ADD / ADHD.....

Goedemorgen allen,



Ik moet vandaag naar de psychiater ivm ADD klachten. Er gaat gekeken worden naar de lijsten die ik deze week heb ingeleverd bij de sociaal psychiatrisch verpleegkundige, en nadat hij er één blik opgeworpen had, enthousiast riep "dit zijn heel veel kenmerken, ik ga een afspraak voor je maken".



Op dit moment zit ik in de ziektewet, omdat mijn contract niet verlengd werd. Ik ben zelfs de laatste 3 weken op non-actief gezet, omdat ik absoluut niet aan de criteria voldeed.



Ik maak me dan ook zorgen. Ik ben erg onrustig, kan me nergens op concentreren, heb het gevoel dat ik "nep" ben, en ik maak me ook erge zorgen over de afspraak die ik aankomende maandag heb bij een verzekeringsarts van het UWV.



Ik heb zo het gevoel dat ik faal.....



Jojanneke

quote:Kimmetje80 schreef op 27 november 2008 @ 22:20:Ik worstel nu vooral met de vraag hoe ik IN HEMELSNAAM een normale liefdesrelatie kan hebben en vooral houden. Het lijkt me een hele klus met een ADD'er samen te leven.

Succesverhalen zijn welkom, haha!



Hier een succes verhaal

Ik ben al 26 jaar bij dezelfde man

het kan dus wel.



JOjanneke

Succes Jojanneke!!!



En vooralsnog gaat mijn relatie ook best aardig (al 5 jaar). Maar het ligt ook voor een groot deel aan hoe je partner met je eigenaardigheden omgaat.

quote:Biebeltje schreef op 28 november 2008 @ 09:33:

Succes Jojanneke!!! .



Dank je wel....

Ik ben echt nerveus... Ik ben nooit of zelden ziek, kom dus ook nooit bij een arts.

en ik zit er ook heel dubbel in. Aan de ene kant wil ik graag dat er een diagnose gesteld wordt, en aan de andere kant wil ik graag dat er geen diagnose gesteld wordt, en dat een "deskundige" gewoon verklaart dat ik "normaal" ben....



Dat lijkt me zo fijn, gewoon "normaal' te zijn...





.quote:En vooralsnog gaat mijn relatie ook best aardig (al 5 jaar). Maar het ligt ook voor een groot deel aan hoe je partner met je eigenaardigheden omgaat.



Ach, hebben we niet allemaal onze eigenaardigheden?

Partner vind het wel fijn, dat er aan ADD gedacht wordt.Geeft hem de bevestiging dat hij niet degene is die "gek" is...LOL

Want ik heb al die jaren lopen roepen dat ik normaal gedrag vertoonde.En dat is natuurlijk ook zo.

Normaal voor mij dan <<grijns>>



Jojanneke

Goedemorgen!

Tja, Jojanneke, dat dubbele gevoel ken ik wel. Ik ben, in tegenstelling tot de meeste gediagnosticeerden, op eigen verzoek gescreend. Maar ik heb er bijna een jaar over gedaan voordat ik heb besloten het onderzoek te doen.

Ook vanwege de vraag wat een stempeltje me zou opleveren. Het leek me in eerste instantie alleen maar een nadeel. Want dan ben je ineens anders. En ik ben toch gewoon Kimmetje?? Dat ben ik al jaren!

Doordat mijn studie niet vlotte en ik steeds maar vast liep in hetzelfde patroon (mijn leven rigoureus omgooien, om uberhaubt gelukkig te zijn) heb ik toch de stap gezet richting hulpverlening. Pas na de diagnose kwam het besef dat het in alles doorspeelt, van relaties, gesprekken, studie tot huishouden, omgaan met mijn omgeving, de realtie met mijn moeder etc.

Dat was toch wel een heel heftig besef. Maar ook opluchting.



En dan die mannen.... Tja, mijn eerste echte serieuze relatie (waarmee ik heb samengewoond en een kind heb) is een jaar geleden uit elkaar gevallen. Pas sinds de diagnose (en het boek 'Samen leven met AD(H)D') begrijp ik pas hoe zwaar het voor hem is geweest om bij mij te zijn.

Omdat ik zelf ook baalde van mijn slordige en chaotische trekjes, ben ik steeds meer een rol gaan spelen. Uiteindelijk voelde ik me compleet gevangen en stelde hem daarvoor verantwoordelijk.

Na hem nog een relatie gehad van een paar maanden. Tijdens de relatie de diagnose gekregen en dat haalde eigenlijk zoveel overhoop dat ik hem er niet bij kon hebben.

Als ik nu naar de toekomst kijk, en dan vooral met betrekking tot de liefde, ben ik erg onzeker. Want hoe leg je uit dat je niet rot wil doen, maar dat je soms gewoon even heel hard moet schreeuwen, of dat je nooit langer dan 5 min. boos bent, of dat je creatief bent tot in je ziel, maar er zo weinig uit je handen komt...

In 'Hulpgids ADHD' (aanrader!) stond onder het kopje 'partner' dat ADD'ers vaak de neiging hebben een relatie aan te gaan met iemand die gestructureerd is, ze stuurt en kritiek geeft. Dit omdat ze het gevoel hebben, aangezien ze zichzelf niet kunnen sturen/remmen, dit NODIG te hebben.

Dat was heel herkenbaar. In feite kies je dan een partner die niet houdt van je zoals je bent, maar iemand die je wil veranderen.

Maar ok, dat weet ik nu, dat besef ik. En nu dan?

Wanneer is iemand dan wel geschikt?

In de relatie van een paar maanden die nu net uit is, was ik het dominante mannetje. Binnen een paar maanden was hij veranderd van een stoere vent, naar een miepend, grijs muisje. In die zin ben ik er dus ook achter dat iemand niet te lief moet zijn voor mij.

Pfff, nou een heel verhaal, heerlijk om dat hier kwijt te kunnen!

Groetjes!

G*D gloeiende G*)(*&(&(*&%&*^%&**(*&^%$#@#$%$#@#$%^&%$%^&^&*(*&%$%^&*(&^%$%^&*



Pak ik mijn jas en mijn tas en mijn fiets om naar de psychiater te gaan, stop ik de brief in de tas, pak ik mijn beurs, moet ik controleren of de brief wel in de tas zit, kijk ik in de brief...



Moet ik er om 10:30 zijn!!!!!!!!!



G*D gloeiende G*)(*&(&(*&%&*^%&**(*&^%$#@#$%$#@#$%^&%$%^&^&*(*&%$%^&*(&^%$%^&*



In alle staten opgebeld.... Kan ik terecht om 13:00



zucht.



Kut, kut, kut.



JOjanneke. helemaal pissed.

Kimmetje, ik herken wel wat je zegt. Ik heb nu een "sterke" partner die zo reageert zoals ik nodig heb als ik een bui heb. Dat resulteert wel in heftige discussies/ruzies, maar wordt altijd netjes opgelost (misschien ook belangrijk: Ga nooit met een onuitgesproken ruzie naar bed!!! Dat moest ik echt leren want ik ging gewoon naar bed en negeerde dan alles om me heen). Hij probeert mij wel dingen te leren, maar meestal zeg ik nee (om het uiteindelijk toch wel te doen om te laten zien dat ik het best wel kan, maar er gewoon geen zin in heb).

Hij heeft ook geaccepteerd dat ik een sloddervos ben en het huis gewoon niet fatsoenlijk kan onderhouden. Dan stelt hij voor om dingen samen te doen, of stelt een beloning in het vooruitzicht.



Ik ben thuis echt een heks. Mijn wil is wet. Daar moet dus een vent bij passen die daar mee om kan gaan. (Terwijl ik in de buitenwereld juist meer een grijs muisje ben).



Maar goed, ik ben nu al dik een jaar aan het uitzoeken wat er nu precies mis is. Er zijn al een heel aantal diagnoses de revue gepasseerd, maar ze zijn er nog niet uit. Ik vind het ook zo moeilijk om precies te vertellen waar ik allemaal mee zit...

Maar gisteren besproken dat ik mijn doorverwijzing van de bedrijfsarts naar een psycho-analytisch instituut nog even laat rusten omdat het anders misschien niet goed samengaat met waar we nu mee bezig zijn (onderzoek naar Asperger).

Haha, Jojanneke. Dat is wel ontzettend balen zeg! Fijn dat je toch nog terecht kan. Ik ben zo ook eens een afspraak vergeten en voelde me zo ontzettend rot!!! (ben namelijk altijd ziekelijk te vroeg op een afspraak). Gelukkig kon ze aan mijn reactie horen dat ik het echt vergeten was en zaten er geen consequenties aan vast. heb ook maar gelijk aangegeven dat een afspraak aan het begin van de week geen goed idee is omdat ik die hoogstwaarschijnlijk iedere keer ga vergeten.

Hihi Jojanneke, eigenlijk niet om te lachen maar wel erg herkenbaar. Ik had gisteren mijn eerste cursus dag in Den Bosch. Kennismakingsdag...Is ongeveer 35 min, rijden, dus ik dacht, als ik nu 45 min, van tevoren vertrek kom ik wel opt tijd. Niet dus..Navigatiesysteem raakte de weg kwijt, ik had ook route net uitgeprint, maar geen zin en tijd om die uit mijn tas te halen om na te kijken. Uiteindelijk half Den Bosch gezien en ik kwam ruim een half uur te laat aan...Had me toch vergist in het verkeer, en wegomleggingen enz. Gelukkig kan ik het wel makkelijk van me af zetten.



Mijn laatste partner was ook een dominante man. Dus eigenlijk wel wat ik nodig heb, we hadden ook veel overeenkomsten zoals het chaotisch zijn, creativiteit enz. Alleen ik ben dan weer een slechte prater en heb toch iemand nodig die dingen 'ziet' bij me en het uit me kan trekken. Hij kon me overigens wel weer nuchterder naar dingen laten kijken. Hij was dan wel weer meer vergeetachtigder dan ik. Ik onthoud alles van gesprekken, wat voor kleding er gedragen wordt, kleine dingen die andere mss. minder opvallen. Geuren, kleuren enz.



Toch moet ik nog even een verhaal kwijt voor Astrada, en die gaat over mijn oudste zoon van 17.

Na zijn geboorte was het al een erg onrustig ventje. Later merkte we dat hij ook erg druk kon zijn en erg veel aandacht 'vroeg'. Gaf je hem 1 vinger, dan wilde hij je 2 handen. Hij was erg impulsief en deed best 'enge' dingen. Zoals met 2 jaar in schuttingen klimmen, de poort open krijgen en ervandoorgaan, zijn jongere broertje achterna rennen met een schaar in zijn hand met de punt naar voren ( met dat laatste was hij een jaar of 5 en had totaal niet in de gaten dat hij daarmee iemand kan bezeren). Hij was een kei in stoute dingen doen. Op school gingen ze vanzelf iets aan hem merken omdat hij altijd naast of achter zijn stoel stond ipv erop zitten. Ze dachten aan adhd en kwamen met het advies hem te testen. Dat hebben we toch maar laten doen, en het kwam er niet uit. Wel dat concentratieprobleem en hyperactieve neigingen. We modderden verder aan met hem. Ik ben niet iemand die gauw ergens een plaatje op wil plakken en ik ben al helemaal niet iemand die zijn kind graag met medicatie volstopt. Dat wil niemand toch voor zijn kind? Ik ben met hem naar een homeopaat gegaan en die constateerde een suiker-en melkintolerantie. Verder zou tarwe erg slecht zijn voor hem. Ik heb jaren dieetvoeding voor hem gekocht, suikervrije snoep, vies brood zonder tarwe, en sojamelk en vla enz. Heb er erg veel geld aan uit gegeven, zelfs nadat ik was gescheiden (hij was toen 6) ben ik daarmee doorgegaan, en geloof me, dat is niet makkelijk. Het kost klauwen vol met geld, maar als je denkt dat je kind daar beter van wordt, zonder dat je naar medicatie hoeft te reiken, dan doe je dat. Ik ben ook jaren naar een Holistische Manuele Therapeute geweest(bach remedie, edelstenen therapie, voetreflexzone therapie enz.) ( je zal het wel zweverig vinden maar goed). Dat koste me ook veel geld want ik betaalde alles zelf, niks werd vergoed door het ziekenfonds.

Helaas was dit allemaal te weinig want het ging steeds slechter op school. Hij kreeg er het handje van dingen van school mee naar huis te nemen(ging stelen dus). Toen hij 7 was trokken ze weer aan de bel. Het ging niet goed, geen concentratie, hij was anders dus werd gepest op school, voelde zich ongelukkig, ook omdat hij gewoon niet mee kon komen op school, hij zat teveel in zijn eigen wereldje. Toch maar weer toen naar de dokter gegaan en die gaf weer een verwijzing voor het ggz (toen Riagg). Nu ja, om een lang verhaal kort te maken, eindelijk kwam de diagnose Pdd-Nos eruit. Voor ons even hard slikken want ineens 'heeft' je zoon wat. En geloof me maar als ik zeg dat je liever een 'normaal' kind wilt hebben, die overal lekker in mee kan gaan en goed in zijn vel zit.

Op school ging het niet meer, hij kreeg ambulante begeleiding en daarna kon hij de laatste groep afmaken op een dagopvang, waar hij enorm gegroeid is. Doordat hij dat 'plaatje' heeft gekregen, zijn er veel deuren opengegaan voor hem. En ja, hij slikt ook Ritalin, en daar heeft hij veel baat bij. ( als hij het in neemt tenminste want plannen, struktureren en onthouden van dingen is hij erg slecht in).

Nu zit hij al een tijd op speciaal onderwijs, en hij volgt daar zelfs havo 4. Ik ben zo supertrots op hem. Als hij dat "plaatje" niet had gehad, had ik mijn hart vastgehouden voor wat er dan was terechtgekomen van hem. Dan had hij het echt niet gered.

Nu heb ik hoop voor hem, hoop dat hij straks toch een goed diploma gaat halen, hoop dat hij de elektrotechniek in kan wat hij zo graag wil. Door zijn medicatie en die extra hulp kan hij tenminste functioneren in deze wereld en straks zijn eigen steentje bijdragen aan werk. En wie weet zelfs een relatie krijgen met iemand, want hij is nu 17 en heeft nog geen 1 vriendinnetje gehad, maar hopelijk komt dat nog wel.



Nou ja, sorry voor het lange verhaal maar ik moest dit even kwijt. Ik kan zo boos worden als mensen hier zo star en rechtlijnig over kunnen doen, en denken dat het alleen maar aandacht vragen is of wat dan ook. Dan denk ik echt, je moet blíj zijn dat het mogelijk is. Want je wilt toch gewoon het beste voor je kind en dat hij gelukkig wordt?



Oh ja, vroeger bestond dit ook al hoor, alleen hadden ze er toen nog geen namen voor. Mensen werden gewoon bestempeld als raar en andere gingen hun dan gewoon uit de weg. Meestal waren die personen diep ongelukkig omdat ze niet wisten wat er aan de hand was. Ik ben ook al getest toen ik nog op de lagere school zat, en dan praten we over ruim 30 jaar terug.

Ik heb zo'n zin om te gaan zitten janken.... deze week vrij gehad van werk. Heerlijk. Heb ook weinig ingepland zodat ik lekker aan kon rommelen.

Resultaat: eind van de week, niks gedaan aan schoolproject en kon me vanmorgen er NIET toe zetten om naar school te gaan. Verd*mme.... ik hoef er maar 1x in de week naar toe, en nog lukte het me niet! Ik ben ook kwaad op mezelf, omdat dit dus precies is waarom ik (10 jaar geleden) tweemaal met een opleiding was gestopt.... en nee, ik peins er niet over om ermee te stoppen, hoor! Vind het werk wat ik nu doe echt fantastisch!

Weet gewoon van tevoren dat ik van 8.30 tot 16.30 op school moet zitten, terwijl de helft van de lessen me geen drol interesseerd (ik doe de versnelde versie van een mbo-opleiding omdat ik havo heb, maar de vakken zijn nog steeds op mbo-niveau), maar da's geen excuus.... baal gewoon weer van mezelf.



Toch maar eens met mijn psych gaan praten, tot nu toe heeft zij het dus alleen maar over hoe het gaat met de medicijnen en of het helpt. Niet hoe ik me daadwerkelijk voel en waar ik mee zit....

Zowie, ik vrees zomaar dat Astrid net zoveel tegen PDD-NOS heeft als tegen ADD/ADHD...

Wat kun je een zorgen hebben om je kinderen hè...



Mijn oudste is pas vijf en heeft een paar 'aparte' trekjes zeg maar. Ik heb me ook weleens zorgen gemaakt, dan was hij een periode over-gestructureerd maar het ging over. En hij zei een periode wel héél overdreven vaak 'poep'. Maar dat bleek hij op school nooit te zeggen dus hij kon het wel laten. Zo zijn er wat dingen geweest die dan toch altijd weer over gingen.

Een paar weken terug tienminutengesprek, voor het eerst bij de juf die hij nu heeft. Tot dan toe op dagverblijf, speelzaal en in groep 1 altijd alleen maar positieve berichten, hoogste scores op alle formulieren en testen ook. Nu vond deze juf toch wel een paar dingen opvallend. Ik was er behoorlijk beduusd van eigenlijk. Ik kan haar gedachtengang goed volgen, ze wilde ook heel nadrukkelijk niet van een probleem spreken, maar gewoon dingen die opvallen. Of ik die herkende. Inmiddels ben ik er laconieker over, na er ook met vrienden en familie over gesproken te hebben. Ik denk dat de juf hetzelfde gevoel heeft als ik dus weleens gehad heb, je afvragen of dat wel 'normaal' is en dat het dan toch weer overwaait. Maar goed, omdat ik zelf dus ADHD heb...

Daar wel open met de juf over gesproken. Begin volgend jaar hebben we weer een gesprek. Zij vindt mijn zoon bijvoorbeeld enorm 'op de regeltjes'. Als hij het weekhulpje mag zijn, neemt hij die taak ontzettend serieus en het kan niet bestaan dat een ander kind bijvoorbeeld voordringt bij het naar binnengaan (want de hulpjes mogen vooraan in de rij staan bij het naar binnen gaan etc).

Dat herken ik, dat is hier thuis het 'eerst naar beneden gaan'. Hij wil altijd het eerst de trap af. Gaat dat eens mis omdat wij daar zelf nu eenmaal niet mee bezig zijn en er dus niet aan denken, dan is hij intens verdrietig.

Daar hebben we de afgelopen weken wat meer op gelet en ik ben daar ook wat bewuster over gaan spreken met hem (om hem te stimuleren over zijn eigen gedrag - voor zover mogelijk op die leeftijd - na te denken). Dat heeft resultaat, hij zei van de week een keer uit zichzelf dat hij niet het eerst naar beneden hoefde. Mijn jongste neemt het nu over, die wil nu opeens ook af en toe eerst de trap af. Zucht... Vanochtend ook, ze wilden het allebei. Ik heb dat direct afgekapt, gezegd dat ik geen enkele behoefte heb aan ruzies en drama's over het eerst op de trap en dat ik dús zelf voorop ging. Oudste heeft even gepruild maar het was na een paar seconden over.

Dus tsja... is dat probleemgedrag? Of eigenlijk bedoel ik: kan dat gedrag ergens op wijzen?

Hij heeft ook erg veel moeite met zich concentreren op taakjes die hij niet leuk vindt, zoals aankleden en opruimen. Dan is hij om alles afgeleid. Als ik er niet bij blijf staan om voortdurend te coachen zeg maar, komt er weinig van. Of er moet echt iets in het vooruitzicht staan, zoals 'eerst opruimen anders kunnen we niet naar opa en oma'. Dan gaat het dus wel.

Is het dan een concentratie- of een motivatieprobleem of allebei, of is er helemaal geen probleem?

Ik heb het een hele tijd terug hier op het forum eens aangekaart, dat totaal niet kunnen opruimen enzo. De reacties stelden me gerust, die waren in de trant van 'hier is het nog veel erger' en 'je moet er ook een spelletje van maken' en 'joh, hij is pas vier, dat is normaal'.

Maar goed, nu is hij (een paar maanden) vijf en zegt de juf er dus ook iets van, dat hij zich heel moeilijk kan zetten tot werkjes die hij niet zo leuk vindt.

Omdat ik dat bij mezelf enorm herken (en juist hier in het dagelijks leven en werk het allermeest last van heb), ben ik er denk ik iets te gretig op ingegaan. We moeten voorkomen hem een stempel op te plakken voor er echt reden toe is. Dat vond de juf overigens zelf ook helemaal hoor.

Pff, sorry dames, ik merk dat ik het ook weer even 'kwijt' moest geloof ik. Anders werd het niet zo'n heel verhaal.



Intussen zit ik wel 'tijd te verdoen'. Mijn bad staat al een half uur vol water, een stokbroodje is al afgebakken in de oven en ik moet over ruim een half uur weg. Had ik hier niet zitten posten had ik relaxt kunnen doen... daar heb je het weer... prioriteiten niet vast kunnen houden... terwijl ik het doe wéét ik het nota bene. Ondanks twee pilletjes en het me ervan bewust zijn, kan ik het dus toch niet veranderen. Dat zet me dan enorm aan het twijfelen of ik inderdaad op het juiste spoor zit. Maar goed, als ik jullie postings lees herken ik vaak zoveel, het kan bijna niet anders.



Hahaha Jojanneke, begrijp dat jij niet kon lachen maar ik wel, zooooooo herkenbaar dat verhaal van je!



Nu aan het werk, in de stad waar jij de cursus hebt Zowie. Je schreef dat het 35 minuten rijden is van waar je woont. Voor mij geldt ongeveer hetzelfde, wie weet wonen we wel in dezelfde plaats, haha! Woon je noordelijk, zuidelijk, westelijk of oostelijk van die stad?

xx lisa.

(en overigens verdwaal ik ook standaard in die stad, ik ga zo meteen parkeren op het transferium en gewoon met de bus de stad in, haha)

Alfie, klote joh, maar ook weer herkenbaar.

Overigens heb ik er in de tijd dat ik naar school ging nooit zo moeilijik over gedaan. Heb toen ik 18/19 was - haha láng geleden - ook een versnelde MBO-opleiding gedaan, omdat ik niet wist wat ik echt wilde. Was Meao-secretarieel, drie jaar in één jaar. Ik ging maar naar ongeveer de helft van de lessen en slaagde nog met de beste cijfers van alle leerlingen van de hele school dat jaar. Dat is uiteindelijk wel een deel van mijn probleem, dat ik niet hard hoef te werken voor de meeste dingen. Toen, tenminste. Dat heeft mijn instelling geen goed gedaan. Overigens heb ik ontzettend veel aan die opleiding gehad, dat wel! Ik heb daarna nog heel andere dingen gedaan, maar heb tijdens studie in vakanties altijd fijn kantoorwerk kunnen doen en ook toen er op mijn vakgebied geen banen bleken te zijn (diëtetiek) destijds heb ik toch altijd aan de slag gekund omdat ik zo'n brede vooropleiding had.

Mijn advies: niet al teveel zorgen maken als je eens een keer niet naar wat lessen gaat, maar zorg dat het niet de spuigaten uitloopt. (pff, wat een kloteadvies eigenlijk, maarja, ik weet het ook niet, behalve dat iets kiezen dat je echt stimuleert misschien beter werkt? Maar je vindt dit leuk... nouja, ik als collega-ADD/ADHD-er moet ook niet adviseren bij zoiets)

Sjongejonge wat zit ik te zeveren.

En mezelf weer tot haasten straks te drijven hè...



Inmiddels heb ik in mijn hoofd de tijd dat ik in de stad moet zijn al opgerekt, en bedacht dat ik minder tijd nodig zal hebben om er te komen dan ik gepland had dus ach...

Nogmaals, DIT vind ik dus onuitstaanbaar. Precies weten wat ik aan het doen ben, hoe het zeer waarschijnlijk weer zal uitdraaien op stress en ergernis en tóch doorgaan...

Maar nu stop ik echt.

xx lisa.

Alfie niet janken meid. Ik begrijp je frustratie heel goed, maar ik denk dat je je er beter bij neer kan leggen dat het nu eenmaal zo is, want je weet diep in je hart dat je daarin niet kan veranderen. Dan kan je het beter maar accepteren. Ik ben ook zo hoor, ik heb erg veel zin in die cursus die 4 maanden gaat duren, maar ben wel bang voor de lange dagen en of ik het vol kan houden. Maar ik vind wel dat we al ons r*te best doen, voor ons doen, toch?



Lisa, wat herken ik er weer veel in. Ik heb dat gevoel ook altijd bij mijn zoon gehad, heb zolang gedacht dat het aan mij lag, dat ik gewoon niet kon opvoeden. Dat ik gewoon een 'slechte' moeder was. Tot mijn jongste werd geboren en ik het verschil zag. En dan nóg twijfel je. Vandaar dat het bij mijn zoon ook zo lang heeft geduurd voordat hij echt werd onderzocht op pdd-nos. Omdat je toch eerst zekerheid wilt, of het normaal gedrag is voor gewoon een druk mannetje, of dat er iets meer aan de hand is. Tijd zal het bij jou ook uitwijzen. Je wilt zo graag dat je kind gewoon is hè, dat hij niet buiten de 'groep' valt. En zolang gedragingen niet lastig worden voor de omgeving en school, dan hoeft er ook geen test gedaan te worden, of plaatjes geplakt te worden.

Het is anders als straks blijkt dat hijzelf en zijn omgeving er veel last van gaan ondervinden. Maar zover is het nog niet gelukkig.



Ik woon ongeveer op zuid-westen van die stad, nou ja, dichtbij Tilburg dus hihi. Hoop dat je het allemaal hebt gered, maar vreeees van niet als ik zie wat je nog allemaal van plan was...

Hahaha, ga NU de deur uit!

xx lisa.

Dames, bedankt voor de reacties. De enige reden dat ik me er wat drukker om maak is dat we dus 80% aanwezig moeten zijn gedurende de opleiding (en als ik hier dus vaker last van heb/krijg, waar ik niet perse van uitga, kan dat lastig worden). Het zijn van die regels die ik snap voor de reguliere opleidingen (waarvan 90% van de leerlingen rond de 17 jaar is), maar ik doe volwassenenonderwijs. Ik ben bijna 28 en moet een aanwezigheidslijst tekenen elke les!



Lisa; ik zou me echt niet te druk maken over je zoontje (natuurlijk wel in de gaten houden), mijn opleiding is dus spw en heb de vorige periode les gehad in ontwikkelingspsychologie. Wat je beschrijft en wat ik ook zie op mijn groep (2t/m4 jaar), is dat elk kind daar gewoon in verschilt. Met aankleden dus ook, ik zeg dat ze hun mandje met kleertjes vast moeten pakken, maar onderweg ligt er een autootje en zzzzoef! daar gaan ze weer. Ja, ook die kinderen van bijna 4.

Zowie heeft gelijk, je kan pas een bepaald stramien aantonen als je een paar jaar verder bent. Verder zijn het gewoon de kenmerken van kind-zijn! (Hopelijk een beetje een geruststelling)

Poeh wat herkenbaar over dat weggaan en dan nog 100 andere dingen doen... en dan stressen en te laat komen. En precies weten waar je mee bezig bent is inderdaad heel frusterend.



Ooit heb ik eens iemand horen zeggen, dat je vanaf het moment dat je kind geboren is nooit meer zonder zorgen bent. Als ik dan lees over moeders met kinderen die ADD/ADHD/PDD-NOS achtige trekjes hebben vraag ik me wel eens af hoe ik dat 'later als ik groot ben' ga doen. (vooropgesteld dat het me gegeven is kinderen te krijgen natuurljk).



Wat relaties betreft.. ik ben nu ongeveer een half jaar samen met mijn vriend. Ik was net met hem toen de diagnose werd gesteld. Hij ziet ADD vooral als iets wat bij mij hoort, als mijn karakter. We lachen er samen om als ik weer eens iets onlogisch doe, als ik weer volledig afgedwaald met iets in mijn handen sta wat niets met mijn oorspronkelijke plan te maken heeft. Ruzies hebben we eigenlijk nooit. Wel verschillen we af en toe van mening en dat lijkt me wel gezond.

Hij is juist heel erg goed in plannen en vooruitdenken; ik niet. Ik ben weer heel goed in praktisch nadenken. Hij niet. Zo lijkt het dat we elkaar 'opheffen'. Soms denk ik wel eens.. zou hij ook niet.. maar nee.



En nu zou ik nog iets typen, even vergeten

Ohja, Jojanneke: Hoe is het geweest?





Voel mij al wel weer iets beter, wel moe nog steeds. Vandaag ook weer een 9 urige schooldag gehad. Wie verzint dat zeg.. vreselijk. Om 14 uur neem je dan al niets meer op en dan moet je nog tot 18..

Jeu, zeker als je echt stof tot je moet nemen is dat inderdaad veel te lang lijkt me. Zeker als je toch 'iets' hebt met je aandacht!



Weet je wat me net te binnen schoot, wat vooral maakt dat ik Astrids postings niet echt serieus kan nemen: het tótale gebrek aan humor erin. Klinkt paradoxaal, niet serieus nemen door gebrek aan humor. Maar dat is voor mij precies de spijker die 'm op z'n kop slaat in dit geval, zeg maar.



Ongelooflijk, ik was overal op tijd vanmiddag. Nouja, om kwart over twee in het ziekenhuis ipv twee uur, maar ik hoefde daar ook helemaal niet klokslag twee uur te zijn (op bezoek bij mijn peetoom die een infarct gehad heeft vorige week). Het ziekenhuis was maar tien minuten lopen van de locatie waar ik voor werk moest zijn. Daar was ik - zelfs met nog tussendoor bezoekje aan boekhandel - ruimschoots op tijd. Ook begon het dik een kwartier later dus alle rust. Haha, zulke ervaringen maken wellicht niet dat ik de volgende keer echt vroeger zal weggaan...



Alfie, ja, dat stelt me wel wat gerust, wat jij zegt. Een van mijn beste vriendinnen heeft onlangs ook eens goed op hem gelet en zag niets problematisch, ja een kind met eigen dingetjes en trekjes, maar geen punt. Nu is haar eigen zoontje wel best een 'probleemgeval' op sommige punten, dus ik denk dat weer dat zij vergeleken bij hem niemand een 'probleem' vindt.

Misschien kan ik nog een paar voorbeeldjes noemen, want ik heb alleen de regeltjes en de trap genoemd.

Mijn zoontje heeft er ook nogal eens een handje van om bij wijze van soortement grap - die ik dus wel begrijp maar kan me voorstellen een relatieve 'buitenstaander' nog niet - niets te zeggen maar iets te gebaren. Bijvoorbeeld wijzen op pot chocopasta en dan op boterham. Ik ken hem en ga daar dan niet op in, maak er zelf ook een grapje van, b.v. 'hoor ik daar iets? Hoor ik daar iemand iets heel beleefd vragen?' En dan lacht hij en vraagt/zegt gewoon wat hij wil. Hij doet zulke dingen ook weleens bij de juf. HIj kan het ook wel doen als hij verlegen is en iets niet goed durft te zeggen/vragen. Maar de juf weet dat natuurlijk nog niet, ze kent hem nog maar drie maanden.

Wat hij ook doet, en ik weet niet zo goed waar dat vandaan komt, is op bepaalde momenten enorm 'docerend' (zoals ik het maar noem) praten. Als hij iets uitlegt, of iets herhaalt dat ik ooit uitgelegd heb. Dan articuleert hij heel duidelijk, praat langzaam en rekt de klinkers heel lang uit en legt heel overdreven en luide klemtonen. Zoals 'en dan moet je aan dát knop-je draaaaaaaaaien.' Het klinkt dan ook belerend. Wij moeten daar wel om lachen, en de juf vond het ook wel grappig, maar gewoon ook opvallend t.o.v. andere kindern en wilde eigenlijk vooral weten of ik het gedrag herkende. Het kwam namelijk nogal eens voor, zei ze, dat kinderen op school bepaald gedrag vertonen dat de ouders helemaal niet herkennen.

Verder heeft mijn oudste ook een tijdje 'achterstevoren gestotterd', zoals ik het noemde. Beetje lastig uitleggen. Maar de 'stomme medeklinkers' aan het einde van een woord herhaalde hij dan. Sowieso moesten die altijd gehoord worden, maar vaak proefde hij ze dan nog even op zijn tong na, zeg maar. Bijvoorbeeld 'ik heb dat verstopt. t. t.' Met ongeveer een, twee seconde tussen de letters. Is overgegaan, trouwens.

Wat de juf ook nog noemde als opvallend, is dat mijn zoon erg knuffelig is. Dat klopt, wij knuffelen heel veel en ik vind dat ook goed. Ze zei ook dat hij een meisje uit zijn klas dan vastpakt en knuffelt, maar te lang vasthoudt als zij al aangeeft dat het wel genoeg is. Dat vind ik dan persoonlijk het meest zorgelijk. Of zorgelijk... ik ben dan gelijk bang dat hij niet goed aanvoelt hoe iets bij anderen overkomt. Maarja, denk ik dan vervolgens, hij is net vijf, hij moet dat ook allemaal nog leren. Thuis stoeit hij ook weleens te wild met onze jongste, als die dan duidelijk aangeeft dat het te hard gaat moet ik nogal eens ingrijpen omdat oudste niet meteen stopt. Ik vind het heel belangrijk dat 'nee' en 'stop' ook direct gerespecteerd worden. Maar dat moet toch gewoon geleerd worden.

Een laatste puntje dat de juf noemde, en dat ik ook thuis wel een issue vind, is dat hij heel dramatisch kan doen om een futiliteit. Nu denk ik ook wel dat dat kind-eigen is, maar misschien doet mijn zoontje dat meer dan gemiddeld. Heel snel in tranen, als het bijvoorbeeld niet meteen lukt om zijn broek dicht te krijgen. Ik probeer hem dat te laten relativeren, geef dan aan dat hij mij om hulp kan vragen en dat de wereld er niet van vergaat als die broek niet meteen dichtgaat.

Maar soms vraag ik me wel af met die dingen of ik ze zo goed aanpak. Denk van wel, maar je weet het niet altijd.

Ik kan me voorstellen dat de juf al deze factortjes samen ziet - gecombineerd met het heel moeizaam doen van werkjes die hij niet leuk vindt - en denkt dat het iets is om wel in de gaten te houden.

Wat denk jij nu Alfie?



Oh, moet haasten, ga eten met vriendinnen.

xx lisa.

quote:Pippin schreef op 28 november 2008 @ 19:26:

Ohja, Jojanneke: Hoe is het geweest?



De diagnose is inderdaad ADD, zoals ik al verwachtte.

En die was heel snel gesteld



Meteen het verzoek of ik ook aan de ritalin wilde.

Dat dus nog maar even niet.



Eerst maar eens kijken of ik het in mijn hoofd op een rijtje kan krijgen, me inlezen over ritalin bij volwassenen, en dan kijken wat de voor en nadelen daarvan zijn.



Mijn wederhelft was blij.

Blij omdat hij na al die jaren de bevestiging heeft dat het gedrag wat ik bij tijd en wijle vertoon niet "normaal" is.( maar goed, wat is normaal)

Blij omdat hij e.e.a nu kan plaatsen.



En verder? Verder heb ik voor het eerst in 26 jaar het vlees dusdanig laten verbranden dat ik opnieuw vlees moest bakken. en ik dacht nog zo, voordat ik weg ging..."Zal ik een beetje water bij het vlees doen, of de pan uitzetten...."

De bedoeling was dat we aardappelen met hamlappen in het bier en bloemkool aten, eindresultaat was dat ik ( nadat ik met oudste zoon nog even bij de huisarts was geweest omdat hij op zijn gezicht was gevallen) gebakken aardappelen, doperwtjes en gordonbleu's gegeten heb.





En voor de rest? Voor de rest ga ik nu even niets doen, en ga ik later nog even reageren op de postings van vandaag.



Jojanneke

Dag Alfie en bedankt voor je reactie.

Als je het niet erg vind reageer ik nog even op een paar stukjes van je lange berichtje.



Alfie: "Ik vind het gewoon erg jammer dat je jouw mening als de enige waarheid staat te verkondigen (en hiermee doel ik ook eerdere mailtjes)."

Astrid: "Daar ben ik zeker niet de enige in. In de reguliere psychiatrie gebeurt niet anders. Het is bijv niet mogelijk tegen de waarheid van een psychiater in te gaan, doe je dit toch dan heb je een oppositionele stoornis te pakken of word je beschuldigd van het ontkennen van je recentste stoornis.

Maar moeders van ADHD-kinderen kunnen er ook wat van hoor!

Haar waarheid is dat haar kind ADHD heeft. Punt. Klaar. En dat is de enige waarheid...volgens de moeder.

En kijk maar eens hoeveel mensen er zijn die de volgende waarheid aan anderen (en mij) proberen op te dringen; de psyche bevindt zich ergens in de hersenen (of zijn de hersenen) en deze kan gecorrigeerd/gemanipuleerd worden met psychiatrische harddrugs.

Nou, probeer daar maar eens tegen in te gaan!

Zelfs mét wetenschappelijke onderbouwen maak je geen kans bij dit soort believers!"



Alfie: "Ik bedoel, leven en laten leven. Als je je zo ontzettend ergert aan mensen die zichzelf volgens jou iets aan laten praten, waarom reageer je uberhaupt op dit topic?"

Astrid: "Dezelfde reden waarom jij op mijn berichtje reageert... En zo erg irriteer ik me niet. Hopelijk jij ook niet. Zo eens in de paar maanden zeg ik eens wat, valt dus reuze mee vind ik zelf. De topictitel stond me ook wel aan."



Alfie: "....maar dat is iets waar ik vanuit mijn therapie mee verder kan werken"

Astrid: "Er is bijna geen conventionele therapie of therapeut te vinden die dat als doelstelling heeft of daar open voor staat. Andersom juist. Vermoedelijke oorzaken raken ondergesneeuwd, de nadruk komt op irrelevante zaken te liggen.

De psychische medicatie laat je daarna een hele andere weg in slaan, een weg waarbij de nadruk komt te liggen op de bijwerkingen (die zelfs kunnen lijken op de 'stoornis'), afkicken en combineren ipv oorzakelijk en helend handelen.



Alfie: "Maar aangezien therapie voor de mensen hier vaak een proces is om met bepaalde eigenschappen om te gaan is het echt niet slecht om het een naam te geven"

Astrid: "Je hebt het over bepaalde eigenschappen. Maar wie zegt dat deze chronisch zijn? Wie claimt dat ze een probleem zouden moeten zijn in een relatie of voor de maatschappij? Freek de Jonge of Jochem Mijer hebben er toch ook geen problemen mee? En wie beweert dat ze niet zijn af te leren mochten ze toch hinderlijk zijn?

In mijn omgeving ken ik zeker 3 'genezen' 'ADHDers'.

Of in andere taal; drukke chaotische mensen die vroeger gewoon 'gewoon' waren maar tegenwoordig ziek zijn.

Wie is er nou echt gek en bij wie ligt het probleem nou echt? Bij jou, je omgeving, de maatschappij of bij je therapeut?

Een therapeut beweert als eenling op een eiland dat jij 'ziek' bent, bijval vanuit de medische hoek kan ie vergeten en de onafhankelijke wetenschap neemt hem al helemaal niet serieus!

Al enkele eeuwen is de psychiatrie hét lachertje binnen de wetenschap."



Alfie: "....en het feit dat ik het door zou kunnen geven aan mijn kinderen..."

Astrid: "Als je genetisch bedoelt dan bestaat hiervoor 0,0% bewijs, een echte fabel. Omgevingsfactoren, eet- en leefpatroon hebben wel invloed."



Alfie: "Niks geen verslaving..."

Astrid: "Ok, bij jou niet. Maar bij minimaal 750.000 andere Nederlanders en medeforumgebruikers bestaat deze verslaving wel. Nog eens minimaal 2.300.000 Nederlanders hebben hun naam opgegeven net als jij en hoewel ze sporadisch de GGZ bezoeken (voornamelijk slikken ipv bezoeken) tikt de teller wel op veel bankrekeningen.



Alfie: "Ik zet.... verder gaan."

Astrid: "Voor dat stukje tekst heb ik bijzonder veel respect"



Alfie: "Wij willen dus niet ADHD'er zijn, maar dat is dus niet iets waar je voor gekozen heb."

Astrid: "Naar mijn mening wel. Je kiest bewust voor die naam en voor alles wat er omheen hangt. Een 'ADHD'er weet dat zo gauw hij/zij vertelt dat hij/zij een ADHD'er is de omgeving zich bewust en onbewust gaat aan passen. Het is bijna uitgesloten dat dit niet gebeurd. Er is voor vele miljarden aan reclame (propaganda) gemaakt de afgelopen 40 jaar, de omgeving van de ADHD'er is totaal geindoctrineerd.

Je weet dondersgoed Alfie als je ff doordenkt, dat zo gauw jij 'het' bekend maakt de andere persoon later die week gaat googlen op 'ADHD' en via Janssen en Cilag 'leert' om met jou om te gaan. Niet als Alfie, nooit meer. Maar als ADHD'er, de rest van je leven!

Je kiest hier bewust voor Alfie, het is 100% een bewuste keuze.

Je kunt ook de keuze maken niet of nooit met de psychiatrie en haar marketingskreten in zee te gaan....



Alfie: "Prefrontale Contex....nog niet toegestaan"

Astrid: "Op psycholoog.net ook al een discussie over gehad, daar zijn ook genoeg believers die fantasten geloven. Maar geloof me, er is geen enkel bewijs, niks. Gevoelens geven mooie biochemische reacties maar daar houdt het ook bij op. De psyche is nog nooit gelokaliseerd, nergens. Er bestaan geen twee identieke scans van 2 ADHD'ers, niet eens van dezelfde persoon genomen met een uur pauze ertussen.

Zoek maar eens op google afbeeldingen en geef het uren later maar weer op. Heeft totaal geen zin.

http://www.psycholoog.net...4d2af830b6f91287&start=75



groetjes Astrid

quote:lisa schreef op 26 november 2008 @ 23:13:Astrid, ik ben eigenlijk wel heel benieuwd hoe jij tot deze kruistocht tegen de psychiatrie gekomen bent. Ik neem aan dat je niet op een ochtend wakker werd en zomaar vanuit het niets dacht 'hee, ik ga eens ten strijde trekken tegen de psychiatrie'. Zou je dat willen vertellen?

xx lisa.

Hoi Lisa.

Dat maakt jij ervan. Dat is jouw tekst, jouw interpretatie.

Zou het graag off-topic willen houden bij deze.

Het is té makkelijk om het over de boodschapster (ik) te gaan hebben ipv over de boodschap zelf.

Dat heb ik namelijk te vaak meegemaakt op fora.

Ik vind mijn eigen ervaring of mijn persoonlijk mening zwaar ondergeschikt aan de boodschap die ik breng.

Graag vertegenwoordig ik bij deze de onafhankelijke wetenschap en zeker niet mezelf.



groetjes



ps.

ok, toch 1 persoonlijk dingetje dan... ben net zo 'fel' tegen de bioindustrie als tegen de psychiatrie maar de discussies over de psychiatrie zijn interessanter en zeldzamer vind ik.

quote:zowie schreef op 27 november 2008 @ 16:47:

Ik heb de de laatste postings van Astrada nog geeneens meer gelezen hier, ik vind het zo triest. Denk je eindelijk een topic gevonden te hebben waar je je ei kwijt kan en waar je je niet als een 'buitenstaander of vreemde' voelt, en dan krijg je weer zoiets. Als je je als kind al buitengesloten voelt omdat je volgens hun 'raar' bent, of anders, dan ben je echt blij na zoveel jaren eindelijk een beetje erkenning en herkenbaarbaarheid te vinden en daar steun in te kunnen vinden (wat overigens niks kost en voor degene die zich eraan ergeren lezen het toch gewoon niet...). Ik vind het echt jammer dat zo'n topic dan weer verziekt moet worden door iemand die het allemaal beter schijnt te weten, juist altijd mensen die ogenschijnlijk nooit wat hebben. (maar dat laatste kan ik dan weer niet geloven...).

Laat ieder a.u.b. in zijn waarde en gewoon zijn ding doen, het gaat er toch om dat we gelukkig worden in deze maatschappij, en is het dan zo verkeerd om er alles aan te doen om dat geluk te voelen? Om zo prettig mogelijk te kunnen leven in deze wereld zonder andere mensen daar teveel lastig mee te vallen? We willen toch allemaal lekker in onze vel zitten en kunnen leven, opvoeden, werken, relaties hebben enz. Wat is daar dan mis mee dat er bij sommige een steuntje nodig is om dat voor elkaar te krijgen? Ik zou juist denken Astrada, dat je maar blij moet zijn dat die mogelijkheden er zijn, want jij profiteert er net zo hard van mee. Want als we die hulp en steun niet zouden krijgen, zouden veel mensen kunnen ontsporen, en is dat goed voor de maatschappij? Nee...

Ik denk dat ik even niet meer typ hier, vind het erg jammer, maar ik kan hier niet zo goed tegen...Mij gewoon negeren, kun je best.

Dat zou ik graag willen.



Het is niet mijn bedoeling een topic te verzieken, in andermans topic plaats ik hooguit 10 op de 1000 berichtjes.

Ook ik begrijp dat dit meer als ontmoetingsplek bedoeld is dan als discussieplek.

En volgens mij heb ik hier al te vaak gereageerd (weet echt niet meer of ik een paar maanden of een jaar geleden hier ook al eens wat geplaatst heb, heb zo mijn vermoeden maar zal het zo eens opzoeken...), zal hierna dan ook niet meer reageren in dit topic.

Wil nog wel graag serieus antwoorden op de overige mensen die de moeite hebben genomen op mij te reageren...



groetjes Astrid

Nou jammer dan Astrid dat je niet persoonlijk wilt worden. Ik ben oprecht nieuwsgierig hoe je hier zo bij gekomen bent. Ik zou dan inderdaad voorstellen hier niet meer te posten.

De meeste mensen hier laten wel veel van zichzelf 'zien'. Hier alleen komen om gortdroge teksten neer te gooien en verder generalisaties te debiteren waar vrijwel niemand hier zich in herkent, daar schiet je echt niets mee op.

xx lisa.

Nutteloze boodschap:

Vanmorgen boodschappen gedaan. Sta ik aan de keukentafel twee tartaartjes apart in te pakken, heb ik er net 1 in een zakje, springt de kat op tafel waarbij ze de tweede van de tafel op de grond gooit. Ik ging volledig uit mijn plaat en heb de reeds ingepakte tartaar naar haar hoofd gesmeten. Rotbeest!!! Daarna alleen maar huilen... Maar zo lekker de stad in om te winkelen. Beste remedie als je je rot voelt!!! (En het viel me mee dat ik nog steeds op gewicht was, ondanks mijn nalatige dieetbeleid).