ADD / ADHD.....

Sponge, gestaafd als in eh... hoe leg ik dat uit? Onderbouwd.



Ik heb op het congres weinig nieuws gehoord, maar dus wel dat stukje over prikkels en motivatie gelezen in de nieuwsbrief van PsyQ.

Het moeten, Maan... daar was ik net nog over aan het dubben. Ik weet niet zeker of het 'moeten' het punt is. Heb ik altijd gedacht, maar wellicht is het zo dat van moet-klusjes net te weinig onmiddellijke prikkels uitgaan, zeg maar. Daar ligt voor mij denk ik ook de kern van het moeite hebben me aan een voedingsplan te houden. Ik ga vrijwel altijd voor sterkere prikkels. Dus als ik niet wil snoepen, maar opeens toch zin krijg in snoep, pak ik dat. Die prikkel, die 'beloning', is direct. Afvallen is lange termijn.

Nu zullen weer heel veel mensen zeggen 'ja, dat heeft bijna iedereen' en misschien is dat ook wel zo, maar voor mij is dít de crux. En ik moet zeggen: met pillen in mijn lijf heb ik ook veel minder neiging tot lekker eten maken voor mezelf. Dan komt het gewoon voor dat ik vergeet te eten of staand snel een broodje eet echt bij wijze van nutritie. Dat is voor mij iets ongekends. Niet dat ik vreselijk over-eet, maar het net allemaal wat leuker maken dan normaal, dat hedonistische, dat hangt wel met de ADHD samen, met die prikkels. Die prikkels die nodig zijn voor de aandacht, maar vooral dus de motivatie om iets te doen. Liefst iets dat onmiddellijk bevredigt. Dat zal voor de meeste mensen gelden, maar voor 'ons' sterker.

Dit is dus ook precies wat ik terugzie bij mijn oudste zoontje. Hij heeft sterke prikkels nodig - directe beloning dan wel sanctie - om gewone dingen te kunnen volbrengen. Dat wordt een grote uitdaging in zijn schoolcarrière. Toen hij begon aan groep 1, anderhalf jaar geleden, en dat heel goed ging, was ik opgelucht. Samen met zijn best pienter zijn zou het helemaal goed gaan met 'm op school. Nu draait mijn perspectief naar 'alles wat hij op school kan en gaat bereiken, is meegenomen'. Dat is best even flink slikken.

Dat ik zelf ook opleidingen makkelijk doorlopen heb, komt vooral doordat ik snel dingen oppik en wellicht wel wat slimmer ben ook dan gemiddeld. Want studeren deed ik nauwelijks. Maar de deadlines voor tentamens waren er natuurlijk en ik heb het allemaal gehaald.

Sinds de kinderen er zijn, heb ik opleidingen niet meer afgemaakt. Ik ben toen ook meer 'last' gaan krijgen van mijn dingen, omdat ik minder ruimte voor mezelf overhield en er een groter beroep werd gedaan op mijn reserves aan motivatie, om het zo maar eens te zeggen. Door de kinderen moet je toch vanalles en daar is best een grens aan, geloof ik, aan het vaatje van de moetjes. Zeker voor een ADHD-er.

Ik lul en wauwel, ik moet naar de crematie van een oom. Nog douchen, rennen dus!

xx lisa.

Lisa, ik vind dat wel een eyeopener moet ik zeggen. Zelf kan ik soms zo ongeïnteresseerd en laks zijn. Of de dingen linksom of rechtsom gaan maakt niet zoveel uit. Lukt het niet, dan niet. ' Zullen we naar de film gaan' ' ja leuk!' Oh shit, hij is al begonnen we zijn te laat' ' jammer dan' (of eigenlijk stiekem blij omdat je het al een moeten begon te vinden) Aan de ene kant makkelijk, omdat je niet zo snel teleurgesteld bent als dingen niet doorgaan of lukken. Maar zelf begon ik me te irriteren aan deze laksheid. Want zo kom ik niet verder en diep ik de dingen niet uit.

En het is op zoveel meer dingen van toepassing vind ik. Iets wat niet goed is uit te leggen aan een ander, maar ik voel dat het helemaal klopt wat je daar schrijft.

Ben ook wel benieuwd of er nog tips zijn hoe daarmee om te gaan. Want alles kan toch niet zo prikkelend worden gemaakt dat een adhd-er er ook ' zin' in heeft.

Heb trouwens wel het gevoel dat ritalin bij mij de boel verzacht. Kan nu bijv. wel uitgebreid een maaltijd koken, zoals ik me van te voren had voorgenomen. Ipv op het laatst te denken dat een kant en klaar maaltijd toch ook lekker is.



Sterkte bij de crematie!

x Maasje

Dank Maasje! Ben inmiddels dus weer thuis, het was een goede dienst. Ik had met de oom in kwestie niet veel, maar ging vroeger wel veel met mijn neven om. En als je in zo'n dienst zit, en er wordt muziek gedraaid, een kleindochter leest een gedichtje, mijn neven voerden het woord... ik heb gehuild van begin tot eind.



Ik kom dichter en dichter bij de 'missing link' geloof ik.

Je vraagt hoe je dan prikkels kunt geven om het voor een ADHD-er interessant te maken.

Dat zal iedereen altijd voor zichzelf moeten uitvogelen, vrees ik.

Ik kan alleen voor mezelf spreken. Bij mij werken dus deadlines. Werk inleveren of anders geen geld dan wel ontslag.

Wat ook heel erg helpt, is of iets nieuwe informatie is. Toen ik bijvoorbeeld aan mijn opleiding diëtetiek begon, bereidde ik de eerste hoorcolleges (nieuw! nieuw!) goed voor. Maarja, dan hoorde je tijdens het college dezelfde informatie voorbij komen natuurlijk. Daar ben ik dus na een paar keer mee gestopt, met voorbereiden, want anders verveelde ik me te zeer. Of, weet ik nu, kon ik mijn aandacht niet blijven richten omdat de informatie niet nieuw voor me was en blijkbaar niet voldoende meer prikkelde.

Ik notuleer nu onder andere in opdracht vergaderingen. Ik kom dus op allerlei plekken in allerlei omstandigheden met allerlei onderwerpen in aanraking. Dat is heel leuk. Het uitwerken thuis is dan weer minder leuk, omdat de informatie inmiddels niet meer nieuw is. Omdat het wel net weer anders is qua werk (opnemen versus uitwerken) en de deadline in mijn nek hijgt, krijg ik het wel voor elkaar, maar dan merk ik dus wel alweer dat er meer prikkels of andere prikkels nodig zijn.

Ik typ ook gedicteerde teksten uit (rapportages van arbeidsdeskundigen, verzekeringsexperts en medische adviezen), dat doe ik dagelijks. Dat zijn telkens weer nieuwe verhalen en daarom blijf ik het boeiend vinden, al is het maar gewoon typwerk. Ik merk in zo'n rapport verveling toeslaan als de inspreker, na vaste items ingesproken te hebben, de boel gaat samenvatten of becommentariëren (de meesten weten het verschil daartussen niet en herhalen alles weer). Dan ken ik de context al en dán verveelt het. Gelukkig gaat het dan maar om een minuut of vijf dus zeker te overzien, maar dat zijn voor mij dus ook de eye openers die me meer over mezelf vertellen.

Daarbij kom ik dan wel bij een kwetsbaar punt. Als dit voor mij zo werkt, zal het mij dan ooit lukken een boek te voltooien? Zonder stok achter de deur uur na uur ergens aan werken, terwijl het al niet meer nieuw is zodra ik het idee wat verder heb uitgedacht?

Diep in mijn achterhoofd knippert het alarmpje, dat ik misschien wel afscheid moet nemen van die ambitie. En dat wil ik niet. Maar het maakt me wel bang. Ik wil al bijna 30 jaar een boek schrijven. Ben soms best ver gekomen, maar iets echt afgemaakt heb ik sinds mijn kindertijd niet meer. Ja, een keer een reisverslag. Zond ik in voor een wedstrijd. Dat was iets nieuws. Ik werd veel geprezen. Het stelde verder niet veel voor hoor, was een klein wedstrijdje, maar ik vond dat eigenlijk best genoeg erkenning, zeg maar. Genoeg prikkels wat dat betrof voor járen. Zucht.



Dames, filosofeer mee alsjeblieft, samen komen we misschien nog dichter bij de kern.

xx lisa.

Bedankt voor de uitgebreide beschrijving van jouw prikkels! Heel herkenbaar en ook goed om te beseffen dat dit misschien wel goede hulpmiddelen zijn. Heb zelf wel eens de neiging om te denken: maar ik moet dat toch gewoon kunnen net als iedereen. Met als gevolg dat ik dan niet een hulpmiddel ga opzoeken (bijv deadline) en uiteindelijk de boel niet afmaak. Of bij vroeg opstaan iemand mij laten bellen zodat ik echt mijn bed uitkom. Lang heb ik dat niet gedaan omdat ik vond dat ik dat toch gewoon zelf moest kunnen. Met als gevolg dat ik mijn bed niet uit kwam.... Misschien goed om te accepteren dat die hulpmiddelen nodig zijn om verder te komen.



Dus jij hebt een emotionele dag achter de rug. Crematies zijn toch altijd wel emotioneel vind ik, ookal ken je die persoon niet heel goed.



Wat betreft je boek. Misschien helpt het om voor jezelf en je omgeving deadlines te stellen. Echt afspraken maken, zodat je je lullig voelt als je die niet nakomt.



Succes!

liefs Maasje

Maasje, ja, naar prikkels zoeken die werken. Voor het boek ben ik er nog niet uit, ik dacht het gevonden te hebben omdat ik ging samenwerken met iemand. Ik ben vier dagen bij hem in Zuid-Frankrijk geweest en heb hem doorgezaagd (ik zou zijn verhaal vertellen, althans als basis gebruiken). Daarna ben ik gaan schrijven. Hij was aanvankelijk erg enthousiast en omdat hij mee zou werken (lezen, commentaar geven, suggesties doen) dacht ik dat het deze keer misschien wel zou kunnen lukken. Maar hij kreeg toen een nieuwe partner die het helemaal niet zag zitten dat dat verhaal ooit gepubliceerd zou worden. Hij had een hoofdstuk gelezen en was meteen overstuur. Daar liet mijn compaan zich nogal door ondersneeuwen. Zijn financiële problemen waren toen ook voorbij en daardoor was voor hem de prikkel om het boek te doen ontstaan ook een stuk minder. Daarna kreeg hij een ongeval waardoor hij een tijd weinig kon, enfin, zo was er altijd wat. En dus is het in de ijskast gekomen.

In mijn eentje lukt het me gewoon niet ermee door te pakken.



Daarnet had ik een vergadering van een commissie waar ik in zit sinds kort. Er moet een subsidie-aanvraag komen. Omdat er nog geen datum is gepland waarop we ermee naar de gemeente kunnen, weet ik inmiddels dat ik dan toch afwacht. Dus met de drie anderen die er waren meteen afgesproken dat ik dinsdag de concept-aanvraag naar hen mail. Anders komt het er niet van.

Ik ben blij dat ik dat soort dingen inmiddels van mezelf doorheb. Ik zeg nu ook gewoon 'kunnen we een datum afspreken, anders doe ik het toch niet'.



Nu nog motivaties vinden om klusjes als papierwerk opruimen én bijhouden te doen. Iemand suggesties?

xx lisa.

ja, op dezelfde manier! Ik vraag vriendinnen of familie wel eens of ze me willen helpen met bepaalde klussen. Dan een datum plannen. Je kunt het natuurlijk niet maken om dan af te haken, want diegene komt speciaal om jou te helpen.

Wat erg he, dat afwachten ken ik ook zo. Iets wel willen, maar tegelijkertijd ook blij zijn als je er op DIT moment niets mee hoeft te doen.

Nog meer mensen tips?

Geen tip, wel een heel andere vraag: kan het zijn dat ritalin minder goed werkt als je pms hebt (zoals ik nu)? En/of hebben jullie misschien zelfs wel eens gehoord dat je dan een hogere dosis nodig kan hebben?



Ik heb donderdag m'n laatste anticonceptiepil geslikt uit de strip, meestal begint de pms dan 's avonds de dag daarop. En ik voel me sinds vrijdagavond idd werkelijk belabberd (terwijl ik zoals altijd in eerste instantie niet eens aan die pms-in-aantocht had gedacht). Totaal ongeconcentreerd, huilerig, wazig, overspoeld, somber. Net zo belabberd als normaal met pms overigens; als ik die ritalin niet zou slikken denk niet dat ik verschil zou merken. Maar omdat het afgelopen week best goed ging met m'n concentratie en humeur, is het contrast pms/niet-pms nu wel echt groter. Pfff ik schrok er best wel van eigenlijk, dat ik opeens zo af kon glijden.



(De vakantie met m'n ouders was erg fijn trouwens! Ben vrijdagavond teruggekomen. De laatste restjes hoofd- en buikpijn en slaapproblemen -- bijwerkingen van de ritalin -- zijn ook verdwenen. M'n ouders hadden net als ik de indruk dat de ritalin wel iets 'deed'; ze vonden ze me meer 'in tune' bij gesprekken, bereikbaarder en ook viel ze op dat ik minder druk praatte. En ik had zelf die indruk ook. Het verschil was niet heel groot maar het was er wel. Maar ja, is nu weer weg dus.)

hoi phien,

wat ik geleerd heb de afgelopen maanden is dat de ritalin heel wisselend kan werken. Als je zelf al minder goed in je vel zit knalt dat gewoon door de medicatie heen. In het begin zit je ook nog zo te letten op de werking en ben je bang dat het niet meer helpt enzo. Mijn ervaring is dat je normale veranderingen in stemming, concentratie, onrust etc gewoon blijft, alleen zijn de scherpe kantjes ervan af of blijft het niet meer zo lang hangen. Met ritalin ben je niet altijd geconcentreerd. Je moet nog steeds je best doen om saaie stukken te lezen en voor je menstruatie kan je nog steeds last hebben van PMS. Toch zie ik nu na maanden stabiel gebruiken dat er nog steeds veranderingen optreden in de werking. In het begin had ik juist meer last van stemmingswisselingen. Kan een bijwerking zijn. Nu merk ik eindelijk dat ik bijna geen last meer heb van PMS.Ik let ook minder op of ' het' nog wel werkt. Zie overall namelijk verandering. Mijn advies is: laat het los. Kijk over een half jaar weer eens. Bij mij is het dus weer stabieler geworden.

succes

He Maasje, Ha dank je voor de geruststelling. Ja is waar, ik weet ik pas meer na een tijdje. En dat ik bv nog steeds m'n best moet doen om te concentreren, dat wist ik en heb ik ook gemerkt. Maar gister ging het gewoon NIET. Ook niet met heel hard m'n best doen. Heb bovendien na m'n ochtenddosering (om 8.00 uur) nog tot 11.30 doorgeslapen, terwijl ik ook tijdens m'n vakantie op zich genoeg slaap had gehad. Ritalin is toch een soort pep... daar hoor je toch niet mee te kunnen slapen??



Pms was gister vergelijkbaar met m'n zware depressie van paar jaar terug, zelfs incl de suicidale gedachten -- waar ik weliswaar nooit wat mee zou doen, dat weet ik wel van mezelf, maar ik schrok me wel echt kapot. Vandaag voel ik me (zoals het elke maand gaat) weer een ietsje pietsje beter. Pfff. Ik heb net op internet gezocht en vond iets wat post-menstrual dysphoric disorder (PMDD) heet, = pms-extreme variant. Daar lijkt het veel op. Al jaren. Het enige wat een beetje helpt is sporten. En *pling* nu valt het kwartje, dat heb ik nou juist afgelopen week vanwege de vakantie niet gedaan. AHA.



Maar dan nog blijf ik me afvragen, ritalin hoger doseren tijdens pms, gebeurt dat ook wel?

ja, ik heb wel eens gehoord dat mensen wisselend doseren, al naar gelang hun klachten. Bij mij werkte dat trouwens niet, omdat ik blijkbaar lang nodig had om ingesteld te raken en stabiliteit in de medicatie was belangrijk. Maar eerst had ik toenemend wisselende stemmingen en piekeren en somber enzo. Nu is dat over en ben ik juist minder gevoelig voor de winter en PMS enzo. De stofjes in je hoofd zijn door de ritalin aan het veranderen. De PMS zorgt voor vermindering serotonine (geloof ik door hormonen) en die disbalans geeft stemmingswisselingen. Of je nu hoger of lager gaat zeg maar.

Heb trouwens wel eens gehoord dat mensen een SSRI heel laag voorgeschreven krijgen in de twee weken voor hun menstruatie, om die serotoninedaling op te vangen.

Bij mij was het trouwens zoiezo uiteindelijk nodig om heel hoog te doseren met ritalin en concerta. Gebruik nu 72 mg concerta en aan eind van de dag 20 ritalin.(ben een snelle afbreker) Eindelijk stabiel en optimale werking. Dus gewoon volhouden en proberen en je niet uit het veld laten slaan hierdoor hoor!



hoop dat je je snel weer beter voelt!

Dank je!



Ik kan me ook voorstellen dat ritalin in eerste instantie niks doet aan die pms-klachten omdat het inwerkt op je dopaminesysteem en de pms juist door serotonine-deficientie wordt veroorzaakt. Maar wie weet. Ik ga het de psychiater dinsdag eens vragen of ik een hogere dosering op 'lastige dagen' kan uitproberen.



Zonet las ik trouwens een mogelijke verklaring voor die vermindering van pms na langdurig ritalin slikken: pms kan erger worden van een hoog stressniveau. En daar kan de ritalin waarschijnlijk wel wat aan doen. Ik zie het nu bij mij nog neit gebeuren, maar met de juiste dosering ritalin -- en coaching -- kan ik hopelijk ook eindelijk eens wat meer rust en regelmaat in m'n dagen te brengen, dingen minder op het laatste moment aan te laten komen etc.



SSRI's zijn voor mij dan helaas weer geen optie; van zo'n middel ben ik een paar jaar geleden hypomanisch geworden, helemaal niet tof... Is ook de reden dat ik m'n humeur nu zo met argusogen in de gaten hou. Bipolaire stoornis komt ook in m'n familie voor en ritalin kan net als SSRI's een (hypo)manie triggeren als je daar gevoelig voor bent, brrrr. En bipolaire stoornis kan gewoon naast adhd voorkomen. (Of zelfs met adhd worden verward, maar daar ga ik maar even niet van uit omdat de ritalin wel aan lijkt te slaan.)



Nou ja. Ik heb me hier in huis maar eens aan het puinruimen gezet, ondanks de gebruikelijke grote tegenzin . Van al die troep word ik ook niet vrolijker en als ik beweeg hou ik makkelijker m'n sombere gedachten in toom.



Toen jij nog een lagere dosis had, werkte het toen trouwens helemaal niet? Of toch een beetje, maar kon het nog beter?

Phien, wat vervelend van je PMS! Ik had er ook altijd veel last van, maar slikte een anticonceptiepil die de klachten wat verminderde. Helaas had ik bij die pil juist wel heel veel pijnklachten als ik ongesteld was. Daarom ben ik toen ik ongeveer een half jaar concerta slikte overgestapt op een pil die juist die lichamelijke klachten onderdrukt. Omdat het vaak voorkomt dat PMS vermindert als je medicijnen gaat slikken. Bij mij is dat wel het geval, ben er echt niet helemaal van af, maar bij de verandering van de pil is het iig niet erger geworden.



Het valt me trouwens op dat best veel mensen hier ritalin slikken en daarbij aangeven dat het onregelmatig genomen wordt omdat het vergeten wordt. Mijn psychiater is een grote voorstander van concerta, juist om dat te voorkomen. En weet van mezelf dat ik ook de concerta nog wel eens vergeet. 's Ochtends niet zo vaak (denk eens in de 2 weken ofzo), maar 's middags wel zeker de helft van de tijd... Ritalin zou me helemaal niet te doen lijken. Heb nu trouwens wel het alarm op mijn telefoon ingesteld en wat pillen standaard in mijn tas zitten. Eventuele obstakels nu zijn vooral of ik mijn telefoon hoor, of het een geschikt moment is (ivm werk) en of ik, als ik onderweg ben, drinken bij me heb.



Lisa; bijt je je niet heel erg vast in het 'motivatie'probleem? Ik herken de drang om het op te willen lossen, want heb er ook veel last van, maar heb me er wel een beetje bij neergelegd. Soms levert het natuurlijk heel veel frustratie op, maar merk ook dat het af en toe wel lekker is om het los te kunnen laten.

Mijn psych is ook voorstander van concerta omdat het zo van belang is dat je het goed slikt voor de goede uitwerking ervan op lange termijn. Ben zelf ook minder wiebelig doordat ik die concerta neem ipv ritalin. Die rebounds en het vergeten enzo maakte schommelingen veel te erg. De ritalin aan eind van de dag vergeet ik wel eens of neem ik wel eens te laat. Concerta in de ochtend is het eerste wat ik neem. Anders wordt ik namelijk niet wakker...

Bij mij werkte de ritalin 10 wel iets. Alleen het was heeeel snel uitgewerkt. Maar wel betere concentratie en rustiger enzo. Maar toen ik daar wat aan gewend was leek die kleine werking niet meer zo aanwezig. 20 mg is echt beter en werkt langer bij mij. Heb eens ergens een vergelijking gelezen met een bril. Als je -6 hebt maar je bril is -3, helpt het wel iets, maar lang niet genoeg. Geen mens die dan met -3 genoegen neemt als -6 er ook is. Met ritalin is het ook zo persoonlijk. De juiste bril opzetten.



Lastig dan je hypomaan bent geweest. Had je toen ook dezelfde klachten als nu tijdens die PMS? Omdat je zegt dat je nu al extra alert bent. Sterkte en laat je goed begeleiden.

x

oh ja. Volgens mij weten ze ook niet precies hoe die pillen precies werken enzo. Idd de ene op dopamine en andere op serotonine, maar die dingen zijn niet los van elkaar te zien en moeten ook in balans komen. Daarom kan je denk ik nog niet stellen dat jou pms nu erger is met die medicatie. Bij mij dus pas na een half jaar juist stabieler.

Nu stop ik echt

doegg

.

Schoneslaapster, welkom. Heel herkenbaar wat je schrijft.

Ook dat dubbele gevoel. Ik denk ook de ene keer dat ik 'echt' iets heb, en de andere keer zie ik de scheidslijn niet zo duidelijk tussen 'gewoon lui' of iets anders.

Halvemaan, ik richt me zo op de motivatie omdat dat voor mij het grootste struikelblok is, daar loop ik het meest tegenaan. En begrijp ik het minst. Omdat ik hetzelfde bij mijn zoontje zie, is het extra belangrijk dat ik handvatten ontdek om ermee om te gaan.

Ik ga toch ook eens concerta overwegen, het op tijd innemen van de methylfenidaat blijft een moeilijk punt. Maar volgens mij vergoedt mijn verzekering niet. Hoe duur is zo'n medicijn als je 't zelf moet betalen?

xx lisa.

Schoneslaapster, ex-stiekeme meelezer, welkom! Ik vond je bericht geen woordenbrij hoor. Verder erg herkenbaar, die twijfels over je diagnose en geworstel met je studie/motivatie. Ik vind het verschil tussen mij en andere mensen die ook wel eens druk zijn ook nogal lastig uit te leggen. Het enige waar je echt verschil in ziet zijn m'n studieprestaties. Ben nu 10e jaars student... Maar ja, dat kun je idd ook uit andere dingen verklaren bv luiheid of motivatiegebrek. Ondanks dat anderen me juist als supergemotiveerd ervaren. (Ben ik tijdens groepsdiscussies ook zeker, dan fleur ik helemaal op, maar ja als ik alleen achter m'n computer zit is het met die motivatie heel wat minder gesteld.)



Over dat sporten, heb je al eens een teamsport geprobeerd? Ben ik afgelopen jaar mee begonnen en voor het eerst lukt het me nu om regelmatig te sporten; de groepsdruk helpt behoorlijk... (als ik niet kom moet de training worden afgeblazen en 'niet zo'n zin' accepteer ik voor mezelf dan niet meer als excuus, itt als ik in m'n upje naar de sportschool ging).

Hoi schoneslaapster,

Hier ook zeer herkenbaar wat je schrijft! Ook die twijfel en afvragen of het wel echt adhd is. Mensen om me heen hebben veelal dezelfde klachten. Maar het gaat ook om de combinatie van klachten en daaruit voortvloeiende beperkingen. Mensen die zeggen ook lui te zijn en zich niet tot dingen te kunnen zetten etc, maar die uiteindelijk wel alles op orde hebben bijv. Die wel hun studie afmaken of op tijd hun bed uit komen of klusjes AFmaken etc. In het begin dacht ik ook ineens dat iedereen adhd had.. Maar nu zie ik het verschil. Bij mij zijn er een hoop dingen die ik niet kan verklaren. Ik ben slim genoeg, heb alle winden mee etc, maar toch lukken sommige dingen neit. Ik doe het gewoon niet. Blijf haken, haperen op een punt waar anderen wel verder komen. En dat valt nu echt op.

Wat betreft de medicatie. Als je je twijfels hebt lijkt het me niet verkeerd om nog verder te kijken daarnaar, want er zijn nog andere dingen (strattera en dexa), niet iedereen reageert goed op concerta.



Lisa, welke verzekering heb je? De kosten verschillen van de dosis. Kan je wel vinden op internet.



Phien, ik vond groepssporten juist heel vervelend, omdat het een moeten is en ik het dan juist niet kon maken om af te zeggen.. Ga liever hardlopen ofzo, hoewel ik dat dus de helft minder doe dan ik zou willen. Maar dat schijnt echt een zeeer menselijk probleem te zijn.

lisa





www.medicijnkosten.nl

quote:maasje schreef op 05 april 2009 @ 22:26:

Lastig dan je hypomaan bent geweest. Had je toen ook dezelfde klachten als nu tijdens die PMS? Omdat je zegt dat je nu al extra alert bent. Sterkte en laat je goed begeleiden.

x Over die hypomanie, nee dat leek niet op de pms die ik afgelopen weekend had (de pms is vandaag, zoals ik verwachtte, weer over, erg fijn!). Maar ik schrik wel van zulke hele plotselingen stemmingswisselingen. Ik heb zes jaar terug een majeure depressie gehad en die ontstond ook patsboem van de ene op de andere dag; de ene dag was ik nog heel tevreden en goedgehumeurd, de volgende dag stortte ik opeens in een hele diepe afgrond. Dat soort extreme en plotselinge stemmingswisselingen (positieve, maar negatieve net zo goed) horen wel bij een bipolair patroon.



Na die plotselinge 'duik' zes jaar terug kreeg ik seroxat voorgeschreven en toen werd ik dus al snel erg raar. M'n ouders vertelden me later dat ik totaal onbereikbaar en onberekenbaar werd. Ze konden me er ook niet van overtuigen om met die pillen te stoppen. Ik vond namelijk dat het juist echt prima met me ging. Pas een jaar later, toen ik opeens begon te denken dat ik zo sterk was dat ik door auto's heen kon fietsen, realiseerde ik me dat die pillen toch wel een ongebruikelijk effect op me hadden. En toen ik er vanaf was en weer 'op aarde geland' kon ik mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik niet eerder was gestopt. Relatie naar de knoppen, paar vriendschappen kwijt, financiele schulden die ik anders nooit was aangegaan...



En ik ben nu best bang dat hetzelfde door die ritalin kan gebeuren. De psychiater-in-opleiding die me nu begeleidt durft het wel aan, ik vooralsnog ook, maar ik hou m'n stemming wel erg in de gaten. Al weet ik ook dat als ik echt weer hypomaan word, ik waarschijnlijk niet voor rede vatbaar ben. Gister heb ik daarom met m'n vriend afgesproken dat ik voor hem en m'n ouders op papier ga zetten dat als dit toch weer gebeurt, ze met elkaar moeten overleggen, m'n psychiater moeten bellen en zorgen dat ik met de pillen stop, ook als ik dat op dat moment zelf totaal niet wil. Dat geeft me wel een rustiger gevoel.



Als ik rationeel blijf denk ik dat de kans waarschijnlijk vrij klein is dat het dit keer weer mis zal gaan, maar wat ik bij bipolaire familieleden heb gezien vond ik wel best schokkend en één keer mezelf zo kwijtraken was voor mij ook echt genoeg, brrrr.

quote:maasje schreef op 06 april 2009 @ 10:27:

Phien, ik vond groepssporten juist heel vervelend, omdat het een moeten is en ik het dan juist niet kon maken om af te zeggen.. Ga liever hardlopen ofzo, hoewel ik dat dus de helft minder doe dan ik zou willen. Maar dat schijnt echt een zeeer menselijk probleem te zijn.

Haha ja om die reden wilde ik er lang ook niet aan maar ik heb nu geconcludeerd dat dat sporten me zoveel goed doet (met name voor m'n stemming) dat ik die vervelende verplichting toch maar heb omarmt.



Ja en minder sporten dan je van plan bent, dat is idd iets waar volgens mij zo'n beetje iedereen tegenaan loopt, niet iets speciaal adhd-igs. Ha, ben ik ook eens heel normaal!



Dat ik als kind/puber 15 sporten heb gedaan die ik stuk voor stuk eerst echt fantastisch vond, waarna ik 2 mnd later alsnog resoluut afhaakte want 'toch te saai'.... da's dan weer wel een beetje een adhd-ig verhaal. Ook met m'n huidige sport heb ik dat trouwens (en met andere hobby's). Nadat ik over m'n huidige sport 3 mnd lang superenthousiast was geweest sloeg de verveling opeens weer toe en nu blijf ik maar twijfelen of ik toch niet weer eens wat anders moet proberen... maar ik ken die gedachten langzaamaan zo goed, ik wil er gewoon niet meer naar luisteren. De oplossing ligt bij mij gewoon niet in 'iets anders gaan doen wat beter bij me past' = mijn eeuwige excuus als ik weer eens iets opgeef omdat het me gaat vervelen. Die verveling komt toch steeds weer terug.

hahaha, ik heb ook alle sporten gedaan die je kunt bedenken....

Klinkt wel heftig die stemmingswisselingen die je gehad hebt. Ook wel eng, dat het je zo kan overvallen. Heb je in deze periode (zon schijnt weer, langer licht) geen last van euforie? Ik namelijk wel en kan me voorstellen dat als je er gevoelig voor bent je dat helemaal hebt.

Zelf werd ik trouwens van combi hoge dosering SNRI en concerta wel wat overmoedig. Nog erger gebekt dan anders en snel heel boos. Voelde me net even te zeker van mijzelf. Voelde niet goed. Nu SNRi aan het afbouwen en merk van concerta geen overmoedige gevoelens.

Zijn ze bij jou nog aan het twijfelen aan je diagnose? adhd of bipolair of beiden? En ben je toen ook in een keer in die hypomanie geschoten? Want kan me voorstellen dat je jezelf er in voelt glijden en dan nog op tijd zelf kan beslissen te stoppen met die pillen.

Nou ja, hoop vragen.

Weet je wat ik ga doen.... hardlopen! Ga NU omkleden, anders kan mijn lust weer verdwenen zijn...

.

Ik heb geen PMS, kan me er ook weinig bij voorstellen Ik slik de pil maandenlang achterelkaar door, meestal een maand of 5-6. Dan een week 'ongesteld' en weer doorslikken. Geen andere reden achter dan dat ik steeds vergat wanneer ik nou wel en niet een pil moest; elke eerste week was ik al 'afgewend' om een pil te nemen. Vandaar Op deze manier is 'ongesteld' zijn een soort van evenement, iets speciaals en vergeet ik het niet zo gauw.



Schoneslaapster; jouw verhaal had de mijne kunnen zijn.



Ik worstel momenteel over heel veel tegelijkertijd, later meer. Ik heb straks (18 uur) nl een tentamen waar ik wel íets voor gelezen heb, maar lang niet genoeg. Nu nog gaan leren heeft uiteraard geen zin... ik ga wel douchen ofzo

Pippin, ik zie dat je al bezigbent met dat tentamen, beetje late reactie dus maar toch, ik duim voor je!