Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
vrijdag 10 april 2009 om 12:26
quote:Phien schreef op 09 april 2009 @ 14:25:
Wat ik me trouwens steeds meer realiseer: dat ik zo de neiging heb om m'n hoofd op betonnen muurtjes stuk te slaan (bij wijze van spreken) omdat ik VIND dat ik bv gewoon een lezing van 2 uur MOET kunnen volgen omdat al m'n vrienden dat nou eenmaal ook kunnen. Ookal heb ik dat zelf nooit gekund. Dus zit ik me weer 2 uur lang dood te vervelen én verwijten te maken dat ik m’n hoofd niet bij het verhaal kan houden. Ander vb: ik VIND ook dat ik na m'n studie een bureaucratische kantoorbaan moet gaan zoeken in het verlengde van m'n studierichting en kan nu niet accepteren dat dat misschien in mijn geval (gezien wat m'n sterke en m'n zwakke punten zijn) gewoon een slecht plan is, waarmee ik mezelf alleen maar ongelukkig zou maken. En dat andere banen (commercieler, praktischer, en/of creatiever) veel geschikter zouden kunnen zijn.
Ik heb dus tot dusver echt maar heel weinig geleerd van m’n fouten... ik wil die beperkingen (waarvan ik nu weet dat ze met adhd samenhangen) gewoon niet hebben en dus probeer ik ze al jaren te negeren en te hopen dat het ‘later’ ‘vanzelf’ beter zal gaan met m’n concentratie, motivatie, tijdsbesef, etc. En toen ik hoorde dat ik ADHD had was m’n eerste reactie om van mezelf te EISEN om al die beperkingen dmv medicatie en coaching alsnog op te heffen. Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of dat haalbaar is. En daarnaast vraag ik me ook steeds meer af wat het me nou eigenlijk brengt; waarom ik me bv zo nodig wil bewijzen in studie/werk wat me eigenlijk helemaal niet zo goed ligt. Onzekerheid ja, die het gevolg is van jarenlang niet goed mee kunnen komen of zelfs mislukken waar anderen slaagden. Maar die onzekerheid+bewijsdrang kan ik misschien beter gewoon in hun sop gaar laten koken.
Pippin, zoiets speelt misschien bij jou ook mee in de vraag of je naar de uni zult gaan? Je bent er slim genoeg voor, maar waarom wil je het precies? Omdat de vakken je echt leuk lijken? Om aan jezelf en anderen te bewijzen dat je het kunt? Of omdat je dan meer kans maakt op een bepaalde baan? In het geval van het laatste: zou die baan geschikt voor je zijn, als in: zou je daarin wel optimaal gebruik maken van je sterke en zwakke punten, of zou dat ook een 'bewijs-baan' zijn, waarmee je wilt laten zien dat je zoiets heus wel kunt, ondanks ADD?
Ik denk dat dat idd meespeelt Phien. Wat jij in deze post beschrijft had ik letterlijk kunnen schrijven. Met die diagnose 'Oh dat varkentje wassen we wel even, weg met die ADD', de betonnen muurtjes (die mevrouw van een reclame, lang geleden... 'ikwilhet ikwilhet ikwilhet' met bijbehorende stampende hakschoenen...) enzovoort.
Ik ga even aan een vriend vragen of hij nog opties heeft mbt verwerking van 'vroegah'. Tijd voor een grote schoonmaak... in mijn hoofd.
Wat ik me trouwens steeds meer realiseer: dat ik zo de neiging heb om m'n hoofd op betonnen muurtjes stuk te slaan (bij wijze van spreken) omdat ik VIND dat ik bv gewoon een lezing van 2 uur MOET kunnen volgen omdat al m'n vrienden dat nou eenmaal ook kunnen. Ookal heb ik dat zelf nooit gekund. Dus zit ik me weer 2 uur lang dood te vervelen én verwijten te maken dat ik m’n hoofd niet bij het verhaal kan houden. Ander vb: ik VIND ook dat ik na m'n studie een bureaucratische kantoorbaan moet gaan zoeken in het verlengde van m'n studierichting en kan nu niet accepteren dat dat misschien in mijn geval (gezien wat m'n sterke en m'n zwakke punten zijn) gewoon een slecht plan is, waarmee ik mezelf alleen maar ongelukkig zou maken. En dat andere banen (commercieler, praktischer, en/of creatiever) veel geschikter zouden kunnen zijn.
Ik heb dus tot dusver echt maar heel weinig geleerd van m’n fouten... ik wil die beperkingen (waarvan ik nu weet dat ze met adhd samenhangen) gewoon niet hebben en dus probeer ik ze al jaren te negeren en te hopen dat het ‘later’ ‘vanzelf’ beter zal gaan met m’n concentratie, motivatie, tijdsbesef, etc. En toen ik hoorde dat ik ADHD had was m’n eerste reactie om van mezelf te EISEN om al die beperkingen dmv medicatie en coaching alsnog op te heffen. Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of dat haalbaar is. En daarnaast vraag ik me ook steeds meer af wat het me nou eigenlijk brengt; waarom ik me bv zo nodig wil bewijzen in studie/werk wat me eigenlijk helemaal niet zo goed ligt. Onzekerheid ja, die het gevolg is van jarenlang niet goed mee kunnen komen of zelfs mislukken waar anderen slaagden. Maar die onzekerheid+bewijsdrang kan ik misschien beter gewoon in hun sop gaar laten koken.
Pippin, zoiets speelt misschien bij jou ook mee in de vraag of je naar de uni zult gaan? Je bent er slim genoeg voor, maar waarom wil je het precies? Omdat de vakken je echt leuk lijken? Om aan jezelf en anderen te bewijzen dat je het kunt? Of omdat je dan meer kans maakt op een bepaalde baan? In het geval van het laatste: zou die baan geschikt voor je zijn, als in: zou je daarin wel optimaal gebruik maken van je sterke en zwakke punten, of zou dat ook een 'bewijs-baan' zijn, waarmee je wilt laten zien dat je zoiets heus wel kunt, ondanks ADD?
Ik denk dat dat idd meespeelt Phien. Wat jij in deze post beschrijft had ik letterlijk kunnen schrijven. Met die diagnose 'Oh dat varkentje wassen we wel even, weg met die ADD', de betonnen muurtjes (die mevrouw van een reclame, lang geleden... 'ikwilhet ikwilhet ikwilhet' met bijbehorende stampende hakschoenen...) enzovoort.
Ik ga even aan een vriend vragen of hij nog opties heeft mbt verwerking van 'vroegah'. Tijd voor een grote schoonmaak... in mijn hoofd.
maandag 13 april 2009 om 22:47
ik breek even in, hoop niet dat jullie dit erg vinden?
Echt erg herkenbaar wat jullie allemaal schrijven.....Ik ben ook al tig jaar bezig met een universitaire studie na een 6-jarige HBO-opleiding (van 4 jaar) te hebben afgerond. Heb nu 3 jaar de diagnose en na veel ontkenning, verdriet en meer van dit alles nu eindelijk het gevoel dat het adhd stempeltje me toch meer rust geef dan ik had gedacht. Ik voel me niet alleen anders, ik ben ook echt anders dan andere mensen en mijn gevoel klopte dus gewoon al die tijd al! Ik kan nu meer rekening met mezelf houden en weet welke momenten voor mij moeilijk zijn. Toch blijft het lastig om blijvend te accepteren dat ik echt een stoornis heb en ook dit hoort bij adhd. Vandaag is het zus, morgen (of vanavond al) is het weer helemaal anders. Nu vind ik het een verademing dat ik weet dat ik adhd heb, morgen twijfel ik weer aan de diagnose en denk ik dat ik me aanstel en gewoon wat beter mijn best moet doen. Ik vraag me af of dit ooit helemaal weg gaat? Hoe is dat bij jullie?
@ pippin, Ik vind het vaak ook moeilijk om lief te zijn voor mezelf. Ik vind dat ik eigenlijk veel meer zou moeten doen en kunnen dan ik nu doe en voel me ook regelmatig schuldig als ik weer iets niet gedaan heb.... vooral als het iets voor mijn werk is......Tja... hoe leer je lief te zijn voor jezelf?
Dit topic is inmiddels 81 pagina's lang en ik ben bang dat ik ze niet allemaal ga lezen....zijn jullie al lang met elkaar aan het kletsen hier ? maw, kan ik komen meekletsen?
Echt erg herkenbaar wat jullie allemaal schrijven.....Ik ben ook al tig jaar bezig met een universitaire studie na een 6-jarige HBO-opleiding (van 4 jaar) te hebben afgerond. Heb nu 3 jaar de diagnose en na veel ontkenning, verdriet en meer van dit alles nu eindelijk het gevoel dat het adhd stempeltje me toch meer rust geef dan ik had gedacht. Ik voel me niet alleen anders, ik ben ook echt anders dan andere mensen en mijn gevoel klopte dus gewoon al die tijd al! Ik kan nu meer rekening met mezelf houden en weet welke momenten voor mij moeilijk zijn. Toch blijft het lastig om blijvend te accepteren dat ik echt een stoornis heb en ook dit hoort bij adhd. Vandaag is het zus, morgen (of vanavond al) is het weer helemaal anders. Nu vind ik het een verademing dat ik weet dat ik adhd heb, morgen twijfel ik weer aan de diagnose en denk ik dat ik me aanstel en gewoon wat beter mijn best moet doen. Ik vraag me af of dit ooit helemaal weg gaat? Hoe is dat bij jullie?
@ pippin, Ik vind het vaak ook moeilijk om lief te zijn voor mezelf. Ik vind dat ik eigenlijk veel meer zou moeten doen en kunnen dan ik nu doe en voel me ook regelmatig schuldig als ik weer iets niet gedaan heb.... vooral als het iets voor mijn werk is......Tja... hoe leer je lief te zijn voor jezelf?
Dit topic is inmiddels 81 pagina's lang en ik ben bang dat ik ze niet allemaal ga lezen....zijn jullie al lang met elkaar aan het kletsen hier ? maw, kan ik komen meekletsen?
dinsdag 14 april 2009 om 12:29
Bowie, tuurlijk mag dat. Kijk wel uit, want het is verslavend 
Inmiddels wordt er zo veel gereageerd dat ik niet meer veel post, omdat ik dan op iets van 3 bladzijden terug wil reageren en dat is ook zo suf.
Wat je schrijft herken ik wel. Toen ik (eind vorig jaar) de diagnose kreeg was ik het er roerend mee eens en was blij te weten wat mij nou anders maakte dan anderen. Toch merk ik dat ik de laatste tijd begin te twijfelen, omdat het redelijk goed met me gaat. Maar is dat nou omdat ik beter in m'n vel zit, of is dat doordat ik onbewust misschien m'n grenzen beter in de gaten houd?!
Valt me trouwens op dat iedereen hier zo dapper aan universitaire studies begint! Ik ben 2 keer in het eerste jaar van een hbo-opleiding gestopt, en om mezelf niet nog meer te kwellen ben ik maar mbo gaan doen. Het keer op keer falen ging mij frustreren, waardoor het eigenlijk alleen nog maar slechter ging. Ik vond het behoorlijk zuur om keek op keer maar te horen te krijgen 'je kunt het wel, maar je doet het niet'.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie zo ver komen.
Inmiddels wordt er zo veel gereageerd dat ik niet meer veel post, omdat ik dan op iets van 3 bladzijden terug wil reageren en dat is ook zo suf.Wat je schrijft herken ik wel. Toen ik (eind vorig jaar) de diagnose kreeg was ik het er roerend mee eens en was blij te weten wat mij nou anders maakte dan anderen. Toch merk ik dat ik de laatste tijd begin te twijfelen, omdat het redelijk goed met me gaat. Maar is dat nou omdat ik beter in m'n vel zit, of is dat doordat ik onbewust misschien m'n grenzen beter in de gaten houd?!
Valt me trouwens op dat iedereen hier zo dapper aan universitaire studies begint! Ik ben 2 keer in het eerste jaar van een hbo-opleiding gestopt, en om mezelf niet nog meer te kwellen ben ik maar mbo gaan doen. Het keer op keer falen ging mij frustreren, waardoor het eigenlijk alleen nog maar slechter ging. Ik vond het behoorlijk zuur om keek op keer maar te horen te krijgen 'je kunt het wel, maar je doet het niet'.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie zo ver komen.
woensdag 15 april 2009 om 00:25
Hoi
-Phien volgens mij kun je je dosis beter verhogen naar 4x 10 en dan 5 x 10 ect. ipv. van die 10mg 15mg temaken,zeker als je het nog niet zolang gebruikt is mijn ervaring.Want anders hou je die rebound zosterk om de 2,5/3 uur in mijn geval dan.Pas als je je weet hoevaak je per dag een dosis slikken moet en je hebt het gevoel dat 10 mg per x teweinig is kan je die 15mg proberen,snap je de logica?Anders maak je de sterkte van het middel meer maar je blijft die rebound houden omdat je maar 3x per dag slikt bijv. en dan is die klap wel erg hard die je elken x tevorduren krijgt van de uitwerking.''T is maar een suggestie
-Phien volgens mij kun je je dosis beter verhogen naar 4x 10 en dan 5 x 10 ect. ipv. van die 10mg 15mg temaken,zeker als je het nog niet zolang gebruikt is mijn ervaring.Want anders hou je die rebound zosterk om de 2,5/3 uur in mijn geval dan.Pas als je je weet hoevaak je per dag een dosis slikken moet en je hebt het gevoel dat 10 mg per x teweinig is kan je die 15mg proberen,snap je de logica?Anders maak je de sterkte van het middel meer maar je blijft die rebound houden omdat je maar 3x per dag slikt bijv. en dan is die klap wel erg hard die je elken x tevorduren krijgt van de uitwerking.''T is maar een suggestie
woensdag 15 april 2009 om 08:38
Sponge! Jeetje lees je mijn gedachten ofzo? Of vergeet ik nou helemaal dat ik hier over die dosis geschreven had? Dat laatste waarschijnlijk
Ik wil vandaag de psychiater bellen over precies wat jij schrijft. Met die hogere dosis heb ik nu ca. 6 uur per dag rebounds (steeds 1,5 uur tussen de tabletten in en dan nog eens 3 uur 's avonds). En als die pilletjes dan opeens weer wél eventjes goed werken zou ik opeens moeten gaan maken dat ik aan m'n studie ga... dat werkt dus niet.
(Ik dacht trouwens eerst dat een rebound maar een half uur ofoz kon duren terwijl ik er zelf 's avonds eerder 3 UUR lang last van heb. Maar is het dan nog wel een rebound...? M'n psychiater-in-opleiding praatte daar een beetje omheen, maar ik las gister in een boekje van Sandra Kooij van PsyQ Den Haag dat het idd kan).
Ik wil die psychiater trouwens ook vragen om medicatie 's avonds want zoals het nu gaat ben ik dus van 19 tot 22 uur echt superwazig (die rebound dus). Vorige week werd ik rond 21 uur op de terugweg van een bardienst (die ook in chaos ontaardde) met m'n fiets 2 keer net niet geschept door een auto... Niet tof. Normaal maak ik eigenlijk nooit brokken in het verkeer en dat terwijl ik dan door vrijwel alle rode lichten rijd Dat deed ik dit keer niet eens. Heb dat van die rebound 's avonds vorige keer aan die psychiater al aangegeven maar toen deed ze er weinig mee; als ze er nu weer niks mee wil doen dan zeg ik dat ik anders met die pillen stop, want voor mij is dit niet echt werkbaar. Ik kan toch niet elke avond tussen 19 en 22 vrij van afspraken houden (en op de bank liggen janken/suffen)!
Gisteravond ontdekte ik het enige wat tot dusver tegen die rebounds helpt... adrenalinekick! Ik kreeg gister net na het begin van de rebound m'n eerste les in een extra smal roeibootje, bereidde me al voor op het ergste (herhaaldelijk omslaan), maar in plaats daarvan ging het voor mijn doen echt uitzonderlijk goed en concludeerde de instructrice dat ik duidelijk talent heb... (nee dat is geen talent, dat is m'n hyperfocus, wacht maar tot over een paar weken als de spanning ervan af is -- heb ik niet gezegd hoor.) 2 teamgenoten stonden verbluft aan de kant, die kennen me van de reguliere trainingen ook alleen maar als een waashoofd dat steeds de tel kwijtraakt bij oefeningen enzo.
Ik heb nog wel een vraagje over die rebounds waarop ik in dat boekje geen antwoord vond: ik ben dan echt supermoe, heel erg wazig, ben het overzicht totaal kwijt (zelfs afwassen is dan opeens te hoog gegrepen), ben plotseling zonder aanleiding huilerig, maar niet speciaal extra druk. Hoogstends friemel ik wat extra maar ook dat is niet elke keer zo. Ik zie rebound steeds beschreven als 'super-adhd' en nou heb ik idd de diagnose adhd, met H, maar in m'n rebounds komt die H amper terug. Komt dat jullie bekend voor?
Ik wil vandaag de psychiater bellen over precies wat jij schrijft. Met die hogere dosis heb ik nu ca. 6 uur per dag rebounds (steeds 1,5 uur tussen de tabletten in en dan nog eens 3 uur 's avonds). En als die pilletjes dan opeens weer wél eventjes goed werken zou ik opeens moeten gaan maken dat ik aan m'n studie ga... dat werkt dus niet.
(Ik dacht trouwens eerst dat een rebound maar een half uur ofoz kon duren terwijl ik er zelf 's avonds eerder 3 UUR lang last van heb. Maar is het dan nog wel een rebound...? M'n psychiater-in-opleiding praatte daar een beetje omheen, maar ik las gister in een boekje van Sandra Kooij van PsyQ Den Haag dat het idd kan).
Ik wil die psychiater trouwens ook vragen om medicatie 's avonds want zoals het nu gaat ben ik dus van 19 tot 22 uur echt superwazig (die rebound dus). Vorige week werd ik rond 21 uur op de terugweg van een bardienst (die ook in chaos ontaardde) met m'n fiets 2 keer net niet geschept door een auto... Niet tof. Normaal maak ik eigenlijk nooit brokken in het verkeer en dat terwijl ik dan door vrijwel alle rode lichten rijd Dat deed ik dit keer niet eens. Heb dat van die rebound 's avonds vorige keer aan die psychiater al aangegeven maar toen deed ze er weinig mee; als ze er nu weer niks mee wil doen dan zeg ik dat ik anders met die pillen stop, want voor mij is dit niet echt werkbaar. Ik kan toch niet elke avond tussen 19 en 22 vrij van afspraken houden (en op de bank liggen janken/suffen)!
Gisteravond ontdekte ik het enige wat tot dusver tegen die rebounds helpt... adrenalinekick! Ik kreeg gister net na het begin van de rebound m'n eerste les in een extra smal roeibootje, bereidde me al voor op het ergste (herhaaldelijk omslaan), maar in plaats daarvan ging het voor mijn doen echt uitzonderlijk goed en concludeerde de instructrice dat ik duidelijk talent heb... (nee dat is geen talent, dat is m'n hyperfocus, wacht maar tot over een paar weken als de spanning ervan af is -- heb ik niet gezegd hoor.) 2 teamgenoten stonden verbluft aan de kant, die kennen me van de reguliere trainingen ook alleen maar als een waashoofd dat steeds de tel kwijtraakt bij oefeningen enzo.
Ik heb nog wel een vraagje over die rebounds waarop ik in dat boekje geen antwoord vond: ik ben dan echt supermoe, heel erg wazig, ben het overzicht totaal kwijt (zelfs afwassen is dan opeens te hoog gegrepen), ben plotseling zonder aanleiding huilerig, maar niet speciaal extra druk. Hoogstends friemel ik wat extra maar ook dat is niet elke keer zo. Ik zie rebound steeds beschreven als 'super-adhd' en nou heb ik idd de diagnose adhd, met H, maar in m'n rebounds komt die H amper terug. Komt dat jullie bekend voor?
woensdag 15 april 2009 om 09:43
Ik heb PsyQ gebeld, kreeg de 'opperpsychiater' aan de lijn en mag van hem nu zelf gaan uitproberen wat voor mij werkt. Dus evt lagere dosis maar dan met kortere tussentijd slikken. En tegen 's avonds slikken had hij ook geen bezwaar. Dus ben benieuwd of ik die rottige rebounds er nu uitkrijg.
Ik ga eerst maar eens 5x10 mg uitproberen, met steeds 3 (ipv 4) uur tussentijd.
Ik ga eerst maar eens 5x10 mg uitproberen, met steeds 3 (ipv 4) uur tussentijd.
woensdag 15 april 2009 om 15:33
quote:Phien schreef op 15 april 2009 @ 08:38:
Ik wil die psychiater trouwens ook vragen om medicatie 's avonds want zoals het nu gaat ben ik dus van 19 tot 22 uur echt superwazig (die rebound dus). Vorige week werd ik rond 21 uur op de terugweg van een bardienst (die ook in chaos ontaardde) met m'n fiets 2 keer net niet geschept door een auto... Niet tof. Normaal maak ik eigenlijk nooit brokken in het verkeer en dat terwijl ik dan door vrijwel alle rode lichten rijd .
Ik heb nog wel een vraagje over die rebounds waarop ik in dat boekje geen antwoord vond: ik ben dan echt supermoe, heel erg wazig, ben het overzicht totaal kwijt (zelfs afwassen is dan opeens te hoog gegrepen), ben plotseling zonder aanleiding huilerig, maar niet speciaal extra druk. Hoogstends friemel ik wat extra maar ook dat is niet elke keer zo. Ik zie rebound steeds beschreven als 'super-adhd' en nou heb ik idd de diagnose adhd, met H, maar in m'n rebounds komt die H amper terug. Komt dat jullie bekend voor?
Ja heel erg! Ik ben inmiddels gestopt met de medicatie omdat ik er onvoldoende profijt van had ( mijn omgeving vond het trouwens wel ERG goed werken ) Ik kon niet normaal autorijden tijdens een rebound, ik had het gevoel dat mijn reactie vertraagd was (zo'n gevoel tussen slapen en wakker zijn in) . Vond ik niet wenselijk omdat ik voor mijn werk echt van afspraak naar afspraak rijd en ik dit gewoon niet goed kon inplannen met al die rebounds.
Na de ritalin, die ik om de 2 1/2 uur slikte en waar ik echt een zombie van werd ben ik overgestapt op Dexamfetamine. Dit hielp eigenlijk wel voor de hyperactiviteit en impulsiviteit maar het hielp me voor mijn gevoel niet om me beter te concentreren. Heb ook geen goed gevoel over het gebruiken van medicatie dus ben er nu alweer bijna 1 1/2 jaar mee gestopt.
Zijn er eigenlijk nog meer mensen op het forum die geen medicatie slikken en waarbij dit ook goed gaat?
Ik wil die psychiater trouwens ook vragen om medicatie 's avonds want zoals het nu gaat ben ik dus van 19 tot 22 uur echt superwazig (die rebound dus). Vorige week werd ik rond 21 uur op de terugweg van een bardienst (die ook in chaos ontaardde) met m'n fiets 2 keer net niet geschept door een auto... Niet tof. Normaal maak ik eigenlijk nooit brokken in het verkeer en dat terwijl ik dan door vrijwel alle rode lichten rijd .
Ik heb nog wel een vraagje over die rebounds waarop ik in dat boekje geen antwoord vond: ik ben dan echt supermoe, heel erg wazig, ben het overzicht totaal kwijt (zelfs afwassen is dan opeens te hoog gegrepen), ben plotseling zonder aanleiding huilerig, maar niet speciaal extra druk. Hoogstends friemel ik wat extra maar ook dat is niet elke keer zo. Ik zie rebound steeds beschreven als 'super-adhd' en nou heb ik idd de diagnose adhd, met H, maar in m'n rebounds komt die H amper terug. Komt dat jullie bekend voor?
Ja heel erg! Ik ben inmiddels gestopt met de medicatie omdat ik er onvoldoende profijt van had ( mijn omgeving vond het trouwens wel ERG goed werken ) Ik kon niet normaal autorijden tijdens een rebound, ik had het gevoel dat mijn reactie vertraagd was (zo'n gevoel tussen slapen en wakker zijn in) . Vond ik niet wenselijk omdat ik voor mijn werk echt van afspraak naar afspraak rijd en ik dit gewoon niet goed kon inplannen met al die rebounds.
Na de ritalin, die ik om de 2 1/2 uur slikte en waar ik echt een zombie van werd ben ik overgestapt op Dexamfetamine. Dit hielp eigenlijk wel voor de hyperactiviteit en impulsiviteit maar het hielp me voor mijn gevoel niet om me beter te concentreren. Heb ook geen goed gevoel over het gebruiken van medicatie dus ben er nu alweer bijna 1 1/2 jaar mee gestopt.
Zijn er eigenlijk nog meer mensen op het forum die geen medicatie slikken en waarbij dit ook goed gaat?
woensdag 15 april 2009 om 15:51
quote:Maan86 schreef op 14 april 2009 @ 12:29:
Wat je schrijft herken ik wel. Toen ik (eind vorig jaar) de diagnose kreeg was ik het er roerend mee eens en was blij te weten wat mij nou anders maakte dan anderen. Toch merk ik dat ik de laatste tijd begin te twijfelen, omdat het redelijk goed met me gaat. Maar is dat nou omdat ik beter in m'n vel zit, of is dat doordat ik onbewust misschien m'n grenzen beter in de gaten houd?!
Dit herken ik heel sterk. Ik ga nu zo anders om met mezelf dan een aantal jaren geleden. Met behulp van mijn vriend hoor, maar ik heb gewoon heel veel structuur nodig en die accepteer ik nu ook meer. Vroeger wilde ik er niets van weten, met alle gevolgen van dien natuurlijk ( te weinig slapen, onregelmatig leven, altijd weg en altijd iets aan het doen, 8 dagen in een week proppen). Sinds ik dit van mezelf weet, kan ik veel beter mijn 'rust' nemen (nu ja, rust?) Voor mijn gevoel is mijn leven nu wel een stuk saaier en voorspelbaarder geworden maar ik zit wel stukken beter in mijn vel wat me meer waard is eigenlijk.
quote:Maan86 schreef op 14 april 2009 @ 12:29:
Valt me trouwens op dat iedereen hier zo dapper aan universitaire studies begint! Ik ben 2 keer in het eerste jaar van een hbo-opleiding gestopt, en om mezelf niet nog meer te kwellen ben ik maar mbo gaan doen. Het keer op keer falen ging mij frustreren, waardoor het eigenlijk alleen nog maar slechter ging. Ik vond het behoorlijk zuur om keek op keer maar te horen te krijgen 'je kunt het wel, maar je doet het niet'.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie zo ver komen.
Bloed, zweet en tranen hoor! Heb o.a. 3 jaar over mijn scriptie gedaan en mezelf echt gekweld hiermee. Moest in het 6e jaar nog vakken uit het 2e jaar afronden. Ging toen gewoon heel slecht met me eigenlijk...te veel nadenken, angstklachten tot dagelijks overgeven van de stress aan toe. En dan nu toch weer een nieuwe studie? Ja, ondanks het feit dat het weer niet opschiet mag ik er van mezelf honderd jaar over doen...Soms niet altijd makkelijk maar ik bepaal nu zelf mijn tempo. Als een vak me interesseert hoef ik er gelukkig maar weinig voor te doen om het te halen. Statistiek is voor mij een struikelblok, en alle verslagen op de computer zijn een regelrecht drama.....maar structuur aanbrengen helpt me hierbij. Bijvoorbeeld een aantal doordeweekse avonden/dagen achter elkaar vrijplannen en blijven zitten totdat ik minimaal X aantal bladzijden heb gelezen. Geen afspraken voor erna plannen... eerst mijn huis opruimen en eten en plassen en makkelijke kleding aan. De buren vragen of ze hun muziek niet aan willen zetten op die dagen enz....Als ik me voorneem om een paar uur te gaan studeren dan is de tijd namelijk al om voordat ik mijn boek ook maar open heb gehad. De beloning is dan dat het me gelukt is om het te halen. Ik doe gerust twee uur over 5 bladzijden, maar als dat mijn doel is voor die dag ben ik blij!
Maar ondanks alles lukt dit me nog maar bij een enkel vak. Heb dit studiejaar bijvoorbeeld nog niets gehaald.....
Hoe doen jullie dit eigenlijk?
Wat je schrijft herken ik wel. Toen ik (eind vorig jaar) de diagnose kreeg was ik het er roerend mee eens en was blij te weten wat mij nou anders maakte dan anderen. Toch merk ik dat ik de laatste tijd begin te twijfelen, omdat het redelijk goed met me gaat. Maar is dat nou omdat ik beter in m'n vel zit, of is dat doordat ik onbewust misschien m'n grenzen beter in de gaten houd?!
Dit herken ik heel sterk. Ik ga nu zo anders om met mezelf dan een aantal jaren geleden. Met behulp van mijn vriend hoor, maar ik heb gewoon heel veel structuur nodig en die accepteer ik nu ook meer. Vroeger wilde ik er niets van weten, met alle gevolgen van dien natuurlijk ( te weinig slapen, onregelmatig leven, altijd weg en altijd iets aan het doen, 8 dagen in een week proppen). Sinds ik dit van mezelf weet, kan ik veel beter mijn 'rust' nemen (nu ja, rust?) Voor mijn gevoel is mijn leven nu wel een stuk saaier en voorspelbaarder geworden maar ik zit wel stukken beter in mijn vel wat me meer waard is eigenlijk.
quote:Maan86 schreef op 14 april 2009 @ 12:29:
Valt me trouwens op dat iedereen hier zo dapper aan universitaire studies begint! Ik ben 2 keer in het eerste jaar van een hbo-opleiding gestopt, en om mezelf niet nog meer te kwellen ben ik maar mbo gaan doen. Het keer op keer falen ging mij frustreren, waardoor het eigenlijk alleen nog maar slechter ging. Ik vond het behoorlijk zuur om keek op keer maar te horen te krijgen 'je kunt het wel, maar je doet het niet'.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie zo ver komen.
Bloed, zweet en tranen hoor! Heb o.a. 3 jaar over mijn scriptie gedaan en mezelf echt gekweld hiermee. Moest in het 6e jaar nog vakken uit het 2e jaar afronden. Ging toen gewoon heel slecht met me eigenlijk...te veel nadenken, angstklachten tot dagelijks overgeven van de stress aan toe. En dan nu toch weer een nieuwe studie? Ja, ondanks het feit dat het weer niet opschiet mag ik er van mezelf honderd jaar over doen...Soms niet altijd makkelijk maar ik bepaal nu zelf mijn tempo. Als een vak me interesseert hoef ik er gelukkig maar weinig voor te doen om het te halen. Statistiek is voor mij een struikelblok, en alle verslagen op de computer zijn een regelrecht drama.....maar structuur aanbrengen helpt me hierbij. Bijvoorbeeld een aantal doordeweekse avonden/dagen achter elkaar vrijplannen en blijven zitten totdat ik minimaal X aantal bladzijden heb gelezen. Geen afspraken voor erna plannen... eerst mijn huis opruimen en eten en plassen en makkelijke kleding aan. De buren vragen of ze hun muziek niet aan willen zetten op die dagen enz....Als ik me voorneem om een paar uur te gaan studeren dan is de tijd namelijk al om voordat ik mijn boek ook maar open heb gehad. De beloning is dan dat het me gelukt is om het te halen. Ik doe gerust twee uur over 5 bladzijden, maar als dat mijn doel is voor die dag ben ik blij!
Maar ondanks alles lukt dit me nog maar bij een enkel vak. Heb dit studiejaar bijvoorbeeld nog niets gehaald.....
Hoe doen jullie dit eigenlijk?
woensdag 15 april 2009 om 18:32
quote:Maan86 schreef op 14 april 2009 @ 12:29:
Valt me trouwens op dat iedereen hier zo dapper aan universitaire studies begint! Ik ben 2 keer in het eerste jaar van een hbo-opleiding gestopt, en om mezelf niet nog meer te kwellen ben ik maar mbo gaan doen. Het keer op keer falen ging mij frustreren, waardoor het eigenlijk alleen nog maar slechter ging. Ik vond het behoorlijk zuur om keek op keer maar te horen te krijgen 'je kunt het wel, maar je doet het niet'.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie zo ver komen.
Ik heb het voor mezelf zelfs nog wat erger gemaakt dan 1 universitaire studie... ik doe er nl 2, als in: eerst 2 bachelors, nu 2 masters (ik kon nl niet kiezen...). Er is wel overlap tussen die 2 studies waardoor m'n totale studieprogramma 6 jaar zou hebben moeten duren. Ik zit nu in m'n tiende jaar, dus heb tot dusver 4 jaar vertraging opgelopen.
M'n vakken haal ik vnl op hyperfocus. Als de stress bij mij maar hoog genoeg is slaat die op een zeker moment wel in, als het niet bij de eerste kans voor een tentamen is, dan wel bij de tweede keer. Veel vakken waarvoor ik een werkstuk moet schrijven heb ik halverwege laten vallen omdat ik geen goed onderwerp kon bedenken of omdat het onderwerp me alsnog dodelijk ging vervelen. In de andere helft vd gevallen, als ik wél werd gegrepen door een onderwerp of een bepaald vak écht moest doen, leverde ik werkstukken vaak dagen, weken of zelfs maanden over de inleverdatum in; ik heb dan ook al heel erg veel docenten lief aan moeten kijken tijdens m'n studie.
In smoesjes vertellen ben ik ook een kei geworden. Eerst waren dat rotsmoesjes zoals 'opa overleden', later ging ik mezelf daar echt om verafschuwen en schakelde ik over op 'depressief'. Wat nog niet eens zo heel ver bezijden de waarheid was. Omdat docenten aan m'n opleiding amper met elkaar over studenten overleggen en vaak niet meer dan 1 vak geven slikten docenten m'n herhaalde excuses en smoesjes denk ik ook makkelijker. Ik kreeg van individuele docenten steeds weer uitstel 'voor deze ene keer'. Niemand had het totaalplaatje van m'n studiefunctioneren behalve ikzelf en ik stak m'n kop in het zand.
Valt me trouwens op dat iedereen hier zo dapper aan universitaire studies begint! Ik ben 2 keer in het eerste jaar van een hbo-opleiding gestopt, en om mezelf niet nog meer te kwellen ben ik maar mbo gaan doen. Het keer op keer falen ging mij frustreren, waardoor het eigenlijk alleen nog maar slechter ging. Ik vond het behoorlijk zuur om keek op keer maar te horen te krijgen 'je kunt het wel, maar je doet het niet'.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe jullie zo ver komen.
Ik heb het voor mezelf zelfs nog wat erger gemaakt dan 1 universitaire studie... ik doe er nl 2, als in: eerst 2 bachelors, nu 2 masters (ik kon nl niet kiezen...). Er is wel overlap tussen die 2 studies waardoor m'n totale studieprogramma 6 jaar zou hebben moeten duren. Ik zit nu in m'n tiende jaar, dus heb tot dusver 4 jaar vertraging opgelopen.
M'n vakken haal ik vnl op hyperfocus. Als de stress bij mij maar hoog genoeg is slaat die op een zeker moment wel in, als het niet bij de eerste kans voor een tentamen is, dan wel bij de tweede keer. Veel vakken waarvoor ik een werkstuk moet schrijven heb ik halverwege laten vallen omdat ik geen goed onderwerp kon bedenken of omdat het onderwerp me alsnog dodelijk ging vervelen. In de andere helft vd gevallen, als ik wél werd gegrepen door een onderwerp of een bepaald vak écht moest doen, leverde ik werkstukken vaak dagen, weken of zelfs maanden over de inleverdatum in; ik heb dan ook al heel erg veel docenten lief aan moeten kijken tijdens m'n studie.
In smoesjes vertellen ben ik ook een kei geworden. Eerst waren dat rotsmoesjes zoals 'opa overleden', later ging ik mezelf daar echt om verafschuwen en schakelde ik over op 'depressief'. Wat nog niet eens zo heel ver bezijden de waarheid was. Omdat docenten aan m'n opleiding amper met elkaar over studenten overleggen en vaak niet meer dan 1 vak geven slikten docenten m'n herhaalde excuses en smoesjes denk ik ook makkelijker. Ik kreeg van individuele docenten steeds weer uitstel 'voor deze ene keer'. Niemand had het totaalplaatje van m'n studiefunctioneren behalve ikzelf en ik stak m'n kop in het zand.
woensdag 15 april 2009 om 18:34
Maar goed, dat is nog niet echt een antwoord op de vraag 'hoe hou je het vol'. De precieze verklaring weet ik niet, maar ik weet wel een paar dingen die een rol hebben gespeeld.
Om te beginnen heb ik een soort pitbullmentaliteit; als ik ergens eer in heb gesteld (en dat heb ik met m'n studie zeker gedaan -- ik wil zo vreselijk graag bewijzen dat ik het gewoon kán), dan krijg ik het gewoon niet voor elkaar om weer los te laten.
Wat ook speelt is dat ik van mezelf weet dat ik zonder hyperfocus echt brak functioneer. In eenvoudige baantjes ben ik vaak ontslagen terwijl ik op een 'hyperfocus-werkstuk' vaak juist een hoog cijfer kan halen. Op de middelbare school heb gemerkt dat ik die hyperfocus bij school/studie (en ook stages trouwens) pas kan krijgen als ik echt met een fikse uitdaging aan de slag ga die goed veel stress genereert. Misschien zijn die 2 studies in mijn geval dus ook wel een wat suffe vorm van 'sensation seeking'.
Afgezien daarvan heb ik de neiging om 'belangrijke' keuzes zoals het stopzetten van een studie eindeloos uit te stellen of gewoon niet te maken omdat m'n hoofd 'op dat moment' (maar ja, altijd feitelijk) te overvol voelt om een afweging te kunnen maken én te bedenken wat ik ipv die studie zou willen doen. Als het op dat soort keuzes aankomt ben ik kortom ook nogal een uitsteller (bij kleine keuzes zoals beginnen of stoppen met een cursus, bijbaantje etc kan ik dan wel weer behoorlijk impulsief zijn)
Die pitbullmentaliteit en het steeds blijven uitstellen van keuzes schijnt trouwens, las ik ergens, ook bij ADD te kunnen horen: waar ADHD-ers misschien 'te snel' iets opgeven zouden ADD-ers dat juist 'te laat' doen. Maar of mij dat nou tot ADD-er maakt... Misschien speelt angst ook een rol. Al twijfel ik bij mezelf wel over die H eerlijk gezegd
Om te beginnen heb ik een soort pitbullmentaliteit; als ik ergens eer in heb gesteld (en dat heb ik met m'n studie zeker gedaan -- ik wil zo vreselijk graag bewijzen dat ik het gewoon kán), dan krijg ik het gewoon niet voor elkaar om weer los te laten.
Wat ook speelt is dat ik van mezelf weet dat ik zonder hyperfocus echt brak functioneer. In eenvoudige baantjes ben ik vaak ontslagen terwijl ik op een 'hyperfocus-werkstuk' vaak juist een hoog cijfer kan halen. Op de middelbare school heb gemerkt dat ik die hyperfocus bij school/studie (en ook stages trouwens) pas kan krijgen als ik echt met een fikse uitdaging aan de slag ga die goed veel stress genereert. Misschien zijn die 2 studies in mijn geval dus ook wel een wat suffe vorm van 'sensation seeking'.
Afgezien daarvan heb ik de neiging om 'belangrijke' keuzes zoals het stopzetten van een studie eindeloos uit te stellen of gewoon niet te maken omdat m'n hoofd 'op dat moment' (maar ja, altijd feitelijk) te overvol voelt om een afweging te kunnen maken én te bedenken wat ik ipv die studie zou willen doen. Als het op dat soort keuzes aankomt ben ik kortom ook nogal een uitsteller (bij kleine keuzes zoals beginnen of stoppen met een cursus, bijbaantje etc kan ik dan wel weer behoorlijk impulsief zijn)
Die pitbullmentaliteit en het steeds blijven uitstellen van keuzes schijnt trouwens, las ik ergens, ook bij ADD te kunnen horen: waar ADHD-ers misschien 'te snel' iets opgeven zouden ADD-ers dat juist 'te laat' doen. Maar of mij dat nou tot ADD-er maakt... Misschien speelt angst ook een rol. Al twijfel ik bij mezelf wel over die H eerlijk gezegd
woensdag 15 april 2009 om 20:13
quote:Phien schreef op 15 april 2009 @ 18:34:
Die pitbullmentaliteit en het steeds blijven uitstellen van keuzes schijnt trouwens, las ik ergens, ook bij ADD te kunnen horen: waar ADHD-ers misschien 'te snel' iets opgeven zouden ADD-ers dat juist 'te laat' doen.
Nou, ik heb toch echt adHd en het werkt bij mij precies hetzelfde hoor! Het stomme is dat ik het vwo toch echt met 2 vingers in mijn neus heb gehaald...Althans eigenlijk gewoon spijbelend thuis as the world turns kijkend (ofzo), maar toch....Het hele adhd-verhaal kwam voor mij echt als een verassing, ik wist wel dat er iets was maar nooit gedacht aan adhd...totdat een therapeut opperde of dat wel eens onderzocht was?
Ik heb me altijd stierlijk verveeld op school en dacht dat mijn studievermijdend gedrag vooral daarvandaan kwam. Ook de slechte concentratie heb ik nooit als storend ervaren (op de basisschool). Ik maakte alles gewoon heel snel af en ging dan zitten kletsen of staren ofzo. Ik kan bijvoorbeeld nu nog steeds de handschriften van de kinderen die naast me hebben gezeten in de klas naschrijven. Ik schreef namelijk heel lelijk en dan ging ik tijdens de les kijken hoe zij dat dan deden....en oefenen natuurlijk! Leverde nooit problemen op omdat ik gewoon goed mee kon komen.
De concentratieproblemen zijn pas echt een probleem geworden toen ik echt moest gaan 'presteren'. Ik snapte op het HBO ook nooit waarom de meest simpele opdrachten voor mij abacadabra waren. Ik snapte gewoon die opdracht al niet, laat staan dat het me lukte om er een antwoord bij te schrijven. Gelukkig had ik een vriendin wiens werkstukken ik dan mocht gebruiken om te kijken wat ze nu precies van me vroegen. Waarop ik me dan ook weer verbaasde want zo makkelijk kon het toch niet zijn? En dan inderdaad met smoesjes weken of maanden later inleveren.
Ik merk trouwens dat ik nu mijn verhaal opschrijf zonder dat ik tien keer afweeg of ik het wel zo moet neerzetten of in te korten (dat laatste vooral). Is inderdaad wel bevrijdend zo'n ad(h)d-topic
Die pitbullmentaliteit en het steeds blijven uitstellen van keuzes schijnt trouwens, las ik ergens, ook bij ADD te kunnen horen: waar ADHD-ers misschien 'te snel' iets opgeven zouden ADD-ers dat juist 'te laat' doen.
Nou, ik heb toch echt adHd en het werkt bij mij precies hetzelfde hoor! Het stomme is dat ik het vwo toch echt met 2 vingers in mijn neus heb gehaald...Althans eigenlijk gewoon spijbelend thuis as the world turns kijkend (ofzo), maar toch....Het hele adhd-verhaal kwam voor mij echt als een verassing, ik wist wel dat er iets was maar nooit gedacht aan adhd...totdat een therapeut opperde of dat wel eens onderzocht was?
Ik heb me altijd stierlijk verveeld op school en dacht dat mijn studievermijdend gedrag vooral daarvandaan kwam. Ook de slechte concentratie heb ik nooit als storend ervaren (op de basisschool). Ik maakte alles gewoon heel snel af en ging dan zitten kletsen of staren ofzo. Ik kan bijvoorbeeld nu nog steeds de handschriften van de kinderen die naast me hebben gezeten in de klas naschrijven. Ik schreef namelijk heel lelijk en dan ging ik tijdens de les kijken hoe zij dat dan deden....en oefenen natuurlijk! Leverde nooit problemen op omdat ik gewoon goed mee kon komen.
De concentratieproblemen zijn pas echt een probleem geworden toen ik echt moest gaan 'presteren'. Ik snapte op het HBO ook nooit waarom de meest simpele opdrachten voor mij abacadabra waren. Ik snapte gewoon die opdracht al niet, laat staan dat het me lukte om er een antwoord bij te schrijven. Gelukkig had ik een vriendin wiens werkstukken ik dan mocht gebruiken om te kijken wat ze nu precies van me vroegen. Waarop ik me dan ook weer verbaasde want zo makkelijk kon het toch niet zijn? En dan inderdaad met smoesjes weken of maanden later inleveren.
Ik merk trouwens dat ik nu mijn verhaal opschrijf zonder dat ik tien keer afweeg of ik het wel zo moet neerzetten of in te korten (dat laatste vooral). Is inderdaad wel bevrijdend zo'n ad(h)d-topic
vrijdag 17 april 2009 om 09:24
Lekker hè Bowie, haha, welkom.
Ik heb mijn opleiding gehaald op minimaal studeren en wel goed opletten in colleges en werkgroepen etc. Ik vond de stof namelijk echt heel interessant (ik heb als hoogste opleiding hbo voeding & diëtetiek gedaan) en dat scheelt een stuk natuurlijk. Het was ook telkens weer iets nieuws en ook dat schiet lekker op voor een type als ik. Waar ik wel wat moeite mee had, was bijvoorbeeld een module waarin (onder andere) de productie van koffie, thee, wijn en bier aan de orde kwam. Die heb ik drie keer moeten doen, dat kreeg ik er niet in ondanks stof doornemen.
Ik ben door de (door mij meest gehate!) docente overigens op mijn stage-adres 'haar beste student' genoemd. Mijn punten waren niet opvallend hoog, maar ik denk wel dat ik opviel door net wat beter analyseren dan de meeste anderen en mijn vindingrijkheid. En dat laatste, dat is toch wel een 'trekje' volgens mij dat met ADHD samenhangt. Dus het heeft ook positieve kanten!
Ik zou het zelf ook niet snel willen typeren als 'stoornis'. Ik zie het eerder als een reeks eigenschappen die in deze maatschappij lastig kunnen zijn. Ik vraag me weleens af hoe met name vrouwen met ADHD 'in het wild' zouden functioneren. Extra goed of juist minder? Zouden we 'met de mannen op jacht gaan' bijvoorbeeld? Of het voortouw nemen om 'typische vrouwentaken' in zo'n natuurgemeenschap naar een hoger plan te tillen? Of buiten de boot vallen en heks worden of hoer, haha?
Op momenten dat ik me zoiets afvraag, krijg ik enorme drang om een studie te gaan doen. Sociologie of antropologie. Dan kan ik aan de pc gaan zitten om informatie op te zoeken en helemaal enthousiast zijn. Inmiddels ken ik mezelf voldoende om te weten dat het wellicht een bevlieging is. En spreek ik mezelf toe dat ik ook op eigen initiatief studieboeken over deze onderwerpen kan lezen. Dat het niet meteen alles of niets hoeft te zijn. En van dat lezen komt vervolgens weinig, natuurlijk. Ik heb nu wel De wereld van Sofie van de bieb gehaald. Gisteren in telefoongesprek met mijn beste vriendin vernomen dat zij het in de kast heeft staan en nog niet gelezen heeft, nu gaan we het allebei lezen. Kunnen we er samen over door-bomen, heerlijk. Dit soort dingen zijn voor mij voorlopig dan ook goed.
Ik ben natuurlijk wel al 41 inmiddels, heb al een behoorlijk lange weg achter me en kan mezelf nu redelijk 'handlen' zeg maar.
De twijfel over diagnose herken ik heel erg, daar heb ik hier ook al vaak over geschreven. Maar ik heb té veel trekken en kenmerken die ik hier in dit topic ook sterk herken.
Volgende week moet ik weer naar de psychiater en hem dan wéér vertellen dat het toch niet lukt elke vier uur stipt te slikken. Op het symposium had ik een speciaal wekkertje meegekregen van PsyQ maar dat heb ik bij mijn zus laten liggen. Soms lijk ik heel georganiseerd, maar de tijd glipt vaak ook tussen mijn vingers door. In mijn uitstellen vervliegt zoveel kostbare tijd, juist dát realiseer ik me nu ik al in de veertig ben geraakt.
Zo hebben wij gisteren een bedje voor onze jongste zoon geschilderd en eindelijk op de kinderkamer geplaatst. Dat bed lag al anderhalf jaar in de schuur. Ik had er één plaat van geschilderd en daarna zo ongeveer drie keer per week gedacht 'oh ja, het bedje, dat moet nu écht gebeuren'. En zo ging in een poep en een zucht anderhalf jaar voorbij en bleef onze jongste in een baby-ledikant liggen. Wat overigens geen ramp was, hij paste er nog goed in hoor, maar dat niet kunnen uitvoeren wat ik me voorneem, dat is zo... Nouja. Dat is mijn grootste ergernis aan mij en waar ik het meest tegenaan loop.
Wat mijn oudste zoontje betreft, daar heb ik een tijdje terug mijn zorgen hier over geschreven. Ik heb van de week weer een gesprek met zijn juf en de IB-er gehad en we zijn eruit, hij gaat gewoon naar groep 3 na de zomervakantie en mocht hij daar niet vol mee kunnen, dan kan hij daar individueel een stapje terug doen en indien nodig groep 3 nog eens doen. (ik twijfelde of hij misschien beter nog een jaar groep 2 zou moeten doen, vanwege nog 'klein' in gedrag en emotie, zeg maar, hij wordt eind augustus ook pas 6, maar cognitief kan hij gewoon naar groep 3 dus zou er - bij extra 'kleuteren' - ook risico zijn op verveling en hij kan zich al zo moeilijk tot de kleutertaakjes zetten, enfin, dit terzijde).
Daar ben ik nu dus erg opgelucht over. Wel gaat hij getest worden, daar is dan verder niet veel haast bij, kan ook in de herfst. Er zal ongetwijfeld iets van een aandachtstoornis uitkomen.
Mijn jongste is net 4, zit een paar weken op school en mopperde gisteren al dat hij de werkjes niet leuk vindt... ben heel benieuwd hoe dat met hem allemaal gaat uitpakken.
Kijk, er staat ook zó een enorme lap hè, terwijl ik me voorneem het kort te houden. Want het is inderdaad lastig om het allemaal bij te houden als je een paar dagen niet geweest bent.
Nu ga ik aan de slag. Oh nee, eerst nog koffie en ontbijt. En even op de bank liggen denk ik, want ik ben heel moe. Te laat naar bed met net iets te veel wijn in mijn mik (tijdens dat lange telefoongesprek). Maar ik MOET vandaag die declaratie in orde maken die al een maand ligt te wachten inmiddels. Echt, het is té erg. Ik wilde maar dat ze me belden om te zeggen dat het alleen vandaag nog kan en anders geen geld...
xx lisa.
Ik heb mijn opleiding gehaald op minimaal studeren en wel goed opletten in colleges en werkgroepen etc. Ik vond de stof namelijk echt heel interessant (ik heb als hoogste opleiding hbo voeding & diëtetiek gedaan) en dat scheelt een stuk natuurlijk. Het was ook telkens weer iets nieuws en ook dat schiet lekker op voor een type als ik. Waar ik wel wat moeite mee had, was bijvoorbeeld een module waarin (onder andere) de productie van koffie, thee, wijn en bier aan de orde kwam. Die heb ik drie keer moeten doen, dat kreeg ik er niet in ondanks stof doornemen.
Ik ben door de (door mij meest gehate!) docente overigens op mijn stage-adres 'haar beste student' genoemd. Mijn punten waren niet opvallend hoog, maar ik denk wel dat ik opviel door net wat beter analyseren dan de meeste anderen en mijn vindingrijkheid. En dat laatste, dat is toch wel een 'trekje' volgens mij dat met ADHD samenhangt. Dus het heeft ook positieve kanten!
Ik zou het zelf ook niet snel willen typeren als 'stoornis'. Ik zie het eerder als een reeks eigenschappen die in deze maatschappij lastig kunnen zijn. Ik vraag me weleens af hoe met name vrouwen met ADHD 'in het wild' zouden functioneren. Extra goed of juist minder? Zouden we 'met de mannen op jacht gaan' bijvoorbeeld? Of het voortouw nemen om 'typische vrouwentaken' in zo'n natuurgemeenschap naar een hoger plan te tillen? Of buiten de boot vallen en heks worden of hoer, haha?
Op momenten dat ik me zoiets afvraag, krijg ik enorme drang om een studie te gaan doen. Sociologie of antropologie. Dan kan ik aan de pc gaan zitten om informatie op te zoeken en helemaal enthousiast zijn. Inmiddels ken ik mezelf voldoende om te weten dat het wellicht een bevlieging is. En spreek ik mezelf toe dat ik ook op eigen initiatief studieboeken over deze onderwerpen kan lezen. Dat het niet meteen alles of niets hoeft te zijn. En van dat lezen komt vervolgens weinig, natuurlijk. Ik heb nu wel De wereld van Sofie van de bieb gehaald. Gisteren in telefoongesprek met mijn beste vriendin vernomen dat zij het in de kast heeft staan en nog niet gelezen heeft, nu gaan we het allebei lezen. Kunnen we er samen over door-bomen, heerlijk. Dit soort dingen zijn voor mij voorlopig dan ook goed.
Ik ben natuurlijk wel al 41 inmiddels, heb al een behoorlijk lange weg achter me en kan mezelf nu redelijk 'handlen' zeg maar.
De twijfel over diagnose herken ik heel erg, daar heb ik hier ook al vaak over geschreven. Maar ik heb té veel trekken en kenmerken die ik hier in dit topic ook sterk herken.
Volgende week moet ik weer naar de psychiater en hem dan wéér vertellen dat het toch niet lukt elke vier uur stipt te slikken. Op het symposium had ik een speciaal wekkertje meegekregen van PsyQ maar dat heb ik bij mijn zus laten liggen. Soms lijk ik heel georganiseerd, maar de tijd glipt vaak ook tussen mijn vingers door. In mijn uitstellen vervliegt zoveel kostbare tijd, juist dát realiseer ik me nu ik al in de veertig ben geraakt.
Zo hebben wij gisteren een bedje voor onze jongste zoon geschilderd en eindelijk op de kinderkamer geplaatst. Dat bed lag al anderhalf jaar in de schuur. Ik had er één plaat van geschilderd en daarna zo ongeveer drie keer per week gedacht 'oh ja, het bedje, dat moet nu écht gebeuren'. En zo ging in een poep en een zucht anderhalf jaar voorbij en bleef onze jongste in een baby-ledikant liggen. Wat overigens geen ramp was, hij paste er nog goed in hoor, maar dat niet kunnen uitvoeren wat ik me voorneem, dat is zo... Nouja. Dat is mijn grootste ergernis aan mij en waar ik het meest tegenaan loop.
Wat mijn oudste zoontje betreft, daar heb ik een tijdje terug mijn zorgen hier over geschreven. Ik heb van de week weer een gesprek met zijn juf en de IB-er gehad en we zijn eruit, hij gaat gewoon naar groep 3 na de zomervakantie en mocht hij daar niet vol mee kunnen, dan kan hij daar individueel een stapje terug doen en indien nodig groep 3 nog eens doen. (ik twijfelde of hij misschien beter nog een jaar groep 2 zou moeten doen, vanwege nog 'klein' in gedrag en emotie, zeg maar, hij wordt eind augustus ook pas 6, maar cognitief kan hij gewoon naar groep 3 dus zou er - bij extra 'kleuteren' - ook risico zijn op verveling en hij kan zich al zo moeilijk tot de kleutertaakjes zetten, enfin, dit terzijde).
Daar ben ik nu dus erg opgelucht over. Wel gaat hij getest worden, daar is dan verder niet veel haast bij, kan ook in de herfst. Er zal ongetwijfeld iets van een aandachtstoornis uitkomen.
Mijn jongste is net 4, zit een paar weken op school en mopperde gisteren al dat hij de werkjes niet leuk vindt... ben heel benieuwd hoe dat met hem allemaal gaat uitpakken.
Kijk, er staat ook zó een enorme lap hè, terwijl ik me voorneem het kort te houden. Want het is inderdaad lastig om het allemaal bij te houden als je een paar dagen niet geweest bent.
Nu ga ik aan de slag. Oh nee, eerst nog koffie en ontbijt. En even op de bank liggen denk ik, want ik ben heel moe. Te laat naar bed met net iets te veel wijn in mijn mik (tijdens dat lange telefoongesprek). Maar ik MOET vandaag die declaratie in orde maken die al een maand ligt te wachten inmiddels. Echt, het is té erg. Ik wilde maar dat ze me belden om te zeggen dat het alleen vandaag nog kan en anders geen geld...
xx lisa.
vrijdag 17 april 2009 om 10:41
@ lisa, fijn dat je reageert. Ik begon me al af te vragen of er nog iemand meeleest hier want het duurde zooooooooo lang voordat er iemand reageerde!
het is voor mij allemaal een feest der herkenning op dit forum, ga zo diagonaal door de eerdere postings en lees heel veel dingen die ik zo zelf had kunnen schrijven. Zo ook jouw voorbeeld van de plostelinge interesse in antropologie en daar dan direct een studie in willen volgen, hahaha echt grappig!
Ik moet ook zeggen dat ik mijn ADHD het grootste gedeelte van de tijd ook niet meer als stoornis probeer te zien. Ik probeer eigenlijk gewoon om het te 'omarmen' als het ware en het te zien als iets wat mij mij maakt. Op dagen dat alles tegen zit en ik moe ben van alles lukt dat niet zo maar over het algemeen kan ik er wel vrede mee hebben.
Of de diagnose nu wel of niet klopt, een aantal 'handicaps' heb ik nu eenmaal en daar moet ik gewoon rekening mee houden.
Als ik nu bijvoorbeeld boos word, dan weet mijn vriend dat ie me even moeten laten uitrazen ipv op me in gaan. Ik kan gewoon niet NIET op hem reageren. Voorheen was dit echt een groot probleem tusen ons omdat ik mezelf niet kon stoppen en heel lelijk deed en daar later weer ontzettend spijt van had. Nu komt het gewoon minder vaak voor dat het uit de hand loopt en scheld ik even of schop tegen een deur (auw) en dan zakt het weer snel weg en ga ik weer iets anders doen.
Maar goed, zit nu op mijn werk en voor ik het weet zit ik weer honderd uur achter de computer me af te vragen waar de tijd blijft dus...ga weer even verder nu!
het is voor mij allemaal een feest der herkenning op dit forum, ga zo diagonaal door de eerdere postings en lees heel veel dingen die ik zo zelf had kunnen schrijven. Zo ook jouw voorbeeld van de plostelinge interesse in antropologie en daar dan direct een studie in willen volgen, hahaha echt grappig!
Ik moet ook zeggen dat ik mijn ADHD het grootste gedeelte van de tijd ook niet meer als stoornis probeer te zien. Ik probeer eigenlijk gewoon om het te 'omarmen' als het ware en het te zien als iets wat mij mij maakt. Op dagen dat alles tegen zit en ik moe ben van alles lukt dat niet zo maar over het algemeen kan ik er wel vrede mee hebben.
Of de diagnose nu wel of niet klopt, een aantal 'handicaps' heb ik nu eenmaal en daar moet ik gewoon rekening mee houden.
Als ik nu bijvoorbeeld boos word, dan weet mijn vriend dat ie me even moeten laten uitrazen ipv op me in gaan. Ik kan gewoon niet NIET op hem reageren. Voorheen was dit echt een groot probleem tusen ons omdat ik mezelf niet kon stoppen en heel lelijk deed en daar later weer ontzettend spijt van had. Nu komt het gewoon minder vaak voor dat het uit de hand loopt en scheld ik even of schop tegen een deur (auw) en dan zakt het weer snel weg en ga ik weer iets anders doen.
Maar goed, zit nu op mijn werk en voor ik het weet zit ik weer honderd uur achter de computer me af te vragen waar de tijd blijft dus...ga weer even verder nu!
vrijdag 17 april 2009 om 10:45
@ lisa, vergeet ik helemaal te reageren op je verhaal over je zoontje! Bij mij is dit toen ook zo gegaan, gewoon naar groep 3 en dit was echt de beste beslissing hoor!. Als het nieuw is en hij uitgedaagd wordt met nieuwe dingen, kan dit best wel een positief effect op je zoontje hebben. Het is wel prettiger als de IB-er goed meedenkt. Ben zelf als hulpverlener werkzaam op een basisschool dus weet er wel iets van. Sommige kinderen met ADHD doen het gewoon goed op school als er maar voldoende structuur is en het niveau niet Te hoog is voor ze.
vrijdag 17 april 2009 om 18:29
Vandaag weer een college gehad... met teveel mensen in een lokaal die alelmaal moe zijn enzo. Gevolg; er wordt veel gekletst en ik word daar zó boos van!
Deels omdat ik vind dat ze gewoon hun snavel moeten houden omdat er een les is, ten tweede omdat ik ergens jaloers ben dat zij wél vriendinnen hebben op school en lol maken. Ik heb dat niet.
ik merk ook dat ik altijd twee dingen tegelijk moet doen; of ik moet van 't een naar 't ander rennen. Heel vermoeiend.
Deels omdat ik vind dat ze gewoon hun snavel moeten houden omdat er een les is, ten tweede omdat ik ergens jaloers ben dat zij wél vriendinnen hebben op school en lol maken. Ik heb dat niet.
ik merk ook dat ik altijd twee dingen tegelijk moet doen; of ik moet van 't een naar 't ander rennen. Heel vermoeiend.
zondag 19 april 2009 om 20:00
Hoi allemaal
Wat een lappen text zeg...ppff
-Phien klinkt goed 5x10 mg,ik zit op 6x 20 mg maar de eerste 10 jaar slikte ik gewoon 10 mg per x hoor die 20 mg is vrij hoog maar bij mij is het snel uitgewerkt en ik slik om de 2,5 uur.
-Phippin klinkt wel bekend in mijn oren hoor meerdere dingen tegelijk doen en het altijd maar bezig zijn met vanalles
Ik volg nu die vaardigheidstraining bij PsyQ en daar moet je elke week nieuwe doel(en) bedenken en dat is best pittig als je die ook moet blijven volhouden zeg maar.Ik zal de tekst voor deze week zo maar gaan doornemen denk ik maar
Wat een lappen text zeg...ppff
-Phien klinkt goed 5x10 mg,ik zit op 6x 20 mg maar de eerste 10 jaar slikte ik gewoon 10 mg per x hoor die 20 mg is vrij hoog maar bij mij is het snel uitgewerkt en ik slik om de 2,5 uur.
-Phippin klinkt wel bekend in mijn oren hoor meerdere dingen tegelijk doen en het altijd maar bezig zijn met vanalles
Ik volg nu die vaardigheidstraining bij PsyQ en daar moet je elke week nieuwe doel(en) bedenken en dat is best pittig als je die ook moet blijven volhouden zeg maar.Ik zal de tekst voor deze week zo maar gaan doornemen denk ik maar
dinsdag 21 april 2009 om 20:22
Vandaag voor derde keer naar coach geweest en grrrr wat frustrerend. Heb er 5 kwartier gezeten. Het eerste half uur stelde ze mij vragen over dingen zoals 'hoe was je weekend', 'ik zag in de computer dat je medicatie is aangepast omdat je rebounds had, vertel daar eens over', en 'vond je vriend het ook vervelend dat je rebounds had'. Waarschijnlijk wil ze me met dat soort social talk op m'n gemak stellen ofzo, ze straalt iig aan alle kanten uit dat ze het echt allemaal heel goed bedoelt, maar ik wil bij haar liever gewoon spijkers met koppen slaan mbt studieproblemen en huishouden. M'n weekend bespreek ik wel met m'n vriend/vrienden/familieleden/studiegenoten.
En zo praat zóóó traaaaaag, het schiet echt niet op. Meestal heb ik niet zoveel frustraties over traag pratende mensen (m'n familie, vrienden en docenten zijn iig prettig up-tempo), maar oef, ik begreep opeens de frustraties van een paar van jullie daarover. Ik heb al lang ergens een oplossing voor bedacht, maar daar luistert ze niet naar ookal zeg ik het 5x; ze moet dan eerst zelf nog 15 minuten praten en praten en praten tot ze dan uiteindelijk tot dezelfde conclusie komt. Of ze is 5 minuten met pen en papier aan het optellen hoeveel studie-uren ze voor me gepland heeft, ookal heb ik haar na 5 seconden het juiste antwoord al gegeven. Aargh! En dat heet dan 'hulp'...
Ze is zowel vandaag als de vorige twee sessies drie vd vijf kwartier bezig geweest om een studiedagindeling voor me te maken, terwijl ik steeds maar riep dat ik zoiets zelf al weken in m'n iPod heb staan maar het me tot dusver alleen amper lukt me eraan te houden. Toen ze eindelijk een indeling had uitgeschreven ontdekte ze dat ik op die manier op te weinig studie-uren uit zou komen en begon ze ondanks mijn protesten weer opnieuw. Alleen was die nieuwe planning weer precies hetzelfde... wat ze pas doorkreeg toen ik dat zei. Toen wilde ze nog een keer opnieuw beginnen en zei ze dat het waarschijnlijk nog 3 kwartier zou duren voor 'we' daarmee klaar zouden zijn. Ik zou daar dan 2 uur gezeten hebben voor iets wat ik zelf al heb! Op dat moment ben ik maar opgestaan en heb nogmaals gezegd dat ik zo'n dagindeling al had en alleen nog moest oefenen hem toe te passen. En dat ik daarom liever op dat moment naar huis ging en dan volgende week wilde evalueren.
Op de een of andere manier wil ze maar niet horen dat het maken van een dagindeling an sich me nou juist geen moeite kost. (En dat terwijl ik over het algemeen bij mensen toch behoorlijk duidelijk over kom; ben eerder te direct dan te subtiel). Het is alsof ze het een of andere beeld heeft van 'de adhd-er en diens problemen', en daar gewoon niet van af wil wijken, wat ik ook zeg.
Ik zit er nu over te denken om haar voor te stellen om die coachingsessies te beperken tot 30 minuten en ook dat ik vantevoren opschrijf in hoeverre ik m'n doelen heb gehaald, m'n aanpak aan wil passen, welke nieuwe doelen ik aan wil pakken en of ik voor het bereiken daarvan haar hulp nodig heb of niet. Misschien moet ik ook maar verhelderen dat ik die coaching volgens mij hard nodig heb, maar vooral als stok achter de deur om nou eindelijk eens met bepaalde praktische zaken zelf aan de slag te gaan/blijven.
Tips welkom...
En zo praat zóóó traaaaaag, het schiet echt niet op. Meestal heb ik niet zoveel frustraties over traag pratende mensen (m'n familie, vrienden en docenten zijn iig prettig up-tempo), maar oef, ik begreep opeens de frustraties van een paar van jullie daarover. Ik heb al lang ergens een oplossing voor bedacht, maar daar luistert ze niet naar ookal zeg ik het 5x; ze moet dan eerst zelf nog 15 minuten praten en praten en praten tot ze dan uiteindelijk tot dezelfde conclusie komt. Of ze is 5 minuten met pen en papier aan het optellen hoeveel studie-uren ze voor me gepland heeft, ookal heb ik haar na 5 seconden het juiste antwoord al gegeven. Aargh! En dat heet dan 'hulp'...
Ze is zowel vandaag als de vorige twee sessies drie vd vijf kwartier bezig geweest om een studiedagindeling voor me te maken, terwijl ik steeds maar riep dat ik zoiets zelf al weken in m'n iPod heb staan maar het me tot dusver alleen amper lukt me eraan te houden. Toen ze eindelijk een indeling had uitgeschreven ontdekte ze dat ik op die manier op te weinig studie-uren uit zou komen en begon ze ondanks mijn protesten weer opnieuw. Alleen was die nieuwe planning weer precies hetzelfde... wat ze pas doorkreeg toen ik dat zei. Toen wilde ze nog een keer opnieuw beginnen en zei ze dat het waarschijnlijk nog 3 kwartier zou duren voor 'we' daarmee klaar zouden zijn. Ik zou daar dan 2 uur gezeten hebben voor iets wat ik zelf al heb! Op dat moment ben ik maar opgestaan en heb nogmaals gezegd dat ik zo'n dagindeling al had en alleen nog moest oefenen hem toe te passen. En dat ik daarom liever op dat moment naar huis ging en dan volgende week wilde evalueren.
Op de een of andere manier wil ze maar niet horen dat het maken van een dagindeling an sich me nou juist geen moeite kost. (En dat terwijl ik over het algemeen bij mensen toch behoorlijk duidelijk over kom; ben eerder te direct dan te subtiel). Het is alsof ze het een of andere beeld heeft van 'de adhd-er en diens problemen', en daar gewoon niet van af wil wijken, wat ik ook zeg.
Ik zit er nu over te denken om haar voor te stellen om die coachingsessies te beperken tot 30 minuten en ook dat ik vantevoren opschrijf in hoeverre ik m'n doelen heb gehaald, m'n aanpak aan wil passen, welke nieuwe doelen ik aan wil pakken en of ik voor het bereiken daarvan haar hulp nodig heb of niet. Misschien moet ik ook maar verhelderen dat ik die coaching volgens mij hard nodig heb, maar vooral als stok achter de deur om nou eindelijk eens met bepaalde praktische zaken zelf aan de slag te gaan/blijven.
Tips welkom...
dinsdag 21 april 2009 om 20:37
En nu nog even wat positiefs, waar ik echt heel tevreden over ben. Ik werd naar deze coach doorverwezen omdat ik had gevraagd om hulp bij het plannen van langetermijnprojecten van m'n studie. Vorige week concludeerde ze dat ze me daar niet bij kan helpen omdat ze zelf geen ervaring heeft met hbo/wo en ik daarom beter naar iemand bij m'n opleiding zou kunnen stappen.
Toen heb ik een afspraak bij de studie-adviseur gemaakt. Ik kon gelukkig erg snel terecht. Ze blijkt erg prettig en constructief en stelde voor dat ik elke 2 weken samen met haar een planning maak. Ook vroeg ze me om docenten in te lichten over die adhd en hen in te schakelen voor het maken van tijdsinschattingen voor studieonderdelen en voor het ophakken van grote opdrachten in kleinere, beter te overziene stukjes met steeds weer een deadline.
Onderhand heb ik met m'n meeste docenten ook al gepraat. Oef, wat vond ik dat spannend. Had echt het idee dat ik door de mand zou vallen ofzo, zo van "ik lijk wel een hele slimme student, maar ondertussen..." Maar ze waren echt stuk voor stuk heel vriendelijk en positief, zeiden uit zichzelf dat ze het volste vertrouwen hebben in m'n intelligentie en me graag willen helpen. Heb op die manier 1 opdracht ook alweer vlot getrokken.
Oef! Die horde heb ik iig alvast genomen.
Toen heb ik een afspraak bij de studie-adviseur gemaakt. Ik kon gelukkig erg snel terecht. Ze blijkt erg prettig en constructief en stelde voor dat ik elke 2 weken samen met haar een planning maak. Ook vroeg ze me om docenten in te lichten over die adhd en hen in te schakelen voor het maken van tijdsinschattingen voor studieonderdelen en voor het ophakken van grote opdrachten in kleinere, beter te overziene stukjes met steeds weer een deadline.
Onderhand heb ik met m'n meeste docenten ook al gepraat. Oef, wat vond ik dat spannend. Had echt het idee dat ik door de mand zou vallen ofzo, zo van "ik lijk wel een hele slimme student, maar ondertussen..." Maar ze waren echt stuk voor stuk heel vriendelijk en positief, zeiden uit zichzelf dat ze het volste vertrouwen hebben in m'n intelligentie en me graag willen helpen. Heb op die manier 1 opdracht ook alweer vlot getrokken.
Oef! Die horde heb ik iig alvast genomen.
woensdag 22 april 2009 om 09:23
@ phien, dat klinkt echt behoorlijk erg, zo'n coach! Dat zou toch ook gewoon maar een half uur moeten duren? bij mij bij Psyq was dat iig zo. Ik kwam ook vaak te laat en dan ging dat van 'mijn' tijd af en hadden we maar twintig minuten ofzo..Dat werkte wel. Maar jeetje, ze stelt je wel op de proef zeg! Ik zou echt superdriftig worden in zo'n situatie en dat dan met mijn laatste restje zelfbeheersing eruit persen, hahaha
toen ik je verhaal over je studieadviseur las had ik echt zo'n AHA-moment. Misschien moet ik dat ook gaan doen! Inderdaad lijkt het me veeeeeel beter werken als ik iedere keer korte stukken van een opdracht moet inleveren met een deadline dan 1 of twee keer een grote. Ga hier denk ik volgend jaar maar achteraan. Dit jaar alleen nog een tentamen helaas...
Ik hoop nog van je te horen de komende tijd hoe dit bevalt, ben erg benieuwd!
toen ik je verhaal over je studieadviseur las had ik echt zo'n AHA-moment. Misschien moet ik dat ook gaan doen! Inderdaad lijkt het me veeeeeel beter werken als ik iedere keer korte stukken van een opdracht moet inleveren met een deadline dan 1 of twee keer een grote. Ga hier denk ik volgend jaar maar achteraan. Dit jaar alleen nog een tentamen helaas...
Ik hoop nog van je te horen de komende tijd hoe dit bevalt, ben erg benieuwd!
woensdag 22 april 2009 om 14:30
phieuw! Wat een reacties zijn erbij gekomen! Vrees dat ik alleen de laatste pagina heb gelezen, en zelfs dat heb ik meer grofweg gedaan, dat maakt dat ik daardoor ook wel wat lukraak op mensen reageer.
Ikzelf had even een forumstop ingelast i.v.m. een grote studieopdracht waar ik me maar niet toe kon zetten. Nu is een nieuwe periode begonnen, waarbij ik uiteraard weer enorm veel goede voornemens heb, nu zorgen dat het lukt om die waar te maken. Wat me trouwens met colleges volgen opvalt: is dat ik op de een of andere manier, de aandacht makkelijke bij de colleges kan houden als die in het engels zijn dan in het nederlands. Al wisselt dat ook erg per docent.
Bij mij op add vlak zit er vooruitgang: het duurde even maar ik ben doorverwezen naar een ADHD instituut. Groot voordeel: het heeft een korte wachttijd, in de eerste week van mei heb ik al een intake en vlak daarna is het tweede gesprek ook al gepland.
Waar ik wel mee bezig ben is wat de voor/nadelen van het 'etiket' zijn (mocht ik het hebben). Hebben jullie daarover nagedacht? En heb je ook nadelen kunnen ondervinden nu je het etiket hebt?
M.b.t. de studie:
@Pippin: ik las dat je graag door zou willen studeren. Wat ik zou doen, is naast de voorlichtingsdagen, vragen wat de voorzieningen zijn voor studeren met een handicap. Dit wordt vaak gebracht als een lichamelijke handicap (blind zijn/rolstoel o.i.d.), maar is ook voor autisme, adhd etc. Bij mij op de uni is daar zelfs een hele aparte afdeling voor, die behoorlijk goed schijnt te zijn. Ook kan je kijken naar hoeveel contacturen je hebt. Hoe meer, hoe beter (dat zeg ik uit mijn eigen ervaring, ik heb meestal maar 4 contacturen per vak, waarvan het meeste niet verlicht is, dit werkt niet erg motiverend...) En sterkte als je een psycholoog gaat opzoeken voor de andere problemen!
@ phien: balen van die coach! Dat schiet dan ook niet echt op voor je. Vind ik ergens ook wel raar, want ze zou toch bekend moeten zijn met je problematiek, dus weten hoe je daar mee om zou moeten gaan. Tenminste, dat lijkt mij. wel goed dat je al met al je docenten hebt gepraat, en fijn dat die het zo goed opnamen.
@lisa, fijn dat je die afspraken hebt kunnen maken met de school van je zoontje. Dat zal jou ook wel wat meer rust geven.
@bowie: fijn dat je er zoveel herkenning in ziet en leuk dat je erbij komt. Dat je pas tijdens je studie tegen de concentratieproblemen aanliep, dat herken ik ook heel erg. Bij mij is dat nl. ook eigenlijk nu pas echt. Middelbare school (VWO) ging eigenlijk te gemakkelijk, daar had ik veel meer uit kunnen halen, als ik er wat meer voor had gedaan. En zelfs op het HBO ging het me eigenlijk te gemakkelijk af....daar haalde ik alles wanneer ik de dag van te voren even begon. Nu op de uni begin ik eigenlijk pas echt problemen te krijgen. Op de een of andere manier vind ik het nu ook moeilijker om me echt tot studeren te zetten....
Ikzelf had even een forumstop ingelast i.v.m. een grote studieopdracht waar ik me maar niet toe kon zetten. Nu is een nieuwe periode begonnen, waarbij ik uiteraard weer enorm veel goede voornemens heb, nu zorgen dat het lukt om die waar te maken. Wat me trouwens met colleges volgen opvalt: is dat ik op de een of andere manier, de aandacht makkelijke bij de colleges kan houden als die in het engels zijn dan in het nederlands. Al wisselt dat ook erg per docent.
Bij mij op add vlak zit er vooruitgang: het duurde even maar ik ben doorverwezen naar een ADHD instituut. Groot voordeel: het heeft een korte wachttijd, in de eerste week van mei heb ik al een intake en vlak daarna is het tweede gesprek ook al gepland.
Waar ik wel mee bezig ben is wat de voor/nadelen van het 'etiket' zijn (mocht ik het hebben). Hebben jullie daarover nagedacht? En heb je ook nadelen kunnen ondervinden nu je het etiket hebt?
M.b.t. de studie:
@Pippin: ik las dat je graag door zou willen studeren. Wat ik zou doen, is naast de voorlichtingsdagen, vragen wat de voorzieningen zijn voor studeren met een handicap. Dit wordt vaak gebracht als een lichamelijke handicap (blind zijn/rolstoel o.i.d.), maar is ook voor autisme, adhd etc. Bij mij op de uni is daar zelfs een hele aparte afdeling voor, die behoorlijk goed schijnt te zijn. Ook kan je kijken naar hoeveel contacturen je hebt. Hoe meer, hoe beter (dat zeg ik uit mijn eigen ervaring, ik heb meestal maar 4 contacturen per vak, waarvan het meeste niet verlicht is, dit werkt niet erg motiverend...) En sterkte als je een psycholoog gaat opzoeken voor de andere problemen!
@ phien: balen van die coach! Dat schiet dan ook niet echt op voor je. Vind ik ergens ook wel raar, want ze zou toch bekend moeten zijn met je problematiek, dus weten hoe je daar mee om zou moeten gaan. Tenminste, dat lijkt mij. wel goed dat je al met al je docenten hebt gepraat, en fijn dat die het zo goed opnamen.
@lisa, fijn dat je die afspraken hebt kunnen maken met de school van je zoontje. Dat zal jou ook wel wat meer rust geven.
@bowie: fijn dat je er zoveel herkenning in ziet en leuk dat je erbij komt. Dat je pas tijdens je studie tegen de concentratieproblemen aanliep, dat herken ik ook heel erg. Bij mij is dat nl. ook eigenlijk nu pas echt. Middelbare school (VWO) ging eigenlijk te gemakkelijk, daar had ik veel meer uit kunnen halen, als ik er wat meer voor had gedaan. En zelfs op het HBO ging het me eigenlijk te gemakkelijk af....daar haalde ik alles wanneer ik de dag van te voren even begon. Nu op de uni begin ik eigenlijk pas echt problemen te krijgen. Op de een of andere manier vind ik het nu ook moeilijker om me echt tot studeren te zetten....
donderdag 23 april 2009 om 08:14
Hey hey,
Ik heb al een tijdje geleden hier meegeschreven maar op een gegeven moment gewoon vergeten ofzo. Was tijden niet op het forum geweest. Maar ben nu weer terug.
Ik trek het niet om alles bij te lezen, heb ik nu het geduld niet voor. Wel deze pagina helemaal gelezen.
Ik heb dus ook studie problemen, ben vorig jaar begonnen met de opleiding counseling en coaching. Alle praktijkdagen gaan goed maar de theorie bestuderen vind ik echt een ramp.
Ook planningen maken lukt me niet. Of ja ik schrijf wat op maar hou me er niet aan.
Hebben jullie ook weleens als je je rot voelt je gewoon je bed induikt? Als dat mogelijk is dan?
Liefs
Ik heb al een tijdje geleden hier meegeschreven maar op een gegeven moment gewoon vergeten ofzo. Was tijden niet op het forum geweest. Maar ben nu weer terug.
Ik trek het niet om alles bij te lezen, heb ik nu het geduld niet voor. Wel deze pagina helemaal gelezen.
Ik heb dus ook studie problemen, ben vorig jaar begonnen met de opleiding counseling en coaching. Alle praktijkdagen gaan goed maar de theorie bestuderen vind ik echt een ramp.
Ook planningen maken lukt me niet. Of ja ik schrijf wat op maar hou me er niet aan.
Hebben jullie ook weleens als je je rot voelt je gewoon je bed induikt? Als dat mogelijk is dan?
Liefs
donderdag 23 april 2009 om 09:12
