ADD / ADHD.....

Hoi Astrid,



Ik wil best op je reageren hoor, ben niet zo moeilijk Wat een lange posting schrijf je, waarin je inderdaad alle herkenbare tegenargumenten voor AD(H)D noemt. En laten dat nou net de argumenten zijn waar ik zelf ook erg mee worstel en de reden waarom ik met geen stok naar de psych te slaan was. Dus ik kan je argumenten goed volgen.

Ondertussen ben ik wel bij de psych, omdat ik ondanks echt heel erg mij best doen (en volgens mij ben ik de enige die weet of ik het serieus geprobeerd heb) het me niet lukte om mijn "problemen" op te lossen. Nadat ik ruzie bleef maken met vrienden en familie over "regeldingen"die ik niet gedaan kreeg, afspraken die maar niet te onthouden waren en dan nog de ernstige chaos in huis en hoofd, steeds weer mijn auto tegen een paaltje zetten, mijn handen branden, etc etc.

Het label zelf ben ik echt niet blij mee (maar dat zal je zelf stiekem vast wel begrijpen), ik weet nog niet zeker of ik aan de pillen ga. Veel medicatie wordt ook als drugs gebruikt, denk maar aan de verschillende soorten heftigere pijnstillers, maar dat is nog geen bewijs dat ze, mits in goede dosering, niet effectief zijn. Datzelfde geld denk ik voor het argument dat er iemand geld verdient aan de ritalin etc, Bill Gates is toch ook niet armer geworden in de loop der jaren, betekent dat ook dat alles met een Microsoft logo niet functioneert?

Wat ik vervelend aan je redenering vind is dat je schrijft dat "iedereen" er zijn familie mee belast, denk jij serieus dat mijn familie meer last van mij heeft nu ik een labeltje heb? Volgens mij zijn ze gewoon erg blij dat ik iets probeer te doen aan mijn karaktereigenschappen (of ADHD-kenmerken)...

Ken je het fenomeen beroeps-zieke? Iemand die door zijn/haar ziekte niet in staat is om te werken en wel een site voor lotgenotencontact kan onderhouden, de hele dag op een forum kan schrijven over de aandoening, lobby-en (hoe schrijf je dat?) bij verzekeraars en media aandacht zoeken. Nou dat ben ik

Nee even serieus, dat zijn inderdaad van die types waarbij ik me ook wel eens afvraag hoeveel er nou werkelijk aan de hand is. Maar hier even spuien (waar niemand die het niet wil lezen zich eraan hoeft te storen) en vragen hoe anderen met bepaalde problemen omgaan, lijkt mij toch juist zinnig of op zn minst onschuldig.

Verder ga ik denk ik weer verder met "het feest der herkenning" hier op het forum! Maak er een mooie dag van!

quote:astrada01 schreef op 26 november 2008 @ 11:22:

Voor alle 'ADHD'ers'!!!



Een vraagje aan de reageerders in dit topic;



waarom krijg ik hier het idee dat men zo graag 'ziek' wil zijn?

Wil helemaal niet ziek zijn. Wil juist zo zijn als de (in mijn ogen normale) mensen om mij heen. En dat geeft dus al 1 probleem weer waar ik mee loop.

Waarom wordt er slechts geluisterd naar psychiaters, andere therapeuten en elkaar maar niet naar anderen?

Ik luister naar iedereen die er wat (zinnigs) over wil zeggen (zonder gelijk een heel star denkbeeld aan iemand te willen opdringen). Heb juist heel erg veel steun en goed advies van mensen gekregen die er verder niets aan verdienen.

Waarom luistert men alleen maar naar diegene die precies vertelt wat de ander wil horen?

Ik wil niet perse een diagnose krijgen, ik wil gewoon van de door mij ervaren problemen af. Maar vaak moet eerst gekeken worden of er een bepaalde iets mis is, omdat dat vaak van invloed is op een mogelijke behandelmethode en het succes ervan.

Iedereen wil begrip, iedereen wil erkenning, iedereen wil een luisterend oor, maar waarom zoeken jullie nou net die antwoorden bij mensen die stinkend rijk worden doordat ze jullie precies vertellen wat jullie zo graag willen horen??

Nou ja, zie eerder gegeven antwoorden.

Waarom moet dat van ons belastinggeld?

Ik betaal ook belastinggeld voor zaken waar ik zelf niets mee te maken heb, dat gebeurt nu eenmaal...

En waarom vallen jullie je omgeving hiermee lastig, waarom betrekken jullie je partner en kinderen hierbij?

Omdat die mensen "lijden" onder ons gedrag, omdat zij "lijden" onder de door ons ervaren problemen. Omdat wij van die mensen houden en ervoor willen zorgen dat we prettig samen kunnen leven zonder iedere keer de onnodige ergernissen en ruzies. Om elkaar beter te leren begrijpen in waarom we dingen doen en juist niet egoistisch willen zijn in dat zij ons maar moeten nemen met als onze "foutjes" maar dat we aan die "foutjes" willen werken.

Waar komt deze ernstige verslaving aan de hulpverlening vandaan?

Wie zegt dat het een verslaving is? Ik doe er toch niemand kwaad mee? Liever dit, dan aan de alcohol, drugs, gokken etc. Maar goed, ik zie het niet als een verslaving, want ik kan ook prima zonder.

Waarom zetten jullie na de pseudo-diagnose AD(H)D jullie eigen verantwoordelijkheid aan de kant, doen jullie geen moeite meer om alternatieven te vinden en gaan jullie openlijk harddrugs promoten op dit forum!??

Uhm, tsja, lekker kort door de bocht. Medicijnen proberen is niets mis mee als je er beter door kunt leven. Medicijnen voor hoge bloeddruk etc. zijn ook niet gezond maar vergemakkelijken je leven ook. En ik denk juist dat wij naast de medicijnen ook echt wel open staan voor andere oplossingen. Alleen vallen medicijnen in de categorie gemakzucht. Bij mij werkte het niet naar wens. Zal ook de eerste zijn om te vertellen dat het misschien niet het verwachte effect heeft. het zijn geen wonderpillen. Maar voor sommigen lost het gewoon al heel erg veel problemen op. Dus zolang mensen er geen last van hebben, laat ze dan lekker!



Mijn mening;

Mensen die graag ziek willen zijn zijn ziekelijk.

Het is abnormaal dat de meesten hier alle mogelijke aandacht zoeken bij vertegenwoordigers van ziektes die medisch gezien niet eens bestaan!

Tsja, dat is jouw visie. Dat krijg je bij "nieuwe" ziektes. Daar moet onderzoek naar gedaan worden. En tot die tijd is er nog niet veel bekend. In mijn ogen bestaat er ook geen God (heb er nog geen bewijs van gezien), maar dan hoef ik toch niet op ieder moment luidkeels te verkondigen dat hij niet bestaat en dat iedereen die anders denkt verslaafd is, een aandachtszoeker en een aansteller?



Heeft iemand hier een antwoord op?

De vraag is "waarom wil je zo graag een ADHD'er zijn en waarom zoek je enkel en alleen die kanalen op van diegene die volledig met je mee fantaseert?"

Zie bovenstaande tekst.

(mee fantaseren betekent: je ziek diagnosticeren door een psychiater zonder bloedafname, urinetest, weefseltest of hersenscan. Uit de duim gezogen, natte vingerwerk, niet eens wetend waar de psyche zich bevindt)

Bloedonderzoek wees niets uit. En je kunt niet alles aflezen uit bloedonderzoek. Maar ik geef toe, het is belangrijk eerst te kijken of er een lichamelijk oorzaak is. Maar als dat niet zo is dan moet je het wel ergens anders zoeken. Beter dat iemand aan zichzelf wil werken dan maar iedereen om zich heen de schuld te geven van alle ellende die zij ervaart zonder dat ze naar zichzelf kijken en naar hun eigen aandeel...



Een kleine kans dat er iemand hier het lef heeft te reageren maar toch.....

En het al dan niet reageren op jouw postings heeft helemaal niets met "lef hebben" te maken. Maar soms worden mensen gewoon moe van het tegen een stenen muur praten. Om door mensen voor van alles en nog wat uitgemaakt te worden (en wij staan echt wel open voor jouw denkbeelden hoor. Of meer stonden er wel open voor. Maar op een gegeven moment heb je genoeg van het in discussie gaan met iemand die niet open staat voor de andere kant van een verhaal en maar 1 verhaal als de waarheid ziet, en dat is het hare... Zo ken ik nog wel meer conspiracy theories... onder andere dat de holocaust is veroorzaakt door de Joden zelf omdat ze voordat ze naar hun beloofde land zouden gaan van de zwakken afwilden (land was immers te klein om iedereen mee te nemen). Let wel: DIT IS NIET MIJN DENKBEELD!!! Dit heb ik van iemand anders gehoord en vond het passend in het kader van de conspiracy theories waaronder ook het hele psycho-verhaal hoort.)



Astrid

Knap dat jullie zo netjes gereageerd hebben.

In mijn beleving is astrada zelf gewoon een mafkees.



Ik ben hier ff weggeweest... kost ook zoveel tijd he, alles bijhouden... ik ben sinds oktober thuis, stemming was verre van optimaal, ritme was beroerd etc. Heb nu gezeik met een werkgever vanwege opgelegd vervangend werk dat niet op eigen werk lijkt, geeft dus weer stress...

Heb bij PsyQ mn draai aardig gevonden heb t er maar druk mee, coach, arts, groepsbijeenkomsten, UWV arts, arbo-arts.

Ik ben ff gestopt met medicijnen, mn dag/nacht ritme wou maar niet normaal worden (en concerta deed me daarbij geen goed), en heb nu alleen melatonine (17u en 23u) maar ben nu sowieso weer erg moe, zoals ik vanaf mn 14e dus al had. Met Concerta was dat weg en had ik normale energie. (en voor de critici: als mn stofjes in de bovenkamer 'normaal' zouden werken, zou concerta moeten werken als speed, zoals bij andere mensen, dan komt het bovenop de normale werking, maar zelfs in dosering van 72 mg gebeurt dat niet, wat 'bewijst' dat het alleen iets aanvult wat ik nodig hebt)



Wat een herkenning bij de groepsbijeenkomsten trouwens... net als hier, maar pratend is soms makkelijker dan typen.

Ik ben nu iig een stuk rustiger dan een tijdje geleden. Ik zou nog wel wat meer willen bewegen, af en toe stukje hardlopen ofzo, maar heb er geen discipline voor, dus als er meer dames in omg. Den Haag zijn die thuis zijn of niet fulltime werken en wat meer beweging willen (en gezelligheid), laat ff wat horen, misschien kunnen we samen wat doen en elkaar motiveren...

Ik was aan t daten maar dat heb ik ff in de koelkast gezet, gaf teveel stress. Hij voelde zich nogal aan de kant gezet, ondanks mijn uitleg, maar ik had die energie ff voor mezelf nodig. Daten geeft ook weer veel onzekerheid.



Ik ben nog niet helemaal bijgelezen, maar zal mn best doen

@Lisa, ik zag ergens op pagina 49 je idee voor een artikel oid.

Volgens mij heb ik wel ergens iets specifiek op vrouwen gericht gezien, maar mocht je er serieus nog wat mee willen doen dan wil ik je wel helpen...



Wat vinden jullie van het boek 'Opgeruimd leven met ADHD?'

Ik vind m geweldig. Erg herkenbaar en lekker praktisch.

Hoewel er waarschijnlijk niemand echt van harte gereageerd heeft op mijn berichtje wil ik jullie alvast bedankten voor de sportiviteit dit toch gedaan te hebben.

quote:zowie schreef op 26 november 2008 @ 12:43:

Astrada. Ja, ik geil zo op aandacht joh, heerlijk. Daar heb ik zelf ook een erg grote bijdrage aan belastinggeld voor betaald. Ik vind het zoooo heerlijk hè al die aandacht dat ik het zelfs van de daken schreeuw wat ik 'mss' heb, en het aan iedereen op straat vertel die het wil horen...NOT dus.

Het is jouw keuze om je diagnose privé te houden.

Maar het is tevens jouw keuze je diagnose in je medisch dossier te houden.

Je hebt ten alle tijde het recht dat gedeelte van je dossier te vernietigen.

Mocht dit niet op een vrijwillige basis mogelijk zijn dan zul je met een ondersteunde commissie of via gerechtelijke stappen ALTIJD succevol zijn.

Het is voor een psychiater onmogelijk zijn gekozen pseudodiagnose in jouw medisch dossier te laten blijven mocht je hem voor het gerecht slepen.

(in meerdere staten in de USA zijn ze ondertussen al niet eens meer welkom in de rechtzaal!)



Het is een koud kunstje om binnen een aantal weken tot een paar maanden voorgoed van je diagnose én de psychiatrie af te zijn.

De deur voorgoed achter je dicht te doen...



MAAR JIJ/JULLIE WILLEN DIT NIET!

Anders zou je het wel doen.

quote:lisa schreef op 26 november 2008 @ 13:11:

Ik reageer normaal nooit op je, Astrid, omdat je mijns inziens in je eigen nauwe straatje denkt ('alles wat maar riekt naar psychiatrie en medicatie is per definitie slecht').

Terwijl je ons daarvan beschuldigt. Maar dat is eigenlijk altijd zo met mensen die wijzen, die priemende vinger is bevroren geraakt en kan de andere kant niet meer op. Dat je daarmee mensen tegen je in het harnas jaagt en dus juist je doel voorbij schiet, dat is ook al zoiets dat gewoon niet aankomt.



Astrid: We zitten beiden in een tunnelvisie.

De toekomst zal uitwijzen welke tunnel eindeloos blijkt te zijn en welke niet.

Voorlopig biedt de psychiatrie geen enkele oplossing, symptoombestrijding heeft altijd zijn prijs.

Dat het het leven makkelijker maakt is slechts schijn en van korte duur.

Elke objectieveling zal het met me eens zijn dat je zonder de psychiatrie een grotere kans hebt gelukkig te worden.

De duizenden negatieve berichtgevingen over de psychiatrie van de afgelopen paar jaar spreken boekdelen, positive berichten zijn er niet.

Enkel uit eigen hoek.





Ongetwijfeld heb je je posting zó opgesteld dat je denkt nu wel reacties te krijgen en het is gelukt. Ik denk niet dat het enige zin heeft je te antwoorden, maar het gaat in dit geval ook gewoon om het uiten van mijn eigen beleving hierover. Wat jij daar verder mee doet is weer jouw zaak.



Ik herken me helemaal niet in je beschrijvingen van de mensen die hier posten.

Hoe kom je erbij dat ik ADHD zou WILLEN hebben? Dat ik alleen maar luister naar die en die en die en niet daar die?

Ik heb eenvoudig te dealen met mijn eigen persoon. Al 40 jaar ben ik aangelopen tegen dingen die ik ook na uitputtend zelfonderzoek, verdiepen in medische en psychologische achtergronden en opleidingen in die richting niet kon verklaren. De conclusie kan niet veel anders zijn dan dat ik 'iets' heb en als ik alle symptomen bij elkaar optel, kom ik tot ADHD.



Astrid: Wat je nu hebt is een commercieel cultuurgebonden bedachte naam, een opsomming van een paar karaktereigenschappen die elk mens bezit. Een paar emoties die een psychiater heeft samengevoegd, een nietje in heeft geschoten en vervolgens te koop aanbiedt aan jouw ziektekostenverzekeraar!

En verkopen doet ie hoor!

Wat je nu ook hebt, na je lange speurtocht vol met (zelf)testen, is iets waar je naar kunt gaan leven met alle risico's van dien.

En wat je hebt kan een excuus zijn om bijv nooit meer deel te nemen aan anti-ADHD diëten of andere mogelijke oorzaken op te sporen van het gedrag dat jij bij jezelf als ongewenst beschouwt.





De medicatie die ik gebruik is vooral om te testen of het daarmee verandert. Of ik na conclusies op dat vlak doorga met slikken of niet, weet ik nu nog niet. Misschien is het voldoende mijn leven zodanig in te richten dat ik ook bevredigend kan leven zónder.



Astrid: Wat ik ook al langer roep; het is allemaal één groot experiment.

Gelukkig maar dat er ook nog onafhankelijke wetenschappers zijn...

Dankzij hen weten we inmiddels dat ADHD-medicatie niet op de korte en niet op de lange termijn werkt.

(incl placebo-effect)





Hoe kom je erbij dat ik dat zomaar klakkeloos doe? Of de anderen hier? Dan heb je toch niet goed gelezen.



Astrid: Je kunt zelf niet beoordelen of je klakkeloos alles aanneemt of niet. Daarvoor zit je te diep in het systeem.

De behandelaar lacht zich rot, zij behalen een omzet van 6 miljard euro (in Nederland) dankzij jouw naam in het register, je lichaam en je psyche dus JA. Je neemt klakkeloos alles aan.

En dat is een constatering van mij, een onafhankelijke outsider die kan rekenen.





Erbij betrekken van de omgeving is vrij logisch als je functioneert in een systeem. Stel dat mijn man denkt dat er iets aan hem mankeert en hij gaat daarvoor naar een specialist, is er heel veel mee bezig in zijn hoofd en ondergaat misschien zelfs behandelingen of medicatie, dan zou het toch logisch zijn als ik daarvan zou weten? Ik kan het me niet eens voorstellen dat ik daar niet bij betrokken zou zijn. Dat is gewoon normaal als je samenleeft. Zelfs nodig. Anders zou je net zo goed kluizenaar kunnen zijn.



Astrid: Ik vind het niet netjes dat je je man hierbij betrekt.

Het is niet wetenschappelijk bewezen dat je wat hebt...

Misschien ben je wel gewoon mens, misschien heb je een onderliggende lichamelijk aandoening of heb je een verdrongen onverwerkte gebeurtenis in je.

Het is niet bewezen dat je ADHD hebt, ik vind dat je je man hierover eerlijk in moet lichten zodat hij zijn eigen conclusie kan trekken en er van op de hoogte is dat we met z'n allen meer dan 2000 euro per jaar betalen voor iets dat jij mogelijk zou kunnen hebben...volgens de ene behandelaar dan, volgens zijn persoonlijke interpretatie en beleving....





Maar dan kom ik dus weer terug op dat alleen denken in je eigen straatje dat jij, Astrid, in mijn ogen nogal extreem doet.

Als je echt niet doorhebt hoe mensen die hier posten vaak worstelen met zichzelf en het vinden van een weg in het leven in deze maatschappij, in deze tijd, en de moeilijkheden die zij daarbij ondervinden - of dat nu 'echt' ADHD of ADD of wat dan ook is of niet - dan is je straatje een nog veel nauwere steeg dan ik al dacht.

xx lisa.



Astrid: Het zal niet helpen door elkaar telkens maar weer te bevestigen dat de ander 'het' ook heeft.

Het helpt zowiezo niet om met allemaal mogelijke 'ADHD'ers op een kluitje te gaan zitten.

Uit onderzoek blijkt dat je alcoholisten of ex-alcoholisten ook niet bij elkaar moet gaan zetten...binnen de korste keren krijgt iedereen dan dorst waarna de recidive een feit is.



groetjes Astrid



ps. nogmaals bedankt voor je reactie en openheid.

Astrada, wat zou jij dan doen als je ontzettend met jezelf in de knoop zit, als je de mensen die je liefhebt van je wegjaagt met je onredelijk woede uitbarstingen en je bang bent je werk te verliezen/of je werk verliest omdat je je op de een of andere manier er niet goed toe kunt zetten. Dat je financiele problemen krijgt omdat je zo hopeloos achter loopt met je administratie dat je er geen gat meer in ziet? Ik ben wel benieuwd hoe jij deze problemen (die zich tegelijkertijd aandienen en slechts een topje van de ijsberg zijn) aan zou pakken. Misschien leren wij nog een weg die we nog niet tegengekomen zijn.



(en ik vraag dit uit oprechte belangstelling en hoop niet sarcastisch uit de hoek te komen).

Nou, als we dan toch het rijtje afgaan wil ik ook wel even op Astrid reageren:



Ik vind het gewoon erg jammer dat je jouw mening als de enige waarheid staat te verkondigen (en hiermee doel ik ook eerdere mailtjes). Ik bedoel, leven en laten leven. Als je je zo ontzettend ergert aan mensen die zichzelf volgens jou iets aan laten praten, waarom reageer je uberhaupt op dit topic?



Om toch even antwoord te geven op jouw vragen:





quote:astrada01 schreef op 26 november 2008 @ 11:22:



waarom krijg ik hier het idee dat men zo graag 'ziek' wil zijn?

Ik sluit me aan bij Biebeltje, ik WIL helemaal niet ziek zijn.

De reden dat ik naar de psych stapte was omdat ik blijkbaar niet zo functioneer als de meeste mensen. En ik sta echt wel open voor het idee dat dat andere oorzaken kan hebben, maar dat is iets waar ik vanuit mijn therapie mee verder kan werken.



Waarom wordt er slechts geluisterd naar psychiaters, andere therapeuten en elkaar maar niet naar anderen?

Ik luister zeker wel naar anderen. Een enkele van jou argumenten vond ik zelfs redelijk klinken. Maar aangezien therapie voor de mensen hier vaak een proces is om met bepaalde eigenschappen om te gaan, is het echt niet slecht om het een naam (in dit geval ADD) te geven.



Waarom luistert men alleen maar naar diegene die precies vertelt wat de ander wil horen? Iedereen wil begrip, iedereen wil erkenning, iedereen wil een luisterend oor, maar waarom zoeken jullie nou net die antwoorden bij mensen die stinkend rijk worden doordat ze jullie precies vertellen wat jullie zo graag willen horen??

Ehm...eigenlijk was ik degene die met ADD op de proppen kwam. En dat is me niet door iemand anders opgelegd. Wat die mensen 'die stinkend rijk worden' van mij betreft, ik ben dus niet van plan om mijn hele leven naar therapie te gaan, maar op dit punt in mijn leven heb ik er wel behoefte aan.



Waarom moet dat van ons belastinggeld?

Ik werk al jaren fulltime, dus me dunkt dat ik mijn bijdrage hiervoor zelf wel geleverd heb.



En waarom vallen jullie je omgeving hiermee lastig, waarom betrekken jullie je partner en kinderen hierbij?

Geen partner/kinderen, dus nu niet op mij van toepassing. Maar in het verleden veel moeite gehad met het onderhouden van een relatie, wat dus ADD-gerelateerd was (of hoe je het wilt noemen) en het feit dat ik het door zou kunnen geven aan mijn kinderen vind ik ook belangrijk!



Waar komt deze ernstige verslaving aan de hulpverlening vandaan?

Niks geen verslaving, de keren dat ik bij de dokter of psych ben geweest is op 2 handen te tellen....



Waarom zetten jullie na de pseudo-diagnose AD(H)D jullie eigen verantwoordelijkheid aan de kant, doen jullie geen moeite meer om alternatieven te vinden en gaan jullie openlijk harddrugs promoten op dit forum!??

Ik zet, en heb dat nooit gedaan, geen verantwoordelijkheden aan de kant omdat ik deze diagnose heb gekregen. Als ik het er al met iemand over heb, zeg ik erbij dat ik nog steeds dezelfde Alfie ben en mijn 'eigenaardigheden' ook bij mijn karakter horen. Zodra ik klaar ben met mijn opleiding, wil ik juist gaan proberen om zonder medicatie verder te gaan.



Mijn mening;

Mensen die graag ziek willen zijn zijn ziekelijk.

Het is abnormaal dat de meesten hier alle mogelijke aandacht zoeken bij vertegenwoordigers van ziektes die medisch gezien niet eens bestaan!



Heeft iemand hier een antwoord op?

De vraag is "waarom wil je zo graag een ADHD'er zijn en waarom zoek je enkel en alleen die kanalen op van diegene die volledig met je mee fantaseert?"

Een antwoord op de vraag is:

Wij willen dus niet ADHD'er zijn, maar dit is dus niet iets waar we voor gekozen hebben. Als ik in mijn dagelijkse leven zodanig door deze problemen beinvloed word dat ik niet meer goed functioneer, dan wil ik erachter proberen te komen waar dat precies door komt. In dit geval kwam er bij mij zoveel overeen met deze diagnose, dat het wat mij betreft geen toeval meer is.

ADD is gewoonweg een benaming voor deze problemen, maak er ajb niet zo'n punt van, doe ik ook niet.



(mee fantaseren betekent: je ziek diagnosticeren door een psychiater zonder bloedafname, urinetest, weefseltest of hersenscan. Uit de duim gezogen, natte vingerwerk, niet eens wetend waar de psyche zich bevindt)

Prefrontale cortex. Schijnt het iets mee te maken te hebben.....

Je schijnt trouwens met een MRI-scan wel te kunnen aantonen of iemand AD(H)D heeft (dan zijn er verschillen in hersenactiviteit) en met genetisch onderzoek zijn ze ook bezig. Alleen is zo'n scan in Nederland nog niet toegestaan



Een kleine kans dat er iemand hier het lef heeft te reageren maar toch.....



Bij deze....



Astrid



Even nog een stukje wat ik aan je kwijtwou, Astrid: Je beweert nu wel dat wij degene zijn die een grote behoefte aan aandacht hebben, maar ik vraag me af waarom jij hier steeds van die lange posts stuurt.

Nee, niet om kleinerend te lopen doen of sarcastisch. Ik vraag het me serieus af, want in mijn ogen ben jij hier bezig om ons neer te halen.

Ik denk dat je iedereen een groot plezier zou doen om hier niet meer te posten, en je mening ergens anders door te drukken (als ik niet voor iedereen spreek, dan iig voor mezelf).

Biebeltje, lees Astrids antwoorden op mijn posting en je ziet wederom dat in discussie gaan geen enkele zin heeft. Het enige mogelijke antwoord dat ze geeft is toch weer dat het een soort complot is, dat alle psychiaters in het complot zitten en alle farmaceuten.



Astrid, ik ben eigenlijk wel heel benieuwd hoe jij tot deze kruistocht tegen de psychiatrie gekomen bent. Ik neem aan dat je niet op een ochtend wakker werd en zomaar vanuit het niets dacht 'hee, ik ga eens ten strijde trekken tegen de psychiatrie'. Zou je dat willen vertellen?

xx lisa.

Ach ja... *zucht*

Astrada, ik heb best het 'lef' om op je te reageren, maar ik verdoe mijn tijd liever aan informatie zoeken hoe ik de diagnose kan krijgen (heb ik nog niet), zodat ik lekker elke week bij de psychiater langs kan om te zeggen hoe zielig ik ben.



Ohja, en volgens mij mag je jezelf ook wel eens na laten kijken, want als ik jouw verhaal zo lees zit er een hoop frustratie in je. Bezoekje psycholoog of psychiater?

quote:astrada01 schreef op 26 november 2008 @ 11:22:

Voor alle 'ADHD'ers'!!!



Een vraagje aan de reageerders in dit topic;



waarom krijg ik hier het idee dat men zo graag 'ziek' wil zijn?

Waarom krijg ik het idee dat jij een aandachtsgeile kortzichtige schizofreen bent die het idee heeft dat de hele psychiatrische wereld samenspant om jou tegen te werken?



AstridIk heb best het lef om op je te reageren, maar dan ga ik op jouw toonzetting verder.

Pfff ik heb geen zin om daarop te reageren hoor:P Echt niet gewoon. Dus ik doe het niet, en ik laat wat ik gelezen heb gewoon los. Oke dat probeer ik dus.



Ik moet nu eens gaan studeren maar heb zo weinig energie. Dat is echt heel vervelend. Hoe krijgen jullie je energie level omhoog?

quote:Biebeltje schreef op 26 november 2008 @ 18:23:

Astrada, wat zou jij dan doen als je ontzettend met jezelf in de knoop zit, als je de mensen die je liefhebt van je wegjaagt met je onredelijk woede uitbarstingen en je bang bent je werk te verliezen/of je werk verliest omdat je je op de een of andere manier er niet goed toe kunt zetten. Dat je financiele problemen krijgt omdat je zo hopeloos achter loopt met je administratie dat je er geen gat meer in ziet? Ik ben wel benieuwd hoe jij deze problemen (die zich tegelijkertijd aandienen en slechts een topje van de ijsberg zijn) aan zou pakken. Misschien leren wij nog een weg die we nog niet tegengekomen zijn.



(en ik vraag dit uit oprechte belangstelling en hoop niet sarcastisch uit de hoek te komen).Hoi Biebeltje.



Het zal moeilijk worden voor mij om als buitenstaander te oordelen hoe het anders (beter) zou kunnen.

Ik heb geen inzicht in je medische privégegevens, je omgeving, je eetpatroon.

Van achter mijn toetsenbord lijkt het vrijwel een onmogelijke opgave...

En dan bestaat er nog het probleem dat alles wat ik denk te moeten gaan zeggen nu over zal komen als een cliché, al gezegd is of te neerbuigend zal zijn.



Maar goed, ik wil toch wel wat proberen.



Onder meer uit eigen ervaring weet ik dat je over het algemeen bot vangt bij zowel omstanders als therapeuten.

De eerste kunnen je over het algemeen niet verder helpen omdat ze zelf óók met een verhaal zitten en niet eerder jouw verhaal kunnen aanhoren, begrijpen en vervolgens daarin kunnen adviseren/assisteren voordat ze eigen verhaal geuit hebben.

M.a.w. de verhoudingen zijn zoek in dit land, de symmetrie is er niet.

Er zijn veel méér mensen met opgekropte onverwerkte gevoelens, vragen en verhalen dan dat er mensen zijn die in staat zijn deze aan te horen bij de ander.

Soms lijkt het er echter op dat er wel iemand in staat om te luisteren en begrijpen maar dan nog volgt er vaak een persoonlijke irrieele gedachtengang/interpretatie van de luisteraar die het uiteindelijke begrip/advies toch weer enigzins gekleurd lijkt te maken...waarna jij dan zoiets hebt van "ze begreep het toch niet helemaal..".

Er bestaan echter uitzonderingen, je moet ze met een vergrootglas zoeken, je komt er hooguit 1 of 2 van tegen in je hele leven en je kunt je hoop hier echt niet op vast pinnen!!

De tweede groep is niet kundig.

Je kunt met hen in zee gaan maar meer dan een tijdelijke schijn-symptoomverlichting kan er niet geboden worden.

Een genezende of helende therapie bestaat niet, evenmin als de drugs die ze aanbieden.

Een alternatief voor die eerste groep is misschien het volgende(een alternatief voor die tweede groep bestaat niet);

Verander je instelling, je houding.

Zorg ervoor dat de kromme verhoudingen weer een beetje recht getrokken worden.

Van geven én nemen krijg je beide een goed gevoel, maar het geefgevoel is sterker.

Zorg ervoor dat het in ieder geval fifty-fifty wordt!

Mensen die alleen maar krijgen/nemen worden egoïstisch maar erger nog, egocentrisch!

En dat laatste is verslavend.

Niets is mooier dan het volledig belangeloos geven, waarna het krijggevoel je achteraf nog harder tegemoet komt dat het neemgevoel.

Van geven wordt je altijd gelukkiger dan van nemen hoewel beide, zeker achteraf gezien, in eigenbelang zijn uitgevoerd.

En leer leven met het gegeven dat er gewoon véél meer mensen zijn die nemen dan kunnen geven, mede dankzij de media.

Probeer maar eens een discussie aan te gaan over voeding, terrorisme of ADHD...9 op de 10 mensen zitten vast in hun generaliserende gedachten, hun onderbuikgegoelens.

Ze zitten te springen om hun persoonlijke mening te geven/schreeuwen over ADHD (en de rest) terwijl jij alleen maar begrip en een luisterend oor zocht...

(Met dank aan alle alarmerende ADHD-epidemieberichten van de psychiatrie!)

Maak jezelf sterk, sta erboven, lees dwars door al die negatieve berichtgevingen heen, maak er een sport van om sterk(er) te zijn!

Zoek eens een vrijwilligersbank op en kies één van de baantjes uit die bij je past (er zijn meer dan 100.000 openstaande vacatures), met de minste verantwoordelijkheid, een paar uur in de week.

Ruil een paar uur egocentrisme in voor een paar uur werk.

Die paar bejaarden (ik noem maar wat) zullen je nadien net zo dankbaar zijn als jij jezelf.

Wedden dat je je nadien gelukkiger en voldaner voelt?



Psychiaters en andere therapeuten geven je enkel een spade om maar te graven, graven en nog dieper te graven in jezelf.

Alles draait om jou, er wordt goudgeld verdiend aan het jou laten verzuipen in de ikvorm.

Het is de bedoeling dat je uiteindelijk elke zin die je uitspreekt met het woordje `ik´ of ´mij´ begint. Of in ieder geval deze woorden in ELKE zin laat voorkomen de je schrijft of spreekt.

Zo werkt de psychiatrie.



Wat er opgegraven wordt, welke richting er opgegraven zou moeten worden, of de psychiater meehelpt met graven, of er wat opgegraven wordt wat niet bij jou hoort (iets wat je zelf helemaal nooit hebt gemaakt maar dit wel zo gaat voelen onder druk van de psychiater, incest bijvoorbeeld...), waarom er gegraven wordt en wat er met alle opgegraven info achteraf gedaan moet worden daar heeft de psychiatrie HELEMAAL GEEN (invloed en) ANTWOORD OP!

Het is totaal zinloos én gevaarlijk.

Elke keer als die spade de grond in gaat blijf je weer een week langer bij de psyc.

Hoe langer je graaft, hoe gekker je wordt, dat weet hij.

quote:cathalena schreef op 26 november 2008 @ 13:14:

Hoi Astrid,



Ik wil best op je reageren hoor, ben niet zo moeilijk Wat een lange posting schrijf je, waarin je inderdaad alle herkenbare tegenargumenten voor AD(H)D noemt. En laten dat nou net de argumenten zijn waar ik zelf ook erg mee worstel en de reden waarom ik met geen stok naar de psych te slaan was. Dus ik kan je argumenten goed volgen.

Ondertussen ben ik wel bij de psych, omdat ik ondanks echt heel erg mij best doen (en volgens mij ben ik de enige die weet of ik het serieus geprobeerd heb) het me niet lukte om mijn "problemen" op te lossen. Nadat ik ruzie bleef maken met vrienden en familie over "regeldingen"die ik niet gedaan kreeg, afspraken die maar niet te onthouden waren en dan nog de ernstige chaos in huis en hoofd, steeds weer mijn auto tegen een paaltje zetten, mijn handen branden, etc etc.

Het label zelf ben ik echt niet blij mee (maar dat zal je zelf stiekem vast wel begrijpen), ik weet nog niet zeker of ik aan de pillen ga. Veel medicatie wordt ook als drugs gebruikt, denk maar aan de verschillende soorten heftigere pijnstillers, maar dat is nog geen bewijs dat ze, mits in goede dosering, niet effectief zijn. Datzelfde geld denk ik voor het argument dat er iemand geld verdient aan de ritalin etc, Bill Gates is toch ook niet armer geworden in de loop der jaren, betekent dat ook dat alles met een Microsoft logo niet functioneert?

Wat ik vervelend aan je redenering vind is dat je schrijft dat "iedereen" er zijn familie mee belast, denk jij serieus dat mijn familie meer last van mij heeft nu ik een labeltje heb? Volgens mij zijn ze gewoon erg blij dat ik iets probeer te doen aan mijn karaktereigenschappen (of ADHD-kenmerken)...

Ken je het fenomeen beroeps-zieke? Iemand die door zijn/haar ziekte niet in staat is om te werken en wel een site voor lotgenotencontact kan onderhouden, de hele dag op een forum kan schrijven over de aandoening, lobby-en (hoe schrijf je dat?) bij verzekeraars en media aandacht zoeken. Nou dat ben ik

Nee even serieus, dat zijn inderdaad van die types waarbij ik me ook wel eens afvraag hoeveel er nou werkelijk aan de hand is. Maar hier even spuien (waar niemand die het niet wil lezen zich eraan hoeft te storen) en vragen hoe anderen met bepaalde problemen omgaan, lijkt mij toch juist zinnig of op zn minst onschuldig.

Verder ga ik denk ik weer verder met "het feest der herkenning" hier op het forum! Maak er een mooie dag van!Beste Cathalena,



zo'n lange posting is het niet hoor.

Bekijk mijn totale aantal berichten en mijn tijd op dit forum maar eens.



Een moeilijk punt, de administratie en de financiën.

Zeker omdat het juist de bedoeling is dit onbegrijpelijk te laten zijn voor de gemiddelde Nederlandse mens!

Duizenden bedrijfjes als accountants, bewindvoerders en schuldhulpverleningstrajecten varen er wel bij!

Hele studie's zijn er gedaan door mensen die uiteindelijk wél begrijpen wat jij en ik zónder studie zomaar ff zouden moeten begrijpen....mochten we alleen de strijd aan willen gaan met bijv onze jaarlijkse belastingaangifte.

Het is bijna niet te doen.

En begrijpen we het uiteindelijk dan is onze moeizaam opgedane kennis een jaar later alweer verouderd.

En wat te denken van al die verleidingen die op de loer liggen om te kopen op afbetaling via postorderbedrijfjes en winkels en om cash geld te lenen?

ADHD'er of niet, de tijden zijn totaal veranderd.

In niets lijkt het nog op 20 jaar geleden.

Bedrijven die ons luxe artikelen op de pof leveren gaan hand in hand met incassobureau's en deurwaarders!

ADHD'er of niet, we hebben er bijna allemaal moeite mee zo lijkt het.

Elke ADHD'er kan de 3 volgende noodzakelijke dingen gewoon netjes op tijd betalen;

de huur, ziektekostenpremie en het gas, water en licht.

De rest is overbodig.

Kun je de autoverzekering niet betalen of niet op tijd betalen doe hem dan weg, klaar toch?

ADHD is geen smoes om die drie noodzakelijke rekeningen niet op tijd te betalen, nooit.

Het is allemaal geen ADHD-probleem maar een algemeen alledaags probleem van heel veel consumenten.



ADHD-pillen zijn bewezen onwerkzaam, zie de talloze studieresultaten.



Auto tegen een paaltje, ja sorry hoor, dan kun je gewoon niet rijden en zou je een ANWB-cursus moeten volgen.

Zelf heb ik geen rijbewijs maar ben waarschijnlijk op de fiets net zo onhandig als jij met je auto. Dat kan. Zonder 'ADHD'.

Ik weet dat ik er wat aan moet doen maar gun mezelf er de tijd nog niet voor, maar het kan wel veranderen. Mentaliteitskwestie.

Beetje de motoriek oefenen.



De vergelijking met Bill Gate's Microsoft is onzin.

De psychiatrie en de farmacie laten samen jaarlijks honderdduizenden mensen sterven, Gate niet.



Als je iedereen om je heen verplicht mee te leven met 'jouw ziekte' of zich aan te passen aan jouw label dan vind ik dat je ze te eenzijdig geinformeerd hebt over ADHD (je hebt bijv vast niet verteld dat er geen enkele wetenschappelijke medische consensus bestaat en dat het hier eigenlijk om een tendentieus iets gaat).

Iets zegt me dat je partner en familie niet de vrijheid of mogelijkheid hebben gehad om te kiezen of ze wel of niet in ADHD wilden gaan geloven...



groetjes, Astrid



ps. bedankt voor de rustige en beleefde toon in je berichtje.

Die van mij is een stuk harder maar niet persoonlijk zo bedoeld.

Ik heb de de laatste postings van Astrada nog geeneens meer gelezen hier, ik vind het zo triest. Denk je eindelijk een topic gevonden te hebben waar je je ei kwijt kan en waar je je niet als een 'buitenstaander of vreemde' voelt, en dan krijg je weer zoiets. Als je je als kind al buitengesloten voelt omdat je volgens hun 'raar' bent, of anders, dan ben je echt blij na zoveel jaren eindelijk een beetje erkenning en herkenbaarbaarheid te vinden en daar steun in te kunnen vinden (wat overigens niks kost en voor degene die zich eraan ergeren lezen het toch gewoon niet...). Ik vind het echt jammer dat zo'n topic dan weer verziekt moet worden door iemand die het allemaal beter schijnt te weten, juist altijd mensen die ogenschijnlijk nooit wat hebben. (maar dat laatste kan ik dan weer niet geloven...).

Laat ieder a.u.b. in zijn waarde en gewoon zijn ding doen, het gaat er toch om dat we gelukkig worden in deze maatschappij, en is het dan zo verkeerd om er alles aan te doen om dat geluk te voelen? Om zo prettig mogelijk te kunnen leven in deze wereld zonder andere mensen daar teveel lastig mee te vallen? We willen toch allemaal lekker in onze vel zitten en kunnen leven, opvoeden, werken, relaties hebben enz. Wat is daar dan mis mee dat er bij sommige een steuntje nodig is om dat voor elkaar te krijgen? Ik zou juist denken Astrada, dat je maar blij moet zijn dat die mogelijkheden er zijn, want jij profiteert er net zo hard van mee. Want als we die hulp en steun niet zouden krijgen, zouden veel mensen kunnen ontsporen, en is dat goed voor de maatschappij? Nee...

Ik denk dat ik even niet meer typ hier, vind het erg jammer, maar ik kan hier niet zo goed tegen...

Zowie, niets aantrekken van Astrada. Sommige mensen zijn gewoon erg overtuigd van hun eigen gelijk en willen dat anderen hun waarheid als dé waarheid gaan zien.

Je hebt ook wel gelijk Pippin, als ik het niet wil lezen, moet ik er maar gewoon overheen kijken. Alleen jammer dat de opzet van het topic zo een beetje wegvalt, want nu zijn we alleen met haar bezig en dat is zonde.

Ik heb gegoogled op je avatar maar niet dezelfde gevonden Wel iets soortgelijks, teksten voor op t-shirts, maar dan ipv kitty, squirrel. En ik vind die van jouhoou zo leuk hihi

Ben overigens de laatste paar dagen erg snel geirriteerd. Ik weet niet zo goed hoe het komt. Ik denk dat ik een beetje teveel met school bezig ben, in iedergeval teveel bezig ben met 'dat wat nog moet' en zo. Teveel stress, lijkt het.. en niet weten hoe ik moet ontspannen misschien.



Ik vind het maar lastig allemaal en ben ook erg moe. Een paar avonden op tijd naar bed zouden misschien wel helpen.

Volgens mij heb ik mijn avatar gewoon ge-googled.. Ik weet 't niet meer De opzet van 't topic is niet verdwenen hoor Een beetje discussie is prima.

Astrid, jammer dat je niet wilt antwoorden op mijn vraag, misschien ga je het nog doen. Ik ben oprecht nieuwsgierig hoe toch zo tot deze kruistocht gekomen bent.



Zowie, zij komt hier van tijd tot tijd langs om ons te vergasten op hele lange mails (die wij niet vol aandacht helemaal uit kunnen lezen meestal, tenminste, ik denk dat dat voor de meesten hier geldt, haha) tegen de psychiatrie.

Als we dat niet meer willen, kunnen we misschien een hyvesgroep ofzo starten, die besloten is. Maarja, dan kunnen anderen die er ook veel aan zouden hebben, ons niet meer zo makkelijk vinden.

xx lisa.

Ach, we kunnen nog altijd aan een of andere Vivangel vragen of ze uit dit topic geband kan worden.

En voordat je er tegenin gaat Astrid, je laatste bericht was de eerste waar ik me iets minder aan geergerd heb dan de vorige keren, het komt iets beter genuanceerder over dan de andere keren dat je gepost hebt. Dat wij het er niet mee eens zijn moet kunnen, jij bent het tenslotte ook niet met ons eens.



Wat betreft de huur, ziektekostenpremie en het gas, water en licht, die laat ik automatisch afschrijven. Ook weer opgelost. Het gaat juist om zoveel meer dan dat!

Klein stukje literatuur:

Medicatie is de effectiefste behandelwijze voor ADD. Dit wil overigens zeker niet zeggen dat het het enige onderdeel van een behandeling moet zijn; bovendien is medicatie niet in alle gevallen zinvol. Therapie, veranderingen van leefstijl zoals meer beweging en gezondere voeding, contact met andere ADD-ers en kennis van hoe ADD je beïnvloedt, kunnen allemaal een bijdrage leveren aan het beter leren omgaan met ADD.



Ziedaar. Inderdaad, de eerste zin begint met medicatie, maar als je nou eens verder leest dan je neus lang is, zie je er nog iets anders bij staan....



Omdat bijna iedereen wel momenten heeft dat hij of zij kenmerken van ADD vertoont, omschrijft de DSM-IV een aantal specifieke richtlijnen waarmee ADD kan worden opgespoord. Iemand met ADD zal de onderstaande vragen allemaal met "ja" moeten beantwoorden.



Zijn de gedragingen buitensporig?

Was het afwijkend gedrag al aanwezig in de kindertijd?

Komen de gedragingen bij de persoon meer voor dan bij andere mensen van dezelfde leeftijd?

Veroorzaakte het gedrag een serieuze handicap in ten minste twee levensfasen?

Vormen de gedragingen een continu probleem, en zijn ze niet te wijten aan een tijdelijke situatie?

Komen de gedragingen in meerdere situaties voor of enkel op een aantal specifieke plaatsen (zoals op het werk)?

Wanneer deze vragen positief worden beantwoord, zal er een vervolgonderzoek komen waarin wordt onderzocht of de klachten niet van tijdelijk aard zijn of gerelateerd zijn aan een ander psychiatrische stoornis (comorbiditeit). Vervolgens zal de onderzoeker aan de hand van een gespecificeerde vragenlijst de diagnose vaststellen.



Het nadeel van deze criteria is dat men er van uitgaat dat deze klachten aanwezig dienen te zijn in alle leefgebieden zoals wonen, werken of in andere situaties waarbij de omgeving bepaalde eisen of normen verwacht.



En als laatste, vond ik deze ook wel mooi:

Ondanks al deze bewezen feiten zijn er zelfs nu nog genoeg mensen erg sceptisch en zijn ze nog steeds van mening dat AD(H)D een kwestie is van gebrek aan mentaliteit en een morele inslag. Nog vaak wordt beweerd 'waar een wil is, is een weg' en zolang er maar voldoende motivatie is, vrijwel alles mogelijk zal zijn. Helaas is voor iemand met ADD hier nauwelijks aan te voldoen omdat de hersenen simpelweg een andere hiërarchische indeling maken voor wat betreft prioriteiten en belangrijke taken.



Maakt wat mij betreft niet uit wat Astrid er van vindt, maar voor de mensen hier toch leuk om even te lezen

Hoi allemaal!

Eerst even dit:

jemig, Astrada, wat een verwijten, zeg...

Als wij nou gelukkiger zijn door een diagnose, puur en alleen omdat het deuren naar hulp opent, dan is daar toch helemaal niets mis mee?

Ik denk dat we op deze manier, belastingtechnisch, goedkoper uit zijn dan als "wij" (wie is hier nou aan het generaliseren?) een diagnose krijgen - medicatie en hulp waardoor ons leven weer aangenaam verloopt - dan wanneer "wij gediagnosticeerden" constant last blijven houden van burn-out klachten en uiteindelijk in de bijstand komen.

Ik snap je punt wel over het hokjesdenken van deze maatschappij, maar laten we vooral niet vergeten dat "wij AD(H)D'ers" tegen problemen aanlopen doordat deze zelfde maatschappij van ons verwacht iets te zijn wat wij, blijkbaar, niet kunnen. Of in elk geval niet zonder hulp.

Dat het een naam heeft, boeit me eigenlijk niet zoveel. Het gaat er mij om dat het mijn kwaliteit van leven vergroot. Dus daarom ben ik blij een diagnose te hebben gekregen.



Ok, back on topic:

Vandaag weer naar mijn "praatgroepje" geweest. Gek hoeveel we bij elkaar herkennen, hoe we worstelen met dezelfde dingen in het leven.

Ik worstel nu vooral met de vraag hoe ik IN HEMELSNAAM een normale liefdesrelatie kan hebben en vooral houden. Het lijkt me een hele klus met een ADD'er samen te leven.

Succesverhalen zijn welkom, haha!

Hey Kimmetje,



Hahah dat is ook mijn grote strijd. Een liefdesrelatie houden. Ben best wel dominant en ik ben slecht in rustig afwachten. Ik reageer op elke impuls en ja dat gaat nog wel is te snel.

Ben nu aan het daten met een leuke man maar ik vind het wel eng.

Ook vind ik verliefd zijn eng, ben toch bang me te hechten en vooral om iemand weer kwijt te raken. Bindings en verlatingsangst.

Komt ook uit me jeugd en uit eerdere relaties.

Maar ja daar moet ik ook nog maar is mee aan de gang denk ik.



Pippin, Gaat het nu al wat beter met je humeur. Door school? Ben je zo druk?



Liefs