heeft en daar dan nu mee op de proppen komt, ergens vind ik dat kwetsend. Hou dan je mond, denk ik dan.

Maar goed, maakt niet uit, ben niet meer boos.



Ik heb hier nu een boek thuis waar o.a. een lijst kenmerken in staat uit de DSM-IV, ik geloof dat het er 24 zijn. Als je er minimaal 12 hebt én er last van hebt, zeg maar, zou je ADHD kunnen hebben. Ik heb er twee niet geloof ik en alle rest wel, pff. Vooral de neiging om altijd en overal over te piekeren en zorgen te hebben, dat dat ook zo bij deze 'aandoening' hoort, is een eye opener van de laatste tijd.



Aan je lijstje werken Alfie!



Ik ben enorm aan het stressen. Mijn zoontje is vandaag jarig en er moesten dus traktaties gemaakt enzo. Dat is allemaal wel gelukt, maar morgenmiddag is het kinderfeestje en daar moet nog veel voor gebeuren. Wat erger is, ik doe volgende week zondag mee aan een rommelmarkt en daar zou ik nu zo ongeveer alles wel voor uitgezocht willen hebben. Maar... je raadt het al natuurlijk. Dan ben ik ook nog zo stom geweest de organisatie van een grote barbecue op me te nemen, en die is opeens ook al over 2,5 week. En ik realiseerde me gisteren opeens dat ik natuurlijk niet alleen het vlees en de vis etc hoef te kopen, maar dat ik ook mensen moet regelen die de bar bemannen en de boel mee versieren... op zich functioneer ik meestal wel goed zo onder druk, maar het lijkt wel of ik meer en meer last krijg van dit alles, de laatste pakweg... drie jaar? Ik weet het niet eens, ik denk sinds ik twee kinderen heb.

Sorry voor mijn ego-gebabbel. Ik ga aan het feestje werken.

xx lisa.

Veel succes met het organiseren van de hele reut, Lisa.

Zou je die kenmerken uit het boek anders hier willen posten?



En jaaaa, ik ben bijna klaar met m'n lijstje!

Hey allemaal,



Lekker geslapen? Bij mij is dat dus echt een strijd he, elke nacht weer, bendan echt zo bang. Maar ja woon nu eenmaal alleen, dus ik wil en moet er gewoon doorheen. Maar toch maakt me dat vaak zo verdrietig en wanhopig ook. Maar goed het komt ooit wel goed:P

Ik moet vanmiddag weer naar me psychologe toe. Daar ga ik heen om vooral aan me angststoornis te werken maar heel veel dingen lopen door elkaar heen, angst, adhd, borderline trekken dus is lastig. Ook wil ik nog even studeren vandaag.

Ik ben bezig met een opleiding voor counselling en coaching. Ik weet niet of ik er uiteindelijk in ga werken, maar het is ook heel fijn om jezelf nog beter te leren kennen en ja je leert gewoon heel veel van deze opleiding, over hulpverlenen maar ook over communicatie enzo. Heel interessant. Alleen nogal een drama om alles op orde te krijgen voor mij.



@ alfie: dus je hebt je lijstje nu af? Vandaag had je hem nodig toch? Wat leuk die opleiding spw. Ik ben daar ook ooit aan begonnen, maar was na 2 maanden al gestopt. Was er toen niet aan toe denk ik. Maar heb wel respect hoe je het allemaal regelt. Ook nog met je kids erbij en een opleiding! Heb je ook nog werk of heb je een uitkering?



Ik heb momenteel een uitkering. Hebben meer dat hier eigenlijk? Eerst schaamde ik me er super voor, ben nog jong 25 dus en dan heb je een uitkering, nu al paar jaar.

Wel deed ik vrijwilligerswerk dat was wel heel leuk.

Maar nu dus met de opleiding bezig.



@ Lisa

Zo wat een gedoe om dat alles te regelen. De bbq en verjaardagsfeestje. Heel veel succes ermee!



@maasje

Ik herken dat wel als je verliefd bent dat je gewoon eigenlijk totaal niet meer weet hoe je je moet gedragen. Dat je beetje obsessief word zelfs. Ik heb dat ook best erg. Vind ik helemaal niet leuk eigenlijk.



Fijne dag allemaal!



Liefs

Ellen

Hoi allemaal,



Lisa, je hebt veel hooi op je vork genomen! Herken ik wel, veel later pas beseffen dat het eigenlijk wel erg veel is allemaal! Gaat vast goed komen, zoals de meeste dingen.



Wat betreft die dsm criteria. Zijn er hier ook meer meiden die als klein kind weinig problemen vertoonden? Mijn diagnose was moeilijk te stellen omdat ik eigenlijk geen probleemkind was. Pas vanaf mijn twaalfde ofzo (middelbare school) werd het lastig met leren en organiseren. Was niet overdreven druk als kind, wel ongeduldig, snel afgeleid en erg goed weten wat ik wilde. Erg gevoelig en heimwee, dat wel.



Ellen, wat rot dat je zo angstig bent 's nachts. Waar ben je precies bang voor? Of is het meer de angst voor de angst? Overvalt je een unheimisch gevoel?



Hoe is het met de rest?



liefs Maasje

Maasje, als kind was ik ook geen 'probleemgeval'. Niet overactief, ik deed het heel goed op school, kon mezelf prima vermaken etc.

Wel heb ik tot ik een jaar of zes was alle nachten wakker gelegen en mijn ouders tot wanhoop gedreven met niet te stuiten hysterische buien. Mijn probleem was - en is nog steeds - dat ik niet in slaap kan komen als ik gewoon ga liggen. Dan ga ik malen en piekeren en als kind nadenken over zaken waar geen antwoord op is (zoals de oneindigheid van het heelal etc). Ik ging dan spiertrekken met mijn schouders als een soort tic en dat moest dan aan allebei de kanten hetzelfde voelen. Dat lukte nooit en daar werd ik echt hysterisch van. Het enige dat uiteindelijk dan werkte om mij rustig te krijgen was me meenemen naar mijn tamme muizen en konijn.

Toen ik leerde lezen en dat in bed ook mocht doen zolang ik wilde, was het probleem over. Nu nog steeds kan ik alleen in slaap vallen als ik lees tot mijn ogen dichtvallen. Of ik moet zó extreem moe zijn dat het niet nodig is, maar dat komt zelden voor (zelfs tijdens 3,5 jaar gebroken nachten vanwege mijn jongste zoontje kwam het nog maar zelden voor!).



Een herinnering die ik heb aan toen ik ongeveer een jaar of tien, elf geweest zal zijn, is dat mijn zusje en ik onze ouders moesten helpen op een zondagmiddag. Ze hadden een zaak en er moesten pakketten ingepakt worden die middag. Wij hoefden nooit te helpen (ja, toen we ouder werden wel natuurlijk), dat zal de eerste keer geweest zijn. Ik weet nog dat ik me al heel snel verveelde en er allerlei spannende verhalen bij ging verzinnen, zoals dat wij criminelen waren die drugs aan het inpakken waren, dat soort dingen.

Ook later als ik saaiere klusjes moest doen, plande ik die samen met interessante radio zodat mijn gedachten afgeleid werden. Ik heb op die manier altijd best goed kunnen functioneren. Alleen als ik geen afleiding had, kon ik het niet. Ik heb eens in 2,5 dag een vakantiebaan in een fabriek gehad. De machine stond dermate hard dat je de radio niet kon horen, een radio-walkman dragen mocht niet en ging ook niet want geen bereik binnen. Ik stond met een leeftijdgenoot waar ik het heel goed mee kon vinden aan die machine, maar als je een gesprek voerde moest je zo hard praten dat je dat maar een paar minuten kon volhouden. En dan word ik dus heel snel gek, dat ik het nog 2,5 dag heb volgehouden is een wonder, haha.



Ook herinner ik me dat wij in de toenmalige zesde klas (dus nu groep 8 voor de jonkies die dit misschien lezen) in groepjes mochten werken, zelfstandig. Je kreeg opdrachten waar je dan als groepje een week over kon doen. Onder mijn aanvoering (hyperfocus?) had mijn groepje die in 1,5 dag af. Er waren dan nog wel bonusopdrachten, maar daar begonnen we natuurlijk niet aan. Het ging mij erom de 'plichten' achter de rug te hebben en dan lekker géén plichten meer te hebben.

Toch zou ik vandaag de dag denk ik andersom functioneren, eerst drie of vier dagen freewheelen en dan als een speer met veel stress de opdrachten maken. In een groepje zou dat natuurlijk niet werken, dus een stok achter de deur heb ik zeker wel nodig.



Nou, weer een lang ego-verhaal.

xx lisa.

Helemaal geen ego-verhaal hoor!

Ik had dat ook als kind dat ik in bed bijvoorbeeld werd overvallen door nare gedachtes over dat al mijn geliefden dood zouden gaan en dingen zoals het heelal enzo! Ik had extreme heimwee, echt een mama's kindje. Herinner me pas vanaf middelbare school dat ik me vreselijk kon vervelen bij een blokuur duits bijvoorbeeld, zo erg dat ik er bijna wanhopig van werd. Dat had jij dus bij die fabriek, kan ik me helemaal voorstellen!

Ben jij nog in het diagnostische stadium? Bij mij dus enige twijfel over adhd, maar met name omdat het kind verhaal niet overduidelijk is voor mijn twaalfde. Verder het levensverhaal wel heel typisch en voel zelf ook wel in het 'hokje' te passen. Dmv proefbehandeling ritalin kijken hoe en wat. Omdat ik effect ervan heb, rustig ervan wordt en ineens ga ordenen en opruimen is diagnose zeer waarschijnlijk adhd, in lichte vorm ofzo. Zou dat bij jou ook zoiets zijn?



Grappig trouwens dat je noemt de verplichtingen snel te doen, zodat je daarna geen verplichtingen meer hebt. Ik beschreef dat altijd als: snel snel snel iets doen, om daarna weer te kunnen lantefanteren...

Eigenlijk ben ik te moe, maar als ik nu niet schrijf komt er wéér niks van. En Ellen had me van de week al iets gevraagd, waar nu een pracht voorbeeld hier tussen de postings staat.

Ik hoop dat Lisa het me niet kwalijk neemt als ik haar posting over schoonmoeder even gebruik.



Komt ie dan:

Lisa zit bij schoonmoeder en verteld (eindelik) dat ze zich laat testen etc. Dat is vast niet gemakkelijk, de meesten hebben een behoorlijke angst om voor gek verklaard te worden. (wat ook regelmatig uit onbegrip gebeurd)



Nu geeft schoonmoeder als antwoord dat zij dit al wel verwacht had en waarom dan wel.



En hier komt de clou.

- Is het zoals Lisa denkt een nare opmerking, omdat ze blijkbaar als kind gezien wordt? Dat kan, maar dat kan ook veroorzaakt worden door een minder zelfbeeld en invulling van andermans gedachten achter wat gezegd wordt.

- Is schoonmoeder misschien wel opgelucht dat zij nu eindelijk de kans heeft om open met Lisa te praten over wat zij al vermoedde en zelf moeilijk vond om te zeggen? Misschien vond schoonmoeder het wel heel lullig voor Lisa.



Over gedachten en gevoelens kun je dingen leren. Wij AD(H)D'ers zijn een ster in dingen net even anders opvatten als bedoeld, doormalen tot we er zelf gek van worden enz. In de G-training leer je inzicht te krijgen in communicatie en jouw aandeel daarin. Ook leer je patronen herkennen en als die negatief zijn ze om te buigen in meer positieve patronen.



Persoonlijk vond ik die groep enorm zwaar. Of dat dit aan die cursus lag óf aan mijn situatie op dat moment weet ik niet te zeggen. Waarschijnlijk een combinatie van beiden.

Ik was depressief, wat ik overheerlijk ontkende voor anderen én mezelf en stond hierdoor op het randje van instorten. Als je op zo'n moment over jezelf, je manier van doen etc. moet nadenken en eraan werken dan is dat loeizwaar.

Ondanks dat ik dacht er niet veel aangehad te hebben merk ik dat ik toch veel opgepikt heb en dus probeer uit te voeren. En zodra het kan ga ik die groep nog eens overdoen. Ik heb al nagevraagd of dit mogelijk is en PsyQ is daar niet moeilijk in gelukkig.

Lisa, pas je een beetje op jezelf?!

Als ik zie wat je allemaal aanpakt denk ik dat je wat teveel hooi op je vork neemt. Ik herken heel duidelijk de Lolotte van een klein jaar geleden. Alles was leuk, alles pakte ik aan en uiteindelijjk zat ik in zak en as, want kon niks meer.



Als je het overigens niet prettig vindt dat ik jou als voorbeeld hebt gebruikt dan wil ik mijn voorgaande posting met alle liefde weghalen.



En nu ga ik, na wéér een lange dag werken, thuis enorm aan de haal. Morgenochtend vertrekt mijn wederhelft met zoon voor een lang weekend weg. Helaas ben ik NATUURLIJK weer halverwege met alles dat mee moet. Wasmachine here I come!

sorrry.. ik vrees niet dat het me gaat lukken om alles terug te lezen van de afgelopen week en erop te reageren, ik heb het geduld niet en heb net een kwartier vanalles van achter naar voren en weer terug gelezen en weet eigenlijk niet meer wat ik gelezen heb..

tjonge, soms word je echt moe van jezelf he?



Lolotte, mooie uitleg van die g-training! Klinkt alsof ik dat best wel nodig zou kunnne hebben.. ik ben echt een ster in dingen anders intepreteren.. daar vervolgens een gevoel bij te ontwikkelen en door die beeldvorming weer uitspraken te doen die veel te kortzichtig zijn.. om vervolgens weer te blijven malen waarom diegene dat (zo) gezegd heeft en nou ja, het jullie wel bekende liedje dat je dan het gesprek nog weer dertig keer overdoet en bedenkt 'wat als ik dit of dat gezegd zou hebbem' of 'ik had eigenlijk xxxx moeten zeggen'



Nou nu ik zo aan het typen ben merk ik dat ik wel erg druk ben in mijn hoofd, rustig typen lukt niet en zit ondertussen nog tig andere dingen te bedenken.. sorry dus voor eventuele verwarrende tekst!



Momenteel borrelt er een stuk frustratie in mijn lijf en ik kan het niet goed duiden, ja weet wel ongeveer wat het triggert, maar ik kan van mezelf niet accepteren dat dat me frustreert, waardoor ik mezelf nu gewoon aan het frustreren ben dat het me frusteert.. lekker cirkeltje he? Vind momenteel ook even alles stom.. pff.. leuk hoor weer werken na een weekje vakantie.. waarom kan ik niet gewoon die omschakeling maken en moet ik er weer vol in duiken en dus van inspanning -100 naar +100 stuiteren?



Ik ga maar snel stoppen, zit alleen te zeuren en dat was ook weer niet de bedoeling..

Lolotte, geen probleem dat je mijn voorbeeld bespreekt.

Overigens is het niet zo dat dit voor het eerst was dat ik met mijn schoonmoeder hierover sprak. Zij weet al sinds juni dat ik denk dat ik 'het' heb en dat ik bezig ben in dit traject.

Daarom baal ik van die opmerking, waarom vindt ze het nodig dat nu te vertellen (nu ik er nog nader over nagedacht heb; ze heeft het al eens eerder verteld, van die buurvrouw met haar 'drie' kinderen!), waarom houdt ze haar mond niet. Enfin, ik had al gezegd dat mijn boosheid toch vrijwel weg is.



En ook weer naar Lolotte, je hebt gelijk, ik moet echt oplettenl. Ik merk het ook aan mezelf. Maar goed, de verjaardag van mijn zoon is achter de rug, vanmiddag het kinderfeestje gehad. Na morgen ga ik me bezighouden met de barbecue voor de toneelvereniging, ik heb inmiddels al achterhaald wie het vorig jaar gedaan heeft (ik ben nog maar een paar maanden actief bij die club) en mag haar bellen met al mijn vragen.

Verder heb ik me ook nog aangemeld voor werkopdrachten, volgende week donderdag of vrijdag. Stom. Maar zeer waarschijnlijk gaat het toch niet door.

Pffff, dan nog mijn post. Die ik dus rondbreng op donderdag en/of vrijdag. Het is deze keer meer dan ooit en het grootste deel is door een fout vandaag niet bezorgd. Nouja, ik had toch nog niet kunnen sorteren vanavond. En op de voice mail stond dat het niet erg is als ik er deze keer een dag langer over doe. (moet je tegen mij zeggen, vind ik het meteen geen punt er drie dagen langer over te doen want ik pak toch altijd al die extra dag...)

xx lisa.

@ Maasje: ik ben bang om de controle kwijt te raken als ik slaap, dat ik dan niet merk dat er bijvoorbeeld iemand me huis in komt. Ik schaam me er echt voor maar ben zo bang dat iemand me wat wilt aandoen, ook wel beetje reeel omdat ik een getuigenis heb af moeten leggen 2 jaar terug, en daardoor heb ik super angst ontwikkeld.



Wat grappig dat jullie dat ook hadden vroeger, dat denken en piekeren. Ik had dat ook zo vaak. Voor het slapen dat ik dacht wat is oneindig en wat gebeurd er als ik dood ben en hoe zit alles en bla bla. Kon mezelf echt gek denken.

Was ook niet echt super drukke leerling, wel heel snel afgeleid en iedereen zei altijd je kan beter. Zo gemeen ik deed echt me best. Vanaf de middelbare school werd ik wat lastiger:P



@ Lisa ik herken het wel zoveel dingen op je nemen maar ik heb dan vaak oh jee hoe ga ik dat nou doen en soms verlamt me dat gewoon. Maar wel goed dat je ook zelf merkt dat je wat teveel doet.





@ Lolotte

Klinkt echt super interessant die training, echt iets voor mij ook. Ik ga volgend jaar in een adhd groep



Liefs

Hier ook geen probleemjeugd.



Was een rustige leerling die voorliep op de rest van de klas. Tsja, ik had niet echt vriendjes of vriendinnetjes, maar dat leek niet zo op te vallen.

Zat altijd te dromen (= naar buiten staren) of in de kantlijn te tekenen. Ben weleens met mijn elleboog van de tafel gegleden en daardoor van m'n stoel afgevallen. Zat ook altijd te wippen op de stoel.

Als we op visite gingen had ik altijd een boek mee. Zat altijd met m'n neus in de boeken (nu nog steeds heb ik altijd wel iets te lezen bij me).

Kon moeilijk inslapen en ging dan ook vaak fantaseren (vaak wel enigszins lugubere verhalen) zodat ik in slaap zou vallen. Maar ook stiekem lezen in bed. Iedere keer er weer uit om iets op te zoeken in de encyclopedie... En verder maar altijd dromen.

Speelde een tijdje met iets, liet het dan finaal uit handen vallen om wat anders te gaan doen (en opruimen ho maar). Zo veel drama's thuis gehad dat ik nooit iets opruimde. En als ik dan mijn kamer ging opruimen haalde ik alles overhoop om helemaal vanaf nul weer alles in te gaan richten (en vrij weinig uiteindelijk weg te gooien) wat weer verschillende dagen in beslag nam.

Later was ik wel altijd aanwezig in de klas, maar echt studeren heb ik nooit gedaan. Ik wist de hoofdlijnen wel en verzon de details er wel bij (beetje logisch redeneren en je weet een hele hoop).

Ik heb altijd de radio aan staan (kan ik me beter concentreren) ook als ik ga slapen. Als ik tv kijk moet ik iets met m'n handen doen wat resulteerde in veel snoepen (deed ik sowieso op ieder moment van de dag).

En als ik in een goede bui ben zing ik (vals) mee met de radio.



Ben nu in m'n tweede week van het dieet en vanmorgen gaf de weegschaal al 5 kilo minder aan dan voordat ik begon. En dan heb ik me er echt niet superstrak aan gehouden, want een BBQ van het werk of een dag buiten de deur moet kunnen. Schuif ik de dieetdag alleen door naar het weekend.

Merk er eigenlijk helemaal niets van dat er al kilo's af zijn...

Ook hier eigenlijk geen probleemjeugd hoor. Alhoewel ik geen makkelijk kind was. Schijnbaar liep mijn moeder al ooit huilend terug van de kleuterschool als ze me weg had gebracht, omdat ik zo onhandelbaar was geweest. Wat mijn ouders nu achteraf wel zeggen is dat ik op de kleuterschool vaak 's middags niet meer naar school ging omdat ik in de middagpauze thuis in slaap viel boven mijn bord Volgens het bureau was dit door mijn bronchitis, achteraf gezien wrs door alle prikkels en op mijn tenen lopen. Verder was ik brutaal, impulsief, makkelijk beïnvloedbaar en druk in de klas. Stond op de basisschool al heel vaak op de gang

In mijn pubertijd was ik ook moeilijk, schopte thuis tegen de regels aan en kon heel slecht omgaan met gezag, ook op school. Werd er vaak uitgestuurd, elk jaar dachten ze dat ik niet zou overgaan. Had op mijn 14e een vriendje van 18, was erg 'voorlijk', hing op straat, heb gejat, blowde vanaf mijn 14e... Maar... zoals je vaak ziet bij ADHD dat die alle grenzen overgaan, had ik juist wel bepaalde grenzen. Ging elk jaar toch met mijn hakken over de sloot over, heb nooit harddrugs gebruikt, ondanks dat het toenmalige vriendje dat wel deed, behalve het jatten ben ik nooit in aanraking geweest met politie, heb mijn havo gewoon in 5 jaar gedaan, mijn hbo netjes in 4...

Dus ik was moeilijk, maar een probleemjeugd had ik niet. Ouders zeggen trouwens ook dat mijn energie niveau geen middenweg kende. Ik was of heel druk, of juist passief. Iets wat nu vaak nog steeds zo is.



Ik heb trouwens het boek 'Opgeruimd leven met ADHD' gekocht, ben er pas net in begonnen, maar ik denk dat ook zeker de moeders onder ons er wel iets aan hebben.



Hier twijfel ik of dat ik dit jaar nog weer ga beginnen met school. Wil heel graag iets anders en een nieuwe uitdaging. Maar... de studie is 2 avonden in de week, universitair en ik werk ook zeker 2 avonden in de week... En enerzijds denk ik in mijn enthousiasme: ach maakt toch niks uit, het is maar 2 jaar en in de vakanties minder, dan leer ik eindelijk wat ik wil, het is uitdagend en daar vind ik wel energie voor, enz.

Aan de andere kant weet ik dat na een paar weken school ook weer gewoon school is, en ik tijd voor mezelf, ook vooral 's avonds, eigenlijk heel hard nodig heb...

En dan is er nog een maar... Ik weet dat ik het heel moeilijk ga trekken om dit werk nog een jaar te doen, omdat ik me er verveel... En als ik nu niet begin, kan ik pas over een jaar beginnen...

Pfff en ik heb het niet eens helemaal zelf in de hand, want ondanks dat mijn baas er achter staat dat ik ga studeren, moet het rooster wel omgegooid worden en daar heb ik mijn collega's voor nodig. Maarja, als ik in de vergadering de bal opgooi en alles wordt omgegooid voor mij, dan moet ik het ook gaan doen he! Bleh, het is allemaal veel te onduidelijk!



Oja, over dat lezen, ik lees ook in een recordtempo, mits ik het leuk/ interessant vind. Heb een roman binnen een paar uur uit. En studieboeken kan ik heel goed 'screenend' lezen; over de letters heen vliegen en de hoofd- en bijzaken onderscheiden en alleen datgene lezen wat nuttig is



Biebeltje; de weegschaal liegt niet hoor!!!



Lisa; heb jij als dietiste nog goede tips om mijn gewicht juist te verhogen op een gezonde manier?



Oja ik weet niet meer wie het vroeg, is alweer even geleden, maar het ging over Concerta en alcohol. Ik gebruik concerta en drink gewoon als ik dat wil. Ik drink niet zo vaak, maar kan op stap wel gewoon goed doordrinken en ik merk geen verschil met voordat ik medicatie slikte. Misschien dat het per persoon verschilt en dan zou je het gewoon uit kunnen proberen. Je voelt het vanzelf toch? Normaal gesproken is de concerta ook wel uitgewerkt als je in de kroeg staat lijkt mij...



Fijn weekend iedereen!

Halvemaan, om je goede gerichte tips te kunnen geven, moet ik eerst weten wat je eet. Schrijf het als je wilt eens een paar dagen op en mail het naar me. Zo gedetailleerd mogelijk (dus niet: brood met kaas, maar bijvoorbeeld 3 sneden bruin tijgerbrood besmeerd met halvarine en per snee belegd met een plak 48+ kaas) met vooral ook de tijden van eten erbij. Oei... moeilijke vraag aan een ADHD-er, hahaha...

Tenminste, voor iedereen misschien wel. Mensen vragen mij regelmatig om advies en als ik dan voorstel een eetdagboek bij te houden omdat zomaar wat tips de ruimte in strooien niet werkt, hoor ik er nooit meer iets van.

Dus... je moet eerst zelf even moeite doen en dan krijg je van mij een advies op maat.

xx lisa.

Ellen; ik heb zelf geen kinderen hoor... refereer nu al naar 'kindjes' als ik het over de kinderen op het kinderdagverblijf heb Weet niet of ik zelf kindjes zou aankunnen



Zo, woensdag dus het gesprek bij de psych gehad. Weet niet waarom ik nerveus was, want ze was binnen een half uur klaar. Ze wou namelijk eerst een gesprek met mijn moeder en zusje erbij (mijn zus kent mij het beste, en mijn moeder moest helpen met dingen van vroeger). Dus de 10e weer erheen...



En vandaag mn eerste schooldag, was gelukkig alleen nog maar een introductie, want ik voel me op dit moment alsof ik tegen het plafond opvlieg!





Ik werk namelijk 3 dagen in de week op het kinderdagverblijf, en op vrijdagavond en zaterdag in een schoenenwinkel. Tel daar een extra schooldag bij op, huiswerk en thuisopdrachten, en zondag heb ik nog een feestje.... word al moe als ik er aan denk.

Het kdv neemt namelijk mensen niet aan voor meer dan 24 uur, vanwege de huiswerkdruk... maar anders kan ik echt niet rondkomen dus heb ik er een 2e baan bij moeten nemen.

Heb al gevraagd (omdat ze heel erg blij met me zijn) of ik een dag extra mag komen zodat ik de schoenenwinkel op kan zeggen. Heb ik ook wat meer rust.



Was eerst van plan om op de woensdag nog buikdanslessen te nemen, maar die heb ik maar afgezegd....



Sorry, moest eventjes een ei kwijt

Oh ja, ik was eigenlijk nog heel erg benieuwd hoe het met iedereen zit qua relaties enzo. Heb al het een en ander gelezen van een paar mensen, maar ben nieuwsgierig...



Ben zelf namelijk een ramp, hihi

Heb nu zo'n 2 1/2 jaar al geen relatie gehad, omdat ik de vrijheid gewoon niet kan missen. Heb met de vorige een ontzettend rotrelatie gehad met iemand die heel dominant was en mij probeerde te veranderen en kleineerde. Ben er wel sterker uitgekomen, maar kan het gewoon niet meer opbrengen om voor iemand te veranderen.....



Dusss...vertel vertel!

Alfie, vrijheid kun je ook binnen een relatie hebben.

Ik heb zelf drie lange relaties gehad; een heftige en vreselijke tussen mijn 14e en 24e, toen een gezapige tussen mijn 24e en 28e en sinds mijn 32e dus met mijn huidige man.

Na mijn eerste vriend was het voor mij een verademing dat mijn tweede vriend niet moeilijk deed over dingen. Als ik iets zonder hem wilde doen kon dat gewoon zonder gedoe en gezeik. Hij was zelf voor zijn werk nogal eens weg en dat vond ik heerlijk, was ik op mezelf. Waar mijn eerste vriend onberekenbaar en overspelig etc was, kon ik mijn tweede vriend volledig vertrouwen. Maar... ging ik aan het begin van onze relatie zelf moeilijk doen over meisjes uit het verleden. Totáál belachelijk, want ik kon er niets mee en hij ook niet, het was tenslotte al gebeurd terwijl wij elkaar niet kenden! Dat heb ik van mezelf nooit kunnen begrijpen. Ook bij mijn man had ik dat. Toen ik eenmaal verliefdheid toeliet jegens hem, werd ik ook jaloers op het verleden. Terwijl dat - net zoals bij mijn tweede vriend - allemaal ontzettend braaf was geweest. In tegenstelling tot mezelf. Verstandelijk wist ik wel dat het echt verspilde energie van mij was om met terugwerkende kracht zo jaloers te zijn, maar gevoelsmatig ging ik er enorm onder gebukt.

Ik was gelukkig wel zo ver dat ik mijn man kon uitleggen dat mijn rare buien daarover niet tegen hem gericht waren en dat ik het zelf zeker zo vervelend vond, maar niet wist hoe ik het kon stoppen. Nu denk ik dat het misschien toch ook weer met de ADHD te maken had. Een rare kronkel en koppeling of juist geen koppeling van stofjes vooral bij verliefdheid, wat je chemie al dusdanig op z'n kop zet natuurlijk.



Anyway. Ik verbaas me er nu nog bijna dagelijks over dat ik zo'n goede relatie heb met mijn man. Ik heb het onlangs al eens geschreven; ik denk dat het is omdat ik bij hem echt mezelf kan zijn. Hij houdt voor mijn gevoel onvoorwaardelijk van mij en dat geeft heel veel vertrouwen. Ook angst, ik ben heel bang dat hem iets overkomt.

Verder heb ik mijn gevoel voor hem lang niet toegelaten hoor. Ik ontmoette hem in het café en hij mocht mijn minnaar zijn, en hij was een heel goede. Gaandeweg deden we steeds meer samen, uit eten, dagje weg, weekendje weg, naar Antwerpen, naar Barcelona, etc. Maar hij was toch niets voor mij, zo'n veel te lieve vent, geen hoogvlieger, geen intellectueel, niet zus, niet zo. Dus moest het een leuke tijd zijn en vroeg of laat zou hij een vrouw tegenkomen die zich wél wilde binden en daar moest hij dan gewoon voor gaan. Na zo'n 3/4 jaar ging hij op een verre reis en ontmoette in het gezelschap inderdaad zo'n vrouw. Hij liet mij dat weten en daar zat ik dan, want opeens kreeg ik een hart-overval. En hij zat aan de andere kant van de wereld in een rimboe. Ik heb zelfs nog overwogen er naartoe te vliegen. Ik was volslagen van de kaart. Wilde nog stééds geen vaste relatie op dat moment trouwens, hoor, en had dit ook voorvoeld en dan tóch met mezelf zo in de knoop... ik ging intussen stug door met de happy single uithangen en liet me versieren door een jongen van nog geen 18, allemaal superleuk en spannend. Maar de avond daarna zat ik bij een vriendin op de bank in Amsterdam, ik bleef daar slapen en zou man de volgende dag van Schiphol halen. En ik had het koud, zoooooooo koud, niet alleen lichamelijk maar tot diep in mijn ziel. Dat was voor mij een heel sterk gevoel, een aanwijzing dat mijn wilde leven voorbij was. Dat ik het niet meer wilde.

Ik haalde man van het vliegveld, heb die vrouw niet gezien. Hij had met haar afgesproken dat hij met mij zou praten en dan naar haar zou komen. Maar hij is nooit meer weggegaan, sindsdien zijn we echt bij elkaar. En het werd allemaal zoveel leuker dan ik gedacht had. Ik vind het altijd fijn als hij thuis is, ik vind het leuk samen dingen te doen, maar ook apart. Hij is vaak in het buitenland voor werk en ik kan me zonder hem ook prima redden. Af en toe even van elkaar weg is volgens mij juist goed. Maar ik moet er niet aan denken hem lang te moeten missen!

Nou, pff, dat hele liefdesverhaal van ons, waarom schrijf ik het eigenlijk op. Denk dat ik ermee wil zeggen dat ik altijd wel kan denken de touwtjes in handen te hebben qua gevoel, maar dat het onderhuids kan sluimeren en opeens tot uitbarsting kan komen. Dat vind ik een lastig, maar ook fascinerend iets.



Hoe is dat bij de anderen hier, jaloezie en verliefdheid en andere heftige gevoelens? Beleef je die naar eigen denken als 'normaal' of heel anders dan gemiddeld?

xx lisa.

Heb nu zo'n 5 jaar een relatie met m'n huidige man. Daarvoor 5 jaar met een goede jongen (maar beetje saai). Na 1 jaar maakte hij het uit. Binnen no time had ik een vakantievriendje (2 zelfs) en een oude klasgenoot opgescharreld. Maar dat was ook niets... Vriend kwam weer met hangende pootjes terug en ik zei maar ja. Voelde eigenlijk nooit echt goed, want ik schaamde me soms voor hem en zat liever thuis of met anderen dan met hem. Maar ik dacht dat het wel beter zou gaan als we na onze studie zouden gaan samenwonen.

Tijdens studie in het buitenland vond ik het toch wel relaxed. Had lust op het eerste gezicht met mijn huidige man en was echt zwaar jaloers als hij met andere meiden omging (we hadden geen eens iets, nog niet eens gezoend want ik had natuurlijk nog een vriend).

Uiteindelijk mijn gevoel gevolgd en nog steeds erg blij.

Heb ook wel eens een crush op iemand. Ben vrij bezitterig als het op mannelijke vrienden aankomt.

Het is dat ik altijd in een relatie zit, anders was ik waarschijnlijk echt een slettebak eerste klas. Voor mij hoeven liefde en sex niet perse samen te gaan. Ik doe dingen gewoon op impuls...

Maar vreemdgaan doe ik in principe niet (alleen om aan mijn huidige man te komen heb ik die principes even overboord gezet). Ben nu bijna 4 jaar getrouwd en zal zoiets mijn man echt niet aandoen.

Alfie; ik heb ook een relatie, nou bijna 9 mnd. Nog niet zo lang dus, maar over 3 maanden gaan we wel al samenwonen!

Mijn vriend is over het algemeen een hele rustige, stabiele jongen. Het enige ding waar wij nu op (beginnen?) te botsen is het onderwerp 'vrijheid'. Waar we in het begin nog heel erg op één lijn leken te liggen (je eigen dingen doen, elkaar niet teveel zien, lekker ongedwongen), lijkt mijn vriend nu steeds meer behoefte aan samen zijn te hebben (heeft wrs ook te maken met het samenwonen). En ik vind dat niet erg, zolang ik maar het gevóél heb dat ik zou kúnnen doen wat ik zelf wil. Ik wil daarin zo min mogelijk afhankelijk zijn van zijn plannen en wil ook niet dat hij dat van mij is.

Voorbeeld van afgelopen weekend: ik kwam 's nachts thuis van een vriendin en wist vantevoren niet hoelaat (met de trein). Vriend was op stap. We hadden afgesproken om bij hem te slapen. Ik was helemaal gaar van de treinreis en wilde meteen naar huis. Vriend wilde dat ik nog even naar de kroeg kwam. Eén van ons moest dus doen wat ie liever niet wilde... En ik zou er dan veel liever voor kiezen om niet samen te slapen en gewoon allebei doen wat je het liefste wil, dan wel samen slapen (en tot 6 uur 's ochtends ruzie maken grrrr!!!)



Maar goed, denk dat die vrijheidsdrang ook wel iets met adhd te maken heeft. Mijn vriend wijst me er ook op dat ik niet zo goed kan inschatten wanneer het toch echt een goed moment is om iets 'voor hem' te doen/ over te hebben. Denk dat dit ook met adhd te maken heeft, kan dan niet ad hoc de situatie goed inschatten ofzo...



Lisa; een eetdagboek bijhouden vind ik inderdaad heel moeilijk. Ben ook een tijdje bij een diëtiste geweest en ook bij de psycholoog voor mijn eetgedrag. Maar het viel me bij de diëtiste heel erg op dat ze heel weinig weten over aankomen, iedereen is toch altijd bezig met afvallen...

Maar goed, als je iets wil verzinnen ivm adhd en eten, volgens mijn psych komen eetproblemen vaker voor bij meisjes met adhd. Dus niet alleen de invloed van eten op adhd, maar ook van adhd op eetgedrag is misschien het onderzoeken waard!

En eigenlijk weet ik ook al heel veel dingen om goed aan te komen. 3 keer per dag op ongeveer dezelfde tijd, veel gezonde, koolhydraadhoudende tussendoortjes, noten, vette boter, vette kaas, boterhammen enkel beleggen, enz. Ik kan me er alleen niet aan houden. Heb maar zo'n maaltijdshake gekocht (poeder). Dat is eigenlijk maaltijdvervanger voor mensen die willen afvallen, maar ik probeer hem een paar keer per dag extra te nemen... Maar sjee, wat is dat vies zeg!!!



Ik ga denk ik toch maar met school beginnen. Ben altijd redelijk graag naar school gegaan (deed ik liever dan werken!) en het is meteen een goede reden om beter mijn grenzen aan te leren geven Ben benieuwd hoe het gaat...

Halvemaan, vettigheid is natuurlijk wel 'goed' om aan te komen, maar toch niet zo gezond in grote hoeveelheden. Ook niet als je dun bent. Vooral vet in kaas, vlees en zuivelproducten moet je niet teveel hebben.

Noten zijn dan inderdaad wel weer goede tussendoortjes als je wilt aankomen.

Shakes voor mensen die willen afvallen zou ik juist niet nemen; die zijn toch weer vrij laag in de calorieën meestal en bevatten vaak vezels, waardoor je lang volzit.

Als je het met normale voeding niet trekt om de energie (calorieën) in je voeding op te hogen, dan zou ik als ik jou was eerder kiezen voor andere soorten shakes. Of maaltijdvervangers, maar dan dus niet vervangen maar als drankje tussendoor gebruiken. Zoiets als Nutridrink. Is wel prijzig, bij apotheek verkrijgbaar.

Je kunt ook poeder toevoegen aan zelfgemaakte milkshakes. Kies dan bijvoorbeeld voor Fantomalt. Dat is koolhydraatpoeder. Protifar bijvoorbeeld is een eiwitrijk poeder, maar van eiwitten zit je juist vaak weer lang vol.

Eet ook vrij energierijk fruit als banaan, flinke portie druiven, avocado. Deze laatste is heel makkelijk te mengen door salades of stamppot zonder dat-ie heel sterk smaakt, maar je voegt wel gelijk weer flink wat (gezonde) calorieën toe.

Enfin. Als je echt ger