ADD / ADHD.....

quote:Pippin schreef op 04 september 2009 @ 16:52:

HSP.. had ik ook wel van gehoord ja. Maar of ik dat nou wel of niet zou hebben.. ik geloof wel dat er in uitingsverschijnselen dingen hetzelfde kunnen zijn. Maar ook zoveel verschillen.



Ik vind soms mensen ronduit traag, sloom en dommig overkomen. Dat houdt dan in dat niet op mijn tempo, op mijn verwerkingssnelheid wordt gewerkt of gesproken. Hele egoistische gedachte en ik kan er echt stront- en strontchagrijnig van worden. Ongeduldig, boos, soms zelfs furieus.



Ik kan me ook niet indenken dat mensen geen rekening met elkaar kunnen houden. Dat mensen niet begrijpen dat iemand anders kan zijn. En ergens kan ik dat, doordat ik dat vind, zélf ook niet. En ook dat maakt me furieus. Belachelijk eigenlijk.



Heel raar. Ik zit er wel mee, met bovenstaande. Heel irritant.Wow, dit had ik zelf geschreven kunnen hebben, exact dat heb ik ook vaak!

Misschien heb ik het al eens geschreven hier, maar ik heb veel aan de volgende stelling: elk mens heeft zijn eigen tempo.

Dat heeft een docent aan een opleiding psychosociale therapie die ik een paar jaar geleden volgde, meermalen aangegeven en ik kon daar veel mee.

De meeste mensen gaan een stuk langzamer dan ik. In gedachten, in praten, in handelingen (dat wil zeggen, als ik eenmaal in beweging kom dan doe ik dingen heel snel en veelal ook heel efficiënt, maar vóórdat ik eens... zucht).

Mijn man is wat dat betreft een 'traag type', ik kan vaak écht niet begrijpen hoe het toch kan dat hij nu al zo lang met een bepaalde klus bezig is of dat hij er zó lang over kan doen om een paar boodschappen te halen etc.

Mijn twee zoontjes doen niets efficiënt. Als die gaan opruimen, zijn ze na twee seconden afgeleid en aan het spelen met het voorwerp dat ze opraapten om te gaan opruimen. Maar goed, die zijn pas vier en (net) zes.

Ik kan me daar enorm over opwinden. Als ik dat bij mezelf merk, zeg ik tegen mezelf: elk mens heeft zijn eigen tempo.

En dan kan ik het accepteren.

Iemand die minder snel is, is niet per definitie dom of sloom of lui of wat dan ook. Dat is ook belangrijk om je regelmatig even te realiseren. Het klinkt te simpel voor woorden, maar het werkt vaak wel.

Het feit dat je je irriteert aan mensen die zich niet aanpassen aan jou of die niet op hetzelfde snelheidsniveau zitten, zegt inderdaad meer over jezelf dan over die ander, haha. Waar je irritatie zit, daar zit je 'allergie', en dat zegt meer over jezelf dan je vaak dacht. (anyway, die kernkwadranten zullen bij de meesten hier wel bekend zijn, en indien niet: denk er maar eens over na, kijk in je zelf en ontdek!)

xx lisa.

Yep Lisa, bovenstaande weet ik maar al te goed en herken ik, maar toch kan ik het (nog) niet helemaal loslaten. Ergens misschien omdat ik het momenteel even zat ben om me overal aan te moeten passen. Gaat wel weer over. Ik heb ook niet geprobeerd om het genuanceerd te posten omdat het op dit moment ook niet zo vóelt. Dat iemand niet per definitie dom of lui is, dat weet ik ook. Heb het waarschijnlijk zo vaak gehoord dat ik er allergisch voor ben geworden. Soit.



Ben net begonnen met stage en dat is op zich wel oke. Ik voel alleen geen motivatie. Geen idee waarom, maar het raakt me niet. terwijl ik juist wél deze kant op wil. Kan me niet tot schoolwerk zetten hoewel er weinig anders te doen is (geen internet, geen radio en een gezamenlijke tv) in het kamertje waar ik de helft van de week woon.

De kennis die ik verondersteld ben te hebben zit er niet in naar mijn gevoel en komt er al helemaal niet uit. Heel vervelend. Maar motivatie om dan te gaan leren.. nul, niks, nada. Dus eigenlijk moet ik ook gewoon niet miepen. Niet willen leren is niets weten. Punt.

Hallo allemaal....



Ik lees al een tijdje mee, ik loop al een jaar bij het ggz en sinds een week weet ik dat ik adhd heb. Morgen ga ik met een psychiater bespreken of ik medicatie ga gebruiken of therapie of een combi ervan. Ik heb veel opgezocht op internet, en ook al een gesprek gehad met een pschychiater die vertelde mij dat ritalin SPEED is alleen in een veel lichtere vorm.



Ik heb in het verleden drugs gebruikt en dus ook speed!!! Daar wil ik dus NOOIT meer aan, want ik weet wat de gevolgen daar van zijn.



Ook heb ik een kinderwens en het gebruik gaat niet samen, ook staat mij de bijwerkingen tegen!!!!



Ik zit dus heel erg in dubio om wel aan de medicatie te gaan...., wat ik ook niet begrijp is dat kinderen ook ritalin gebruiken terwijl dit medicijn onder de opium wet valt!!!!!



Ik heb 27 jaar zonder dit medicijn geleefd..... en ik weet dat therapie ook erg goed helpt!!!! Mijn mening is dat psychiater TE snel medicatie geven..... want RITALIN blijft een drugs......

Pasta: Je hóeft het niet te gebruiken, het is een mogelijkheid Als jij het niet wil, dan doe je het niet

pasta: ik vind je eerlijk gezegd wel behoorlijk veroordelend naar de mensen die het wel (willen) gebruiken. Ik denk niet dat iemand van het forum hier er niet over heeft nagedacht en dan tot de conclusie komen dat de voordelen voor hen veel groter zijn dan de nadelen.



Het kan een hulpmiddel zijn, maar je hoeft het niet te gebruiken en laat iedereen vrij in zijn eigen keuze daarin!

Ik heb hier lang geleden mee geschreven. Maar ben nu weer terug dus.

Slikte toen strattera en een antidepressiva. Ben er nu mee gestopt. Heb ik zelf gedaan, vond het wel goed van mezelf.

Doe nu hardlopen en dat werkt ook erg goed tegen dipjes. En probeer gewoon te accepteren dat het leven met ups en downs gaat, oke ik heb meer stemmingswisselingen dan gemiddeld maar heb geen zin om die zooi te blijven slikken.

Het gaat wel goed moet ik zeggen.

Blijf alleen zo moe.

Ben al jaren moe. Dat is wel vervelend.



Liefs,

Ellen

Hoi Ellen, welkom terug. En welkom Pasta.



Tsja, medicijnen... Het Engelse woord daarvoor is gewoon drugs, dus het is maar hoe je het bekijkt en vooral ook hoe je iets gebruikt en met welk doel. Alcohol is ook een gevaarlijke stof, maar bij matig gebruik juist op bepaalde vlakken ook weer heel gezond. Erg veel koffie jaagt je op, is ongezond, maar een paar kopjes per dag juist wél gezond. Enzovoort, enzovoort.

Maar het blijft dubben, wel... niet... ik ben er ook nog niet helemaal uit. Ga toch nog eens bekijken hoe het gaat zonder. Als dat minder is, ga ik er wel weer mee beginnen.



Pippin, die motivatie niet kunnen vinden en ergens gewoon niet aan kunnen beginnen, dat herken ik. Zwaar irritant en beangstigend. Bij mij wisselt het wel, ik ben nu in huis bezig met een aantal klusjes waar ik een paar weken terug gewoon niet aan kón beginnen, geen idee waarom, ik had er weerzin tegen. Terwijl ik weet dat het niets voorstelt (voorbeeld: papieren uitmesten), dat ik het lekker op de bank kan doen bij een televisieprogramma of zo, dat ik me daarna super zal voelen omdat het eindelijk gebeurd is etc, etc.

Zelf denk ik dat het scheelt dat ik nu weer een paar keer gesport heb, dat heb ik zó nodig. De boel gaat er letterlijk en figuurlijk weer goed van stromen, zeg maar. Het geeft echt energie.

xx lisa.

Lisa dat herken ik ook heel erg. Na het sporten dan wil ik meer dingen doen. Meer dingen ondernemen.

Ook gaat me dag en nacht ritme nu beter.

Ik probeer elke dag om 9 op te staan, overdag niet te gaan slapen ( dat is zo mijn valkuil) en s avonds tegen 11 of 12 uur te gaan slapen.

Het is al 4 dagen gelukt, voel me daar zo goed door.

Die vermoeidheid is echt irritant!



Hebben jullie daar ook last van?

Ik ga ook eens meeschrijven. Heb mijn buik vol van dure psychologen en heb mezelf uiteindelijk maar gediagnosticeerd met ADD. Daarmee valt een hoop op zijn plaats. Ik heb mijn leven lang al de neiging om mezelf af te straffen voor mijn gedrag. Door te accepteren dat het 'gewoon' een aandoening is, en dat ik niet lui ben, kan ik hopelijk eindelijk eens rust vinden en genieten van het leven.



Ellen die vermoeidheid herken ik. Ik voel me al sinds jongsaf aan, bijna altijd moe. Heb wel onderzoeken gehad, maar die wezen niets uit. Ik denk zelf dat het komt omdat het in mijn hoofd nooit rustig is, ik veel pieker, en last heb van (faal)angstgevoelens. Dat vreet energie.



Zijn jullie ADD-ers en ADHD-ers trouwens allemaal vrij mager, of klopt dat vooroordeel niet?

He Dejavu, welkom!



Adhd-ers hebben een grotere kans op overgewicht dan niet-adhd-ers... En dat zelfs ondanks de enigszins eetlusremmende medicatie die de meesten slikken.



Jezelf diagnosticeren lijkt me trouwens tricky... Een behoorlijk deel vd mensen die zich in de symptomen herkennen krijgen uiteindelijk een heel andere diagnose bij de psychiater... Kan me er wat bij voorstellen hoor dat je geen zin hebt jezelf weer binnenstebuiten te keren voor een psych en als dit voor jou genoeg is om je meer te kunnen ontspannen is dat op zich natuurlijk mooi



Hoe dan ook gezellig dat je hier komt meeschrijven

He Phien, dat is een tijdje geleden! Wat leuk om een reactie van jou te krijgen. Tricky is het inderdaad, maar ik zie gewoon geen heil meer in psychologen.



Ik ben de afgelopen maanden naar twee therapeuten geweest, en ik vond het helemaal niets. Zeker de eerste was een zeer onaangename vent, die alleen maar domme clichés uitkraamde en me indirect zat te beledigen. Voor drie sessies van amper een uur durfde hij vervolgens wel bijna 500 euro te declareren bij mijn zorgverzekeraar. Als zelfstandig ondernemer draaide mijn maag daar wel een beetje van om.



Weet je, ik heb een mooi leven, functioneer aardig, het enige wat ik wil is er meer van genieten, positiever staan ten opzichte van mezelf. Geen eisen meer stellen, waaraan ik met mijn karakter toch niet kan voldoen. En niet meer zo bang zijn om te falen. Dat kan ik ook bereiken zonder therapeut, daar ben ik steeds meer van overtuigd. Voel me ook sterker nu ik heb besloten mijn leven in eigen hand te nemen en niet meer te hopen op hulp van buitenaf. Ik hoop wel hier op dit topic nieuwe inzichten op te doen, die me weer wat verder helpen. En misschien kan ik ook nog wel wat voor anderen betekenen.



Maar hoe is het met jou sinds je diagnose? Merk je verbeteringen?

"Adhd-ers hebben een grotere kans op overgewicht dan niet-adhd-ers... En dat zelfs ondanks de enigszins eetlustremmende medicatie die de meesten slikken."



Hoezo hebben die een grotere kans op overgewicht? Door zo druk te zijn, verbrand je toch juist veel? Doen ADHD-ers misschien vaker aan emo-eten?

Vreetbuien, inderdaad. Maar je kunt je ook indenken dat mensen uit vermoeidheid minder gezond gaan eten. Impulsiviteit kan leiden tot het eerder inslaan van ongezond eten. Ik kan ook niet stoppen met snoepen als er iets ligt, dus haal ik het maar niet in huis. Heb ik wel weer de mazzel dat ik van mezelf vrij slank ben en zeker geen overgewicht heb.



Ik weet het niet meer; mijn slaapritme is compleet van de kaart. Ben de afgelopen 5 dagen niet voor 5 uur in slaap gevallen en twee zelfs pas om 3 uur wakker geworden. Zodra ik 's ochtends wakker wordt, lijk ik wel een ander mens. Zo duf, zo negatief; alles staat me tegen en de gedachte aan alles wat ik moet doen, verlamt me.



En zodra ik opgestaan ben, uren later, snap ik niet meer waar dat vandaan kwam?! En waarom wil ik altijd te veel doen, neem ik steeds dingen op me die ik niet hoef te doen, ook al zijn het maar kleine dingen, terwijl ik nu al af en toe niet weet hoe ik het redden moet?



Als er ochtend-depressies bestaan, heb ik zeker last van.



Ik loop weer continu te twijfelen of alles dan vanuit dystymia vandaan komt. Maar dat verklaart mijn slechte gevoel voor tijd en continu te laat komen niet. Het verklaart niet waarom ik continu tegen mezelf loop te praten, al dan niet hardop. Waarom ik energie krijg als ik kan praten en dan veel geconcentreerder kan zijn in een gesprek, maar me in mezelf terug trek en afwezig wordt als ik teveel moet luisteren en mijn neiging tot praten zich moet reduceren tot denken en malen.



Grmbl... Misschien moet ik me gewoon eens minder bezig gaan houden met wat ik nu eigenlijk heb, en meer met daar ook aan werken. Eerst maar weer eens op normale tijden gaan slapen en opstaan en m'n medicatie op normale tijden innemen.

Fency, heftig dat slaapritme van je. Kun je dan gewoon niet in slaap komen voor vijf uur, of lukt het je niet om in bed te gaan liggen? En waarom kun je niet in slaap komen? Ben je te hyper, lig je te malen of is er iets anders aan de hand?



Wat je zegt lijkt me waar. Al die aandoeningen zijn ook maar namen die ze op een groepje symptomen hebben geplakt. Of je nu de ene of de andere aandoening hebt, dat maakt in feite niet veel uit. Zolang je medicatie maar aanslaat en je je leven wat meer onder controle krijgt. Succes, het lijkt me zwaar om helemaal uit je gewone ritme te zijn.



Hier weer last van faalangst gehad. Acht uur achter de computer, waarvan slechts een half uur gewerkt. Vanavond

de schade weer zien te herstellen.

Fency, dat klinkt naar! Het komt me helaas ook wel bekend voor, hoewel het gelukkig wel weer even geleden was dat m'n slaap zo ontregeld was.



Ochtenddepressie is niet zo raar, het bestaat ook echt in die zin dat 'standaard' depressie 's ochtends vaak veel erger is dan later op de dag. Maar goed dan voel je je desondanks later op de dag meestal nog steeds wel echt wat somber. Maar het hoeft niet, zeker niet bij een atypische depressie.



Maar was jij niet onlangs begonnen met methylfenidaat? In dat geval zou het ook een ongelukkige combi van bijwerkingen kunnen zijn.



Ten eerste kan methylfenidaat je de eerste weken/maanden gevoeligermaken voor slapeloosheid of ontregeling van je slaapritme. En als je pas om 3 uur wakker wordt kan ik me ook voorstellen dat je je daar best beroerd van voelt. Je kunt het mss ook wel vergelijken met een jet-lag, waarbij je ook somber kunt zijn. Je lichaamssystemen raken out of sync als je slaapritme zo plotseling zo radicaal verschuift, door welke oorzaak dan ook.



Ten tweede kunnen plotselinge, onverklaarbare sombere/depresieve stemmingen ook op zichzelf een bijwerking van methylfenidaat zijn. En depressies meer in het algemeen ontregelen op z'n beurt vaak ook weer je slaappatroon.



Nou ja, en verder hebben de meeste mensen met adhd ook 'nog iets', waarbij depressie/dysthymie en angststoornissen bij volwassen adhd-ers met stip op 1 staan. Het is dus sowieso geen of-of-verhaal, wat dat betreft is er waarschijnlijk geen reden om aan die adhd-diagnose te twijfelen.



Maar misschien is het in elk geval goed om er eens met je behandelaar over te praten?

Fency, over dat terugschuiven van je slaapritme: ken je melatonine? Dat is een lichaamseigen stofje waarmee je je slaapritme kunt verschuiven (of op z'n plek houden als je bioritme bv van nature verschoven is). Het wordt zowel bij jet-lag als aan adhd-ers veel voorgeschreven. Het heeft geen noemenswaardige bijwerkingen, itt andere slaapmiddelen, en je kunt het ook zelf bij de drogist kopen. Bij mij werkt het heel goed, in doses van 0,2-0,5 mg, een uur voor ik in slaap wil vallen.



Succes iig!



Nu moet ik zelf m'n bed opzoeken...

Nou ik ben van mezelf normaal. heb normaal figuur.

Maar vroeger was ik voller, naja en toen ik aan de coke was natuurlijk veeeeeel dunner. Woog ik 52 kg bij 1.73.Dus behoorlijk slank ja;)



Dag slaapritme is een ramp. Ik word vaak wakker s nachts, moet dan altijd naar het toilet. Soms moet ik wel 4 x plassen s nachts, terwijl ik niet echt veel drink s avonds. Is wel eens lastig want dan val ik mo(eilijker in slaap.

Maar goed toen ik nog medicatie slikte was het nog veel erger.



Wie heeft hier al eens adhd therapie gehad, ik sta al tijden op een wachtlijst bij dimence in Zwolle maar heb nog steeds die therapie niet gehad. Denk dat ik er wel veel aan heb hoewel mijn psych zegt dat ik eigenlijk alles wel weet.( maar niet doe dus;) )

Ja, weten maar niet doen... zou therapie daarbij kunnen helpen?



Ik ben zo'n 20 kg te zwaar. Sinds mijn puberteit altijd stevig geweest en in verschillende korte periodes van aankomen daarna wel weer gestabiliseerd, maar niet afgevallen. Of nauwelijks. Terwijl ik nota bene o.a. diëtist van opleiding ben. Ik ben die opleiding mede ook gaan doen omdat ik toen nog dacht dat ik wél zou kunnen afvallen als ik er maar alles van wist. Niet dus. Dus ook nog een opleiding psychosociale therapie gedaan etc. Zo langzaam maar zeker op het spoor gekomen dat er toch iets anders aan ten grondslag ligt. Het oude verhaaltje: waarom kan ik me niet houden aan iets dat ik me voorneem? Ik kwam erachter dat dat dus niet alleen qua eetpatroon zo is bij mij, maar met bijna alles. En waarom is dat dan weer? Enfin, zoeken, analyseren, nieuwe inzichten opdoen, ik naderde de kern héél dicht uiteindelijk, ook onder begeleiding van psycho-analytisch hypnotherapeute, maar die 'missing link' bleef over. Tot ik toevallig stuitte op info over ADHD/ADD, dat ik een paar jaar eerder verre van me had geworpen toen iemand me erop attent maakte. Nu stond ik er wel voor open, was ik ook weer verder in het mijn proces, en vielen de puzzelstukjes op hun plek.

Ik weet inmiddels ook dat snoepen en te veel eten bij mij vooral voorkomt als ik televisie kijk en in mindere mate ook als ik lees. Daar kan ik me blijkbaar onvoldoende op concentreren als ik er niet iets 'bij' doe. Naar praatprogramma's kijk ik alleen als ik intussen in de keuken bezig ben, op de pc terwijl ik een spelletje doe of als ik een klusje doe als wasvouwen. Daar kan ik niet 'zo' naar gaan zitten kijken, ook niet met eten of snoep erbij. Daar moet ik meer activiteit bij hebben omdat het beeld zelf me te weinig vasthoudt. Het gaat me alleen om de inhoud. Als ik naar een serie of film kijk, is het beeld wel voldoende maar krijg ik na verloop van tijd toch zin er iets 'bij' te hebben en blijkbaar heb ik mezelf in de loop der jaren op eten geconditioneerd. Op díe momenten snoep ik vooral. Nu ik thuis werk kijk ik veel en veel minder televisie moet ik zeggen. Ik werk 's avonds vaak. Als ik dan ook nog behoorolijk aan beweging doe, val ik af. Nu dus ook. Omdat er geen zwangerschappen meer komen en ik nu goed zicht heb op mijn snoepgedrag, en minder eetlust heb door de medicijnen, denk ik nu dat ik er echt in ga slagen flink wat kilo's te verliezen.

Nou, lang verhaal om te vertellen dat ik dus níet dunner dan gemiddeld ben. Maar het 'druk zijn' is bij vrouwen denk ik ook niet zo zeer lichamelijk, meestal. Bij mannen meer volgens mij.

Hoe dan ook kan ik me heel goed voorstellen dat mensen met ADD/ADHD eten/snoepen gebruiken als bijkomend genotmiddel maar ook extra afleiding dat juist weer tot concentratie kan leiden, haha, als dit nog duidelijk is.

Wat bij mij ook veel scheelt in veel of nauwelijks snoepen, is dat ik gestopt ben met roken toen ik zwanger was van mijn oudste. Ik rook nu alweer ruim 6 3/4 jaar niet meer. Waar ik tot die tijd een sigaret bij het televisie kijken of lezen of werken nam, pakte ik na het stoppen toch sneller iets te eten. Ik dacht dat het wel meeviel, maar omdat ik ook zwanger was en daardoor meer zin had in vanalles vlogen de kilo's er toen aan, terwijl al niet de dunste was. Anyway. Ik stop met babbelen.

Concluderend denk ik dat vooral vrouwen met ADD/ADHD, die níet roken, vaak juist zwaarder zullen zijn dan gemiddeld. Of projecteer ik nu te veel?

xx lisa.

Het hardop praten in/tegen jezelf herken ik trouwens ook. Ik denk dat ik dat doe omdat het toch een extra prikkel, een extra medium is, zeg maar, bij het nadenken, om te focussen. Door erbij te praten, houd je de aandacht er meer bij.

Als je informatie op mensen overbrengt, werkt dat ook beter als er meerdere methodes gebruikt worden. Dus tekst én beeld, of gesproken woord met de tekst ook nog zichtbaar op een scherm etc. Hoe meer verschillende media je gebruikt, hoe meer informatie blijft hangen. Bij alleen gesproken overdracht is dat geloof ik maar iets van tien procent (gemiddeld dan, hè). Gebruik je er ook beeld bij, dan wordt dat 20% etc (de cijfers herinner ik me niet exact hoor).

Zo zie ik dat praten ook. Er ook nog bij bewegen leg ik zelf uit als toch nog iets doen wat aandacht behoeft op een basaal niveau, waardoor je misschien minder 'over' hebt en daardoor juist goed kunt focussen en richten op nadenken over iets.

Afgelopen zondag heb ik een half uur intensief gefietst op de sportschool en in dat halve uur heb ik een volledig concept bedacht waar ik eind volgend jaar/begin 2012 mee wil gaan starten op gebied van voeding. Op andere momenten denk ik daar ook regelmatig over, maar dan fladdert het veel meer alle kanten op en verweeft zich snel weer met duizenden andere gedachten.

Voor wie dit herkent is het advies dus: ga lopen of fietsen, in elk geval iets matig intensief inspannends zodat je wel kunt nadenken en eventueel praten, zeker als je ergens goed over moet nadenken of een opdracht moet maken of wat dan ook. Je zult tig keer sneller to the point kunnen komen en daarna, weer thuis, de boel zo uit de pc rammelen of wat dan ook.

xx lisa.

Ik heb deze week ook de diagnose ADD gekregen. Na meerdere diagnoses, zoals Manisch Depressieve Stoornis en de Ziekte van Huntington, waar ik mij helemaal niet in kon vinden, ben ik eindelijk bij een therapeut terecht gekomen die het verstandig vond om me bij het diagnostisch centrum van Altrecht (Centrum voor geestelijke gezondheidszorg) te laten testen. Ik ben nu drie middagen doorgezaagd, heb veel gepraat met een psycholoog, heb meerdere testen en vragenlijsten gehad en gisteren is duidelijk geworden dat ik ADD heb.



Natuurlijk had ik weleens vab AD(H)D gehoord, maar wist niet specifiek wat het inhield...nu ik erover heb gelezen, vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn concentratieproblemen, onvermogen om orde in de chaos te scheppen, mijn zelfkritiek en onzekerheid, 12 ambachten..13 ongelukken etc etc. Heb nu gisteren weer een test gedaan, die alleen gericht is op ADD, om op die manier te kunnen bepalen bij welke behandelmethode ik het beste gebaat ben.



Dat betekent weer 2 weken wachten..maar ach...ik weet nu in ieder geval wel dat er een gedegen diagnose wordt gesteld en niet een of andere habbiebabbie psychiater die in een gesprek van 5 minuten al als Manisch Depressief had bestempeld en me meteen aan de Lithium had gezet. Dankzij mijn super huisarts die dit ook erg kort door de bocht vond, ben ik bij een andere psych terecht gekomen en nu kan ik achter de diagnose staan!



Ik moet nog veel leren over ADD, maar deze topic helpt al een stuk mee!!

Ooh jeetje, dit is echt een belachelijk lange post geworden. quote:Dejavu schreef op 09 september 2009 @ 20:30:

Fency, heftig dat slaapritme van je. Kun je dan gewoon niet in slaap komen voor vijf uur, of lukt het je niet om in bed te gaan liggen? En waarom kun je niet in slaap komen? Ben je te hyper, lig je te malen of is er iets anders aan de hand?

Beide eigenlijk. Ik ben altijd al een nachtmens geweest en ik heb er veel moeite mee om op bed te gaan liggen als ik nog klaarwakker ben. Ik voel me dan juist goed en net op de dag dat ik me het beste voel, moet ik op bed gaan liggen! En dat terwijl ik weet dat ik toch maar wakker lig te zijn. Kan ik net zo goed opblijven niet? (Wat natuurlijk averechts werkt, want je houdt jezelf op die manier actief.)



Daar komt nog bij dat ik heel veel van mezelf 'moet' en dan niet naar bed wil voor ik dat gedaan heb. Ik probeer mezelf aan te leren dat ik veel dingen helemaal niet 'moet' behalve van mezelf, en dat ik gewoon naar bed moet. Morgen weer een dag toch? Maar dat voelt dan weer als falen en daar zet ik me niet zo makkelijk overheen.

Als ik de volgende dag iets leuks heb, voel ik me goed en wil daarom niet gaan slapen. Moet ik de volgende dag veel doen, zie ik op tegen de dag en stel die uit door niet te gaan slapen.



Ik probeer met weekroosters nu te voorkomen dat ik te veel van mezelf moet op een avond, maar het schiet er de laatste tijd weer bij in.

*gaat gelijk maar weer rooster in vullen.*



*oke, gedaan*



Daarnaast is het nog zo dat als ik in bed lig, dat ik inderdaad continu lig te denken. Dat kan piekeren zijn, omdat ik op zie tegen alles wat ik moet doen. Maar het kan juist ook heel constructief of gewoon leuk zijn. Soms word ik zo enthousiast van mijn eigen gedachten en ideeën dat ik juist weer wakkerder word en moeilijker in slaap kom. En soms lig ik gewoon wat te fantaseren ter ontspanning.

Maar wat anderen ooit zeggen, gewoon gaan liggen en niet meer denken, dat heb ik nooit gesnapt. Ik stop met denken als ik te moe ben. Maar het denken houd me wakker en soms kan ik echt heel moe zijn en nog niet stoppen met denken. Dat is echt heel frustrerend.

En soms val ik wel op tijd in slaap, maar dan ben ik nog steeds onevenredig moe 's ochtends en moet mezelf echt uit bed slepen.



Dus het is zowel te laat naar bed gaan als niet in slaap komen. Wat elkaar in stand houd door mijn onrealistische gedachten en gewoonte patronen waardoor ik niet op tijd mijn bed in stap.



Eigenlijk dus vanalles door elkaar en moet ik simpelweg beginnen met ophouden vanalles te willen doen na half 1. Ik moet dan gewoon mijn bed in, klaar. Los van wat ik allemaal wil en moet van mezelf.



Vannacht heb ik niet geslapen, maar heb ik wel mijn medicatie om 9 uur ingenomen en om 10 uur ook daadwerkelijk opgestaan, dus dat is wel positief. Dus ik moet hiervanuit even verder bouwen. Vanavond op tijd naar bed en morgen weer om 9 uur de medicatie.



quote:Dejavu schreef op 09 september 2009 @ 20:30:

Wat je zegt lijkt me waar. Al die aandoeningen zijn ook maar namen die ze op een groepje symptomen hebben geplakt. Of je nu de ene of de andere aandoening hebt, dat maakt in feite niet veel uit. Zolang je medicatie maar aanslaat en je je leven wat meer onder controle krijgt. Succes, het lijkt me zwaar om helemaal uit je gewone ritme te zijn.



Hier weer last van faalangst gehad. Acht uur achter de computer, waarvan slechts een half uur gewerkt. Vanavond

de schade weer zien te herstellen.

Ik hoop dat het vandaag/gister beter ging! Waarin uit zich die faalangst bij jou voornamelijk?



quote:Phien

Ochtenddepressie is niet zo raar, het bestaat ook echt in die zin dat 'standaard' depressie 's ochtends vaak veel erger is dan later op de dag. Maar goed dan voel je je desondanks later op de dag meestal nog steeds wel echt wat somber. Maar het hoeft niet, zeker niet bij een atypische depressie.

Ja, ik weet stiekem ook dat het zo is. En oorspronkelijk heb ik hulp gezocht toen mijn gebrek aan discipline en ritme zich in depressieve klachten begonnen te uiten. 'Echt' depressief zeg maar, als in geen zin meer hebben in sporten en vrienden bezoeken. Eigenlijk weet ik wel dat ik 's ochtends vaak te verlamd ben om op te staan, bijna op zie tegen de dag. En het blijft wel degelijk regelmatig hangen de hele dag, maar meestal kan ik bij anderen gewoon leuk mee doen.



Daarnaast kan ik echt een golf van paniek voelen als ik mijn mail moet gaan controleren, of zodra mijn mobiel gaat... Of als ik ergens loop waar ik een bepaalde docent tegen het lijf kan lopen... Omdat ik bang ben voor de verwijten voor alles wat ik niet gedaan heb wat ik had moeten doen.

(Terwijl de ervaring me inmiddels geleerd had moeten hebben dat het nooit zo erg is als ik denk dat het is. Immers, ik heb er vooral mezelf mee... En docenten zijn ook maar mensen; die hebben vaak meer begrip dan ik verwacht had.)



Maar ook omdat ik bang ben dat mijn smoesjes uit gaan komen. Omdat ik regelmatig mensen voor gelogen heb over wat ik gedaan heb, zodat ik mezelf daar mee een stok achter de deur gaf om het ook daadwerkelijk te doen. Als ik maar ruim op tijd aangaf iets gedaan te hebben, paar dagen voor de daadwerkelijk afspraak, moest ik het die dag wel gedaan hebben en creëerde ik de stress om het ook daadwerkelijk te doen. Ik kon die mensen immers niet laten zitten en ik zou zelf behoorlijk af gaan. Maar dat lukt de laatste anderhalf(?) jaar ook steeds slechter. Ik loop meer en meer achter de feiten aan en het is natuurlijk een compleet omgekeerde wereld, waarbij ik op een verkeerde manier stress genereer.



Ik kan me de afgelopen 4 jaar, maar eigenlijk sinds mijn 12de gok ik, niet herinneren dat ik niet continu in de stress zit (met uitzondering van vakanties) door achterliggend school/studiewerk. En stress is vrij funest voor je gemoedsgesteldheid.

Ik heb de stress nodig om dingen te kunnen doen, maar de keerzijde is dat je je zelden echt ontspannen voelt. Altijd dingen die gedaan moeten worden; en het moet uiteraard ook goed gebeuren.



quote:Maar was jij niet onlangs begonnen met methylfenidaat? In dat geval zou het ook een ongelukkige combi van bijwerkingen kunnen zijn.

Ja klopt, alleen het dagelijks op hetzelfde tijdstip innemen gaat de laatste tijd nogal slecht.

Maar ik heb deze klachten al lang voor de medicatie, dus ik vermoed dat het dat is, al zou het inderdaad kunnen dat het mijn slaapritme verergert. Ik heb al eens verteld dat ik soms juist moe wordt van die medicijnen, maar dat dat ook te vroeg kan zijn of dat ik juist nog slechter in slaap lijk te komen als over die vermoeidheidsgolf heen ben. Dus ik moet best wel timen met die medicijnen.



En je hebt gelijk dat het geen of/of verhaal is. Maar de symptomen lijken veel op elkaar. Slaapproblemen, concentratie, besluiteloosheid... Eigenlijk wil ik weten waar ik aan toe ben, maar tegelijkertijd is dat nu niet direct het belangrijkste. Het is belangrijker iets te vinden wat werkt. En ik moet eerst wat aan mijn ritme doen en irrationele angsten 's ochtends. En dat laatste lijkt meer de depressie te zijn.

Aan de andere kant vraag ik me wel af of depressie alles kan verklaren... dus tja... ik blijf een piekeraar en heb behoefte aan duidelijkheid. Niet handig in deze situatie



Ik moet het gewoon meer los gaan laten.



Overigens dacht mijn psychiater dus vorige keer aan dysthyme stoornis, en ergens vreesde ik het al het beetje, al loop ik het al jaren te ontkennen. Maar ze gaat wel kijken of ze iemand weet ter behandeling waar ik een paar gesprekken mee kan hebben, dus daar wordt wel aan gewerkt.

Ik weet alleen nog niet of ik medicatie wil. Ik vind antidepressiva nog een stuk lomper dan concerta, vooral qua bijwerkingen. Het liefst had ik gewoon iets wat ik voor het slapen in kan nemen, zodat het 's ochtends nog niet uitgewerkt is en ik me dan beter voel. Ik denk dat het dan met de rest ook wel goed komt, zolang ik aan die deconstructieve gedachtegangen ga werken.



quote:Fency, over dat terugschuiven van je slaapritme: ken je melatonine? Dat is een lichaamseigen stofje waarmee je je slaapritme kunt verschuiven (of op z'n plek houden als je bioritme bv van nature verschoven is). Het wordt zowel bij jet-lag als aan adhd-ers veel voorgeschreven. Het heeft geen noemenswaardige bijwerkingen, itt andere slaapmiddelen, en je kunt het ook zelf bij de drogist kopen. Bij mij werkt het heel goed, in doses van 0,2-0,5 mg, een uur voor ik in slaap wil vallen.

Ja, ken het en heb het gebruikt. Het leek in begin even te helpen, maar niet heel erg. Maar ik was er, natuurlijk, ook niet consequent in. Ik overweeg om er weer mee te beginnen. Volgens mijn huisarts is de dosis die je vrij kunt verkrijgen eigenlijk te klein om echt te kunnen helpen, maar ik ken genoeg mensen die er baat bij hebben. Misschien dat het wel helpt als je een tekort aan wilt vullen.

Maar belangrijkste reden zou zijn omdat ik mezelf dan een signaal geef dat ik een uur later naar bed moet gaan. En dat lijkt me op zich wel verstandig.





Jeetje, weer zo'n lange post. Maar ik geloof dat ik na jaren pas echt langzaamaan mijn kop uit het zand durf te halen om onder ogen te zien hoe ernstig het eigenlijk met me gesteld is... En dat gaat nou eenmaal makkelijker online.

En toch voelt het continu alsof ik me niet zo aan moet stellen en dat het eigenlijk allemaal zo erg niet is? Ik ben verdorie begin 20 en het voelt alsof ik helemaal niets te klagen mag hebben.



Hebben jullie trouwens ook de neiging dingen of veel te zwaar voor je te zien, of veel te licht? (Als in: 'dat werkstuk red ik wel in een nachtje' of 'dat lukt me nooit meer!') Maar niet iets er tussen in?



Damn, met elke vraag en zin confronteer ik me weer met mijn eigen onzekerheid. Ik dacht eigenlijk dat het nog wel mee viel. Gelukkig heb ik er geen sociale angst naast. Een vriendin van me met ADD heeft die combinatie, ook niet leuk. Maar ik heb haar nog steeds niet verteld dat ze bij mij nu ook aan ADHD denken... Durf het er niet met mijn vrienden over te hebben.



Ooh en EllenW en Dejavu nog welkom trouwens!

Vorige keer bij in geschoten.



@ EllenW;

52 kilo! Da's indd wel erg weinig :o

Maar ik kan je verder helaas (nog?) niets vertellen over ADHD begeleiding.



@ Lisa;

Haha, ben ik toch niet de enige die hardop tegen zichzelf praat. Ik heb het volgens mij ook al eerder gepost, maar als ik niet hardop kan praten/denken, omdat er mensen bij zijn, gaat m'n tong dus alsnog mee bewegen alsof ik praat. Best grappig eigenlijk.

Maar klinkt wel logisch wat je zegt. Ik zit/zat ook vaak te tekenen als ik op moest letten tijdens lessen of te krabbelen, aantekeningen te maken, puzzels oplossen. Iets om me af te leiden helpt soms inderdaad beter om me juist te kunnen concentreren.

Hallo Billiebo! Welkom bij de club.

Fijn dat je nu een diagnose hebt die beter bij je klachten past.



Ik moet trouwens ook de hele week aan een zin denken die een begeleider sprak: 'Waarom kun je wel een afspraak aan een ander nakomen, maar niet aan jezelf? Ben je zelf dan minder belangrijk dan een ander?'



Zit eigenlijk ook wat waarheid in...

quote:lisa schreef op 10 september 2009 @ 10:01:

Het hardop praten in/tegen jezelf herken ik trouwens ook. Ik denk dat ik dat doe omdat het toch een extra prikkel, een extra medium is, zeg maar, bij het nadenken, om te focussen. Door erbij te praten, houd je de aandacht er meer bij.

Als je informatie op mensen overbrengt, werkt dat ook beter als er meerdere methodes gebruikt worden. Dus tekst én beeld, of gesproken woord met de tekst ook nog zichtbaar op een scherm etc. Hoe meer verschillende media je gebruikt, hoe meer informatie blijft hangen. Bij alleen gesproken overdracht is dat geloof ik maar iets van tien procent (gemiddeld dan, hè). Gebruik je er ook beeld bij, dan wordt dat 20% etc (de cijfers herinner ik me niet exact hoor).

Zo zie ik dat praten ook. Er ook nog bij bewegen leg ik zelf uit als toch nog iets doen wat aandacht behoeft op een basaal niveau, waardoor je misschien minder 'over' hebt en daardoor juist goed kunt focussen en richten op nadenken over iets.

Afgelopen zondag heb ik een half uur intensief gefietst op de sportschool en in dat halve uur heb ik een volledig concept bedacht waar ik eind volgend jaar/begin 2012 mee wil gaan starten op gebied van voeding. Op andere momenten denk ik daar ook regelmatig over, maar dan fladdert het veel meer alle kanten op en verweeft zich snel weer met duizenden andere gedachten.

Voor wie dit herkent is het advies dus: ga lopen of fietsen, in elk geval iets matig intensief inspannends zodat je wel kunt nadenken en eventueel praten, zeker als je ergens goed over moet nadenken of een opdracht moet maken of wat dan ook. Je zult tig keer sneller to the point kunnen komen en daarna, weer thuis, de boel zo uit de pc rammelen of wat dan ook.

xx lisa.

dat herken ik heel erg! Maar aktiviteiten waarbij het onmogelijk is om over iets anders na te denken helpen bij mij mss nog wel meer. Ik heb het afgelopen jaar ontdekt dat roeien in een smal roeibootje voor mij echt verbluffend goed werkt. Als m'n gedachten afdwalen flikkert m'n boot om of gaat 'ie iig vervaarlijk scheefhangen... Is tot dusver de enige manier die ik ken, naast slapen, om de rest van m'n gedachten even echt stop te zetten. En daarna voel ik me herboren en heb ik opeens de rust en helderheid in m'n hoofd die ik nodig heb om iets af te kunnen maken



dejavu, ik vertel later hoe het nu gaat als ik wat meer tijd heb!