ADD / ADHD.....

Hoi Eranma, welkom!



Bij mij kon gerust ook de H erbij, zei de intake-ster mij. Bij mij staat mijn hoofd ook niet stil en dus ben ik daar 'hyper' en niet zozeer in mijn bewegingen. Hoewel ik ook altijd zit te pulken of met mijn kaken te bewegen, heel subtiel maar ik doe het wel.

In je lijstje herken ik dingen, maar zoals bij alle lijstjes zullen ook niet-ADHD-ers zich in sommige dingen herkennen. Volgens mij is het belangrijkste 'criterium' of je er zelf last van hebt in hoge mate.

xx lisa.

Vandaag weer eens 'geexperimenteerd' met zonder boodschappenlijstje naar de supermarkt gaan. Ik moest vier dingen hebben. Kwam thuis met vijf, maar daaronder niet de aan vriend beloofde pizza en ijs. Wel dropjes, en chocolaatjes om mee te nemen naar de afspraak die ik vanavond had met een vriendin. Dus alsnog naar de super, mét boodschappenlijstje met daarop 1. pizza (tonijn) en 2. frambozensorbetijs. Ik heb het nog gecheckt in de supermarkt ook



Had vanmiddag nog even in mijn agenda gecheckt hoe laat die afspraak was. Was er braaf om 19.35, maar vijf minuten te laat. Ik trots op mezelf. Maar: niemand thuis. Half uurtje rondjes gelopen in de buurt, nog niemand. Toen maar weer naar huis, nog eens in agenda gekeken en verhip, daar stond 20.15. Dat was het onderhand wel, alleen was ik dus nog/weer thuis... Natuurlijk geen probleem, was gewoon gezelligheidsafspraak en nog best dicht in de buurt hier ook. Maar laat ik zeggen dat het niet de eerste keer is.



De afgelopen weken dacht ik soms dat ik me wel heel vreemde dingen in mijn hoofd haal om uberhaupt te laten onderzoeken of ik ADHD heb (oa omdat ik me soms ook wel heel goed kan concentreren -- ja ik ken het fenomeen van hyperfocus maar maf blijft het wel -- en mijn rekeningen zo netjes op tijd betaal). Vandaag twijfelde ik weer wat minder aan het nut van dit diagnostische traject. Mijn huisarts en de diagnosticerend psycholoog en een hoop mensen in mijn omgeving leek het sowieso al een verrekte goed idee om 'daar eens goed naar te laten kijken'... maar soms ben ik niet snel overtuigd, zelfs als iets (zoals nu) oorspronkelijk mijn eigen idee was...



Ach en wie weet komt er toch iets heel anders uit.

@ Biebeltje: herkenbaar, met die kleine meningsverschillen die voor je het weet ontaarden in allemaal emo-toestanden (en/of in mijn geval ook vaak ruzie)... Ik kan me soms niet eens goed herinneren wat de aanleiding voor zo'n ruzie of tranen-met-tuitentoestand uberhaupt was, ik weet niet of je dat ook wel eens hebt. En dan vervolgens natuurlijk extra uit het lood. Gatsie.



En ja, weer lol krijgen in wat je doet... makkelijker gezegd dan gedaan, de vraag is dus: wat kan je daarbij helpen? Wat is goed voor je, wat heb je nodig etc. Ook dat is een lastige vraag, maar ook simpele dingen zoals sporten kunnen soms al een stukje helpen. Staar je maar vooral niet blind op dat je de dingen die je maakt mooi moet vinden want voor je het weet word je van die gedachte nog weer somberder. Dat plezier en die tevredenheid komen vastwel weer, als je verder maar weer wat fleuriger bent!



Toen ik een aantal jaren ook erg aan de grond zat was sporten trouwens echt een van de weinige dingen waardoor ik weer even wat lucht in mijn hoofd en ontspanning in mijn lijf kon krijgen. Natuurlijk niet dé oplossing ofzo maar wel iets dat mijn hoofd hielp om langzaamaan weer op te klaren. Bij jou ook effectief?

Wat is er weer veel geschreven zeg!



Over wat Maan schreef; het negatief benaderd worden herken ik ook. Ik had gister een gesprek met mijn moeder over hoe ik was als kind en of ze zich nooit hebben afgevraagd of er 'iets' met me was. Mijn moeder gaf toen oa aan zich wel vaak zorgen te hebben gemaakt om mijn gedrag, maar dat iedereen me 'gewoon' een heel pittig kind vond. En dan mijn oudere broer zich ook niet kon concentreren, dus ze waren niks anders gewend. Ook vertelde ze dat ze het achteraf jammer vindt dat ik zoveel negatieve aandacht kreeg. Dat ze altijd op mij aan het mopperen was en daardoor de positieve aandacht er nog al eens bij in schoot. Ik kan me dat overigens niet letterlijk herinneren, dat er altijd op me gemopperd werd, maar weet wel dat ik heel gevoelig ben voor 'kritiek'. En als ik iets verkeerd doe kan ik daar echt moedeloos van worden, omdat ik voor mijn gevoel zo vaak net het verkeerde doe. Ik kan die keuze gewoon niet maken ofzo, want heb op het moment zelf niet eens door dat het verkeerd is. Pas als ik dat daarna te horen krijg, snap ik het en vraag ik me af waarom ik wéér een foute keuze maakte...



Ik twijfel heel soms ook wel eens aan mijn adhd, vooral denk ik omdat ik met kinderen (allemaal jongens) werk met adhd en dat behalve veel raakvlakken ook heel veel verschillen laat zien. Maar ik was vooral bang tijdens het onderzoek dat het geen adhd zou zijn. Heb thuis altijd te horen gekregen over heel veel zaken dat ik me alleen maar aanstellde, dat het heus meeviel, dat ik maar gewoon wat beter mijn best moest doen, enz. En was dus ontzettend bang dat ik 'door de mand zou vallen', dat ik inderdaad een aansteller was die alleen maar zocht naar een excuus voor haar luiheid e.d. Ik was dus ook heel opgelucht dat het wel waar was.

En als ik er over lees, weet niet meer wie dat zo zei, herken ik me ook in zoveel dingen. Zoveel dingen die anderen niet eens zie, die ik ook nooit kon plaatsen. Wist best veel over adhd vanwege mijn opleiding en werk, maar dat gaat allemaal over kinderen. Toen ik het boek "Je bent er één of je kent er één" las was daar zoveel herkenning! En zelfs dingen waarvan ik nooit heb geweten dat anderen (zonder adhd) dat niét hadden, dingen die ik lastig vond, maar waarvan ik dacht dat iedereen ze had.



Ben er ondertussen achter dat het allemaal niet beter of slechter, of minder of meer is, maar dat het bij mij gewoon allemaal wat anders werkt in dat koppie van mij. En dat anderen zich daar over kunnen verbazen als ik het uitleg, maar dat ik me net zo goed kan verbazen als bvb mijn vriend dan uitlegt hoe het bij hem werkt in zijn hoofd... Dat er bvb mensen zijn die aan niéts kunnen denken, ongelooflijk.

En dat mijn vriend gisteren proefwerken aan het nakijken is, terwijl hij ook een serie op tv kijkt, met mij kletst, de hond rondloopt, enz. Ik doe graag 100 dingen tegelijk en kan dat ook goed, maar niet als ik echt na moet denken. Dan is een wasmachine die ik hoor soms al teveel.



Biebeltje, ik weet niet of je tot hier gekomen bent, maar wat is het toch balen dat het allemaal nog zo onduidelijk en onzeker is. Trouwens ook voor mij herkenbaar hoor die emo-toestanden, sowieso al en als alles eigenlijk al teveel is al helemaal.

Wel goed van Phien zegt, misschien is het een idee om eens te bedenken wat je (bvb al kind) leuk vond, waar je rustig of tevreden van werd. Soms kunnen kleine dingen je heel even vrolijk maken, waardoor alles net weer even iets makkelijker wordt. Phien gaf al het voorbeeld sporten, maar ik kan me ook andere dingen voorstellen. Als kind werd ik bvb vaak heel rustig van puzzelen, hoe saai het ook klinkt. En als je het leuk vindt om met cijfers bezig te zijn, verbanden te zoeken, enz is daarin ook vast iets te bedenken (sudoko of hoe heet dat ofzo ).



Pfff ik zal er maar mee ophouden, ben weer eens langdradig volgens mij. Kom hier ook te weinig en wil dan teveel vertellen.



Oja Lisa, misschien heb ik het gemist, maar denk je nog na over het 'boek'? Want als je het nog wil, maar je er niet toe kan zetten ofzo, wil ik ook wel proberen een aanzetje te maken (alhoewel het bij mij meestal ook alleen bij ideeën blijft en niet bij uitvoering...)

quote:Halvemaan schreef op 14 januari 2009 @ 11:01:

Wat is er weer veel geschreven zeg!



Ik schaam me nu (niet door je opmerking hoor Halvemaan, daarvoor ook al) wel een beetje als ik van de afgelopen dagen terugkijk hoeveel ik hier heb gepost, zomaar floep jullie forum binnen kom vallen en er maar op raak schrijf... Nou ja, jullie kennen de neiging waarschijnlijk



Hoe dan ook, de komende tijd gaan jullie me hier weer wat minder zien (dat is tenminste 't plan ) want ik wil eerst de diagnose ook maar eens afwachten. En dit forummen is best verslavend terwijl er ook nog een berg studiewerk mij aan ligt te staren



Dus tot later! (f)

Halvemaan, ja, het boek... het ging me in eerste instantie om een artikel. Maar ik zit tot mijn nek toe in het werk. De komende dagen een nijpende deadline. Volgende week ook nog twee volle trainingsdagen. Daarna beginnen met weer nieuw werk dat erbij komt.

Ik zie voorlopig nog even geen mogelijkheden buiten mijn afgesproken werk om nog iets anders te initiëren. Dus het zal moeten wachten. Als ik helemaal ingewerkt ben op alle fronten, zou er nog wat energie moeten kunnen overblijven voor 'eigen dingen'.

Dan meld ik me weer wat dat betreft! En heel graag samen iets doen, zo kom je vaak toch weer tot meer en de kans op doorpakken is ook groter!

xx lisa.

Oh ja heb net op Bol.com 'je bent er een of je kent er een' besteld. Ik heb het afgelopen half jaar voortdurend drie boeken hier gehad van de bieb. Ze zijn geloof ik vijf keer te laat geweest, heeft me een kapitaal gekost, en ik ben niet veel verder gekomen dan wat doorbladeren. Uiteindelijk is een boek kopen voor mij dan toch goedkoper, haha! Niks voor ADHD-ers, die bieb...

xx lisa.

Haha, herkenbaar dat biebverhaal... En daarbij komt nog dat ik daar altijd zo verloren rondloop; zoveel boeken, zoveel keus, zonder dat ik de voorkant kan zien... Ik heb dat boek 'Je kent er een of je bent er een' dus gelezen en vond het wel herkenbaar. Ik heb het toen ook gebruikt om aan mijn ouders te laten lezen, zodat zij er wat meer vanaf wisten.

En ik snap helemaal dat je als je zo druk bent met werk niet aan dat boek/ artikel toekomt, ik hoor wel wanneer wel en anders trek ik nog wel een keer aan de bel!



Phien; lekker herkenbaar dat je je kan 'verliezen' in dingen, zoals dit forum. Heb ook periodes gehad dat ik hier veel te vinden was, of ook met andere dingen, dat daar dan echt de focus ligt. Maar het is niet zo dat het erg is dat je veel schrijft en je er tussenmengt hoor, alleen maar fijn!!!



Pff ik moest vanmorgen om 7 uur beginnen en dan natuurlijk 's avonds in bed meningsverschil met vriendlief. Af en toe snap ik er gewoon niks van en dan vraag ik me echt af of ik nou zo vreemd denk of dat vriendlief er soms ook wat van kan.

Dus ik ga maar weer eens wat doen voordat ik in slaap val (grrr en ben ook nog vanmorgen mijn medicatie vergeten, en dat in combinatie met slaaptekort voorspeld nooit zoveel goeds....)

...

dat studeren lukt dus echt voor geen meter. Goed idee wel, maar ja...

Is het nog een beetje gelukt met studeren Phien?

Als ik naar mezelf kijk; als ik dat soort dingen op zo'n moment echt niet 'wil', dan heeft het ook geen nut om mezelf te dwingen, kan dan beter iets anders gaan doen... Hoe zwak dat ook klinkt, als iets echt 'moeten' is, heb ik daar zoveel weerstand tegen. Bij mij is het dan beter om het toch uit te stellen en het later op een moment te doen dat ik mezelf er wel toe kan zetten. Want als dat eenmaal zo is, kan ik in korte tijd veel werk verzetten. (Als is het soms een beetje laat, maar het werkt nu eenmaal vaak beter als er druk achter zit...)

En wat een naar nieuws over je nichtje, hopelijk is het niet iets heel ernstigs. Vaak is het zo dat pubers na een korte periode wel weer boven water komen, je wil er niet aan denken wat er anders allemaal kan gebeuren. Hopelijk is het geen meisje dat in zeven sloten tegelijk loopt...

Biebervaringen... ik kan als student via internet lenen met het interbibliothecair leensysteem en ook uit het magazijn van mijn eigen universiteitsbieb, en dat wordt dan altijd veel te veel! De baliemedewerkers lachen me echt uit. Of gaan me standjes geven. Omdat ik 30 boeken op kom halen (en dan heb ik er thuis ook al 40 liggen). Terwijl ik dus helemaal niet snel lees. Beetje impulsief dus wel. Tsja en boetes en onuitgelezen boeken terugbrengen, praat me er niet van. Ook wel weer hilarisch soms, ik kan meestal wel om mezelf lachen dan, maar irritant is het ook

Vraagje (nav Halvemaans post hierboven, die lange): hoort besluiteloosheid eigenlijk ook bij ADHD? Ik heb daar o.a. bij het schrijven van essays last van, tegen de tijd dat ik eindelijk een onderwerp heb gekozen hebben anderen hun eerste versie al af

Ik heb wel last van besluiteloosheid, maar of dat met ADHD te maken heeft? Geen idee...



Ik heb gisteren mijn eerste twee schilderijtjes geproduceerd. Eerste vond ik wel leuk gelukt, de tweede was ik niet zo heel kapot van. Maar goed, het is wel grappig en bij de Action kosten de doeken niet zo heel erg veel, dus het is geen al te dure hobbie...



Zal binnenkort eens kijken of ik er een foto van kan plakken...











Haha, nou... het is wel duidelijk dat er in mij geen kunstenares schuilt

Beetje late reactie op wat ik paar pagina's terug las over PsyQ dat het allemaal zo lang duurt bij sommigen. Ik word juist gek van de PsyQ waar ik zit omdat het allemaal al zo snel ging.

Nog geen week na m'n eerste gesprek kon ik alweer terugkomen voor het diagnose-babbeltje. Toen werd gevraagd of ik een afspraak wilde maken en mee wilde doen aan een gespreksgroep. Heb toen gezegd dat ik het even wilde laten bezinken en zelf over na wilde denken. En dat ik zelf wel contact met ze opneem.

Nog geen twee weken later word ik gebeld of ik al een afspraak wil maken. Nee, dat wil ik nog niet. En over de gespreksgroep weet ik nog niet vanwege m'n werk.

Een week later telefoon: of ik al besloten heb wat ik met de gespreksgroep wil. Nee, mevrouw, ik kan niet zomaar op m'n werk vrij krijgen, en stiekem ben ik ook vergeten ernaar te kijken (maar heb dat er niet bijgezegd).

Paar dagen later telefoon. Of ik op de woensdag of op de vrijdag wil, voor die gespreksgroep, want ze zijn bezig met de indeling maken. Maar nog steeds weet ik niet of ik vrij kan krijgen.

Half uur later: "er is te weinig animo, we gaan kijken wanneer we wel een gespreksgroep gaan starten. Ik bel volgende week terug". Ik even blij dat ik niet al vanalles met m'n werk geregeld had.

De week erop: "We gaan toch op woensdag en vrijdag, maar we starten op een andere datum, welke wil je, de woensdag of de vrijdag?". MEVROUW, ik weet het nog niet.

Paar dagen later: Ik kom thuis van m'n werk, ligt er een briefje op tafel, dat PsyQ heeft gebeld. Of ik morgen terug wil bellen, liefst na half 5, maar eerder mag ook.

De dag erna, stipt half 5 PsyQ aan de telefoon. Met welke gespreksgroep ik wil meedoen en wanneer ik een afspraak met de psycholoog wil. Gespreksgroep weet ik niet, want ik kan niet zomaar een paar uur weg van m'n werk (dat krijg je met werken in de zorg). Afspraak, naja, ehm... "volgende week?". Nee mevrouw, ik ben nog niet uitgedacht, en het is nog steeds aan het bezinken. Maargoed, doe dan maar in februari.



Heb de afspraak af moeten zeggen (dat was vorige week) en heb nog geen nieuwe afspraak gemaakt. Sinds dien nog niks van ze gehoord. Maar goed ook, want ik ben het inmiddels behoorlijk zat, dat ze me constant maar bellen.

hahaha die zijn vasthoudend Maan! Willen ze voorkomen dat ADHD-ers afhaken doordat ze vergeten zelf te bellen en/of dat uitstellen ofzo...? Maar dit is wel een erg fanatiek beleid, hebben ze een personeelsoverschot ofzo?! Ik zou er ook doodnerveus van worden.



Maar ja ik ben dus juist 1 van die mensen die schreef dat het bij PsyQ allemaal wmb juist veel te lang duurt. Na 1 gesprek diagnose? Was dat maar zo. Drie losse gesprekken (zelfde persoon) van elk anderhalf uur, en steeds pas een nieuwe afspraak kunnen maken na zo'n gesprek. Natuurlijk zat agenda van diagnose-mevrouw dan al weer voor 2-3 weken vol. Begin december had ik het eerste diagnostische gesprek, afgelopen week het derde en laatste. En nu maar afwachten tot ze een verslag heeft geschreven, dat in het team heeft kunnen bespreken, dan weer tijd vrij heeft in haar agenda... Nee langer dan vier maanden duurt het waarschijnlijk nu niet meer voor ik de diagnose krijg, maar verder kan ze niks met zekerheid zeggen. Aargh



Ik wil het langzamerhand gewoon weten. Liefst NU. Want blijf zenuwachtig dat er 'niets' of iets heel anders met een veel naardere prognose uitkomt. Straks blijk ik (ook) nog autistisch of bipolair en dan heb je volgens mij toch vaak wat lastiger vooruitzichten dan met (alleen) ADHD -- en de beslissing om me te laten onderzoeken voor ADHD vond ik al lastig genoeg, want ik houd gewoon niet zo van 'labeltjes'... Een week terug ofzo las ik dat ADHD bij volwassenen eigenlijk bijna altijd gepaard gaat met nog een andere diagnose, was dat bij jullie ook zo? (Biebeltje ik weet ik dat dit bij jou iig zo was)



Maan, weet je trouwens waardoor het komt dat je 'er nog niet uit bent'? Is het alleen dat je je door alle telefoontjes van PsyQ te veel onder druk gezet voelt of speelt er meer? (bv twijfel aan diagnose, of weerzin tegen hulp in algemeen, of opzien tegen alle tijd die therapie/begeleiding gaat kosten, etc).

Phien: Ik ben vreselijk besluiteloos. Vaak hoor ik 'Je overziet het niet'. Helaas is dat vaak niet waar. Ik overzie iets wel, maar kan geen beslissingen nemen hóe ik iets moet aanpakken, wat eerst en wat niet. Of wát ik moet eten, wanneer ik boodschappen moet doen en dergelijke.

Besluiteloos.. dat ik besluiteloos ben, dat had ik al gauw besloten (was dat niet 'n Loesje ooit?)



Ik heb donderdagavond een hyperfocus gehad die 10 uur geduurd heeft. Ruim 10 uur heb ik gestudeerd, vond het echt leuk wat ik deed, heb veel geleerd enzo. Helaas was het niet genoeg om een tentamen te halen. Ik was zó boos! Een combinatie van het vergeten van een dosis Ritalin (na het tentamen), niet gegeten hebben, dorstig zijn, snel naar mijn vriend willen reizen en de trein vertraging... Ik ben nog verbaasd dat ik niemand vermoord heb. Teleurgesteld, rebound, emoties, moe zijn.. vreselijk.



Gelukkig waait het ook wel snel over, zo'n ontzettende kwaaie/ depressieve bui gaat vaak snel wel over. Ik kan wel lang dipperig blijven, maar dat heeft ws meer te maken met het niet hebben van vertrouwen in mezelf dat ik een toets eens wél gewoon in 1 keer haal. Waarom dat móet? Niets moet.. Ik zou het alleen heel graag willen, het maakt het mezelf nl een stuk makkelijker....

Maan: is het misschien een idee om diegene waarmee jij een gesprek hebt gehad en het diagnosebabbeltje zou hebben eens te bellen/mailen/schrijven dat je graag wilt afspreken dat ze jou over een maand of 2 (of andere tijdsspanne) terugbellen voor de vragen die ze nu voor je hebben?



Je geeft aan dat je de boel even wilt laten bezinken, het lijkt me dat ze daar begrip voor zullen (of simpelweg.. moeten) hebben. Wanneer je dan met 'jouw behandelaar' een afspraak hebt over een terugbelmoment, en er wordt namens PsyQ gebeld over iets waar jij nog niet aan toe bent, kun je verwijzen naar 'de persoonlijke afspraak die ik met .... heb gemaakt'.



Overigens staat me bij dat PsyQ wel zo'n soort beleid had, dat ze achter je aan gaan bellen als 'dienstverlening' bij verstrooide AD(H)D-ers. Dat je er onderhand stapelkrankjorum van word.. daar kan ik me wat bij voorstellen. Het nemen van beslissingen en overzicht houden is nou nét iets waar ADD/ADHD-ers meer tijd voor nodig hebben

quote:Phien schreef op 19 januari 2009 @ 16:02:



Maan, weet je trouwens waardoor het komt dat je 'er nog niet uit bent'? Is het alleen dat je je door alle telefoontjes van PsyQ te veel onder druk gezet voelt of speelt er meer? (bv twijfel aan diagnose, of weerzin tegen hulp in algemeen, of opzien tegen alle tijd die therapie/begeleiding gaat kosten, etc).



Ik wil gewoon even de tijd hebben om er over na te denken welke invloed ADHD op m'n leven (gehad) heeft. Had een paar pagina's terug al geschreven dat ik erachter ben gekomen dat ik vroeger best vaak afgerekend ben op m'n (adhd)gedrag. Best heftige conclussie waar ik gewoon zelf over na wil denken voordat iemand met me mee gaat denken.

Daarnaast heb ik heel erg het idee dat ik ook wel kan verzinnen wat een psycholoog kan verzinnen. Ik heb d'r nog niks horen zeggen wat ik zelf nog niet verzonnen had in iedergeval.

Maargoed, volgende keer maar eens horen wat ze te melden heeft.

Maan; ik ben onder behandeling bij een psychologe en ik krijg van haar een training. Geen gegraaf in het verleden, geen 'wat als .. ' en 'misschien had ik..'

Het brengt me, zoals jij zelf ook zegt, niets wat ik niet zelf had bedacht. Maar toch leek en lijkt het me zinvol om die training af te maken. Het 'dwingt' me in iedergeval om goed over mijzelf na te denken op een andere manier dan ik vroeger deed.



Nu weet ik dat er oorzaken zijn voor bepaalde dingen die niet lukken. Nu heb ik minder de neiging om mezelf er keihard op af te rekenen, makkelijker accepteren dat sommige dingen gewoon niet aan mij zijn besteed. Of makkelijker/ sneller inzien dat ik misschien tóch wel hard van stapel ben gelopen, dat soort dingen.

Pippin, wat je zegt over dat het je 'dwingt' over jezelf te blijven nadenken is ook waarom ik eigenlijk wél wil. Tenminste, bij mij is het meer de balans vinden tussen wel en niet nadenken. Soms denk ik er juist té veel over na, soms betrap ik mezelf erop dat ik denk: dit had ik kunnen voorkomen als ik erover nagedacht had.

Ha mensen,

Ik ben druk bezig in het boek 'je bent er één of je kent er één'. Heerlijk boek, het leest als een trein en zet me op goede sporen om bij mezelf ook weer dingen te zien. En bij mijn moeder vooral ook.

Er is trouwens ook vermoeden dat mijn zoontje 'iets' heeft en wel bij de juf en de intern begeleider. Vorige week vervolggesprek gehad zoals afgesproken in november. Ze wilden me voorstellen naar de schoolarts te gaan, maar een echte meerwaarde kon ik me niet voorstellen en zij na discussie eigenlijk ook niet echt. Voor uitgebreide testen vinden ze het te vroeg en ik ook. Ik heb alles flink uitgevraagd en het komt erop neer dat de juf niet weet hoe ze mijn zoontje nog verder moet motiveren zijn 'moet-werkjes' af te werken. Ook is hij erg strak op de regeltjes en trekt hij zich regelmatig terug, dan gaat hij in de luisterhoek bijvoorbeeld met een koptelefoon op lekker zitten luisteren.

Tsja, what can I say... herkenning ten top. En net mijn meest irritante trekjes... Behalve dat terugtrekken dan, daarvan vond ik het eigenlijk raar dat de juf dat apart gedrag vindt. Ik heb dat ook heel sterk, even weg moeten van de prikkels. Mijn moeder heeft het nog veel sterker.

Ik heb de juf een paar praktische dingen aan de hand gedaan waarmee ze nu even verder kan. We hebben afgesproken het tot mei aan te kijken en dan weer even te evalueren.

De inter begeleider zei verder nog dat hij 'op een bepaalde manier kijkt'. Maar het is allemaal vrij subjectief natuurlijk.

Wat ik erg vervelend vind, is dat ik mijn zoontje nu weer extra onder het vergrootglas leg, ook al wil ik dat helemaal niet.

Tijdens het gesprek voelde ik me trouwens steeds beter, ik had het gevoel de regie terug te hebben (had enorm tegen het gesprek opgezien, of eigenlijk niet opgezien maar in de week ervoor zo'n knoop in mijn maag, omdat ik niet wist wat ze zouden gaan zeggen en ik haalde me duizend dingen in het hoofd).



Voor de 'oude rotten' waar het ADHD betreft, hier, of ADD, of wie dan ook met verstand van zaken, hebben jullie tips om mijn zoontje (5,5 jaar) wat meer te motiveren en hem zijn aandacht erbij te laten houden?

(voorbeeld; hij moet een patroon maken van iets, kraaltjes op de kralenplank ofzo, hij doet dat dan niet, haalt alle kralen eruit, doet ze er weer in, alles behalve wat eigenlijk 'moet'. Het zit 'm niet in zijn intelligentie, is vooralsnog de gedachte, die lijkt uitstekend)

Ik heb de juf aangeraden een wekkertje of kleurenklok of iets te gebruiken zodat mijn zoontje weet in hoeveel tijd het werkje af moet zijn. En verder heel veel stimuleren en prijzen, een beloninkje in het vooruitzicht stellen.

Bij stramien-dingen af en toe even vantevoren met mijn zoontje bespreken dat iets altijd zus-en-zo gaat, maar wat als het zo meteen even net iets anders gaat? En dat dan uitproberen en met hem bespreken.

Verder kom ik eigenlijk op dit moment niet echt qua tips voor de juf. Omdat ik het zelf vaak zo moeilijk vind! Ik rond alleen dingen echt af als er deadlines zijn en ik door leeftijd etc natuurlijk weet dat ik anders inkomsten verlies etc. Stok achter de deur dus.

En een juf heeft meer kinderen in de klas, ze kan moeilijk de hele tijd op mijn zoontjes lip zitten...

Ze voorzien dat hij het moeilijk gaat krijgen in groep 3 als het zo blijft. Ik weet het niet. Ik denk eigenlijk dat hij dan meer uitdaging krijgt en het juist beter gaat doen, maar aan de andere kant... hij zit zo snel in zak en as als iets niet lukt en geeft dan de moed op. Hij kan dan ook intens verdrietig zijn. Een jaar extra 'kleuteren' lijkt me op dit moment ook nog niet echt aan de orde...

Pffff. Moeilijk vind ik het. Ik vind het ook moeilijk de zaak even op z'n beloop te laten en er ontspannen over te zijn. Soms lukt het even me zo te voelen, maar over het algemeen niet.



Vandaag ook een enorm 'wattig' en onuitgerust gevoel ondanks een hele goede nachtrust. Dat vind ik dan ook weer zo raar.

Twee keer pillen genomen, maar leek niet uit te maken.

's Middags leek het alsof er iemand in mijn 'machinekamer' aan knopjes aan het draaien was. Had ik een flinke lunch op, voelde ik opeens honger. Een minuutje, daarna weer niet. Voelde ik weer wat duizeligheid. En toen weer niet.

Nouja, moeilijk uit te leggen maar heel raar. Blegh.



Sorry voor ego, kom morgen wel terug om te reageren.

xx lisa.

Lisa, lastig zeg van je zoontje!

Zijn er geen manieren om bepaalde werkjes voor hem aantrekkelijker te maken? Ik denk dat motiveren zeker kan helpen, maar realiseer je wel dat je zoontje het misschien echt niet kán (niet qua intelligentie, maar qua concentratie).

Je noemt een kralenpatroon...kan daar niet iets van gemaakt worden dat hij leuk vindt (bv. een auto ipv een bloem ofzo). Of de leuke dingen afwisselen met de minder leuke dingen (eerst kralenpatroon afmaken, dan mag je muziek luisteren).

Zou het anders misschien kunnen dat je zoontje de uitdaging niet ziet van bijvoorbeeld een kralenpatroon. Als jouw zoontje al tig keer een kralenpatroon heeft gemaakt en hij vindt het niet leuk, waarom zou hij het dan nog een keer doen?

Succes ermee in iedergeval!

Ik heb het boek ADHD bij vrouwen -richtlijnen voor diagnostiek en behandeling- door patricia Quinn en Kathleen Nadeau besteld bij bol.com.Ik heb er over gelezen bij de site hersenstorm bij het onderwerp vrouwen en ADHD wat ik ooit gedownload had en uitgeprint(dit vond ik dus toen ik een poging deed mijn boekenkast opteruimen.) Ik heb ook het boek aandacht een kopzorg -weet de schrijver niet en kom er achter dat het boek spoorloos is nu ik dat op wil zoeken...-In dat laatste boek staan ook veel bruikbare tips meen ik me nog te herinneren.Of dat boek tav. vrouwen en ADHD een aanrader is weet ik dus nog niet,maar dat laat ik jullie nog wel weten.

De site hersenstormen heb ik al een tijdje niet bezocht maar dat stuk over vrouwen en ADHD was echt heel herkenbaar.D'r stond bijv. dat -"veel vrouwen aangaven dat de meeste van hun gedragsproblemen niet voorkwamen in de kinderjaren.Voor hun puberteit hadden zij wel vaak last van frustrerende concentratieproblemen en dagdromerij,maar vertoonde zij geen opvallend gedrag.Zij probeerde hard te voldoen aan het ideaalbeeld van het welopgevoede meisje.Maar vanvaf de puberteit werden zij ineens meegetrokken in een maalstroom van gecomplicieerde problemen; gebruik alcohol en drugs,winkeldiefstal anorexia en boulimia en andere risicovolle,hoogstimulerende activiteiten"-. En dat ADHD meiden veel meer kritiek te voorduren hebben dan jongens met hetzelfde gedrag.Hun hyperactiviteit en impulsief gedrag word vaak gezien als"hun wilde haren"die ze kwijt moesten raken en zelfs aangemoedigd worden"een grote bek" tehebben.Daarbij dwingt hun gedrag(tehard rijden,teveel alcohol drinken een seksueel actieve levenstijl enz.) vaak respect af bij jongens van hun leeftijd.Meiden daarentegen kunnen rekenen op veel afkeuring van hun omgeving wanneer zij hetzelfde gedrag vertonen.Lijden vaak aan een schuldgevoel over alles wat zij ooit gedaan hebben en schamen zich diep voor wie zij waren.Wanneer ze volwassen zijn lijden ze vaak nog steeds onder deze kritiek.En ze beschrijven hun leven vaak als een emotionele achtbaan-

Dit alles is dus ook bij mij het geval ,en over om op het gebruik van middelen terug tekomen;ik heb dus wel coke e.d gebruikt ben dan ook verslaafd geweest.Het gaf mij inderdaad die rust waar ik zo naar verlangde.Het heeft me jaren gekost om ervan af tekomen maar het is me gelukt.Blowen doe ik heel soms nog ,maar alcohol drink ik bijna nooit.Als ik een jointje rook kan ik heerlijk slapen heb nml veel moeite met inslapen en tot rust komen .

Ik slik al jaren ritaline heb ook concerta geprobeert maar dit werkte niet zo goed bij mij.Mijn hersenen werken toch anders dan de gemiddelde mens ben ik achter want ik kan me dus beter concertreren met medicatie,hoofd-van bij-zaken onderscheiden,niet alle prikkels van buitenaf komen meer binnen als ik ritaline slik en voel me daardoor rustiger.Pfff dit wou ik even kwijt,ik twijfelde of ik alles er wel in kon laten staan...

Ik ben net aangemeld bij phsyq,krijg morgen een tel.gesprek.Ik loop al jaren bij de Brijder ivm verslaving en mijn ADHD diagnose heb ik daar gehad.Maar omdat ik waarschijnlijk PTSS(post traumische stress stoornis )heb en waarschijnlijk EMDR nodig heb ben ik doorverwezen naar Pshyq.Vind het dan ook fijn jullie ervaring hier te lezen.Ik zou best een ADHD bijeenkomst willen volgen,geven ze die ook bij Pshyq?Hoop dat jullie niet geschrokken zijn van mijn verhaal,de buitenwereld reageert hier niet altijd positief op namelijk...Maar ach het ligt achter me en ik heb er veel van geleerd al blijft het altijd een zwakke plek(achilleshiel zeggen ze wel eens)

Groetjes Spongebabe

Die site, hersenstorm, ik krijg het echt niet voor elkaar om daar langer dan 2 seconde naar te kijken. Wat een lay-out zeg, dat is ook wel zelfkwelling en chaos in je kop creeren als adhd'er.