Burn-out, medestrijders

Fijn dat je het zo leuk vindt Anemoon! Dat geeft vast positieve energie
En je hebt ook gelijk hoor; ik heb veel moeite met loslaten (van mijn huidige baan nu bv) en ben te perfectionistisch. Dus ik zie dan inderdaad gelijk voor me dat ik de perfecte baan moet vinden. Terwijl ik heel m'n leven nog mag werken. Maargoed hopelijk kan ik dit stapje voor stapje steeds meer loslaten kost even wat tijd en acceptatie.

Ik heb vorige week een goed gesprek gehad met mijn casemanager en zij heeft me geholpen om het heft in handen te nemen om mezelf weer op de rit te krijgen. Open zijn naar collega’s en leidinggevende over mijn behoeftes is mijn voornaamste struikelblok. Ik wil het allemaal alleen doen en zelfstandig oplossen. Ik zit nu in de situatie dat ik omdat ik nieuw ben op deze functie voor werk afhankelijk ben van mijn collega’s. Dit heb ik al heel lang niet gehad. Sinds ik meer en beter communiceer gaat het beter. Mijn directe collega’s wonen allebei ver weg en zijn dus maar een dag op kantoor, dat vind ik lastig want dan moet ik ze voor van alles bellen. We hebben nu een vaste afspraak voor face-to-face overleg gemaakt. Ik heb deze en vorige week lekker gewerkt en zit nu rond de 30 uur per week. Ik ben wel moe als ik thuis kom maar niet kapot en op. Ik ben best trots op hoe het gaat eigenlijk. Of ik deze functie ook lange termijn wil blijven doen weet ik nog niet maar ik heb me voorgenomen om mezelf voorlopig even koest te houden en alles weer op te bouwen qua conditie en energie en dan verder te kijken. Nu even wat vrije dagen op de planning. Naast werken en huishouden/gezin doe ik nog niet zo heel veel ernaast want dat lukt nog niet.

Hi, Ik zou graag meeschrijven in dit topic. Stiekem lees ik al een tijd mee maar had ik nog niet het lef/de ruimte om ook echt mee te schrijven. Toch heb ik hier al veel herkenning gelezen en ook troost en tips gevonden.

Ik ben in september '23 uitgevallen met burn out klachten, maar eigenlijk was ik al vrij snel weer een heel klein beetje aan het werk (begon met 2 uur per week in december, kwam van fulltime af). Ik werk nu 50% maar worstel nog steeds met de klachten voor mijn gevoel.
Wat ik momenteel steeds moeilijker vind is mijn omgeving; in het begin was iedereen heel begripvol en meegaand, maar als ik nu aangeef dat ik moe ben, of een bepaalde afspraak of activiteit echt nog niet trek dan krijg ik allerlei onbegrip, wegwuiven of dooddoeners. Terwijl dezelfde mensen in het begin nog zo begripvol leken.
Voorbeelden; collega's die zeggen dat voor hun het werk juist hun 'safe-space' was en toen ze zelf veel stress hadden, ze juist "lekker" op werk gingen zitten met een pokerface (nou, ik loop gewoon leeg op kantoor dus dat is zeker niet mijn relax spot).
Vriendinnen die me wekelijks meevragen naar super drukke dingen zoals bevrijdingsfestival (leek me echt de hel, druk. luide muziek, stress met er komen en weg gaan). Of die zegt; van leuke dingen doen krijg je juist energie - als ik aangeef dat ik even moet kijken hoe het met energie is gesteld voor ik ergens op toezeg.
Of m'n partner die dan zegt, wanneer ik doodmoe ben na ongeveer een uurtje wandelen - ja maar dat is toch normaal, het is toch inspanning. Ik vind dat zelf niet echt helemaal normaal en liep vroeger makkelijk het driedubbele van wat nu mogelijk is.

Ook vandaag weer een gevoel van watten in mijn hoofd en me niet kunnen concentreren om mijn werk te gaan doen. En dan was ik ook nog vrijwel de hele middag aan het worstelen om niet gewoon in slaap te vallen op de bank. Het voelt zo raar om zo beperkt te zijn in energie en ik merk ook de verwachting bij mezelf dat het nu inmiddels toch wel beter zou moeten gaan en ik meer zou moeten kunnen. Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik het verkeerd aanpak of aangepakt heb en dus eigenlijk nog steeds vermoeid ben ofzo. Al dat gepieker helpt natuurlijk ook niet echt... Ik vind het maar stom. Overigens heb ik wel begeleiding via de psycholoog om patronen van perfectionisme en controledrang aan te pakken, wat ik hier bij een aantal anderen ook als onderliggende mechanismen heb gelezen al.

@anemoon sorry ik heb je bericht helemaal gemist.

Hier een rare start gehad. Week 2 gesprek bij de bedrijfsarts. Daar ben ik redelijk open geweest. Misschien te achteraf gezien.

Er zit wat frictie in mijn relatie door mijn gemoedstoestand van de laatste maanden. Wat voor mij duidelijk een gevolg is van het werk. De bedrijfsarts besloot dat mijn relatie een oorzaak was in combinatie mijn functie.

Nou als je dat opmaakt uit alles wat ik verteld heb. Dan heb je het niet helemaal begrepen. Daarnaast gaf hij aan dat ik maar moest afwegen of de relatie het waard was of dat deze teveel energie kost. Heb je kinderen? Ik: ja, hij: vervelend :')

Op het werk aangegeven dat dit niet kan en bij dat bedrijf ook. Vandaag bij een nieuwe bedrijfsarts geweest. De korte samenvatting was: blabla blabla wanneer ga je aan het werk. Weinig begrip voor mijn situatie voor mijn gevoel en vooral gericht op wanneer ik een paar uur aan het werk ga. Gelukkig zijn ze op het werk wel begripvol. Over 2 weken moet ik in principe weer een paar uurtjes gaan beginnen waar ik echt tegenop zie.

Zoonlief is ziek geweest en bijna een week thuis. Een sterfgeval in de schoonfamilie. Dus dat heeft allemaal niet meegezeten.

Nog wat aan het stoeien met medicatie. De huisarts dacht dat dat mijn traject wat kon verkorten dus ik dacht laten we dat proberen. Van de eerste veel bijwerkingen en nu na 5 weken over op een ander middel. Hopelijk geeft dat wel het gewenste effect.

Verder echt nog niet vrolijk. Net de meivakantie achter de rug op de camping. Toch met de kinderen lastiger om daar mijn grenzen te bewaken of überhaupt aan te voelen. Sinds we daar van terug zijn zit ik weer in een flinke dip. Normaal gesproken trek ik goed bij in de vakanties dus dat dat nu niet gebeurd vind ik wel zorgwekkend. Hopelijk kan ik komende weken nog wat rust pakken.

Verder een hele fijne coach en traject met psycholoog is opgestart. Nu even afwachten tot ik daar terecht kan. Partner heeft niet altijd begrip voor de situatie. Dat is vanuit haar wel te verklaren maar dat is voor mij niet altijd even handig. We praten goed en gaan ook samen in therapie/gesprek. Dus dat is positief.

@MrsProper je ziet aan de buitenkant niet wat er is. Dus op den duur houden mensen daar minder rekening mee. Ik denk vooral proberen je eigen grenzen te bewaken.

Zijn er mogelijkheden om een tandje terug te doen op het werk als je aangeeft dat het je niet lekker gaat? Anders duurt je herstel langer. En waarom lig je te worstelen om niet op de bank in slaap te vallen? Dat mag toch? Lekker ogen dicht en die rust pakken. Dan heb je misschien meer energie voor wat anders. Of niet, ook oké.

Die watten in je hoofd herken ik. De medicatie dempte dat wel een beetje maar daar kreeg ik hoofdpijn voor terug. Als ik de oplossing heb laat ik het je weten

Edit: telefoon wegleggen helpt wel overigens. Dus minder schermtijd.

Ik kwam er via dit topic achter dat ze dat eigenlijk brainfog noemen hehe.

@Koffieleut: je bent goed bezig zeg! 30 uur alweer daar mag je inderdaad trots op zijn. Lukt het een beetje met de fysieke conditie opbouwen?

@MrsProper, welkom! Ik herken ook wel wat je zegt. In het begin zijn mensen heel begripvol, maar na een tijdje krijg je toch opmerkingen als: hoe kun je nu nog steeds zo moe zijn? Zoals Seesharp al zegt: je ziet het niet aan de buitenkant. En idd denken dat je altijd maar energie krijgt van drukke/leuke dingen... die heb ik ook al vaak gehoord. Ik zit mezelf altijd op te vreten als iemand in mijn omgeving zegt: 'moet je niet wat vaker wandelen?'. Ik wil mezelf bijna altijd meteen gaan verdedigen, maar dit kost alleen maar energie. Ik denk dat mensen vaak maar proberen te helpen, maar tegelijkertijd ook geen idee hebben hoe.. Het liefst heb ik nu dan ook mensen om me heen die luisteren zonder advies te geven. En het piekeren is ook niet gek natuurlijk, ineens zijn we (grotendeels) de controle kwijt op ons lichaam. Ik heb soms hele onverwachte energieke dagen, en soms weer dagen geen puf, zonder dat ik iets 'geks' heb gedaan. Heel frustrerend is dat. Bij mij helpt het wel om veel van me af te schrijven, zodat ik beter kan relativeren en mezelf positief toe kan spreken.

@Seesharp: hè bah.. je moet ook maar net geluk hebben met een fijne/begripvolle bedrijfsarts volgens mij. Daar zit zoveel verschil tussen. Je geeft aan : 'over 2 weken 'móet' ik weer met een paar uurtjes beginnen'. Van wie moet je dit? Misschien fijner om met 1 uurtje weer te beginnen als je er zo tegenop ziet? Even kijken wat dat met je doet?
Wat voor medicatie slik je als ik vragen mag? Ik slik zelf 10 mg Escitalopram en had de eerste 4 weken ook veel bijwerkingen. Nu na 3 maanden heb ik pas het idee dat het echt goed werkt. Blijft altijd een zoektocht met die medicatie..



Met mij gaat het op dit moment redelijk. Ik merk dat de medicatie zorgt dat ik veel meer rust ervaar in mijn lichaam (ik voel niet meer continue spanning in mijn spieren bv) en dat ik beter kan relativeren als ik ergens mee zit of als er iets gebeurd. Dit bespaart me heel veel energie merk ik. Mijn hoofd is nog wel snel erg vol/druk, maar goed hier kan de ADHD ook een rol in spelen. Ik begin vrijdag ook weer even een tijdje met methylfenidaat om te kijken of dit ook een positief effect heeft op de drukte in mijn hoofd en het plannen/organiseren.

Daarnaast is het ook een goede keuze geweest om een dagje minder te gaan werken, zodat ik dinsdag, woensdag en vrijdag rustdagen heb. Ik hou nu meer energie over voor leuke dingen of heb extra tijd om bij te komen. Ik ben 3 weken geleden voor het eerst in een jaar naar een feestje geweest met vrienden. Uiteindelijk ben ik wel te lang geweest, maar ik vond het zo leuk om weer eens op pad te zijn. Ik baalde achteraf wel een beetje dat ik mijn gevoel/vermoeidheid een beetje onderdrukt had (ik wil juist leren om dit serieus te nemen), maar ik zat ook wel in de euforie van eindelijk weer eens iets leuks doen. Ik moest 2 weken bijkomen, maar gelukkig hoefde ik niet volledig plat. De volgende keer even iets eerder gaan dus en gelukkig kan ik hier even op teren. Voorlopig even geen feestje, haha. Eerst wat kleinere dingen weer proberen.

@Roosje1234 ik gebruikte ook escitalopram 5 mg. Gevoelsmatig heeft die medicatie mij echt 5 weken vertraging gegeven in het herstelproces. De huisarts gaf ook aan dat de bijwerkingen zeer waarschijnlijk met een verhoging naar 10 mg erger zouden worden.

Nu ben ik over op sertraline en dat heeft al na week 1 resultaat. Die brainfogs zijn een stuk minder. Ik merk dat er momenten zijn dat ik weer helder kan nadenken dat is echt een grote winst. Ik weet niet of dat nog verbeterd aangezien de medicatie ook 4 tot 6 weken nodig heeft om te werken. Ik kan daardoor ook al wat beter ontspannen.

Ik ben wel wat vermoeid maar niet oververmoeid. Maar dat is niet erg. Ik zat een beetje in doorduw modus dus dit is een prima bijkomstigheid.

Beginnen met werken is in overleg met de bedrijfsarts. "Want je hebt een plan nodig'

--

Fijn om te lezen dat het met jou beter gaat. Een feestje meepikken is natuurlijk hartstikke gezellig. Zo is het toch een beetje ontdekken waar de grenzen liggen en dat op tijd aanvoelen.

Een dag minder werken is ook echt niet verkeerd denk ik. Goed voor jezelf zorgen en mocht je later zin hebben weer meer te werken kan dat altijd nog natuurlijk.

Hoi Anemoon, wat je beschrijft over vaste afspraken herken ik wel. Ik kan er ook tegenop zien maar beschouw dat als een onderdeel van het opbouwen van mijn sociale/werk conditie. Ik heb negatieve ervaringen opgedaan in de fase dat ik over mijn grenzen heen ging waardoor ik nu steeds die drempel ervaar. Ik probeer het zo te zien en steeds voor mezelf te herhalen. Dat het spannend is en onwennig voelt is niet erg. Ik ga soms wel over mijn grens qua energie en ik probeer daarvan te leren. En soms te accepteren omdat ik het wel belangrijk vond om een afspraak door te laten gaan. Het einde van mijn formele ziekteperiode komt nu in zicht en dat geeft ook energie. Ik ben er nog niet maar ik kom er wel.