ADD / ADHD.....

Hoi mensen,

Enige tijd afwezig geweest, maar ik wou even vermelden dat ik al dagen verzand ben in het niks doen. Het lukt me gewoon maar niet om weer iets op te pakken. Sociale contacten verwateren, de afwas puilt uit, mijn sportdiscipline ligt ergens in de verste verte op een strandstoel te luieren en al mijn goede voornemens zijn weggelopen bij mij, die wouden blijkbaar ergens anders gaan chillen.



Nu ben ik op een punt gekomen om van behandelaar te gaan switchen. Mijn oude behandelaren hebben mij aangemeld bij het GGZ en zelf heb ik mij tevens aangemeld bij een 'reguliere' psychotherapeutenpraktijk. Deze laatste raden mij af om bij het GGZ in behandeling te gaan, aangezien ik enerzijds als hoogopgeleide beter af ben bij een 'reguliere' praktijk (aldus hun) en volgens hen het GGZ meer psychiatrisch gericht is en weinig diepgang vertoond in identiteitsproblematiek. Heeft één van jullie ervaringen bij het GGZ?

Biebeltje, zo'n uitbarsting, moeilijk hoor. Zou ik zeker ook bespreken met therapeut.

Lekker gewinkeld?



Matamata, balen man. Hoe heb je eerdere episodes van passiviteit kunnen doorbreken? Lukt het ook niet met puur rationaliseren wat je eruit halen halen, wat de impasse kan doorbreken? Bijvoorbeeld morgen en overmorgen een half uur wandelen, meer niet op het programma zetten. Kan toch net voldoende zijn om even wat nodige stofjes aan te maken en een zet in de goede richting te geven...



xx lisa.

Ja, ik heb vandaag weer eens verder gelopen dan de supermarkt en merkte dat er weer volop activiteiten aan de gang zijn in de stad. Dat triggerde me weer om te gaan rondneuzen. Zo stom, ik woon echt hartje centrum, maar laat het dan vaak links liggen. Dit terwijl mensen kijken één van mijn hobby's zijn. Maar je hebt gelijk, wandelen stimuleert wel.

Goedemorgen allen.



Ik wilde vrijdag nog het een en ander schrijven over de berichten die die dag geplaatst waren, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik weet niet in hoeverre het iets bijdraagt, en in hoeverre het zinvol? is.



vanaf vrijdag is het druk in mijn hoofd.Ik ben me enrom bewust van mijn gedrag, en loop me af te vragen of iemand die "normaal" is dat gedrag ook vertoond,of die dingen ook doet.

Simpel voorbeeld,koffie gezet, Koffiekan er niet goed onder gezet. Het hele aanrecht dus onder de koffie, kastjes vol koffie en vloer vol koffie.

Is niet de eerste keer dat me dit overkomt. En als ik daar dan sta te mopperen ( en inwendig loop te vloeken) dan loop ik me toch af te vragen hoe vaak "normale" mensen dit overkomt.



Kortom de vraag waar ik mijn hele leven al mee worstel : "wat is normaal?"



Ik weet ook niet hoeveel ik hier op het forum ga schrijven.

Het voelt niet goed, om *hier* uitgebreid uit eigen werk te gaan vertellen. Ook in verband met herkenbaarheid. En de astrids van deze wereld.



de belastingonderwerpen zijn dan toch heel wat veiliger.



JOjanneke

JOjanneke, ik heb altijd de neiging direct in de advieshoek te gaan zitten, maar besef dat ik natuurlijk niet echt de aangewezen persoon daarvoor ben. Maar is lastig, haha, die zorgspier gaat dan toch direct kriebelen.

Van Astrid moet je je echt niet teveel aantrekken. Ik vind het jammer dat ze niet wil delen hoe ze bij deze crusade gekomen is, maar ik kan het wel raden eigenlijk. Ik vermoed zelf in de psychiatrie terechtgekomen, aangesproken op eigen verantwoordelijk en gestimuleerd tot zelfreflectie, en dat niet kunnen. Daardoor radicaal anti geworden.



Toch wil ik wel iets zeggen over 'normaal'. Dat is een begrip dat je steeds meer los moet gaan laten. Je hebt te maken met jezelf en alle facetten die daarbij horen. Sommige daarvan zullen 'normaal' genoemd kunnen worden, anderen wat minder. Het piekeren, bijvoorbeeld hierover, hoort - denk ik inmiddels - bij de conditie ADD/ADHD.

Ik weet niet hoever je teruggelezen hebt, maar ik ben daar door een posting hier achtergekomen.

Zelf kon ik over alles piekeren en malen. Als ik geen concrete problemen had, ging ik wakker liggen van dingen van andere mensen of wildvreemde mensen waarover ik in de krant gelezen had. Dat heb ik aan/van mezelf nooit begrepen. Dat was een van die losse eindjes waar ik niet uitkwam. Er zat geen logica achter. Ik lijd bijna lijfelijk om iets dat een ander aangaat, die ander kent mij niet eens, heeft geen weet van mijn medelijden, die schiet er niets mee op en ikzelf al helemaal niet. Waarom dan toch? Mijn niet-bevredigende conclusie was dan maar dat ik nu eenmaal een heel groot en goed hart had en extreem emphatisch was. Dat was een handicap, maar in sommige gevallen ook een zegen, zoals bij mijn schrijfambities. Maar lekker zat het me niet.

Tot ik hier kwam lezen en posten toen ik er net achter was dat ik 'het' zeer waarschijnlijk toch zou hebben. Iemand schreef toen dat het piekeren en malen een functie heeft voor veel ADD-ers/ADHD-ers; het verschaft prikkels. Prikkels die een ander (vaak mannen) haalt uit extreme sporten of gevaarlijk gedrag. Ik haal die prikkels uit piekeren en me druk maken om dingen. Zou ik nooit aan gedacht hebben omdat het geen goed gevoel oplevert, het levert negatieve gevoelens op. Maar goed, als je er verder over nadenkt best logisch.

Een stuiterende ADHD-er krijgt ook geen positief gevoel denk ik van het onrustige gedrag, maar heeft geen keus.

Er zo tegenaan kijken was voor mij een enorme eye opener. Ontluisterend ook, denk je dat het uit je extreem goede hart komt, gaat het om lichamelijke behoefte aan prikkels...

Maar het is een verklaring die wel logisch klinkt. En ik moet zeggen dat ik er ook veel minder last van heb sinds ik de medicijnen heb. Dat is echt beter. En zodra ik begin te malen over bepaalde dingen (in mijn geval de manier waarop een voormalige baan beëindigd is en nog twee of drie andere dingen), weet ik dat het weer tijd is voor een pil. Dat is echt frapant.

Dit wilde ik even illustreren omdat dat misschien bij jou ook het geval is. Dat je zo piekert over 'normaal' terwijl je daar weinig mee opschiet, want stel dat je alles heel gemiddeld zou doen en voelen, zou het dan beter zijn? Zou je je er dan van bewust zijn dat je heel normaal zou zijn?

't Is maar een overweging.

En ga vooral óók door met je belastingantwoorden, hahaha.

xx lisa.

quote:lisa schreef op 30 november 2008 @ 11:34:

Zelf kon ik over alles piekeren en malen. Als ik geen concrete problemen had, ging ik wakker liggen van dingen van andere mensen of wildvreemde mensen waarover ik in de krant gelezen had. Dat heb ik aan/van mezelf nooit begrepen. Dat was een van die losse eindjes waar ik niet uitkwam. Er zat geen logica achter. Ik lijd bijna lijfelijk om iets dat een ander aangaat, die ander kent mij niet eens, heeft geen weet van mijn medelijden, die schiet er niets mee op en ikzelf al helemaal niet. Waarom dan toch? Mijn niet-bevredigende conclusie was dan maar dat ik nu eenmaal een heel groot en goed hart had en extreem emphatisch was. Dat was een handicap, maar in sommige gevallen ook een zegen, zoals bij mijn schrijfambities. Maar lekker zat het me niet.

Tot ik hier kwam lezen en posten toen ik er net achter was dat ik 'het' zeer waarschijnlijk toch zou hebben. Iemand schreef toen dat het piekeren en malen een functie heeft voor veel ADD-ers/ADHD-ers; het verschaft prikkels. Prikkels die een ander (vaak mannen) haalt uit extreme sporten of gevaarlijk gedrag. Ik haal die prikkels uit piekeren en me druk maken om dingen. Zou ik nooit aan gedacht hebben omdat het geen goed gevoel oplevert, het levert negatieve gevoelens op. Maar goed, als je er verder over nadenkt best logisch.

Lisa, voor mij is dit ook erg herkenbaar. Ook ik kan mij leed van anderen behoorlijk aantrekken (althans als ik met diegene een soort van band heb) en voel me ook vaak deels schuldig aan het leed van een ander. Op de één of andere manier, denk ik altijd dat ik er aan heb bijgedragen of dat ik niet genoeg heb gedaan om het te verkomen.

quote:matamata schreef op 30 november 2008 @ 11:54:

Lisa, voor mij is dit ook erg herkenbaar. Ook ik kan mij leed van anderen behoorlijk aantrekken (althans als ik met diegene een soort van band heb) en voel me ook vaak deels schuldig aan het leed van een ander. Op de één of andere manier, denk ik altijd dat ik er aan heb bijgedragen of dat ik niet genoeg heb gedaan om het te verkomen.



Tja, en dan is mijn eerste vraag:

Heeft dat te maken met je socialisatie als vrouw, of is dat de add/adhd?



JOjanneke, die heel veel antwoorden heeft, maar die nu op zoek gaat naar de bijpassende vragen

JOjanneke, volgens mij is MataMata een man. (nu ik erover nadenk, weet ik dat eigenlijk niet 100% zeker maar dacht het wel?)

xx lisa.

Haha, ja ik ben nog man hoor, en mannen kunnen ook piekeren, heel veel zelfs .

quote:matamata schreef op 30 november 2008 @ 12:45:

Haha, ja ik ben nog man hoor, en mannen kunnen ook piekeren, heel veel zelfs .



ha! da's interressant.

( merk je hoe ik getriggerd wordt?)



hoe zit jij met je socialisatie tot man, en de invloed van add/adhd daarop?

Wat waren de normen en waarden die jij mee hebt gekregen, en waar loop je het meest tegen aan?

Wat wordt een man "geacht" te doen, en waar voldoe jij niet aan?



JOjanneke

Vanochtend had ik weer even een 'oh nee, dadelijk heb ik ook ad(h)d'-dipje. Intake komt dichterbij (ik 'moet' over 2 weken) en begin het toch spannend te vinden.

Deze topic helpt me er dan toch weer even bovenop. Jullie lijken me namelijk stuk voor stuk leuke mensen... adhd betekent dus niet gelijk dat je niet spoort en niet aardig bent. Wist ik eigenlijk ook al, maar heb toch wel een beetje het idee van het 'stempel'.



Waar ik overigens wel benieuwd naar ben is of jullie ook af en toe een intens gevoel van 'niet kunnen' en 'niet willen' hebben.

Voorbeeld 1: Laatst was ik de was aan het opvouwen (wat ik geen vervelende bezigheid vind), alles netjes gevouwen en in een krat gestopt en meegenomen naar de kast. Maar toen had ik absoluut geen zin meer om het op te ruimen in de kasten. Ik kreeg een haast depressief gevoel wat me tegenhield om het op te gaan ruimen, terwijl ik weet dat het maar 2 minuten werk is. Heb mezelf toen flink toegesproken dat ik het van mezelf toch moest doen. Waren 2 verschrikkelijke minuten, ik voelde me echt klote, maar moest het van mezelf opruimen! Achteraf blij dat ik het gedaan had, want dan is het weer netjes opgeruimd....

Voorbeeld 2: Ik wilde iets weggooien in de prullenbak. 90% ging in de prullenbak, 10% viel ernaast. Ik zag dat het ernaast viel, maar kreeg het geestelijk niet voor elkaar om het op te pakken en weg te gooien. Verder ook niet over nagedacht, heb het laten liggen en ben weggelopen. Resulteerde later in ruzie met m'n moeder die boos werd omdat ik iets voor de prullenbak had liggen. Op zo'n moment schaam ik me dat ik niet de moeite heb genomen om het op te pakken en weg te gooien, maar het lukte me gewoon écht niet.

hey allemaal,

Kom ook nog even reageren,

Maan, dat van die was herken ik wel. Meestal als ik me er echt toe kan aanzetten eindelijk te strijken en vouwen, ligt het daarna nog dagen op de strijkplank. Als het me echt gaat ergeren of het ligt in de weg, dan pas ruim ik het in de kasten. Denk dat ik gewoon een manier heb gevonden ermee om te gaan, dingen te laten lopen zoals het loopt. Rommel naast de prullenbak, ach ja, als het erachter valt ruim ik het later pas op, ligt het in de weg dan ruim ik het wel op. Maar rommel dat gewoon overal ligt kan wel eens dagen blijven liggen. Ben nu eenmaal gewoon een sloddervos haha. Of het luiigheid is, of gewoon ene gebrek aan zelfdicipline weet ik niet, probeer er zo min mogelijk over na te denken, wat dan weer best moeilijk is omdat ook ik erg veel pieker en maal. Een leuk voorbeeld is trouwens van mijn (ex) vriend. Die kan net zo zijn wat zijn huishouden betreft. Die had een tijd geleden melk gemorst naast zijn koelkast, een week later lag het er nog...Hij zag het nog geeneens meer...

Lisa, wat kan je alles toch goed beredeneren en beschrijven zeg...Petje af hoor. Ik ga er wel over nadenken nu over wat je schrijft over dat denken enzo...Zou het echt dat zijn? Ik ben wel iemand die prikkels nodig heb, ben ook iemand die net als een vent net te hard kan rijden, of mijn grenzen zoekt daarin..Ik zou ook nog eens zo graag willen sky diven of bungy jumpen of hoe dat ook heet. Lekker enge dingen...

Ik ben trouwens ook altijd bezig met het leed van andere, daarom word ik altijd als sociaal en lief bestempeld. Kan het me erg aantrekken, wil ook graag altijd helpen.

Matamata, ik ga het ook altijd bij mezelf zoeken, denkend dat het aan mij ligt dat het dan fout gaat. Altijd denken wat ik dan beter had kunnen doen voor die mensen, of persoon..

Mijn voorbeeld van piekeren, moest vrijdag naar de dok want mijn holtes zijn ontstoken, al van tevoren bedenk ik het hele verhaal in mijn hoofd en ongewild herhaalt zich dat tot ik bij de dok binnen zit. Buiten gekomen gaat het gesprek nog eens 10 keer door mijn hoofd. Als ik een gesprek aanga met iemand ga ik ook van tevoren al verzinnen wat ik ga zeggen en naderhand weer alles tig keer herhalen, en bedenken wat ik anders had kunnen zeggen en doen,echt zeeer vermoeiend. Je weet dat het niet goed is, het vreet energie, en toch kan ik het geen halt toe brengen. Heb van de psych wel tips gekregen, zoals dat Mind, thinking of zoiets, kan er niet opkomen hoe het precies heet.

Eigenlijk heel simpel, proberen tijdens dat piekeren je gedachten ergens anders op over te laten gaan. Ik probeer dan zelf andere dingen te visualiseren (soort meditatie), of t.v. te gaan kijken, maar het blijft best moeilijk. Net zoals vrijdag, dan loop ik naar huis en herhaal dat gesprek tig keer in mijn hoofd en dan ineens schreeuw ik van binnenuit, ophouden, ophouden, en probeer dan naar de bomen en vogeltjes te kijken haha. Word dan echt gek van mezelf...Onbewust floept het even later toch weer in mijn gedachten...

quote:Maan86 schreef op 30 november 2008 @ 13:36:.



Waar ik overigens wel benieuwd naar ben is of jullie ook af en toe een intens gevoel van 'niet kunnen' en 'niet willen' hebben.

Voorbeeld 1: Laatst was ik de was aan het opvouwen (wat ik geen vervelende bezigheid vind), alles netjes gevouwen en in een krat gestopt en meegenomen naar de kast. Maar toen had ik absoluut geen zin meer om het op te ruimen in de kasten. Ik kreeg een haast depressief gevoel wat me tegenhield om het op te gaan ruimen, terwijl ik weet dat het maar 2 minuten werk is. Heb mezelf toen flink toegesproken dat ik het van mezelf toch moest doen. Waren 2 verschrikkelijke minuten, ik voelde me echt klote, maar moest het van mezelf opruimen! Achteraf blij dat ik het gedaan had, want dan is het weer netjes opgeruimd....

Voorbeeld 2: Ik wilde iets weggooien in de prullenbak. 90% ging in de prullenbak, 10% viel ernaast. Ik zag dat het ernaast viel, maar kreeg het geestelijk niet voor elkaar om het op te pakken en weg te gooien. Verder ook niet over nagedacht, heb het laten liggen en ben weggelopen. Resulteerde later in ruzie met m'n moeder die boos werd omdat ik iets voor de prullenbak had liggen. Op zo'n moment schaam ik me dat ik niet de moeite heb genomen om het op te pakken en weg te gooien, maar het lukte me gewoon écht niet.



Dit heeft volgens mij te maken met een verschil tussen "moeten" en "kunnen".

Tuurlijk kun je iets oppakken wat naast de vuilnisbak is gevallen.

Da's niet zo moeilijk. je loopt er naartoe, pakt het op, doet de vuilnisbak open, en je laat het los.

Klaar.



als je het mij vraagt, heeft het te maken met "moeten".

Je "moet" dingen doen, je moet de hele dag door dingen doen, die je energie kosten. Waar je bewust bij na "moet" denken om het te doen.

Simpel voorbeeld : Naar je werk toe gaan.

Dan moet je er aan denken dat je op tijd opstaat, dat je kleren bereikbaar zijn (schoon, gevouwen, heel, noem iets op) dan moet je niet vergeten om te wassen, om je make-up te verzorgen, dan moet je ontbijten, dat moet je je ontbijtspul opruimen, dan moet je je jas aandoen ( waar is de jas, waar zijn de schoenen) dan moet je je tas pakken, ( waar is de tas) dan moet je je sleutels pakken, ( waar zijn de sleutels? ) dan moet je je fiets/auto pakken ( waar is de fiets/autosleutel) en dan moet je naar je werk.



Als je bewust over elke handeling na moet denken ( en dat moet je) dan ben je dus al heel druk bezig. En zo gaat het de hele dag door... D'r is heel veel wat je "moet" op een dag, om domweg van A naar B te komen. D'r wordt gewoon het een en ander van je verwacht.

Er zijn dan ook veel dingen waar je geen keuze in hebt, die MOET je gewoon doen. En het gebeurt ook wel, het kost alleen veel energie, omdat je continue gefocused moet blijven op waar je mee bezig bent, en wat je doel over 5 of 10 minuten is. ( namelijk onderweg zijn naar school/werk)



Datgene wat naast de prullenbak valt, heeft op dat moment voor jou domweg geen prioriteit. Want het leidt af...En dus besluit je (onbewust) om er niets aan te doen.



En dan komt nu het punt waar de stress zit... Ergens in je achterhoofd weet je dat het geen moeite hoeft te zijn, dat je dat zonder problemen "even" kunt doen. Maar dat is de normering van de mensen om je heen, en je weet dat dat je conflicten op gaat leveren.

Maar die conflicten zijn wel prikkels die ( hoe stom het ook klinkt) "lekker" prikkelen. Ha! er gebeurt wat!



En omdat er zo veel dingen zijn die je "moet" is er weinig ruimte voor datgene wat je "wil". En dat levert ook stress en vermoeidheid op.



Tja... En da's lastig.



tot zover mijn gedachten.

Kun je er iets mee?



JOjanneke

JOjanneke, voor dit soort dingen heb ik me zo vaak het hoofd gebroken. En ben ook wel tot conclusies gekomen zoals die jij hierboven noemt. Maar voor mij was dat net niet helemáál de verklaring.

Ik heb periodes in mijn leven enorm hard en veel gewerkt, maar heb ook tijden gekend dat ik heel weinig hoefde te doen. Dat ik bijna niets 'moest'. Maar het maakte in mijn gedrag en beleving weinig tot niets uit.

Overigens kan ik me tegenwoordig redelijk zetten tot zoiets als troep oprapen die naast de prullenbak valt.

Hoewel... ehm... hier onder mijn bureau ligt opgedroogde kattenkots. Het klinkt vreselijk, maar ik geloof dat het wel meevalt hoor, haha, je ruikt er niets van. Het ligt er al héél lang. Tijdje terug was de kat ziek, hij hield niets binnen. De hele dag moest ik overgeefsel opruimen. Op een gegeven moment zag ik dat er ook kots onder het bureau lag. Ik pakte de keukenrol, maar toen ik het wilde opdoen (lastig, helemaal onder het bureau kruipen, het zat ook nog op snoeren etc) bleek het helemaal ingedroogd dus al oud. Ging dus niet met alleen keukenrol. Nouja, dan zo meteen maar met warm water en een doek en sopje enzo.

Ehm... ik geloof dat dat al wel drie of vier weken geleden is...

Veel mensen vinden dit wellicht walgelijk en als ik het van een ander zou lezen zou ik dat ook vinden.

Maar het valt wel mee, haha, ik kijk nu onder mijn bureautafeltje en zie dat het er inderdaad nog steeds ligt. Mijn man weet er ook van en ruimt het ook niet op. Zie je wel dat hij heel veel dezelfde trekjes heeft...



Enfin. Waar had ik het over.

Oh ja. Soms de intense weerzin om een klusje te doen. Soms, eigenlijk vaak. Wat ik nooit heb kunnen begrijpen, dat ik die weerzin ook kan voelen bij léuke dingen. En dat vind ik nog steeds heel raar. Ik hou van schrijven en schrijf o.a. verhalen voor mijn zoontjes, de avonturen van M. en W. Ze hebben dan een klein maar echt stoomtreintje waarmee ze allerlei spannende dingen beleven. Superleuk, maar als ik ze beloofd heb echt deze week weer een hoofdstuk te schrijven, is het alweer een 'moet-ding' geworden blijkbaar. En verzet iets in mij zich ertegen. Ik denk echt dat het met ADHD te maken heeft, maar wát precies weet ik nog niet. De medicijnen hebben hierop ook minder invloed dan ik had gehoopt.

Ik ken wel een sterk gevoel van 'lekker mijn eigen zin doen' terwijl ik dus eigenlijk wat anders zou moeten doen. En absoluut niets heerlijker dan voor jezelf zeker weten dat je straks, dadelijk, vanavond, morgen of maandag of op 1 januari whatever, dit of dat zult gaan doen. Daar het volste vertrouwen in hebben. Maar nu is dat tijdstip nog niet aangebroken en hoeft het nog lekker even niet. Daar wentel ik in.

Dat het uiteindelijk vaak stress oplevert omdat ik tegen deadlines móet aanschurken, blijkbaar, schijnt mij weinig leermomenten op te leveren. Ja, op het moment van stress wel, dan weet ik ook weer zeker dat ik dit een volgende Echt Anders ga doen, maar helaas...

En dat is ook zo'n los eindje dat ik niet kan verklaren. Omdat ik dit soort dingen bij jullie hier herken, weet ik dat het wel met ADHD te maken moet hebben. Maar hoe het mechanisme in elkaar zit, is me nog steeds een raadsel.

xx lisa.

Hihi lisa, dat van dat kattenkots ken ik wel. Heb ook een poes gehad die 19 is geworden en op het laatst veel overgaf. Je kan er letterlijk móe van worden het steeds op te moeten ruimen. Meestal zette ik me er wel aan toe als het in de weg lag, maar het kwam wel eens voor dat het niet in de weg lag en ik het liet liggen en als ik dan eens een keer ging stofzuigen (wat ook al te weinig voorkomt) dan zoog ik het opgedroogde hoopje mee...Het klinkt idd. vies en als ik het bij jou zo lees denk ik ook, hè bah, goor zeg. Maar hier komt het dus ook voor. Lekker is dat hè, je wentelen in het niets doen...

Eigenlijk is het hier een huishouden van Jan steen, de kamers van de kinderen zijn ook nooit opgeruimd. Vooral de oudste is erg, 17 en een grote bende op zijn kamer...Van wie zouden ze het hebben....

Dat ook leuke dingen 'moet-dingen"worden dat herken ik wel.

Ik word gestresst van volle agenda's dus plan ik maximaal drie avonden vol in een week. iemand kan me dan uitnodigen voor het fest der feesten, als ik die avonden al heb, zdan zeg ik; bel me op de dag zelf, dan weet ik of ik er energie voor heb. Ook als ik in mijn rebound zit, moeten mensen me iet vagen of ik wil afspreken, want ookal is het "leuk" op dat moment is alles "gezeik aan mijn kop". Gelukkig weet ik dat van mezelf en weten mijn vrienden dat ook.



heb van de zomer een cursus time-management gevolgd en een van de dingen die ik daar heb geleerd is om ondanks weerzin, toch klusjes af te maken, want als het af is, kan het ook uit je hoofd. Af en toe idd lastig, maar als je dan jezelf er toe zet om toch direct dat naast de prullenbak op te vegen, dan hoef je je niet telkens te ergeren er aan. Al komt het bij mij ook voor dat de volle vuilniszak een week naast de deur staat totdat ik m buiten heb gezet, en klusje van 2 minuten.

oh hier ook heeeeeeeeeeeeeeeeel herkenbaar! Is één van mijn hoofdproblemen. Geen zin in dingen hebben en ook niet als je jezelf er toe gezet hebt het toch te doen, het blijft dan tijdens het klusje vervelend en wil ik zo snel mogelijk af hebben. Dus afraffelen of zelfs halverwege stoppen. En weken lang over iets heen stappen... Katten die naast de bak plasten en niet consequent opruimen, waardoor stank in vloerbedekking, waardoor uiteindelijk nieuw parket... Opgedroogde kattendrollen 'per ongeluk' met kruimeldief opzuigen, waardoor deze eeuwig naar drol ruikt..

En met leuke dingen idd ook. Halverwege zakt de moed me in de schoenen en wil ik niks hoeven doen. En als ik niks hoef te doen is het nog erger, wat Lisa ook zei, dan verzandt ik in helemaal niks meer doen. Lijkt me enorm leuk om vaker koekjes te bakken, te schilderen, meer met mijn kat te spelen etc. Maar ik doe het nooit... Raar maar waar.

Met pillen gaat het beduidend beter trouwens. Net wat vaker doe ik die dingen wel en staat mijn vuilniszak soms ineens niet meer weken naast de deur..

Zijn er ook mensen die zonder medicatie dit probleem goed hebben weten aan te pakken? Het zeg maar zonder dat het uit de tenen moet worden getrokken.....?

Haha, mijn katten kotsen ook regelmatig (en bij voorkeur midden onder mijn grote bed *sip*).

Eerst ruimde ik het met een keukenrol en daarna een sopje wel op, maar daardoor kreeg ik vieze vlekken in m'n tapijt.

Terwijl als ik het goed op laat drogen en ze dan opzuig met de stofzuiger, ik helemaal geen vlekken in m'n tapijt over houd. Dus dan is de keuze snel gemaakt. En ja, dan ligt het er maar een tijdje...



Maar ik ben ook niet zo van het moeten. ik moet al zo veel van mezelf waar ik niet aan kan voldoen, dat ik absoluut geen trek heb om iets te moeten van iemand anders.

Hebben jullie ook wel eens als jullie een druk weekend hebben gehad dat je de dag dat je rustiger bent helemaal kapot bent? Ik heb dat nu dus vandaag. Ik heb me afspraak afgezegd ben niet gaan sporten vanmorgen om 9 uur. Hoewel ik dat eigenlijk wel moest van mezelf en ben heel lang gaan slapen. Ben nog steeds moe eigenlijk. Heb gewoon totaal geen energie. Echt heel vervelend is dit. Iemand tips?

Ik ga zo wel even naar buiten, dan word het misschien wat beter.



liefs

Oh nee, moeten van iemand anders is nog veel erger.



Wat bij mij wel werkt, zijn deadlines. Zeker als er een ander bij betrokken is, die laat ik niet zakken. En mijn werk zal ik vaak ook op het laatste moment af hebben, maar het komt wel af. Wat niet wegneemt dat ik het uit zal stellen als het maar enigszins kan hoor. Als ik bijvoorbeeld weet dat een deadline een zekerheidsmarge heeft, haha.

Zooooo stom! Het lijkt wel een soort verslaving, een dwangneurose. De ene keer erger dan de andere.



Dingetjes als iets naast de prullenbak opruimen - afgezien dan even van het kotsvoorbeeld - lukken me tegenwoordig eigenlijk wel. Ik heb me voorgenomen mijn weerzin op zo'n moment aan de kant te schuiven en omdat het maar zo'n klein klusje is, lukt het me zowaar al een paar jaar. Over het algemeen.

Met grotere klussen is het lastiger. En zeker ook met kleine dingen die geen vaste plek hebben. Dat vind ik in huis het allerlastigst. Ronslingerende dingetjes waarvan ik zo snel niet weet waar ik ze neer moet leggen. Grrrrrrrrrr!!!



xx lisa.

What can I say, ik herken het absoluut. Leuke dingen als 'moeten' voelen, het voelen als 'gezeur aan je kop'.. ik zit het liefste thuis waar ik controle heb over dat soort zaken.

Terwijl ik het, als ik bij anderen ben, niet zo sterk heb.



Ik weet het allemaal niet. School is wat mij betreft een grote 'moet' bult, en ik heb er momenteel flink de balen van. Vooral van die mailjtes van 'stuur dit nog even' en 'morgen gaan we die-en-die opdracht maken'.



Ik ben overigens na een heerlijk maar vermoeiend weekend vandaag ook thuis terwijl ik van half negen tot vijf op school had moeten zitten. Ben net pas mijn bed uit.



Ik weet het niet hoor, maar ik ben sip

Ik maak van alles stapels en verplaats die door het hele huis.



En ik stel ook alles uit inderdaad. Een structural Procrastinator. Vind altijd wel iets wat even belangrijker is om te doen. En inderdaad, als ik iets voor een ander moet doen, dan doe ik het uiteindelijk wel, precies zoals Lisa schrijft...

Heel herkenbaar. Deadlines werken idd en mijn collega's laat ik niet vallen. al moet ik een hele nacht doorwerken.



Daarna meestal idd doodmoe. Gisteren heel veel geslapen, had ik ook echt ff nodig. Soms zegt je lichaam "stop" en daar moet je aan toegeven. deed dat vroeger niet en dan werd ik geheid ziek. Dus dat heb ik wel geleerd. en hoe erg is het nu om een zondag te verslapen of en keer om half 9 al in bed te liggen. En een keertje niet sporten is ook geen wereldramp.

hahaha Maasje, lig in een deuk om die kruimeldief die naar drol blijft ruiken het grappige is, dat alles zo herkenbaar is hier, zoals ook gezegd, dat moeten enzo. En ook ik presteer het best als ik de druk van een deadline voel en ook ik ben daarna erg moe.

Ik word er gewoon vrolijk van dat ik blijkbaar niet de enige ben. Ik denk dat ik me er maar bij neerleg dat ik nu eenmaal zo in elkaar steek. Ik moet toch wel lachen ook om hoe we dingen aanpakken en oplossen. Het leven kan best leuk zijn als je erom kan lachen toch?

Oh ja, ik heb jaren geleden dozen gemaakt met etiketten erop, werkt best goed! Nu nog standaard alles erin doen gelijk i.p.v. erop leggen enzo en dan komt het best goed

las oit op het ADD forum:

je weet dat je ADHD hebt als je in je huis geen enkel horizontaal vlak kunt vinden waar niet iets op ligt ( en meestal en stapeltje). Dat is dus een beetje mijn streven geworden, omde horizontale oppervlakken die je nodig hebt ,aanrechtblad, tafel, wastafel in de badkamer, zo leeg mogelijk te houden en vrij van spullen die er niet "horen". Valt niet mee, maar maakt je leefomgeving wel rustiger.

Cluean-desk-policy op kantoor is ook zoiets... moet zometeen maar eens gaan opruimen, dan kan ik over een half uur naar huis.