ADD / ADHD.....

Dat tandenpoetsen herken ik tot mijn schaamte ook, trouwens. Ik heb het geluk dat ik sterkte tanden heb en ik heb niet zo veel eetmomenten op een dag (dus weinig 'zuurstoten'), en ik spoel altijd mijn mond na eten of drinken, maar ik zou veel vaker goed moeten poetsen. Als ik mijn gebit nu een goede beurt gegeven heb, denk ik de volgende dag: oh, gisteren nog zo uitgebreid gedaan, deze keer even niet.

Dan blijft die prikkel ook uit, hoewel ik doodsbang ben voor tandarts-ingrepen. Maar dat ligt in het verre, is geen directe prikkel. Als ik uit mijn mond zou ruiken of zo, zou het weer een ander verhaal zijn natuurlijk. Dan heb je direct 'straf'.

Het is toch om doodmoe van te worden, nietwaar?!

xx lisa.

dank je pippin, voor je antwoord over die voicerecorder. Ik ga er zelf denk ik ook mee aan de slag (geeft me in elk geval een extra prikkel om wel naar de hoorcolleges te gaan, die ik nu toch wel iets te makkelijk oversla).



en phien, dank je wel voor je mail met je schema's!!!!! Sorry dat ik er nu pas op reageer, maar ik ben er erg blij mee en mee aan het stoeien. en verder wel grappig: ook in de groepstherapie & een heel goede vriendin vonden die december als beslismoment toch ook allemaal wel erg snel....waardoor ikzelf weer helemaal aan het twijfelen ben geraakt en het even niet meer weet.. Ben het ergens met jullie eens (maar vind het moeilijk om in te schatten of ik dat werkelijk vind, of dat ik dat vind omdat ik nu nog weinig verbetering merk in studiehouding..), maar op het moment dat ik het bij ouders aankaart, vinden die dat onzin (en daar baal ik wel weer van), vriend vind dat ik moet doen wat mij goeddunkt....maar juist daarom vind ik het weer lastig om het er met hem over te hebben (want ergens wil hij, al spreekt hij het niet echt uit, en ik ook, graag een 'stap' verder in het leven lees: kinderen, maar goed, daar willen we pas aan beginnen op het moment dat ik werk/afgestudeerd ben)...nu ja, ik denk op dit moment zelf dat ik vooral ga kijken naar hoe in het algemeen komende tijd gaat en dan of ik verbetering merk/zie wanneer ik in december zit (dus hoe het gaat met de tentamens die ik in december maak, en niet diegene die ik nu heb...)



lisa: bij mij wordt mijn bloeddruk ook gecontroleerd, met name omdat ik nu nog in de instelperiode van de medicatie zit, volgens mij stopt de psychiater daarmee wanneer de doses vastgesteld is...

en succes met je zoontje! Las dat de juffrouw van vorig jaar en dit jaar samen de lijst hebben ingevuld, goed idee. Nu wel spannend wat het traject wordt denk ik, want ik geloof dat je zelf al wel weet wat de diagnose wordt. Jammer trouwens dat hij lastig aansluiting vindt bij klasgenootjes. Zelf had ik dat vroeger ook heel erg, en vond ik het makkelijker om aansluiting te vinden bij mensen die of heel veel ouder waren of heel veel jonger...(maar ik weet niet of dat nou typisch add is, dat geloof ik toch niet eigenlijk). Heeft je zoontje wel aansluiting bij vriendjes via een sportclub/andere hobby? Ik kan me voorstellen dat dat ook al erg scheelt.



Wat trouwens wel in het verlengde ligt van het ergeren aan je vriendin: er is iets van een spreuk o.i.d. die zegt dat je je het meest ergert aan eigenschappen van anderen waar je zelf juist erg slecht in bent...als ik dat op mezelf betrek, is het idd dat ik me enorm kan ergeren aan mijn vriend op het moment dat k al wel klaar ben om de deur uit te gaan en mijn vriend nog niet, terwijl dat veel vaker juist andersom is.



fency: interessante link, ik heb hem opgeslagen om hem later eens te bekijken, heb er nu niet al te veel tijd voor.



en dat tandenpoetsen...daar ben ikzelf idd ook niet zo sterk ik. Maar dan met name de dingen die erbij komen. Het tandenpoesten zelf gaart prima, maar het gebruiken van tandenstokers sla ik altijd over, ook al moet dat van de tandarts wel. Zelfs het tandartsbezoek sla ik vaak over (d.w.z. ik moet maar weer eens een afspraak maken, aangezien het laatste bezoek anderhalfjaar geleden was....). Zo'n verschil merk ik trouwens ook met de anticonceptiepil. Vroeger vergat ik die nooit, veel te 'bang' om zwanger te worden, maar op het moment dat dat me minder erg leek, vergeet ik de pil ook steeds vaker.....

Je ziet het alweer; als de prikkel maar sterk genoeg is, lukt het wél. (zoals grote angst zwanger te worden versus minder erg vinden)



Mijn zoontje heeft vandaag een speelafspraak staan met een meisje uit de klas, ben ik heel blij om. Ik weet niet of hij over het algemeen minder aansluiting vindt, wel minder dan mijn andere zoontje, dat van nature een charmeur is en flair heeft. Mijn oudste heeft wat typische trekjes die niet iedereen automatisch leuk vindt. Er zijn natuurlijk altijd wel mensen met wie het wél klikt, maar toevallig zitten in zijn klas met name geen jongetjes met wie hij aansluit. In elk geval, nog niet.

Met een vriendin heb ik afgesproken dat we onze zoontjes bewuster vaker met elkaar gaan laten spelen. Ze vinden dat allebei leuk maar zien elkaar alleen als wij elkaar zien.

Het gaat allemaal de goede kant op voor mijn gevoel, nu.

xx lisa.

Ik ben er ook weer eens. Ongeveer 3 pagina's gelezen, weer veel herkenbaar.

Over de hyperocus; ik kan die ook niet 'inzetten', kon ik dat maar... En ik kan em ook niet 'uitzetten', wat miss nog wel lastiger is. Want daardoor laat ik andere (belangrijkere) zaken liggen, kom te laat, slaap te weinig, enz.



Over het ontspannen; ook ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik kan ontspannen. Een boek lezen of spelen op mijn nintendo DS vind ik wel ontspannend, maar het nadeel daarvan is dat ik daar niet mee kan stoppen en totaal afgesloten ben van de wereld (oftelwel, ik raak er van in een hyperfocus). En dat levert behalve de nadelen die ik al schreef ook nog commentaar van mijn vriend op, die me dan afstandelijk en niet te bereiken vindt... Verder weet ik dat sporten helpt, tenminste sommige dingen. Ik heb hardloopschoenen en een racefiets, alleen ik kom er nooit toe. Als ik er zin in heb, heb ik geen tijd en andersom... Verder ben ik nu 1 x met een vriendinnetje in de sportschool geweest, het plan is wel om vaker te gaan, maar weet nog niet of dat ook echt ontspannend is, omdat het meer gericht is op spieren dan op uithoudingsvermogen en ik daardoor alsnog snel afdwaal en ga lopen nadenken.



En het uitstelgedrag... Ik ken het, zeker ook met dingen die inderdaad steeds terugkeren. Al kan ik me er met medicatie wel iets beter toe zetten. Een tip is om een moment in de week te kiezen waarbij je een uur reserveert om alle kleine klusjes te doen; telefoontjes, mailtjes, dingen noteren, enz. Bij mij werkt het niet, denk ik ook vanwege mijn onregelmatige werk, maar miss bij anderen wel. Ook werk ik met een whiteboard waarop ik mijn week plan. Zolang ik dat als leidraad en niet als verplichting gebruik werkt dat redelijk, het zorgt in ieder geval voor meer overzicht.



Ik had volgens mij nog meer, maar ben aan het werk dus moet weer verder!

hmmm...halve maan als je nog meer tips hebt om dat uitstel gedrag tegen te gaan houd ik me aanbevolen.



Fijn dat het met je zoontje nu de goede kant uitgaat lisa! Dat scheelt altijd wel. Mocht het nou toch nog weer minder gaan, is iets als een cursus sociale vaardigheden iets voor hem?

Ik heb begrepen dat de adhd ook een groot aandeel kan hebben in de sociale omgang (door te impulsief op mensen te reageren, te veel door te draven ed.), dus misschien dat je zoontje op die manier last heeft met klasgenootjes? Ik denk dat dan een sova training wel kan helpen, doordat er wat meer geleerd wordt hoe dat sociale verkeer eigenlijk werkt. Mijn broertje heeft daar altijd erg veel baat bij gehad, en je kan zoiets denk ik beter vroeg doen, zodat je zoontje 'geen keus' heeft om eraan deel te nemen (vrienden van mijn ouders hebben een kind van 12 die eigenlijk daaraan mee zou moeten deelnemen, maar het kind heeft er geen zin in en tja....rond die leeftijd is het wat lastiger om daar tegenin te gaan). Maar goed, zolang het goed gaat, zou ik alles lekker laten zoals het is!!



Sinds vandaag mag ik over op 4x 1,5 tablet, omdat ik behalve bijwerkingen niets meer van de voordelen van de medicatie....Hoop dat dat wel wat meer zoden aan de dijk zet....

Verder een vraagje aan diegene die methylfenidaat slikken/geslikt hebben: hebben jullie ook zo'n last van haaruitval? echt, gelukkig heb ik veel haar, maar het aantal haren dat door het huis heen ligt, in de borstel en het doucheputje zit is wel heel veel.....

Ik heb wel het idee meer haaruitval te hebben inderdaad. Ik vond gisteravond onder de douche nog dat ik maar een dunne spriet op mijn hoofd overhad...

Ook lijkt mijn huid vetter. Ik heb de indruk dat ik voor de medicatie alleen echt een vette huid had in de week voor mijn menstruatie, maar nu heb ik in de hele cyclus misschien een week géén vette huid.

Verder heb ik vaak een beklemd gevoel en soms opeens een sneller kloppend hart. Gelukkig maar kort, een paar tellen, maar ik vind het niks hoor. Ik had maandagmiddag een afspraak bij de huisarts, maar er kwam een spoedgeval tussendoor en ik had geen zin in een uur wachten. Moet dus een nieuwe afspraak maken, want ik wil meteen ook het mirenaspiraaltje bespreken, vragen wat zij daarvan vindt. Helaas hoorde ik van de assistente dat een van mijn twee vaste huisartsen borstkanker heeft, sjongejonge, echt, dat moest niet mogen...

xx lisa.

Ben ik weer.

Mirena-spiraal was bij mij een drama. Mijn lijf verdroeg dat ding niet. Ik had nooit ergens last van met menstruatie, hoogstens een beetje rugpijn en af en toe steken in de buik. Toen ik aan de pil ging werd het erger. Besloot ik na een jaar of 6 aan de Mirena te gaan. Ik heb 2,5 jaar lang regelmatig pijn gehad. Geen regelmatige cyclus (maar dat had ik ook nooit gehd), veel krampen en pijn (had ik nooit zo erg gehad, soms tot bijna overgeven en flauwvallen aan toe). Toen er weer uit laten halen en nu alleen een paar dagen pijn die goed te houden is met pijnstillers. Bovendien slik ik veel strippen door, tot ik het gevoel krijg dat het er toch aan zit te komen of er een doorbraakbloeding is.



Over die ADD/ADHDkenmerken bij anderen.. ja. Daar kan ik me ook echt mateloos aan ergeren. Het is (Denk ik) simpelweg gezegd gedrag wat je jezelf niet toestaat (of toe wil staan). Zie je het dan wel bij een ander.. dan kan de vlam in de pan slaan. In iedergeval.. bij mij.



Qua angst wordt het hier niet beter. Ik heb het altijd gehad hoor, echt. Op de peuterspeelzaal, de kleuterschool. De basisschool was al minder, bijna geen last. Alleen als er echt weer eens iets aan de hand was. (pestgeval (niet de ziekte, maar kind dat gepest werd )in de klas wat ik me nogal kon aantrekken). De switch naar de middelbare school was niet zo fijn, mede omdat mijn vader toen geopereerd werd/ herstellende was van een hernia. Allemaal op zich niet wereldschokkend, ik had het vaker meegemaakt, die hernia's.



Het werd echt erger toen ik maar niet onder de knie leek te krijgen om oudergesprekken aan te gaan toen ik in de kinderopvang stage liep. Ik had mijn diploma al, deed een vervolg daarop en was dus echt volledig gekwalificeerd, maar bleef het zo moeilijk vinden om op ouders af te stappen, vooral als er iets niet helemaal goed was gegaan. Op eea manier ben ik daar toch overheen gekomen. Tot ik in een bijbaan een écht onredelijke ouder tegenkwam. Al snel meed ik dat dagverblijf omdat ik niet die ouder weer wilde tegenkomen. Dat ik gewoon als invalkracht in mijn eentje moest afsluiten op een voor mij onbekend terrein, dat telde ik voor 't gemak maar niet mee. Rationeel wel.. maar 't gevoel ging niet mee.



Nu, op HBO is het 100x versterkt. Al voor ik met ritalin begon. Praktijklessen vond en vind ik vreselijk, ook op de Mavo al. Als ik maar kan iztten en luisteren vind ik het zelfs bijna leuk om naar school te gaan. Lezen, opdrachten maken, prima. Maar iets voor moeten doen.. dat lukt niet. Toetsen idem dito. Ik ben een aantal keer weggegaan of niet gegaan met studievertraging als gevolg. In mijn 1e stage van deze opleiding (voor diagnose, voor medicatie etc) was het net zo als nu. Paniek, verbanden niet leggen tussen schooltheorie en praktijk, geen overzicht hebben. ik heb mijn stage gehaald, het was kantje boord bij de tussenevaluatie. Ik heb er toen hard aan gewerkt en gehaald, maar toch echt het idee dat ik het niet goed genoeg heb gedaan, dat het beter kon. Gewoon omdat ik wéét dat ik het beter kan.



En nu loop ik weer stage. Ik ben op de helft gelukkig. Nog 5 weken. En vrijdag een tussenevaluatie. Mijn stagebegeleiding (SB) heeft me nog maar 1x aan het werk gezien en de feedback was niet goed. Nu was mijn praktijkkunstje niet goed, dus ik had het zeker wel aan voelen komen. Het was alleen.. dat ik het gevoel had dat er niets goed was, voor mezelf. En ik hoorde ook eigenlijk niets positiefs terug.



Het is een client die ik zie waar ik gewoon moeite mee heb. MIsschien si de problematiek te simpel, misschien gaat het me te langzaam.. ikw eet het niet.



Ik heb het gevoel alsof ik meedoe in een spel waarvan de regels constant veranderen, maar niemand me verteld wanneer ze veranderd zijn en hoe ze dan wél zijn.



Ik weet, ik kan beter. Maar het komt er niet uit. Ik ben echt al een week of 2 redelijk over de rooie aan het gaan. Bij thuiskomst huilbuien, paniek over wat ik moet doen, stress. En steeds vaker de afgelopen maanden, vraag ik me af of dit is wat ik wil. Of ik zo verder wil. Of ik het doe omdat ik niet weet wat ik anders moet doen. Of ik het doe om iemand iets te bewijzen, omdat ik het doe omdat .. weet ik niet.



ik ben de draad kwijt, de paniek neemt de overhand. Op school heb ik het besproken met een intervisiegroep, maar ik kom er niet verder mee. Goedbedoelde, en op zich ook echt wel goede, adviezen waar ik niets mee kan. Al geprobeerd, hebben niet gewerkt, of niet realistisch. Men vraagt dan, en ook dat snap ik, of het zo is dat ik eigenlijk niet geholpen wil worden omdat ik alles afwijs. En daar word ik nog ongelukkiger van. Want ik wíl het wel.. maar er zijn zelden mensen die me wél kunnen raken met adviezen.



Ik heb mijn SB niet verteld van het label ADD. Wel waar ik moeite mee heb, wat ik moeilijk vind. Het plannen, het houden van overzicht, het beslissen over een richting inslaan, etc. Ik benoem liever gedrag dan ADD, bang voor een verkeerde visie. De medicatie innemen gaat de laatste week wel beter, gelukkig. Het helpt niet qua angst, maar wel in het blijven dóen. Ik vrees dat ik anders apatisch op de bank zit, erger dan nu.



Mijn vriend is de grootste schat op aarde, maar kan me ook niet verder helpen. Het enige wat hij kan doen, en ook doet, is naar me luisteren en me kalmeren. Hij zei gister, dat als het hielp, ik me maar gewoon aan hem moest vasthouden, aan de momenten dat wel elkaar weer zien. En ik doe dat, ik doe dat al veel en vaak. Maar ik wil mezelf niet nog afhankelijker maken dan ik al ben. En dan neem ik mezelf kwalijk dat ik al zo'n moeilijk mens ben om mee samen te zijn. Naja. Gister zei hij dat we snel zouden gaan samenwonen. Hij weet dat ik het graag wil en er klaar voor ben. Ik weet echter ook dat hij nu ongeveer een jaar het huis uit is en misschien voor hem nog wel wat te vroeg is. Hij heeft dat wel eens beaamd, maar is wisselend in zijn mening erover. Ik heb hem gezegd dat ik wil samenwonen op het moment dat hij daar klaar voor is, en niet omdat het 'handig' is of 'financieel aantrekkelijk'. Dat moet iig niet de drijfveer zijn. En dan zegt hij nu 'dat we gauw gaan samenwonen' op het moment dat ik in tranen ben. Dan denk ik.. ga nu geen dingen zeggen die je misschien zegt om me te troosten. Dát we gaan samenwonen, dát we samen gelukkig oud worden.. geen twijfel over. Niet bij hem, niet bij mij. Maar niet zoiets zeggen als 'troost'. En dan wil ik niet zeggen dat ik dat denk, want dan wijs ik zijn poging tot kalmeren en troosten af. En hij doet het juist geweldig. En ook dát kan ik hem niet zeggen. Misschien van de week een kaartje schrijven voor hem.



Kortom.. het gaat níet lekker hier. Ik kan niet ophouden met huilen en nadenken, ben dood- en doodmoe. Ik heb wel overzicht wat ik allemaal moet doen, maar ik weet niet hoe ik verder moet. Mijn hoofd draait overuren en ik weet niet hoe ik het stoppen kan. Ik neem niets op, het beklijft niet.



En óf ik verder moet. Met school. Met stage. Maar als ik stop, wat dan? Ik moet nog 1,5 jaar. Ik ga in januari beginnen met afstuderen. In de zomervakantie ben ik (als alles gaat zoals ik wil) afgestudeerd. En dan nog een half jaar stage. Dan is het klaar, over, uit en finito. Ik kan echter alleen dat halve jaar stage lopen als ik deze voldoende heb afgerond. en ik moet nog een hertoets doen binnen deze stageperiode.

Het is nog maar even. Maar ik kán niet meer. Het is net of ik zelfs de kracht om op te geven niet meer heb.



Ik heb volgende week een afspraak bij de psychologe. Mijn vriend gaat met me mee, voor het eerst. In het telefonisch gesprek met de psychiater bleek dat ik eerst even met psychologe praten moest, en dat ik daarna een (telefonische) afspraak kon maken met de psychiater. Zij overleggen onderling ook nog even wat een goede stap zou zijn. Er moet een keuze worden gemaakt tussen antidepressiva en gesprekken, of alleen gesprekken. MIsschien een medicatiewissel, van Ritalin naar Concerta of dexamfetamine.



Lang verhaal.. maar ik moet het even kwijt. Misschien is het herkenbaar, zijn er (ervarings-)adviezen, tips of iets.. maakt niet uit.

Lisa; ik weet dat er op scholen nog wel eens gewerkt wordt met de 'kanjertraining'. Dit is een soort SOVA-training, waar Deb het ook al over had. Misschien heeft je zoon er wat aan.



Al denk ik dan gelijk weer.. waarom ligt het aan hém.. maar dat is mijn eigen trauma die ik dan op hem projecteer



Ik denk dat ik er later iig wel mee aan de slag wil voor eventuele kinderen. (wij willen ze heel graag.. maar of het je gegeven is..)

ik merk bij mijn oppasgezin dat de oudste (5 jaar) erg goed is in complimenten geven, ontvangen en dat soort dingen. Dat ze over gedrag van anderen anders nadenkt dan een 'gemiddeld' kind dat ik tot dan toe gewend was. Of het aan het kind ligt.. dat kan. Maar die training helpt wel denk ik. Zeker als kinderen bezig zijn met sociale vaardigheden leren begrijpen, of ze nou 'probleemkinderen' zijn of niet.



Ik had het wel willen hebben vroeger. Al was het maar om gedrag van anderen te begrijpen.

Phoe....da;s zeker een lang verhaal. Heeft het al een beetje geholpen dat je het van je af geschreven hebt .



Hierbij wat overdenkingen van mij, ik hoop dat je er wat aan hebt, maar kijk maar wat je ermee doet. Zelf heb ik het idee dat je hoofd nu gewoon te vol zit, dus dat tips en lastig op te nemen zijn en lastig uit te voeren zijn.



De angst waar je het over hebt, kan je die voor jezelf typeren? Ik bedoel, is het een soort faalangst? En als het faalangst is, komt die nu weer opzetten door de stage? Of heb je er ook in het sociale verkeer moeite mee (à la 'vinden ze mij wel leuk genoeg, heb ik wel de goede kleren aan')? Ik ka me voorstellen dat een eerste stap gezet kan worden wanneer het je lukt om dit na te gaan.....



Nu is dit denk ik meer voor de lange termijn, dus ook wat praktische tips....

hoe vaak heb je overleg met je stagebegeleider van de stageplek over je voortgang. Als dit nl. alleen bij de beoordelingsmomenten is, is dat veel te weinig. Als het namelijk niet goed gaat, hoor jijzelf pas veel te laat wat je moet veranderen en dat is zonde van jou en haar tijd, want dan is het risico op een mislukte stage veel te groot. Geef aan dat je het prettig vind om dit vaker te doen. Als dat niet kan, vraag dan desnoods zelf 'zit ik op de goede weg?' 'Ik vind dit en dit van mezelf niet goed gaan, zijn er manieren om dit te kunnen verbeteren?'.



Wie is trouwens diegene die gaat over de beoordeling? De begeleider vanuit de opleiding, of de begeleider vanuit de praktijk?

Ik neem even aan dat diegene die je aan het werk gezien heeft, vanuit de opleiding komt en jou stage moet beoordelen. Dat houdt in dat die beoordeling vooral ook rust, op de mening van de begeleider uit de praktijk.

Hoe vaak ziet hij/zij jou nog aan het werk voor de tussenbeoordeling?



Probeer verder de gesprekken met de SB zelf in de hand te nemen. Ik weet het, dat is ontzettend moeilijk (ik ben daar zelf ook met mijn stages tegenaan gelopen).

Als hij je bijvoorbeeld aan het werk gezien heeft, en er is daarvan een terugkoppel moment (eigenlijk zou dit na elk moment gelijk moeten zijn, maar ik kan me voorstellen dat je hiervoor een vaste tijd in de week voor uitzoekt o.i.d). Begin dan eerst zelf met wat je wel en niet goed vond gaan. Op die manier stel je jezelf en wat proactiever op (= punt erbij) en haal je hem de wind uit de zeilen (=beter voor je eigenwaarde, hij hoeft nu niet alles meer te benoemen wat er minder goed ging, want dat heb jij al gedaan, maar hij zal allicht nog wel met wat puntjes komen...). Ook ziet hij dan dat je wel weet wat er misging, dus dat je niet blind bent over je eigen kunnen in het werkveld. En vraag dan om tips hoe je dingen die minder goed gingen kan aanpakken om te verbeteren.



Heb je trouwens aangegeven dat je met die ene cliënt moeite hebt? Zo nee, geef dat aan. Breng het als een werkoverleg: 'op de een of andere manier heb ik op bepaalde punten meer moeite met de omgang met client X, zou je mee willen denken hoe ik dat aan kan pakken?'. Wat ook prettig kan zijn is dat de SB een keer meekijkt bij die client, maar ook bij een client waar je geen/minder moeite mee hebt.

En eigenlijk het belangrijkste: communicatie is heel veel. Zeker omdat je SB weinig meekijkt, laat zien waar je mee bezig bent. Door met hem over de clienten te praten, door hem behandelplannen te laten bekijken ed.



Voor de tussenevaluatie vrijdag:

Probeer die zo goed mogelijk voor te bereiden: Als het goed is, is er een beoordelingsformulier/competentielijst waar je aan moet voldoen. Vul die voor jezelf in, geef voorbeelden van competenties die je wel hebt gehaald, en probeer na te gaan waarom bepaalde competenties niet zijn gehaald (niet aan toe gekomen, want ik vond competentie x op dit moment belangrijker, omdat ik daar meer moeite mee heb, of is op deze stageplek niet van toepassing want.....). In het gesprek vrijdag, begin je zelf gelijk met het laten zien van je eigen beoordeling en licht je die toe. Ook kan je dan gelijk je verhaal vertellen hoed je denkt de competenties die je nog niet hebt gehaald, wel te gaan halen. En dan kan je die beoordeling gaan vergelijken met de beoordeling van je SB.

Is deze evaluatie met jou, je SB van de praktijk en iemand van je opleiding? Dan is het handig (als daar de tijd nog voor is) om die evaluatie met de SB van de praktijk voor te bereiden. Of nu ja, je doet dan precies hetzelfde als ik hierboven heb neergezet, maar dan twee keer. De eerste keer met alleen de SB van de praktijk. De opmerkingen van de SB verwerk je dan gelijk weer in je eigen beoordeling, die je dan kan laten zien in de evaluatie met zowel de SB van de praktijk als van de opleiding.



Kijk trouwens ook kritisch naar die competenties, of ze voor je haalbaar zijn of niet (en dan bedoel ik met name op ADHD-gebied). En als ze niet haalbaar zijn, ga dan in overleg met je opleiding, om te kijken of ze misschien op een andere manier voor jou wel haalbaar zijn.



Ok, dit zijn de tips voor vrijdag, ik post dit alvast, dan ga ik zo nog even in op de rest....

Even inhakend op de 1,5 jaar die je nog moet voor je opleiding:

Je kan die twee kanten op beredeneren: 'het is nog maar anderhalf jaar, dus ik zet nog even door' maar ook 'help, het duurt anderhalf jaar hoe ga ik dat voor elkaar krijgen'.

Ik denk dat je bij jezelf moet nagaan of je

a) de opleiding leuk vind

b) of je het werk, waar je terecht met deze opleiding leuk vind

c) of het haalbaar is om die 1,5 jaar vol te houden.

d) wat voor mogelijkheden zijn er als je de opleiding stopt (qua werk/andere studie etc)



Bedenk: voor de opleiding is een stage om te zorgen van de student bepaalde vaardigheden leert. Voor jou is het een mooi kijkje in de keuken voor de toekomst. Vind je de stage leuk om te doen, naast de moeilijkheden waar je nu tegenaan loopt. En weegt de leukheid op tegen de moeilijkheden en zijn de moeilijkheden op te lossen.

En uitlopen is niet erg, dan doe je er toch lekker iets langer over. Er zijn nogal wat mogelijkheden financieel: extra jaar studiebeurs (IBG), mogelijkheid tot verlengen van de periode om binnen 10 jaar je diploma te halen (IBG), mogelijk tot kwijtschelding van de beurs als je niet in 10 jaar je diploma haalt (IBG), finaniciele steun van je opleiding (opleiding, moet je wel even navragen, maar bij mij op de uni blijkt dat er een fonds is dat wanneer je in het extra jaar studiebeurs nog weer vertraging oploopt je financieel ondersteunt, mits je goed contact onderhoud met de studentendecaan).



Misschien geen goed voorbeeld: maar toen ik van de eerste opleiding deed nog 1,5 jaar moest, ben ik daar toch mee gestopt, omdat ik het echt helemaal niet meer zag zitten, omdat mijn stage maar niet lukte (ik heb die stage twee keer geprobeerd te doen) (nu blijkt dat daar ook de ADD een stuk in heeft meegespeeld, maar goed toen wist ik niet dat ik dat had).



Doe je trouwens aan iets van een sport (en dan geen denksport )? Dat kan mij heel erg helpen om er even voor te zorgen dat mijn hoofd even los is van de dingen die spelen. Of een keer een avond lekker weg met vrienden o.i.d.



Probeer ander dit weekend en het weekend nadat je stage is afgelopen even helemaal vrij te plannen, en dan iets leuks met je vriend te gaan doen. Zorg dat je dan even los komt van de stage en de opleiding, zodat je jezelf even kan opladen (en een leuk bedankje voor je vriend voor de steun deze tijd). Maak een lekkere fietstocht, ga uitwaaien op het strand, lekker uitslapen o.i.d.



Verder: fijn dat je zoveel steun hebt aan je vriend (jammer dat er ook minpunten aan hem zitten ) en goed dat je contact hebt opgenomen met je psycholoog&psychiater voor verdere stappen!!



Ik hoop dat je wat met de tips kan (ook al is het een behoorlijk breiig verhaal van me geworden geloof ik ) en mocht je nog vragen hebben, kan je ze gewoon hier stellen.



Heel veel succes alvast voor je evaluatiegesprek vrijdag!

quote:deb83 schreef op 30 september 2009 @ 15:02:

De angst waar je het over hebt, kan je die voor jezelf typeren? Ik bedoel, is het een soort faalangst? En als het faalangst is, komt die nu weer opzetten door de stage? Of heb je er ook in het sociale verkeer moeite mee (à la 'vinden ze mij wel leuk genoeg, heb ik wel de goede kleren aan')?



Met stage.. maar ook met prakijklessen, werkcolleges in mindere mate, verjaardagen (zelf en ernaar toe gaan), feestjes, bezoek aan vrienden/vriendinnen, activiteiten met groepen, .. ik heb er vaak nul komma nul zin in. Ik wil het gewoon écht niet, hoewel ik het wel leuk vind als ik er eenmaal weer ben geweest. Ik zie als een berg op tegen afspraken. Bang dat er iets niet goed gaat, dat het niet leuk is ofzo. Geen zin om in actie te komen, om erheen te gaan, me op te frissen etc.



Nu is dit denk ik meer voor de lange termijn, dus ook wat praktische tips....

hoe vaak heb je overleg met je stagebegeleider van de stageplek over je voortgang.

Over voortgang specifiek.. nog niet. Wel bespreken we dagelijks de dag voor. Behandelplannen enzo heb ik nog helemaal niet gemaakt. Ik geef aan wanneer ik iets moeilijk vind, heb aangegeven dat ik bepaalde dingen lastig vind etc.



Wie is trouwens diegene die gaat over de beoordeling? De begeleider vanuit de opleiding, of de begeleider vanuit de praktijk?



Begeleider vanuit de praktijk beoordeelt praktijk, van school de inhoudelijke verslagen. Voor de tussenbeoordeling vrijdag ziet ze me nog 1 of 2x aan het werk. Vrees ik. De gesprekken met SBer die ik had nam ik wel initiatief. Gaf aan wat ik moeilijk vond etc. Als er een observatie geweest is, komt er een terugkoppel moment.



Heb je trouwens aangegeven dat je met die ene cliënt moeite hebt? Ja, meerdere malen. We hebben ook meerdere malen besproken wat er dan moet gebeuren, maar dat blijft niet hangen. Niet als ik het aanhoor én opschrijf, niet als ik het aanhoor. Het beklijft gewoon NIET.

Wat ook prettig kan zijn is dat de SB een keer meekijkt bij die client, maar ook bij een client waar je geen/minder moeite mee hebt.

Ik denk dat er geen clienten zijn waar ik geen/ minder moeite mee heb. In die zin.. ik kan me niet voorstellen dat het daarmee wel goed gaat, dat ik daar een positieve beoordeling van zou krijgen.



Voor de tussenevaluatie vrijdag:

Probeer die zo goed mogelijk voor te bereiden: Als het goed is, is er een beoordelingsformulier/competentielijst waar je aan moet voldoen. Vul die voor jezelf in, geef voorbeelden van competenties die je wel hebt gehaald, en probeer na te gaan waarom bepaalde competenties niet zijn gehaald. In het gesprek vrijdag, begin je zelf gelijk met het laten zien van je eigen beoordeling en licht je die toe. Ook kan je dan gelijk je verhaal vertellen hoed je denkt de competenties die je nog niet hebt gehaald, wel te gaan halen. En dan kan je die beoordeling gaan vergelijken met de beoordeling van je SB.

Dat is inderdaad het plan.

Is deze evaluatie met jou, je SB van de praktijk en iemand van je opleiding? Opleiding is hierbij niet betrokken. zij beoordelen alleen inhoudelijk aan het eind van de stage.



Kijk trouwens ook kritisch naar die competenties, of ze voor je haalbaar zijn of niet (en dan bedoel ik met name op ADHD-gebied). En als ze niet haalbaar zijn, ga dan in overleg met je opleiding, om te kijken of ze misschien op een andere manier voor jou wel haalbaar zijn.

ik ben al een poos bezig met een traject, maar ik weet eigenlijk niet wat het verschil is; met traject studeren of zonder. Doelen moeten gewoon gehaald worden, punt uit. Geen discussie over mogelijk. Dat is wat ik van mijn SLB hoor.

quote:deb83 schreef op 30 september 2009 @ 15:35:

Even inhakend op de 1,5 jaar die je nog moet voor je opleiding:

Je kan die twee kanten op beredeneren: 'het is nog maar anderhalf jaar, dus ik zet nog even door' maar ook 'help, het duurt anderhalf jaar hoe ga ik dat voor elkaar krijgen'.

Ik denk dat je bij jezelf moet nagaan of je

a) de opleiding leuk vind

b) of je het werk, waar je terecht met deze opleiding leuk vind

c) of het haalbaar is om die 1,5 jaar vol te houden.

d) wat voor mogelijkheden zijn er als je de opleiding stopt (qua werk/andere studie etc)

die vragen zitten inderdaad in mijn hoofd, en ik kom er maar niet uit. Bang verkeerde beslissingen te nemen, niet weten wat ik dan verder moet doen, hoe het er uit moet gaan zien.. ik heb écht geen idee.



Vind je de stage leuk om te doen, naast de moeilijkheden waar je nu tegenaan loopt. En weegt de leukheid op tegen de moeilijkheden en zijn de moeilijkheden op te lossen.

Dat weet ik ook al niet. Leuk? Neuh. Ik vind het niet zo leuk als ik dacht. het is het vakgebied waarin ik verder wilde. Daarom valt het nu ook zo tegen.



En uitlopen is niet erg, dan doe je er toch lekker iets langer over. Er zijn nogal wat mogelijkheden financieel: extra jaar studiebeurs (IBG), mogelijkheid tot verlengen van de periode om binnen 10 jaar je diploma te halen (IBG), mogelijk tot kwijtschelding van de beurs als je niet in 10 jaar je diploma haalt (IBG), finaniciele steun van je opleiding (opleiding, moet je wel even navragen, maar bij mij op de uni blijkt dat er een fonds is dat wanneer je in het extra jaar studiebeurs nog weer vertraging oploopt je financieel ondersteunt, mits je goed contact onderhoud met de studentendecaan).

Uitlopen is idd niet erg. Ik had echter allang klaar moeten zijn. Ik heb al een uitloop van 1,5-2 jaar. Ik ben 5ejaars student en ben het studeren/ stage/ school echt zat. Ik wil niet meer, nooit meer stage. Maar werken wil ik ook niet.



Doe je trouwens aan iets van een sport (en dan geen denksport )? Dat kan mij heel erg helpen om er even voor te zorgen dat mijn hoofd even los is van de dingen die spelen. Of een keer een avond lekker weg met vrienden o.i.d.

Avond lekker weg.. zie beschrijving angst. Dat durf ik dus niet, zie er als een berg tegenop. Bovendien kost het geld wat ik niet heb. Sporten doe ik ook niet. Idem.



Verder: fijn dat je zoveel steun hebt aan je vriend (jammer dat er ook minpunten aan hem zitten ) en goed dat je contact hebt opgenomen met je psycholoog&psychiater voor verdere stappen!!



Ik hoop dat je wat met de tips kan (ook al is het een behoorlijk breiig verhaal van me geworden geloof ik ) en mocht je nog vragen hebben, kan je ze gewoon hier stellen.



Heel veel succes alvast voor je evaluatiegesprek vrijdag!Dank voor je uitgebreide reactie! veel dingen doe ik al/ ben ik al mee bezig. Die angst blokkeert me alleen echt in alles. Of ik nu bang ben voor die stage/school en er daarom mee wil stoppen of dat ik het echt alelmaal niet leuk vind.. ik weet het allemaal niet meer.

Pippin, ik heb je lap tekst gelezen en meis wat rottig.



M'n eigen hoofd op dit moment helaas een beetje te vol om veel zinnigs te kunnen bedenken (niet door dat lezen hoor, door andere dingen). Maar leef erg met je mee. Ook omdat veel van wat je schrijft erg herkenbaar is mbt mezelf van een paar jaar terug. Het is alsof je een stuk van m'n dagboek uit die tijd hebt overgetypt... Je beschrijft dingen echt letterlijk zoals ze toen voor mij waren, m.n. mbt die angst. Ik geloof niet dat ik dat eerder zo heb meegemaakt, zal de speciale combi ADD&angst wel zijn... Hoe dan ook, bij mij is die angst sinds een paar jaar vrijwel weg en wat ik er nog van voel beinvloedt m'n gedrag niet meer (muv soms een korte opleving, zoals bv dat adhd-onderzoek; ritalin). Dus 't kan écht beter gaan dan dit. Kan nu even niks concreters bedenken om je op te beuren/helpen, sorry...



Begreep ik goed dat je dat gesprek morgen hebt? In dat geval veel succes gewenst!

Deb, leuk om te lezen dat je wat aan m'n excel- en wordknutselwerkjes hebt!

ha pippin, hoe is het vandaag gegaan?????

Is het gesprek verlopen zoals jij had gedacht/gehoopt? Ik hoop heel erg van wel.



Ik weet nog hoe erg ikzelf van de kaart was na een behoorlijk negatieve tussenevaluatie waarin ikzelf nauwelijks een woord wist uit te brengen.



Als het niet zo goed ging: troost jezelf dan met iets leuks!

Als het wel goed ging: beloon jezelf met iets leuks!

Deb; Het ging wel. Het was niet heel erg, maar leuk ook niet. Er moet nog héel veel gebeuren:

- Enthousiasme miste een beetje

- Initiatief nemen

- Beroepshouding (wat weer samenhangt met:)

- Beroepsinhoudelijke keuzes maken

- Doel voor ogen houden

- Niet verzanden in details

Het kennispeil 'leek wel voldoende', was het commentaar. Hmmkay.

Ik heb te horen gekregen dat ik ADD heb.. Veel mensen zeggen dat je leven dan een puin is, je je niet goed kan concentreren, moeite hebt met relaties, je werk neit lang kan houden.. en nog veel meer. Dat is zo verschrikkelijk niet waar! Het is bij mij gewoon af en toe zo dat het in mijn hoofd lijkt alsof er 10 mensen zitten te praten, 2 mensen ruzie maken, de radio aan staat en ik er middenin 3 films tegelijkertijd aan het kijken ben er van dit alles het allemaal net niet snap. Of net niet goed zie.. Gewoon een soort van over-in-put van informatie die verwerkt moet worden.. En al die 'feitjes'



ZET JE HIER OVERHEEN!



Het is misschien iets lastiger, maar het gaat er zo veel meer om wat jij wilt met je leven. Wat jij ervan wilt maken. Zo heb ik een heel schala aan lieve vrienden, een lieve lover en een studie die redelijk bevalt. Zelfstandig wonen gaan goed (oké, de afwas wil ik nog wel eens expres vergeten )



Sterkte mensen!

Want de manier waarop ADD zich bij jou uit, zo uit het zich natuurlijk bij iedereen?



Het lief bedoeld om te zeggen dat je leven geen puinhoop hoeft te zijn, en het is ook zeker zo dat als je eenmaal weet waar je aan toe bent, je zelf heel veel positieve invloed op je leven kunt hebben.

Maar je kunt niet zomaar over andermans gevoelens heen walsen; er zijn wel degelijk mensen die zich echt heel slecht kunnen concentreren als gevolg van ADD, of maar geen werk kunnen vinden waarin ze geen last er van ondervinden.



Jezelf er over heen zetten is vergelijkbaar met iemand met een zware depressie vertellen dat hij gewoon wat meer moet lachen.

mee eens fency. kki als dit echt alles is waar je last van hebt dan heb je wel een heel erg milde vorm. Waar je wat mij betreft echt heel blij mee mag zijn.



Maar ik twijfel er ook een beetje aan. Misschien onterecht, maar ik weet wel dat ikzelf jarenlang juist expert was in me heen zetten over de puinhopen die ik achterliet. Als er iemand goed in was om mislukkingen uit haar geheugen te wissen om zich vervolgens weer vol goede (over)moed in de volgende 10 projecten te storten (die dan ook weer vastliepen) was ik het wel. Tot het eindelijk ook tot mijzelf begon door te dringen dat ik het toch waarschijnlijk echt zélf elke keer verknoeide. En ik ook zelf m'n studie- en financiële problemen met geen mogelijkheid niet meer weg kon wuiven.



Ik liet me onderzoeken -- na daar jaren lang niks van te hebben willen horen -- omdat bij mij (als laatste in m'n omgeving) eindelijk ook het kwartje viel dat ik gewoon niet met goed recht ook maar iets aan iemand kon beloven, omdat ik het meestal toch niet kon waarmaken. En ik niemand, ook mezelf niet, kon uitleggen waardoor dat toch kwam. Want ik had toch lieve vrienden, m'n vriend was toch een schat, ik was toch slim en creatief en ik had toch een studie gekozen die ik leuk vond (de eerste paar maanden... net als alles waaraan ik overenthousiast begon)...



En ik ben geloof ik niet de enige adhd-er die juist een ster is in 'zich eroverheen zetten' en vergeten wat je allemaal in de soep hebt laten lopen. (Kki, jij mss ook?) Als scholen, banken en andere mensen in het algemeen er nou maar net zo goed in waren om zich over dat soort dingen heen te zetten...

Kki schrijft: Het is misschien iets lastiger, maar het gaat er zo veel meer om wat jij wilt met je leven. Wat jij ervan wilt maken.





Ja, precies, en dat lukt mij dus niet. Ik heb nooit helemaal kunnen begrijpen waarom niet, maar ik weet nu dat ik 'iets' heb, noem het ADD, in elk geval 95% herkenning van de dingen die door andere "ADD'ers" genoemd worden.

Nu kan ik enigszins begrijpen waarom het mij niet lukt me te zetten tot de dingen die ik wil en die ik - mits ik de concentratie langduriger kan richten - ook heel goed kan. Die mij voldoening zouden geven in plaats van frustratie dat er weer een mooi plan niet van de grond komt. Want, bij mij lopen dingen niet zozeer vast, ik begin gewoon bijna nergens meer aan. Ik doe bijna niets meer gewoon omdat het leuk is, omdat er dan geen stok achter de deur zit die mij een pak rammel geeft als ik het niet doe.

Ik weiger me daar overheen te zetten. Ik heb te veel in mijn mars om dat zo maar te laten zitten omdat ik het er toevallig door mijn ADD niet goed uit kan krijgen. Ik heb geen zin mijn schouders daarover op te halen en vervolgens mijn werk te doen, mijn kinderen te verzorgen zo goed als het gaat en verder op mijn reet te zitten. Daarom zoek ik naar manieren om mezelf wél tot bloei te laten komen, om die kloof tussen denken en daadkracht kleiner te maken.

En daar komt wel iets meer bij kijken dan 'zet je er maar overheen'...

xx lisa.

Lisa, ik sluit me volledig bij je aan.



Vorige week heb ik een gesprek gehad bij de psychologe die me behandeld heeft vorig jaar. Ik heb een hoop geleerd in de therapie, en had de afspraak met haar gemaakt om na de vakantie weer verder te gaan omdat ik wat 'therapiemoe' was. Nu vorige week er dus toch weer heen gegaan om dat ik zo vastloop met die eerder uitgebreid beschreven angst.

Vandaag werd ik terug gebeld door de psychologe die me heeft besproken met haar team. Ik word verder behandeld door de psychiater die de diagnose gesteld heeft. Wat de behandeling gaat inhouden weet ik nog niet, dat hoor ik dan wel. Ben wel benieuwd. Ik kán bellen, maar ik kan het ook gewoon afwachten.



Inmiddels gaat de stage ws niet gehaald worden. Mijn stagebegeleider gaf aan dat ik nog niet op het niveau ben waar ik zou moeten zijn. Ik weet niet wat ik ervan vind. Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik weet ook dat het er dik in zat. Of ik ervan baal... ja. Ik baal vooral van mezelf. Het is net of ik de drive volledig kwijt ben. Alsof het me totaal niet raakt. Of het zo is? ook dát weet ik niet.



Het enige wat ik wel wil is gaan samenwonen met mijn vriend en een gezin beginnen over een poosje. Maar mijn toekomstbeeld met betrekking tot werk.. géén idee. Toch maar de kinderopvang in, iets anders doen dan kinderen met mijn activiteitenbegeleiding, tijdelijk stoppen met studeren, helemaal stoppen met studeren.. of 'gewoon doorzetten'.. ik heb écht geen idee.



And that sucks.

Jeetje Pippin, 'that sucks' zeker! Voor mij klinkt het alsof het voor nu vooral belangrijk voor je is om de 'basis'dingen die je echt wil eerst eens neer te zetten, en verder gewoon even rust om alles op orde te krijgen. Dan kan je daarna altijd nog zien. Want voor nu klink je alsof het (in je hoofd) één grote puinhoop is, waardoor je constant achter de feiten aanloopt en je nergens totaal voor in kunt zetten (beat me if i'm wrong ).

Maar goed, ik wil vanuit hier niet zeggen wat je moet doen, want helaas zal je die keuze echt zelf moeten maken, of in ieder geval samen met iemand die jou goed kent. Maar voor mij komt het over of je jezelf totaal aan het voorbijlopen bent, wat ten koste gaat van je zelfvertrouwen. En dat is echt niet goed. Je kan 10 dingen doen en daar dan voor je gevoel allemaal in falen, terwijl als je er dan 5 wegstreept je wel goed voelen over de 5 die nog overblijven... En dat strepen is moeilijk, want vaak hangt er heel veel vanaf, maar uiteindelijk ben jijzelf en hoe jij je voelt het belangrijkste!



Hebben degene die al wat langer medicatie gebruiken ook wel eens het gevoel dat je niet meer weet wát het nu daadwerkelijk doet? Ik heb dat namelijk wel eens, omdat als je ze ooit vergeet dit niet altijd een heel groot verschil oplevert. Al weet ik wel dat dit ook komt, omdat ik ze bijna altijd vergeet op vrije dagen. Maar goed, afgelopen zondag was dus ook zo'n dag. En toen merkte ik het wel. En eerst vond ik mezelf wel leuk-ADHD, lekker gek en ongeremd, beetje lachen en stoeien en raar doen met vriendlief. Tot ik meteen daarna nog wat dingen moest doen. Ik moest friet halen, dus geld bij elkaar gezocht, jas aan, de garage in om fiets te pakken. Oh shit, ik moet ook nog de TomTom terugbrengen naar mijn ouders. Weer terug, TomTom zoeken, garage weer in. Oeps, de oplaaddingen liggen nog in de auto, dan moet ik ook met autosleutel hebben. Dus weer terug, om dan tot de conclusie te komen dat mijn fietsbanden nu echt te slap zijn. Fietspomp zoeken, we hebben zo'n stom nieuw model, wat dus niet werkt. (Echt waarom iets nieuws uitvinden terwijl het oude altijd prima heeft gewerkt???). Daarover helemaal over de top gefrustreerd. Pomp bijna in tranen in een hoek gegooid en toch maar op de fiets. Ben ik op de hoek van de straat, bedenk ik me dat ik de oplaaddingen nog niet uit de auto heb gehaald... Dus weer terug, naar mijn ouders en daar al mopperend alsnog mijn banden opgepompt met een heerlijk ouderwetse fietspomp .



Maar goed, daardoor bedacht ik me dat ik misschien heel soms de leuke, gekke kanten van mijn ADHD wel een beetje mis (al zijn ze niet helemaal weg hoor), maar dat dit toch niet opweegt tussen de chaos en drukte in mijn hoofd en de frustratie van het 100 x heen en weer lopen en de 'paniek/woede' als dingen dan niet gaan zoals ik wil. Na zo'n middag weet ik dus weer waarom medicijnen voor mij echt wel belangrijk zijn....

Halvemaan; dat 'first things first' enzo.. dat is helemaal waar. Er spelen momenteel een aantal zaken tegelijk en ik weet niet hoe ik het moet oplossen, en vooral wat belangrijk is enzo.

Financiele problemen, neit lekker wonen in studentenhuis waar ik nu zit, maar ook geen geld om te verhuizen c.q. kans een appartement te krijgen, (want het studentenhuis ben ik gewoon zat) nog te vroeg voor vriend om te gaan samenwonen, bovendien is daar ook nog niet echt geld voor want ene huis inrichten is ook duur (ik denk dan alleen nog aan basale zaken als een fornuis, vloerbedekking e.d.).. naja. Dat is het in het kort.



Alsof ik geen beslissing durf te nemen.. raar hoor.



Ging vandaag wel weer ietsje beter, maar goed. Niet genoeg om het zo even wel te halen. In iedergeval niet zo dramatisch als gister!

Pippin, wat klote allemaal, en vooral omdat het zaken zijn waarin je (voor je gevoel) zo machteloos staat. Waarschijnlijk heb je al van allerlei oplossingen overwogen, maar zijn er ook geen kleine dingen die het voor nu even wat beter maken?



Ik heb trouwens ook last van 'beslissingsangst...' Het loopt al langer niet lekker tussen vriend en mij en ben nu geloof ik op het punt gekomen dat ik er ook niet meer in geloof dat het beter wordt. Daarvoor zullen we allebei teveel moeten veranderen, en ik heb al vaker het gevoel dat ik mezelf niet kan zijn. Vriend is in veel opzichten het tegenovergestelde van mij, en waar dit vaak een aanvulling is werkt het bij ons vooral negatief. Gevolg is veel ruzie, onbegrip en voor mij het gevoel dat ik als we samen thuis zijn heel de tijd op mijn tenen moet lopen. Vraag me heel vaak af of ik het wel goed doe, en soms probeer ik me juist aan te passen, terwijl ik de andere keer bewust gewoon mijn eigen ding doen... En als ik het probeer goed te doen, sla ik ook nog regelmatig de plank mis...

Maarja, vriend ziet wel in dat we vaak ruzie hebben, maar blijft erin geloven dat we om leren gaan met al die verschillen.

Oftewel, verstandelijk gezien wéét ik dat hier geen toekomst in zit en ik weet ook best dat ik vriend niet in de waan mag laten. Maar dan? Ik woon in het huis van mijn vriend, heb niet zomaar iets anders... En we hebben samen een hond, hoe gaan we dat doen? Pfff en misschien stom, maar ik zie ontzettend op tegen weer verhuizen, hoe ik dat nu weer ga aanpakken. En dan ook nog de reactie van mensen, vooral van mijn ouders. Niet dat ze negatief zullen reageren, juist heel meelevend en daar kan ik juist niks mee. Zou het liefst alles stiekem in mijn eentje regelen, maar ik weet ook wel dat ik dat niet kan maken. Dus ondertussen leef ik maar mijn gewone leven, terwijl mijn hoofd overuren draait...

moeilijk zeg, al die beslissingen pippin en halve maan.



Jammer dat de stage toch onvoldoende wordt pippin. Als ik trouwens zelf kijk naar het lijstje van wat er nog moet gebeuren op de stage (niet verzanden in details, initiatief nemen, keuzes maken) dan denk ik dat dat ergens ook met de ADD te maken heeft en of dat dan wel haalbaar voor je is om te halen.

Goed van je dat je aan de bel hebt getrokken bij je psycholoog. Misschien kan zij je ook helpen met het structuren van he gedachten m.b.t. je studie.

Wat betreft het studentenhuis: sluit je af! Ik snap ontzettend dat je dat zat bent, dat was ik het ook op het einde. Maar mij heeft het uiteindelijk heel erg geholpen om me voornamelijk op mijn kamer terug te trekken, niet meer samen te gaan eten en alleen nog maar mijn eigen ding doen. Voor mij scheelde dat een hoop ergernissen naar de anderen toe en was het op die manier voor mij daar nog prima leefbaar, zonder ruzies.



Jammer halve maan, dat het tussen hou en je vriend niet goed loopt en dat je daar geen toekomst meer in ziet. Ik neem aan dat jullie samen al genoeg gesprekken hebben gehad over de ruzies, jammer dat dat dan toch niet verbeterd. Sta je nog ergens ingeschreven bij woningnet ofzo? Of kan je desnoods voor een tijdje weer bij je ouders terecht (al lijkt me dat ook niet het prettigste, maar ja in het uiterste geval)? Het lijkt me nl. wel zo eerlijk naar je vriend toe om dit toch maar zo snel mogelijk te vertellen. Anders geef je toch meer een signaal af dat jij ook denkt dat het wel goedkomt. Voor het verhuizen heb ik niet echt tips. Ik kan me erg goed voorstellen dat je daar tegenop kijkt, zou ik ook doen.



Lisa met jou alles goed? Hoe gaat het met de onderzoeken voor je zoontje? Lukt dat qua overleggen met school ed?



Phien, met jou ook alles goed?



Zelf ben ik net overgestapt op dexamfetamine. Ik begin weer vrolijk rustig aan met 2 tot 3 x een halve pil per dag en ga na een week over op 2 tot 3 x een hele. In eerste instantie had ik wel het idee dat dit beter hielp, nu ben ik zelf toch weer aan het twijfelen geslaagd...Nu ja, ik zie het in elk geval nog wel weer even aan. wel ziet het er naar uit dat dit toch wel een van de laatste opties is. Uiteraard er zijn nog wel andere opties, maar die richten zich over het algemeen meer op het verminderen van de H kant van ADHD en die heb ik niet.

Verder is het over twee weken toch wel aardig erop of eronder.... de tentamens komen eraan en tja....die moeten toch wel goed gaan anders zie ik zelf ook geen soelaas meer in mijzelf en het volgen van een studie. Spannend dus, en dus ergens ook wel stressvol.....merk van mezelf dan ook dat ik eigenlijk redelijk aan het struisvogelen ben en van mezelf vind dat ik daarna pas weer boven mag komen. Moet echt mezelf toespreken om me niet alle leuke dingen te ontzeggen (orkestrepetities en omgang met studiegenoten buiten colleges om)...Soms denk ik dat het voor me misschien wel beter is om toch nu alvast maar te stoppen met de studie en aan het werk te gaan, omdat ik zelf toch ook wel graag aan kinderen wil beginnen en dat lijkt me met een studie absoluut niet te combineren (zowel qua planmatigheid die ik niet heb als de financieel)....

Nu ja, ik wil in ieder geval die tentamens nog wel doen, en dan kan ik denk ik al wel veel erover zeggen.....wordt vervolgd dus...