Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
dinsdag 18 november 2008 om 12:45
Pippin, ik slik de pil niet, dus dat doorslikken is geen optie. Toen ik de pil nog wel slikte, in een diepgrijs verleden, slikte ik meestal twee strips achter elkaar.
Ik ben o.a. met de pil gestopt omdat het me tegenstond, ik had de indruk minder mezelf te zijn ofzo, beetje vaag.
Mijn man is inmiddels gesteriliseerd dus ik ga er ook niet weer aan beginnen, ben ook bang vanwege het verhoogde risico op trombose met pil.
Ik ben druk aan het werk nu, zit lekker thuis aan de pc.
Moet eigenlijk ook ander werk, dat ik vanmiddag ga doen, voorbereiden. En dat zit ik dan weer voor me uit te schuiven, ondanks een flinke dosis ritalin.
Ik zie er een klein beetje tegenop en daarom doe ik dat denk ik. Maar als ik het snel ga doen, ben ik er wel mooi vanaf en heb de rest van de dag geen 'moetdingen' meer.
Eerst maar eens een kop soep en een half uurtje tv. Dan douchen en aan dat andere werk.
En of het fijn is dat ik weer werk... ik weet ook dát niet. Het is lekker om wat te verdienen, maar daar gaat het ook voornamelijk om. Mijn oorspronkelijke plan was niet te werken, behalve het post rondbrengen, tot halverwege volgend jaar in elk geval. Maar dat lukt me dus niet. En dan bedoel ik: het zuinige leven lukt me niet. Nu ik toch weer drukte creëer kom ik natuurlijk helemaal niet toe aan mijn huis van onder tot boven opruimen en herinrichten enzo en schoonmaken. Laat staan aan schrijven. En dat was dus eigenlijk wel de insteek.
Ik begrijp die drang om geld uit te geven ook al niet goed. Niet dat ik het met emmers tegelijk over de balk smijt, maar het kan een heel stuk minder en dat gáát gewoon niet blijkbaar. Hoe sterker ik het me voorneem, hoe groter de neiging toch dit of dat te kopen. Super irritant.
Maar goed, ik wil toch echt zuinig doen, het is niet alleen maar kopen-kopen hoor. We willen de badkamer verbouwen en hebben nog veel meer wensen voor ons huis, dat moet ook ergens vandaan komen natuurlijk.
Nouja, geneuzel allemaal.
Pippin, ik zou het zeker ook proberen. Ben benieuwd.
xx lisa.
Ik ben o.a. met de pil gestopt omdat het me tegenstond, ik had de indruk minder mezelf te zijn ofzo, beetje vaag.
Mijn man is inmiddels gesteriliseerd dus ik ga er ook niet weer aan beginnen, ben ook bang vanwege het verhoogde risico op trombose met pil.
Ik ben druk aan het werk nu, zit lekker thuis aan de pc.
Moet eigenlijk ook ander werk, dat ik vanmiddag ga doen, voorbereiden. En dat zit ik dan weer voor me uit te schuiven, ondanks een flinke dosis ritalin.
Ik zie er een klein beetje tegenop en daarom doe ik dat denk ik. Maar als ik het snel ga doen, ben ik er wel mooi vanaf en heb de rest van de dag geen 'moetdingen' meer.
Eerst maar eens een kop soep en een half uurtje tv. Dan douchen en aan dat andere werk.
En of het fijn is dat ik weer werk... ik weet ook dát niet. Het is lekker om wat te verdienen, maar daar gaat het ook voornamelijk om. Mijn oorspronkelijke plan was niet te werken, behalve het post rondbrengen, tot halverwege volgend jaar in elk geval. Maar dat lukt me dus niet. En dan bedoel ik: het zuinige leven lukt me niet. Nu ik toch weer drukte creëer kom ik natuurlijk helemaal niet toe aan mijn huis van onder tot boven opruimen en herinrichten enzo en schoonmaken. Laat staan aan schrijven. En dat was dus eigenlijk wel de insteek.
Ik begrijp die drang om geld uit te geven ook al niet goed. Niet dat ik het met emmers tegelijk over de balk smijt, maar het kan een heel stuk minder en dat gáát gewoon niet blijkbaar. Hoe sterker ik het me voorneem, hoe groter de neiging toch dit of dat te kopen. Super irritant.
Maar goed, ik wil toch echt zuinig doen, het is niet alleen maar kopen-kopen hoor. We willen de badkamer verbouwen en hebben nog veel meer wensen voor ons huis, dat moet ook ergens vandaan komen natuurlijk.
Nouja, geneuzel allemaal.
Pippin, ik zou het zeker ook proberen. Ben benieuwd.
xx lisa.
donderdag 20 november 2008 om 10:29
Dag mede AD(H)D'ers! Bij mij is sinds dinsdag dan duidelijk dat ik adhd heb, hm moet er nog erg aan wennen. Het voelt toch nog als een slecht excuus voor luiheid. Aan het eind van de zomer weer een enorme clinch met mijn zus gehad, ik kwam mijn afspraken niet na, zij interperteerde dit als dat ik dús niet genoeg van haar hield en ik wist echt niet hoe ik dit nou nog kon voorkomen. (was de zoveelste keer)
Daarna heb ik er veel met mensen die dichtbij mij staan overgesproken en hoorde van verschillende kanten is het geen ADD?
En dan ga je lezen (jullie kennen het gevoel vast wel) hé is dat niet normaal dan, dat je altijd afleiding hebt van je eigen gedachtes, dat je muziek op móet hebben in de supermarkt omdat het je anders echt niet lukt om met de juiste spullen thuis te komen. Natúúrlijk weet ik waar de mensen naast, achter en voor mij in het restaurant het over hebben, maar mijn date heeft het over??? En dan hebben we het nog niet over de puinhoop van mijn huis, administratie, altijd te laat, dubbele afspraken, altijd iets móeten zeggen (ookal ben je op een uitvaart...) impulsieve aankopen, verkeersboetes, etc etc etc.
De psych vond het een duidelijk verhaal, volgende week wordt ik nog in het team besproken maar volgens haar ben ik een duidelijk voorbeeld (zo zij ze het ook steeds tegen de staigaire; kijk dit is zó een klassiek geval. )
En dan... Pillen, CGT, groepstherapie, allemaal dingen waarvan ik nooit dacht dat ik dat zelf zou meemaken....
Daarna heb ik er veel met mensen die dichtbij mij staan overgesproken en hoorde van verschillende kanten is het geen ADD?
En dan ga je lezen (jullie kennen het gevoel vast wel) hé is dat niet normaal dan, dat je altijd afleiding hebt van je eigen gedachtes, dat je muziek op móet hebben in de supermarkt omdat het je anders echt niet lukt om met de juiste spullen thuis te komen. Natúúrlijk weet ik waar de mensen naast, achter en voor mij in het restaurant het over hebben, maar mijn date heeft het over??? En dan hebben we het nog niet over de puinhoop van mijn huis, administratie, altijd te laat, dubbele afspraken, altijd iets móeten zeggen (ookal ben je op een uitvaart...) impulsieve aankopen, verkeersboetes, etc etc etc.
De psych vond het een duidelijk verhaal, volgende week wordt ik nog in het team besproken maar volgens haar ben ik een duidelijk voorbeeld (zo zij ze het ook steeds tegen de staigaire; kijk dit is zó een klassiek geval. )
En dan... Pillen, CGT, groepstherapie, allemaal dingen waarvan ik nooit dacht dat ik dat zelf zou meemaken....
vrijdag 21 november 2008 om 20:20
Cathalena; welkom hier! Allemaal herkenbaar wat je schrijft, ik was blij toen ik de diagnose had, maar er komt zoveel op je af.
Pippin; ik slik medicijnen, maar denk er eigenlijk niet over na of ik die heel mijn leven ga slikken. Ik kan me niks voorstellen bij het feit dat ik 50 zou zijn en concerta zou slikken
Ik vind het moeilijk om aan te geven hoe het is mét medicatie, ik merk vooral nu hoe het is zónder. Vooral op momenten dat er iets van me verwacht wordt, in vergaderingen, als ik het druk heb, enz. Ook hebben vriendlief en ik vaak ruzie als ik geen medicatie heb genomen, wrs reageer ik dan impulsiever en zijn mijn emoties heftiger. Vriend merkt tegenwoordig ook wel wanneer ik mijn concerta vergeten ben, en op het werk in vergaderingen zien ze ook het verschil.
Voor mij is het vooral dat ik wat minder impulsief ben, wat beter de balans heb tussen hyper en passief, dat prikkels minder sterk binnen komen (en dus minder afleiden) en dat het in mijn hoofd een stuk rustiger is.
Het bizarre was dat ik in het begin van mijn medicijnen heel vaak dacht: dus zo kan het ook! Sommige vervelende dingen (het gestresst voelen, gesprekken voeren in mijn hoofd, geen rust kunnen krijgen) was ik zo gewend, dat ik pas merkte hoe storend het altijd was toen het er niet meer was.
Lisa; ik zal je een mailtje sturen. Ben aan het verhuizen, dus de komende weken zal het er moeilijk bij passen, maar ik vind het wel heel leuk!
Het verhuizen gaat best voorspoedig, merk wel dat ik het liefst in mijn eentje bezig ben. Ondanks alle pauzes die ik dan neem waardoor het niet zo snel gaat, kan ik wel lekker beslissen wat ik het liefste doe.
Alleen nu ben ik dus na een dag klussen in het nieuwe huis thuisgekomen om te poetsen en dozen in te pakken, omdat we morgen overhuizen, maar daar kan ik me niet echt toe zetten... Maar goed, het zal moeten, dus zo toch maar aan de slag!
Pippin; ik slik medicijnen, maar denk er eigenlijk niet over na of ik die heel mijn leven ga slikken. Ik kan me niks voorstellen bij het feit dat ik 50 zou zijn en concerta zou slikken
Ik vind het moeilijk om aan te geven hoe het is mét medicatie, ik merk vooral nu hoe het is zónder. Vooral op momenten dat er iets van me verwacht wordt, in vergaderingen, als ik het druk heb, enz. Ook hebben vriendlief en ik vaak ruzie als ik geen medicatie heb genomen, wrs reageer ik dan impulsiever en zijn mijn emoties heftiger. Vriend merkt tegenwoordig ook wel wanneer ik mijn concerta vergeten ben, en op het werk in vergaderingen zien ze ook het verschil.
Voor mij is het vooral dat ik wat minder impulsief ben, wat beter de balans heb tussen hyper en passief, dat prikkels minder sterk binnen komen (en dus minder afleiden) en dat het in mijn hoofd een stuk rustiger is.
Het bizarre was dat ik in het begin van mijn medicijnen heel vaak dacht: dus zo kan het ook! Sommige vervelende dingen (het gestresst voelen, gesprekken voeren in mijn hoofd, geen rust kunnen krijgen) was ik zo gewend, dat ik pas merkte hoe storend het altijd was toen het er niet meer was.
Lisa; ik zal je een mailtje sturen. Ben aan het verhuizen, dus de komende weken zal het er moeilijk bij passen, maar ik vind het wel heel leuk!
Het verhuizen gaat best voorspoedig, merk wel dat ik het liefst in mijn eentje bezig ben. Ondanks alle pauzes die ik dan neem waardoor het niet zo snel gaat, kan ik wel lekker beslissen wat ik het liefste doe.
Alleen nu ben ik dus na een dag klussen in het nieuwe huis thuisgekomen om te poetsen en dozen in te pakken, omdat we morgen overhuizen, maar daar kan ik me niet echt toe zetten... Maar goed, het zal moeten, dus zo toch maar aan de slag!
zaterdag 22 november 2008 om 11:25
Leve de deadlines, Halvemaan! Dat je ergens echt niet onderuit kunt.
Ik had weer zo'n typisch ADHD-stuntje van de week.
Al maanden geleden had ik een notuleeropdracht toegewezen gekregen op 21 november, in een stad 90 km verderop. Het zou mijn eerste opdracht worden voor een bureau waar ik in de zomer aangenomen ben, d.w.z. geschikt geacht om opdrachten voor hen te doen. Maar ze werken voornamelijk in andere regio's dus heel vaak komt er niet iets voor mij voorbij. Anyway, dit ter achtergrond.
Afgelopen maandag ontving ik de vergaderstukken per mail. Nu was deze week een hectiek-week tot en met, en ik had te weinig tijd genomen om die stukken goed door te nemen. Uiteindelijk donderdagochtend daarvoor gereserveerd, ik hoefde toch pas in de middag weg.
Om een lang verhaal een stuk korter te maken: om tien voor één ging ik van huis, 20 minuten later dan het echte uiterste waar ik me nog rustig bij gevoeld zou hebben. Láng niet alle stukken doorgenomen. Als ik daar nu om twee uur zou zijn (het begon om half drie) zou ik nog wel een kwartier bij elkaar kunnen persen om stukken te lezen. En ik had een plan bedacht om ook zonder goede apparatuur geluidsopnamen te kunnen maken dus die zou ik sowieso dan hebben. Dat gaf me ook een geruster gevoel.
Anyway. De tijd drong toch wel hard. Ik heb harder gereden en meer vrachtwagens in gehaald dan ik eigenlijk durfde en heb echt dikke vette stress gehad. Natuurlijk reed ik ook nog verkeerd in het centrum van die stad. Parkeergarage wel gevonden maar toen nog de weg naar het adres waar ik moest zijn... uiteindelijk rende ik daar buiten adem binnen om vijf voor half drie. Wat heb ik mezelf vervloekt. Dit schijnt dus toch ondanks de medicatie niet anders te kunnen en dat stelt me eerlijk gezegd diep teleur.
En toen... bleek de vergadering de avond ervoor te zijn afgelast. Ze waren alleen vergeten de notulist te verwittigen...
Pfffffff. Op zich mazzel. Ik kreeg nu toch betaald terwijl ik niets hoefde te doen én ik had tijd over omdat ik dan uiteraard ook geen verslag hoefde uitwerken.
Maar die stress had ik toch echt liever niet gehad...
xx lisa.
Ik had weer zo'n typisch ADHD-stuntje van de week.
Al maanden geleden had ik een notuleeropdracht toegewezen gekregen op 21 november, in een stad 90 km verderop. Het zou mijn eerste opdracht worden voor een bureau waar ik in de zomer aangenomen ben, d.w.z. geschikt geacht om opdrachten voor hen te doen. Maar ze werken voornamelijk in andere regio's dus heel vaak komt er niet iets voor mij voorbij. Anyway, dit ter achtergrond.
Afgelopen maandag ontving ik de vergaderstukken per mail. Nu was deze week een hectiek-week tot en met, en ik had te weinig tijd genomen om die stukken goed door te nemen. Uiteindelijk donderdagochtend daarvoor gereserveerd, ik hoefde toch pas in de middag weg.
Om een lang verhaal een stuk korter te maken: om tien voor één ging ik van huis, 20 minuten later dan het echte uiterste waar ik me nog rustig bij gevoeld zou hebben. Láng niet alle stukken doorgenomen. Als ik daar nu om twee uur zou zijn (het begon om half drie) zou ik nog wel een kwartier bij elkaar kunnen persen om stukken te lezen. En ik had een plan bedacht om ook zonder goede apparatuur geluidsopnamen te kunnen maken dus die zou ik sowieso dan hebben. Dat gaf me ook een geruster gevoel.
Anyway. De tijd drong toch wel hard. Ik heb harder gereden en meer vrachtwagens in gehaald dan ik eigenlijk durfde en heb echt dikke vette stress gehad. Natuurlijk reed ik ook nog verkeerd in het centrum van die stad. Parkeergarage wel gevonden maar toen nog de weg naar het adres waar ik moest zijn... uiteindelijk rende ik daar buiten adem binnen om vijf voor half drie. Wat heb ik mezelf vervloekt. Dit schijnt dus toch ondanks de medicatie niet anders te kunnen en dat stelt me eerlijk gezegd diep teleur.
En toen... bleek de vergadering de avond ervoor te zijn afgelast. Ze waren alleen vergeten de notulist te verwittigen...
Pfffffff. Op zich mazzel. Ik kreeg nu toch betaald terwijl ik niets hoefde te doen én ik had tijd over omdat ik dan uiteraard ook geen verslag hoefde uitwerken.
Maar die stress had ik toch echt liever niet gehad...
xx lisa.
zondag 23 november 2008 om 19:10
Dag dames,
hier ook een ADD'er, half september heb ik de diagnose mogen ontvangen.
Momenteel ben ik in het behandelingscircuit beland en ben ik nog veel aan het verwerken. Een soort periode van rouw zegmaar, en het ontdekken van mijn "nieuwe" ik. Ik ben erachter gekomen dat ik veel te hard mijn best heb gedaan iets te zijn wat ik helemaal niet ben! Herkenbaar?
Ook ben ik gescheiden en single mom.
Leuk zo'n topic!
Ik slik ritalin trouwens.
hier ook een ADD'er, half september heb ik de diagnose mogen ontvangen.
Momenteel ben ik in het behandelingscircuit beland en ben ik nog veel aan het verwerken. Een soort periode van rouw zegmaar, en het ontdekken van mijn "nieuwe" ik. Ik ben erachter gekomen dat ik veel te hard mijn best heb gedaan iets te zijn wat ik helemaal niet ben! Herkenbaar?
Ook ben ik gescheiden en single mom.
Leuk zo'n topic!
Ik slik ritalin trouwens.
zondag 23 november 2008 om 22:50
Hai allemaal.
Dank voor welkom Halvemaan, voor mij ook wel opluchting met een diagnose, maar merk dat ik er ook een beetje verdrietig van ben geworden. Dus dat rouwproces herken ik ook wel Kim en een soort erkenning dat ik niet alleen maar te weinig mijn best deed. Ik merk ook dat ik heel hard voor mijzelf ben geweest, heel stoer naar anderen, maar mezelf altijd vervloeken bij alles wat mis loopt. Hopelijk ga ik mezelf later weer wat liever vinden, want dat is nu niet zo aan de orde.
Wat een heerlijk herkenbaar verhaal Lisa, zo vermoeiend al die planningen bedenken die achteraf niet haalbaar zijn, en zelfs die planning alsnog niet halen...
Wat ik mij afvroeg, aan wie hebben jullie verteld van de diagnose en behandeling? Directe familie en beste vrienden zijn nu op de hoogte, maar wanneer vertel je het bijvoorbeeld die ene "scharrel met potentie tot meer" ?
Nu dan toch die was maar eens ophangen, ik heb hem alweer opnieuw gewassen omdat hij twee dagen nat in de trommel lag
Dank voor welkom Halvemaan, voor mij ook wel opluchting met een diagnose, maar merk dat ik er ook een beetje verdrietig van ben geworden. Dus dat rouwproces herken ik ook wel Kim en een soort erkenning dat ik niet alleen maar te weinig mijn best deed. Ik merk ook dat ik heel hard voor mijzelf ben geweest, heel stoer naar anderen, maar mezelf altijd vervloeken bij alles wat mis loopt. Hopelijk ga ik mezelf later weer wat liever vinden, want dat is nu niet zo aan de orde.
Wat een heerlijk herkenbaar verhaal Lisa, zo vermoeiend al die planningen bedenken die achteraf niet haalbaar zijn, en zelfs die planning alsnog niet halen...
Wat ik mij afvroeg, aan wie hebben jullie verteld van de diagnose en behandeling? Directe familie en beste vrienden zijn nu op de hoogte, maar wanneer vertel je het bijvoorbeeld die ene "scharrel met potentie tot meer" ?
Nu dan toch die was maar eens ophangen, ik heb hem alweer opnieuw gewassen omdat hij twee dagen nat in de trommel lag
maandag 24 november 2008 om 08:44
Hey allemaal,
Welkom Cathalena.
Hoe gaat het nu met jullie allemaal?
Ik heb mijn diagnose wel aan best veel mensen verteld, ben ook altijd heel open. Misschien weer wat te. Want ja wanneer vertel je het en wanneer niet?
En waarom wel of waarom niet?
Dilemmas!
Met mij gaat het op het moment wel aardig, wel beetje down maar ja daar heb ik ook wel vaker last van. Maar waar dat dan precies door komt? Ik denk dat ik me toch best wel alleen voel, terwijl ik best wel wat mensen om me heen heb. Maar geen relatie ofzo. Niet dat dat perse hoeft. maar toch ben nu 2 jaar single, veel gedate maar niet iemand ontmoet die ik echt leuk vond en andersom:P
Eerder had ik altijd relaties. Maar ja de manier waarop was ook niet goed. Oohhh.
Nou fijne dag vandaag!
Liefs
Welkom Cathalena.
Hoe gaat het nu met jullie allemaal?
Ik heb mijn diagnose wel aan best veel mensen verteld, ben ook altijd heel open. Misschien weer wat te. Want ja wanneer vertel je het en wanneer niet?
En waarom wel of waarom niet?
Dilemmas!
Met mij gaat het op het moment wel aardig, wel beetje down maar ja daar heb ik ook wel vaker last van. Maar waar dat dan precies door komt? Ik denk dat ik me toch best wel alleen voel, terwijl ik best wel wat mensen om me heen heb. Maar geen relatie ofzo. Niet dat dat perse hoeft. maar toch ben nu 2 jaar single, veel gedate maar niet iemand ontmoet die ik echt leuk vond en andersom:P
Eerder had ik altijd relaties. Maar ja de manier waarop was ook niet goed. Oohhh.
Nou fijne dag vandaag!
Liefs
maandag 24 november 2008 om 09:57
Welkompje voor de nieuwe mensen hier!
Kimmetje, ik heb ook pas mijn diagnose in augustus gekregen en voor mij is 'rouw' misschien een drastische omschrijving, maar ik snap wel wat je bedoelt. Er ontzettend mee bezig zijn, proberen terug te denken (in jaren zelfs) over wat nou wel en niet met ADD te maken had.... het wordt gelukkig nu wat minder, maar was er in het begin echt teveel mee bezig (krijg je met dat hyper-focussen he )
Ellen, ik ben er zelf ook heel open over. Soms denk ik later van 'waarom zeg ik het nou weer', maar tot nu toe geen mensen gehad die anders tegen me gingen doen.
Wat betreft relaties, nog steeds hetzelfde hier. Voel me met sommige dagen idd een beetje alleen, terwijl ik toch van mijn vrijheid geniet. Ach, je hebt iig dates gehad, heb er (even in mijn geheugen graven) vorig jaar eentje gehad en heb toen maar de handdoek in de ring gegooid. Komt vanzelf wel goed met ons!
Heb lekker een weekje vrij, moet alleen dinsdag naar cursus en vrijdag naar school. Verder hoef ik niks!!
Kimmetje, ik heb ook pas mijn diagnose in augustus gekregen en voor mij is 'rouw' misschien een drastische omschrijving, maar ik snap wel wat je bedoelt. Er ontzettend mee bezig zijn, proberen terug te denken (in jaren zelfs) over wat nou wel en niet met ADD te maken had.... het wordt gelukkig nu wat minder, maar was er in het begin echt teveel mee bezig (krijg je met dat hyper-focussen he )
Ellen, ik ben er zelf ook heel open over. Soms denk ik later van 'waarom zeg ik het nou weer', maar tot nu toe geen mensen gehad die anders tegen me gingen doen.
Wat betreft relaties, nog steeds hetzelfde hier. Voel me met sommige dagen idd een beetje alleen, terwijl ik toch van mijn vrijheid geniet. Ach, je hebt iig dates gehad, heb er (even in mijn geheugen graven) vorig jaar eentje gehad en heb toen maar de handdoek in de ring gegooid. Komt vanzelf wel goed met ons!
Heb lekker een weekje vrij, moet alleen dinsdag naar cursus en vrijdag naar school. Verder hoef ik niks!!
maandag 24 november 2008 om 11:43
Ha mensen weer,
Uiteraard van mijn kant ook een warm welkom aan de new kids on the block hier!!! Was ik vergeten, shame on me.
Aan wie vertellen? Ik maak me er niet zo druk over. Ik laat het van de situatie, het gesprek en de zin die ik heb om erover te praten afhangen.
Laatst had ik een etentje met zes dames, vriendinnen van de middelbare school. Twee daarvan zie ik ook buiten dat incidentele eten regelmatig, die weten ervan. Het is geen geheim, maar tijdens dat etentje kwam het er helemaal niet van het tegen de anderen te zeggen. Zo'n wereldschokkend nieuws is het nu ook weer niet, denk ik dan, komt nog weleens ter sprake.
Nu ik erover nadenk zeg ik het makkelijk tegen mensen, maar niet te pas en te onpas. Het moet gewoon tersprake komen, in het gesprek passen en dan noem ik het wel.
Gisteren familiedag gehad. Gesproken met een neef van 17, jongste zoon van mijn jongste en lievelingstante. Hij heeft ADD, loopt tegen heel veel aan, het gaat niet goed thuis en op school. Hij wil niet weer andere medicatie, de Ritalin werkt maar hij neemt het niet consequent. Psychiater associeert hij met diepgaande analyse. Enfin, het was een goed gesprek, duurde niet zo héél lang vanwege de aandacht, haha, maar met kerst hebben we het er ongetwijfeld weer over. Het was wel een fijn gesprek, voor hem denk ik zeker, omdat er dingen heel herkenbaar waren. Mijn tante ook helemaal blij.
Ik ben lekker aan het werk. Heerlijk is dat, als ik er even genoeg van heb gewoon naar het forum, even lezen en posten, en zo meteen weer verder. De oppas is er voor de kinderen.
Deze week hoef ik alleen vrijdagmiddag de deur uit voor werk, verder alles vanuit huis.
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen dagen wel weer twee keer in de verleiding gekomen ben op 'echte banen' te reageren, in de voeding, maar ik vind dat ik het komende jaar echt even moet blijven doen wat ik nu allemaal bij elkaar geregeld heb.
Dat levert allemaal niet de hoofdprijs op, maar ik kan zo flexibel zijn en lekker in mijn kantoortje thuis zitten, het is helemaal goed zo. Nu maar hopen dat ik dat gevoel kan vasthouden.
Zeker ook herkenbaar voor velen hier, dat je toch altijd op zoek gaat, een vrij rustige status quo eigenlijk niet kunt handlen?
Voor iedereen die zich niet zo lekker voelt of wat voor manier dan ook: van mij ook een dikke vette HUG.
xx lisa.
Uiteraard van mijn kant ook een warm welkom aan de new kids on the block hier!!! Was ik vergeten, shame on me.
Aan wie vertellen? Ik maak me er niet zo druk over. Ik laat het van de situatie, het gesprek en de zin die ik heb om erover te praten afhangen.
Laatst had ik een etentje met zes dames, vriendinnen van de middelbare school. Twee daarvan zie ik ook buiten dat incidentele eten regelmatig, die weten ervan. Het is geen geheim, maar tijdens dat etentje kwam het er helemaal niet van het tegen de anderen te zeggen. Zo'n wereldschokkend nieuws is het nu ook weer niet, denk ik dan, komt nog weleens ter sprake.
Nu ik erover nadenk zeg ik het makkelijk tegen mensen, maar niet te pas en te onpas. Het moet gewoon tersprake komen, in het gesprek passen en dan noem ik het wel.
Gisteren familiedag gehad. Gesproken met een neef van 17, jongste zoon van mijn jongste en lievelingstante. Hij heeft ADD, loopt tegen heel veel aan, het gaat niet goed thuis en op school. Hij wil niet weer andere medicatie, de Ritalin werkt maar hij neemt het niet consequent. Psychiater associeert hij met diepgaande analyse. Enfin, het was een goed gesprek, duurde niet zo héél lang vanwege de aandacht, haha, maar met kerst hebben we het er ongetwijfeld weer over. Het was wel een fijn gesprek, voor hem denk ik zeker, omdat er dingen heel herkenbaar waren. Mijn tante ook helemaal blij.
Ik ben lekker aan het werk. Heerlijk is dat, als ik er even genoeg van heb gewoon naar het forum, even lezen en posten, en zo meteen weer verder. De oppas is er voor de kinderen.
Deze week hoef ik alleen vrijdagmiddag de deur uit voor werk, verder alles vanuit huis.
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen dagen wel weer twee keer in de verleiding gekomen ben op 'echte banen' te reageren, in de voeding, maar ik vind dat ik het komende jaar echt even moet blijven doen wat ik nu allemaal bij elkaar geregeld heb.
Dat levert allemaal niet de hoofdprijs op, maar ik kan zo flexibel zijn en lekker in mijn kantoortje thuis zitten, het is helemaal goed zo. Nu maar hopen dat ik dat gevoel kan vasthouden.
Zeker ook herkenbaar voor velen hier, dat je toch altijd op zoek gaat, een vrij rustige status quo eigenlijk niet kunt handlen?
Voor iedereen die zich niet zo lekker voelt of wat voor manier dan ook: van mij ook een dikke vette HUG.
xx lisa.
maandag 24 november 2008 om 17:40
ik heb van de week dikke dikke ruzie gemaakt met de opleidingscoordinator. Ze begon met 'Jij gaat niet naar... want...' (ging om een stageplaats). Nah, ik gelijk op de kast en ik kon mezelf ook niet meer stoppen. Lááiend was (ben) ik. Hoe dúrft ze! Vreselijk. En dat alles op basis van een diagnose.. naja. Als ze zich iets had ingelezen had ze wel kunnen verwachten dat ze zo'n reactie krijgen zou.
Verder.. ik begin 11 dec met Ritalin. spannend!
Verder.. ik begin 11 dec met Ritalin. spannend!
dinsdag 25 november 2008 om 12:45
Ik heb, af en toe met tranen in mijn ogen, jullie verhalen gelezen, zooo herkenbaar...
Lisa, jouw verhaal ook van die vergadering die je moest halen, tjemig, hoeveel keer ik dat steeds weer meemaak, die stress. Je zou dan denken, daar leer je van, volgende keer beter plannen enz. Maar dat gaat dus niet zo...Ik bots daar ook elke keer weer steeds tegenaan. Ik wilde al gelijk beginnen met typen na je verhaal te hebben gelezen, maar ga eerst de rest nog lezen haha.
Zo, rest gelezen,
Het is teveel om op iedereen te reageren, kan alleen zeggen dat ik blij ben jullie verhalen te lezen en te zien dat ik niet de enige ben.
Ik heb onlangs ook een topic geoepend, performaal/verbaal kloof. Ze hebben me een paar jaar terug getest op Pdd-Nos omdat mijn oudste zoon dat heeft. Dat kwam er bij mij niet uit, wel vermoedelijk Add. Heb het niet verder laten testen want hoefde niet per se een 'plaatje' . Ik wilde alleen graag weten waar al mijn 'problemen' vandaan kwamen en wat ik eraan kan doen. Er kwam ook uit dat mijn performaal beduidend hoger ligt dan verbaal. Nu is het uitvissen welke problemen waarvandaan komen maar als ik jullie verhalen lees en zoveel herkenbaars erin weet ik het denk ik al..
Ik slik geen medicatie maar is mss. wel iets voor de toekomst om aan te denken. Ik bots ook vaak in relaties op dingen waar ik controle over wil houden maar dat dan niet lukt natuurlijk, en dat frustreert me enorm. Zelfde met werk enz.
Mijn problemen: geen concentratie, veel onrust (veel denken en malen en piekeren), chaotisch, niet kunnen plannen, ergens aan beginnen en niet afmaken, dus impulsief, net als iemand anders al zei, b.v. in 5 boeken beginnen en overal alleen de eerste hoofdstukken van kunnen lezen, niet tegen druk en stress kunnen, veel moeite hebben met veranderingen, moeilijk flexibel kunnen zijn, niet tegen harde/veel geluiden kunnen, af en toe erg veel plannen op een dag maar aan het eind van de dag niks hebben gedaan, opzien tegen dingen die moeten zoals koken, instanties bellen enz.(dingen vaak voor me uitschuiven tot de deadline). Denken dat ik mensen goed aanvoel maar toch dingen anders interpreteren of letterlijk nemen die ze zeggen.
Nou ja, kan het lijstje nog langer maken. Heb me altijd 'anders 'gevoeld en dacht dat ik maar raar was. Heb het daar jarenlang erg moeilijk mee gehad maar kan nu accepteren dat ik nu eenmaal zo ben, en dat het bijzonder is. Want gelukkig ben ik niet de enige.
Ik blijf lekker meelezen hier, steek er erg veel van op!
Halve maan, jij slikt concerta geloof ik? Wordt dat door je zorgverzekering vergoed of moet je een gedeelte zelf betalen?
Mijn zoon slikt ritalin maar dat vergeet hij zo vaak. mss. is concerta beter dan voor hem. Voor mezelf zit ik aan alternatieve geneeswijze te denken. Slik ook al medicatie n.l. voor mijn fibromyalgie.
Lisa, jouw verhaal ook van die vergadering die je moest halen, tjemig, hoeveel keer ik dat steeds weer meemaak, die stress. Je zou dan denken, daar leer je van, volgende keer beter plannen enz. Maar dat gaat dus niet zo...Ik bots daar ook elke keer weer steeds tegenaan. Ik wilde al gelijk beginnen met typen na je verhaal te hebben gelezen, maar ga eerst de rest nog lezen haha.
Zo, rest gelezen,
Het is teveel om op iedereen te reageren, kan alleen zeggen dat ik blij ben jullie verhalen te lezen en te zien dat ik niet de enige ben.
Ik heb onlangs ook een topic geoepend, performaal/verbaal kloof. Ze hebben me een paar jaar terug getest op Pdd-Nos omdat mijn oudste zoon dat heeft. Dat kwam er bij mij niet uit, wel vermoedelijk Add. Heb het niet verder laten testen want hoefde niet per se een 'plaatje' . Ik wilde alleen graag weten waar al mijn 'problemen' vandaan kwamen en wat ik eraan kan doen. Er kwam ook uit dat mijn performaal beduidend hoger ligt dan verbaal. Nu is het uitvissen welke problemen waarvandaan komen maar als ik jullie verhalen lees en zoveel herkenbaars erin weet ik het denk ik al..
Ik slik geen medicatie maar is mss. wel iets voor de toekomst om aan te denken. Ik bots ook vaak in relaties op dingen waar ik controle over wil houden maar dat dan niet lukt natuurlijk, en dat frustreert me enorm. Zelfde met werk enz.
Mijn problemen: geen concentratie, veel onrust (veel denken en malen en piekeren), chaotisch, niet kunnen plannen, ergens aan beginnen en niet afmaken, dus impulsief, net als iemand anders al zei, b.v. in 5 boeken beginnen en overal alleen de eerste hoofdstukken van kunnen lezen, niet tegen druk en stress kunnen, veel moeite hebben met veranderingen, moeilijk flexibel kunnen zijn, niet tegen harde/veel geluiden kunnen, af en toe erg veel plannen op een dag maar aan het eind van de dag niks hebben gedaan, opzien tegen dingen die moeten zoals koken, instanties bellen enz.(dingen vaak voor me uitschuiven tot de deadline). Denken dat ik mensen goed aanvoel maar toch dingen anders interpreteren of letterlijk nemen die ze zeggen.
Nou ja, kan het lijstje nog langer maken. Heb me altijd 'anders 'gevoeld en dacht dat ik maar raar was. Heb het daar jarenlang erg moeilijk mee gehad maar kan nu accepteren dat ik nu eenmaal zo ben, en dat het bijzonder is. Want gelukkig ben ik niet de enige.
Ik blijf lekker meelezen hier, steek er erg veel van op!
Halve maan, jij slikt concerta geloof ik? Wordt dat door je zorgverzekering vergoed of moet je een gedeelte zelf betalen?
Mijn zoon slikt ritalin maar dat vergeet hij zo vaak. mss. is concerta beter dan voor hem. Voor mezelf zit ik aan alternatieve geneeswijze te denken. Slik ook al medicatie n.l. voor mijn fibromyalgie.
dinsdag 25 november 2008 om 13:07
Ik moet wel zeggen dat ik het eigenlijk niet vaak tegen iemand vertel, 'vergeet' het ook vaak. Ik wil het n.l. ook niet als excuus gebruiken voor mijn gedrag ofzo, denk dan, ze moeten me maar nemen zoals ik ben en anders maar niet. Of is dat verkeerd te denken? Ergens is het natuurlijk wel goed als mensen weten waar het vandaan komt dat ik anders reageer of waar mijn 'handicaps' vandaan komen. Maar ergens zeg ik het niet omdat ik bang ben niet serieus genomen te worden. De meeste mensen hebben al zoiets van, jaja weer iemand met een plaatje waar ze alles lekker op afschuiven..Ervaren jullie dat ook in het dagelijkse leven? En in hoeverre trekken jullie je er iets van aan?
dinsdag 25 november 2008 om 21:11
Lisa; ik begin 11 december om dat de psychiater die het gaat begeleiden op vakantie is voor 2,5 week. Omdat ik nu toch al 25 jaar zonder ben leken me die paar weekjes ook geen drama. Ik heb liever een 'veilige' start dan een snelle start, zeg maar.
Bovendien kan ik er zelf ook aan wennen, aan het idee dan. Vind het erg onwerkelijk allemaal.
Zowie; ik ervaar niet iets van een plakkertje. Ik heb het geluk dat ik op school in een klas zit waarin erg relaxed omgegaan wordt met mijn stuiterigheid/ af en toe geestelijke afwezigheid. We maken er grappen over maar kan ook mijn frustratie goed kwijt. Daar heb ik mazzel mee.
Wat de rest denkt? Lekker laten denken Ik heb al genoeg gedachtes om me ook nog over anderen druk te maken :-S
Bovendien kan ik er zelf ook aan wennen, aan het idee dan. Vind het erg onwerkelijk allemaal.
Zowie; ik ervaar niet iets van een plakkertje. Ik heb het geluk dat ik op school in een klas zit waarin erg relaxed omgegaan wordt met mijn stuiterigheid/ af en toe geestelijke afwezigheid. We maken er grappen over maar kan ook mijn frustratie goed kwijt. Daar heb ik mazzel mee.
Wat de rest denkt? Lekker laten denken
Ik heb al genoeg gedachtes om me ook nog over anderen druk te maken :-S
dinsdag 25 november 2008 om 21:50
woensdag 26 november 2008 om 00:23
Vind dit echt een leuke topic! Ik houd het een beetje bij nu ik ook in het 'traject' zit. Hoewel ik ook wel bij mezelf moet blijven. Ik kan hier een heleboel dingen lezen die ik wel herken, maar denk dat ik het me op deze manier ook wel enigszins zou kunnen 'aanpraten'. Klinkt heel stom, maar met zo veel herkenning in deze topic moet ik wel echt goed nadenken of het ook écht op mij van toepassing is. Klinkt een beetje vaag, maar denk dat jullie wel snappen wat ik bedoel.
Donderdag heb ik telefonische intake. Geen idee wat ik me erbij moet voorstellen, maar het is wel echt 'het begin'. Ben blij dat er wat mee gedaan wordt, maar vind het wel spannend.
Heb me voorgenomen om maar een lijstje te maken met mijn 'problemen', zodat ik wel alles kan zeggen wat ik wil zeggen.
Donderdag heb ik telefonische intake. Geen idee wat ik me erbij moet voorstellen, maar het is wel echt 'het begin'. Ben blij dat er wat mee gedaan wordt, maar vind het wel spannend.
Heb me voorgenomen om maar een lijstje te maken met mijn 'problemen', zodat ik wel alles kan zeggen wat ik wil zeggen.
woensdag 26 november 2008 om 08:51
Ben vorige week langs de bedrijfsarts geweest. Zoals zij het zag had ik toch wel behoorlijk wat ontwikkelachterstand op emotioneel/gevoelens gebied. Dus het leek haar verstandig om naar een psycho-analytisch centrum te gaan om daar te kijken of ze mij weer "in touch" kunnen brengen met mijn gevoel en met mezelf. (Wie ben IK nu eigenlijk en wat wil IK? etc.)
Ben nu echt helemaal de weg kwijt...
Morgen maar eens bespreken met mijn psych. Maar dan heb ik weer het gevoel alsof ik haar tekortdoe omdat ik het ook op andere plekken zoek dan alleen bij haar (en ze is echt supertof!) En dat geeft deels ook weer het probleem aan, want het zou mij natuurlijk niets uit moeten maken wat zij er van vindt.
Ben nu echt helemaal de weg kwijt...
Morgen maar eens bespreken met mijn psych. Maar dan heb ik weer het gevoel alsof ik haar tekortdoe omdat ik het ook op andere plekken zoek dan alleen bij haar (en ze is echt supertof!) En dat geeft deels ook weer het probleem aan, want het zou mij natuurlijk niets uit moeten maken wat zij er van vindt.
woensdag 26 november 2008 om 09:55
Ja Biebeltje, daar zul je je echt overheen moeten zetten nu, die angst je psych te kwetsen, want het is te belangrijk. Het is goed dat je voelt dat het zo niet meer kan. Denk ook eens haptonomie, liefst in combinatie met 'praattherapie', dat kan enorm goed werken, vooral om je gevoel echt te ervaren.
Welkom Zowie! Goed verhaal, ben benieuwd hoe het jou verder vergaat.
Maan, maak je niet druk of de dingen zodanig van toepassing zijn dat maakt dat je 'het' wel of niet hebt. Je 'hebt' het sowieso alleen als je er last van hebt. Ik heb al weleens geschreven dat mijn man wellicht ook heel veel symptomen heeft, als die een ADD-vragenlijst in zou vullen zou hij denk ik best hoog scoren. Maar hij heeft daar geen last van en dus heeft hij geen probleem. En het is ook niet zodanig dat hij niet kan functioneren, integendeel, hij heeft net een bonus voor goed werk gekregen, haha!
Anyway.
Ik heb me inmiddels in een paar weken gestort die erg slecht zijn voor mij als ADHD-er. Op verschillende fronten met nieuw werk begonnen en een huis waar nodig de witte tornado doorheen moet. Maar daar kom ik dus echt niet aan toe. Zo meteen móet ik wel, want de keukenvloer kan niet langer en we krijgen vandaag visite (man is jarig en mijn ouders komen eten).
Herkennen jullie het dat het heel moeilijk is om in bijvoorbeeld een kleine tijdspanne die 'over' is iets effectiefs te doen? Als ik bijvoorbeeld over een kwartier weg moet, zou ik in die tijd het aanrecht nog kunnen schoonmaken. Maar dat zal ik nóóit doen. Ik besteed dat dan aan even aan de pc, of nog even die column in de krant lezen, dat soort dingen.
Hm, lastig uitleggen.
Als ik aan het werk ga, en ik heb me voorgenomen om zeg 12.00 uur van huis te gaan voor een klus, en ik zou om 11.30 uur ook al weg kunnen, dan zal ik niet alvast gaan. Dan ben ik ergens blij met lekker wat extra tijd en ga dan toch weer even tv kijken of aan de pc zitten.
Dát zou ik graag doen, in zo'n verloren tijdshoekje wat nuttigs doen. Als ik me daartoe zou kunnen zetten, oh man, wat zou dat heerlijk zijn.
Iemand tips?
(ik moet om 10.30 uur bij de dokter zijn, heb wel al stofzuiger, emmer en allesreiniger in de keuken klaargezet en alle stoelen aan de kant enzo, zodat ik direct kan beginnen met de vloer, maar mocht toch eerst nog een kopje koffie en even hier posten, allez, nu is het alweer bijna 10.00 uur dus heeft het nog wel zin om aan die vloer te beginnen terwijl ik dan toch al bijna wegmoet...)
xx lisa.
Welkom Zowie! Goed verhaal, ben benieuwd hoe het jou verder vergaat.
Maan, maak je niet druk of de dingen zodanig van toepassing zijn dat maakt dat je 'het' wel of niet hebt. Je 'hebt' het sowieso alleen als je er last van hebt. Ik heb al weleens geschreven dat mijn man wellicht ook heel veel symptomen heeft, als die een ADD-vragenlijst in zou vullen zou hij denk ik best hoog scoren. Maar hij heeft daar geen last van en dus heeft hij geen probleem. En het is ook niet zodanig dat hij niet kan functioneren, integendeel, hij heeft net een bonus voor goed werk gekregen, haha!
Anyway.
Ik heb me inmiddels in een paar weken gestort die erg slecht zijn voor mij als ADHD-er. Op verschillende fronten met nieuw werk begonnen en een huis waar nodig de witte tornado doorheen moet. Maar daar kom ik dus echt niet aan toe. Zo meteen móet ik wel, want de keukenvloer kan niet langer en we krijgen vandaag visite (man is jarig en mijn ouders komen eten).
Herkennen jullie het dat het heel moeilijk is om in bijvoorbeeld een kleine tijdspanne die 'over' is iets effectiefs te doen? Als ik bijvoorbeeld over een kwartier weg moet, zou ik in die tijd het aanrecht nog kunnen schoonmaken. Maar dat zal ik nóóit doen. Ik besteed dat dan aan even aan de pc, of nog even die column in de krant lezen, dat soort dingen.
Hm, lastig uitleggen.
Als ik aan het werk ga, en ik heb me voorgenomen om zeg 12.00 uur van huis te gaan voor een klus, en ik zou om 11.30 uur ook al weg kunnen, dan zal ik niet alvast gaan. Dan ben ik ergens blij met lekker wat extra tijd en ga dan toch weer even tv kijken of aan de pc zitten.
Dát zou ik graag doen, in zo'n verloren tijdshoekje wat nuttigs doen. Als ik me daartoe zou kunnen zetten, oh man, wat zou dat heerlijk zijn.
Iemand tips?
(ik moet om 10.30 uur bij de dokter zijn, heb wel al stofzuiger, emmer en allesreiniger in de keuken klaargezet en alle stoelen aan de kant enzo, zodat ik direct kan beginnen met de vloer, maar mocht toch eerst nog een kopje koffie en even hier posten, allez, nu is het alweer bijna 10.00 uur dus heeft het nog wel zin om aan die vloer te beginnen terwijl ik dan toch al bijna wegmoet...)
xx lisa.
woensdag 26 november 2008 om 10:37
Maan ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt.
Zoals ik al eerder zei ben ik best beïnvloedbaar en als je die verhalen lees denk je steeds oh ja, dat ken ik wel. Alleen is het dan best moeilijk onderscheid te maken of je er werkelijk last van heb door je handicap of dat je er gewoon af en toe eens last van hebt. Je wilt ook weer geen hypochonder lijken, dat je je iets toebedeelt waar je eigenlijk normaal gesproken niet veel last van hebt..Nou ja, ik begrijp het wel, kan het alleen niet goed uitleggen. Ik heb ook zoiets van, als ik dit topic blijf volgen, word ik er ook steeds weer mee geconfronteerd, en wil ik dat wel? Terwijl aan de andere kant ik er veel mee opsteek, en de herkenning ook wel erg fijn is.
Biebeltje, ook dat herken, ik raak mezelf elke keer weer kwijt (vooral in relaties). Ik zou ook wel eens willen weten wie Ik nu ben en wat Ik wil, ik kom er gewoon niet uit. Ik ben zo erg wisselend daarin. Ik zou me minder druk maken over die psych, denk dat ze het wel is gewend dat mensen meerder keuzes willen maken en ook verder zoeken.
Pff lisa, ik heb dat ook. Als ik ergens naartoe moet, dan heb ik af en toe tijd over maar ga dan dingen doen die eigenlijk niet haalbaar zijn in die tijd. Zoals nog even snel douchen, op de pc zitten, en dan kom ik te laat. Óf ik ga juist wel nog even die afwas wegwerken en kom dan ook te laat want denk dat ik het wel red in die tijd. Not dus. Kan je dus niet echt een tip geven wat dat betreft. Misschien eens klokken hoeveel tijd je ergens mee kwijt bent, alles opschrijven op een rijtje en als je tijd over hebt, in dat rijtje kijken wat haalbaar is? En dan op dat moment nog de zin en kracht vinden het te doen haha.
Ik werk op dit moment niet, zit al 3 jaar thuis vanwege die fibromyalgie. Maar begin maandag aan een cursus secretaresse. Daar heb ik erg zin in, ben alleen benieuwd of ik het steeds red, 's ochtends op tijd op te kunnen staan. En dan ook nog dat leerwerk voor thuis, maar ik ga mijn best doen!
Lisa, ik heb net een relatie achter de rug van een jaar. Ik heb ook sterk het vermoeden dat hij hetzelfde heeft als ik, ik herken zoveel hetzelfde in hem. Maar hij heeft er idd. zelf geen last van. Het bostste steeds op die punten, het niet kunnen praten allebei, vergeetachtigheid, in zichzelf gekeerd, moeilijk kunnen inleven in mij, erg op zichzelf, bijna egoïstisch zeg maar. Moeilijk rekening kunnen houden met mij, dingen niet 'zien' waar ik mee zat. We houden erg veel van elkaar, maar ja, het werkte gewoon niet, terwijl ik eigenlijk zou moeten inzien dat we van hetzelfde last hebben en elkaar mss. daarmee konden helpen. Wie weet komt het nog goed, ergens heb ik nog hoop, maar of dat realistisch is?
Kan jij het allemaal goed handelen met je man thuis? Het scheelt denk ik al als je samenwoont, of niet?
Zoals ik al eerder zei ben ik best beïnvloedbaar en als je die verhalen lees denk je steeds oh ja, dat ken ik wel. Alleen is het dan best moeilijk onderscheid te maken of je er werkelijk last van heb door je handicap of dat je er gewoon af en toe eens last van hebt. Je wilt ook weer geen hypochonder lijken, dat je je iets toebedeelt waar je eigenlijk normaal gesproken niet veel last van hebt..Nou ja, ik begrijp het wel, kan het alleen niet goed uitleggen. Ik heb ook zoiets van, als ik dit topic blijf volgen, word ik er ook steeds weer mee geconfronteerd, en wil ik dat wel? Terwijl aan de andere kant ik er veel mee opsteek, en de herkenning ook wel erg fijn is.
Biebeltje, ook dat herken, ik raak mezelf elke keer weer kwijt (vooral in relaties). Ik zou ook wel eens willen weten wie Ik nu ben en wat Ik wil, ik kom er gewoon niet uit. Ik ben zo erg wisselend daarin. Ik zou me minder druk maken over die psych, denk dat ze het wel is gewend dat mensen meerder keuzes willen maken en ook verder zoeken.
Pff lisa, ik heb dat ook. Als ik ergens naartoe moet, dan heb ik af en toe tijd over maar ga dan dingen doen die eigenlijk niet haalbaar zijn in die tijd. Zoals nog even snel douchen, op de pc zitten, en dan kom ik te laat. Óf ik ga juist wel nog even die afwas wegwerken en kom dan ook te laat want denk dat ik het wel red in die tijd. Not dus. Kan je dus niet echt een tip geven wat dat betreft. Misschien eens klokken hoeveel tijd je ergens mee kwijt bent, alles opschrijven op een rijtje en als je tijd over hebt, in dat rijtje kijken wat haalbaar is? En dan op dat moment nog de zin en kracht vinden het te doen haha.
Ik werk op dit moment niet, zit al 3 jaar thuis vanwege die fibromyalgie. Maar begin maandag aan een cursus secretaresse. Daar heb ik erg zin in, ben alleen benieuwd of ik het steeds red, 's ochtends op tijd op te kunnen staan. En dan ook nog dat leerwerk voor thuis, maar ik ga mijn best doen!
Lisa, ik heb net een relatie achter de rug van een jaar. Ik heb ook sterk het vermoeden dat hij hetzelfde heeft als ik, ik herken zoveel hetzelfde in hem. Maar hij heeft er idd. zelf geen last van. Het bostste steeds op die punten, het niet kunnen praten allebei, vergeetachtigheid, in zichzelf gekeerd, moeilijk kunnen inleven in mij, erg op zichzelf, bijna egoïstisch zeg maar. Moeilijk rekening kunnen houden met mij, dingen niet 'zien' waar ik mee zat. We houden erg veel van elkaar, maar ja, het werkte gewoon niet, terwijl ik eigenlijk zou moeten inzien dat we van hetzelfde last hebben en elkaar mss. daarmee konden helpen. Wie weet komt het nog goed, ergens heb ik nog hoop, maar of dat realistisch is?
Kan jij het allemaal goed handelen met je man thuis? Het scheelt denk ik al als je samenwoont, of niet?
woensdag 26 november 2008 om 11:22
Voor alle 'ADHD'ers'!!!
Een vraagje aan de reageerders in dit topic;
waarom krijg ik hier het idee dat men zo graag 'ziek' wil zijn?
Waarom wordt er slechts geluisterd naar psychiaters, andere therapeuten en elkaar maar niet naar anderen?
Waarom luistert men alleen maar naar diegene die precies vertelt wat de ander wil horen?
Iedereen wil begrip, iedereen wil erkenning, iedereen wil een luisterend oor, maar waarom zoeken jullie nou net die antwoorden bij mensen die stinkend rijk worden doordat ze jullie precies vertellen wat jullie zo graag willen horen??
Waarom moet dat van ons belastinggeld?
En waarom vallen jullie je omgeving hiermee lastig, waarom betrekken jullie je partner en kinderen hierbij?
Waar komt deze ernstige verslaving aan de hulpverlening vandaan?
Waarom zetten jullie na de pseudo-diagnose AD(H)D jullie eigen verantwoordelijkheid aan de kant, doen jullie geen moeite meer om alternatieven te vinden en gaan jullie openlijk harddrugs promoten op dit forum!??
Mijn mening;
Mensen die graag ziek willen zijn zijn ziekelijk.
Het is abnormaal dat de meesten hier alle mogelijke aandacht zoeken bij vertegenwoordigers van ziektes die medisch gezien niet eens bestaan!
Heeft iemand hier een antwoord op?
De vraag is "waarom wil je zo graag een ADHD'er zijn en waarom zoek je enkel en alleen die kanalen op van diegene die volledig met je mee fantaseert?"
(mee fantaseren betekent: je ziek diagnosticeren door een psychiater zonder bloedafname, urinetest, weefseltest of hersenscan. Uit de duim gezogen, natte vingerwerk, niet eens wetend waar de psyche zich bevindt)
Een kleine kans dat er iemand hier het lef heeft te reageren maar toch.....
Astrid
Een vraagje aan de reageerders in dit topic;
waarom krijg ik hier het idee dat men zo graag 'ziek' wil zijn?
Waarom wordt er slechts geluisterd naar psychiaters, andere therapeuten en elkaar maar niet naar anderen?
Waarom luistert men alleen maar naar diegene die precies vertelt wat de ander wil horen?
Iedereen wil begrip, iedereen wil erkenning, iedereen wil een luisterend oor, maar waarom zoeken jullie nou net die antwoorden bij mensen die stinkend rijk worden doordat ze jullie precies vertellen wat jullie zo graag willen horen??
Waarom moet dat van ons belastinggeld?
En waarom vallen jullie je omgeving hiermee lastig, waarom betrekken jullie je partner en kinderen hierbij?
Waar komt deze ernstige verslaving aan de hulpverlening vandaan?
Waarom zetten jullie na de pseudo-diagnose AD(H)D jullie eigen verantwoordelijkheid aan de kant, doen jullie geen moeite meer om alternatieven te vinden en gaan jullie openlijk harddrugs promoten op dit forum!??
Mijn mening;
Mensen die graag ziek willen zijn zijn ziekelijk.
Het is abnormaal dat de meesten hier alle mogelijke aandacht zoeken bij vertegenwoordigers van ziektes die medisch gezien niet eens bestaan!
Heeft iemand hier een antwoord op?
De vraag is "waarom wil je zo graag een ADHD'er zijn en waarom zoek je enkel en alleen die kanalen op van diegene die volledig met je mee fantaseert?"
(mee fantaseren betekent: je ziek diagnosticeren door een psychiater zonder bloedafname, urinetest, weefseltest of hersenscan. Uit de duim gezogen, natte vingerwerk, niet eens wetend waar de psyche zich bevindt)
Een kleine kans dat er iemand hier het lef heeft te reageren maar toch.....
Astrid
woensdag 26 november 2008 om 11:24
Hoihoi, zo, bij dokter geweest, viel allemaal mee. De emmer sop staat nu klaar, de dweil en de dweilstok staan klaar, haha, intussen mag ik nog weer even op het forum, dan een broodje eten. Ik heb mazzel dat onze oppas vandaag wat eerder kon komen, die haalt mijn jongste zoontje van de speelzaal waardoor ik meer ruimte in de tijd heb. Dus ik hoef mezelf ook niets op te leggen. Dat is ook al zo'n valkuil die ik tegenwoordig méér heb dan vroeger, van mezelf balen als ik mijn voorgenomen planningen niet waarmaak. Terwijl ik nu weet waar het mee te maken heeft en toen niet. Weird.
Dat ik met mijn man heel goed kan samenleven, komt denk ik vooral door twee dingen. Ik ben inmiddels 40, was 32 toen ik hem leerde kennen en had dus gewoon al een flink stuk leven achter de rug. Van mijn 14e tot mijn 24e een heel moeizame relatie gehad met een zwaar narcistische jongen die ook nog dronk. Daarna 4 jaar samengewoond met een enorm lieve schat. Daarna 4 jaar single geweest en de wilde haren eens goed verloren, zeg maar. Ook door studie, werkervaring en vervolgopleidingen en cursussen heel erg veel geleerd over mensen en hun psyche en gedragingen. Kortom: ik denk dat ik vrij veel levenservaring heb opgedaan en veel weet, maar het belangrijkste is dat ik mezelf heb leren toestaan ook mijn donkere kanten te kennen.
Door dit alles kan ik ook accepteren dat andere mensen zijn zoals ze zijn en dat je ze niet kunt veranderen.
Wat het tweede, heel belangrijke punt is: bij mijn man kan ik mezelf helemaal zijn. Wij hoeven geen strijd aan met elkaar en hoeven niet te concurreren met elkaar. Wie is slimmer, wie is handiger, wie heeft het meest meegemaakt enzovoort, zoals dat bij mijn eerste vriend vooral wel heel erg was. Een stuk daarvan heb ik meegenomen in mijn tweede relatie.
Mijn man is mijn derde lange relatie en hoewel het niet altijd allemaal rozengeur en maneschijn is, is het wel goed.
Af en toe bekruipt me de zucht naar spanning en vrijheid, maar ik heb dat allemaal al gehad en tot in de puntjes beleefd en mijn volgende gedachte is dan ook dat ik dat niet terug hoef.
Ik weet: elk mens heeft zijn eigen tempo, dat is een heel belangrijke zin die ik geleerd heb van een docent. Als ik me soms erger aan mijn man - die heel traag kan zijn - zeg ik die zin in mezelf op en kan ik het goed accepteren.
Dit soort dingen leer je denk ik gewoon met het klimmen der jaren. Als je ervoor open staat.
Nou, ik zou hier nog lang over kunnen doorbabbelen maar moet nu echt wat gaan doen. (heb twee pillen genomen straks, gewoon vergeten te ontbijten en nu zowaar gewoon zin om die keuken te doen!),
xx lisa.
Dat ik met mijn man heel goed kan samenleven, komt denk ik vooral door twee dingen. Ik ben inmiddels 40, was 32 toen ik hem leerde kennen en had dus gewoon al een flink stuk leven achter de rug. Van mijn 14e tot mijn 24e een heel moeizame relatie gehad met een zwaar narcistische jongen die ook nog dronk. Daarna 4 jaar samengewoond met een enorm lieve schat. Daarna 4 jaar single geweest en de wilde haren eens goed verloren, zeg maar. Ook door studie, werkervaring en vervolgopleidingen en cursussen heel erg veel geleerd over mensen en hun psyche en gedragingen. Kortom: ik denk dat ik vrij veel levenservaring heb opgedaan en veel weet, maar het belangrijkste is dat ik mezelf heb leren toestaan ook mijn donkere kanten te kennen.
Door dit alles kan ik ook accepteren dat andere mensen zijn zoals ze zijn en dat je ze niet kunt veranderen.
Wat het tweede, heel belangrijke punt is: bij mijn man kan ik mezelf helemaal zijn. Wij hoeven geen strijd aan met elkaar en hoeven niet te concurreren met elkaar. Wie is slimmer, wie is handiger, wie heeft het meest meegemaakt enzovoort, zoals dat bij mijn eerste vriend vooral wel heel erg was. Een stuk daarvan heb ik meegenomen in mijn tweede relatie.
Mijn man is mijn derde lange relatie en hoewel het niet altijd allemaal rozengeur en maneschijn is, is het wel goed.
Af en toe bekruipt me de zucht naar spanning en vrijheid, maar ik heb dat allemaal al gehad en tot in de puntjes beleefd en mijn volgende gedachte is dan ook dat ik dat niet terug hoef.
Ik weet: elk mens heeft zijn eigen tempo, dat is een heel belangrijke zin die ik geleerd heb van een docent. Als ik me soms erger aan mijn man - die heel traag kan zijn - zeg ik die zin in mezelf op en kan ik het goed accepteren.
Dit soort dingen leer je denk ik gewoon met het klimmen der jaren. Als je ervoor open staat.
Nou, ik zou hier nog lang over kunnen doorbabbelen maar moet nu echt wat gaan doen. (heb twee pillen genomen straks, gewoon vergeten te ontbijten en nu zowaar gewoon zin om die keuken te doen!),
xx lisa.
woensdag 26 november 2008 om 12:43
woensdag 26 november 2008 om 12:52
Lisa,
Ik ben 42 en al verschillende relaties achter de rug. Levenservaring genoeg dus hier. Ben 11 jaar geleden ook gescheiden. Lijkt wel alsof geen enkele relatie bij me lukt of stand kan houden. Ik dacht er ook van te leren en mensen te kunnen accepteren zoals ze zijn. Maar toch bots ik weer elke keer tegen dingen aan. En dat zijn puur mijn eigen frustraties, onrust enz. Ik wil niemand veranderen. Ik denk dat het ook mijn eigen onzekerheid is die steeds weer de kop opsteekt. Fijn dat het bij jou wel lukt. Sterkte met de keuken haha. Ik moet ook nog veel doen maar ben grieperig, dus ga lekker de bank op..
Ik ben 42 en al verschillende relaties achter de rug. Levenservaring genoeg dus hier. Ben 11 jaar geleden ook gescheiden. Lijkt wel alsof geen enkele relatie bij me lukt of stand kan houden. Ik dacht er ook van te leren en mensen te kunnen accepteren zoals ze zijn. Maar toch bots ik weer elke keer tegen dingen aan. En dat zijn puur mijn eigen frustraties, onrust enz. Ik wil niemand veranderen. Ik denk dat het ook mijn eigen onzekerheid is die steeds weer de kop opsteekt. Fijn dat het bij jou wel lukt. Sterkte met de keuken haha. Ik moet ook nog veel doen maar ben grieperig, dus ga lekker de bank op..
woensdag 26 november 2008 om 13:11
Ik reageer normaal nooit op je, Astrid, omdat je mijns inziens in je eigen nauwe straatje denkt ('alles wat maar riekt naar psychiatrie en medicatie is per definitie slecht').
Terwijl je ons daarvan beschuldigt. Maar dat is eigenlijk altijd zo met mensen die wijzen, die priemende vinger is bevroren geraakt en kan de andere kant niet meer op. Dat je daarmee mensen tegen je in het harnas jaagt en dus juist je doel voorbij schiet, dat is ook al zoiets dat gewoon niet aankomt.
Ongetwijfeld heb je je posting zó opgesteld dat je denkt nu wel reacties te krijgen en het is gelukt. Ik denk niet dat het enige zin heeft je te antwoorden, maar het gaat in dit geval ook gewoon om het uiten van mijn eigen beleving hierover. Wat jij daar verder mee doet is weer jouw zaak.
Ik herken me helemaal niet in je beschrijvingen van de mensen die hier posten.
Hoe kom je erbij dat ik ADHD zou WILLEN hebben? Dat ik alleen maar luister naar die en die en die en niet daar die?
Ik heb eenvoudig te dealen met mijn eigen persoon. Al 40 jaar ben ik aangelopen tegen dingen die ik ook na uitputtend zelfonderzoek, verdiepen in medische en psychologische achtergronden en opleidingen in die richting niet kon verklaren. De conclusie kan niet veel anders zijn dan dat ik 'iets' heb en als ik alle symptomen bij elkaar optel, kom ik tot ADHD. De medicatie die ik gebruik is vooral om te testen of het daarmee verandert. Of ik na conclusies op dat vlak doorga met slikken of niet, weet ik nu nog niet. Misschien is het voldoende mijn leven zodanig in te richten dat ik ook bevredigend kan leven zónder.
Hoe kom je erbij dat ik dat zomaar klakkeloos doe? Of de anderen hier? Dan heb je toch niet goed gelezen.
Erbij betrekken van de omgeving is vrij logisch als je functioneert in een systeem. Stel dat mijn man denkt dat er iets aan hem mankeert en hij gaat daarvoor naar een specialist, is er heel veel mee bezig in zijn hoofd en ondergaat misschien zelfs behandelingen of medicatie, dan zou het toch logisch zijn als ik daarvan zou weten? Ik kan het me niet eens voorstellen dat ik daar niet bij betrokken zou zijn. Dat is gewoon normaal als je samenleeft. Zelfs nodig. Anders zou je net zo goed kluizenaar kunnen zijn.
Maar dan kom ik dus weer terug op dat alleen denken in je eigen straatje dat jij, Astrid, in mijn ogen nogal extreem doet.
Als je echt niet doorhebt hoe mensen die hier posten vaak worstelen met zichzelf en het vinden van een weg in het leven in deze maatschappij, in deze tijd, en de moeilijkheden die zij daarbij ondervinden - of dat nu 'echt' ADHD of ADD of wat dan ook is of niet - dan is je straatje een nog veel nauwere steeg dan ik al dacht.
xx lisa.
Terwijl je ons daarvan beschuldigt. Maar dat is eigenlijk altijd zo met mensen die wijzen, die priemende vinger is bevroren geraakt en kan de andere kant niet meer op. Dat je daarmee mensen tegen je in het harnas jaagt en dus juist je doel voorbij schiet, dat is ook al zoiets dat gewoon niet aankomt.
Ongetwijfeld heb je je posting zó opgesteld dat je denkt nu wel reacties te krijgen en het is gelukt. Ik denk niet dat het enige zin heeft je te antwoorden, maar het gaat in dit geval ook gewoon om het uiten van mijn eigen beleving hierover. Wat jij daar verder mee doet is weer jouw zaak.
Ik herken me helemaal niet in je beschrijvingen van de mensen die hier posten.
Hoe kom je erbij dat ik ADHD zou WILLEN hebben? Dat ik alleen maar luister naar die en die en die en niet daar die?
Ik heb eenvoudig te dealen met mijn eigen persoon. Al 40 jaar ben ik aangelopen tegen dingen die ik ook na uitputtend zelfonderzoek, verdiepen in medische en psychologische achtergronden en opleidingen in die richting niet kon verklaren. De conclusie kan niet veel anders zijn dan dat ik 'iets' heb en als ik alle symptomen bij elkaar optel, kom ik tot ADHD. De medicatie die ik gebruik is vooral om te testen of het daarmee verandert. Of ik na conclusies op dat vlak doorga met slikken of niet, weet ik nu nog niet. Misschien is het voldoende mijn leven zodanig in te richten dat ik ook bevredigend kan leven zónder.
Hoe kom je erbij dat ik dat zomaar klakkeloos doe? Of de anderen hier? Dan heb je toch niet goed gelezen.
Erbij betrekken van de omgeving is vrij logisch als je functioneert in een systeem. Stel dat mijn man denkt dat er iets aan hem mankeert en hij gaat daarvoor naar een specialist, is er heel veel mee bezig in zijn hoofd en ondergaat misschien zelfs behandelingen of medicatie, dan zou het toch logisch zijn als ik daarvan zou weten? Ik kan het me niet eens voorstellen dat ik daar niet bij betrokken zou zijn. Dat is gewoon normaal als je samenleeft. Zelfs nodig. Anders zou je net zo goed kluizenaar kunnen zijn.
Maar dan kom ik dus weer terug op dat alleen denken in je eigen straatje dat jij, Astrid, in mijn ogen nogal extreem doet.
Als je echt niet doorhebt hoe mensen die hier posten vaak worstelen met zichzelf en het vinden van een weg in het leven in deze maatschappij, in deze tijd, en de moeilijkheden die zij daarbij ondervinden - of dat nu 'echt' ADHD of ADD of wat dan ook is of niet - dan is je straatje een nog veel nauwere steeg dan ik al dacht.
xx lisa.
