Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap

Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).

Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender

Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.

Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.

Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.

Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.

En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.

Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'

De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.

Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.

Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?

De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.

Help?

Ik weet toch heus wel dat het een spectrum is... ik zeg alleen dat ik het idee heb dat die auti-banen vooral gericht zijn op ict-vaardige mannen.

Autisme bij vrouwen wordt amper herkend,vaak pas na tig andere diagnoses die niet blijken te kloppen. Zelfs mijn collega's hebben het over cliche-autisten als ze iemand ervan verdenken

Caitriona* schreef: ↑

09-12-2018 20:14

Toen ik afstudeerde, dachten mensen bij autisme gelijk aan Rain Man (film uit 1988) waarin één van beide hoofdpersonen autistisch is. Dat is een clichébeeld.
Ook denken veel mensen dat autisten hoogbegaafd zijn, terwijl er juist veel laagbegaafde autisten zijn.

Ja, autisme bij vrouwen wordt vaak laat herkend, omdat vrouwen zo goed kunnen observeren en masken.

Juist! En ik heb nog steeds een trauma van Chris-Chan, een autistische internetpersoonlijkheid. Mijn amgst is dat mensen me zo gaan zien.

Een sociaal iemand met autisme, dat kán niet...

Caitriona* schreef: ↑

09-12-2018 20:20

Bij het bedrijf waar ik werk, zijn er mensen ingehuurd om alles voor de AVG in orde te maken. Dat is nauwkeurig uitzoekwerk. Je volgt de richtlijnen en brengt zaken in kaart. Natuurlijk moet je de AVG kennen, maar dat is prima te doen als je talig bent.

Geen contact met klanten van bedrijf, alleen met een paar medewerkers. Je werkt met feiten. Je maakt rapportages. Je opdracht is duidelijk.

Je hoeft er absoluut geen supernerd of wiskundefreak voor te zijn.

Als je zoiets leest, spreekt dat je aan?

Ik ben juist erg chaotisch soms, ik kan niet erg nauwkeurig werk doen. Dat is meer iets voor de Rain Man types.

Ik wil wel contact met mensen, maar minder intensief denk ik.

Hij is gewoon bekend op het internet. Op een negatieve manier.

Maar bedankt voor de hulp en complimenten! Ik keek naar die site maar kwam op een soort index terecht zonder specifieke informatie. Klopt dit?

pplakke schreef: ↑

09-12-2018 20:23

Als je een jaar mag blijven ben je dan wel zeker dat het echt zo slecht word gevonden je werk ? Als dit zo is zouden ze je sneller buiten werken zou ik denken. Je hebt het diploma dus de kennis beheers je. Het sociale gedeelte is meer een probleem misschien eerder neutraal kijken, en de focus meer houden op de vraag, in plaats van de sociale reactie. Dit gaat je al veel denk werk schelen en het is zo als je zelf zegt je doet je best (en verdient zelf je geld). Als de taak goed gedaan is kan een baas niets zeggen, je moet natuurlijk niet gaan lachen als iemand iets zorgwekkend vertelt. Maar dit soort basis reacties zal je wel kunnen anders was je al veel jonger als autist ontdekt. De antidepressiva persoonlijk ben ik daar niet zo voor het lijkt jou ook geen zalig gevoel te geven. Niet voor iedereen is dit de instant wonder oplossing vaak zijn er ook nare bijwerkingen. Maar als het echt niets word er zijn nog wel simpele jobs misschien meer fysiek, dit hoeft niet negatief te zijn. Dan is het minder ingewikkeld en minder verantwoordelijkheid en misschien minder stress.

Ik werk met jongeren en dat is toch echt wel een flinke stap verder dan ja-knikken en aankijken als je met iemand praat. Mijn psycholoog zei dat ik zijn meest succesvolle client ben, maar ik ben gewoon heel hoog functionerend. Met nadruk op het laatste, want ik ben mezelf niet. Ik doe mensen na uit series, boeken, films. De echte ik is soms erg bot, snel klaar met gedoe, wil het liefst dat alles gaat zoals ik het voor me zie. Ik vind feiten belangrijker dan emoties als het om discussies gaat. Ik heb wel empathie gelukkig.

Isabellarose- schreef: ↑

09-12-2018 20:30

Hoe kom je daar toch bij?
Zo beperkend als je zo denkt.

Mijn collega-pedagogen zien het zo en dat wordt uitgebreid besproken zo nu en dan.

Jantje komt niet mee... hij is vast autistisch want hij is goed in wiskunde... nee ik denk niet dat die een andere baan aankan dan in een ICT-bedrijf.

Echt gehoord.

Nummer*Zoveel schreef: ↑

09-12-2018 20:45

Waarom moet ze een simpele of fysieke job gaan doen, als ze de hersens heeft om op hoger niveau te presteren? Alleen omdat ze een handicap op sociaal vlak heeft? Dat is toch onzin? Er zijn zat banen te bedenken op haar niveau waar zij haar kennis en kunde op een andere manier kan toepassen, zonder dat het sociale haar hoeft te hinderen. Laat haar daar eerst maar eens naar kijken.

Inderdaad, en dit soort reacties zijn ook waarom ik het niet vertel. Ik heb meerdere universitaire graden, als ik dozen ga inpakken ga ik kapot van verveling.

Nummer*Zoveel schreef: ↑

09-12-2018 20:48

Ja, dat klopt. Als je op arbeidshulp klikt, dan staat er dat je daarvoor bij de GGZ-instellingen kunt aankloppen. Ik heb de link geplakt omdat ze jou misschien kunnen helpen die hulp bij jou in de buurt te vinden.

Aha, dank je! Ik zal eerst kijken of mijn psycholoog mij kan doorverwijzen, daarna ga ik zelf op zoek.

Celaena_Aelin schreef: ↑

09-12-2018 20:52

Ik bedoel dat je ook zorgverlener of onderwijskracht kunt zijn met autisme, en dan gebruik maken van je ervaring als ass’er.

Puntje hierbij is wel dat je de stereotypes waar je nu nog in denkt los moet gaan laten. De vooroordelen overheersen nog in je posts, wat voor mij een indicatie is dat je hiervoor nog wel een paar stappen te maken hebt in je eigen herstelproces, voor je je ervaringen in kunt ze zetten om anderen te helpen.

Lijkt mij ideaal, maar hoe doe ik dat? Hokjes zijn voor mij een houwvast, een manier om de ander te voorspellen.