Psyche
alle pijlers
ADD en naar de psych. Nuttig?
woensdag 26 januari 2011 om 20:55
Hoi,
Is het nuttig om naar de psych te gaan als je geen medicatie wilt voor je ADD? Kan deze beste man je tips geven hoe je je concentratie kunt verhogen en/of beter geconcentreerd je werk kunt doen en/of af kunt maken?
Hebben jullie er wat aan gehad?
Ik ben een jaar of drie geleden geweest maar had echt geen klik met die man. Hij wilde mij aan de medicatie hebben, maar dat wilde ik niet. Ik ben dus na drie keer gestopt. Toch zou ik op dit gebied graag tips willen hoe ik dit kan verbeteren, maar weet ik niet precies waar ik hier voor moet zijn.
Is het nuttig om naar de psych te gaan als je geen medicatie wilt voor je ADD? Kan deze beste man je tips geven hoe je je concentratie kunt verhogen en/of beter geconcentreerd je werk kunt doen en/of af kunt maken?
Hebben jullie er wat aan gehad?
Ik ben een jaar of drie geleden geweest maar had echt geen klik met die man. Hij wilde mij aan de medicatie hebben, maar dat wilde ik niet. Ik ben dus na drie keer gestopt. Toch zou ik op dit gebied graag tips willen hoe ik dit kan verbeteren, maar weet ik niet precies waar ik hier voor moet zijn.
woensdag 26 januari 2011 om 21:04
woensdag 26 januari 2011 om 21:06
quote:Potjethee schreef op 26 januari 2011 @ 21:04:
Ik lees mee, zit met het zelfde.
Er schijnen wel therapiegroepen te bestaan, waar je dus veel informatie en tips krijgt en ook van elkaar leert. Je hoeft dan niet persé medicatie te nemen denk ik. Heeft jouw psychiater je dat ook voorgesteld?Nee, die zat alleen maar te drammen over de medicatie. Pas als ik hiermee begon kon hij mij verder helpen.
Ik lees mee, zit met het zelfde.
Er schijnen wel therapiegroepen te bestaan, waar je dus veel informatie en tips krijgt en ook van elkaar leert. Je hoeft dan niet persé medicatie te nemen denk ik. Heeft jouw psychiater je dat ook voorgesteld?Nee, die zat alleen maar te drammen over de medicatie. Pas als ik hiermee begon kon hij mij verder helpen.
woensdag 26 januari 2011 om 21:09
woensdag 26 januari 2011 om 21:11
Ik heb een poosje cognitieve therapie gehad van een psychologe. Ik zat tegelijkertijd aan de Ritalin, maar daar ben ik inmiddels al een poos af. Slik alleen nog een type antidepressiva en dat doet meer voor me dan de Ritalin.
De cognitieve therapie vond ik wel nuttig. Ik heb daar geleerd om mijn valkuilen te leren kennen en hoe ik die kan elemineren. In die therapie heb ik gebruik gemaakt van dit boek:
Verder heb ik veel gehad voor praktische tips aan 'opgeruimd leven met ADHD'.
(Heb ook ADD, geen ADHD)
De cognitieve therapie vond ik wel nuttig. Ik heb daar geleerd om mijn valkuilen te leren kennen en hoe ik die kan elemineren. In die therapie heb ik gebruik gemaakt van dit boek:
Verder heb ik veel gehad voor praktische tips aan 'opgeruimd leven met ADHD'.
(Heb ook ADD, geen ADHD)
woensdag 26 januari 2011 om 21:12
Bij mijn zoon is geen ADD geconstateerd (nog), maar hij heeft wel kenmerken. Mijn zoon is 8 en heeft veel concentratieproblemen op school. Het was begin december een ongelukkig vogeltje in de klas. Hij deed net zo hard zijn best als de anderen ook, maar waar het hun wel lukte om het werk af te krijgen, lukte dat hem niet. Hij deed zijn best, maar kwam met onvoldoendes thuis. Ik ben er op een gegeven moment anders op gaan reageren. Ik zei op een keer:'goh, je hebt alles goed!'. En dat zei hij:'ja, maar mama, ik heb het niet af...', en dan zei ik:'nee, maar dat wat je af hebt, heb je helemaal goed en dat vind ik pas knap'. Dat hielp een beetje, maar de school bleef mij de stuipen op het lijf jagen dat mijn zoon het allemaal maar niet kon en of we niet moesten gaan testen. Wij naar de huisarts en die stuurde ons eerst door naar een jeugdpsycholoog, omdat de wachtlijsten voor testen gewoon lang is. Wat die man in een paar weken tijd voor elkaar gekregen heeft...ongelooflijk! Eerst heeft hij mijn zoon getest op intelligentie, die bleek bovengemiddeld, en daarna heeft hij, samen met mijn zoon, manieren bedacht om 'zijn hoofd soms even op pauze te zetten', zodat hij zich beter kan concentreren. We zijn er nog niet, maar 6 afspraken verder en mijn zoon zijn zelfvertrouwen begint weer te groeien.
Ik denk dus dat als je de juiste persoon treft, dat die je heel goed kan helpen.
sterkte!
Ik denk dus dat als je de juiste persoon treft, dat die je heel goed kan helpen.
sterkte!
woensdag 26 januari 2011 om 21:13
quote:toffifee schreef op 26 januari 2011 @ 21:06:
[...]
Nee, die zat alleen maar te drammen over de medicatie. Pas als ik hiermee begon kon hij mij verder helpen.
dat slaat nergens op! Ik heb een jaar of 2 conserta geslikt, dat hielp even mijn gedachten te ordenen en nieuwe dingen aan te leren. Na die 2 jaar werd ik er zo onrustig van, kreeg tics. Ik ben toen direct gestopt. Medicatie slik je maar even om nieuwe dingen aan te leren met een "ander" hoofd zeg maar, daarna moet je zelf kunnen.
Zonder medicatie kan je prima functioneren. je zou psycho educatie kunnen proberen. Daar krijg je handvatten voor waar je tegen aan loopt.
[...]
Nee, die zat alleen maar te drammen over de medicatie. Pas als ik hiermee begon kon hij mij verder helpen.
dat slaat nergens op! Ik heb een jaar of 2 conserta geslikt, dat hielp even mijn gedachten te ordenen en nieuwe dingen aan te leren. Na die 2 jaar werd ik er zo onrustig van, kreeg tics. Ik ben toen direct gestopt. Medicatie slik je maar even om nieuwe dingen aan te leren met een "ander" hoofd zeg maar, daarna moet je zelf kunnen.
Zonder medicatie kan je prima functioneren. je zou psycho educatie kunnen proberen. Daar krijg je handvatten voor waar je tegen aan loopt.
woensdag 26 januari 2011 om 21:13
woensdag 26 januari 2011 om 21:18
quote:mimootje schreef op 26 januari 2011 @ 21:13:
[...]
dat slaat nergens op! Ik heb een jaar of 2 conserta geslikt, dat hielp even mijn gedachten te ordenen en nieuwe dingen aan te leren.
Dat dus. Had ik ook. Ik vergat na een jaar ongeveer steeds de Ritalin in te nemen. Toen bedacht ik me dat het waarschijnlijk dan ook niet meer zo 'nodig' was en ik kennelijk zonder ook prima functioneerde. Heb er ook eigenlijk nooit meer behoefte aan gehad. Sterker nog, heb hier nog doosjes liggen maar nooit aangebroken.
[...]
dat slaat nergens op! Ik heb een jaar of 2 conserta geslikt, dat hielp even mijn gedachten te ordenen en nieuwe dingen aan te leren.
Dat dus. Had ik ook. Ik vergat na een jaar ongeveer steeds de Ritalin in te nemen. Toen bedacht ik me dat het waarschijnlijk dan ook niet meer zo 'nodig' was en ik kennelijk zonder ook prima functioneerde. Heb er ook eigenlijk nooit meer behoefte aan gehad. Sterker nog, heb hier nog doosjes liggen maar nooit aangebroken.
woensdag 26 januari 2011 om 21:19
quote:hatseklats schreef op 26 januari 2011 @ 21:12:
Bij mijn zoon is geen ADD geconstateerd (nog), maar hij heeft wel kenmerken. Mijn zoon is 8 en heeft veel concentratieproblemen op school. Het was begin december een ongelukkig vogeltje in de klas. Hij deed net zo hard zijn best als de anderen ook, maar waar het hun wel lukte om het werk af te krijgen, lukte dat hem niet. Hij deed zijn best, maar kwam met onvoldoendes thuis. Ik ben er op een gegeven moment anders op gaan reageren. Ik zei op een keer:'goh, je hebt alles goed!'. En dat zei hij:'ja, maar mama, ik heb het niet af...', en dan zei ik:'nee, maar dat wat je af hebt, heb je helemaal goed en dat vind ik pas knap'. Dat hielp een beetje, maar de school bleef mij de stuipen op het lijf jagen dat mijn zoon het allemaal maar niet kon en of we niet moesten gaan testen. Wij naar de huisarts en die stuurde ons eerst door naar een jeugdpsycholoog, omdat de wachtlijsten voor testen gewoon lang is. Wat die man in een paar weken tijd voor elkaar gekregen heeft...ongelooflijk! Eerst heeft hij mijn zoon getest op intelligentie, die bleek bovengemiddeld, en daarna heeft hij, samen met mijn zoon, manieren bedacht om 'zijn hoofd soms even op pauze te zetten', zodat hij zich beter kan concentreren. We zijn er nog niet, maar 6 afspraken verder en mijn zoon zijn zelfvertrouwen begint weer te groeien.
Ik denk dus dat als je de juiste persoon treft, dat die je heel goed kan helpen.
sterkte!Fijn dat je zoon's zelfvertrouwen begint te groeien. Zo belangrijk. Mijn zelfvertrouwen heeft het 0 punt bereikt op dit moment.
Bij mijn zoon is geen ADD geconstateerd (nog), maar hij heeft wel kenmerken. Mijn zoon is 8 en heeft veel concentratieproblemen op school. Het was begin december een ongelukkig vogeltje in de klas. Hij deed net zo hard zijn best als de anderen ook, maar waar het hun wel lukte om het werk af te krijgen, lukte dat hem niet. Hij deed zijn best, maar kwam met onvoldoendes thuis. Ik ben er op een gegeven moment anders op gaan reageren. Ik zei op een keer:'goh, je hebt alles goed!'. En dat zei hij:'ja, maar mama, ik heb het niet af...', en dan zei ik:'nee, maar dat wat je af hebt, heb je helemaal goed en dat vind ik pas knap'. Dat hielp een beetje, maar de school bleef mij de stuipen op het lijf jagen dat mijn zoon het allemaal maar niet kon en of we niet moesten gaan testen. Wij naar de huisarts en die stuurde ons eerst door naar een jeugdpsycholoog, omdat de wachtlijsten voor testen gewoon lang is. Wat die man in een paar weken tijd voor elkaar gekregen heeft...ongelooflijk! Eerst heeft hij mijn zoon getest op intelligentie, die bleek bovengemiddeld, en daarna heeft hij, samen met mijn zoon, manieren bedacht om 'zijn hoofd soms even op pauze te zetten', zodat hij zich beter kan concentreren. We zijn er nog niet, maar 6 afspraken verder en mijn zoon zijn zelfvertrouwen begint weer te groeien.
Ik denk dus dat als je de juiste persoon treft, dat die je heel goed kan helpen.
sterkte!Fijn dat je zoon's zelfvertrouwen begint te groeien. Zo belangrijk. Mijn zelfvertrouwen heeft het 0 punt bereikt op dit moment.
woensdag 26 januari 2011 om 21:24
Ik snap dat je het graag zonder medicatie wilt doen, maar de algemene stelling dat het ook zonder medicatie kan, vind ik erg gevaarlijk.
Onze psyche zit behoolijk ingewikkeld in elkaar. Een deel kunnen we zelf sturen, maar een deel kunnen we ook niet beinvloeden. Als je bijv te weinig 'geluksstofjes' aanmaakt, dan kun je nog zo je best doen in therapie, maar gelukkiger word je er niet van. Soms heb je gewoon medicatie nodig om de chemische balans in je lichaam op orde te brengen (of zelfs nadien te houden).
Of dat in dit geval aan de orde is, kan ik niet beoordelen. Ik ben geen arts. Maar jullie (neem ik aan) ook niet. Wees dus voorzichtig met het verspreiden van de boodschap dat herstel zonder medicijnen altijd een optie zou zijn.
@Toffifee
De ene psych schrijft makkelijker medicatie voor dan de andere. Ik denk dus dat je moet zoeken naar een psych die liever zonder werkt. Mocht deze uiteindelijk toch medicatie adviseren, vraag dan goed door naar de achterliggende gedachten. Wat is de werking van die medicijnen en waarom zou jij ze nodig hebben? Eventueel kun je dan nog een second opinion aanvragen. Ik denk dat een 'liever niet' instelling ten opzichte van medicijnen heel verstandig is, maar soms is het wel echt nodig.
Sterkte!
Onze psyche zit behoolijk ingewikkeld in elkaar. Een deel kunnen we zelf sturen, maar een deel kunnen we ook niet beinvloeden. Als je bijv te weinig 'geluksstofjes' aanmaakt, dan kun je nog zo je best doen in therapie, maar gelukkiger word je er niet van. Soms heb je gewoon medicatie nodig om de chemische balans in je lichaam op orde te brengen (of zelfs nadien te houden).
Of dat in dit geval aan de orde is, kan ik niet beoordelen. Ik ben geen arts. Maar jullie (neem ik aan) ook niet. Wees dus voorzichtig met het verspreiden van de boodschap dat herstel zonder medicijnen altijd een optie zou zijn.
@Toffifee
De ene psych schrijft makkelijker medicatie voor dan de andere. Ik denk dus dat je moet zoeken naar een psych die liever zonder werkt. Mocht deze uiteindelijk toch medicatie adviseren, vraag dan goed door naar de achterliggende gedachten. Wat is de werking van die medicijnen en waarom zou jij ze nodig hebben? Eventueel kun je dan nog een second opinion aanvragen. Ik denk dat een 'liever niet' instelling ten opzichte van medicijnen heel verstandig is, maar soms is het wel echt nodig.
Sterkte!
woensdag 26 januari 2011 om 21:27
Ik heb geleerd om mijn stress-signalen op te pikken, om na te gaan wát mij aangrijpt, het proces van accepteren, een andere kijk op jezelf krijgen.
Ik moet zeggen dat ik door de therapie wel een andere kijk op mezelf heb gekregen; een soort helicopter-blik. Ik kan wat observerender naar mezelf kijken en relativeren en accepteren.
Ook weet ik wat mij afleidt, weet ik welke (studie) tactieken voor mij wel en niet werken en hoe ik mijzelf kan uitdagen dingen wél te doen.
Zo heb ikbijvoorbeeld jaren in de veronderstelling geleefd dat ik een ontzettende slapjanus was dat ik dingen niet vooruit kon plannen. Dus ben ik dat gaan leren. Vooruitplannen was toen het probleem niet meer, maar het lukte me nog niet om dingen op tijd af te krijgen zonder enorme stress. Alles laatste moment, naja, je kent het wel
Tot de psychologe zei: Probeer je agenda eens zo vol mogelijk te plannen. Je wordt dan wel geforceerd om iets te kiezen, maar je kiest iig iets uit waarmee je aan de slag wíl. Dat scheelt al de helft. En dat was de kern bij mij. Zodra ik iets móet dan lukt het niet. Ookal heb ik er jaren voor.
Ik moet zeggen dat ik door de therapie wel een andere kijk op mezelf heb gekregen; een soort helicopter-blik. Ik kan wat observerender naar mezelf kijken en relativeren en accepteren.
Ook weet ik wat mij afleidt, weet ik welke (studie) tactieken voor mij wel en niet werken en hoe ik mijzelf kan uitdagen dingen wél te doen.
Zo heb ikbijvoorbeeld jaren in de veronderstelling geleefd dat ik een ontzettende slapjanus was dat ik dingen niet vooruit kon plannen. Dus ben ik dat gaan leren. Vooruitplannen was toen het probleem niet meer, maar het lukte me nog niet om dingen op tijd af te krijgen zonder enorme stress. Alles laatste moment, naja, je kent het wel
Tot de psychologe zei: Probeer je agenda eens zo vol mogelijk te plannen. Je wordt dan wel geforceerd om iets te kiezen, maar je kiest iig iets uit waarmee je aan de slag wíl. Dat scheelt al de helft. En dat was de kern bij mij. Zodra ik iets móet dan lukt het niet. Ookal heb ik er jaren voor.
woensdag 26 januari 2011 om 21:28
quote:toffifee schreef op 26 januari 2011 @ 21:19:
[...]
Fijn dat je zoon's zelfvertrouwen begint te groeien. Zo belangrijk. Mijn zelfvertrouwen heeft het 0 punt bereikt op dit moment.
Daar ben ik zo ontzettend blij mee. Het mannetje heeft het afgelopen jaar naar zichzelf gezocht en dan komt er opeens een man die hem daar een beetje mee helpt. Er is zoveel onbegrip. Het zelfvertrouwen is nog heel fragiel. Eén verkeerde blik en het knakt weer eventjes. Maar ik doe m'n best om hem bij te staan en het, waar nodig, voor hem op te nemen.
Ik heb er wel eens over nagedacht, sinds dit speelt. Er wordt vaak gezegd 'had ie het maar niet hè?'. Nu is het nog niet zeker dat hij het heeft, want hij is er nog niet officieel op getest, maar alles wat ik zo lief, bijzonder en mooi aan hem vind, heeft ook een beetje met zijn ADD(kenmerken) te maken. Dus nee, ik zou niet willen dat hij het niet had, want dan was zijn mooie pure persoontje ook niet geweest zoals ie is. Ik zou alleen willen dat de weg naar (h)erkenning minder moeilijk was/is. Dat zou ik willen voor mijn zoon, maar ook voor mensen zoals jij. Want waarom moet jouw zelfvertrouwen nu 0 zijn? Dat verdien je niet. Mijn zoon is het mooiste en liefste wezentje op aarde, ook door zijn ADD, want die maakt hem ook tot wat hij is. Niet aan jezelf gaan twijfelen hoor!
[...]
Fijn dat je zoon's zelfvertrouwen begint te groeien. Zo belangrijk. Mijn zelfvertrouwen heeft het 0 punt bereikt op dit moment.
Daar ben ik zo ontzettend blij mee. Het mannetje heeft het afgelopen jaar naar zichzelf gezocht en dan komt er opeens een man die hem daar een beetje mee helpt. Er is zoveel onbegrip. Het zelfvertrouwen is nog heel fragiel. Eén verkeerde blik en het knakt weer eventjes. Maar ik doe m'n best om hem bij te staan en het, waar nodig, voor hem op te nemen.
Ik heb er wel eens over nagedacht, sinds dit speelt. Er wordt vaak gezegd 'had ie het maar niet hè?'. Nu is het nog niet zeker dat hij het heeft, want hij is er nog niet officieel op getest, maar alles wat ik zo lief, bijzonder en mooi aan hem vind, heeft ook een beetje met zijn ADD(kenmerken) te maken. Dus nee, ik zou niet willen dat hij het niet had, want dan was zijn mooie pure persoontje ook niet geweest zoals ie is. Ik zou alleen willen dat de weg naar (h)erkenning minder moeilijk was/is. Dat zou ik willen voor mijn zoon, maar ook voor mensen zoals jij. Want waarom moet jouw zelfvertrouwen nu 0 zijn? Dat verdien je niet. Mijn zoon is het mooiste en liefste wezentje op aarde, ook door zijn ADD, want die maakt hem ook tot wat hij is. Niet aan jezelf gaan twijfelen hoor!
woensdag 26 januari 2011 om 21:31
Ik weet dat er op sommige plekken SPV'en en psychologen zijn die heel goed mensen met ADD en ADHD kunnen ondersteunen in de problemen die ze ervaren. Ook op het gebied van het aanleren van nieuwe of andere dingen.
Is het daarnaast een idee eens met een andere psychiater te gaan praten? Om mogelijk een ander perspectief te horen? Of om wat makkelijker te kunnen praten over wel of geen medicatie?
Mijn ervaring (die is overigens werkgerelateerd, ben geen client) is dat er ook veel psychiaters zijn die helemaal niet zo'n groot voorstander zijn van medicatie. Op het gebied van ADD en ADHD wordt echter ook vaak gezegd dat het (soms tijdelijk) veel kan toevoegen.
Is het daarnaast een idee eens met een andere psychiater te gaan praten? Om mogelijk een ander perspectief te horen? Of om wat makkelijker te kunnen praten over wel of geen medicatie?
Mijn ervaring (die is overigens werkgerelateerd, ben geen client) is dat er ook veel psychiaters zijn die helemaal niet zo'n groot voorstander zijn van medicatie. Op het gebied van ADD en ADHD wordt echter ook vaak gezegd dat het (soms tijdelijk) veel kan toevoegen.
woensdag 26 januari 2011 om 21:31
quote:nummerzoveel schreef op 26 januari 2011 @ 21:24:
Onze psyche zit behoolijk ingewikkeld in elkaar. Een deel kunnen we zelf sturen, maar een deel kunnen we ook niet beinvloeden. Als je bijv te weinig 'geluksstofjes' aanmaakt, dan kun je nog zo je best doen in therapie, maar gelukkiger word je er niet van. Soms heb je gewoon medicatie nodig om de chemische balans in je lichaam op orde te brengen (of zelfs nadien te houden).
En precies hierom slik ik nog steeds antidepressiva in een lichte dosis. Gewoon om die balans te houden. Zonder die AD heb ik niet dat gevoel van 'beloning' en heb ik last van stemmingswisselingen. Die heb ik nu ook wel hoor maar veel minder extreem. Ik ben ook veel minder angstig.
Voor echt praktische dingen ben ik erg fan van het eerder genoemde boek 'Opgeruimd leven met ADHD'.
Onze psyche zit behoolijk ingewikkeld in elkaar. Een deel kunnen we zelf sturen, maar een deel kunnen we ook niet beinvloeden. Als je bijv te weinig 'geluksstofjes' aanmaakt, dan kun je nog zo je best doen in therapie, maar gelukkiger word je er niet van. Soms heb je gewoon medicatie nodig om de chemische balans in je lichaam op orde te brengen (of zelfs nadien te houden).
En precies hierom slik ik nog steeds antidepressiva in een lichte dosis. Gewoon om die balans te houden. Zonder die AD heb ik niet dat gevoel van 'beloning' en heb ik last van stemmingswisselingen. Die heb ik nu ook wel hoor maar veel minder extreem. Ik ben ook veel minder angstig.
Voor echt praktische dingen ben ik erg fan van het eerder genoemde boek 'Opgeruimd leven met ADHD'.
woensdag 26 januari 2011 om 21:33
quote:Pippin schreef op 26 januari 2011 @ 21:27:
Ik heb geleerd om mijn stress-signalen op te pikken, om na te gaan wát mij aangrijpt, het proces van accepteren, een andere kijk op jezelf krijgen.
Ik moet zeggen dat ik door de therapie wel een andere kijk op mezelf heb gekregen; een soort helicopter-blik. Ik kan wat observerender naar mezelf kijken en relativeren en accepteren.
Ook weet ik wat mij afleidt, weet ik welke (studie) tactieken voor mij wel en niet werken en hoe ik mijzelf kan uitdagen dingen wél te doen.
Zo heb ikbijvoorbeeld jaren in de veronderstelling geleefd dat ik een ontzettende slapjanus was dat ik dingen niet vooruit kon plannen. Dus ben ik dat gaan leren. Vooruitplannen was toen het probleem niet meer, maar het lukte me nog niet om dingen op tijd af te krijgen zonder enorme stress. Alles laatste moment, naja, je kent het wel
Tot de psychologe zei: Probeer je agenda eens zo vol mogelijk te plannen. Je wordt dan wel geforceerd om iets te kiezen, maar je kiest iig iets uit waarmee je aan de slag wíl. Dat scheelt al de helft. En dat was de kern bij mij. Zodra ik iets móet dan lukt het niet. Ookal heb ik er jaren voor.Mijn probleem is dat ik met 1000 dingen tegelijk bezig ben en daardoor nooit de volle aandacht ergens bij heb. Het gevolg is dat ik nooit kan herinneren wat ik gedaan heb bijvoorbeeld. Als iemand mij maandag naar een klusje vraagt die ik vrijdag heb gedaan dan weet ik het gewoon echt niet meer. Bij vergaderingen heb je niets aan mij, omdat ik niets kan onthouden wat eerder is besloten. Dat komt dus omdat ik nergens de volle aandacht bij kan houden. En ik maak nooit klusjes af. Deze twee punten zijn mijn struikelblokken. En ik weet niet zo goed wat ik hier aan kan doen of waar ik hier voor moet zijn.
Ik heb geleerd om mijn stress-signalen op te pikken, om na te gaan wát mij aangrijpt, het proces van accepteren, een andere kijk op jezelf krijgen.
Ik moet zeggen dat ik door de therapie wel een andere kijk op mezelf heb gekregen; een soort helicopter-blik. Ik kan wat observerender naar mezelf kijken en relativeren en accepteren.
Ook weet ik wat mij afleidt, weet ik welke (studie) tactieken voor mij wel en niet werken en hoe ik mijzelf kan uitdagen dingen wél te doen.
Zo heb ikbijvoorbeeld jaren in de veronderstelling geleefd dat ik een ontzettende slapjanus was dat ik dingen niet vooruit kon plannen. Dus ben ik dat gaan leren. Vooruitplannen was toen het probleem niet meer, maar het lukte me nog niet om dingen op tijd af te krijgen zonder enorme stress. Alles laatste moment, naja, je kent het wel
Tot de psychologe zei: Probeer je agenda eens zo vol mogelijk te plannen. Je wordt dan wel geforceerd om iets te kiezen, maar je kiest iig iets uit waarmee je aan de slag wíl. Dat scheelt al de helft. En dat was de kern bij mij. Zodra ik iets móet dan lukt het niet. Ookal heb ik er jaren voor.Mijn probleem is dat ik met 1000 dingen tegelijk bezig ben en daardoor nooit de volle aandacht ergens bij heb. Het gevolg is dat ik nooit kan herinneren wat ik gedaan heb bijvoorbeeld. Als iemand mij maandag naar een klusje vraagt die ik vrijdag heb gedaan dan weet ik het gewoon echt niet meer. Bij vergaderingen heb je niets aan mij, omdat ik niets kan onthouden wat eerder is besloten. Dat komt dus omdat ik nergens de volle aandacht bij kan houden. En ik maak nooit klusjes af. Deze twee punten zijn mijn struikelblokken. En ik weet niet zo goed wat ik hier aan kan doen of waar ik hier voor moet zijn.
woensdag 26 januari 2011 om 21:37
quote:hatseklats schreef op 26 januari 2011 @ 21:28:
[...]
Dat zou ik willen voor mijn zoon, maar ook voor mensen zoals jij. Want waarom moet jouw zelfvertrouwen nu 0 zijn? Dat verdien je niet. Mijn zoon is het mooiste en liefste wezentje op aarde, ook door zijn ADD, want die maakt hem ook tot wat hij is. Niet aan jezelf gaan twijfelen hoor!Ik weet dat ik juist door de ADD ook leuke dingen heb. Het is alleen dat ik op mijn werk niet naar behoren functioneer en om dat elke keer bij welke werkgever dan ook te moeten horen zorgt ervoor dat mijn zelfvertrouwen is gedaald tot ongeveer het nulpunt. Nu zit ik werkloos en zwanger thuis en wil ik dus keihard mijn best gaan doen om het straks wel allemal goed te doen.
[...]
Dat zou ik willen voor mijn zoon, maar ook voor mensen zoals jij. Want waarom moet jouw zelfvertrouwen nu 0 zijn? Dat verdien je niet. Mijn zoon is het mooiste en liefste wezentje op aarde, ook door zijn ADD, want die maakt hem ook tot wat hij is. Niet aan jezelf gaan twijfelen hoor!Ik weet dat ik juist door de ADD ook leuke dingen heb. Het is alleen dat ik op mijn werk niet naar behoren functioneer en om dat elke keer bij welke werkgever dan ook te moeten horen zorgt ervoor dat mijn zelfvertrouwen is gedaald tot ongeveer het nulpunt. Nu zit ik werkloos en zwanger thuis en wil ik dus keihard mijn best gaan doen om het straks wel allemal goed te doen.
woensdag 26 januari 2011 om 21:39
Zoek het in aanpassingen. Misschien kan de voorzitter tijdens de vergadering een soort samenvatting geven van het beslotene. Of een collega je een seintje geven als de samenvatting eraan komt.
Misschien kan de voorzitter na elk agendapunt zeggen wat er besloten is. desnoods neem je vergaderingen op of laat je iemand voor je notuleren of notuleer je zelf. Zo moet je én je gedachten bij het gesprek houden én je schrijft. Dubbeltaak dus. Dat werkt soms juist goed.
Je zou een agenda kunnen bijhouden. Maar dan een omgekeerde met daarin wat je hebt gedáán in plaats van wat je moet doen.
Ga jezelf niet verplichten om níet met 1000 dingen bezig te zijn. Waarschijnlijk doe je altijd een paar dingen tegelijk. Zo zit ik vaak 2 topics te volgen, tv te kijken en te msn-en tegelijk. Ik kan dat. Een ander niet. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
In mijn werk doe ik ook vaak dingen tegelijk. Iets lezen gaat samen met motorische activiteit: lopen, tikken, wiebelen. Een verslag schrijven ook. En dat wissel ik dan af met naar de theepot lopen of theorieboeken erbij pakken. Bedenk ik me ineens die andere 9965 dingen die ik nog moet doen, dan schrijf ik ze op een stuk papier dat bij me ligt of typ het in mijn telefoon of (werk) agenda.
Het is met veel dingen echte een kwestie van uitproberen.
Misschien kan de voorzitter na elk agendapunt zeggen wat er besloten is. desnoods neem je vergaderingen op of laat je iemand voor je notuleren of notuleer je zelf. Zo moet je én je gedachten bij het gesprek houden én je schrijft. Dubbeltaak dus. Dat werkt soms juist goed.
Je zou een agenda kunnen bijhouden. Maar dan een omgekeerde met daarin wat je hebt gedáán in plaats van wat je moet doen.
Ga jezelf niet verplichten om níet met 1000 dingen bezig te zijn. Waarschijnlijk doe je altijd een paar dingen tegelijk. Zo zit ik vaak 2 topics te volgen, tv te kijken en te msn-en tegelijk. Ik kan dat. Een ander niet. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
In mijn werk doe ik ook vaak dingen tegelijk. Iets lezen gaat samen met motorische activiteit: lopen, tikken, wiebelen. Een verslag schrijven ook. En dat wissel ik dan af met naar de theepot lopen of theorieboeken erbij pakken. Bedenk ik me ineens die andere 9965 dingen die ik nog moet doen, dan schrijf ik ze op een stuk papier dat bij me ligt of typ het in mijn telefoon of (werk) agenda.
Het is met veel dingen echte een kwestie van uitproberen.
